De band met je ouders

[coldplayke]

Ik ben benieuwd naar de relatie die jullie met je ouders hebben. Voor de gemakkelijkheid gaat de poll enkel over biologische/adoptie-ouders, maar in de thread zelf mag het ook over stiefouders gaan.

Ik ben nooit een mama of papas kindje geweest, maar sinds een dik jaar heb ik nauwelijks tot geen contact meer met mijn beide ouders.

Er zit een hele geschiedenis achter waar ik misschien bij gelegenheid wel eens meer in detail over kan gaan, maar het komt erop neer dat ik geen contact meer wil met mijn moeder omwille van emotionele spelletjes die ze speelt - manipuleren, chanteren, liegen, en ga zo maar door. Op zich zou ik wel contact willen behouden met mijn vader, maar dat wordt enorm bemoeilijkt door zijn alcoholverslaving & geheugenverlies, en hij is zelf niet echt vragende partij om mij in zijn leven te houden. Mijn ouders zijn sinds 2 jaar gescheiden en wonen ook niet meer samen.

Mijn moeder zoekt om de zoveel tijd weer contact met mij. Het afgelopen jaar heb ik voorzichtig een paar keer opnieuw geprobeerd een band met haar op te bouwen, maar telkens vervalt het in dezelfde toxiciteit / spelletjes waar ik gewoon geen energie meer voor heb. Ik kan niet zeggen dat mijn beslissing om haar te negeren definitief is, maar met iedere poging zinkt de moed mij verder in de schoenen om te blijven proberen.

De schrik zit er wel in dat ik later spijt ga hebben van mijn beslissing - en dat het dan te laat gaat zijn. Hoe ga ik bijvoorbeeld reageren als ze sterven? Wat ga ik doen als mijn vader komt te overlijden en ik mijn moeder na ettelijke jaren voor het eerst terug zie op de begrafenis?

 

[Soeplepel]

Ik kom supergoed overeen met mijn ouders. Ze zijn gescheiden als ik 2 jaar was en ben dan om de twee weken naar mijn papa gegaan voor een weekend (in grote vakantie een week).

Ik ben twee druppels mijn papa en ik denk dat ik nog nooit ruzie heb gehad met hem, laat staan een woord. Die snapt mij ook volledig en geeft dan ook goed advies.

Mijn stiefpapa heb ik leuk gevonden, maar dat is gekeerd als ik 10j werd en kon ik hem totaal niet af. Alles wat hij deed stoorde mij. Wel chapeau dat ondanks alles hij altijd toch probeerde een goeie stiefpapa te zijn. Nu ik 3j geleden alleen ben gaan wonen, kan ik die precies weer appreciëren en vind ik dat nen goeie mens.

Met mijn mama kom ik ook goed overeen. Zij kan nogal vrij hard zijn, maar altijd het hart op de juiste plaats. Bij ruzies vroeger, kwam ze meestal na half uurke al met een klein hartje haar excuses aanbieden.

Ik kan bij alle drie terecht en zullen altijd klaarstaan voor mij

 

[anders.]

Ik heb uit dat lijstje zeker een "goede relatie", maar wij hebben wel eerder een neutrale relatie eigenlijk. Ik heb nooit ruzie met mijn ouders, ik kan er met al mijn problemen terecht etc.
Maar we hebben ook weer niet het type relatie waarbij ik elke week meerdere keren aan de telefoon hang met hen ofzo.

 

[Tonerider]

Als kind een echt papaskindje.
Als tiener begon ik te beseffen dat ik eigenlijk niet veel aan hem had en dat mijn moeder alles voor ons deed. Hij maakte haar wel zwart in de zin dat het haar schuld was dat we geen mooie kleren hadden e.d. terwijl hij wou dat ze thuis bleef en hij haar geen toegang bood tot de rekening, maar elke week huishoudgeld gaf, waardoor er zelfs op vlak van eten maar amper echte foliekes afkonden: vb. mijn moeder moest sparen om 2x per jaar met het gezin eens uit te gaan eten en met uiteten bedoel ik Lunchgarden. Zegt genoeg, denk ik.
Als volwassene had ik door dat hij een manipulator en egoist is. Hij heeft ons (mijn broer en mij) hetzelfde aangedaan wat hij zijn ouders verweet - gierig zijn, de ene voortrekken op de andere, niet begaan met welke studierichting. Niet dat hij altijd slecht was, maar vooral niet geinteresseerd. Een vader die in 90% van de gevallen afwezig was, behalve als hijzelf het ook leuk vond. Elke inspanning of opoffering was er echter een te veel.

Dus nu nog enkel een goed contact met mijn moeder. Ze zijn trouwens officieel nog wel getrouwd, maar leven al lang apart. Dus ik zie hem nooit als ik haar bezoek. Is ondertussen al +15 jaar geleden dat ik hem nog gesproken heb. 1x nog toevallig gezien in Hulst, maar hij mij niet, dus ben toen met een boog rond hem gegaan.
Ondertussen is hij +80 en blijkbaar niet zo goed meer, dus lang heeft hij niet meer te gaan. De enige tranen die ik zal laten bij zijn dood, zullen tranen zijn van verdriet om het feit dat hij een vader had kunnen zijn en het nooit is geweest.

Moeder is een te braaf mens en ik beteken alles voor haar. In mijn depressieve periode is zij de enige waar ik voor bleef doorgaan, dus ik heb wel schrik om haar kwijt te spelen.

 

[Sir. K]

Ik heb ook 'goede relatie' aangeduid, maar zou het net zoals hierboven ook eerder een neutrale relatie noemen.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier was. Ik heb het dus nooit echt anders geweten. Nadien een aantal jaren bij mijn grootmoeder gewoond, waardoor ik met haar een soort moeder-band heb opgebouwd en dat merk je tot op de dag van vandaag nog steeds. Ik zal haar bijvoorbeeld altijd een knuffel geven als ik haar zie, terwijl ik dat niet doe bij mijn eigen moeder.

Met mijn ma en mijn stiefpa heb ik een vrij goede band, maar ik ben in dat opzicht niet echt de zoon die heel vaak binnenspringt of telefoneert. Nu we kinderen hebben is dat terug iets beter, maar dat is eerder in het kader van de kinderen en niet omwille van onze persoonlijke band. Als we gesprekken voeren zijn die ook eerder oppervlakkig en nooit echt diepgaand. Dat was in mijn kindertijd ook altijd zo. Weinig "gouden raad" meegekregen van mijn ouders.

Met mijn vader en zijn vriendin is het nog neutraler. Vroeger zag ik hen om de twee weken in het weekend en de helft van de vakanties. Nadien is dat geminderd tot één keer om de paar maanden en dat is eigenlijk op vandaag nog altijd zo. Niet dat wij ruzie hebben of dat er ooit iets gebeurd is, maar het lijkt alsof mijn pa daar niet persé nood aan heeft en dat ik dat altijd zo "gewoon" geweest ben. Hij is ook niet het type persoon dat veel aandacht aan de kleinkinderen geeft.

Wat ik hier wel uit geleerd heb, is dat ik hoop dat het tussen mezelf en mijn kinderen later toch anders zal zijn. Ik droom van een scenario waar de kinderen, ook nadat ze het huis hebben verlaten, graag bij mama en papa langs komen om bijvoorbeeld in het weekend samen te aperitieven en te eten, uitstappen te doen, ... Ongedwongen, gewoon omdat ze dat zelf willen en leuk vinden.

 

[Holocene]

Zeer slechte relatie, ofja niet meer bestaand.

Momenteel geen tijd om het volledige verhaal neer te typen (tegenwoordig kan ik er gelukkig wel open over praten, lang met een gevoel van schaamte rondgelopen)

- biologische vader heeft ons verlaten op de dag van mijn geboorte, nooit gekend.

- de persoon waar ik altijd van dacht mijn vader te zijn, nauwelijks in mijn leven gehad. Zeer veel bezocht in de gevangenis (drugskwesties). Één van de weinige keren dat hij thuis was heb ik 'm dood teruggevonden in de woonkamer nav een overdosis. Ik was toen 10.

- mijn moeder was/is een bloedzuiger van het OCMW. Nooit een dag in haar leven gewerkt, verslaafd aan pillen en had een zeer geweldadige relatie met een alcoholverslaafde waar wij natuurlijk ook klappen van kregen.

Door bepaalde gebeurtenissen (wil dit gerust later verduidelijken indien interesse) werd ik uiteindelijk, gelukkig, geadopteerd door mijn oudste zus.

Ondertussen al +-15j geen contact meer met mijn ma.

Bovenstaande is wel een extra motivatie om ervoor te zorgen dat mijn toekomstige dochter wél een gelukkige kindertijd zal hebben en dat ze zal opgroeien in een warm gezin

 

[Avondland]

Een goede band met mijn ouders die nog altijd zeer gelukkig getrouwd zijn. Je beschouwt dit snel als de "normale situatie", maar als je sommige verhalen leest mag ik mijn pollekes kussen dat mijn jeugd zo normaal is verlopen.

Ik loop de deuren niet plat en heb niet de behoefte om er elk weekend heen te gaan of om de andere dag te bellen, maar tegenwoordig zien we elkaar vaker omdat ze regelmatig passen op onze dochter. Mijn broer had een tijdlang een slechtere band met mijn ouders. Geen ruzie, maar zeer weinig initiatief om ermee af te spreken en altijd een gespannen sfeer wanneer ze bij elkaar waren. Dat is altijd wat in de doofpot beland en er is nooit een deftig gesprek uit gekomen, maar de laatste tijd is ook die band aan het verbeteren. Dat is misschien wel een minpunt bij mijn kant van de familie, een onhebbelijkheid dat ik heb overgenomen: conflicten worden vermeden en er belandt veel in de doofpot. Bij mijn vrouw zijn ze véél meer rechtuit en worden frustraties heel snel op tafel gegooid.

 

[coldplayke]

Zeer slechte relatie, ofja niet meer bestaand.

Momenteel geen tijd om het volledige verhaal neer te typen (tegenwoordig kan ik er gelukkig wel open over praten, lang met een gevoel van schaamte rondgelopen)

- biologische vader heeft ons verlaten op de dag van mijn geboorte, nooit gekend.

- de persoon waar ik altijd van dacht mijn vader te zijn, nauwelijks in mijn leven gehad. Zeer veel bezocht in de gevangenis (drugskwesties). Één van de weinige keren dat hij thuis was heb ik 'm dood teruggevonden in de woonkamer nav een overdosis. Ik was toen 10.

- mijn moeder was/is een bloedzuiger van het OCMW. Nooit een dag in haar leven gewerkt, verslaafd aan pillen en had een zeer geweldadige relatie met een alcoholverslaafde waar wij natuurlijk ook klappen van kregen.

Door bepaalde gebeurtenissen (wil dit gerust later verduidelijken indien interesse) werd ik uiteindelijk, gelukkig, geadopteerd door mijn oudste zus.

Ondertussen al +-15j geen contact meer met mijn ma.

Bovenstaande is wel een extra motivatie om ervoor te zorgen dat mijn toekomstige dochter wél een gelukkige kindertijd zal hebben en dat ze zal opgroeien in een warm gezin

Heftig verhaal.

Proficiat alleszins met de toekomstige baby. Heb je door je slechte jeugd getwijfeld om zelf aan kinderen te beginnen? Bij mij is die kinderwens er absoluut niet, ik denk dat het feit dat ik niet in een warm nest ben opgegroeid daar wel veel mee te maken heeft.

 

[PolletPoulet_OG]

Mijn moeder is mijn alles. En daar ga ik letterlijk over lijken voor.


Mijn vader is wat mij betreft al 18 jaar dood. Het enige jammere is, dat hij nog niet effectief onder de grond steekt.




Toch als afsluit, een klein tekstje voor m'n vader:

En het is veel werk,
bloemen plukken voor op de zerk
En het is lang lopen
naar de winkel om ze te kopen
En het is diep graven
naar een papa die zo stinkt
en het kost vele kluiten,
zo'n mooie kist die blinkt
Alle dingen zonder waarde
steekt ge onder de aarde

 

[Sir.Killalot]

Jammer om te zien hoeveel mensen toch zo'n slechte band hebben met (een van) hun ouders. Zoals Avondland zegt, mag ik inderdaad ook mijn pollekes kussen.

Niet dat het hier altijd zonneschijn is geweest, met mijn pa heb ik in mijn tienerjaren heel vaak in conflict gelegen. Hij werkte veel te veel, was altijd compleet overstressed en verwachtte van ons de perfectie. Die band met mijn pa is beginnen te beteren op het moment dat ik ging studeren en op kot ging, afstand heeft ons goed gedaan.

Nu is de band met mijn beide ouders gewoon goed. Zij zijn ook nog altijd gelukkig (dat hoop ik toch!) samen, al hebben ze zeker ook hun moeilijke momenten gekend. Mijn vader heeft er voor gezorgd dat we het financieel altijd goed hebben gehad, en dat we nu we volwassen zijn allemaal een flinke steun in de rug hebben gekregen. Maar dat is wel ten koste gegaan van zijn gezondheid, en bijna van zijn huwelijk en de relatie met mij en mijn broer en zus. Dat was allemaal voor ons dat hij dat deed, maar centen zijn niet alles. Ik ga ook alles doen opdat mijn gezin en kinderen financieel niets tekort komen, maar ik probeer wel een véél meer hands-on vader te zijn. Vanaf september ga ik bijvoorbeeld 4/5de werken.

Ik ben ook niet iemand die dagelijks naar zijn ouders belt, maar we weten van elkaar dat we altijd bij elkaar terechtkunnen. Volgende week gaan we een week samen op verlof ook. Ik weet dat ik het ongelofelijk moeilijk zal hebben om het verlies van een van hen te verwerken. Ik hoop dat ik nog lang van hun gezelschap mag genieten.

 

[Mr.Fingers]

Nu terug goed, maar dat is vroeger met momenten behoorlijk stroef gegaan. Er was nogal een nadruk op "ge moet goed studeren", en dat is ook zo, maar dat is wel ten koste gegaan van "ge moet gelukkig zijn", wat minstens even belangrijk is. Tot mijn 18 werd er ook redelijk veel voor mij beslist, en had ik IMHO te weinig inspraak. Als die inspraak er wel was, zou mijn levenspad er anders hebben uitgezien, en zou ik misschien gelukkiger zijn. Of misschien ook niet.

Dat heeft voor wrijvingen & spanningen gezorgd in de laatste jaren dat ik nog thuis woonde en ik meer voor mezelf begon op te komen, maar die wrijvingen zijn wel verminderd toen ik op m'n eigen ging wonen. Ik heb altijd wel iets beter met vader kunnen opschieten dan met moeder, omdat wij van karakter erg op elkaar geleken. Maar het is niet dat de band met moeder slecht was of is. Ze was gewoon beter met vader.

Hetgene waar ik heel veel spijt van heb is dat ik bepaalde dingen niet meer met mijn vader heb kunnen uitpraten. Hij was een erg lange tijd ziek, en drie dagen voor hij toch vrij plots stierf waren we op bezoek. Hij was een erg zwijgzaam man, maar hij heeft toen een half uur met MrsFingers aan het praten geweest (ik was bezig met iets te herstellen in de garage), iets wat hij anders nooit deed. Toen we vertrokken om naar huis te rijden heeft hij me nog spontaan een knuffel gegeven, ook iets dat die nooit deed. Ik denk dat hij het ergens wist dat dat de laatste keer was dat hij ons ging zien... en ik zag het niet.

 

[Str8_6]

Mijn vader nooit gekend tot ik een jaar of 24 was aangezien hij nooit naar me omgekeken heeft vanaf mijn 2 jaar. Dan eventjes contact gehad omdat die vrouw van hem dat wou maar sinds die weg is van hem heb ik er weer geen contact meer mee.
Ik had hem laten weten dat zijn kleinkind geboren was en geen reactie gekregen en dat was de druppel.

Het enige wat ik nog moet hebben van hem is de erfenis want anders had ik mijn achternaam al lang veranderd.

Daardoor heb ik eigenlijk ook niet zo een goeie band met mijn moeder aangezien ze er alleen voor stond en veel moest werken om alles te kunnen betalen. Ze was opvoedster en dus ook veel wisselende uren waardoor ik eigenlijk door mijn grootouders opgevoed ben.

Met mijn grootouders had ik een supergoeie band, ze zijn beide gestorven maar ik weet nu al dat ik veel meer verdriet gehad heb voor hen dan dat ik voor mijn moeder zal hebben. Als ik mijn grootouders zou gekwetst hebben dan zou ik daar zelf veel van afgezien hebben, met mijn moeder zou ik het goedmaken voor de lieve vrede maar meer ook niet.

Ik heb ook goeie relatie met mijn moeder aangeduid maar het is eerder neutraal.

 

[Monkytiger]

Band met beide ouders zit wel goed, kan over alles praten en advies inwinnen.
Maar wij zijn geen knuffelaars of kussers dus dat kan voor anderen dan weer als geen goede band aanzien worden.
Met mijn vader uiteraard al meerdere keren tot roepens toe discussies/ruzie gehad maar dat zijn zaken die daags nadien vergeten worden.
Wat ik eigenlijk wel eens zou willen is wat meer afstand, maar ik kies ook nog voor het gemak voorlopig.
Tot een jaar geleden (28) woonde ik nog thuis, nu gebouwd naast hun.
Mede doordat ik single ben ga ik er dus nog dagelijks gaan eten, wordt de was nog gedaan etc.
Mijn zus heeft samen met mij gebouwd met haar man naast mij en daar merk je dat toch ookal wonen we naast elkaar dat je soms een week geen contact kan hebben.
Dus als ik een vriendin zou hebben zou dat ook zo wel kunnen zijn, maar nu is het gemak te groot om die afstand in te bouwen.
Die afstand zou de relatie denk ik ook wel ten goede komen op een andere manier.

 

[Holocene]

Heftig verhaal.

Proficiat alleszins met de toekomstige baby. Heb je door je slechte jeugd getwijfeld om zelf aan kinderen te beginnen? Bij mij is die kinderwens er absoluut niet, ik denk dat het feit dat ik niet in een warm nest ben opgegroeid daar wel veel mee te maken heeft.

Bedankt kan niet wachten.

Bij mij net het omgekeerde denk ik. Net omdat ik in zo een slechte omstandigheden ben opgegroeid wil ik het tegenovergestelde zijn van mijn "ouders".

Als ik zie bij mijn zussen & schoonouders hoe het wél kan zijn is die motivatie er nog meer. Ik zou echter wel liegen als ik zeg dat ik er mij nooit onzeker over voel.

 

[JPV]

Goeie band met zowel vader als moeder (nog een gelukkig getrouwd koppel). Eigenlijk een zorgeloos leven gehad als kind en nu ook nog. Ik verschiet er net zoals enkele anderen zo sterk van dat daar de relaties zo slecht zijn, gewoon omdat ik dat thuis zelf nauwelijks tegenkwam (is voor mij altijd "ver van mijn bed show" geweest.

Contact zelf is er nu ongeveer 1 keer per week/2 weken, Ik woon zelf in Ieper en Kortrijk is nu ook niet zomaar eventjes iets dat je zonder enige moeite doet. M'n zus woont in Lichtaart, daarmee heb ik minder contact, al houden we zeker wel contact.

In de familie langs m'n moeders kant is er wel 1 broer van m'n ma die jarenlang geen contact meer had met de rest van de familie, omwille van "domme dingen" die hij zou gezegd hebben toen mijn grootvader (gestorven voor ik geboren ben) zwaar ziek was, meer dan dat niet.

 

[JPV]

Bedankt kan niet wachten.

Bij mij net het omgekeerde denk ik. Net omdat ik in zo een slechte omstandigheden ben opgegroeid wil ik het tegenovergestelde zijn van mijn "ouders".

Als ik zie bij mijn zussen & schoonouders hoe het wél kan zijn is die motivatie er nog meer. Ik zou echter wel liegen als ik zeg dat ik er mij nooit onzeker over voel.

Oppassen dat je niet té perfect wil zijn. Dat kan mogelijks nefast uitdraaien, als je een helicopterouder wil zijn van je kind.

 

[Holocene]

Oppassen dat je niet té perfect wil zijn. Dat kan mogelijks nefast uitdraaien, als je een helicopterouder wil zijn van je kind.

Nee klopt inderdaad ik snap dat dit waarschijnlijk zo overkomt in mijn post(s) maar als er 1 iets is wat ik 'haat' zijn het helicopterouders komt wel goed!

 

[Tonerider]

Heftig verhaal.

Proficiat alleszins met de toekomstige baby. Heb je door je slechte jeugd getwijfeld om zelf aan kinderen te beginnen? Bij mij is die kinderwens er absoluut niet, ik denk dat het feit dat ik niet in een warm nest ben opgegroeid daar wel veel mee te maken heeft.

Same here: nooit een kinderwens gehad. Ik heb er meerdere redenen voor, maar 2 grote zijn de schrik om op m'n pa te trekken en van mij mag onze familienaam stoppen na mij want er is nog niet veel goed uit gekomen. Wat ook effectief gaat gebeuren. Mijn broer heeft ook geen kinderen, mn nicht ook niet. En voor de rest zijn er enkel neven die wel kinderen hebben, maar die hebben een andere familienaam, dus na mij houdt onze familienaam, binnen onze geslachtslijn, op te bestaan.

 

[Googke]

Heb een enorme goede band met m'n ouders, weliswaar beter met m'n moeder dan m'n vader. We krijgen regelmatig complimenten van buitenaf dat ze onze band en verstandhouding zo mooi vinden om te zien. Als ik dan daarentegen sommige huishoudens zie waar er geschreeuwd, geroepen tot geslagen kan worden voor 't niet 2de keer doorspoelen van 't souvenirtje op de wc...
Ben blij met m'n ouders, de dag dat ze er niet meer zijn zal me zwaarder vallen dan eender wat...

 

[ugar]

Zeer goede band met moeder en had een zeer goede band met mijn vader (die enkele jaren geleden is overleden).
Ze hebben echt alles gedaan om ons een goede opvoeding, een warm nest en een fijn leven te bezorgen.

De relatie van mijn ouders is best te omschrijven als onvoorwaardelijk. Mijn moeder (en vroeger vader) staat/stonden ALTIJD voor ons klaar. Ik kan er echt niets slecht over vertellen. Ik ben gewoon fier dat zij mijn ouders zijn.

We hebben al > 10 jaar de gewoonte om een grote chalet te huren en samen op verlof te gaan.

Aan iedereen die hier iets anders heeft geantwoord: ik vind dat zo jammer, als er één ding is waar iedereen recht op zou mogen hebben, zijn het wel een goede band met hun ouders (of die nu gescheiden zijn of niet).