De band met je ouders

[kenneke2.0]

In 2015 ben ik in en vingerknip mijn moeder verloren ( dood) vader, en broer
Vader wou de erfenis zo veel mogelijk nar mijn broer laten gaan. Alle kleinere spullen die ik weg deed verkocht ofzo zette ik hem zogezegd int zak.
Ik heb alles binnen genomen van spullen en dat is niet fijn als je net uw moeder verliest.
Het ging zo ver dat mijn vader bank gegevens van mij wou nagaan, mijn broer helemaal opgemaakt tegen mij. Achteraf zijn ze nog een bedrag gaan ophalen van haar verzekering die gedeeld moest worden nooit iets van gezien.

Met mijn broer spreek ik al weer maar heeft een wrange smaak, mijn vader bestaat nie meer voor mij en ik niet voor hem

 

[mac-bc]

Ik kan er natuurlijk moeilijk over oordelen van buitenaf, en ook niet over de manier waarop, maar indien de liefde weg was en/of je vader zich gewoon ongelukkig voelde binnen de relatie, dan is dat verre van een perfect leventje waar hij "beslist" uit te stappen om de miserie te gaan zoeken. Toch?

Mja, klopt wel, maar dan had hij maar de ballen moeten hebben om éérst een einde te maken aan het huwelijk om vervolgens pas iemand nieuw te leren kennen. Maar dat was te lastig natuurlijk. Hij is altijd al wat verwend geweest op privé-vlak, nooit iets moeten doen in het huishouden, voetjes onder tafel schuiven, alles werd voor hem gedaan, altijd enorm veel vrijheid gekregen, ... Het zou wat teveel moeite gekost hebben om eens op eigen benen te leren staan.
Dus wat heeft hij gedaan? Gemakkelijkheidshalve lekker opportunistisch van mijn moeder nog gebruik blijven maken voor het dagdagelijks gemak, de was en de plas, de beentjes onder tafel te schuiven, enzovoort. En ondertussen van de ruim bemeten vrijheid (die hij altijd heeft gekregen van mijn moeder) gebruik gemaakt om op zoek te gaan naar iemand anders. Hop, gevonden. Daar dan in parallel een relatie mee starten. Voldoende lange tijd een dubbelleven erop nahouden tot hij zeker weet dat het iets serieus kan worden. Om dan na zoveel tijd zijn dubbelleven op te biechten en met zijn goed-gerodeerde tweede relatie definitief naar buiten komen en vervolgens mijn moeder "dumpt". Wel met heel veel spijt enzo maar goed, dat zijn woorden achteraf natuurlijk.

Het is echt heel moeilijk om dat te aanvaarden van de persoon waarvan je morele principes hebt geleerd, waarvan je hebt geleerd hoe belangrijk het is om waardig te zijn, enzovoort.
Harde, cynische modus: Ik moet zeggen dat hij zijn rolletje al die jaren met overtuiging heeft gespeeld, de hypocriet.
Zachte, vergevingsgezinde modus: Daar heeft hij een enorme fout begaan. Maar fouten zijn menselijk. Het blijft je vader.

En ik wissel constant tussen beide modi. Ik weet nog altijd niet hoe ik het moet bekijken.

 

[eniac]

Ja, OK, dat snap ik ook wel weer. Tja, kutsituatie sowieso. Soms is iedereen een verliezer :/

 

[stungunner]

Hier is de band met de ouders niet veel verbeterd sinds het laatste bezoek, ze waren opnieuw mijn vrouw haar verjaardag "vergeten", beetje terug naar af dus.

Maar nu zit ik opnieuw met een serieus dilemma. Ik kreeg gisteren een bericht van mijn vader dat zijn vader, mijn grootvader dus, was opgenomen met Covid en zware ademhalingsproblemen in het ziekenhuis in Italië. Vanmorgen kreeg ik dan het bericht dat hij, zoals wel te verwachten was gezien zijn leeftijd van 95 jaar, overleden is.

Nu is het zo dat mijn grootvader al 50 jaar ofzo in Italië woont en nooit echt in ons is geïnteresseerd geweest. Hij kwam wel af en toe naar België voor een communie ofzo, maar ik heb echt nooit een opa gevoel gehad bij hem. Hij heeft mijn grootmoeder, met wie ik wel een heel goede band had, op jonge leeftijd ook laten zitten op een niet al te propere manier. Ook de band met mijn vader was nooit echt goed, maar de laatste jaren leek dat wel verbeterd te zijn.

De laatste 20 jaar heb ik hem een keer of 7 gezien denk ik, de laatste paar keer was op mijn trouw en een feestje 5 jaar geleden. Pakweg 18 jaar geleden ben ik wel met mijn toenmalige vriendin, tijdens een reis naar Italië, bij hem langsgeweest. Dat bezoek was nogal koel, want hij praat vooral graag en veel over zijn werk en wat hij allemaal niet gedaan heeft. Plots nam hij mij mee naar zijn bureau en gaf hij mij een dikke grote enveloppe en zei dat ik dat allemaal maar eens moest lezen en dat het "jou dan allemaal wel duidelijk zal worden". Ik heb die dan later die reis effectief opengedaan, daarin zaten allemaal documenten die mijn vader in diskrediet brengen. Slechte schoolrapporten, berichten over straffen na vrij zware incidenten op school, verslagen van schoolpsychologen die mij vader nogal afkraakten,... Ik was daar echt niet goed van toen, heb een aantal van die documenten gelezen maar toen ik door had wat de bedoeling was, heb ik die enveloppe dichtgedaan en nooit meer open gedaan. Mijn vader zijn broer is op jonge leeftijd gestorven en mijn grootvader heeft ooit gezegd dat hij zijn meest veelbelovende zoon toen is kwijtgespeeld. Geen idee wat hij nu trachtte te bekomen, maar in elk geval probeerde hij dus mijn vader bij mij gewoon zwart te maken.

Ik heb dit nooit verteld aan mijn vader, ik heb die enveloppe sindsdien nooit meer open gedaan, ik denk trouwens dat ik die heb weggegooid. Maar nu vrees ik dat er opnieuw discussie zal komen wanneer ik ga vertellen dat ik niet van plan ben naar Italië te gaan voor de begrafenis. Ik voel er eerlijk gezegd ook weinig bij. Ik ben ook niet van plan te zeggen waarom ik niet wil gaan, maar ik vrees dat het op onbegrip gaat stuiten wanneer ik gewoon zeg niet te gaan wegens "geen tijd" of "past niet in de planning" of een ander excuus.

Mss vertel ik het mijn vader ooit later wel, maar nu lijkt me dat niet het juiste moment. Maar ik vrees dat het feit dat ik niet wil gaan de band en de verstandhouding tussen ons niet gaat verbeteren, integendeel.

 

[Sylverscythe]

Hier is de band met de ouders niet veel verbeterd sinds het laatste bezoek, ze waren opnieuw mijn vrouw haar verjaardag "vergeten", beetje terug naar af dus.

Maar nu zit ik opnieuw met een serieus dilemma. Ik kreeg gisteren een bericht van mijn vader dat zijn vader, mijn grootvader dus, was opgenomen met Covid en zware ademhalingsproblemen in het ziekenhuis in Italië. Vanmorgen kreeg ik dan het bericht dat hij, zoals wel te verwachten was gezien zijn leeftijd van 95 jaar, overleden is.

Nu is het zo dat mijn grootvader al 50 jaar ofzo in Italië woont en nooit echt in ons is geïnteresseerd geweest. Hij kwam wel af en toe naar België voor een communie ofzo, maar ik heb echt nooit een opa gevoel gehad bij hem. Hij heeft mijn grootmoeder, met wie ik wel een heel goede band had, op jonge leeftijd ook laten zitten op een niet al te propere manier. Ook de band met mijn vader was nooit echt goed, maar de laatste jaren leek dat wel verbeterd te zijn.

De laatste 20 jaar heb ik hem een keer of 7 gezien denk ik, de laatste paar keer was op mijn trouw en een feestje 5 jaar geleden. Pakweg 18 jaar geleden ben ik wel met mijn toenmalige vriendin, tijdens een reis naar Italië, bij hem langsgeweest. Dat bezoek was nogal koel, want hij praat vooral graag en veel over zijn werk en wat hij allemaal niet gedaan heeft. Plots nam hij mij mee naar zijn bureau en gaf hij mij een dikke grote enveloppe en zei dat ik dat allemaal maar eens moest lezen en dat het "jou dan allemaal wel duidelijk zal worden". Ik heb die dan later die reis effectief opengedaan, daarin zaten allemaal documenten die mijn vader in diskrediet brengen. Slechte schoolrapporten, berichten over straffen na vrij zware incidenten op school, verslagen van schoolpsychologen die mij vader nogal afkraakten,... Ik was daar echt niet goed van toen, heb een aantal van die documenten gelezen maar toen ik door had wat de bedoeling was, heb ik die enveloppe dichtgedaan en nooit meer open gedaan. Mijn vader zijn broer is op jonge leeftijd gestorven en mijn grootvader heeft ooit gezegd dat hij zijn meest veelbelovende zoon toen is kwijtgespeeld. Geen idee wat hij nu trachtte te bekomen, maar in elk geval probeerde hij dus mijn vader bij mij gewoon zwart te maken.

Ik heb dit nooit verteld aan mijn vader, ik heb die enveloppe sindsdien nooit meer open gedaan, ik denk trouwens dat ik die heb weggegooid. Maar nu vrees ik dat er opnieuw discussie zal komen wanneer ik ga vertellen dat ik niet van plan ben naar Italië te gaan voor de begrafenis. Ik voel er eerlijk gezegd ook weinig bij. Ik ben ook niet van plan te zeggen waarom ik niet wil gaan, maar ik vrees dat het op onbegrip gaat stuiten wanneer ik gewoon zeg niet te gaan wegens "geen tijd" of "past niet in de planning" of een ander excuus.

Mss vertel ik het mijn vader ooit later wel, maar nu lijkt me dat niet het juiste moment. Maar ik vrees dat het feit dat ik niet wil gaan de band en de verstandhouding tussen ons niet gaat verbeteren, integendeel.

Wat een verhaal zeg. Nu goed, ik zou mij ook niet geroepen voelen om naar Italië te reizen voor een begrafenis van iemand die ik amper heb gekend. Ik vind het een beetje vreemd dat je vader je dit zou kwalijk nemen, als hij zelf geen al te goeie band met hem had. Hier in de familie waren de ouders van mijn moeder nogal moeilijke mensen, mijn grootvader was een tiran maar mijn moeder en tante verweten ook mijn grootmoeder van nooit hun kant te kiezen. Ik heb die mensen ook niet gezien tussen mijn 2 en 14 jaar, dus een echte band is nooit ontstaan, en ook daarna hadden we weinig contact en leek er geen echte interesse. Ik heb de begrafenis van mijn grootmoeder dan ook gemist omdat ik toen in de VS was, en mijn tante heeft me nog letterlijk gezegd "ge denkt daarvoor toch niet af te komen zeker?"

Ik heb het niet zo voor leugens om bestwil, maar er gaat COVID rond.

 

[Archaos]

Heftig verhaal inderdaad. Ik volg Sylverscythe. Ik zou in deze situatie ook wel om een leugentje om bestwil durven verzinnen.

Enige andere alternatief is de confrontatie aangaan (en eventueel) dat van die enveloppe vertellen, maar het is zeer begrijpelijk dat je dat nu niet wil doen. Misschien is het daar wel nooit meer de moment voor, want je kan je afvragen of dat nog veel zin heeft en of daar überhaupt nog iemand beter van wordt.

 

[stungunner]

Wat een verhaal zeg. Nu goed, ik zou mij ook niet geroepen voelen om naar Italië te reizen voor een begrafenis van iemand die ik amper heb gekend. Ik vind het een beetje vreemd dat je vader je dit zou kwalijk nemen, als hij zelf geen al te goeie band met hem had. Hier in de familie waren de ouders van mijn moeder nogal moeilijke mensen, mijn grootvader was een tiran maar mijn moeder en tante verweten ook mijn grootmoeder van nooit hun kant te kiezen. Ik heb die mensen ook niet gezien tussen mijn 2 en 14 jaar, dus een echte band is nooit ontstaan, en ook daarna hadden we weinig contact en leek er geen echte interesse. Ik heb de begrafenis van mijn grootmoeder dan ook gemist omdat ik toen in de VS was, en mijn tante heeft me nog letterlijk gezegd "ge denkt daarvoor toch niet af te komen zeker?"

Ik heb het niet zo voor leugens om bestwil, maar er gaat COVID rond.

Heftig verhaal inderdaad. Ik volg Sylverscythe. Ik zou in deze situatie ook wel om een leugentje om bestwil durven verzinnen.

Enige andere alternatief is de confrontatie aangaan (en eventueel) dat van die enveloppe vertellen, maar het is zeer begrijpelijk dat je dat nu niet wil doen. Misschien is het daar wel nooit meer de moment voor, want je kan je afvragen of dat nog veel zin heeft en of daar überhaupt nog iemand beter van wordt.

Ondertussen gisteren mijn vader aan de lijn gehad.

Het is eigenlijk niet echt ter sprake gekomen of ik al dan niet zou gaan. Zowel mijn ouders als mijn zus gaan wel, en bij hen zal nu wel het gevoel leven dat het mij "blijkbaar niet interesseert", maar goed, ik heb mijn redenen natuurlijk. Het enige jammere is dat zij die reden niet kennen en voor hen dit dus wellicht opnieuw iets is om mij te beoordelen. Soit, het zij zo.

 

[kenneke2.0]

Heb mij die vraag ook al gesteld, als ze morgen afkomen uw vader is dood of ernstig ziek hoe ik daarop moet reageren. Eerlijk wil ik me niks aantrekken en gewoon verder gaan, maar die heeft nog veel broers en zussen en een moeder waar ik totaal geen contact mee heb.
Mijn broer heeft ook geen contact met hem mss dat hij zich dat wil aantrekken, hoe hij mijn moeder heeft behandeld na haar dood is voor mijn de druppel. Ik mis wel vaderfiguur enorm zelf maar hem niet, zal nu in de 60jaar zijn weet dat hij al 15jaar moet stoppen met roken dus geen idee of dat hem ooit gelukt is.

 

[coldplayke]

Ik heb mijn ouders intussen bijna 3 jaar geleden voor het laatst gezien. 2 à 3x per jaar sturen mijn mama en ik eens iets over en weer per email, maar daar blijft het op vast steken. Het laatste halfjaar had ik de indruk dat het verdriet bij mij was aan het slijten, maar sinds een paar weken is het weer keihard terug en mis ik haar enorm. Ik wil nu nog eens kijken of er nog wat te herstellen valt, maar ik ben bang dat we na verloop van tijd weer in dezelfde toxische relatie gaan terechtkomen.

 

[stungunner]

Ik heb mijn ouders intussen bijna 3 jaar geleden voor het laatst gezien. 2 à 3x per jaar sturen mijn mama en ik eens iets over en weer per email, maar daar blijft het op vast steken. Het laatste halfjaar had ik de indruk dat het verdriet bij mij was aan het slijten, maar sinds een paar weken is het weer keihard terug en mis ik haar enorm. Ik wil nu nog eens kijken of er nog wat te herstellen valt, maar ik ben bang dat we na verloop van tijd weer in dezelfde toxische relatie gaan terechtkomen.

Denk dat dit ook gewoon eigen is aan de (donkere) feestdagen. Ik heb mijn ouders de laatste 3 jaar dus ook maar 1x gezien, mijn zus zelfs helemaal niet, en hoor mijn pa ook gewoon heel af en toe (1 of 2x per jaar) eens via sms of telefoon. Vaak heb ik ook de indruk dat mijn gevoel daarrond gewoon slijt en ik denk "foert, ik kan zonder, wat baat het nog moeite erin te steken". En andere keren overvalt mij gewoon een immens verdrietig gevoel, zeker denkende dat ze mss ook geen tientallen jaren meer hebben.

Maar het moet van 2 kanten komen, ik heb ook de neiging om mezelf en mijn gezin af te schermen van nog meer teleurstelling en verdriet daarrond.

 

[coldplayke]

Denk dat dit ook gewoon eigen is aan de (donkere) feestdagen. Ik heb mijn ouders de laatste 3 jaar dus ook maar 1x gezien, mijn zus zelfs helemaal niet, en hoor mijn pa ook gewoon heel af en toe (1 of 2x per jaar) eens via sms of telefoon. Vaak heb ik ook de indruk dat mijn gevoel daarrond gewoon slijt en ik denk "foert, ik kan zonder, wat baat het nog moeite erin te steken". En andere keren overvalt mij gewoon een immens verdrietig gevoel, zeker denkende dat ze mss ook geen tientallen jaren meer hebben.

Maar het moet van 2 kanten komen, ik heb ook de neiging om mezelf en mijn gezin af te schermen van nog meer teleurstelling en verdriet daarrond.

Eindejaarsperiode is inderdaad het lastigst.

Dat afschermen doe ik ook, maar dan vooral voor mijn moeder eigenlijk... Ik heb een paar jaar geleden al terug contact gezocht en na een paar weken weer grotendeels verbroken, omdat het toen meteen duidelijk was dat er niets was veranderd na onze break. Ik wil haar een nieuwe afwijzing besparen, dus als ik nog eens een poging doe, heb ik wel echt het gevoel dat het niet mag mislukken deze keer.

Ik zou dan liever wachten tot ik bij een psycholoog terecht kan, die mij dan ook op dingen kan wijzen die ik verkeerd doe, want we moeten er langs beide kanten aan werken. Mijn ma moet minder manipuleren, maar ik moet ook minder veroordelend zijn en wat zachter voor haar problemen.

 

[ModgiBoemBoem]

Ik heb mijn vader ondertussen al 12 jaar niet meer gezien. Ik word er volgend jaar 30, dus dat is meer dan 1/3 van mijn leven.
Ik weet dat ik die mens nooit meer mag toelaten in mijn leven, voor mijn eigen goed. Die mens maakt alles kapot wat hij aanraakt.
De laatste keer dat hij me zag was ik 18 jaar, ondertussen weeg ik een goeie 20 kilo meer en heb ik een baard. Ik vraag me af of hij me zelf nog zou herkennen als hij me tegenkomt.

Ik roep graag heel luid dat ik 'm niet nodig heb en doe alsof het me niet veel doet. Misschien omdat ik denk dat ik het op den duur zelf ga geloven. Ik weet niet zeker of ik mijn vader mis, maar ik weet wel dat ik een vader mis. Vroeger konden er maanden voorbijgaan zonder dat ik aan 'm dacht. Maar sinds mijn vriendin en ik besloten hebben om voor kinderen te gaan komen deze gevoelens vaker naar boven. Vreemd hoe die gevoelens na 12 jaar nog steeds in me omgaan. Sluimerend in de achtergrond. Maar soms, op een zwak moment, toch zo sterk aanwezig.

Deze tekst gaat nergens heen, maar ik begon te typen en plots stond hij er.

 

[Polle32]

Mijn vader is toen ik 7 - 8 jaar was met de noorderzon verdwenen. Ik kwam thuis van school, en hij was weg. Er waren wel vaker spanningen tussen mijn ouders (voor zover ik mij kan herinneren) en hij moest vaak naar het buitenland voor zijn werk. Daar is hij dan ook naartoe getrokken, en nooit meer iets van hem vernomen. Ik heb zelf kinderen, en kan mij eigenlijk onmogelijk voorstellen hoe je dat kan. Ik had eigenlijk wel een goeie band met hem: plaatjes spelen op de pickup, mee naar de voetbal,... Voor zover ik weet, leeft hij nog en woont hij in het buitenland.

Mijn moeder stond er dan alleen voor, hetgeen allesbehalve gemakkelijk moet geweest zijn, maar heeft er altijd alles aan gedaan om mij een degelijke opvoeding te geven. Ze had uiteraard ook haar gebreken en grenzen, maar ze heeft zich echt dubbel geplooid om ons een goed leven te bieden en mij te laten studeren. Jammer genoeg is ze op haar 52 ziek geworden (longkanker), en overleden na 9 maanden vechten. Dat was de verschrikkelijkste periode uit mijn leven. Dat is ondertussen ook al weer 15 jaar geleden, onwezenlijk als ik daar eens bij stil sta. Het moment nadert dat ik mijn vrouw langer ga gekend hebben dan mijn ouders.

Mijn moeder mis ik nog heel vaak (vorig weekend was het nog haar sterfdatum, op dezelfde dag dat mijn dochter jarig is), mijn vader totaal niet.

 

[Pikachu]

Mijn vader is toen ik 7 - 8 jaar was met de noorderzon verdwenen. Ik kwam thuis van school, en hij was weg. Er waren wel vaker spanningen tussen mijn ouders (voor zover ik mij kan herinneren) en hij moest vaak naar het buitenland voor zijn werk. Daar is hij dan ook naartoe getrokken, en nooit meer iets van hem vernomen. Ik heb zelf kinderen, en kan mij eigenlijk onmogelijk voorstellen hoe je dat kan. Ik had eigenlijk wel een goeie band met hem: plaatjes spelen op de pickup, mee naar de voetbal,... Voor zover ik weet, leeft hij nog en woont hij in het buitenland.

Mijn moeder stond er dan alleen voor, hetgeen allesbehalve gemakkelijk moet geweest zijn, maar heeft er altijd alles aan gedaan om mij een degelijke opvoeding te geven. Ze had uiteraard ook haar gebreken en grenzen, maar ze heeft zich echt dubbel geplooid om ons een goed leven te bieden en mij te laten studeren. Jammer genoeg is ze op haar 52 ziek geworden (longkanker), en overleden na 9 maanden vechten. Dat was de verschrikkelijkste periode uit mijn leven. Dat is ondertussen ook al weer 15 jaar geleden, onwezenlijk als ik daar eens bij stil sta. Het moment nadert dat ik mijn vrouw langer ga gekend hebben dan mijn ouders.

Mijn moeder mis ik nog heel vaak (vorig weekend was het nog haar sterfdatum, op dezelfde dag dat mijn dochter jarig is), mijn vader totaal niet.

Sterkte ik heb mijn moeder ook verloren in April toen ze 52 was en pas nu besef ik hoeveel ze eigenlijk betekende. Mis haar nog elke dag.

 

[Holocene]

Zeer slechte relatie, ofja niet meer bestaand.

Momenteel geen tijd om het volledige verhaal neer te typen (tegenwoordig kan ik er gelukkig wel open over praten, lang met een gevoel van schaamte rondgelopen)

- biologische vader heeft ons verlaten op de dag van mijn geboorte, nooit gekend.

- de persoon waar ik altijd van dacht mijn vader te zijn, nauwelijks in mijn leven gehad. Zeer veel bezocht in de gevangenis (drugskwesties). Één van de weinige keren dat hij thuis was heb ik 'm dood teruggevonden in de woonkamer nav een overdosis. Ik was toen 10.

- mijn moeder was/is een bloedzuiger van het OCMW. Nooit een dag in haar leven gewerkt, verslaafd aan pillen en had een zeer geweldadige relatie met een alcoholverslaafde waar wij natuurlijk ook klappen van kregen.

Door bepaalde gebeurtenissen (wil dit gerust later verduidelijken indien interesse) werd ik uiteindelijk, gelukkig, geadopteerd door mijn oudste zus.

Ondertussen al +-15j geen contact meer met mijn ma.

Bovenstaande is wel een extra motivatie om ervoor te zorgen dat mijn toekomstige dochter wél een gelukkige kindertijd zal hebben en dat ze zal opgroeien in een warm gezin

Om hier nog even op terug te komen (gezien dit topic weer naar bovenkomt)

in het algemeen kan ik er echt goed mee om & denk ik er nauwelijks nog aan maar soms heb ik het toch moeilijk bij kleine (uiteindelijk, "domme") dingen. bv. enkele weken geleden was het grootouders-dag in de crèche. dan vind ik het wel jammer dat ik niemand kon sturen.

of nu ook met haar eerste verjaardag. Gelukkig compenseren mijn twee zussen

Ah, als het maar dat is

 

[Green Mamba]

Boy, wat is het lastig om tussen twee vuren te staan. Ge probeert alleen maar goed te doen en het ontploft in u gezicht want gij moogt het fantastische nieuws gaan brengen.

Voor de duidelijkheid. Tussen mij en mijn ouders gaat het prima. Echter, heeft mijn broer al jaren geen contact meer met zijn vader om wat voor reden dan ook. Ze weten het beiden niet. Het klikt vast gewoon niet. Enfin, fastforward naar nieuwjaar waar ik mijn broer zover krijg om toch nog eens met zijn gezin mee te gaan naar zijn vader. Ik vraag netjes of dat gaat lukken en krijg een nee want ik voel me niet lekker, misschien volgende week. Nu, vandaag vraag ik of het al beter gaat om dan te vernemen dat het beter gaat, maar wij wel welkom zijn, maar mijn broer niet met zijn vrouw en kinderen omdat het anders te druk is, hij zich ziek voelt, zich afvraagt waarom er nu wel contact komt en hij het allemaal niet goed weet. Wetende dat ik het voorstel kreeg om met nog een andere persoon ook met kinderen langs te komen op een ander moment knaagt dit wel. Met de kennis dat wanneer ik daar kom ik telkens te horen krijg dat hij altijd welkom is, maar dan blijkbaar nu even niet. Wel met z'n allen in de zomer wanneer het buiten kan want binnen is het te klein. Ik kan je vertellen dat het binnen niet te klein is, gezien die uitnodiging met andere personen van eerder.

Daar er al verschillende pogingen gedaan waren, gooi ik dan ook nu gewoon de handdoek in de ring en dat ze het zelf uitzoeken. Ik heb dan ook medegedeeld dat hij mijn broer altijd kan bellen als hij de nood voelt om eens af te spreken. Uiteraard schoot dit bij mijn broer in het verkeerde keelgat. Gij moogt wel komen en ik niet.

Nu goed, we gaan daar eind deze week langs met de dochter en zullen 's avonds wat eten met mijn broer. Als er eten voorzien is, zal het blijven liggen. Er is ons overigens niks over eten meegedeeld. Ik kijk al helemaal uit naar de avond en het verdere verloop in deze soap waar ik geen glansrol in zal spelen.

De band met je ouders, niet altijd fantastisch en zeker niet als je brokken probeert te lijmen.

Het is bijna het einde van het jaar en tijd voor een update van de eerder gebeurde perikelen. Ondertussen kan ik wel stellen dat de band langs vaders kant ondertussen ook van mijn kant uit alleen maar verergerd is.

Daar we er zelf al niets van hoorden, heb ik ook zelf geen contact meer opgenomen. Een halfjaar later is mijn grootmoeder dan komen te overlijden en zijn we wel naar zowel de koffietafel als het afscheid geweest samen met onze dochter waar we geen opvang voor vonden. Ook mijn vader was daar uiteraard. Ook hier geen woord naar ons, maar ook geen woord naar onze dochter die tot voor kort zijn oogappel bleek te zijn. Dat blijkt dus nu lariekoek in mijn ogen. Zowel onze verjaardag als die van de dochter werden totaal genegeerd, wat anders elk jaar toch minstens op een berichtje kon rekenen.

Nuja goed, hetzij zo. Als de kaarten zo gespeeld moeten worden. Ik zal niet zeggen dat het me niets doet, maar het is makkelijker om het van me af te zetten dan een toneel op te voeren waarbij we het allemaal vergeten en een grote blije familie zijn.

 

[eniac]

Ik ben al actief geweest in deze thread maar blijkbaar zelf nog niets geschreven.

Band met mijn ouders is OK, goed eigenlijk, maar we zien elkaar eigenlijk niet zo vaak.
Mijn moeder en stiefpa woont 100km verderop, we zien elkaar 7-8 keer per jaar denk ik. Voor hun verjaardagen, die van de kinderen, nieuwjaar, kerstdag, en eens een losse dag daartussen. Wel goed contact op zich, altijd hartelijk, altijd leuk, stiefpa is ook een topkerel waar het zeer goed mee klikt.
Mijn vader woont een pak dichterbij, maar eigenlijk zie ik die niet echt vaker.

Uiteindelijk ligt het vooral aan mij denk ik. Werk is druk, dus in de week gebeurt er al niets, en het weekend gaat dan op aan een stukje gezinstijd plus verplichtingen (hobbies kinderen, winkelen, eens een uitstapje). Dat vreet wat bij vooral mijn vader. Zelf ben ik op dat vlak eigenlijk geen heel sociaal mens, geef mij mijn gezin en ik ben eigenlijk al gelukkig. Is ook een stuk historisch gegroeid, als kind moest ik van jongsaf vrij veel mijn plan trekken (broers met gezondheidsproblemen) en ik heb dat van zodra ik op eigen benen stond dan ook doorgetrokken, mijn vrouw en ik trekken eigenlijk overal onze plan, doen weinig tot geen beroep op anderen voor hulp met eender wat.

En met mijn broers kom ik uitstekend overeen.

TL;DR het is OK.

 

[exCite]

Ik heb best een goeie jeugd gehad (van thuis uit toch) als ik er zo op terugkijk, mijn ouders zijn laaggeschoold, maar hebben altijd keihard gewerkt om mij en mijn zus een goeie start te geven in het leven en te zorgen dat wij de eerste generatie in onze familie waren die konden verder studeren. Als kind zat ik daardoor wel vaak bij mijn grootouders (die mensen zijn te vroeg gestorven (57 jaar) en ik mis ze nog altijd even hard), wat ik evengoed heel leuk vond. Ik heb ook altijd heel veel warmte en liefde gevoeld van zowel mijn ouders (meer van mijn mama, maar dat ligt ook aan mijn papa zijn karakter en opvoeding, hij is een veel betere mens geworden dan waar zijn ouders (mijn andere grootouders) voor gezorgd hebben) als mijn grootouders (ouders van mijn mama).

De moeilijkste momenten waren toen ik begon te werken en nog thuis woonde, de beste beslissing die ik toen kon nemen was verhuizen en dat bleef achteraf ook een geweldig goeie zet, sindsdien is de band met mijn ouders alleen maar beter geworden.

Nu zien wij mijn ouders minstens 1 keer per week op vrijdag, ze gaan dan de kinderen van school halen en we gaan daar samen eten 's avonds. Ik ben daar oprecht blij om, dat zowel de band met mijn ouders als de band tussen mijn kinderen en hun grootouders zo goed is en zou vooral iedereen die hier niet zo'n goede band heeft (gehad) met zijn ouders een dikke virtuele knuffel willen geven.

 

[coldplayke]

Een van mijn grootste vrezen is intussen uitgekomen. Mijn ma stuurde me gisteren dat papa met de auto met een fietser is gebotst. De fietser was in fout volgens haar (ze had een lift gekregen van mijn pa). Ze zag hem bewegingsloos in de achteruitkijkspiegel op de grond liggen. Papa is in paniek doorgereden en heeft vluchtmisdrijf gepleegd.

Mijn ma heeft dan pas toen hij haar thuis had afgezet de hulpdiensten gebeld. De politie is mijn pa later gaan ophalen voor verhoor. Hij is alweer thuis, maar antwoordt niet op berichten.

Ik ben nog altijd in shock. Hoe kan je nu zoiets doen, ik schaam me kapot voor hem maar tegelijk ben ik ook doodsbezorgd wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat die fietser ok is. Mama zegt dat papa niet te veel gedronken had, maar ze zegt dat het verhoor te laat was om dat nog met een ademtest te kunnen bewijzen.

De gebeurtenissen van hierboven zijn alweer bijna een jaar geleden... Naar aanleiding van de aanrijding is mijn vader verplicht geweest een medisch onderzoek te ondergaan, waarin ze eindelijk een diagnose hebben kunnen stellen die ik al jaren voelde aankomen maar toch zelf wat bleef ontkennen, het is dus jammer genoeg Alzheimer. Vreemd genoeg voelde het als een opluchting toen ik het nieuws vernam. Het is natuurlijk geen excuus voor bijvoorbeeld dat vluchtmisdrijf, maar voor mij helpt dit wel om zijn emotionele onbereikbaarheid en verbale agressie beter te plaatsen.

 

[Biljart]

Hoe is het met de fietser?