De band met je ouders

[Lint]

Jongens... deze thread .
aan degenen met de slechte ervaringen.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was ofzo. Het was niet altijd perfect, en vooral met mijn pa en stiefpa kwam ik niet altijd overeen. Maar ze hebben ons nooit iets tekort gedaan, goed opgevoed, en staan voor ons klaar wanneer moet. Ik ben 1 van die typische geprivilegieerden die dat waarschijnlijk niet goed beseffen.

Bij mij vriendin is dat verhaal helemaal anders en staat het bij de ergere verhalen, maar dat is niet aan mij om uit de doeken te doen.

 

[coldplayke]

Band met beide ouders zit wel goed, kan over alles praten en advies inwinnen.
Maar wij zijn geen knuffelaars of kussers dus dat kan voor anderen dan weer als geen goede band aanzien worden.
Met mijn vader uiteraard al meerdere keren tot roepens toe discussies/ruzie gehad maar dat zijn zaken die daags nadien vergeten worden.
Wat ik eigenlijk wel eens zou willen is wat meer afstand, maar ik kies ook nog voor het gemak voorlopig.
Tot een jaar geleden (28) woonde ik nog thuis, nu gebouwd naast hun.
Mede doordat ik single ben ga ik er dus nog dagelijks gaan eten, wordt de was nog gedaan etc.
Mijn zus heeft samen met mij gebouwd met haar man naast mij en daar merk je dat toch ookal wonen we naast elkaar dat je soms een week geen contact kan hebben.
Dus als ik een vriendin zou hebben zou dat ook zo wel kunnen zijn, maar nu is het gemak te groot om die afstand in te bouwen.
Die afstand zou de relatie denk ik ook wel ten goede komen op een andere manier.

Wel opmerkelijk dat jullie bewust allemaal naast mekaar hebben gebouwd. Zowat mijn hele schoonfamilie woont allemaal in dezelfde straat (een stuk of 5 gezinnen) en zij vinden dat fantastisch. Ik vind het wel mooi om zo hechte families te zien.

Met mijn schoonouders ben ik wel met mijn gat in de boter gevallen, al merk ik dat ik het ook na 10 jaar nog moeilijk blijf vinden om me echt naar hen toe open te stellen. Die argwaan die ik van thuis uit heb meegekregen blijft naar hen toe ook wat hangen.

 

[Str8_6]

Wel opmerkelijk dat jullie bewust allemaal naast mekaar hebben gebouwd. Zowat mijn hele schoonfamilie woont allemaal in dezelfde straat (een stuk of 5 gezinnen) en zij vinden dat fantastisch. Ik vind het wel mooi om zo hechte families te zien.

Met mijn schoonouders ben ik wel met mijn gat in de boter gevallen, al merk ik dat ik het ook na 10 jaar nog moeilijk blijf vinden om me echt naar hen toe open te stellen. Die argwaan die ik van thuis uit heb meegekregen blijft naar hen toe ook wat hangen.

Ook al heb ik dankzij mijn grootouders een prachtige jeugd gehad moet ik zeggen dat ik veel zaken van jou herken in mezelf. Geen behoefte hebben om zelf kinderen te hebben, moeilijk openstellen naar schoonouders. Ook al zijn dat echt superlieve mensen.

Eigenlijk nooit echt de link gelegd daarnaar maar het moet zijn dat er toch een verband is..

Ik heb nu wel zelf 2 kinderen en kan daardoor totaal niet snappen dat mijn vader zonder omkijken zomaar kon weg gaan. Ik zou het niet over mijn hart krijgen.

Wat ik wel voel nu ik zelf een gezin heb is dat ik wel veel zaken gemist heb die enkel een vader je kan bij brengen.

 

[Mulan]

Als kind had ik een zorgeloze jeugd. Net als hierboven woonden we met veel familie in dezelfde wijk en zo goed als elk weekend was het huis van mijn grootouders vol. Ik ben dus echt met de neven en nichten mee grootgebracht. Als tiener vond ik mijn ouders streng maar correct. Ze streefden ernaar ons zelfstandigheid en verantwoordelijkheid bij te brengen en ben hen daar enorm dankbaar voor, heel wat aspecten zal ik met veel plezier overnemen in de opvoeding naar mijn dochter toe.
Ik voelde me altijd een papaskindje, mijn zus was een echt mamaskindje

Als mid-twintiger en zeker als dertiger begon ik wel te zien dat er nog heel wat controle was vanuit mijn moeder. Toen ik al alleen woonde, wou ze bvb mijn uurrooster hebben (werkte als opvoeder dus heel wisselend rooster) en belde ze me op mijn gsm "wanneer ik niet thuis was wanneer ik dat wel hoorde te zijn volgens mijn rooster" etc.
Door zelf de nodige therapie te volgen, is het me duidelijk geworden dat ze eigenlijk een angststoornis heeft en ik heb daar helaas ook wat van mee gekregen, puur door de opvoeding. Als iemand waarom ik geef bvb, 10 minuten later dan afgesproken er nog steeds niet is, ga ik er ècht van uit dat die persoon iets ergs is tegen gekomen.
In combinatie met mijn ex die niet om kon met het controlerend gedrag van mijn ouders, is het contact sterk verwaterd en corona was echt een doodsteek op dat vlak, vooral omdat mijn moeder hartpatiënt is. Eens ik gevaccineerd werd in februari en mijn ex hier buiten was, het contact heel snel terug opgepikt en de band nu kan ik gerust goed noemen. Af en toe moet ik mijn ouders er wel eens op wijzen dat ik een volwassen vrouw ben en advies welkom is, maar dat ik nog steeds zélf mijn beslissingen neem en die niet moet verantwoorden, maar de manier waarop ik dat nu doe, nemen ze ook wel aan. Ze hebben al eens de schrik gehad dat ze mij en mijn dochter "kwijt" waren en dat heeft er toch voor gezorgd dat ze ook meer zoeken naar een goed evenwicht. Met vallen en opstaan, maar ik apprecieer de poging om 40j op een bepaalde manier communiceren toch nog te willen veranderen.
Mijn ouders zijn trouwens het type mensen die 40j getrouwd zijn en elkaar nog steeds spontaan een zoen geven en zo! Veel liefde gezien dus, nooit ambras tussen hen meegemaakt en dat maakt dat je de lat voor jezelf ook wel hoog legt om niet te falen en hetzelfde na te streven.

 

[Chelark007]

Hier staat de mama op nummer 1 samen met de grootouders.
Gescheiden ouders denk op 13 jarige leeftijd, toch wel wat ruzies gezien en meegemaakt. Was blij dat het gedaan was...
Alles wat ik kan en geleerd heb komt van mijn opa, van mijn vader heb ik niets mee.
Ik hoor die via mail paar keer op een jaar maar dat zal het zowat zijn.

Kleinkind of niet maakt niets uit (had nog tegen mij gezegd, pas maar op als er aan begint, tis veel werk).
Kleine nuance: heeft mijn mama verlaten voor een ander en dan nog 2 kinderen mee... Enfin tis een speciaal geval (zegt de familie van mijn pa's kant ook). Met die kant van de familie hoor ik meer dan mijn vader zelf.
Enfin zoals hier al gezegd, ik zal er ook geen traan om laten. Toen mijn oma stief in september (geen corona ), toch diep gezeten.

 

[Martinus]

Het is voor mij een troost om hier de verhalen van anderen te lezen.

Ik heb ook een moeilijke relatie met mn ouders... Beide workaholics waardoor de band steeds heel erg oppervlakkig is gebleven.

Wat was ik vroeger jaloers op vriendinnetjes die een lieve mama hadden die hen opwachtte van school.
Ik was een echt 'sleutelkind': ganse avonden alleen thuis, alleen m'n huiswerk maken, m'n avondeten zelf moeten opwarmen in de microgolfoven,...

Ik heb nooit begrepen waarom mn ouders eigenlijk aan kinderen zijn begonnen. We liepen toch maar in de weg.

 

[Sylverscythe]

Ik denk dat mijn ouders best wel ok waren. Ik was een nakomertje, wat betekende dat mijn ouders veel tijd hadden want mijn moeder werke halftijds en mijn vader is (schandalig) vroeg op pensioen gegaan.

Ook mijn moeder haar chronische ziekte heeft daar eigenlijk weinig aan veranderd. Zij was een beetje de brains, had gestudeerd terwijl mijn vader tot zijn 14de naar school was geweest. Ik denk dat hij daar zelf ook wel complexen over had. Dus zij trok haar de studies wel wat meer aan. Mijn vader was meer voor de praktische zaken, enige dat ik minder vond achteraf bekeken is dat er kennelijk ooit werd beslist dat ik niet handig was en dat dan maar een vaststaand feit was, waardoor ik weinig zaken van hem heb kunnen oppikken.

Op mijn 18de stierf mijn moeder dan aan kanker, wat alles natuurlijk verstoorde. Mijn vader wist niet echt meer wat doen alleen, en verzuurde en verbitterde vooral (die generatie vond mentale gezondheid maar zever, ik ben toch niet zot). We hadden een compleet andere manier om daarmee om te gaan, ik studeerde en probeerde weinig thuis te zijn, mijn vader vond alles zever en joeg nog wat vrienden tegen zich in het harnas. Vlammende ruzies waren wel iets dat wekelijks gebeurde.

Toen ik ging alleen wonen deed de afstand wel deugd. Ik realiseerde me dat mijn vader eigenlijk gewoon zijn emoties niet goed kon uitdrukken, terwijl hij mij zeker volop wou ondersteunen, en dat onze karakters gewoon tegengestelden waren. Voor hem was de dood van mijn moeder ook een beetje het einde van zijn leven. Hij is dan zelf aan kanker gestorven, in 2017, net voor ik mijn vrouw leerde kennen. Dat vind ik achteraf gezien ongeloofelijk spijtig, aangezien voor hem ik natuurlijk veel te lang single was en gewoon "een goei vrou" nodig had.

Ik zou dus zeggen goede band, misschien eerder neutraal voor mijn vader, maar uiteindelijk was het ook gewoon het resultaat van een slechte situatie.

 

[Holocene]

Wat was ik vroeger jaloers op vriendinnetjes die een lieve mama hadden die hen opwachtte van school.

Dat vond ik ook afschuwelijk.

Nooit eens mijn ouders die vrijwillig rondreden voor een schoolactiviteit, bijna nooit aanwezig op een schoolfeest, etc.

 

[Tah_b00nz0r]

K mag heel blij zijn als ik hier dingen lees dat ik heel goed overweg kan met men ouders. Ik heb denk ik niet voor niks tot men 30e thuis gewoond. Altijd meer mama’s kindje geweest wel omdat ik daar precies meer bij geregeld kon krijgen als bij men pa

20j terug hebben die wel een heel moeilijke periode gehad waar t echt aan een zijden draadje hing. Men pa heeft zen eigen echt opgewerkt in de banksector gaande van blij zijn dat hij op zen 18e mocht beginnen aan t loket tot dat hij via allerlei tussenstations uiteindelijk zelfstandig kantoordirecteur is geworden. Veel bijgestudeerd, veel weg geweest na zen werkuren en men moeder had t daar heel moeilijk mee en zat met een minderwaardigheidsgevoel. Uiteindelijk zijn ze daar dan doorgekomen en die leven nu hun leven alsof t bij wijze van spreke de laatste dag kan zijn. Die zijn vaak meer van huis als dat ik weg ben met vrienden, en dat op hun 60e haha.

nadat ik ben gaan samenwonen met men toenmalige vriendin kwam ik er wel een stuk minder maar als ik iets nodig had stonden die altijd voor mij klaar. Na de breuk met men vriendin hebben ze geprobeerd me zo goed mogelijk te helpen op financieel vlak zodat ik de woning kan behouden enz… ik ga er terug bijna elke dag eten savonds nu ik terug alleen woon. Kan er terecht met al men problemen indien nodig.

k zeg t, ik mag blij zijn met men ouders

 

[REpute]

Gekozen voor: Slechte relatie met vader; goede relatie met moeder
Maar eigenlijk is het in realiteit: Geen relatie met vader; redelijke relatie met moeder

Rond mijn 12 jaar zijn mij ouders gescheiden, en er heeft zich gedurende enkele jaren een vechtscheiding afgespeeld waar ik als enig kind natuurlijk de speelbal van was. Als ik daar nu op terugkijk, denk ik vaak dat dit de periode is waar er wat mij betreft toch wel een soort van vertrouwensbreuk is gebeurd. Een aantal jaren later is mijn vader trouwens redelijk hard ontspoord en zijn er zaken gebeurd waarmee ik mij niet kon verzoenen. Ik heb dan ook alle contact verbroken. Hij heeft toen wel nog een aantal keer geprobeerd om de band terug aan te halen, maar ik heb toen telkens afgeblokt. Ondertussen heb ik hem al meer dan 20 jaar niet meer gezien. Uiteraard denk ik daar soms wel eens terug aan, de mens is nu +60 jaar en heeft nog nooit zijn kleinkinderen ontmoet. Maar niet echt de moed/zin om daar terug contact mee te zoeken en terug geconfronteerd te worden met het verleden.

De band met mijn moeder is spijtig genoeg ook niet echt diepgaand. Ze heeft altijd zo een soort van ideaalbeeld in haar hoofd gehad van hoe ik zou moeten zijn, maar ik beantwoord daar niet echt aan (ben een beetje een "speciale", ga niet echt met de stroom mee). En ik voel vaak onderhuids dat dit haar stoort (maar ze zal dit nóóit uitspreken). En als ik dan haar soms confronteer met haar gedrag daarover, dan valt ze altijd uit de lucht. Alsof ze nooit het gesprek écht wil aangaan. En dat is zeer frusterend. Maar we zien elkaar wel gewoon meermaals per week. En ik kan altijd wel op haar rekenen. Dus er is zeker wel "een" band, maar ik had dit toch graag anders gezien. Mijn moeder is ook hertrouwd en mijn stiefvader is eigenlijk een beetje van hetzelfde kaliber als mijn moeder. Maar verder kom ik met hem best wel overeen.

 

[Charon]

niet zo goed.

we hebben elkaar weinig te vertellen en ik ben ver weg gaan wonen.

en dus is er weinig contact.

vind ik dat erg? nee, nooit anders geweten.

 

[sharkmen]

Ouders gescheiden toen ik elf was, uitgedraaid op een vechtscheiding. Band met mijn vader was sowieso al slecht door zijn agressief gedrag, mijn moeder heeft wel wat klappen opgevangen. Ze stond er in het huishouden alleen voor, maar hij hing wel de grote Jan uit naar de buitenwereld. Vervolgens nog een jaar of zes tegen mijn zin iedere week ernaartoe moeten gaan door het co-ouderschap, hoewel mijn broer en ik meermaals hebben aangegeven dat wij dat niet zagen zitten. Op mijn achttiende verjaardag dan uiteindelijk kunnen vertrekken en tien jaar later nog geen seconde spijt van gehad. Mijn moeder is uiteraard mijn alles, compensatie door het gebrek aan twee ouders hoogstwaarschijnlijk. Zelf ook totaal geen kinderwens door al deze perikelen.

 

[glashelder]

Toch veel mensen die een slechte (of geen) band met de papa hebben, precies

Hier met allebei slecht. Ik kan me niet alles herinneren, maar mijn jeugd voelde echt heel erg onveilig. Ik was graag bij mijn oma, lange periodes in de zomervakantie bijvoorbeeld, en huilde als ik terug naar huis moest. Want zodra ik thuis kwam, werd er weer op mij geroepen, gesnakt en gebeten. Ik kan mij echt nog dat beklemmende gevoel voorstellen van oh juist, hier in huis gaat het zó (als ik net van bij mijn lieve oma kwam). Ook hele kleine dingen hé. Dan vroeg ik iets en antwoordde mijn mama eigenlijk altijd met een zucht, zo van "wat is er nu weer?" Mijn mama sloeg mij ook. Ik was heel bang van haar, heb dat zelfs eens verteld aan een psycholoog op 8-jarige leeftijd. ("Waar ben je bang voor?" "Mijn mama en E.T.") Bijna de hele dag in ons gezin werd ook bepaald door mijn mama en haar humeur. Ik bedacht mij onlangs dat zij af en toe helemaal flipte, dan was ze boos over iets huishoudengerelateerds of zo, zat ze zichzelf op te fokken, liep pokkeboos naar boven, gooide met de slaapkamerdeur en ging dan echt liggen janken (maar luid janken hé, tot je het beneden hoorde) op bed. Dat is iets dat ik mij onlangs pas herinnerde of echt bij stilstond maar wow, da's toch ook niet echt normaal Op zo'n moment zat je echt gewoon zo stilletjes mogelijk te wachten tot het over ging want als je dan toevallig in de weg liep, was het je beste dag niet. Of dan zat ik een onzinliedje met onzinklanken te zingen en werd ik ineens weggesleurd bij mijn bureautje omdat mijn mama in die onzinklanken slechte dingen over haar had gehoord?? Dat was echt fucked up gewoon.

Ik heb nog een jongere zus en heb altijd het gevoel gehad dat die enorm werd voorgetrokken omdat mijn mama beter overweg kon met haar (gelijker qua interesses en karakter). Je kan dat gevoel hebben, maar als ook je beide oma's zich afvragen waarom je mama zo doet tegen je, klopt er toch ergens iets niet. En dan krijg je zo de situatie waarin iedereen errond wel door heeft dat er iets niet OK is, maar niemand echt aan de bel trekt. Want ze willen zich niet moeien, of geen ruzie krijgen, of,... Ik heb het daar onlangs eens over gehad met mijn tante en oma. En dan krijg je vage antwoorden. Zo vielen ze ineens uit de lucht dat mijn mama mij geslagen heeft, terwijl ik 100% zeker was dat ik dat al eens aan ze verteld had toen ik 16 was. Niet dat ze daar op mijn 16de nog veel aan konden doen (toen werd ik ook niet meer geslagen), maar hoezo hebben ze dat ineens nooit geweten? Allemaal raar hoor.

Mijn papa was op zich nog wel OK. Zeker als jong kind was ik echt een papa's kindje en hij was mijn alles. Tot ik in mijn puberteit allerlei ranzige shit over hem ontdekte en hij daar ook op een foute manier mee omging. Hij heeft mij bijvoorbeeld 11 maand lang genegeerd toen ik een jaar of 17 of zo was, omdat ik gezegd had tegen mijn mama dat hij haar bedroog Ik was toen 16/17, wist ik veel wat ik met die informatie aan moest. En dan nog, precies of ik had daar enige verantwoordelijkheid in? En zo nog veel foutere dingen, ook verhalen in de familie en zo. En natuurlijk ook het feit dat hij nooit is tussen gekomen in al die dingen.

Ik zit natuurlijk stokvol trauma's Ik ben daarmee bezig maar het zit nog heel diep. Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat mijn mama simpelweg niet van mij houdt. En dat voelt aan alsof ik geen fundament heb, alsof ik ergens los in de ruimte zweef. Ik heb onlangs ook contact opgenomen met een lotgenotenwerking kindermishandeling om zo misschien wat herkenning te vinden.

Voor de rest heeft dit allemaal ook nog lang doorgewerkt in mijn relaties. Het is eigenlijk pas bij mijn huidige vriend dat ik die patronen zie. Ik schiet bijvoorbeeld compléét in paniek als mijn vriend boos of geïrriteerd is over iets dat ik niet heb zien aankomen. Iets dat ik niet zo bedoeld had of een situatie waarin ik dacht juist goed te doen maar het verkeerd uitdraait. Dat herinnert mij zoveel aan vroeger (omdat mijn mama zo onvoorspelbaar was dat ik zo bang was om dingen fout te doen, en soms zelfs dingen 'fout' deed als ik niks deed, of goeie dingen probeerde te doen) en ik schiet dan in een soort emotionele flashback. Da's echt niet schoon, heh. Of ik ga dissocieren, als zelfs mijn hersenen denken van "ja nee, dit is te veel, hups, shutdown." Dat is nu wel al goed verbeterd met dialectische gedragstherapie te volgen maar in m'n hoofd zit het nog helemaal verkeerd.

Aan de andere kant heb ik hier ook voor het eerst een soort normaal gezinsleven. Mijn vriend, zijn dochter & ik. Zelf heb ik nooit echt een kinderwens gehad, maar om nu in een gezin te wonen (met een kind) waar iedereen gewoon het beste voorheeft met elkaar en elkaar graag ziet en er gewoon zo'n liefdevolle sfeer is? Amai, ik groei hier echt en ik ben daar zo blij en dankbaar mee.

Ah juist ja, nog vergeten. Ik heb dus geen contact meer met mijn ouders. Nog maar anderhalf jaar of zo. Ik heb echt héél lang tegen die beslissing opgekeken (om allerlei redenen: wat met de hond, wat met mijn metekindje,...) maar ik kon het ook niet meer opbrengen gewoon, om normaal te doen tijdens familiefeesten en dat allemaal te negeren terwijl ik vanbinnen helemaal kapot ben daardoor. Dus kerstmis 2019 contact verbroken (mijn mama helemaal "oh nee mijn kerstfeest", haha) en eigenlijk nog geen moment spijt van gehad. Ik vind het wel jammer dat ik daardoor niet bij familiefeesten kan zijn (met extended family, zeg maar), maar mijn geestelijke gezondheid gaat net ff voor.

 

[Tonerider]

Toch veel mensen die een slechte (of geen) band met de papa hebben, precies

Hier met allebei slecht. Ik kan me niet alles herinneren, maar mijn jeugd voelde echt heel erg onveilig. Ik was graag bij mijn oma, lange periodes in de zomervakantie bijvoorbeeld, en huilde als ik terug naar huis moest. Want zodra ik thuis kwam, werd er weer op mij geroepen, gesnakt en gebeten. Ik kan mij echt nog dat beklemmende gevoel voorstellen van oh juist, hier in huis gaat het zó (als ik net van bij mijn lieve oma kwam). Ook hele kleine dingen hé. Dan vroeg ik iets en antwoordde mijn mama eigenlijk altijd met een zucht, zo van "wat is er nu weer?" Mijn mama sloeg mij ook. Ik was heel bang van haar, heb dat zelfs eens verteld aan een psycholoog op 8-jarige leeftijd. ("Waar ben je bang voor?" "Mijn mama en E.T.") Bijna de hele dag in ons gezin werd ook bepaald door mijn mama en haar humeur. Ik bedacht mij onlangs dat zij af en toe helemaal flipte, dan was ze boos over iets huishoudengerelateerds of zo, zat ze zichzelf op te fokken en op een bepaald moment ging ze dan echt gaan janken (maar luid janken hé, tot je het beneden hoorde) in haar kamer. Dat is iets dat ik mij onlangs pas herinnerde of echt bij stilstond maar wow, da's toch ook niet echt normaal Op zo'n moment zat je echt gewoon zo stilletjes mogelijk te wachten tot het over ging want als je dan toevallig in de weg liep, was het je beste dag niet.

Ik heb nog een jongere zus en heb altijd het gevoel gehad dat die enorm werd voorgetrokken omdat mijn mama beter overweg kon met haar (gelijker qua interesses en karakter). Je kan dat gevoel hebben, maar als ook je beide oma's zich afvragen waarom je mama zo doet tegen je, klopt er toch ergens iets niet. En dan krijg je zo de situatie waarin iedereen errond wel door heeft dat er iets niet OK is, maar niemand echt aan de bel trekt. Want ze willen zich niet moeien, of geen ruzie krijgen, of,... Ik heb het daar onlangs eens over gehad met mijn tante en oma. En dan krijg je vage antwoorden. Zo vielen ze ineens uit de lucht dat mijn mama mij geslagen heeft, terwijl ik 100% zeker was dat ik dat al eens aan ze verteld had toen ik 16 was. Niet dat ze daar op mijn 16de nog veel aan konden doen (toen werd ik ook niet meer geslagen), maar hoezo hebben ze dat ineens nooit geweten? Allemaal raar hoor.

Mijn papa was op zich nog wel OK. Zeker als jong kind was ik echt een papa's kindje en hij was mijn alles. Tot ik in mijn puberteit allerlei ranzige shit over hem ontdekte en hij daar ook op een foute manier mee omging. Hij heeft mij bijvoorbeeld 11 maand lang genegeerd toen ik een jaar of 17 of zo was, omdat ik gezegd had tegen mijn mama dat hij haar bedroog Ik was toen 16/17, wist ik veel wat ik met die informatie aan moest. En dan nog, precies of ik had daar enige verantwoordelijkheid in? En zo nog veel foutere dingen, ook verhalen in de familie en zo. En natuurlijk ook het feit dat hij nooit is tussen gekomen in al die dingen.

Ik zit natuurlijk stokvol trauma's Ik ben daarmee bezig maar het zit nog heel diep. Ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat mijn mama simpelweg niet van mij houdt. En dat voelt aan alsof ik geen fundament heb, alsof ik ergens los in de ruimte zweef. Ik heb onlangs ook contact opgenomen met een lotgenotenwerking kindermishandeling om zo misschien wat herkenning te vinden.

Voor de rest heeft dit allemaal ook nog lang doorgewerkt in mijn relaties. Het is eigenlijk pas bij mijn huidige vriend dat ik die patronen zie. Ik schiet bijvoorbeeld compléét in paniek als mijn vriend boos of geïrriteerd is over iets dat ik niet heb zien aankomen. Iets dat ik niet zo bedoeld had of een situatie waarin ik dacht juist goed te doen maar het verkeerd uitdraait. Dat herinnert mij zoveel aan vroeger (omdat mijn mama zo onvoorspelbaar was dat ik zo bang was om dingen fout te doen, en soms zelfs dingen 'fout' deed als ik niks deed, of goeie dingen probeerde te doen) en ik schiet dan in een soort emotionele flashback. Da's echt niet schoon, heh. Of ik ga dissocieren, als zelfs mijn hersenen denken van "ja nee, dit is te veel, hups, shutdown." Dat is nu wel al goed verbeterd met dialectische gedragstherapie te volgen maar in m'n hoofd zit het nog helemaal verkeerd.

Aan de andere kant heb ik hier ook voor het eerst een soort normaal gezinsleven. Mijn vriend, zijn dochter & ik. Zelf heb ik nooit echt een kinderwens gehad, maar om nu in een gezin te wonen (met een kind) waar iedereen gewoon het beste voorheeft met elkaar en elkaar graag ziet en er gewoon zo'n liefdevolle sfeer is? Amai, ik groei hier echt en ik ben daar zo blij en dankbaar mee.

Ah juist ja, nog vergeten. Ik heb dus geen contact meer met mijn ouders. Nog maar anderhalf jaar of zo. Ik heb echt héél lang tegen die beslissing opgekeken (om allerlei redenen: wat met de hond, wat met mijn metekindje,...) maar ik kon het ook niet meer opbrengen gewoon, om normaal te doen tijdens familiefeesten en dat allemaal te negeren terwijl ik vanbinnen helemaal kapot ben daardoor. Dus kerstmis 2019 contact verbroken (mijn mama helemaal "oh nee mijn kerstfeest", haha) en eigenlijk nog geen moment spijt van gehad. Ik vind het wel jammer dat ik daardoor niet bij familiefeesten kan zijn (met extended family, zeg maar), maar mijn geestelijke gezondheid gaat net ff voor.

Ik weet eigenlijk zelf nooit goed wat te zeggen bij het horen van zo'n verhalen, want elk woord klinkt te licht als troost of als raad. Dus misschien gewoon: ik hoop echt dat je het allemaal ooit een plaats kan geven waardoor het je niet meer negatief beinvloedt en dat je nog veel geluk mag kennen in dat gezinnetje van je.

 

[glashelder]

Ik weet eigenlijk zelf nooit goed wat te zeggen bij het horen van zo'n verhalen, want elk woord klinkt te licht als troost of als raad. Dus misschien gewoon: ik hoop echt dat je het allemaal ooit een plaats kan geven waardoor het je niet meer negatief beinvloedt en dat je nog veel geluk mag kennen in dat gezinnetje van je.

Dank je, dat is superlief van je Ik ben er echt een beetje door geraakt.

Maar troost of raad hoeft niet per se hoor. Ik begon hier te typen en dat kwam er dan allemaal uit. Ik zat eigenlijk al twee dagen naar dit topic te kijken van "zou ik, of zou ik niet?" En ik dacht "allez, iets korts dan"

 

[Tonerider]

Dank je, dat is superlief van je Ik ben er echt een beetje door geraakt.

Maar troost of raad hoeft niet per se hoor. Ik begon hier te typen en dat kwam er dan allemaal uit. Ik zat eigenlijk al twee dagen naar dit topic te kijken van "zou ik, of zou ik niet?" En ik dacht "allez, iets korts dan"

Moedig van je om het toch te doen.

 

[Mulan]

@glashelder

Dikke knuffel!

 

[Lint]

Ik weet eigenlijk zelf nooit goed wat te zeggen bij het horen van zo'n verhalen, want elk woord klinkt te licht als troost of als raad. Dus misschien gewoon: ik hoop echt dat je het allemaal ooit een plaats kan geven waardoor het je niet meer negatief beinvloedt en dat je nog veel geluk mag kennen in dat gezinnetje van je.

Tgoh in zo een situaties is raad geven nooit echt de bedoeling imo. Tenzij je een professional bent en/of heel goed inzicht in de situatie hebt, is dat zelfs niet goed imo.
Het enige dat je kan doen is medeleven tonen, dus aan degenen met slechte ouder-relaties... allez eigenlijk zijn het eerder slechte ouders als ik het zo lees.


Als ik 1 positieve spin mag geven aan deze thread: Ik voel me een keigoede papa en succesvolle ouder hierdoor (al ligt de bar niet bepaald hoog i.v.m. de verhalen hier).

 

[Avondland]

Als ik deze thread doorlees neem ik mijn dochter toch nog eens goed vast en hoop ik dat we over 20 of 30 jaar nog altijd een sterke band hebben. Het zal een kwestie van geven en nemen zijn. Op een bepaald moment dirigeer je het leven van je kind niet meer en daar moet je vrede mee nemen. Het probleem is dat de weg naar de hel geplaveid is met goede bedoelingen.

 

[Lint]

Op een bepaald moment dirigeer je het leven van je kind niet meer

Hier zit dat wel snor, ik heb het gevoel dat mijn kind evenveel mijn leven dirigeert als ik het hare .