Staat toch geen typisch, bedoelde eigenlijk dingen die de doorsnee vlaming niet koopt.
De band met je ouders
- Onderwerp starter coldplayke
- Startdatum
Preske
Crew Member
Ik ga niet zeggen dat ik een slechte band heb met mijn vader, maar ik heb zeker ook geen goede band. Ik heb in het verleden al veel over zijn fratsen verteld, en op discord staat het ook vol.
Met mijn moeder heb ik een veel betere band, maar het knalt soms toch ook wel eens.
Voor diegene die het nog niet weten, ik ben invalide en helaas woon ik nog thuis. Enerzijds omdat het financieel gewoon niet haalbaar zou zijn, anderzijds omdat ik dan sociale controle heb. Ondanks dat ik hier mijn "eigen" gedeelte heb (een kamer van 4 op 4 als "living/bureau" en een slaapkamer, zitten we toch kort op elkaar.
Mijn vader heeft mijn ma een aantal keren bedrogen, onder andere toen ze kanker behandeling kreeg. Hij ging er zelfs mee paraderen int stad enzo.
Er is véél meer gebeurd dan ik hier wil zeggen, maar laten we zeggen dat het niet leuk was. Hij is ook enorm verbaal agressief. Het minste kan hem afzetten. Met momenten ook vrij egoïstisch.
In mijn jeugd was hij wel aanwezig, maar gezien mijn geheugen problemen herinner ik mij er ni veel van.
Met mijn moeder heb ik een veel betere band, maar het knalt soms toch ook wel eens.
Voor diegene die het nog niet weten, ik ben invalide en helaas woon ik nog thuis. Enerzijds omdat het financieel gewoon niet haalbaar zou zijn, anderzijds omdat ik dan sociale controle heb. Ondanks dat ik hier mijn "eigen" gedeelte heb (een kamer van 4 op 4 als "living/bureau" en een slaapkamer, zitten we toch kort op elkaar.
Mijn vader heeft mijn ma een aantal keren bedrogen, onder andere toen ze kanker behandeling kreeg. Hij ging er zelfs mee paraderen int stad enzo.
Er is véél meer gebeurd dan ik hier wil zeggen, maar laten we zeggen dat het niet leuk was. Hij is ook enorm verbaal agressief. Het minste kan hem afzetten. Met momenten ook vrij egoïstisch.
In mijn jeugd was hij wel aanwezig, maar gezien mijn geheugen problemen herinner ik mij er ni veel van.
Ik heb een goede band met mijn moeder, en ik had ook een goede band met mijn vader, maar wel in véél mindere mate. De reden van mindere band met mijn vader is ook dezelfde reden waarom hij er niet meer is; vorig jaar is ie overleden aan longkanker na een korte strijd van amper een half jaar. Naast roken was drankgebruik mss nog een grotere reden van die mindere band.
Beiden verslavingen die het lichaam en de geest kapot maken.
Bij het minste kon ie zijn paard zitten als er wat gezegd werd. En dan kon ie ook kwaad worden als ik steeds mijn hart ging luchten bij mijn ma na een lastige werkdag. Maar dan had ie meestal ook al redelijk wat bier op naar de vooravond toe en kon er maar weinig mee gepraat worden.
In mijn jeugd was ie nochtans veel meer aanwezig en was er nog niets aan de hand. Na z'n brugpensioen een dikke 10j geleden is het fout beginnen lopen met z'n verslavingen en dat heeft z'n huwelijk geen goed gedaan.
Maar ze bleven toch samen en ik bleef ook gewoon thuis wonen.
Ik was toch hele dagen gaan werken. 's avonds was het dan wel niet zo leuk, veel beeld zonder klank en een passief agressief sfeertje constant. We hebben wel nooit echt ruzie gehad, er waren ook best veel goede momenten, en er is zeker nooit fysieke agressie geweest tussen ons drie. En weinig privacy. 'Waar ga je nu weer naartoe?'
Nu is ie er niet meer en is de band met m'n moeder nog sterker geworden, het is iig een heel ander leven. En het zou nog heel anders kunnen geweest zijn zonder corona. Wordt wel dringend tijd om mijn eigen stekje te zoeken
Beiden verslavingen die het lichaam en de geest kapot maken.
Bij het minste kon ie zijn paard zitten als er wat gezegd werd. En dan kon ie ook kwaad worden als ik steeds mijn hart ging luchten bij mijn ma na een lastige werkdag. Maar dan had ie meestal ook al redelijk wat bier op naar de vooravond toe en kon er maar weinig mee gepraat worden.
In mijn jeugd was ie nochtans veel meer aanwezig en was er nog niets aan de hand. Na z'n brugpensioen een dikke 10j geleden is het fout beginnen lopen met z'n verslavingen en dat heeft z'n huwelijk geen goed gedaan.
Maar ze bleven toch samen en ik bleef ook gewoon thuis wonen.
Ik was toch hele dagen gaan werken. 's avonds was het dan wel niet zo leuk, veel beeld zonder klank en een passief agressief sfeertje constant. We hebben wel nooit echt ruzie gehad, er waren ook best veel goede momenten, en er is zeker nooit fysieke agressie geweest tussen ons drie. En weinig privacy. 'Waar ga je nu weer naartoe?'
Nu is ie er niet meer en is de band met m'n moeder nog sterker geworden, het is iig een heel ander leven. En het zou nog heel anders kunnen geweest zijn zonder corona. Wordt wel dringend tijd om mijn eigen stekje te zoeken
Misterhahn1
Member
voorlopig met allebei een neutrale band al zou dat kunnen veranderen (naar negatieve band).
Ouders zijn gescheiden toen ik 12-13 jaar was. Dat was een vechtscheiding en langs de kant van ons moeder alleen maar negatieve dingen gehoord over mijn vader toen ik in de puberteit zat (das nen hoerejager, ge lijkt precies op uw vader, als het hier niet goed is bolt ge het maar af naar hem,...). Enfin, dat was vooral naar mij gericht. Naar mijn 5 jaar jongere broer was dat precies minder.
Ze heeft dan mijn stiefpa lere kennen. Goeie gast, niets speciaals. Veel grappen maken en veel over koetjes en kalfjes maar diepgaandere gesprekken heb ik er nooit mee gehad. Ook niet met ons moeder.
Ik heb vaak boven op mijn kamer gezeten en trok mij terug met gamen (ook veel uitgeweest maar de momenten die ik thuis was zat ik te gamen of in de gym). Ik kwam eigenlijk alleen maar naar beneden om te eten, dat was ons familiemoment samen. Toen ik midden 20 jaar was waren de bovenstaande uitspraken al fel geminderd maar af en toe kwam dat toch eens boven. Of wanneer ik of mijn broer het woord "vader" uitspraken veranderde meteen de sfeer in de ruimte. Je zag dat aan ons moeder dat ze het daar nog altijd lastig mee heeft.
Enfin, bijna 2 jaar terug is onze dochter geboren. Nog geen 24 uur later bel ik haar om te zeggen dat ze mag langskomen en dat ons vader ook langskomt maar dat ik niet wil dat ze ambras maken of zo in de ziekenhuiskamer want anders "smeet ik iedereen buiten". Resultaat= 2 weken lang niets meer gehoord van haar. Ik had haar dan na 2 weken opgebeld en ze kon haar er niet over zetten dat ik zoiets durfde zeggen.
En sindsdien is het niet gebeterd. Ze was aanwezig op haar doopsel en de babyborrel en een paar keer op bezoek geweest maar die bezoekjes kon je op 1 hand tellen.
En de dag voor onze dochter 1 jaar werd belde ze met de mededeling dat ze niet naar haar verjaardag kon komen omdat ze in contact was geweest met iemand die positief had getest op corona. Ok, kan goed zijn maar er kwam geen alternatief (als in: ik kom binnen 2 weken eens langs om haar cadeautje af te geven als ik zeker veilig getest bent). En sindsdien waren er 10 maanden voorbij gepasseerd zonder dat ze een telefoontje pleegde om te vragen hoe het ging of zo. Met de feestdagen wel een berichtje ontvangen but that's it.
Een kleine 4 weken terug dan zelf het initiatief weeral genomen en de telefoon opgepakt. Ik belde haar om te vragen wat onze dochter had misdaan en waarom dat er niemand om haar gaf. Krijg ik een antwoord "ja ik dacht dat wij niet meer welkom waren." Allee, een heel vage uitleg zonder een antwoord.
2 weken terug dan zelf eens naar mijn moeder gegaan om toch iets of wat antwoorden te krijgen. Buiten terug wat vage antwoorden ben ik niets wijzer geworden.
tl;dr => neutrale band na de scheiding met veel woorden, na de geboorte van onze dochter is het contact serieus verwaterd.
Over mijn vader kan ik mij niet veel herinneren dus zo speciaal zal hij niet geweest zijn. Na de scheiding ging ik met mijn broer om de 2 weken een weekend bij hem en mijn stiefmoeder logeren tot onze 18 jaar.
Nadien ging ik minder naar hem, ik had niet veel behoefte aan hem. Hij deed ook niet echt veel met ons.
Sinds onze dochter er is probeert hij precies meer moeite te doen (serieus overdreven moeite, ik kan mij niet herinneren dat hij zo tegen mij deed). De bezoekjes kon je ook op 1 hand tellen.
Sinds corona belt hij praktisch elk weekend via WhatsApp om te vragen hoe het gaat. Het zijn totaal geen diepgaande vragen die we stellen, gewoon koetjes en kalftjes. Maar hij heeft ook 10 maanden niet omgezien naar haar (onze dochter heeft ook niets gekregen met de feestdagen van zijn kant) . Ik denk dat hij met dat facetimen iets wil zeggen. Iets in de trend van "zie eens, ik doe een beetje moeite voor mijn kleinkind."
Nuja, als je haar een cent geeft met de feestdagen doe je meer moeite denk ik dan. Onlangs heb ik ook mijn gedacht gezegd (waarom geven jullie niets om onze dochter, kom toch langs als ze dan zo belangrijk is,...) en ik heb de telefoon afgeduwd omdat ik voelde dat ik dingen ging zeggen waar ik later spijt van ging krijgen. Sindsdien ook niets meer van gehoord.
En binnenkort is het onze dochter haar 2de verjaardag. Ik heb iedereen uitgenodigd van mijn familie en normaal zou iedereen langskomen. We zullen zien wat dat geeft want dat gaat heel awkward verlopen.
Mijn vriendin en ik zijn daar ook soms over bezig, over de situatie van mijn familie. En ze vraagt dan "wat wil je nu eigenlijk? je heb je gedacht gezegd maar wat wil je dan?". Eerlijk gezegd heb ik daar geen antwoord op. Tis ook deels mijn fout omdat ik het zo lang heb laten aanslepen.
Familie's zijn soms vermoeiend.
Ouders zijn gescheiden toen ik 12-13 jaar was. Dat was een vechtscheiding en langs de kant van ons moeder alleen maar negatieve dingen gehoord over mijn vader toen ik in de puberteit zat (das nen hoerejager, ge lijkt precies op uw vader, als het hier niet goed is bolt ge het maar af naar hem,...). Enfin, dat was vooral naar mij gericht. Naar mijn 5 jaar jongere broer was dat precies minder.
Ze heeft dan mijn stiefpa lere kennen. Goeie gast, niets speciaals. Veel grappen maken en veel over koetjes en kalfjes maar diepgaandere gesprekken heb ik er nooit mee gehad. Ook niet met ons moeder.
Ik heb vaak boven op mijn kamer gezeten en trok mij terug met gamen (ook veel uitgeweest maar de momenten die ik thuis was zat ik te gamen of in de gym). Ik kwam eigenlijk alleen maar naar beneden om te eten, dat was ons familiemoment samen. Toen ik midden 20 jaar was waren de bovenstaande uitspraken al fel geminderd maar af en toe kwam dat toch eens boven. Of wanneer ik of mijn broer het woord "vader" uitspraken veranderde meteen de sfeer in de ruimte. Je zag dat aan ons moeder dat ze het daar nog altijd lastig mee heeft.
Enfin, bijna 2 jaar terug is onze dochter geboren. Nog geen 24 uur later bel ik haar om te zeggen dat ze mag langskomen en dat ons vader ook langskomt maar dat ik niet wil dat ze ambras maken of zo in de ziekenhuiskamer want anders "smeet ik iedereen buiten". Resultaat= 2 weken lang niets meer gehoord van haar. Ik had haar dan na 2 weken opgebeld en ze kon haar er niet over zetten dat ik zoiets durfde zeggen.
En sindsdien is het niet gebeterd. Ze was aanwezig op haar doopsel en de babyborrel en een paar keer op bezoek geweest maar die bezoekjes kon je op 1 hand tellen.
En de dag voor onze dochter 1 jaar werd belde ze met de mededeling dat ze niet naar haar verjaardag kon komen omdat ze in contact was geweest met iemand die positief had getest op corona. Ok, kan goed zijn maar er kwam geen alternatief (als in: ik kom binnen 2 weken eens langs om haar cadeautje af te geven als ik zeker veilig getest bent). En sindsdien waren er 10 maanden voorbij gepasseerd zonder dat ze een telefoontje pleegde om te vragen hoe het ging of zo. Met de feestdagen wel een berichtje ontvangen but that's it.
Een kleine 4 weken terug dan zelf het initiatief weeral genomen en de telefoon opgepakt. Ik belde haar om te vragen wat onze dochter had misdaan en waarom dat er niemand om haar gaf. Krijg ik een antwoord "ja ik dacht dat wij niet meer welkom waren." Allee, een heel vage uitleg zonder een antwoord.
2 weken terug dan zelf eens naar mijn moeder gegaan om toch iets of wat antwoorden te krijgen. Buiten terug wat vage antwoorden ben ik niets wijzer geworden.
tl;dr => neutrale band na de scheiding met veel woorden, na de geboorte van onze dochter is het contact serieus verwaterd.
Over mijn vader kan ik mij niet veel herinneren dus zo speciaal zal hij niet geweest zijn. Na de scheiding ging ik met mijn broer om de 2 weken een weekend bij hem en mijn stiefmoeder logeren tot onze 18 jaar.
Nadien ging ik minder naar hem, ik had niet veel behoefte aan hem. Hij deed ook niet echt veel met ons.
Sinds onze dochter er is probeert hij precies meer moeite te doen (serieus overdreven moeite, ik kan mij niet herinneren dat hij zo tegen mij deed). De bezoekjes kon je ook op 1 hand tellen.
Sinds corona belt hij praktisch elk weekend via WhatsApp om te vragen hoe het gaat. Het zijn totaal geen diepgaande vragen die we stellen, gewoon koetjes en kalftjes. Maar hij heeft ook 10 maanden niet omgezien naar haar (onze dochter heeft ook niets gekregen met de feestdagen van zijn kant) . Ik denk dat hij met dat facetimen iets wil zeggen. Iets in de trend van "zie eens, ik doe een beetje moeite voor mijn kleinkind."
Nuja, als je haar een cent geeft met de feestdagen doe je meer moeite denk ik dan. Onlangs heb ik ook mijn gedacht gezegd (waarom geven jullie niets om onze dochter, kom toch langs als ze dan zo belangrijk is,...) en ik heb de telefoon afgeduwd omdat ik voelde dat ik dingen ging zeggen waar ik later spijt van ging krijgen. Sindsdien ook niets meer van gehoord.
En binnenkort is het onze dochter haar 2de verjaardag. Ik heb iedereen uitgenodigd van mijn familie en normaal zou iedereen langskomen. We zullen zien wat dat geeft want dat gaat heel awkward verlopen.
Mijn vriendin en ik zijn daar ook soms over bezig, over de situatie van mijn familie. En ze vraagt dan "wat wil je nu eigenlijk? je heb je gedacht gezegd maar wat wil je dan?". Eerlijk gezegd heb ik daar geen antwoord op. Tis ook deels mijn fout omdat ik het zo lang heb laten aanslepen.
Familie's zijn soms vermoeiend.
Ik heb mijn pa en ma ook nooit weten ruzie maken, dat was wel wat anders toen ik mijn schoonthuis heb leren kennen. Daar hebben we ondertussen nog amper contact mee. Schoonpa is dood ondertussen maar stiefpa is geen haar beter. Veel drank en zo en daar willen we onze kinderen niet aan blootstellen. Mijn madam maakt er ook geen spel van dat we haar niet meer zien of horen.
Mijn pa was een stuk ouder en is al een heel tijdje dood, en ik mis 'm nog elke dag maar toch was er wel wat serieuze generatiekloof (op zich niet abnormaal als er 50+ jaar tussen zit). Soms beke een grombeer maar zo was ie. Was ook vroeg met pensioen en zo hadden we altijd opvang na school en zo.
Ons ma is een creme van een vrouwmens, kan je alles aan vertellen en vragen. Ze is gewoon een beetje fucked up qua gezondheidsvisie. Alles is slecht voor je! Ook wat normaal als je 43 jaar verpleegkundige geweest bent tussen hart en longpatienten en meer als de helft hebt zien sterven. Soms durf ik al niet meer zeggen als ik es iets voel
langs de andere kant is dat nog altijd een kwieke madam voor haar leeftijd, ze kan makkelijk nog 10-15 jaar liegen op haar 82. Laatste jaar is alle contact wel virtueel geweest want corona en zo!!!!!!!
Mijn pa was een stuk ouder en is al een heel tijdje dood, en ik mis 'm nog elke dag maar toch was er wel wat serieuze generatiekloof (op zich niet abnormaal als er 50+ jaar tussen zit). Soms beke een grombeer maar zo was ie. Was ook vroeg met pensioen en zo hadden we altijd opvang na school en zo.
Ons ma is een creme van een vrouwmens, kan je alles aan vertellen en vragen. Ze is gewoon een beetje fucked up qua gezondheidsvisie. Alles is slecht voor je! Ook wat normaal als je 43 jaar verpleegkundige geweest bent tussen hart en longpatienten en meer als de helft hebt zien sterven. Soms durf ik al niet meer zeggen als ik es iets voel
langs de andere kant is dat nog altijd een kwieke madam voor haar leeftijd, ze kan makkelijk nog 10-15 jaar liegen op haar 82. Laatste jaar is alle contact wel virtueel geweest want corona en zo!!!!!!!
Bizar hoeveel mensen hier getuigen over een slechte relatie met (één van) hun ouders. Echt zo’n zonde want je mist een extra dimensie in je leven en het bezorgt onnodige kopzorgen.
Ik ben opgegroeid in een doodnormaal gezin met normale superlieve ouders. Met allebei had ik een hele goede band zonder dat bewust te beseffen; voor mij was dat vrij vanzelfsprekend.
Mijn vader is dan gestorven toen ik 23 was en pas daarna ben ik beginnen beseffen hoe goed mijn band met hem écht was en hoe ik daar zelf te weinig aandacht aan besteed heb. Maarja, het was te laat.
Op heden is mijn moeder ook ziek en in palliatieve behandeling. Door het voorval met mijn vader pak ik deze periode wel heel anders aan en beleef ik die veel bewuster. Maar het is niet makkelijk, zeker niet in tijden van corona. We proberen heel hard om echt nog eens dingen te doen maar we komen stilaan op een punt dat ze te zwak wordt.
Dus voor zij die kunnen, geniet van elk moment
En zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje.
Ik ben opgegroeid in een doodnormaal gezin met normale superlieve ouders. Met allebei had ik een hele goede band zonder dat bewust te beseffen; voor mij was dat vrij vanzelfsprekend.
Mijn vader is dan gestorven toen ik 23 was en pas daarna ben ik beginnen beseffen hoe goed mijn band met hem écht was en hoe ik daar zelf te weinig aandacht aan besteed heb. Maarja, het was te laat.
Op heden is mijn moeder ook ziek en in palliatieve behandeling. Door het voorval met mijn vader pak ik deze periode wel heel anders aan en beleef ik die veel bewuster. Maar het is niet makkelijk, zeker niet in tijden van corona. We proberen heel hard om echt nog eens dingen te doen maar we komen stilaan op een punt dat ze te zwak wordt.
Dus voor zij die kunnen, geniet van elk moment
En zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje.
... en de Kerk het grootste.
Dit topic geeft me wel wat druk naar mijn eigen kinderen. En tegelijk ook geruststelling dat er velen zijn met wat vreemde familierelaties. Ik dacht echt dat 90% 'gezonde' families waren en bij ons atypisch.
Zo rond deze periode vorig jaar was mijn vader ook palliatief, je wereld staat toch ff keihard op zijn kop, zeker in corona tijden is het een heel oneerlijke wereld.Op heden is mijn moeder ook ziek en in palliatieve behandeling. Door het voorval met mijn vader pak ik deze periode wel heel anders aan en beleef ik die veel bewuster. Maar het is niet makkelijk, zeker niet in tijden van corona. We proberen heel hard om echt nog eens dingen te doen maar we komen stilaan op een punt dat ze te zwak wordt.
Dus voor zij die kunnen, geniet van elk moment
En zo zie je maar, ieder huisje heeft zijn kruisje.
Zomer 2019 geen vuiltje aan de lucht, 1 jaar later zit je met het grootste verdriet ter wereld. Te horen krijgen dat je ongeneeslijk ziek bent en dat je in het beste geval er nog een jaar zal zijn. Amper afscheid van familie kunnen nemen, want er is corona uiteraard.
Juni, juli & begin augustus vorig jaar was voor mij eigen 1 grote zwarte vlek, ik herinner mij er weinig tot niks van, maar tegelijk ook alles. klinkt vreemd mss voor anderen. Die gigantische hittegolf, ja, die was er, maar ik was toen alleen maar bezig met mijn vader die toen in palliatieve in't az sintlucas lag.
ik zou het anders aanpakken nu, met mijn ervaringen daaromtrent van vorig jaar. Tijdskrediet nemen op m'n werk voor palliatieve zorgen, meer praten (maar dat kon ie amper nog de laatste weken
) want daarna kan het niet meer 
Zonder afbreuk te willen doen aan de rest van uw verhaal, maar deze snap ik niet.. Elk weekend bellen en opvolgen hoe het gaat is duizend keer belangrijker en meer moeite dan gewoon ne cent geven imo?
Mulan
Well-known member
Ik denk dat als je vanuit een goeie thuis komt, je heel snel de vernis die sommigen etaleren naar publiek toe, aanneemt.
En omgekeerd: wie vanuit een slechte thuis komt waar vernis in publiek de standaard is, die zal oprecht goed ouderschap in het openbaar, zien als vernis en er van uit gaan dat het allemaal wel toneel zal zijn en thuis de echte monsters terug verschijnen...
Yvezz
Well-known member
Als kind veel gestraft geweest, met psychologisch zware preken, in de trend van "sukkelaar ben je nu, en zal je altijd blijven."
Zeker als mijn school resultaten niet goed waren. Mijn Moeder zaliger had bipolaire stoornis type 2, ik trouwens ook.
Dus had ze gemoed wisselingen. Het ergste was toen ik nog in de maak was, mijn Moeder was 3-4 maand zwanger van mij.
Volgens het verhaal van mijn Zus, had Moeder geld genomen zonder te vragen, van mijn Vader. Dit resulteerde in een zware ruzie waarop mijn Moeder is vertrokken richting spooroverweg, met de bedoeling zelfmoord te plegen. Zus erachter, toch kunnen tegenhouden.
Vader bleef rustig verder tv kijken.
Wat mij het meeste opviel waren hun trouw foto's, geen enkele glimlach te zien.
Op latere leeftijd ben ik respect beginnen krijgen. Mijn Moeder kon "sorry, dank u wel en ik zie u graag" uitspreken. Vader nagenoeg niet.
Vader is geboren in 1933, heeft WO2 van dichtbij meegemaakt.
Nu is nog steeds de koning van de achterklap en zagen over anderen, tegen anderen. Mijn oudste broer(57) heeft sinds lang een nieuwe vriendin.
Ze komen bijna nooit bij mijn Vader, det vreet aan hem, en ik krijg dan constant vragen waarom mijn oudste broer niet wat meer langs komt.
Tiran toen hij jong was, mijn Vader.
Nu op zijn oude dag kom ik veel bij hem, mantelzorger nummer 1. Veel van zijn gezaag vliegt er gewoon los door bij mij.
Maar ik heb maar één Vader & Moeder, ze zullen altijd in mijn hart verblijven, ongeacht.
Zeker als mijn school resultaten niet goed waren. Mijn Moeder zaliger had bipolaire stoornis type 2, ik trouwens ook.
Dus had ze gemoed wisselingen. Het ergste was toen ik nog in de maak was, mijn Moeder was 3-4 maand zwanger van mij.
Volgens het verhaal van mijn Zus, had Moeder geld genomen zonder te vragen, van mijn Vader. Dit resulteerde in een zware ruzie waarop mijn Moeder is vertrokken richting spooroverweg, met de bedoeling zelfmoord te plegen. Zus erachter, toch kunnen tegenhouden.
Vader bleef rustig verder tv kijken.
Wat mij het meeste opviel waren hun trouw foto's, geen enkele glimlach te zien.
Op latere leeftijd ben ik respect beginnen krijgen. Mijn Moeder kon "sorry, dank u wel en ik zie u graag" uitspreken. Vader nagenoeg niet.
Vader is geboren in 1933, heeft WO2 van dichtbij meegemaakt.
Nu is nog steeds de koning van de achterklap en zagen over anderen, tegen anderen. Mijn oudste broer(57) heeft sinds lang een nieuwe vriendin.
Ze komen bijna nooit bij mijn Vader, det vreet aan hem, en ik krijg dan constant vragen waarom mijn oudste broer niet wat meer langs komt.
Tiran toen hij jong was, mijn Vader.
Nu op zijn oude dag kom ik veel bij hem, mantelzorger nummer 1. Veel van zijn gezaag vliegt er gewoon los door bij mij.
Maar ik heb maar één Vader & Moeder, ze zullen altijd in mijn hart verblijven, ongeacht.
Hellrabbit
Active member
Ik verschiet toch ook van de verhalen hier.
Ik heb het geluk gehad in een heel liefdevol gezin op te groeien. Heb eigenlijk een geweldige band met mijn beide ouders en die zijn na vele jaren huwelijk ook nog altijd gelukkig samen. Ik kan mij eigenlijk niet herinneren dat die ooit ruzie gemaakt hebben.
Als kind ga je er dan, heel naïef, van uit dat dat de standaard is, maar hoe ouder je wordt, hoe dankbaarder je daar toch ook voor bent.
Ik heb het geluk gehad in een heel liefdevol gezin op te groeien. Heb eigenlijk een geweldige band met mijn beide ouders en die zijn na vele jaren huwelijk ook nog altijd gelukkig samen. Ik kan mij eigenlijk niet herinneren dat die ooit ruzie gemaakt hebben.
Als kind ga je er dan, heel naïef, van uit dat dat de standaard is, maar hoe ouder je wordt, hoe dankbaarder je daar toch ook voor bent.
Met beide ouders een goede band. Ik zie ze normaal wekelijks. We hebben wel nooit een warm, hecht gezin gevormd maar dat is deels door de opvoeding, deels genetisch, denk ik. We zijn thuis eigenlijk 4 individualisten die toevallig goed overeen komen en gemeenschappelijke interesses hebben. Er wordt ook over alles gepraat en we kunnen met al onze problemen,... steeds bij hen terecht.
Ik ben ze sowieso oneindig dankbaar dat m'n ouders ons alle kansen geboden hebben om verder te studeren, deel te nemen aan alle schoolreizen,... Was niet vanzelfsprekend want we hadden het niet breed thuis. Ik ben ze ook heel dankbaar dat we een goede opvoeding gehad hebben en in tegenstelling tot een aanzienlijk deel van m'n neven en nichten niet in de marginaliteit (armoede, drank, drugs, tienerzwangerschappen,...) beland zijn.
Enige wat ik zelf 'beter' tracht te doen is mijn kinderen meer knuffelen etc.
Ik ben ze sowieso oneindig dankbaar dat m'n ouders ons alle kansen geboden hebben om verder te studeren, deel te nemen aan alle schoolreizen,... Was niet vanzelfsprekend want we hadden het niet breed thuis. Ik ben ze ook heel dankbaar dat we een goede opvoeding gehad hebben en in tegenstelling tot een aanzienlijk deel van m'n neven en nichten niet in de marginaliteit (armoede, drank, drugs, tienerzwangerschappen,...) beland zijn.
Enige wat ik zelf 'beter' tracht te doen is mijn kinderen meer knuffelen etc.
Misterhahn1
Member
Das waar maar het is zo dat "verplicht" bellen. Het komt dwingend over. Het is altijd zo goed als elk weekend op hetzelfde uur, zonder dat er diepgaang in het gesprek zit. Als ik zeg dat het druk is komt er geen antwoord van "oei hoe komt het?" (ligt ook aan mij, want ik vertelde vroeger ook niet veel tegen mijn vader).
Het feit dat niemand van mijn ouders zelf eens voorstelt om even langs te komen om haar gewoon te zien of vast te pakken, dat vind ik erg. Ik moet "bedelen" om bezoek te krijgen. 1 keer heb ik eens gezegd dat mijn vader eens moest langskomen, ook al is het 5 minuten, maar dat ze ze gewoon in real life eens hebben gezien.
Antwoord "Dat is lang rijden voor ons, ge snapt wel dat we dat daarom niet doen om gewoon voor 5 minuten eens langs te komen". Als je je kleinkind zo belangrijk vindt dat je ze zo goed als elk weekend wilt zien via facetime denk ik dat even op bezoek komen ook niet teveel moeite zal kosten. En dat moet geen 5 minuten zijn, bij ons in de buurt kun je wandelen in het bos.
Tis ook niet dat hij in het weekend werkt dus hij kan elk weekend wel afkomen.
Ja, ge moet mijn vader zien. Via typwerk komt dat niet zo over maar in real life is hij wel dwingend. Zijn wil is wet.
pardal
Well-known member
Heb eerder een neutrale relatie met moeder, mijn vader plotseling gestorven toen ik 24 was (hij bijna 50)
Opgegroeid in een overbeschermend nest, met enerzijds een papa die hetgeen hij miste in zijn jeugd wou goed maken bij mij. Anderzijds een overbezorgde moeder die veel belang hecht wat ander mensen van haar denken en hierdoor bij mij onrealistische verwachtingen legt.
Ik ben enig kind en heel introvert thuis, waardoor ik altijd alleen op mijn kamer zat. Als gezin nooit diepgaande gesprekken gehad, niet dat papa dat niet wou, maar ik blokte dat af. Met mama praten voelde nooit veilig, die vertelde alles door aan haar eigen moeder of zus, waar ik dan bijstond.
Sinds papa gestorven is, is de relatie met mama er niet beter op geworden en zeker sinds ik niet meer thuis woon, merk ik dat zelf zeer weinig behoefte hem om mijn moeder te zien of er mee te praten. Zolang ik weet dat ze er is en ze de dag doorkomt is het goed voor mij.
Sinds ik zelf een gezin heb is het enkel maar bergaf gegaan. Mama dat toren hoge verwachtingen toen ze wist dat ze oma ging worden en had voor haarzelf uitgemaakt, dat ze voor ons ging koken, elke dag langskomen, wandelen met baby enz. Echter zonder ons hierover aan te spreken. Dit heeft gezorgd voor veel spanningen tussen mijn vrouw en mijn moeder (die relatie zat wel nooit goed, te verschillende persoonlijkheden) waardoor we slechts af en toe contact hebben.
Opgegroeid in een overbeschermend nest, met enerzijds een papa die hetgeen hij miste in zijn jeugd wou goed maken bij mij. Anderzijds een overbezorgde moeder die veel belang hecht wat ander mensen van haar denken en hierdoor bij mij onrealistische verwachtingen legt.
Ik ben enig kind en heel introvert thuis, waardoor ik altijd alleen op mijn kamer zat. Als gezin nooit diepgaande gesprekken gehad, niet dat papa dat niet wou, maar ik blokte dat af. Met mama praten voelde nooit veilig, die vertelde alles door aan haar eigen moeder of zus, waar ik dan bijstond.
Sinds papa gestorven is, is de relatie met mama er niet beter op geworden en zeker sinds ik niet meer thuis woon, merk ik dat zelf zeer weinig behoefte hem om mijn moeder te zien of er mee te praten. Zolang ik weet dat ze er is en ze de dag doorkomt is het goed voor mij.
Sinds ik zelf een gezin heb is het enkel maar bergaf gegaan. Mama dat toren hoge verwachtingen toen ze wist dat ze oma ging worden en had voor haarzelf uitgemaakt, dat ze voor ons ging koken, elke dag langskomen, wandelen met baby enz. Echter zonder ons hierover aan te spreken. Dit heeft gezorgd voor veel spanningen tussen mijn vrouw en mijn moeder (die relatie zat wel nooit goed, te verschillende persoonlijkheden) waardoor we slechts af en toe contact hebben.
Preske
Crew Member
ik begreep het als "alle rechten willen, maar geen van de plichten".
Niet dat je van iemand kan verwachten dat hij geld *moet* geven natuurlijk.
Hier in de familie zijn er ook zo enkele gevallen, maar dan omgekeerd. Als het is voor te krijgen kennen ze u, anders weten ze zelfs niet dat ge bestaat.
Ik heb niks aangeduid. En goede relatie heb ik absoluut niet met beide maar een slechte zou ik het nu ook niet noemen. Eerder neutraal neigend naar slecht. Ik heb niet echt een leuke jeugd gehad en als kind/puber heb ik geprobeerd om daar over te praten met men ouders maar toen werd ik altijd uitgelachen, begonnen ze over iets anders of wisten ze niet wat zeggen. Na dat een aantal keren te proberen ben ik volledig dichtgeklapt en sindsdien vertel ik nog maar heel weinig over mijn leven en over hoe ik me voel. Wat ze nu soms wel jammer vinden maar heb niet het gevoel dat ze nu anders zouden reageren als ik zie hoe ze hun gedragen naar mij toe.
Er zijn de laatste jaren heel veel frustraties hier thuis naar elkaar toe tussen ons 3. Vroeger dacht ik altijd dat ik heel lang ging thuis wonen maar nu sinds half men 20 heb ik toch eerder iets van 'ik wil hier buiten'. Na jaren gesukkel om deftig werk te vinden met veel werkloosheid heb ik nu eindelijk een deftige job en ga ik volgend jaar verhuizen. Ik kijk er al heel hard naar uit maar heb een bepaald spaardoel die ik wil halen voor ik het hier afbol.
Thuis heb ik bijna geen privacy en ik vind mijn ouders veel te bemoeizuchtig voor mijn leeftijd. Ook als er pakjes of post voor mij toekomen moet vooral mijn pa bijna tot in detail weten wat het is. Ik heb nooit de indruk dat het uit interesse is maar eerder controlerend en alles willen weten. Ik heb geen probleem om te zeggen 'ik ga weg naar daar met persoon x' maar meestal volgt er nog een litanie aan extra vragen en dat ben ik zo beu. Of trekken ze hun eigen conclusies als de persoon van het ander geslacht is..
En ik ben dat zo beu omdat ik er niet over wil vertellen omdat er dan enkel maar commentaar komt. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik mijzelf jarenlang geremd heb om dingen te durven doen (naast de issues die ik heb met mezelf, die spelen ook mee) omdat ik hun commentaar daar niet op wou of bang was voor hun reactie.
Mijn pa is ook een heel vermoeiende mens om mee samen te leven, hij is zo iemand die vanaf die opstaat tot die gaat slapen vanalles te vertellen heeft. Maar dan heel vaak klagen en heel vaak alles 20x herhalen of over dingen blijven doorgaan. Mijn ma is daar eerder dan wat omgekeerd in. Mijn ma is dan eerder een hele koppige en kan heel vaak fel en gemeen uit de hoek komen en is niet op haar mondje gevallen. Mijn ma sukkelt ook al jaren met hernia's en kan sinds een paar jaar niet ver meer wandelen. Wat er ook voor zorgt dat hun bijna constant thuis zitten en bijna nooit meer weg gaan .. wat ook niet bevorderlijk is voor mij aangezien ik hier amper privacy heb. Wat me ook heel erg stoort aan mijn pa is dat als ik iets vertel over mezelf of er gebeurt iets hij dat altijd moet doorvertellen aan jan en alleman. En met sommige zaken hebben vreemden daar echt niks mee te zien. Ik heb al meermaals aangegeven dat ik dat echt niet vind kunnen en toch doet hij het nog heel vaak -_-
Beide zijn ze ook totaal niet meer gelukkig met elkaar en er is al jaren geen sprake meer van romantiek of liefde. Die wonen nog samen omdat het zo hoort of omdat ze beide slechter af zouden zijn alleen en niet goed weten wat doen.
Ik heb de indruk dat ik pas een paar jaar geleden ben beginnen leven en beetje ben beginnen proberen het mij minder aan te trekken wat men ouders denken en zeggen. Deftige job, vrienden leren kennen, buiten komen, activiteiten - tripjes doen en nieuwe dingen proberen. Ik denk ook dat verhuizen de relatie met men ouders beter zal maken. Door de afstand en we zullen niet meer constant op elkaars smoel zitten zien Ik zal ineens veel meer vrijheid en privacy hebben en men eigen ding kunnen doen zonder dat daar iemand over zaagt met die constante bemoeienis.
Deze tekst is veel langer geworden dan wat ik wou
Er zijn de laatste jaren heel veel frustraties hier thuis naar elkaar toe tussen ons 3. Vroeger dacht ik altijd dat ik heel lang ging thuis wonen maar nu sinds half men 20 heb ik toch eerder iets van 'ik wil hier buiten'. Na jaren gesukkel om deftig werk te vinden met veel werkloosheid heb ik nu eindelijk een deftige job en ga ik volgend jaar verhuizen. Ik kijk er al heel hard naar uit maar heb een bepaald spaardoel die ik wil halen voor ik het hier afbol.
Thuis heb ik bijna geen privacy en ik vind mijn ouders veel te bemoeizuchtig voor mijn leeftijd. Ook als er pakjes of post voor mij toekomen moet vooral mijn pa bijna tot in detail weten wat het is. Ik heb nooit de indruk dat het uit interesse is maar eerder controlerend en alles willen weten. Ik heb geen probleem om te zeggen 'ik ga weg naar daar met persoon x' maar meestal volgt er nog een litanie aan extra vragen en dat ben ik zo beu. Of trekken ze hun eigen conclusies als de persoon van het ander geslacht is..
En ik ben dat zo beu omdat ik er niet over wil vertellen omdat er dan enkel maar commentaar komt. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik mijzelf jarenlang geremd heb om dingen te durven doen (naast de issues die ik heb met mezelf, die spelen ook mee) omdat ik hun commentaar daar niet op wou of bang was voor hun reactie.Mijn pa is ook een heel vermoeiende mens om mee samen te leven, hij is zo iemand die vanaf die opstaat tot die gaat slapen vanalles te vertellen heeft. Maar dan heel vaak klagen en heel vaak alles 20x herhalen of over dingen blijven doorgaan. Mijn ma is daar eerder dan wat omgekeerd in. Mijn ma is dan eerder een hele koppige en kan heel vaak fel en gemeen uit de hoek komen en is niet op haar mondje gevallen. Mijn ma sukkelt ook al jaren met hernia's en kan sinds een paar jaar niet ver meer wandelen. Wat er ook voor zorgt dat hun bijna constant thuis zitten en bijna nooit meer weg gaan .. wat ook niet bevorderlijk is voor mij aangezien ik hier amper privacy heb. Wat me ook heel erg stoort aan mijn pa is dat als ik iets vertel over mezelf of er gebeurt iets hij dat altijd moet doorvertellen aan jan en alleman. En met sommige zaken hebben vreemden daar echt niks mee te zien. Ik heb al meermaals aangegeven dat ik dat echt niet vind kunnen en toch doet hij het nog heel vaak -_-
Beide zijn ze ook totaal niet meer gelukkig met elkaar en er is al jaren geen sprake meer van romantiek of liefde. Die wonen nog samen omdat het zo hoort of omdat ze beide slechter af zouden zijn alleen en niet goed weten wat doen.
Ik heb de indruk dat ik pas een paar jaar geleden ben beginnen leven en beetje ben beginnen proberen het mij minder aan te trekken wat men ouders denken en zeggen. Deftige job, vrienden leren kennen, buiten komen, activiteiten - tripjes doen en nieuwe dingen proberen. Ik denk ook dat verhuizen de relatie met men ouders beter zal maken. Door de afstand en we zullen niet meer constant op elkaars smoel zitten zien
Ik zal ineens veel meer vrijheid en privacy hebben en men eigen ding kunnen doen zonder dat daar iemand over zaagt met die constante bemoeienis.Deze tekst is veel langer geworden dan wat ik wou
pardal
Well-known member
Woont gij nu bij mijn moeder? Zo een herkenbaar verhaal.Ik heb niks aangeduid. En goede relatie heb ik absoluut niet met beide maar een slechte zou ik het nu ook niet noemen. Eerder neutraal neigend naar slecht. Ik heb niet echt een leuke jeugd gehad en als kind/puber heb ik geprobeerd om daar over te praten met men ouders maar toen werd ik altijd uitgelachen, begonnen ze over iets anders of wisten ze niet wat zeggen. Na dat een aantal keren te proberen ben ik volledig dichtgeklapt en sindsdien vertel ik nog maar heel weinig over mijn leven en over hoe ik me voel. Wat ze nu soms wel jammer vinden maar heb niet het gevoel dat ze nu anders zouden reageren als ik zie hoe ze hun gedragen naar mij toe.
Er zijn de laatste jaren heel veel frustraties hier thuis naar elkaar toe tussen ons 3. Vroeger dacht ik altijd dat ik heel lang ging thuis wonen maar nu sinds half men 20 heb ik toch eerder iets van 'ik wil hier buiten'. Na jaren gesukkel om deftig werk te vinden met veel werkloosheid heb ik nu eindelijk een deftige job en ga ik volgend jaar verhuizen. Ik kijk er al heel hard naar uit maar heb een bepaald spaardoel die ik wil halen voor ik het hier afbol.
Thuis heb ik bijna geen privacy en ik vind mijn ouders veel te bemoeizuchtig voor mijn leeftijd. Ook als er pakjes of post voor mij toekomen moet vooral mijn pa bijna tot in detail weten wat het is. Ik heb nooit de indruk dat het uit interesse is maar eerder controlerend en alles willen weten. Ik heb geen probleem om te zeggen 'ik ga weg naar daar met persoon x' maar meestal volgt er nog een litanie aan extra vragen en dat ben ik zo beu. Of trekken ze hun eigen conclusies als de persoon van het ander geslacht is..
Mijn pa is ook een heel vermoeiende mens om mee samen te leven, hij is zo iemand die vanaf die opstaat tot die gaat slapen vanalles te vertellen heeft. Maar dan heel vaak klagen en heel vaak alles 20x herhalen of over dingen blijven doorgaan. Mijn ma is daar eerder dan wat omgekeerd in. Mijn ma is dan eerder een hele koppige en kan heel vaak fel en gemeen uit de hoek komen en is niet op haar mondje gevallen. Mijn ma sukkelt ook al jaren met hernia's en kan sinds een paar jaar niet ver meer wandelen. Wat er ook voor zorgt dat hun bijna constant thuis zitten en bijna nooit meer weg gaan .. wat ook niet bevorderlijk is voor mij aangezien ik hier amper privacy heb. Wat me ook heel erg stoort aan mijn pa is dat als ik iets vertel over mezelf of er gebeurt iets hij dat altijd moet doorvertellen aan jan en alleman. En met sommige zaken hebben vreemden daar echt niks mee te zien. Ik heb al meermaals aangegeven dat ik dat echt niet vind kunnen en toch doet hij het nog heel vaak -_-
Beide zijn ze ook totaal niet meer gelukkig met elkaar en er is al jaren geen sprake meer van romantiek of liefde. Die wonen nog samen omdat het zo hoort of omdat ze beide slechter af zouden zijn alleen en niet goed weten wat doen.
Ik heb de indruk dat ik pas een paar jaar geleden ben beginnen leven en beetje ben beginnen proberen het mij minder aan te trekken wat men ouders denken en zeggen. Deftige job, vrienden leren kennen, buiten komen, activiteiten - tripjes doen en nieuwe dingen proberen. Ik denk ook dat verhuizen de relatie met men ouders beter zal maken. Door de afstand en we zullen niet meer constant op elkaars smoel zitten zien
Deze tekst is veel langer geworden dan wat ik wou
ModgiBoemBoem
Active member
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Mijn vader was toen echt mijn held. Pas vele jaren later besefte ik wat voor een klootzak hij eigenlijk was. Hij manipuleerde mij constant en sprak constant slecht over mijn moeder. Mijn moeder onderging mijn onredelijk gedrag naar haar toe al die jaren zonder ooit een slecht woord over mijn vader te zeggen. Ze ging er van uit dat ik het ooit wel ging beseffen.
Ik heb zoveel respect voor die vrouw. Mijn moeder en ik zijn nu echt 2 handen op 1 buik. Op mijn 18de verjaardagsfeestje was mijn vader weer eens bezig met slecht te praten over mijn moeder. Dat was ook de eerste keer in al die jaren dat ik haar verdedigd heb en tegen hem ben ingegaan. Hij is toen zo kwaad geworden dat hij mijn tand door mijn lip heeft geslagen. Ik vind dit eigenlijk het beste dat hij ooit heeft gedaan. Gaf me eindelijk een duidelijk excuus om hem niet meer te moeten zien. Ondertussen zie ik hem al 10 jaar niet meer, en ik zal geen traan laten als hij ooit komt te sterven. Sommige mensen zijn gewoon echt niet meer waard dan een stuk stront.
Ik heb zoveel respect voor die vrouw. Mijn moeder en ik zijn nu echt 2 handen op 1 buik. Op mijn 18de verjaardagsfeestje was mijn vader weer eens bezig met slecht te praten over mijn moeder. Dat was ook de eerste keer in al die jaren dat ik haar verdedigd heb en tegen hem ben ingegaan. Hij is toen zo kwaad geworden dat hij mijn tand door mijn lip heeft geslagen. Ik vind dit eigenlijk het beste dat hij ooit heeft gedaan. Gaf me eindelijk een duidelijk excuus om hem niet meer te moeten zien. Ondertussen zie ik hem al 10 jaar niet meer, en ik zal geen traan laten als hij ooit komt te sterven. Sommige mensen zijn gewoon echt niet meer waard dan een stuk stront.
