Ik had sinds het versturen van het kaartje niets meer gehoord, dus had mijn pa nu eens gevraagd of hij het had ontvangen.
'Jawel, bedankt.'
Ik ga proberen het me niet meer aan te trekken en me focussen op de mensen die me wel in hun leven willen.
De band met je ouders
- Onderwerp starter coldplayke
- Startdatum
'Jawel, bedankt.'
Ik ga proberen het me niet meer aan te trekken en me focussen op de mensen die me wel in hun leven willen.
Tanuki_
Crew Member
Amai, droog. Echt moedig van u dat ge dat verzonden hadIk had sinds het versturen van het kaartje niets meer gehoord, dus had mijn pa nu eens gevraagd of hij het had ontvangen.
'Jawel, bedankt.'
Ik ga proberen het me niet meer aan te trekken en me focussen op de mensen die me wel in hun leven willen.
(de sad emoticon is bij gebrek aan knuffel-emoticon)
Green Mamba
Well-known member
Nou zeg, dat is weer een kaartje minder volgend jaar. Hoe gortdroog kan je zijn als vader.Ik had sinds het versturen van het kaartje niets meer gehoord, dus had mijn pa nu eens gevraagd of hij het had ontvangen.
'Jawel, bedankt.'
Ik ga proberen het me niet meer aan te trekken en me focussen op de mensen die me wel in hun leven willen.
Ik heb hem de afgelopen 20 jaar zien afglijden van een intelligente, goedlachse, empathische man tot, ja, dit. Emotioneel en mentaal compleet afgestompt, grotendeels door alcoholverslaving.
Ik had vroeger zelf meer geduld en empathie moeten tonen; ik was altijd de 'strenge' thuis, zelfs als kind al omdat het mij razend maakte. Mijn broer en ma waren veel minder bezorgd dan ik en enableden hem zelfs als je het mij vraagt, door hem voor feestdagen en verjaardagen drank te kopen en hem niet aan te spreken op zijn gedrag. Daardoor voelt mijn pa zich ook niet op zijn gemak rond mij. Nu zou ik het anders - constructiever - aanpakken, maar die deur komt maar niet op een kier te staan. En dan is er niet veel dat ik nog kan doen.
Ik heb geen contact meer met mijn ouders.
Echte vader heeft ons in de steek gelaten als ik 4 jaar was. Dan in mijn tienerjaren nog eens enkele keren gezien, maar wou er geen moeite meer in steken.
Relatie met mijn moeder is bergaf gegaan toen ik alleen ben gaan wonen en ze mijn spaarboek niet wou meegeven. Nu zie ik haar ook al enkele jaren niet meer.
Echte vader heeft ons in de steek gelaten als ik 4 jaar was. Dan in mijn tienerjaren nog eens enkele keren gezien, maar wou er geen moeite meer in steken.
Relatie met mijn moeder is bergaf gegaan toen ik alleen ben gaan wonen en ze mijn spaarboek niet wou meegeven. Nu zie ik haar ook al enkele jaren niet meer.
Vanmiddag nog eens een wandelingske gaan doen met mijn ma, nog eens langs het graf van mijn pa geweest.
Was al een paar weken geleden, maar mijn ma gaat daar wekelijks nog meerdere keren langs. Ik heb daar zelf minder behoefte aan. Blijft toch vreemd hoor, het eerste volledige jaar dat voorbij is gegaan zonder mijn pa
Dat gemis wordt alleen maar groter naarmate tijd verstrijkt
Was al een paar weken geleden, maar mijn ma gaat daar wekelijks nog meerdere keren langs. Ik heb daar zelf minder behoefte aan. Blijft toch vreemd hoor, het eerste volledige jaar dat voorbij is gegaan zonder mijn pa
Dat gemis wordt alleen maar groter naarmate tijd verstrijkt
Op deze dag mis ik mijn ouders vooral, moeder dood en vader geen contact, en dit op korte tijd allemaal verloren.
gumball4000
Well-known member
Hier een ook een slechte relatie met mijn ouders. Eigenlijk voornamelijk mijn moeder.
Mijn broer en ik komen uit een bovengemiddeld verdienend gezin. Vader is ambtenaar en verdient goed zijn geld. Onze moeder is huismoeder.
Karakter vader: Heel rustig persoon. Eigenlijk iemand die zich door alles en iedereen laat doen. Ook iemand die veel zaken gewoon laat liggen uit luiheid. Zo doet hij er 6-7 jaar over om hun eigendom in het buitenland te verkopen. Allemaal zo zaken waarvan ik denk "Alé kerel, waarom moet dat nu weer zo lang duren? Zoiets moet binnen het jaar gefixt zijn".
Voor de rest wel een lieve persoon, maar speelt vaak een dubbel spel om iedereen tevreden te houden.
Karakter moeder: Zegt direct wat in haar opkomt, of het u nu aanstaat of niet. Durft sociaal onwenselijke zaken te zeggen. Er bestaat enkel zwart of wit. Er zijn dus geen kleuren tussenin. Door de taalbarière (zie verdere deel van het verhaal) raakt heel veel nuance van onze taal verloren. Zaken die wij als Vlaming vertellen komen bij haar soms veel harder binnen dan ze bedoeld zijn waardoor ze zich mega rap boos maakt en nooit gelooft dat ze op de oorspronkelijke manier bedoeld zijn.
Ze is ook iemand die op enkele seconden van 0 naar 100 kan gaan qua emoties. Heel nerveus persoon en krijgt soms oncontroleerbare woede uitbarstingen waarbij zij iedereen mag uitschelden voor het vuil van de straat, maar als het omgekeerd zou gebeuren is het kot te klein.
Het is ook een persoon die ALTIJD oude koeien uit te sloot haalt en tegen mensen gebruikt. Maar wat zij ooit fout heeft gedaan is "normaal" of "uitgevonden".
Ondanks al het negatieve hierboven, toont ze tekenen van liefde in kleine zaken zonder expliciet zaken te zeggen.
Hierbij een korte beschrijving van de fases in mijn leven:
0-6 jaar:
Mijn ouders leren mekaar kennen. Mijn moeder komt uit Frankrijk uit een gezin waar beide ouders arbeiders waren. Haar ouders werkten voornamelijk nachtelijke uren. Haar vader was vaak depressief en kreeg elektroshocks om zijn depressie te behandelen (was vroeger de norm?). Haar moeder moest (volgens de verhalen die ik hoor) het gezin voornamelijk alleen runnen.
Mijn ouders leren mekaar op een gegeven moment viavia kennen. Mijn ouders woonden de eerste jaren in een huurappartement.
De band tussen mijn moeder en grootouders was toen blijkbaar +- ok te noemen, totdat mijn grootvader overleed (toen ik 3jr was). Toen werd mijn grootmoeder vijandig tegen mijn moeder en wou ze vaak op mij passen en nam ze volgens mijn moeder haar moederrol over (ook al heb ik dat nooit zo aangevoeld). Als kind was ik mij daar nooit van bewust. Zelfs nu denk ik bij die verhalen "overdrijft ge niet een beetje?"
Er waren regelmatig spanningen als we in het weekend bij mijn oma (vaders zijde) gingen eten. Ik hoorde vaak dat ofwel mijn moeder/grootmoeder/tante/nonkel hun stem verheffen. En het was altijd grootmoeder/tante/nonkel versus mijn moeder.
Rond mijn 5-6 jaar zijn mijn ouders aan een nieuwbouw begonnen en woonden ze gedurende de bouw bij mijn grootmoeder in. Hier zou de relatie tussen mijn moeder en grootmoeder fel verslechterd zijn.
6-12 jaar:
Als kind was ik iemand die veel begeleiding nodig had voor zijn schoolwerk. Ik herinner mij dat ik als klein manneke vaak tot 19-20u of zelfs later bezig was met huiswerk. Mijn ouders zaten dan constant naast mij om samen taken te doen/studeren. Dit kwam misschien mede door het feit dat ik als kind gepest werd door mijn flaporen. Hierdoor had ik weinig zelfvertrouwen etc.
Het enige wat toen thuis telde was: studeren, studeren, studeren. Het mentaal welzijn was in mijn ogen iets dat niet echt bestond. Ik ben nooit naar een pretpark geweest met mijn ouders. Als we op vakantie gingen, was het altijd culturele zaken bezoeken of wandelen. En we gingen misschien maar 1x/jaar op restaurant. Ik had een hobby maar buiten mij op de sport af te zetten als klein kind, had ik niet de ouders die op een match kwamen kijken/suporteren ofzo. Het was eerder een "we droppen u hier en komen u over 2u terughalen".
Thuis had mijn vader een passie voor modelbouw die hij met ons (mijn broer en ik) wou delen. We hadden een heel parcour met treintjes. Hij had het parcour in mekaar gestoken en wij gingen dan voor de decoratie ed. zorgen. Alleen duurde heel het gebeuren zo lang..hij kwam altijd met excuses "Hier moeten we volgende zomer eens tijd voor maken"... en "volgende zomer" werd de zomer erna...en de zomer daarna...om er uiteindelijk niets mee te doen. Als kind vond ik het enorm spijtig dat er op die manier zaken beloofd werden, maar uiteindelijk niet werden gedaan.
Dit gedrag merk ik vandaag nog steeds in mijn vader: "Ik ga volgende zomer het balkon eens onder handen nemen en afschuren en schilderen"...meanwhile zijn we reeds 5-6 jaar verder en is er nog steeds niks gebeurd.
Mijn ouders wonen nog steeds in de "nieuwbouw woning", de lening is al jaren volledig afbetaald...en toch hangt de verlichting er gewoon met een draad en een gloeilamp bij. Alsof de woning nog maar net afgewerkt is. Dus ze willen zaken doen, maar werken die nooit tot het einde af.
Als gepest kind heeft mijn moeder wel het heft in eigen handen genomen, is naar de schooldirectie gegaan en is mij daar gaan verdedigen. Ook werd ik op mijn 12 jaar aan mijn flaporen geopereerd, iets waarbij ze veel tegenwind kreeg van mijn vader en schoonmoeder...want zij hadden daar ervaring mee (met mijn vader) en zo'n operatie zou achteraf altijd complicaties geven. Hier is ze volledig tegenin gegaan en heeft mij dan laten opereren. ==> hier bedoelde ik in het begin van mijn verhaal zaken die mijn moeder als liefde toonde zonder het expliciet uit te drukken.
Qua ruzies herinner ik mij niet super veel als kind. Er waren wel ruzies en mijn ouders waren van het principe "Als onze kinderen niet luisteren, zullen we het er wel inkloppen". Dus als klein kind kreeg ik wel op regelmatige basis een klets op de billen of het bovenlichaam..heel af en toe het gezicht.
Qua frequentie spreken we hier wel over 2-3x/maand.
Als mijn moeder en ik ruzie hadden kwamen rond deze leeftijdsperiode de eerste keer de woorden "Weet ge Gumball, ge zijt een ambetant kind. Eigenlijk wou ik u niet als kind hebben maarja...ik werd plots zwanger. Ik wou niet eens bij uw pa samenblijven, maar door de zwangerschap werd ik gedwongen bij hem te blijven. Dus eigenlijk is het uw fout". Als klein kind is dat mega pijnlijk om te horen, maar toch heb ik er nooit om gehuild. Ze heeft zich voor zo'n uitspraken ook nooit geexcuseerd.
Wel had ik als kind vaak het gevoel "Waarom leef ik eigenlijk nog? Ik word op school gepest, thuis praten ze alleen maar over studies..en ik ben daar na het school zo lang mee bezig dat ik het nut van mijn leven niet inzie". En ja, vaak heb ik gedacht wat de beste manier was om er een eind aan te maken. Die gedachten stopten trouwens rond mijn 17-18jaar.
12-18 jaar:
Zoals voorheen telde enkel studeren, studeren, studeren. Want "uw studies gaan later uw leven bepalen".
Doordat mijn ouders nooit echt gemeenschappelijke zaken met mij/broer wouden delen, zijn we als pubers overgeschakeld op gamen. Qua andere (meer algemene) activiteiten deelden wij ook niets. Buiten de wekelijkse verplichte gemeenschappelijke wandeling (om toch eens samen buiten te komen) en de vakantie (omdat we verplicht mee moesten) waren er geen leuke activiteiten. Wederom nooit samen naar de cinema geweest, hééééél uitzonderlijk eens op restaurant gaan..of ja eens iets bij de chinees bestellen.
Uitgaan was als puber al helemaal verboden..jaja..zelfs als ik 16-17-18 jaar oud was. Ik moest voor 22u terug thuis zijn. Als ik niet op tijd terug was, belde mijn ouders mij tot ik antwoordde. Als ze belden en ik niet opnam, belden ze mij 5 seconden later terug op tot ik wel opnam.
Al mijn vrienden waren zogezegd "uitschot" en hadden een slechten invloed op mij..want..."ze drinken alcohol. Dat is echt niet oké als puber hoor!"
Binnen die leeftijdscategorie had ik héél vaak ruzie met mijn ouders, net doordat ik bijna niets mocht en ik net mezelf/de wereld wou leren ontdekken op die leeftijd...net zoals al mijn vrienden deden. Hier werd wederom fysiek geweld gebruikt.
Als kind/puber kreeg ik van mijn ouders ook nooit zakgeld, maar als ik zelf een spelletje/eigen Axe-douchegel/deo wou moest ik het met eigen spaargeld van mijn verjaardag/nieuwjaar ed. kopen. Toen mijn grootmoeder dit hoorde, kreeg ik van haar zakgeld.
De relatie tussen mijn moeder en grootmoeder/schoonfamilie werd er ook alleen maar slechter op. Zelfs zo slecht dat mijn moeder mijn grootmoeder en de schoonfamilie niet meer wou zien.
Gedurende die periode merkte ik ook dat mijn moeder meer en meer onvoorspelbaar gedrag begon te krijgen. Werd heel het gezin uitgenodigd op de communie van mijn nicht. We stonden klaar om te vertrekken...tot mijn moeder plots niet meer wou gaan..zomaar uit het niets.
Mijn vader, broer en ik gingen dan uiteraard wel en moesten doen alsof ons moeder zich niet goed voelde en daardoor niet kon komen.
Op mijn 16de ging ze mentaal helemaal achteruit en werd ze opgenomen in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Dit duurde ongeveer 1-1,5 maand waarbij we als kind wekelijks eens op bezoek gingen. Wij zagen haar als kind mentaal achteruitgaan waardoor de opname niet als schokkend ervaren werd.
Na die opname kon ze terug naar huis gaan, maar echt de oude werd ze nooit. Heel vaak herviel ze terug. Wat ze dan deed?
Als we 's avonds aan tafel aan het eten waren, at zij niets. Ze staarde ieder van ons minutenlang aan, kraamde onzin uit dat ze werd opgezogen door "zwarte krachten".
Of als mijn broer en ik naar tv keken, kwam ze de living binnen..nam de afstandsbediening..veranderde de zender en ging daarna gewoon weg. Allemaal mega awkward situaties.
Familie etentjes waren er nu helemaal niet doordat mijn moeder ze niet meer wou.
Vrienden thuis uitnodigen? Het kwam zelfs niet in mij op. Teveel schrik dat vrienden zouden zien hoe raar mijn moeder niet was.
18-30 jaar:
En wederom...Studies, studies, studies.
Ik studeerde af in het middelbaar en koos een richting aan de Hogeschool. Het eerste jaar leerde ik mijn vriendin kennen (nog steeds mijn huidige partner). Zij was 15, ik 19..groot drama dat leeftijdsverschil. Mijn moeder had mij meermaals voor pedofiel uitgemaakt (terzijde, we hebben lange tijd geen seks gehad, dus no worries op dat vlak).
Ik wou ze ook eens thuis voorstellen, maar toen ik thuis kwam waren we alleen. Mijn vriendin kwam dan op mijn schoot zitten en we hebben zo een tijdje met mekaar zitten praten...tot mijn moeder thuis kwam met de inkopen. Hoe onhandig we toen waren (ze was ook mijn eerste lief enja..nooit echt over nagedacht over hoe haar voor te stellen ed.). Mijn moeder kwam dus binnen en mijn vriendin zat nog op mijn schoot, maar ze zei wel degelijk duidelijk "hallo". Buiten een "hallo", kwam er bij mijn moeder niet veel uit. Bon, wij gingen dan even in een andere kamer tot mijn vriendin plots zei "shiit het is al X uur, ik moest al lang thuis zijn!"...en ik bracht haar in alle rapte naar huis. Omdat ik mijn ouders thuis niet hoorde, dacht ik dat ze weg waren voor een wandeling en zijn we dus zo vertrokken. Achteraf bleken ze in de tuin te zitten en kreeg ik het verwijt dat mijn vriendin een mega boertig wijf was en ze nooit meer welkom was. Blijkbaar was ze boertig omdat ze bij thuiskomst niet eens "hallo" zou hebben gezegd. En achteraf zouden we zomaar zijn vertrokken zonder afscheid te nemen. Excuses van mijn kant met een "Sorry, ik heb het hier misschien wat onhandig aangepakt, maar ze heeft u wel degelijk begroet" volstonden uiteraard niet.
Lang verhaal kort, buiten die ene keer is ze 10 jaar niet meer bij mijn ouders geweest. Was het pijnlijk voor mij? Ja en nee.. Ja, want ik had graag een normale moeder-schoonmoeder gewillen. Nee, want als ik bij elk bezoek achteraf een hele preek aanhoren en of alles moeten volgen zoals zij het zou willen...fuck it.
Op een gegeven moment, pak op mijn 22ste, vond mijn moeder eens verpakte condooms in mijn kamer..wederom mega groot drama "Wat?! Hebt gij seks met dat meiske? Ge zou u moeten schamen!"
Ik had deze condooms gewoon gekocht voor het geval dat... En wederom vond ik het spijtig dat ik geen reactie kreeg "Ik heb uw condooms zien liggen. Vind het kei positief dat ge daaraan denkt".
Gedurende heel deze periode was mijn vriendin het ene moment "welkom" om de dag erna "niet welkom" meer te zijn als mijn moeder en ik een meningsverschik hadden. Echt ELKE KEER was het een "Ze mag komen"..."ik wil ze nooit meer zien",... Hierdoor zei ik tegen mijn vriendin dat ze niet welkom was thuis. Tuurlijk is dat spijtig, maar we hebben onze relatie dan maar op onze manier opgebouwd.
Op een gegeven moment is mijn vriendin in het ziekenhuis belandt met een grote revalidatie bovenop (chronische ziekte). Mijn ouders zijn één keer op bezoek geweest met een fruitmand. Voor hen blijkbaar een teken dat ze terug een normale relatie wouden met haar, maarja...
Ze hadden haar via mij één keer verplicht om eens één avond samen mee te gaan naar een kerstmarkt. Achteraf was hun reactie "Seg uw vriendin is wel geen normale hoor. Die zei niks tegen ons. Praat die wel? Alé wij waren precies totaal onbekenden voor haar. Wij staan hier wel moeite te doen eh"
ik "Ma, pa...we zitten al jaren in een relatie. Ze is maar 1x thuis geweest en voor de rest was ze nooit welkom..en gelle verwacht dat het met één uitnodiging plots allemaal oké is? Zo werkt het ni. Ik ben er zelfs bijna zeker van dat het door jullie gedrag nooit meer goed gaat komen"
Ouders "Maar jawel, seg..ze moet da maar snappen dat ze niet welkom was".
Na die uitnodiging op de kerstmarkt was ze weer niet welkom, omdat ze voor mijn ouder raar/te stil was...zucht
Mijn leven bestond gedurende deze periode uiteraard ook weer enkel uit studeren. Ik mocht nooit uitgaan ofja..moest voor 23u thuis zijn. En wederom belden ze mij als ik te laat was. Zat ik met mijn vriendin een film te kijken en was het 23u en duurde de film nog maar 20min, ik MOEST naar huis komen. Enkele keren hebben ze zelfs de deur op slot gedaan (met de sleutel aan de binnenzijde in het sleutelgat zodat ik gewoon niet binnenkon. Hierdoor belde ik dan gewoon aan de voordeur aan en ontstond er dus ALTIJD ruzie.
Uiteraard hadden mijn moeder en ik ruzie om het minste. De usual uitspraak "ik wou u nooit als kind" kwam regelmatig ter sprake, maar op die leeftijd counterde ik dit met een "Sja moeder.. eigenlijk zijt gij dan wel de domme koe ik dit verhaal eh. Dan had ge precies toch wel beter zelf condooms gebruikt" xD. Hier kon ze niet om lachen lol.
Fysiek kreeg ik zelfs op die leeftijd nog kletsen..het enige verschil is dat ik mij niet meer liet doen. Eén keer kreeg ik het zo zwaar een de stok met mn ouders. De ruzie ging over uitgaan/hoe ze over mijn vriendin spraken. Ik was verbaal niet op mijn mondje gevallen en antwoordde hier dan wel redelijk kordaat op. Mijn vader stond klaar om mij een klets te verkopen waarbij ik dan zei "Awel, durf mij één keer aan te raken en dan bel ik de politie"...en hij gaf mij een lichte klets. Het was eerder een klets met als boodschap "hier, ik heb ik aangeraakt en wa gaat ge nu doen?" ipv eentje om echt raak te slaan.
Ik belde de politie en ze kwamen thuis. Van hen kreeg ik weinig gehoor buiten "Als ge u thuis niet aan de regels wilt houden, hoe streng ze ook zijn, dan moet ge zelf maar iets huren".
Dit voorval haalt mijn moeder al JAREN aan als wij ruzie hebben. Dat ze het laag vond dat ik de politie op mijn pa had gestuurd enzo.
Gedurende de ruzies met mijn moeder merkte ik meer en meer op dat mijn vader meer en meer mijn kant koos, maar dit niet openlijk durfde te vertellen. Schrik voor de impulsieve reacties van mijn moeder. Als mijn vader en ik achteraf in de zetel zaten, zei hij soms "ja Gumball, laat uw moeder maar wat uitrazen. Ze is niet in haar normale doen. Da gaat wel over"
Ik betrapte hem er ook regelmatig op zaken achter de rug van ons moeder te kopen. Schrik dat zij commentaar zou hebben op zijn aankopen. Hij verpakte die altijd met een leugen. Kocht hij een nieuwe televisie..."Heb ik via een tombola gewonnen". Kocht hij een iphone & een iPad "Gevonden op het werk" (wtf zelfs?). En zo'n debiele leugens pakten dus bij mijn moeder.
Gedurende mijn studies betaalde ik steeds het volledige inschrijvingsgeld/boeken met het geld dat ik via vakantiejobs had verdiend. Mijn ouders betaalden mij enkel procentueel terug op de vakken dat ik geslaagd was. Dus als ik op 75% geslaagd was, betaalden ze mij voor 75% van mij studiekosten terug.
Na mijn Bachelor heb ik nog een master behaald en ben dan gaan werken. Eens ik begon te werken wouden mijn ouders dat ik huur betaalde...en zo vroegen ze 600€ per maand. Uiteraard heb ik hier fel tegen geprotesteerd, mar uiteindelijk toch dat bedrag gedokt. Als "revenge" pakte ik ze dan op bepaalde momenten terug. Als ik de commentaar kreeg "Seg Gumball, ge moogt wel eens helpen in het huishouden", kregen ze het antwoord "Seg, voor 600€ moogt gelle dat wel doen hoor". Hier kregen we uiteraard weer ruzie over.
Op een bepaald moment hadden mijn moeder en ik weer eens een felle ruzie. De dag erna kwam ik van het werk terug en zei ze ze "hier enkele appartementen. We willen dat ge vertrekt. Ge krijgt een maand de tijd."
Dan samen met mijn vriendin naar enkele appartementen gaan kijken en eentje gekozen. Mijn moeder super pissed dat ik ze niet had betrokken bij de keuze van mijn nieuwe woonst..
Situatie nu:
Ik woon nu al 4-5 jaar alleen/met mijn vriendin. Nog steeds heb ik regelmatig ruzie met mijn moeder. In 2020 zelfs enkele malen te horen gekregen dat ze mij nooit meer wou zien. Hierdoor belde ik haar zelf niet meer op...en zo hoorde ik haar 6 maand lang niet. Eind 2020 belde ze mij dan plots terug op en leek het alsof er nooit iets gebeurd is. Mijn vriendin studeerde als psychoge af en dankzij haar begrijp ik beter welke psychische aandoening mijn moeder heeft. Ze heeft alle kenmerken van Borderline. Telkens ik hier artikels over opzoek denk ik "OMG, dit kon zo over mijn moeder gaan. De beschrijving matcht voor 99%".
Eind 2020 kochten wij ook een bouwgrond aan..wederom mega drama van mijn moeder haar zijde. "Ge toont ons uw toekomstige bouwgrond zonder uw vriendin erbij (ze was toen niet welkom). Eigenlijk interesseert het ons niks. Ge doet met uw toekomst wat ge wilt."
Ik heb hen toch van alle stappen op de hoogte gehouden, ook al kreeg ik er regelmatig kritiek op.
Soms krijg ik nog te horen "Alé ge gaat uw toekomst toch niet opbouwen met iemand die aan een chronische ziekte lijdt?!". Hier antwoord ik nu dan ook kordaat op "Ja, papa heeft u toch ook aanvaard ondanks ge psychologisch instabiel zijt hé?". En dan wederom ruzie lol.
Ik laat dien mijn moeder altijd met een kort en krachtig antwoord. Zij windt zich daar mega hard in op terwijl ik zéér rustig blijf.
Mijn vriendin is na het overlijden van mijn grootmoeder (vaders kant), begin 2021, plots welkom. Ze ging er de eerste helft van het jaar "regelmatig" (regelmatig naar onze normen lol). 1x/1-2 maand. Zij studeerde intussen af als psychologe en is als zelfstandige beginnen werken. Door de extreem hoge aanvragen was zij heel vaak aan het werk (60-70u/week) en wouden we de weinige tijd samen ook effectief samen spenderen (we deelden maar 1 dag/week samen).
Door heel het bovenstaande verhaal tussen mijn ouders en vriendin, vond ik (hoe dom het ook mag klinken) nooit het juiste moment om mijn vriendin aan mijn Franse oma voor te stellen. In oktober had ik eingelijk zoiets van "Oma, we komen X oktober af". Mijn moeder is dit teweten gekomen en het was wederom ambras "Wa? ze kan wel naar oma, maar ze kan ons niet bezoeken?"
Ik "Sorry, maar ik heb haar nog nooit aan oma voorgesteld. Gij hebt al zoveel andere kansen gehad die ge niet met beide handen genomen hebt."
en plots kwam uit het niets een oude koe uit de sloot. Het verhaal waarbij ik de polite enkele jaren geleden "zomaar" op zou hebben gebeld.
Ik "Dus nu gaat ge zelfs zeggen dat gelle mij vroeger nooit kleten gegeven hebt?"
zij "Wat?! wij hebben u nooit een klets gegeven! Gij zijt super respectloos! Ik wil u nooit meer van mijn leven zien!"
Ik ben rustig opgestaan..."Ma, ik ben weg. Als ge mij toch nooit meer wilt zien. Als ge u ooit bedankt, belt ge mij maar zelf op! Ik zet geen enkele stap meer, het is genoeg geweest."
Ons vader heeft de boel wat proberen kalmeren, maar het is niet gelukt. Sinds begin oktober heb ik mijn moeder niet meer gehoord.
Mijn vader stuurt regelmatig een sms achter de rug van mijn moeder: "ik ben tussen X en X uur vrij. Als ge eens wilt bellen/Als ik eens kan bellen".
Daar zegt hij dan regelmatig "Kom toch maar eens thuis. Uw ma is niet altijd makkelijk, maar ze bedoelde het niet zo. En ge zei dat wij u vroeger regelmatig kletsen hebben gegeven..dat hebben we nooit gedaan. Ge zou u hiervoor ook mogen excuseren"
ik "Sorry pa, mama mag zich elke uitspraak permiteren en ik moet het gewoon altijd slikken? Ze kan de boom ik. En over dat geven van kletsen..ik herinner mij nog goed wanneer ge dat gedaan hebt. (ik geef dan enkele voorbeelden)"
hij "Ja ok toen ik ik dat gedaan, maar elke ouder doet dat met een kind"
Ik "Euh nee pa...er zijn ook andere oplossingen: praten bijvoorbeeld. En zie..daarnet zei ge nog dat ge nooit kletsen hebt gegeven en nu zegt ge al dat het normaal is en elke ouder het doet. Ge weet dat ik ni lieg". EN dan draait dat gesprek altijd van onderwerp.
Net voor Kerst hadden we ons laatste gesprek en zei hij "Ja, ik heb 3 weken verlof. Ik ga u niet kunnen bellen, omdat mama dan ook thuis is"
Daar voel ik mij dan zo kut onder..kan hij mij enkel in het geniep bellen. En is het zo erg om uw eigen zoon te bellen?!
Op dat moment had ik zo'n antwoord niet verwacht, en antwoordde ik gewoon "Ah ok, dan horen we mekaar erna wel"
Als ik het dan over ons bouwproject heb en zeg "Seg, moet ik u de nieuwe 3D's eens tonen? Ze zijn echt mooi"
Antwoord: "Nee, hoeft ni"
Met Nieuwjaar uit beleefdheid toch effe naar huis gebeld. Mijn vader nam op. Het gesprek heeft letterlijk 30sec geduurd.
-"Gelukkig nieuwjaar pa"
"Ah..ja..gij ook ne gelukkige"
- "Kzal u effe X (vriendin) doorgeven"
"Ja nee, hoeft ni"
-"Ah..ja ok, als ge ni wilt ook goed"
"Alé dag eh"
-"ok..daag"
Ik zit nu op een punt waarbij ik niet goed weet wat doen met mijn ouders. Toch een minimaal contact behouden of gwn volledig uit mijn leven bannen? Een normaal leven zoals velen hebben met hun ouders, moet ik zelfs niet van dromen..ain't gonna happen.
Maar gewoon het feit dat hij mij alleen in het geniep kan bellen en hij voor nieuwjaar zelfs mijn vriendin niet aan de lijn wilt hebben doet toch pijn.
Ps- Mijn broer heeft de negatieve zaken uit mijn puberteit gezien en heeft het slim aangepakt. Hij loog over quasi alles tegen mijn ouders en ze geloofden hem.Enkele jaren geleden heeft hij alles tegen mij opgebiecht.
Zo mocht hij wel uitgaan, maar niet bij zijn vriendin slapen...zei hij tegen mijn ouders dat hij bij zijn kameraad ging slapen, maar ging hij naar zijn vriendin. Die kameraad zijn ouders wisten hoe mijn ouders waren en ze speelden héééél die leugen gewoon mee.
Zijn vriendin komt ook amper bij mijn ouders. Als het al 2-3x/jaar is, is het al veel.
Meanwhile sluiten mijn ouders zich meer en meer af van de buitenwereld. Zelfs met vrienden hebben ze geen contact meer. En mijn vader heeft ook geen contat meer met zijn broer/rest van de familie. Buiten collega's/mijn broer/ik, horen/zien ze niemand.
In deze pandemie bleken ze ook tegen het covid vaccin te zijn en geloofden ze in allerlei conspiracy theories lol...echt triestig om te zien.
En mijn moeder zegt blijkbaar regelmatig vlakaf tegen mijn schoonzus "Seg, moest gij ooit kinderen hebben met mijn zoon, ik wil die dan ni te vaak zien. Zo 1-2x/jaar is goed. En babysitten wil ik al helemaal niet."
Amaai...ik heb letterlijk 3,5u aan deze tekst getypt...sorry voor de lange tekst vol geklaag..maar het deed wel deugd
Mijn broer en ik komen uit een bovengemiddeld verdienend gezin. Vader is ambtenaar en verdient goed zijn geld. Onze moeder is huismoeder.
Karakter vader: Heel rustig persoon. Eigenlijk iemand die zich door alles en iedereen laat doen. Ook iemand die veel zaken gewoon laat liggen uit luiheid. Zo doet hij er 6-7 jaar over om hun eigendom in het buitenland te verkopen. Allemaal zo zaken waarvan ik denk "Alé kerel, waarom moet dat nu weer zo lang duren? Zoiets moet binnen het jaar gefixt zijn".
Voor de rest wel een lieve persoon, maar speelt vaak een dubbel spel om iedereen tevreden te houden.
Karakter moeder: Zegt direct wat in haar opkomt, of het u nu aanstaat of niet. Durft sociaal onwenselijke zaken te zeggen. Er bestaat enkel zwart of wit. Er zijn dus geen kleuren tussenin. Door de taalbarière (zie verdere deel van het verhaal) raakt heel veel nuance van onze taal verloren. Zaken die wij als Vlaming vertellen komen bij haar soms veel harder binnen dan ze bedoeld zijn waardoor ze zich mega rap boos maakt en nooit gelooft dat ze op de oorspronkelijke manier bedoeld zijn.
Ze is ook iemand die op enkele seconden van 0 naar 100 kan gaan qua emoties. Heel nerveus persoon en krijgt soms oncontroleerbare woede uitbarstingen waarbij zij iedereen mag uitschelden voor het vuil van de straat, maar als het omgekeerd zou gebeuren is het kot te klein.
Het is ook een persoon die ALTIJD oude koeien uit te sloot haalt en tegen mensen gebruikt. Maar wat zij ooit fout heeft gedaan is "normaal" of "uitgevonden".
Ondanks al het negatieve hierboven, toont ze tekenen van liefde in kleine zaken zonder expliciet zaken te zeggen.
Hierbij een korte beschrijving van de fases in mijn leven:
0-6 jaar:
Mijn ouders leren mekaar kennen. Mijn moeder komt uit Frankrijk uit een gezin waar beide ouders arbeiders waren. Haar ouders werkten voornamelijk nachtelijke uren. Haar vader was vaak depressief en kreeg elektroshocks om zijn depressie te behandelen (was vroeger de norm?). Haar moeder moest (volgens de verhalen die ik hoor) het gezin voornamelijk alleen runnen.
Mijn ouders leren mekaar op een gegeven moment viavia kennen. Mijn ouders woonden de eerste jaren in een huurappartement.
De band tussen mijn moeder en grootouders was toen blijkbaar +- ok te noemen, totdat mijn grootvader overleed (toen ik 3jr was). Toen werd mijn grootmoeder vijandig tegen mijn moeder en wou ze vaak op mij passen en nam ze volgens mijn moeder haar moederrol over (ook al heb ik dat nooit zo aangevoeld). Als kind was ik mij daar nooit van bewust. Zelfs nu denk ik bij die verhalen "overdrijft ge niet een beetje?"
Er waren regelmatig spanningen als we in het weekend bij mijn oma (vaders zijde) gingen eten. Ik hoorde vaak dat ofwel mijn moeder/grootmoeder/tante/nonkel hun stem verheffen. En het was altijd grootmoeder/tante/nonkel versus mijn moeder.
Rond mijn 5-6 jaar zijn mijn ouders aan een nieuwbouw begonnen en woonden ze gedurende de bouw bij mijn grootmoeder in. Hier zou de relatie tussen mijn moeder en grootmoeder fel verslechterd zijn.
6-12 jaar:
Als kind was ik iemand die veel begeleiding nodig had voor zijn schoolwerk. Ik herinner mij dat ik als klein manneke vaak tot 19-20u of zelfs later bezig was met huiswerk. Mijn ouders zaten dan constant naast mij om samen taken te doen/studeren. Dit kwam misschien mede door het feit dat ik als kind gepest werd door mijn flaporen. Hierdoor had ik weinig zelfvertrouwen etc.
Het enige wat toen thuis telde was: studeren, studeren, studeren. Het mentaal welzijn was in mijn ogen iets dat niet echt bestond. Ik ben nooit naar een pretpark geweest met mijn ouders. Als we op vakantie gingen, was het altijd culturele zaken bezoeken of wandelen. En we gingen misschien maar 1x/jaar op restaurant. Ik had een hobby maar buiten mij op de sport af te zetten als klein kind, had ik niet de ouders die op een match kwamen kijken/suporteren ofzo. Het was eerder een "we droppen u hier en komen u over 2u terughalen".
Thuis had mijn vader een passie voor modelbouw die hij met ons (mijn broer en ik) wou delen. We hadden een heel parcour met treintjes. Hij had het parcour in mekaar gestoken en wij gingen dan voor de decoratie ed. zorgen. Alleen duurde heel het gebeuren zo lang..hij kwam altijd met excuses "Hier moeten we volgende zomer eens tijd voor maken"... en "volgende zomer" werd de zomer erna...en de zomer daarna...om er uiteindelijk niets mee te doen. Als kind vond ik het enorm spijtig dat er op die manier zaken beloofd werden, maar uiteindelijk niet werden gedaan.
Dit gedrag merk ik vandaag nog steeds in mijn vader: "Ik ga volgende zomer het balkon eens onder handen nemen en afschuren en schilderen"...meanwhile zijn we reeds 5-6 jaar verder en is er nog steeds niks gebeurd.
Mijn ouders wonen nog steeds in de "nieuwbouw woning", de lening is al jaren volledig afbetaald...en toch hangt de verlichting er gewoon met een draad en een gloeilamp bij. Alsof de woning nog maar net afgewerkt is. Dus ze willen zaken doen, maar werken die nooit tot het einde af.
Als gepest kind heeft mijn moeder wel het heft in eigen handen genomen, is naar de schooldirectie gegaan en is mij daar gaan verdedigen. Ook werd ik op mijn 12 jaar aan mijn flaporen geopereerd, iets waarbij ze veel tegenwind kreeg van mijn vader en schoonmoeder...want zij hadden daar ervaring mee (met mijn vader) en zo'n operatie zou achteraf altijd complicaties geven. Hier is ze volledig tegenin gegaan en heeft mij dan laten opereren. ==> hier bedoelde ik in het begin van mijn verhaal zaken die mijn moeder als liefde toonde zonder het expliciet uit te drukken.
Qua ruzies herinner ik mij niet super veel als kind. Er waren wel ruzies en mijn ouders waren van het principe "Als onze kinderen niet luisteren, zullen we het er wel inkloppen". Dus als klein kind kreeg ik wel op regelmatige basis een klets op de billen of het bovenlichaam..heel af en toe het gezicht.
Qua frequentie spreken we hier wel over 2-3x/maand.
Als mijn moeder en ik ruzie hadden kwamen rond deze leeftijdsperiode de eerste keer de woorden "Weet ge Gumball, ge zijt een ambetant kind. Eigenlijk wou ik u niet als kind hebben maarja...ik werd plots zwanger. Ik wou niet eens bij uw pa samenblijven, maar door de zwangerschap werd ik gedwongen bij hem te blijven. Dus eigenlijk is het uw fout". Als klein kind is dat mega pijnlijk om te horen, maar toch heb ik er nooit om gehuild. Ze heeft zich voor zo'n uitspraken ook nooit geexcuseerd.
Wel had ik als kind vaak het gevoel "Waarom leef ik eigenlijk nog? Ik word op school gepest, thuis praten ze alleen maar over studies..en ik ben daar na het school zo lang mee bezig dat ik het nut van mijn leven niet inzie". En ja, vaak heb ik gedacht wat de beste manier was om er een eind aan te maken. Die gedachten stopten trouwens rond mijn 17-18jaar.
12-18 jaar:
Zoals voorheen telde enkel studeren, studeren, studeren. Want "uw studies gaan later uw leven bepalen".
Doordat mijn ouders nooit echt gemeenschappelijke zaken met mij/broer wouden delen, zijn we als pubers overgeschakeld op gamen. Qua andere (meer algemene) activiteiten deelden wij ook niets. Buiten de wekelijkse verplichte gemeenschappelijke wandeling (om toch eens samen buiten te komen) en de vakantie (omdat we verplicht mee moesten) waren er geen leuke activiteiten. Wederom nooit samen naar de cinema geweest, hééééél uitzonderlijk eens op restaurant gaan..of ja eens iets bij de chinees bestellen.
Uitgaan was als puber al helemaal verboden..jaja..zelfs als ik 16-17-18 jaar oud was. Ik moest voor 22u terug thuis zijn. Als ik niet op tijd terug was, belde mijn ouders mij tot ik antwoordde. Als ze belden en ik niet opnam, belden ze mij 5 seconden later terug op tot ik wel opnam.
Al mijn vrienden waren zogezegd "uitschot" en hadden een slechten invloed op mij..want..."ze drinken alcohol. Dat is echt niet oké als puber hoor!"
Binnen die leeftijdscategorie had ik héél vaak ruzie met mijn ouders, net doordat ik bijna niets mocht en ik net mezelf/de wereld wou leren ontdekken op die leeftijd...net zoals al mijn vrienden deden. Hier werd wederom fysiek geweld gebruikt.
Als kind/puber kreeg ik van mijn ouders ook nooit zakgeld, maar als ik zelf een spelletje/eigen Axe-douchegel/deo wou moest ik het met eigen spaargeld van mijn verjaardag/nieuwjaar ed. kopen. Toen mijn grootmoeder dit hoorde, kreeg ik van haar zakgeld
.De relatie tussen mijn moeder en grootmoeder/schoonfamilie werd er ook alleen maar slechter op. Zelfs zo slecht dat mijn moeder mijn grootmoeder en de schoonfamilie niet meer wou zien.
Gedurende die periode merkte ik ook dat mijn moeder meer en meer onvoorspelbaar gedrag begon te krijgen. Werd heel het gezin uitgenodigd op de communie van mijn nicht. We stonden klaar om te vertrekken...tot mijn moeder plots niet meer wou gaan..zomaar uit het niets.
Mijn vader, broer en ik gingen dan uiteraard wel en moesten doen alsof ons moeder zich niet goed voelde en daardoor niet kon komen.
Op mijn 16de ging ze mentaal helemaal achteruit en werd ze opgenomen in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Dit duurde ongeveer 1-1,5 maand waarbij we als kind wekelijks eens op bezoek gingen. Wij zagen haar als kind mentaal achteruitgaan waardoor de opname niet als schokkend ervaren werd.
Na die opname kon ze terug naar huis gaan, maar echt de oude werd ze nooit. Heel vaak herviel ze terug. Wat ze dan deed?
Als we 's avonds aan tafel aan het eten waren, at zij niets. Ze staarde ieder van ons minutenlang aan, kraamde onzin uit dat ze werd opgezogen door "zwarte krachten".
Of als mijn broer en ik naar tv keken, kwam ze de living binnen..nam de afstandsbediening..veranderde de zender en ging daarna gewoon weg. Allemaal mega awkward situaties.
Familie etentjes waren er nu helemaal niet doordat mijn moeder ze niet meer wou.
Vrienden thuis uitnodigen? Het kwam zelfs niet in mij op. Teveel schrik dat vrienden zouden zien hoe raar mijn moeder niet was.
18-30 jaar:
En wederom...Studies, studies, studies.
Ik studeerde af in het middelbaar en koos een richting aan de Hogeschool. Het eerste jaar leerde ik mijn vriendin kennen (nog steeds mijn huidige partner). Zij was 15, ik 19..groot drama dat leeftijdsverschil. Mijn moeder had mij meermaals voor pedofiel uitgemaakt (terzijde, we hebben lange tijd geen seks gehad, dus no worries op dat vlak).
Ik wou ze ook eens thuis voorstellen, maar toen ik thuis kwam waren we alleen. Mijn vriendin kwam dan op mijn schoot zitten en we hebben zo een tijdje met mekaar zitten praten...tot mijn moeder thuis kwam met de inkopen. Hoe onhandig we toen waren (ze was ook mijn eerste lief enja..nooit echt over nagedacht over hoe haar voor te stellen ed.). Mijn moeder kwam dus binnen en mijn vriendin zat nog op mijn schoot, maar ze zei wel degelijk duidelijk "hallo". Buiten een "hallo", kwam er bij mijn moeder niet veel uit. Bon, wij gingen dan even in een andere kamer tot mijn vriendin plots zei "shiit het is al X uur, ik moest al lang thuis zijn!"...en ik bracht haar in alle rapte naar huis. Omdat ik mijn ouders thuis niet hoorde, dacht ik dat ze weg waren voor een wandeling en zijn we dus zo vertrokken. Achteraf bleken ze in de tuin te zitten en kreeg ik het verwijt dat mijn vriendin een mega boertig wijf was en ze nooit meer welkom was. Blijkbaar was ze boertig omdat ze bij thuiskomst niet eens "hallo" zou hebben gezegd. En achteraf zouden we zomaar zijn vertrokken zonder afscheid te nemen. Excuses van mijn kant met een "Sorry, ik heb het hier misschien wat onhandig aangepakt, maar ze heeft u wel degelijk begroet" volstonden uiteraard niet.
Lang verhaal kort, buiten die ene keer is ze 10 jaar niet meer bij mijn ouders geweest. Was het pijnlijk voor mij? Ja en nee.. Ja, want ik had graag een normale moeder-schoonmoeder gewillen. Nee, want als ik bij elk bezoek achteraf een hele preek aanhoren en of alles moeten volgen zoals zij het zou willen...fuck it
.Op een gegeven moment, pak op mijn 22ste, vond mijn moeder eens verpakte condooms in mijn kamer..wederom mega groot drama "Wat?! Hebt gij seks met dat meiske? Ge zou u moeten schamen!"
Ik had deze condooms gewoon gekocht voor het geval dat... En wederom vond ik het spijtig dat ik geen reactie kreeg "Ik heb uw condooms zien liggen. Vind het kei positief dat ge daaraan denkt".
Gedurende heel deze periode was mijn vriendin het ene moment "welkom" om de dag erna "niet welkom" meer te zijn als mijn moeder en ik een meningsverschik hadden. Echt ELKE KEER was het een "Ze mag komen"..."ik wil ze nooit meer zien",... Hierdoor zei ik tegen mijn vriendin dat ze niet welkom was thuis. Tuurlijk is dat spijtig, maar we hebben onze relatie dan maar op onze manier opgebouwd.
Op een gegeven moment is mijn vriendin in het ziekenhuis belandt met een grote revalidatie bovenop (chronische ziekte). Mijn ouders zijn één keer op bezoek geweest met een fruitmand. Voor hen blijkbaar een teken dat ze terug een normale relatie wouden met haar, maarja...
Ze hadden haar via mij één keer verplicht om eens één avond samen mee te gaan naar een kerstmarkt. Achteraf was hun reactie "Seg uw vriendin is wel geen normale hoor. Die zei niks tegen ons. Praat die wel? Alé wij waren precies totaal onbekenden voor haar. Wij staan hier wel moeite te doen eh"
ik "Ma, pa...we zitten al jaren in een relatie. Ze is maar 1x thuis geweest en voor de rest was ze nooit welkom..en gelle verwacht dat het met één uitnodiging plots allemaal oké is? Zo werkt het ni. Ik ben er zelfs bijna zeker van dat het door jullie gedrag nooit meer goed gaat komen"
Ouders "Maar jawel, seg..ze moet da maar snappen dat ze niet welkom was".
Na die uitnodiging op de kerstmarkt was ze weer niet welkom, omdat ze voor mijn ouder raar/te stil was...zucht
Mijn leven bestond gedurende deze periode uiteraard ook weer enkel uit studeren. Ik mocht nooit uitgaan ofja..moest voor 23u thuis zijn. En wederom belden ze mij als ik te laat was. Zat ik met mijn vriendin een film te kijken en was het 23u en duurde de film nog maar 20min, ik MOEST naar huis komen. Enkele keren hebben ze zelfs de deur op slot gedaan (met de sleutel aan de binnenzijde in het sleutelgat zodat ik gewoon niet binnenkon. Hierdoor belde ik dan gewoon aan de voordeur aan en ontstond er dus ALTIJD ruzie.
Uiteraard hadden mijn moeder en ik ruzie om het minste. De usual uitspraak "ik wou u nooit als kind" kwam regelmatig ter sprake, maar op die leeftijd counterde ik dit met een "Sja moeder.. eigenlijk zijt gij dan wel de domme koe ik dit verhaal eh. Dan had ge precies toch wel beter zelf condooms gebruikt" xD. Hier kon ze niet om lachen lol.
Fysiek kreeg ik zelfs op die leeftijd nog kletsen..het enige verschil is dat ik mij niet meer liet doen. Eén keer kreeg ik het zo zwaar een de stok met mn ouders. De ruzie ging over uitgaan/hoe ze over mijn vriendin spraken. Ik was verbaal niet op mijn mondje gevallen en antwoordde hier dan wel redelijk kordaat op. Mijn vader stond klaar om mij een klets te verkopen waarbij ik dan zei "Awel, durf mij één keer aan te raken en dan bel ik de politie"...en hij gaf mij een lichte klets. Het was eerder een klets met als boodschap "hier, ik heb ik aangeraakt en wa gaat ge nu doen?" ipv eentje om echt raak te slaan.
Ik belde de politie en ze kwamen thuis. Van hen kreeg ik weinig gehoor buiten "Als ge u thuis niet aan de regels wilt houden, hoe streng ze ook zijn, dan moet ge zelf maar iets huren".
Dit voorval haalt mijn moeder al JAREN aan als wij ruzie hebben. Dat ze het laag vond dat ik de politie op mijn pa had gestuurd enzo.
Gedurende de ruzies met mijn moeder merkte ik meer en meer op dat mijn vader meer en meer mijn kant koos, maar dit niet openlijk durfde te vertellen. Schrik voor de impulsieve reacties van mijn moeder. Als mijn vader en ik achteraf in de zetel zaten, zei hij soms "ja Gumball, laat uw moeder maar wat uitrazen. Ze is niet in haar normale doen. Da gaat wel over"
Ik betrapte hem er ook regelmatig op zaken achter de rug van ons moeder te kopen. Schrik dat zij commentaar zou hebben op zijn aankopen. Hij verpakte die altijd met een leugen. Kocht hij een nieuwe televisie..."Heb ik via een tombola gewonnen". Kocht hij een iphone & een iPad "Gevonden op het werk" (wtf zelfs?). En zo'n debiele leugens pakten dus bij mijn moeder.
Gedurende mijn studies betaalde ik steeds het volledige inschrijvingsgeld/boeken met het geld dat ik via vakantiejobs had verdiend. Mijn ouders betaalden mij enkel procentueel terug op de vakken dat ik geslaagd was. Dus als ik op 75% geslaagd was, betaalden ze mij voor 75% van mij studiekosten terug.
Na mijn Bachelor heb ik nog een master behaald en ben dan gaan werken. Eens ik begon te werken wouden mijn ouders dat ik huur betaalde...en zo vroegen ze 600€ per maand. Uiteraard heb ik hier fel tegen geprotesteerd, mar uiteindelijk toch dat bedrag gedokt. Als "revenge" pakte ik ze dan op bepaalde momenten terug. Als ik de commentaar kreeg "Seg Gumball, ge moogt wel eens helpen in het huishouden", kregen ze het antwoord "Seg, voor 600€ moogt gelle dat wel doen hoor". Hier kregen we uiteraard weer ruzie over.
Op een bepaald moment hadden mijn moeder en ik weer eens een felle ruzie. De dag erna kwam ik van het werk terug en zei ze ze "hier enkele appartementen. We willen dat ge vertrekt. Ge krijgt een maand de tijd."
Dan samen met mijn vriendin naar enkele appartementen gaan kijken en eentje gekozen. Mijn moeder super pissed dat ik ze niet had betrokken bij de keuze van mijn nieuwe woonst..
Situatie nu:
Ik woon nu al 4-5 jaar alleen/met mijn vriendin. Nog steeds heb ik regelmatig ruzie met mijn moeder. In 2020 zelfs enkele malen te horen gekregen dat ze mij nooit meer wou zien. Hierdoor belde ik haar zelf niet meer op...en zo hoorde ik haar 6 maand lang niet. Eind 2020 belde ze mij dan plots terug op en leek het alsof er nooit iets gebeurd is. Mijn vriendin studeerde als psychoge af en dankzij haar begrijp ik beter welke psychische aandoening mijn moeder heeft. Ze heeft alle kenmerken van Borderline. Telkens ik hier artikels over opzoek denk ik "OMG, dit kon zo over mijn moeder gaan. De beschrijving matcht voor 99%".
Eind 2020 kochten wij ook een bouwgrond aan..wederom mega drama van mijn moeder haar zijde. "Ge toont ons uw toekomstige bouwgrond zonder uw vriendin erbij (ze was toen niet welkom). Eigenlijk interesseert het ons niks. Ge doet met uw toekomst wat ge wilt."
Ik heb hen toch van alle stappen op de hoogte gehouden, ook al kreeg ik er regelmatig kritiek op.
Soms krijg ik nog te horen "Alé ge gaat uw toekomst toch niet opbouwen met iemand die aan een chronische ziekte lijdt?!". Hier antwoord ik nu dan ook kordaat op "Ja, papa heeft u toch ook aanvaard ondanks ge psychologisch instabiel zijt hé?". En dan wederom ruzie lol.
Ik laat dien mijn moeder altijd met een kort en krachtig antwoord. Zij windt zich daar mega hard in op terwijl ik zéér rustig blijf.
Mijn vriendin is na het overlijden van mijn grootmoeder (vaders kant), begin 2021, plots welkom. Ze ging er de eerste helft van het jaar "regelmatig" (regelmatig naar onze normen lol). 1x/1-2 maand. Zij studeerde intussen af als psychologe en is als zelfstandige beginnen werken. Door de extreem hoge aanvragen was zij heel vaak aan het werk (60-70u/week) en wouden we de weinige tijd samen ook effectief samen spenderen (we deelden maar 1 dag/week samen).
Door heel het bovenstaande verhaal tussen mijn ouders en vriendin, vond ik (hoe dom het ook mag klinken) nooit het juiste moment om mijn vriendin aan mijn Franse oma voor te stellen. In oktober had ik eingelijk zoiets van "Oma, we komen X oktober af". Mijn moeder is dit teweten gekomen en het was wederom ambras "Wa? ze kan wel naar oma, maar ze kan ons niet bezoeken?"
Ik "Sorry, maar ik heb haar nog nooit aan oma voorgesteld. Gij hebt al zoveel andere kansen gehad die ge niet met beide handen genomen hebt."
en plots kwam uit het niets een oude koe uit de sloot. Het verhaal waarbij ik de polite enkele jaren geleden "zomaar" op zou hebben gebeld.
Ik "Dus nu gaat ge zelfs zeggen dat gelle mij vroeger nooit kleten gegeven hebt?"
zij "Wat?! wij hebben u nooit een klets gegeven! Gij zijt super respectloos! Ik wil u nooit meer van mijn leven zien!"
Ik ben rustig opgestaan..."Ma, ik ben weg. Als ge mij toch nooit meer wilt zien. Als ge u ooit bedankt, belt ge mij maar zelf op! Ik zet geen enkele stap meer, het is genoeg geweest."
Ons vader heeft de boel wat proberen kalmeren, maar het is niet gelukt. Sinds begin oktober heb ik mijn moeder niet meer gehoord.
Mijn vader stuurt regelmatig een sms achter de rug van mijn moeder: "ik ben tussen X en X uur vrij. Als ge eens wilt bellen/Als ik eens kan bellen".
Daar zegt hij dan regelmatig "Kom toch maar eens thuis. Uw ma is niet altijd makkelijk, maar ze bedoelde het niet zo. En ge zei dat wij u vroeger regelmatig kletsen hebben gegeven..dat hebben we nooit gedaan. Ge zou u hiervoor ook mogen excuseren"
ik "Sorry pa, mama mag zich elke uitspraak permiteren en ik moet het gewoon altijd slikken? Ze kan de boom ik. En over dat geven van kletsen..ik herinner mij nog goed wanneer ge dat gedaan hebt. (ik geef dan enkele voorbeelden)"
hij "Ja ok toen ik ik dat gedaan, maar elke ouder doet dat met een kind"
Ik "Euh nee pa...er zijn ook andere oplossingen: praten bijvoorbeeld. En zie..daarnet zei ge nog dat ge nooit kletsen hebt gegeven en nu zegt ge al dat het normaal is en elke ouder het doet. Ge weet dat ik ni lieg". EN dan draait dat gesprek altijd van onderwerp.
Net voor Kerst hadden we ons laatste gesprek en zei hij "Ja, ik heb 3 weken verlof. Ik ga u niet kunnen bellen, omdat mama dan ook thuis is"
Daar voel ik mij dan zo kut onder..kan hij mij enkel in het geniep bellen. En is het zo erg om uw eigen zoon te bellen?!
Op dat moment had ik zo'n antwoord niet verwacht, en antwoordde ik gewoon "Ah ok, dan horen we mekaar erna wel"
Als ik het dan over ons bouwproject heb en zeg "Seg, moet ik u de nieuwe 3D's eens tonen? Ze zijn echt mooi"
Antwoord: "Nee, hoeft ni"
Met Nieuwjaar uit beleefdheid toch effe naar huis gebeld. Mijn vader nam op. Het gesprek heeft letterlijk 30sec geduurd.
-"Gelukkig nieuwjaar pa"
"Ah..ja..gij ook ne gelukkige"
- "Kzal u effe X (vriendin) doorgeven"
"Ja nee, hoeft ni"
-"Ah..ja ok, als ge ni wilt ook goed"
"Alé dag eh"
-"ok..daag"
Ik zit nu op een punt waarbij ik niet goed weet wat doen met mijn ouders. Toch een minimaal contact behouden of gwn volledig uit mijn leven bannen? Een normaal leven zoals velen hebben met hun ouders, moet ik zelfs niet van dromen..ain't gonna happen.
Maar gewoon het feit dat hij mij alleen in het geniep kan bellen en hij voor nieuwjaar zelfs mijn vriendin niet aan de lijn wilt hebben doet toch pijn.
Ps- Mijn broer heeft de negatieve zaken uit mijn puberteit gezien en heeft het slim aangepakt. Hij loog over quasi alles tegen mijn ouders en ze geloofden hem.Enkele jaren geleden heeft hij alles tegen mij opgebiecht.
Zo mocht hij wel uitgaan, maar niet bij zijn vriendin slapen...zei hij tegen mijn ouders dat hij bij zijn kameraad ging slapen, maar ging hij naar zijn vriendin. Die kameraad zijn ouders wisten hoe mijn ouders waren en ze speelden héééél die leugen gewoon mee.
Zijn vriendin komt ook amper bij mijn ouders. Als het al 2-3x/jaar is, is het al veel.
Meanwhile sluiten mijn ouders zich meer en meer af van de buitenwereld. Zelfs met vrienden hebben ze geen contact meer. En mijn vader heeft ook geen contat meer met zijn broer/rest van de familie. Buiten collega's/mijn broer/ik, horen/zien ze niemand.
In deze pandemie bleken ze ook tegen het covid vaccin te zijn en geloofden ze in allerlei conspiracy theories lol...echt triestig om te zien.
En mijn moeder zegt blijkbaar regelmatig vlakaf tegen mijn schoonzus "Seg, moest gij ooit kinderen hebben met mijn zoon, ik wil die dan ni te vaak zien. Zo 1-2x/jaar is goed. En babysitten wil ik al helemaal niet."
Amaai...ik heb letterlijk 3,5u aan deze tekst getypt...sorry voor de lange tekst vol geklaag..maar het deed wel deugd
Wat een schrijnende situatie.Hier een ook een slechte relatie met mijn ouders. Eigenlijk voornamelijk mijn moeder.
Mijn broer en ik komen uit een bovengemiddeld verdienend gezin. Vader is ambtenaar en verdient goed zijn geld. Onze moeder is huismoeder.
Karakter vader: Heel rustig persoon. Eigenlijk iemand die zich door alles en iedereen laat doen. Ook iemand die veel zaken gewoon laat liggen uit luiheid. Zo doet hij er 6-7 jaar over om hun eigendom in het buitenland te verkopen. Allemaal zo zaken waarvan ik denk "Alé kerel, waarom moet dat nu weer zo lang duren? Zoiets moet binnen het jaar gefixt zijn".
Voor de rest wel een lieve persoon, maar speelt vaak een dubbel spel om iedereen tevreden te houden.
Karakter moeder: Zegt direct wat in haar opkomt, of het u nu aanstaat of niet. Durft sociaal onwenselijke zaken te zeggen. Er bestaat enkel zwart of wit. Er zijn dus geen kleuren tussenin. Door de taalbarière (zie verdere deel van het verhaal) raakt heel veel nuance van onze taal verloren. Zaken die wij als Vlaming vertellen komen bij haar soms veel harder binnen dan ze bedoeld zijn waardoor ze zich mega rap boos maakt en nooit gelooft dat ze op de oorspronkelijke manier bedoeld zijn.
Ze is ook iemand die op enkele seconden van 0 naar 100 kan gaan qua emoties. Heel nerveus persoon en krijgt soms oncontroleerbare woede uitbarstingen waarbij zij iedereen mag uitschelden voor het vuil van de straat, maar als het omgekeerd zou gebeuren is het kot te klein.
Het is ook een persoon die ALTIJD oude koeien uit te sloot haalt en tegen mensen gebruikt. Maar wat zij ooit fout heeft gedaan is "normaal" of "uitgevonden".
Ondanks al het negatieve hierboven, toont ze tekenen van liefde in kleine zaken zonder expliciet zaken te zeggen.
Hierbij een korte beschrijving van de fases in mijn leven:
0-6 jaar:
Mijn ouders leren mekaar kennen. Mijn moeder komt uit Frankrijk uit een gezin waar beide ouders arbeiders waren. Haar ouders werkten voornamelijk nachtelijke uren. Haar vader was vaak depressief en kreeg elektroshocks om zijn depressie te behandelen (was vroeger de norm?). Haar moeder moest (volgens de verhalen die ik hoor) het gezin voornamelijk alleen runnen.
Mijn ouders leren mekaar op een gegeven moment viavia kennen. Mijn ouders woonden de eerste jaren in een huurappartement.
De band tussen mijn moeder en grootouders was toen blijkbaar +- ok te noemen, totdat mijn grootvader overleed (toen ik 3jr was). Toen werd mijn grootmoeder vijandig tegen mijn moeder en wou ze vaak op mij passen en nam ze volgens mijn moeder haar moederrol over (ook al heb ik dat nooit zo aangevoeld). Als kind was ik mij daar nooit van bewust. Zelfs nu denk ik bij die verhalen "overdrijft ge niet een beetje?"
Er waren regelmatig spanningen als we in het weekend bij mijn oma (vaders zijde) gingen eten. Ik hoorde vaak dat ofwel mijn moeder/grootmoeder/tante/nonkel hun stem verheffen. En het was altijd grootmoeder/tante/nonkel versus mijn moeder.
Rond mijn 5-6 jaar zijn mijn ouders aan een nieuwbouw begonnen en woonden ze gedurende de bouw bij mijn grootmoeder in. Hier zou de relatie tussen mijn moeder en grootmoeder fel verslechterd zijn.
6-12 jaar:
Als kind was ik iemand die veel begeleiding nodig had voor zijn schoolwerk. Ik herinner mij dat ik als klein manneke vaak tot 19-20u of zelfs later bezig was met huiswerk. Mijn ouders zaten dan constant naast mij om samen taken te doen/studeren. Dit kwam misschien mede door het feit dat ik als kind gepest werd door mijn flaporen. Hierdoor had ik weinig zelfvertrouwen etc.
Het enige wat toen thuis telde was: studeren, studeren, studeren. Het mentaal welzijn was in mijn ogen iets dat niet echt bestond. Ik ben nooit naar een pretpark geweest met mijn ouders. Als we op vakantie gingen, was het altijd culturele zaken bezoeken of wandelen. En we gingen misschien maar 1x/jaar op restaurant. Ik had een hobby maar buiten mij op de sport af te zetten als klein kind, had ik niet de ouders die op een match kwamen kijken/suporteren ofzo. Het was eerder een "we droppen u hier en komen u over 2u terughalen".
Thuis had mijn vader een passie voor modelbouw die hij met ons (mijn broer en ik) wou delen. We hadden een heel parcour met treintjes. Hij had het parcour in mekaar gestoken en wij gingen dan voor de decoratie ed. zorgen. Alleen duurde heel het gebeuren zo lang..hij kwam altijd met excuses "Hier moeten we volgende zomer eens tijd voor maken"... en "volgende zomer" werd de zomer erna...en de zomer daarna...om er uiteindelijk niets mee te doen. Als kind vond ik het enorm spijtig dat er op die manier zaken beloofd werden, maar uiteindelijk niet werden gedaan.
Dit gedrag merk ik vandaag nog steeds in mijn vader: "Ik ga volgende zomer het balkon eens onder handen nemen en afschuren en schilderen"...meanwhile zijn we reeds 5-6 jaar verder en is er nog steeds niks gebeurd.
Mijn ouders wonen nog steeds in de "nieuwbouw woning", de lening is al jaren volledig afbetaald...en toch hangt de verlichting er gewoon met een draad en een gloeilamp bij. Alsof de woning nog maar net afgewerkt is. Dus ze willen zaken doen, maar werken die nooit tot het einde af.
Als gepest kind heeft mijn moeder wel het heft in eigen handen genomen, is naar de schooldirectie gegaan en is mij daar gaan verdedigen. Ook werd ik op mijn 12 jaar aan mijn flaporen geopereerd, iets waarbij ze veel tegenwind kreeg van mijn vader en schoonmoeder...want zij hadden daar ervaring mee (met mijn vader) en zo'n operatie zou achteraf altijd complicaties geven. Hier is ze volledig tegenin gegaan en heeft mij dan laten opereren. ==> hier bedoelde ik in het begin van mijn verhaal zaken die mijn moeder als liefde toonde zonder het expliciet uit te drukken.
Qua ruzies herinner ik mij niet super veel als kind. Er waren wel ruzies en mijn ouders waren van het principe "Als onze kinderen niet luisteren, zullen we het er wel inkloppen". Dus als klein kind kreeg ik wel op regelmatige basis een klets op de billen of het bovenlichaam..heel af en toe het gezicht.
Qua frequentie spreken we hier wel over 2-3x/maand.
Als mijn moeder en ik ruzie hadden kwamen rond deze leeftijdsperiode de eerste keer de woorden "Weet ge Gumball, ge zijt een ambetant kind. Eigenlijk wou ik u niet als kind hebben maarja...ik werd plots zwanger. Ik wou niet eens bij uw pa samenblijven, maar door de zwangerschap werd ik gedwongen bij hem te blijven. Dus eigenlijk is het uw fout". Als klein kind is dat mega pijnlijk om te horen, maar toch heb ik er nooit om gehuild. Ze heeft zich voor zo'n uitspraken ook nooit geexcuseerd.
Wel had ik als kind vaak het gevoel "Waarom leef ik eigenlijk nog? Ik word op school gepest, thuis praten ze alleen maar over studies..en ik ben daar na het school zo lang mee bezig dat ik het nut van mijn leven niet inzie". En ja, vaak heb ik gedacht wat de beste manier was om er een eind aan te maken. Die gedachten stopten trouwens rond mijn 17-18jaar.
12-18 jaar:
Zoals voorheen telde enkel studeren, studeren, studeren. Want "uw studies gaan later uw leven bepalen".
Doordat mijn ouders nooit echt gemeenschappelijke zaken met mij/broer wouden delen, zijn we als pubers overgeschakeld op gamen. Qua andere (meer algemene) activiteiten deelden wij ook niets. Buiten de wekelijkse verplichte gemeenschappelijke wandeling (om toch eens samen buiten te komen) en de vakantie (omdat we verplicht mee moesten) waren er geen leuke activiteiten. Wederom nooit samen naar de cinema geweest, hééééél uitzonderlijk eens op restaurant gaan..of ja eens iets bij de chinees bestellen.
Uitgaan was als puber al helemaal verboden..jaja..zelfs als ik 16-17-18 jaar oud was. Ik moest voor 22u terug thuis zijn. Als ik niet op tijd terug was, belde mijn ouders mij tot ik antwoordde. Als ze belden en ik niet opnam, belden ze mij 5 seconden later terug op tot ik wel opnam.
Al mijn vrienden waren zogezegd "uitschot" en hadden een slechten invloed op mij..want..."ze drinken alcohol. Dat is echt niet oké als puber hoor!"
Binnen die leeftijdscategorie had ik héél vaak ruzie met mijn ouders, net doordat ik bijna niets mocht en ik net mezelf/de wereld wou leren ontdekken op die leeftijd...net zoals al mijn vrienden deden. Hier werd wederom fysiek geweld gebruikt.
Als kind/puber kreeg ik van mijn ouders ook nooit zakgeld, maar als ik zelf een spelletje/eigen Axe-douchegel/deo wou moest ik het met eigen spaargeld van mijn verjaardag/nieuwjaar ed. kopen. Toen mijn grootmoeder dit hoorde, kreeg ik van haar zakgeld
De relatie tussen mijn moeder en grootmoeder/schoonfamilie werd er ook alleen maar slechter op. Zelfs zo slecht dat mijn moeder mijn grootmoeder en de schoonfamilie niet meer wou zien.
Gedurende die periode merkte ik ook dat mijn moeder meer en meer onvoorspelbaar gedrag begon te krijgen. Werd heel het gezin uitgenodigd op de communie van mijn nicht. We stonden klaar om te vertrekken...tot mijn moeder plots niet meer wou gaan..zomaar uit het niets.
Mijn vader, broer en ik gingen dan uiteraard wel en moesten doen alsof ons moeder zich niet goed voelde en daardoor niet kon komen.
Op mijn 16de ging ze mentaal helemaal achteruit en werd ze opgenomen in een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Dit duurde ongeveer 1-1,5 maand waarbij we als kind wekelijks eens op bezoek gingen. Wij zagen haar als kind mentaal achteruitgaan waardoor de opname niet als schokkend ervaren werd.
Na die opname kon ze terug naar huis gaan, maar echt de oude werd ze nooit. Heel vaak herviel ze terug. Wat ze dan deed?
Als we 's avonds aan tafel aan het eten waren, at zij niets. Ze staarde ieder van ons minutenlang aan, kraamde onzin uit dat ze werd opgezogen door "zwarte krachten".
Of als mijn broer en ik naar tv keken, kwam ze de living binnen..nam de afstandsbediening..veranderde de zender en ging daarna gewoon weg. Allemaal mega awkward situaties.
Familie etentjes waren er nu helemaal niet doordat mijn moeder ze niet meer wou.
Vrienden thuis uitnodigen? Het kwam zelfs niet in mij op. Teveel schrik dat vrienden zouden zien hoe raar mijn moeder niet was.
18-30 jaar:
En wederom...Studies, studies, studies.
Ik studeerde af in het middelbaar en koos een richting aan de Hogeschool. Het eerste jaar leerde ik mijn vriendin kennen (nog steeds mijn huidige partner). Zij was 15, ik 19..groot drama dat leeftijdsverschil. Mijn moeder had mij meermaals voor pedofiel uitgemaakt (terzijde, we hebben lange tijd geen seks gehad, dus no worries op dat vlak).
Ik wou ze ook eens thuis voorstellen, maar toen ik thuis kwam waren we alleen. Mijn vriendin kwam dan op mijn schoot zitten en we hebben zo een tijdje met mekaar zitten praten...tot mijn moeder thuis kwam met de inkopen. Hoe onhandig we toen waren (ze was ook mijn eerste lief enja..nooit echt over nagedacht over hoe haar voor te stellen ed.). Mijn moeder kwam dus binnen en mijn vriendin zat nog op mijn schoot, maar ze zei wel degelijk duidelijk "hallo". Buiten een "hallo", kwam er bij mijn moeder niet veel uit. Bon, wij gingen dan even in een andere kamer tot mijn vriendin plots zei "shiit het is al X uur, ik moest al lang thuis zijn!"...en ik bracht haar in alle rapte naar huis. Omdat ik mijn ouders thuis niet hoorde, dacht ik dat ze weg waren voor een wandeling en zijn we dus zo vertrokken. Achteraf bleken ze in de tuin te zitten en kreeg ik het verwijt dat mijn vriendin een mega boertig wijf was en ze nooit meer welkom was. Blijkbaar was ze boertig omdat ze bij thuiskomst niet eens "hallo" zou hebben gezegd. En achteraf zouden we zomaar zijn vertrokken zonder afscheid te nemen. Excuses van mijn kant met een "Sorry, ik heb het hier misschien wat onhandig aangepakt, maar ze heeft u wel degelijk begroet" volstonden uiteraard niet.
Lang verhaal kort, buiten die ene keer is ze 10 jaar niet meer bij mijn ouders geweest. Was het pijnlijk voor mij? Ja en nee.. Ja, want ik had graag een normale moeder-schoonmoeder gewillen. Nee, want als ik bij elk bezoek achteraf een hele preek aanhoren en of alles moeten volgen zoals zij het zou willen...fuck it
Op een gegeven moment, pak op mijn 22ste, vond mijn moeder eens verpakte condooms in mijn kamer..wederom mega groot drama "Wat?! Hebt gij seks met dat meiske? Ge zou u moeten schamen!"
Ik had deze condooms gewoon gekocht voor het geval dat... En wederom vond ik het spijtig dat ik geen reactie kreeg "Ik heb uw condooms zien liggen. Vind het kei positief dat ge daaraan denkt".
Gedurende heel deze periode was mijn vriendin het ene moment "welkom" om de dag erna "niet welkom" meer te zijn als mijn moeder en ik een meningsverschik hadden. Echt ELKE KEER was het een "Ze mag komen"..."ik wil ze nooit meer zien",... Hierdoor zei ik tegen mijn vriendin dat ze niet welkom was thuis. Tuurlijk is dat spijtig, maar we hebben onze relatie dan maar op onze manier opgebouwd.
Op een gegeven moment is mijn vriendin in het ziekenhuis belandt met een grote revalidatie bovenop (chronische ziekte). Mijn ouders zijn één keer op bezoek geweest met een fruitmand. Voor hen blijkbaar een teken dat ze terug een normale relatie wouden met haar, maarja...
Ze hadden haar via mij één keer verplicht om eens één avond samen mee te gaan naar een kerstmarkt. Achteraf was hun reactie "Seg uw vriendin is wel geen normale hoor. Die zei niks tegen ons. Praat die wel? Alé wij waren precies totaal onbekenden voor haar. Wij staan hier wel moeite te doen eh"
ik "Ma, pa...we zitten al jaren in een relatie. Ze is maar 1x thuis geweest en voor de rest was ze nooit welkom..en gelle verwacht dat het met één uitnodiging plots allemaal oké is? Zo werkt het ni. Ik ben er zelfs bijna zeker van dat het door jullie gedrag nooit meer goed gaat komen"
Ouders "Maar jawel, seg..ze moet da maar snappen dat ze niet welkom was".
Na die uitnodiging op de kerstmarkt was ze weer niet welkom, omdat ze voor mijn ouder raar/te stil was...zucht
Mijn leven bestond gedurende deze periode uiteraard ook weer enkel uit studeren. Ik mocht nooit uitgaan ofja..moest voor 23u thuis zijn. En wederom belden ze mij als ik te laat was. Zat ik met mijn vriendin een film te kijken en was het 23u en duurde de film nog maar 20min, ik MOEST naar huis komen. Enkele keren hebben ze zelfs de deur op slot gedaan (met de sleutel aan de binnenzijde in het sleutelgat zodat ik gewoon niet binnenkon. Hierdoor belde ik dan gewoon aan de voordeur aan en ontstond er dus ALTIJD ruzie.
Uiteraard hadden mijn moeder en ik ruzie om het minste. De usual uitspraak "ik wou u nooit als kind" kwam regelmatig ter sprake, maar op die leeftijd counterde ik dit met een "Sja moeder.. eigenlijk zijt gij dan wel de domme koe ik dit verhaal eh. Dan had ge precies toch wel beter zelf condooms gebruikt" xD. Hier kon ze niet om lachen lol.
Fysiek kreeg ik zelfs op die leeftijd nog kletsen..het enige verschil is dat ik mij niet meer liet doen. Eén keer kreeg ik het zo zwaar een de stok met mn ouders. De ruzie ging over uitgaan/hoe ze over mijn vriendin spraken. Ik was verbaal niet op mijn mondje gevallen en antwoordde hier dan wel redelijk kordaat op. Mijn vader stond klaar om mij een klets te verkopen waarbij ik dan zei "Awel, durf mij één keer aan te raken en dan bel ik de politie"...en hij gaf mij een lichte klets. Het was eerder een klets met als boodschap "hier, ik heb ik aangeraakt en wa gaat ge nu doen?" ipv eentje om echt raak te slaan.
Ik belde de politie en ze kwamen thuis. Van hen kreeg ik weinig gehoor buiten "Als ge u thuis niet aan de regels wilt houden, hoe streng ze ook zijn, dan moet ge zelf maar iets huren".
Dit voorval haalt mijn moeder al JAREN aan als wij ruzie hebben. Dat ze het laag vond dat ik de politie op mijn pa had gestuurd enzo.
Gedurende de ruzies met mijn moeder merkte ik meer en meer op dat mijn vader meer en meer mijn kant koos, maar dit niet openlijk durfde te vertellen. Schrik voor de impulsieve reacties van mijn moeder. Als mijn vader en ik achteraf in de zetel zaten, zei hij soms "ja Gumball, laat uw moeder maar wat uitrazen. Ze is niet in haar normale doen. Da gaat wel over"
Ik betrapte hem er ook regelmatig op zaken achter de rug van ons moeder te kopen. Schrik dat zij commentaar zou hebben op zijn aankopen. Hij verpakte die altijd met een leugen. Kocht hij een nieuwe televisie..."Heb ik via een tombola gewonnen". Kocht hij een iphone & een iPad "Gevonden op het werk" (wtf zelfs?). En zo'n debiele leugens pakten dus bij mijn moeder.
Gedurende mijn studies betaalde ik steeds het volledige inschrijvingsgeld/boeken met het geld dat ik via vakantiejobs had verdiend. Mijn ouders betaalden mij enkel procentueel terug op de vakken dat ik geslaagd was. Dus als ik op 75% geslaagd was, betaalden ze mij voor 75% van mij studiekosten terug.
Na mijn Bachelor heb ik nog een master behaald en ben dan gaan werken. Eens ik begon te werken wouden mijn ouders dat ik huur betaalde...en zo vroegen ze 600€ per maand. Uiteraard heb ik hier fel tegen geprotesteerd, mar uiteindelijk toch dat bedrag gedokt. Als "revenge" pakte ik ze dan op bepaalde momenten terug. Als ik de commentaar kreeg "Seg Gumball, ge moogt wel eens helpen in het huishouden", kregen ze het antwoord "Seg, voor 600€ moogt gelle dat wel doen hoor". Hier kregen we uiteraard weer ruzie over.
Op een bepaald moment hadden mijn moeder en ik weer eens een felle ruzie. De dag erna kwam ik van het werk terug en zei ze ze "hier enkele appartementen. We willen dat ge vertrekt. Ge krijgt een maand de tijd."
Dan samen met mijn vriendin naar enkele appartementen gaan kijken en eentje gekozen. Mijn moeder super pissed dat ik ze niet had betrokken bij de keuze van mijn nieuwe woonst..
Situatie nu:
Ik woon nu al 4-5 jaar alleen/met mijn vriendin. Nog steeds heb ik regelmatig ruzie met mijn moeder. In 2020 zelfs enkele malen te horen gekregen dat ze mij nooit meer wou zien. Hierdoor belde ik haar zelf niet meer op...en zo hoorde ik haar 6 maand lang niet. Eind 2020 belde ze mij dan plots terug op en leek het alsof er nooit iets gebeurd is. Mijn vriendin studeerde als psychoge af en dankzij haar begrijp ik beter welke psychische aandoening mijn moeder heeft. Ze heeft alle kenmerken van Borderline. Telkens ik hier artikels over opzoek denk ik "OMG, dit kon zo over mijn moeder gaan. De beschrijving matcht voor 99%".
Eind 2020 kochten wij ook een bouwgrond aan..wederom mega drama van mijn moeder haar zijde. "Ge toont ons uw toekomstige bouwgrond zonder uw vriendin erbij (ze was toen niet welkom). Eigenlijk interesseert het ons niks. Ge doet met uw toekomst wat ge wilt."
Ik heb hen toch van alle stappen op de hoogte gehouden, ook al kreeg ik er regelmatig kritiek op.
Soms krijg ik nog te horen "Alé ge gaat uw toekomst toch niet opbouwen met iemand die aan een chronische ziekte lijdt?!". Hier antwoord ik nu dan ook kordaat op "Ja, papa heeft u toch ook aanvaard ondanks ge psychologisch instabiel zijt hé?". En dan wederom ruzie lol.
Ik laat dien mijn moeder altijd met een kort en krachtig antwoord. Zij windt zich daar mega hard in op terwijl ik zéér rustig blijf.
Mijn vriendin is na het overlijden van mijn grootmoeder (vaders kant), begin 2021, plots welkom. Ze ging er de eerste helft van het jaar "regelmatig" (regelmatig naar onze normen lol). 1x/1-2 maand. Zij studeerde intussen af als psychologe en is als zelfstandige beginnen werken. Door de extreem hoge aanvragen was zij heel vaak aan het werk (60-70u/week) en wouden we de weinige tijd samen ook effectief samen spenderen (we deelden maar 1 dag/week samen).
Door heel het bovenstaande verhaal tussen mijn ouders en vriendin, vond ik (hoe dom het ook mag klinken) nooit het juiste moment om mijn vriendin aan mijn Franse oma voor te stellen. In oktober had ik eingelijk zoiets van "Oma, we komen X oktober af". Mijn moeder is dit teweten gekomen en het was wederom ambras "Wa? ze kan wel naar oma, maar ze kan ons niet bezoeken?"
Ik "Sorry, maar ik heb haar nog nooit aan oma voorgesteld. Gij hebt al zoveel andere kansen gehad die ge niet met beide handen genomen hebt."
en plots kwam uit het niets een oude koe uit de sloot. Het verhaal waarbij ik de polite enkele jaren geleden "zomaar" op zou hebben gebeld.
Ik "Dus nu gaat ge zelfs zeggen dat gelle mij vroeger nooit kleten gegeven hebt?"
zij "Wat?! wij hebben u nooit een klets gegeven! Gij zijt super respectloos! Ik wil u nooit meer van mijn leven zien!"
Ik ben rustig opgestaan..."Ma, ik ben weg. Als ge mij toch nooit meer wilt zien. Als ge u ooit bedankt, belt ge mij maar zelf op! Ik zet geen enkele stap meer, het is genoeg geweest."
Ons vader heeft de boel wat proberen kalmeren, maar het is niet gelukt. Sinds begin oktober heb ik mijn moeder niet meer gehoord.
Mijn vader stuurt regelmatig een sms achter de rug van mijn moeder: "ik ben tussen X en X uur vrij. Als ge eens wilt bellen/Als ik eens kan bellen".
Daar zegt hij dan regelmatig "Kom toch maar eens thuis. Uw ma is niet altijd makkelijk, maar ze bedoelde het niet zo. En ge zei dat wij u vroeger regelmatig kletsen hebben gegeven..dat hebben we nooit gedaan. Ge zou u hiervoor ook mogen excuseren"
ik "Sorry pa, mama mag zich elke uitspraak permiteren en ik moet het gewoon altijd slikken? Ze kan de boom ik. En over dat geven van kletsen..ik herinner mij nog goed wanneer ge dat gedaan hebt. (ik geef dan enkele voorbeelden)"
hij "Ja ok toen ik ik dat gedaan, maar elke ouder doet dat met een kind"
Ik "Euh nee pa...er zijn ook andere oplossingen: praten bijvoorbeeld. En zie..daarnet zei ge nog dat ge nooit kletsen hebt gegeven en nu zegt ge al dat het normaal is en elke ouder het doet. Ge weet dat ik ni lieg". EN dan draait dat gesprek altijd van onderwerp.
Net voor Kerst hadden we ons laatste gesprek en zei hij "Ja, ik heb 3 weken verlof. Ik ga u niet kunnen bellen, omdat mama dan ook thuis is"
Daar voel ik mij dan zo kut onder..kan hij mij enkel in het geniep bellen. En is het zo erg om uw eigen zoon te bellen?!
Op dat moment had ik zo'n antwoord niet verwacht, en antwoordde ik gewoon "Ah ok, dan horen we mekaar erna wel"
Als ik het dan over ons bouwproject heb en zeg "Seg, moet ik u de nieuwe 3D's eens tonen? Ze zijn echt mooi"
Antwoord: "Nee, hoeft ni"
Met Nieuwjaar uit beleefdheid toch effe naar huis gebeld. Mijn vader nam op. Het gesprek heeft letterlijk 30sec geduurd.
-"Gelukkig nieuwjaar pa"
"Ah..ja..gij ook ne gelukkige"
- "Kzal u effe X (vriendin) doorgeven"
"Ja nee, hoeft ni"
-"Ah..ja ok, als ge ni wilt ook goed"
"Alé dag eh"
-"ok..daag"
Ik zit nu op een punt waarbij ik niet goed weet wat doen met mijn ouders. Toch een minimaal contact behouden of gwn volledig uit mijn leven bannen? Een normaal leven zoals velen hebben met hun ouders, moet ik zelfs niet van dromen..ain't gonna happen.
Maar gewoon het feit dat hij mij alleen in het geniep kan bellen en hij voor nieuwjaar zelfs mijn vriendin niet aan de lijn wilt hebben doet toch pijn.
Ps- Mijn broer heeft de negatieve zaken uit mijn puberteit gezien en heeft het slim aangepakt. Hij loog over quasi alles tegen mijn ouders en ze geloofden hem.Enkele jaren geleden heeft hij alles tegen mij opgebiecht.
Zo mocht hij wel uitgaan, maar niet bij zijn vriendin slapen...zei hij tegen mijn ouders dat hij bij zijn kameraad ging slapen, maar ging hij naar zijn vriendin. Die kameraad zijn ouders wisten hoe mijn ouders waren en ze speelden héééél die leugen gewoon mee.
Zijn vriendin komt ook amper bij mijn ouders. Als het al 2-3x/jaar is, is het al veel.
Meanwhile sluiten mijn ouders zich meer en meer af van de buitenwereld. Zelfs met vrienden hebben ze geen contact meer. En mijn vader heeft ook geen contat meer met zijn broer/rest van de familie. Buiten collega's/mijn broer/ik, horen/zien ze niemand.
In deze pandemie bleken ze ook tegen het covid vaccin te zijn en geloofden ze in allerlei conspiracy theories lol...echt triestig om te zien.
En mijn moeder zegt blijkbaar regelmatig vlakaf tegen mijn schoonzus "Seg, moest gij ooit kinderen hebben met mijn zoon, ik wil die dan ni te vaak zien. Zo 1-2x/jaar is goed. En babysitten wil ik al helemaal niet."
Amaai...ik heb letterlijk 3,5u aan deze tekst getypt...sorry voor de lange tekst vol geklaag..maar het deed wel deugd
Die stemmingswisselingen van jouw moeder doen me ook onmiddellijk aan borderline denken. Jouw vader wil dat gedrag klaarblijkelijk met de mantel der liefde bedekken.
Verder zijn een aantal zaken wel herkenbaar. Mijn ouders waren ook autoritair en dulden geen tegenspraak. We deden ook nooit 'kindvriendelijke activiteiten' (pretparken oid). Terwijl m'n klasgenootjes naar zee gingen of naar Disneyland, moesten wij mee kastelen aan de Loire gaan bezichtigen
We kregen ook kletsen als we niet gehoorzaamden. Ik wil dat gedrag zeker niet goedpraten, maar volgens mij hoort dat wel een beetje bij de tijdsgeest. Vroeger leefde bij sommigen toch dat idee dat dit hoorde bij een 'goede' opvoeding. Terwijl het echt nefast is voor een goede vertrouwensband. Het feit dat jouw ouders nu ontkennen dat ze je kletsen gaven, is wel een teken dat ze beseffen dat het eigenlijk not done is.
Uit jouw verhaal leid ik verder ook af dat jouw ouders u graag zien en het beste voorhebben. Ze waren streng mbt uitgaan, alcohol,... Hieruit blijkt dat ze bezorgd zijn en niet willen dat jou iets overkomt. Ze vonden het ook belangrijk dat je een diploma behaalde, wat toch grotendeels jouw welzijn in het latere leven verhoogt.
Als je het contact met hen zou verbreken, zou je hen onwaarschijnlijk veel verdriet aandoen, hoewel ze dat zelf niet zullen toegeven. Ik zou proberen hen op enige afstand te houden en geen te hoge verwachtingen koesteren, zodat je niet teleurgesteld geraakt.
Chapeau voor jouw vriendin trouwens dat ze jouw ouders nog kansen blijft geven.
gumball4000
Well-known member
Ik kon het probleem van mijn moeder nooit identificere . Gelukkig kon mijn vriendin de link leggen waardoor ik bepaalde zaken nu veel beter snap en mij minder aantrek van bepaalde zaken.Wat een schrijnende situatie.
Die stemmingswisselingen van jouw moeder doen me ook onmiddellijk aan borderline denken. Jouw vader wil dat gedrag klaarblijkelijk met de mantel der liefde bedekken.
Verder zijn een aantal zaken wel herkenbaar. Mijn ouders waren ook autoritair en dulden geen tegenspraak. We deden ook nooit 'kindvriendelijke activiteiten' (pretparken oid). Terwijl m'n klasgenootjes naar zee gingen of naar Disneyland, moesten wij mee kastelen aan de Loire gaan bezichtigen
We kregen ook kletsen als we niet gehoorzaamden. Ik wil dat gedrag zeker niet goedpraten, maar volgens mij hoort dat wel een beetje bij de tijdsgeest. Vroeger leefde bij sommigen toch dat idee dat dit hoorde bij een 'goede' opvoeding. Terwijl het echt nefast is voor een goede vertrouwensband. Het feit dat jouw ouders nu ontkennen dat ze je kletsen gaven, is wel een teken dat ze beseffen dat het eigenlijk not done is.
Uit jouw verhaal leid ik verder ook af dat jouw ouders u graag zien en het beste voorhebben. Ze waren streng mbt uitgaan, alcohol,... Hieruit blijkt dat ze bezorgd zijn en niet willen dat jou iets overkomt. Ze vonden het ook belangrijk dat je een diploma behaalde, wat toch grotendeels jouw welzijn in het latere leven verhoogt.
Als je het contact met hen zou verbreken, zou je hen onwaarschijnlijk veel verdriet aandoen, hoewel ze dat zelf niet zullen toegeven. Ik zou proberen hen op enige afstand te houden en geen te hoge verwachtingen koesteren, zodat je niet teleurgesteld geraakt.
Chapeau voor jouw vriendin trouwens dat ze jouw ouders nog kansen blijft geven.
Het feit dat ik kletsen kreeg zat toen ook in de tijdsgeest..eigenlijk vind ik dat opzich geen probleem (hoewel ik het nooit met mijn kinderen zou doen)..het is nu zo.
Wat ik wel moeite mee heb, is dat ze zaken uit het verleden afdoen als een verzinsel in mijn hoofd. Geef dan gewoon toe dat ge mij kletsen gegeven hebt. Ik hoef mij nergens voor te excuseren als het effectief gebeurd is.
Net zoals het feit dat ze mij constant opbelden als ik niet tijdig thuis kwam, zouden een verzinsel zijn. Gelukkig heb ik mijn vriendin die zegt "maarnee gij, die hebben dat constant gedaan. Soms belden ze zelfs 10x na mekaar.".
Toch geruststellend dat iemand het kan bevestigen.
Ook hebben mn ouders eens na een ruzie naar mijn schoonouders gebeld (begin van de relatie) en he' wijsgemaakt dat ik mijn ouders geslagen had. Mijn schoonvader heeft dat heel verkeerd opgevat en ik werd daardoor kei vies bekeken. En ik had gewoon niks uitgestoken tov mijn ouders (buiten verbaal weerwoord).
Het is gewoon lastig dat ze doen alsof het allemaal niet waar is wat er effectief gebeurd is.
Als kind gingen wij wel naar zee...maar om gewoon een week lang te wandelen op strand. Zandkastelen bouwen ed zat er nooit in.
En waarom moet mijn vader mij altijd in het geniep bellen?
"Ja ik bel nu effe. Mama komt binnen een uur terug van de kapper en dan kan ik niet meer bellen". Alsof ge u moet schamen dat ge met uw zoon wilt bellen. Mijn moeder denkt waarschijnlijk dat ik alle contact met hen verbroken heb sinds oktober..en dat is volgens mij ook de reden dat mijn vader zo kort deed op nieuwjaarsdag. Mijn moeder zat naast hem.
Terwijl ik hem sinds oktober zeker 5-6x aan de lijn gehad heb..en niet voor 5min. Elk gesprek duurde minstens een uur.
Via m'n Franse oma hoor ik regelmatig dat mn moeder fier is waar ik nu geraakt ben...dit heb ik nooit via mijn moeder gehoord.
Wat wel opvallend is, is dat mijn oma (moeder van mijn ma) letterlijk zegt "Nee Gumball, laat uw moeder maar de eerste stap zetten. Die denkt altijd dat ze zich alles mag permiteren. Dat moet ergens stoppen"
Mijn vriendin is het gedrag vn mijn ouders grondig beu. Ze is nu wel heel duidelijk "zolang uw ma zich niet excuseert tegen u, wil ik ze ook niet meer zien".
Of ze zegt ook regelmatig "moesten we kinderen hebben, ik zou ze nooit alleen bij uw ouders achterlaten. Gewoon eens op bezoek gaan met de kinderen, dat wel. Maar een namiddag/dag/weekend achterlaten..no way"
En dat vind ik dan spijtig..ik snap mijn vriendin uiteraard.. maar zie hoe normale dingen kapot gemaakt worden door debiel gedrag van anderen.. vind ik heel moeilijk..
Ps- onlangs mijn nonkel (broer van mijn vader) nog eens gezien en we hadden het over mijn jeugd en de relatie met mijn ouders... "Ik weet ook dat ge helemaal anders zijt dan uw ouders. Ouders kunt ge helaas ook niet zelf kiezen. En ik weet dat iedereen hetzelfde denkt over u versus uw ouders."
ugar
Well-known member
Ik lees dit nu, en dit soort behandeling verdient niemand.
Ouders zijn er om hun kinderen te steunen, in goede en kwade dagen. Ik kan hier echt niet bij...
Ik zou ook echt geen enkele eurocent laten terugvloeien naar jouw familie.
Een van mijn grootste vrezen is intussen uitgekomen. Mijn ma stuurde me gisteren dat papa met de auto met een fietser is gebotst. De fietser was in fout volgens haar (ze had een lift gekregen van mijn pa). Ze zag hem bewegingsloos in de achteruitkijkspiegel op de grond liggen. Papa is in paniek doorgereden en heeft vluchtmisdrijf gepleegd.
Mijn ma heeft dan pas toen hij haar thuis had afgezet de hulpdiensten gebeld. De politie is mijn pa later gaan ophalen voor verhoor. Hij is alweer thuis, maar antwoordt niet op berichten.
Ik ben nog altijd in shock. Hoe kan je nu zoiets doen, ik schaam me kapot voor hem maar tegelijk ben ik ook doodsbezorgd wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat die fietser ok is. Mama zegt dat papa niet te veel gedronken had, maar ze zegt dat het verhoor te laat was om dat nog met een ademtest te kunnen bewijzen.
Mijn ma heeft dan pas toen hij haar thuis had afgezet de hulpdiensten gebeld. De politie is mijn pa later gaan ophalen voor verhoor. Hij is alweer thuis, maar antwoordt niet op berichten.
Ik ben nog altijd in shock. Hoe kan je nu zoiets doen, ik schaam me kapot voor hem maar tegelijk ben ik ook doodsbezorgd wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat die fietser ok is. Mama zegt dat papa niet te veel gedronken had, maar ze zegt dat het verhoor te laat was om dat nog met een ademtest te kunnen bewijzen.
Tanuki_
Crew Member
Holy shit.. Ik begrijp dat je bezorgd bent om wat er gaat gebeuren maar op zo'n moment doorrijden is echt zo fucked up. Hoeveel tijd was er tussen het accident en het bellen van de hulpdiensten? Mijn mama fietst dagelijks naar het werk en heeft soms ook al close calls gehad, ik mag er niet aan denken dat er effectief iets gebeurt en dat ze haar daar zo laten liggen wtf. Ik hoop dat de fietser ok is, en dat er iemand anders al hulpdiensten had gebeld....
Geen idee hoeveel tijd er tussen zat... Heb mijn ma gevraagd mij op de hoogte te houden als er nieuws is.
Ik hoop dat papa zijn rijbewijs nu kwijt is. Zelfs al was hij niet in fout, hij is niet te vertrouwen met de wagen. Ik durfde vroeger alleszins nooit met hem meerijden.
Heb wel schrik voor hem dat hij compleet in isolement gaat belanden dan. Hij woont tamelijk afgelegen in Limburg. Maar zo kan het duidelijk ook niet verder, dat heeft hij nu wel echt bewezen.
Update: de fietser is gelukkig ok.
Laatst bewerkt:
Tanuki_
Crew Member
Mja, hij was misschien eerst niet in fout maar de grote fout was sowieso dat vluchtmisdrijf :/ Er is als er een slachtoffer betrokken is een rijverbod van minstens 3 maanden en je moet je rijexamens opnieuw afleggen, maar zoals ik het hoor is een permanent rijverbod precies geen slecht idee. Echt een kutsituatie voor alle partijen, en 'k vind het jammer voor u dat uw pa u zo blijft teleurstellen... Toont wel wat voor een zorgzaam persoon ge zijt, ondanks hoe uw pa zich al gedragen heeft tegenover u toch direct ook inzitten met hem. Ik heb een heel goede relatie met mijn pa en zou er alles voor doen maar ik zou toch vooral streng en teleurgesteld en boos zijn, de compassie zou pas later komen. Ik hoop voor een zo goed mogelijke afloop voor iedereen.
Uiteindelijk zijn het volwassenen die hun eigen leven leiden (lijden) en moet jij je niet verantwoordelijk voelen natuurlijk. Ik weet dat het moeilijk is, zeker met een van je ouders, maar zo moet je het bekijken zuiver rationeel. Natuurlijk is het normaal dat je ondanks alles met hem inzit, maar soms doen mensen uit je omgeving nu eenmaal zaken waarvoor jij je zou schamen, echter zeggen zo'n dingen niets over jou als persoon.
