Where to begin...
Momenteel is het contact met mijn ouders al een aantal jaar quasi nul. Het is zowat begonnen toen mijn grootmoeder is gestorven een 5-tal jaar terug. Net op dat moment hadden mijn vrouw en ik ook wat barsten in onze relatie, waardoor we in die periode voor de eerste maal uiteen zijn gegaan. Ik woonde toen tijdelijk bij mijn ouders (die er wel vaak niet zijn wegens 2de verblijf in Spanje). De breuk is er eigenlijk gekomen net voor de begrafenis, waardoor mijn vrouw daar niet naast mij zat maar ergens achteraan in de kerk en er niet bij was op de koffietafel nadien. Dat mijn ex-vriendin daar dan ook zat in de kerk (mijn ouders hadden die ook een rouwbrief gestuurd) was olie op het vuur natuurlijk. Vanaf dat moment is eigenlijk de relatie tussen mijn ouders en mijn vrouw beginnen te verzuren. Hoewel het voordien al moeilijk was, na de geboorte van ons eerste kind, onze zoon, vroeg ze aan mijn vrouw of we ons toch niet anders wilde laten noemen door onze kinderen, ipv "Moeke en Vake". Ze vond vake niet bij mij passen en had daar een nare ervaring mee van een vroegere nonkel. Maar ziets vraag je toch echt niet? Als wij willen dat onze kinderen ons moeke en vake noemen, dan is dat onze beslissing, zeker omdat dat bij mijn vrouw thuis zo was en zij daar altijd van had gedroomd. Mijn moeder heeft toen ook de overleden vader van mijn vrouw beledigd, wat heel zwaar viel bij mijn vrouw.
Soit, vlak na die breuk bleek mijn vrouw opnieuw zwanger te zijn en hebben we besloten opnieuw samen te komen. Maar eigenlijk is toen, vanaf de geboorte van mijn dochtertje, de breuk met mijn ouders begonnen. Ik had steeds gezegd dat mijn zus meter zou mogen worden van ons 2de kind, maar gezien de slechte band op dat moment van mijn vrouw met mijn ouders en mijn zus, zag mijn vrouw dat niet zitten. Uiteindelijk hebben mijn zus en zeker mijn moeder dat tot nu nooit kunnen verkroppen. Bij de geboorte, in het ziekenhuis, zat mijn moeder daar met een lang gezicht en heeft ze mijn vrouw quasi genegeerd. Mijn moeder kan heel erg koppig zijn maar daar is ze echt wel te ver gegaan, ipv tevreden te zijn met een nieuw kleinkind bleef ze gefocust op dat meter-zijn. Ze was bv ook kwaad omdat we de geboortelijst niet in de winkel van een kennis van haar (die wij niet eens kennen) hebben gedaan. Ze heeft dan zelf maar iets daar gekocht ipv van onze geboortelijst, ze weigerde in die andere winkel iets te kopen. Het punt waarop het echt fout gelopen is, was een 3tal weken nadien, we hadden mijn ouders bij ons uitgenodigd, de bel gaat, ik doe de deur open: mijn vader staat daar alleen, moeder wou niet meekomen...
Ik heb ook, toen ik tijdelijk bij mijn ouders woonde, heel wat zaken gezegd over het hoe en waarom mijn vrouw en ik uiteen waren. Op dat moment moest ik mijn verhaal kwijt, maar achteraf gezien heb ik daar spijt van, want het heeft het beeld dat mijn ouders en zus hebben van mijn vrouw heel negatief beïnvloed, iets wat nu ook nog heel erg meespeelt.
De stress, het constant proberen schipperen tussen mijn ouders en mijn vrouw, heeft er oa opnieuw voor gezorgd dat we 1,5 jaar nadien, ondertussen 3 jaar geleden, opnieuw tijdelijk uiteen zijn gegaan. Tijdens die breuk heb ik toen na enkele maanden opnieuw contact gehad met mijn ouders, gezien de scheiding tussen mij en mijn vrouw ingezet was, was het uiteraard een moeilijk punt te bekijken hoe onze kinderen ook mee zouden kunnen bij mijn ouders, iets wat mijn vrouw op dat moment totaal niet zag zitten maar wel besefte dat het ooit zo ver zou komen.
Na 6 maanden uiteen te zijn, zijn mijn vrouw en ik toch opnieuw samen gekomen. We hebben toen besloten om het een laatste kans te geven, zeker voor onze 2 kinderen, en op dit moment nog geen seconde spijt gehad, want we staan zoveel verder dan enkele jaren geleden.
Alleen is dat nieuws toen bij mijn ouders en zus binnengekomen als “hij kiest voor zijn gezin, we gaan hem wellicht nooit meer zien”. Het eerste was waar, het 2de was absoluut niet de bedoeling, want mijn vrouw en ik hadden besloten die toestand recht te zetten. Ik had toen gezegd dat ik er niet mee kon leven dat mijn kinderen mijn ouders niet zouden kennen en omgekeerd, iets wat tot op vandaag heel erg veel pijn doet.
We hebben dus toen wel pogingen ondernomen om af te spreken met mijn ouders. 1x op restaurant, buiten met een speeltuin, maar hun humeur stond nogal op onweer, vnl omdat mijn kinderen hen uiteraard niet kenden en wij ook niet meteen hadden gezegd wie ze waren, we wilden dat nog even afwachten. Daar zaten mijn ouders heel erg mee, en dat begrijp ik ook wel.
Enkele maanden nadien hadden we opnieuw afgesproken, ditmaal in een bowling omdat daar ook een kinderspeeltuin is, we gaan daar af en toe en dat is best handig met de kinderen. Wij zaten daar te wachten, komt mijn vader plots alleen opgedoken, met een gezicht op onweer. Mijn moeder zag het opnieuw niet zitten, mijn vader had toen ook commentaar op het feit waarom we in die bowling wilden afspreken, waarom niet thuis. Maar dat zagen wij dan weer niet zitten, wilden eerst bekijken hoe alles zou verlopen. Daar hebben mijn vader en ik een heel felle discussie gehad, omdat hij maar bleef hameren op alles wat fout gelopen was, terwijl onze kinderen daar rondliepen en hij er eigenlijk geen fluit aandacht voor had.
Dat was eigenlijk het laatste fysieke contact, ondertussen denk ik zo een 2,5 jaar geleden, ook met mijn zus, wat ook jammer is want ik ben peter van haar zoon. Nadien nog heel af en toe eens gebeld of een sms met mijn vader, ik denk 2 of 3 keer om te horen hoe het met hen was tijdens de eerste lockdown. Eigenlijk vreemd, vroeger had ik een betere band met mijn moeder, maar elk weinig contact nu verloopt nu via mijn vader.
Enkele maanden geleden kreeg ik telefoon van mijn vader met de boodschap dat hij kanker had. Gelukkig in een vroeg stadium en wellicht goed te genezen, maar daar was ik echt wel niet goed van. We hebben toen besloten opnieuw te proberen samen te komen én wij gingen aan onze kinderen uitleggen wie ze zijn, maar omwille van de operaties is dat er nu nog niet van gekomen, zeker gezien ze ook naar Spanje vertrokken zijn vlak nadien. Wellicht zullen we nu tijdens de kerst een nieuwe poging ondernemen, maar het wordt in elk geval niet eenvoudig. Het feit dat mijn moeder nogal veel drinkt en daardoor vaak fatalistisch, koppig en emotioneel is helpt er natuurlijk niet bij.
Op zich heb ik geen slechte jeugd gehad, veel gereisd met mijn ouders, de feestdagen waren steeds leuk. Vooral materieel nooit iets tekort gekomen, je kan gerust zeggen dat ik van een redelijk rijke komaf ben, maar emotioneel was het vaak nogal afstandelijk. Door hun zelfstandig werk was mijn vader al niet veel thuis en eigenlijk weinig betrokken in de opvoeding, school, sport, hobby’s,… nooit echt interesse gevoeld van hem daarvoor, en dat had ook gevolgen op ander vlak. Ik werd quasi altijd als laatste opgehaald op de lagere school, vaak zelfs na de studie, zat ik daar alleen te wachten aan de ingang omdat iedereen al weg was. We mochten ook niet op school eten, mijn zus en ik gingen een dagschotel gaan eten in een brasserie vlakbij school, de laatste 2 jaren van de lagere school zat ik daar dan alleen te eten ’s middags. Dat klinkt mss nogal stom, maar is op 10 jarige leeftijd echt niet zo fun, terwijl al uw vriendjes op school bleven. Ook viel mijn verjaardag steeds samen met de opendeurdag op hun bedrijf, dus dat was telkens even snel een taartje tussendoor in het bureau van mijn vader. Allemaal dingen waarbij je op dat moment niet stil staat, maar waar je achteraf wel van denkt “tiens, toch niet echt normaal”.
Het hielp ook niet dat ik rond mijn 15-16 jaar een nogal uitgaans- en drugsperiode had. Mijn ouders konden daar ook niet mee om, dat was ook de periode dat mijn moeder een nogal zwaar alcoholprobleem had en mijn vader duidelijk liet merken dat ik niet meteen de ideale zoon was. Hij heeft altijd nogal laatdunkend over mij gedaan, ik was niet echt hoe hij zijn zoon voor ogen had, en dat heb ik mijn gehele leven al mogen voelen, op heel veel gebieden zoals vrienden, werk, houding, kledij,… altijd heel veel commentaar, zelfs bij promotie op het werk een nogal hautaine houding alsof het niet veel betekende, ik heb echt altijd het gevoel gehad dat ik gefaald heb in zijn ogen. Nooit eens gehoord dat hij fier was, laat staan dat hij me graag zag. Iets wat ik nu, bij mijn kinderen, quasi dagelijks zeg tegen hen.
Terwijl ik vandaag toch mag zeggen dat ik heel hard werk, een mooi huis heb, prachtige kinderen, en alles samen met mijn vrouw, zonder hen heb verwezenlijkt. Ik ben op mijn 19de beginnen werken en ben sindsdien niet meer gestopt en heb hen, ondanks hun rijkdom, nooit om iets gevraagd. Terwijl mijn zus tot haar 27ste thuis heeft gewoond en gestudeerd op hun kosten, nadien opnieuw lang thuis heeft gewoond, in een huis van hen heeft gewoond en nu een bouwgrond heeft gekregen van hen. Maar zij was “het braafje”, ik was zowat “de plantrekker”.
Lang getwijfeld om dit hier te posten, want ik wil daar niemand mee lastigvallen. Ben nogal een binnenfretter op dat gebied, maar soms wil je wel eens je verhaal doen. En ik besef dat dit voor sommigen kan overkomen als “so what”, maar toch denk ik dat mijn situatie nu niet zo alledaags is. Althans, dat hoop ik toch.
Ik kan ook weinig misvragen aan haar en zij aan mij.
