De band met je ouders

[coldplayke]

Hoe is het met de fietser?

Het enige wat ik daarvan gehoord heb, is dat die geen letsels eraan heeft overgehouden.

 

[Holocene]

Zeer slechte relatie, ofja niet meer bestaand.

Momenteel geen tijd om het volledige verhaal neer te typen (tegenwoordig kan ik er gelukkig wel open over praten, lang met een gevoel van schaamte rondgelopen)

- biologische vader heeft ons verlaten op de dag van mijn geboorte, nooit gekend.

- de persoon waar ik altijd van dacht mijn vader te zijn, nauwelijks in mijn leven gehad. Zeer veel bezocht in de gevangenis (drugskwesties). Één van de weinige keren dat hij thuis was heb ik 'm dood teruggevonden in de woonkamer nav een overdosis. Ik was toen 10.

- mijn moeder was/is een bloedzuiger van het OCMW. Nooit een dag in haar leven gewerkt, verslaafd aan pillen en had een zeer geweldadige relatie met een alcoholverslaafde waar wij natuurlijk ook klappen van kregen.

Door bepaalde gebeurtenissen (wil dit gerust later verduidelijken indien interesse) werd ik uiteindelijk, gelukkig, geadopteerd door mijn oudste zus.

Ondertussen al +-15j geen contact meer met mijn ma.

Bovenstaande is wel een extra motivatie om ervoor te zorgen dat mijn toekomstige dochter wél een gelukkige kindertijd zal hebben en dat ze zal opgroeien in een warm gezin

Om nog maar eens de absurditeit van mijn moeder aan te halen. Net screenshots ontvangen via mijn zus van het Facebookprofiel van mijn ma waarbij ze mijn LinkedIn foto als profielfoto gebruikt met de tekst "X my son, my love"

 

[Put_met_keren]

Ik had hier reeds gepost over

Ik heb mijn ouders nooit echt samen geweten, misschien waren ze dat nog wel tijdens de zwangerschap en kort bij mijn geboorte. Mijn mama zei altijd dat ze hem niet meer wou maar wél een kind. Waarom is mij eigenlijk een raadsel want ze was totaal geen moederlijk en liefdevol persoon. Knuffels en ik-zie-je-graags hebben we nooit gehad. Ze zal ons wel graag gezien hebben op haar manier maar ze kon dat niet uiten. Iets waarmee ik ook wel struggle, maar ik probeer het echt béter te doen.
Mijn mama zal binnenkort 4 jaar overleden zijn. Ze was chronisch ziek en op, zowel fysiek (woog amper nog 40kg) als mentaal. De dood van mijn jongere zusje in 2007 op 11-jarige leeftijd heeft haar echt gebroken en ze is dat nooit te boven gekomen.
De laatste jaren van haar leven woonde ze naast mij en rekende énorm op mij, maar dankbaarheid toonde ze niet. Ergens mis ik haar wel, vind ik het jammer dat ze haar kleinzoon nooit gekend heeft maar de relatie was heel turbulent en niet gezond te noemen.

Dan mijn vader, die heeft eigenlijk nooit echt naar mij omgekeken. Toen ik nog klein was, ging ik wel af en toe in het weekend of de vakanties naar daar, maar niet vaak. Later waren er momenten dat er meer contact was. Bijvoorbeeld toen mijn jongere (half)zusje stierf, heeft hij misschien even de klik gemaakt van gelukkig leeft míj́n enige dochter wél nog, of na de dood van mijn mama, maar die momenten waren maar van korte duur.


Fast forward naar 2 jaar geleden ongeveer. Mijn vader krijgt de diagnose kanker: long- én longvlieskanker. Niet veel later ben ik zwanger. Mijn vriend zijn ouders wisten het bij wijze van spreken vanaf dag 1, waren op de hoogte van het ivf-traject. Ze waren en zijn dolgelukkig met hun eerste kleinkind. Groot contrast met mijn vader, ons zoontje is straks 15 maand en hij heeft hem nog niet eens in levende lijve gezien! Nochtans toen we ‘t hem persoonlijk gingen vertellen dat hij grootvader werd, met Vaderdag, leek het hem wel wat te doen. Ik meende zelfs dat zijn ogen wat waterachtig werden. In de maanden daarop was er wel telefonisch contact maar toonde hij niet zo veel interesse in de zwangerschap. Over hoe het met hem gaat, moet je eruit sleuren. Ge kunt er een uur of langer mee aan de telefoon hangen maar de gesprekken zijn zo betekenisloos, draaien op niks uit, geforceerde koetjes en kalfjes. Eerlijk gezegd, kon ik dat niet echt meer opbrengen, de frequentie waarop ik belde nam af en van zijn kant even zeer. Ik heb hem in geen maanden meer gehoord. Nu met de feestdagen had ik een kerstkaart gestuurd en heeft hij er 1 teruggestuurd. Deze avond heb ik proberen bellen. Ik dacht: een nieuw jaar, misschien de moment voor een nieuw begin? Maar hij nam niet op en heeft ook niet teruggebeld.

Nu is het zo, wij gaan trouwen in augustus. zijn. Mijn vriend is nogal een traditioneel type, moesten mijn vader en ik iets van een deftige relatie hebben, ging hij mijn hand wel gevraagd hebben enz. Maar mijn vader weet dus nog niet eens dat we verloofd zijn.

Wat nu, moeten we hem uitnodigen? Mijn vriend neigt naar hem niet te vragen. Hij heeft bv. geen zin in drama. Mijn vader is getrouwd met een Russin en da’s een ander paar mouwen dat mens. Ergens vind ik dat we ‘t niet kunnen maken om hem niet uit te nodigen, maar ik zou ‘m bijvoorbeeld niet aan mijn eretafel willen.
Stel, we nodigen hem uit en hij komt dan is het effectief 2 jaar geleden dat ik hem gezien heb, van augustus 2020 toen ik 7 maand zwanger was.

We hebben mijn vader dus niet uitgenodigd op ons huwelijk. Hij zal het via mijn enige nicht die ik langs die kant heb, wel vernomen hebben denk ik, nadat zij ‘t op Facebook gezien heeft.

Ons zoontje is 2 geworden afgelopen oktober en mijn vader heeft zijn enige kleinkind dus nog nooit in levende lijve gezien. Ik ben jarig geweest in november en ook dan geen belletje. Hoewel hij dat de jaren voordien wél deed.
Er zal straks dus een jaar voorbij zijn zonder enig contact. Nochtans hebben we geen ruzie gehad of is er iets noemenswaardig gebeurd. Maar nu is het gewoon té lang geleden om nog contact op te nemen.

 

[DwightSchrute]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

 

[Ebel]

Ik (34jaar) zie m'n ouders meerdere keren per week.
We wonen ook maar enkele straten van elkaar.

 

[Green Mamba]

Het is bijna het einde van het jaar en tijd voor een update van de eerder gebeurde perikelen. Ondertussen kan ik wel stellen dat de band langs vaders kant ondertussen ook van mijn kant uit alleen maar verergerd is.

Daar we er zelf al niets van hoorden, heb ik ook zelf geen contact meer opgenomen. Een halfjaar later is mijn grootmoeder dan komen te overlijden en zijn we wel naar zowel de koffietafel als het afscheid geweest samen met onze dochter waar we geen opvang voor vonden. Ook mijn vader was daar uiteraard. Ook hier geen woord naar ons, maar ook geen woord naar onze dochter die tot voor kort zijn oogappel bleek te zijn. Dat blijkt dus nu lariekoek in mijn ogen. Zowel onze verjaardag als die van de dochter werden totaal genegeerd, wat anders elk jaar toch minstens op een berichtje kon rekenen.

Nuja goed, hetzij zo. Als de kaarten zo gespeeld moeten worden. Ik zal niet zeggen dat het me niets doet, maar het is makkelijker om het van me af te zetten dan een toneel op te voeren waarbij we het allemaal vergeten en een grote blije familie zijn.

Kortelings de moed maar eens bij mekaar geraapt en de man een bericht gestuurd om te praten. Uiteindelijk kon hij voor zijn vlees en bloed na 3 weken een gaatje in zijn agenda vinden.

Met de man valt te praten als het over alles gaat behalve belangrijke zaken. Als die op tafel komen blokkeert deze of is het altijd de schuld van een ander. Na wat nodige bieren om de avond door te komen heb ik er dan maar uitgeflapt dat we nog eens moeten afspreken, maar dan kwam eruit dat ik vooral het voortouw moet nemen daar mijn agenda blijkbaar minder vol zou zitten.

Gezien de omstandigheden van excuses en naast de kwestie praten, de man die binnenkort naar het buitenland zal verhuizen en zijn desinteresse in zijn kleindochter tot ik er over begon, heeft iets in me toch geen zin meer in deze ontmoeting en ben ik nog aan het afwegen om hem een brief te schrijven en zijn gegevens uit mijn gsm te kieperen in plaats van die afspraak te maken bij me thuis met mijn dochter en partner, die ook nog niet klaar met hem is erbij.

Weer een hoop zaken om over te denken en dit terwijl het allemaal zo makkelijk zou kunnen zijn.

 

[Muscleduck]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

Ik heb geen goeie band met ons ma, beter met ons pa. Ik zie mijn ouders elke 1-2 maanden eens of zo. Meestal op de 'officiële aangelegenheden' zoals feestdagen of verjaardagen enz.

 

[Doxie]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

Ook afhankelijk van afstand natuurlijk. Elke week wel, goede band en kortbij. Zij komen ook, 2 richtingsverkeer

 

[DwightSchrute]

Kortelings de moed maar eens bij mekaar geraapt en de man een bericht gestuurd om te praten. Uiteindelijk kon hij voor zijn vlees en bloed na 3 weken een gaatje in zijn agenda vinden.

Met de man valt te praten als het over alles gaat behalve belangrijke zaken. Als die op tafel komen blokkeert deze of is het altijd de schuld van een ander. Na wat nodige bieren om de avond door te komen heb ik er dan maar uitgeflapt dat we nog eens moeten afspreken, maar dan kwam eruit dat ik vooral het voortouw moet nemen daar mijn agenda blijkbaar minder vol zou zitten.

Gezien de omstandigheden van excuses en naast de kwestie praten, de man die binnenkort naar het buitenland zal verhuizen en zijn desinteresse in zijn kleindochter tot ik er over begon, heeft iets in me toch geen zin meer in deze ontmoeting en ben ik nog aan het afwegen om hem een brief te schrijven en zijn gegevens uit mijn gsm te kieperen in plaats van die afspraak te maken bij me thuis met mijn dochter en partner, die ook nog niet klaar met hem is erbij.

Weer een hoop zaken om over te denken en dit terwijl het allemaal zo makkelijk zou kunnen zijn.

Wat is de reden om nog moeite te doen van uw kant? Vrees dat je er alleen ongelukkige door wordt. Het is beter om zonder vader/grootvader op te groeien dan met een slechte imo.

 

[Green Mamba]

Wat is de reden om nog moeite te doen van uw kant? Vrees dat je er alleen ongelukkige door wordt. Het is beter om zonder vader/grootvader op te groeien dan met een slechte imo.

De enige reden die ik zie, is dat het tot een jaar terug nog wel goed ging en deze nog heel mijn verbouwingen heeft meegeholpen om dan zoiets te lappen. Maar achteraf bekeken was dat misschien om zichzelf in een goed daglicht te stellen voor alle andere negativiteit. Geen idee. Ik ben er in ieder geval wel een beetje klaar mee. Het helpt wel om het hier wat af te schrijven van me.

Ondertussen vul ik de vrije tijd met zowel mensen waar ik wel een positieve vibe mee heb als met mijn gezin.

 

[DwightSchrute]

De enige reden die ik zie, is dat het tot een jaar terug nog wel goed ging en deze nog heel mijn verbouwingen heeft meegeholpen om dan zoiets te lappen. Maar achteraf bekeken was dat misschien om zichzelf in een goed daglicht te stellen voor alle andere negativiteit. Geen idee. Ik ben er in ieder geval wel een beetje klaar mee. Het helpt wel om het hier wat af te schrijven van me.

Ondertussen vul ik de vrije tijd met zowel mensen waar ik wel een positieve vibe mee heb als met mijn gezin.

Klopt, ik zit in de omgekeerde situatie.
Ik wil de connectie verbreken op grond van wat er in het verleden, mijn jeugd, allemaal gebeurd is.

De laatste jaren is het altijd rustig als we op bezoek gaan, net omdat er zo opgepast wordt met wat we zeggen maar mentaal blijft het een enorme opdracht om daar binnen te gaan.

 

[BigBear]

Hoi Allen,

Ik heb dit forum nog niet zo lang geleden ontdekt. Dit onderwerp is het tweede waar ik een steen aan ga bijdragen.
Helaas hoor ik (een veertiger) ook bij die 10% die een slechte relatie heeft met zowel mijn vader als mijn moeder. Het is moeilijk om op enkele regels al die ellende neer te schrijven.
Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Mijn vader is dan alleen gaan wonen maar we (mijn zes jaar oudere broer en ik) zagen hem nog wel ongeveer 2 keer per week. Maar dat heeft niet lang geduurd, mijn vader is dan gaan samenwonen met een andere vrouw en binnen de kortste keren zagen we hem niet meer. Eerst was het nog 1 keer per twee weken, maar nog voor ik 11 jaar was zag ik hem eigenlijk niet meer. Sindsdien heb ik hem nog een handvol keren gezien...
Nochtans kon ik als kind wel goed met hem overweg, ik had hem graag, we speelden samen, we gingen samen ergens naartoe... Ook bij de keren dat ik hem later dan nog heb gezien of gesproken, kwamen we goed overeen. Hij is een intelligente kerel waar je mee kan praten.
Maar een vader is hij dus nooit geweest, ik heb er nooit iets aan gehad.
D'r zijn waarschijnlijk meerdere redenen waarom hij zijn kinderen zo heeft laten vallen. Eén daarvan is zeker z'n nieuwe vrouw, laat ons ze Marie noemen (niet haar echte naam) Zowel mijn broer als ik hebben in het verleden vaak pogingen gedaan om het contact te herstellen en toch iets van relatie te onderhouden met mijn vader. Maar Marie steigert dan steevast en maakt het leven van vader zo zuur tot hij het weer opgeeft. Na een laatste poging enkele jaren geleden heb ik het nu ook voorgoed opgegeven. Liever peis en vree in mijn leven en dat van hem in de plaats van ja, in de plaats van wat eigenlijk?
Wat ik hier regelmatig zie terugkomen is dat velen het anders willen doen dan hun ouders. Dat geldt voor mij zeker ook, ik heb zelf drie kinderen en ik zou nooit kunnen doen wat mijn vader gedaan heeft.

Ik heb dus bij mijn moeder gewoond tot mijn 18de (dan ben ik op kot gegaan). Daar heb ik nooit een band mee gehad. Zij is een simpele vrouw, waar je geen gesprek mee kan houden, behalve heel oppervlakkig over het weer of zo. Ze is ook niet in staat tot het schenken van liefde, ik heb als kind nooit eens een lief woordje of een knuffel gekregen ofzo. Ze zorgde wel redelijk ok voor mij, maar dat was het dan eigenlijk ook.
Mijn moeder is ook vrij snel hertrouwd, met een absolute nietsnut. Mijn moeder was daarvoor al altijd werkloos, maar best nog wel actief op andere domeinen. Maar vrij snel nam ze de gewoontes over van haar nieuwe man en werd ze dus ook lam en lui. Je moet het je letterlijk voorstellen als twee personen die in de late voormiddag opstaan, tv aanzetten en ervoor in de zetel gaan zitten. 's Avonds laat dan de tv uit en slapen gaan en tussendoor wat eten. Dat dag in dag uit, jaar na jaar. In zo'n omgeving ben ik opgegroeid.
Mijn broer hebben ze het huis uitgejaagd toen hij 18 was, ik zat daar dus alleen tussen mijn 12 en 18jaar. Ik dan wel geleerd om mijn plan te trekken, want aan mijn moeder en stiefvader had ik niets. Om wat voorbeelden te geven: tussen mijn 12 en 18 jaar stond ik alleen op om naar school te gaan, maakte mijn ontbijt en koffie zelf en at alleen. Als ik vertrok naar school, lagen mijn moeder en stiefvader nog wel enkele uurtjes in bed... Of het nu pijpenstelen regende of kasseien uit de grond vroor, ik moest met de fiets naar school en het niet wagen om hen wakker te maken om te vragen om me eens een keertje naar school te brengen.
De school was overigens mijn redding. Thuis had ik niets, dus ik ging graag naar school. Ik was een goeie student. Ik heb bijvoorbeeld een vlaamse wetenschapsolympiade gewonnen. Dankzij een leerkracht, die me zowel naar de voorronde gebracht heeft als naar de finale. Hij was er ook bij tijdens de prijsuitreiking in Brussel. Van mijn ouders was er nooit een spoor...
Het spreekt voor zich dat ik na mijn studentenperiode meteen ben gaan samenwonen met mijn vriendin. Ik kwam dan nog wel aantal keer per jaar bij mijn moeder. Nu, twintig jaar later is dat nog één keer per jaar.

Dat is het héél kort samengevat, maar ik kan hier letterlijk boeken over schrijven. Het is wel fijn om het eens te kunnen neer schrijven en delen.

 

[Pikachu]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

Ik heb men moeder in April verloren. Pas het laatste jaar zag ik haar 1-2 per 2weken. Nu heb ik al meerdere malen gemerkt dat ik er spijt van heb. Zoals ze zeggen spijt komt altijd te laat. Dus vergelijk het niet met andere maar hoe je het zelf wilt.

Om het in perspectie te zetten. Je ziet u ouders ongeveer 8 per jaar. Als ze 60 zijn en nog 30 jaar leven zie je ze nog maar 240keer...

 

[Pikachu]

Hoi Allen,

Ik heb dit forum nog niet zo lang geleden ontdekt. Dit onderwerp is het tweede waar ik een steen aan ga bijdragen.
Helaas hoor ik (een veertiger) ook bij die 10% die een slechte relatie heeft met zowel mijn vader als mijn moeder. Het is moeilijk om op enkele regels al die ellende neer te schrijven.
Mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik 7 jaar was. Mijn vader is dan alleen gaan wonen maar we (mijn zes jaar oudere broer en ik) zagen hem nog wel ongeveer 2 keer per week. Maar dat heeft niet lang geduurd, mijn vader is dan gaan samenwonen met een andere vrouw en binnen de kortste keren zagen we hem niet meer. Eerst was het nog 1 keer per twee weken, maar nog voor ik 11 jaar was zag ik hem eigenlijk niet meer. Sindsdien heb ik hem nog een handvol keren gezien...
Nochtans kon ik als kind wel goed met hem overweg, ik had hem graag, we speelden samen, we gingen samen ergens naartoe... Ook bij de keren dat ik hem later dan nog heb gezien of gesproken, kwamen we goed overeen. Hij is een intelligente kerel waar je mee kan praten.
Maar een vader is hij dus nooit geweest, ik heb er nooit iets aan gehad.
D'r zijn waarschijnlijk meerdere redenen waarom hij zijn kinderen zo heeft laten vallen. Eén daarvan is zeker z'n nieuwe vrouw, laat ons ze Marie noemen (niet haar echte naam) Zowel mijn broer als ik hebben in het verleden vaak pogingen gedaan om het contact te herstellen en toch iets van relatie te onderhouden met mijn vader. Maar Marie steigert dan steevast en maakt het leven van vader zo zuur tot hij het weer opgeeft. Na een laatste poging enkele jaren geleden heb ik het nu ook voorgoed opgegeven. Liever peis en vree in mijn leven en dat van hem in de plaats van ja, in de plaats van wat eigenlijk?
Wat ik hier regelmatig zie terugkomen is dat velen het anders willen doen dan hun ouders. Dat geldt voor mij zeker ook, ik heb zelf drie kinderen en ik zou nooit kunnen doen wat mijn vader gedaan heeft.

Ik heb dus bij mijn moeder gewoond tot mijn 18de (dan ben ik op kot gegaan). Daar heb ik nooit een band mee gehad. Zij is een simpele vrouw, waar je geen gesprek mee kan houden, behalve heel oppervlakkig over het weer of zo. Ze is ook niet in staat tot het schenken van liefde, ik heb als kind nooit eens een lief woordje of een knuffel gekregen ofzo. Ze zorgde wel redelijk ok voor mij, maar dat was het dan eigenlijk ook.
Mijn moeder is ook vrij snel hertrouwd, met een absolute nietsnut. Mijn moeder was daarvoor al altijd werkloos, maar best nog wel actief op andere domeinen. Maar vrij snel nam ze de gewoontes over van haar nieuwe man en werd ze dus ook lam en lui. Je moet het je letterlijk voorstellen als twee personen die in de late voormiddag opstaan, tv aanzetten en ervoor in de zetel gaan zitten. 's Avonds laat dan de tv uit en slapen gaan en tussendoor wat eten. Dat dag in dag uit, jaar na jaar. In zo'n omgeving ben ik opgegroeid.
Mijn broer hebben ze het huis uitgejaagd toen hij 18 was, ik zat daar dus alleen tussen mijn 12 en 18jaar. Ik dan wel geleerd om mijn plan te trekken, want aan mijn moeder en stiefvader had ik niets. Om wat voorbeelden te geven: tussen mijn 12 en 18 jaar stond ik alleen op om naar school te gaan, maakte mijn ontbijt en koffie zelf en at alleen. Als ik vertrok naar school, lagen mijn moeder en stiefvader nog wel enkele uurtjes in bed... Of het nu pijpenstelen regende of kasseien uit de grond vroor, ik moest met de fiets naar school en het niet wagen om hen wakker te maken om te vragen om me eens een keertje naar school te brengen.
De school was overigens mijn redding. Thuis had ik niets, dus ik ging graag naar school. Ik was een goeie student. Ik heb bijvoorbeeld een vlaamse wetenschapsolympiade gewonnen. Dankzij een leerkracht, die me zowel naar de voorronde gebracht heeft als naar de finale. Hij was er ook bij tijdens de prijsuitreiking in Brussel. Van mijn ouders was er nooit een spoor...
Het spreekt voor zich dat ik na mijn studentenperiode meteen ben gaan samenwonen met mijn vriendin. Ik kwam dan nog wel aantal keer per jaar bij mijn moeder. Nu, twintig jaar later is dat nog één keer per jaar.

Dat is het héél kort samengevat, maar ik kan hier letterlijk boeken over schrijven. Het is wel fijn om het eens te kunnen neer schrijven en delen.

Ik heb mijn bio-vader nog nooit gezien en nu men ma gestorven is zal ik het ook nooit te weten komen. In mijn hoofd kan ik het niet vatten dat je u kind laat zitten. Ik ben 4jaar geleden helaas uit elkaar gegaan met men ex met een 2jarige zoontje. Die dag en weken erna heb ik hele tijd geweend omdat ik mijn zoon zou verliezen, ik heb voor hem gevochten net omdat ik een betere vader wil zijn als mijn bio-vader (is niet moeilijk). Nu ik zie hoe hij aan mij hangt ik zou het voor geen geld van de wereld missen en dan bestaan er helaas z'n mensen...

De term "ieder man kan dan vader zijn maar enkel een echte man een PAPA" is niet gestolen.

 

[DwightSchrute]

Ik heb men moeder in April verloren. Pas het laatste jaar zag ik haar 1-2 per 2weken. Nu heb ik al meerdere malen gemerkt dat ik er spijt van heb. Zoals ze zeggen spijt komt altijd te laat. Dus vergelijk het niet met andere maar hoe je het zelf wilt.

Om het in perspectie te zetten. Je ziet u ouders ongeveer 8 per jaar. Als ze 60 zijn en nog 30 jaar leven zie je ze nog maar 240keer...

Snap wat je wil zeggen maar in mijn geval is dat mijn moeder 10.000 keer te weinig en mijn vader 240 keer te veel.

Veel sterkte trouwens!

 

[Squidward]

Het is toch raar. Moeder nu straks drie jaar overleden en ik vergeet óf dat ze ooit bestaan heeft óf ik pak mijn telefoon om iets te smsen dat ze grappig zou gevonden hadden (heel sporadisch contact was ook altijd heel oppervlakkig) maar vader die nu negen jaar dood zal zijn, besef ik meer en meer dat ik nooit ‘over’ zal geraken, alsof die shock gewoon maar blijft terugkomen.

 

[anonymousMF]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

Wij gaan zo om de 4 weken en blijven dan altijd een nacht slapen.
Heb dat altijd wel leuk gevonden (en als bonus heb je wat meer rust van de kindjes).

Mijn ouders komen ook wel vaak naar ons, mijn moeder zoiezo al elke woensdag om op de kindjes te letten.

En we gaan 1-2 weken per jaar samen op verlof.

De ouders van de andere kant wonen in het buitenland en die gaan we zo'n 2-3 weken per jaar bezoeken en ze komen meestal 1 week naar ons.

 

[xAnyana]

Voor de twintigers onder ons of jonge dertigers die alleen wonen, hoe vaak zien jullie je ouders ?

Ik heb een goede band met mijn moeder maar slecht met vader, de bezoeken zijn vaak saai en geforceerd, iets eten, praten maar allemaal zeer gespannen.

Ik ga daardoor maar elke 6 weken terwijl zij verwachten dat ik vaker zou komen.

Toen ik net verhuisd was, was dat elke week of om de 2 weken. Dat was hoofdzakelijk voor mij om de katten te zien Nu is het gemis daarnaar al ietwat afgezwakt. Tegenwoordig is het gemiddeld om de 3-4 weken afhankelijk van mijn plannen ook, soms is het meer. Ik woon ook niet zo dicht (halfuurtje) maar heb zelf ook geen behoefte om ze vaker te zien. Als ik ga is er 50% kans dat ze ambras maken ofwel met elkaar ofwel met mij omdat ik iets niet weet/iets niet kan oplossen en dat zien ze altijd als dat ik het niet wil doen (wat soms ook wel het geval is al ze weer met hun zever afkomen)

 

[kenneke2.0]

De afgelopen maanden de band met mijn schoon ouders serieus gegroeid. Mijn schoonma heeft beginnende dementie en mijn schoon vader heeft zijn moeder ook zo verloren.
Hij mag nog rijden zij niet meer en ze ziet daar serieus vanaf, wij moeten elke week haar medicatie gaan zetten met alle plezier en nog pakt ze soms de verkeerde in.

Ben twee maand geleden verhuisd, en alles van mijn ma komt nu weer naar boven met het uitpakken. Ben veel aan het weg doen maar is telkens even slikken

 

[pardal]

Deze week van mijn tante te horen gekregen dat mijn moeder van de trap was gevallen en een hele nacht op de grond heeft gelegen.

Zelf heeft ze mij niet verteld, tot gisteren tijdens het groeifeest van onze 2de.

Heb geen echt goede band met mijn moeder, maar ze had me toch wel mogen laten weten wat er gebeurd was.

Anderszijds mij ook liggen ergeren aan haar op het feest, ze was lastig omdat het drinken selfservice was en niet bediend werd.