De band met je ouders

[flowerfield]

Als ik al die verhalen hier lees, vraag ik mij echt af hoe ik mijn jeugd heb kunnen overleven eigenlijk
Ik krijg wel tekenen van leven van beide ouders, tegen mijn zin.
Niet dat ik ze de dood toewens...

 

[kenneke2.0]

Klopt, ik zit in de omgekeerde situatie.
Ik wil de connectie verbreken op grond van wat er in het verleden, mijn jeugd, allemaal gebeurd is.

De laatste jaren is het altijd rustig als we op bezoek gaan, net omdat er zo opgepast wordt met wat we zeggen maar mentaal blijft het een enorme opdracht om daar binnen te gaan.

Ik ken dat gevoel maar dan met mijn schoonouders, telkens er iets te vieren is ist ne kaasschotel .... terwijl ik daar geen fan van ben net als mijn kinderen.
Onlangs met Pasen heeft mijn schoonzus dan op eigen houtje beslist dat ze balletjes in tomatensaus gingen eten.
Na 20 jaar samen zijn zouden ze toch eens kunnen vragen wat wij graag lusten.
En ik heb mijn kat al eens mijn kat gestuurd

 

[ModgiBoemBoem]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

 

[Avondland]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

Ik kan me niet inbeelden dat ik dat gevoel over mijn vader zou hebben, laat staan dat mijn dochter me ooit zou haten. Vanaf het moment dat mijn vrouw wist dat ze zwanger was, loop ik over van liefde en betrokkenheid voor mijn dochter.

Bij een bevriend koppel is die betrokkenheid tussen de man en zijn zoon heel wat minder. De zorgtaken vallen bijna volledig op de vrouw en dat begint zich nu, het kind wordt twee in november, wel wat te wreken, want het kind begint te huilen als het achtergelaten wordt bij de vader omdat de vrouw eindelijk eens wat tijd voor zichzelf neemt. Mijn hart zou breken als mijn dochter dat iedere keer zou doen. Een goede band onderhouden vind ik immens belangrijk.

 

[bieren]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

Als het je wat gerust kan stellen ik heb nooit liefde gekend van men ouders. Maar ben nu zelf vader van 2 waar de oudste ondertussen 10j wordt deze maand en mijn gevoel naar hun is heel anders dan ik ooit gekend heb van mijn ouders. Elke ochtend, elke avond en elke keer ik thuis kom van het werk komen ze een knuffelen en zoen geven.

Heb mijn ouders nu wel al een jaar en 2maand niet meer gezien wat ook een opluchting is.

En hoe hard het ook klinkt van mij mogen ze er gerust niet meer zijn.

 

[Put_met_keren]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

Ik heb mijn ouders nooit samen geweten en ben tot mijn 11e grootgebracht door mijn moeder. Mijn tienerjaren heb ik vervolgens doorgebracht in een opvangtehuis, maar da’s een ander verhaal
Ik zeg bewust ‘grootgebracht’ want liefde, affectie, complimentjes, een ik-zie-je-graag heb ik nooit gekend. Noch van mijn moeder, noch van mijn vader. Die was amper in the picture. Ik heb het zelf ook moeilijk met liefde en affectie maar ik probeer het écht wel anders en beter te doen met onze zoontjes. Ze wél te knuffelen, te kussen, zeggen dat ze flink/lief zijn, zeggen dat ik fier ben en dat ik ze graag zie enz. Je hoeft echt dezelfde fouten niet te maken.
You got this!

 

[willydrama]

Leven in een zelfgecreëerde realiteit waar ze alles blokkeren wat ze niet begrijpen, babysit wordt een machtsmiddel om hun tekortkomingen mee te compenseren; onderbreken, manipuleren, liegen, elke discussie proberen te domineren. "Had je dat al 5 keer gevraagd ? Ja, ik zal wat dement aan het worden zijn". Het ziet er niet goed uit...

 

[Sond]

In weinig te vergelijken met de voorgaande posts aangezien ik op zich helemaal geen slechte band heb met mijn moeder. Maar ik ben dus al een tijd aan het daten en het lijkt de goeie kant op te gaan dus ik zou dat stillaan wel willen vertellen aan mijn ouders. Ik ben 38 jaar en legit bang om zulk nieuws te gaan melden aangezien ze over iedereen direct een oordeel heeft en er nog geen enkele vriendin is geweest die aan haar standaarden voldeed.

Eén voordeel is er wel, toen ik de eerste keer met de (toen nog niet) vriendin had afgesproken en dat ter spake kwam was het al "daar gaat ge toch niks mee beginnen he?" dus ik hoef deze keer niet eens te hopen dat ze eens positief gaat zijn...

 

[Green Mamba]

en er nog geen enkele vriendin is geweest die aan haar standaarden voldeed.

Dat is natuurlijk kut dat ze zo denkt, maar gelukkig voldoet ze dan wel aan jouw standaarden en dat is toch wel net iets belangrijker.

 

[Sond]

Dat is natuurlijk kut dat ze zo denkt, maar gelukkig voldoet ze dan wel aan jouw standaarden en dat is toch wel net iets belangrijker.

Natuurlijk maar aangezien ons moeder niet bepaald uitblinkt in subtiliteit zorgt dat er wel voor dat familiebezoeken vaak niet zo aangenaam zijn...
Soit, deze keer is de vriendin ook niet bepaald op haar mondje gevallen dus ik ben benieuwd of het voor vuurwerk gaat zorgen of dat ze misschien iets vinden dat hun bindt.

 

[BigBear]

In weinig te vergelijken met de voorgaande posts aangezien ik op zich helemaal geen slechte band heb met mijn moeder. Maar ik ben dus al een tijd aan het daten en het lijkt de goeie kant op te gaan dus ik zou dat stillaan wel willen vertellen aan mijn ouders. Ik ben 38 jaar en legit bang om zulk nieuws te gaan melden aangezien ze over iedereen direct een oordeel heeft en er nog geen enkele vriendin is geweest die aan haar standaarden voldeed.

Eén voordeel is er wel, toen ik de eerste keer met de (toen nog niet) vriendin had afgesproken en dat ter spake kwam was het al "daar gaat ge toch niks mee beginnen he?" dus ik hoef deze keer niet eens te hopen dat ze eens positief gaat zijn...

Een typisch geval van een moeder die haar zoon voor zich alleen wil blijven hebben.
Ik garandeer je: er gaat NOOIT iemand goed genoeg zijn. Je zal daar dus duidelijk komaf mee moeten maken en je moeder wijs moeten maken dat het jouw keuze is om te maken, niet de hare. Dan kan het twee kanten op: ze zet er zich overeen en alles komt op zijn pootjes terecht, of ze zal voor altijd blijven dwarsliggen. In dat laatste geval kan je hier je verhaal komen doen.
Het is tijd om je leven te beginnen.

 

[Green Mamba]

In dat laatste geval kan je hier je verhaal komen doen.

Of er gewoon niet meer langsgaan. Wat heb je aan dwarsliggers? Het leven is te kort om met mensen te blijven omgaan die je jouw geluk niet gunnen.

 

[BearPils]

Moeder die in Spanje woont ondertussen weer twee maanden niet gehoord of gezien...
De tijd dat ik daar treurig over was is al lang gepasseerd, het is wat het is.

 

[Mulan]

Of er gewoon niet meer langsgaan. Wat heb je aan dwarsliggers? Het leven is te kort om met mensen te blijven omgaan die je jouw geluk niet gunnen.

Probleem is dat mocht het dan fout lopen, hij de band met zijn moeder heeft opgeblazen.
Persoonlijk ben ik van mening dat je best niemand uit je leven bant als die wel waardevol is voor jou. Wil niet zeggen dat je daarom elke week tegen uw goesting bij moeder moet langs gaan, maar wel duidelijke afspraken moet maken en je gedrag aanpassen indien nodig.
Vb: "zij is OOK belangrijk in mijn leven, telkens als je iets negatief zegt over haar zonder ze een eerlijke kans te geven, sta ik recht en vertrek ik."

 

[MisterV]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

Dat is typisch aan een rugzak uit uw kindertijd en daarna zelf kinderen krijgen. Hier loop ik ook keihard tegenaan. Mijn oudste zoon is nu op de leeftijd dat ik was toen er allerhande toestanden met mijn moeder begonnen en ik merk dat die dingen terug beginnen opspelen.

Ik kan eigenlijk alleen maar aanraden van daarover eens te gaan praten met een psycholoog of zo. Die eerste stap zetten is de lastigste maar het inzicht dat je daar meekrijgt in de processen die zich in uw hoofd afspelen is goud waard. Het gaat u ondersteunen in een véél betere ouder zijn dan wat uw ouders voor u zijn geweest.

 

[ModgiBoemBoem]

Dat is typisch aan een rugzak uit uw kindertijd en daarna zelf kinderen krijgen. Hier loop ik ook keihard tegenaan. Mijn oudste zoon is nu op de leeftijd dat ik was toen er allerhande toestanden met mijn moeder begonnen en ik merk dat die dingen terug beginnen opspelen.

Ik kan eigenlijk alleen maar aanraden van daarover eens te gaan praten met een psycholoog of zo. Die eerste stap zetten is de lastigste maar het inzicht dat je daar meekrijgt in de processen die zich in uw hoofd afspelen is goud waard. Het gaat u ondersteunen in een véél betere ouder zijn dan wat uw ouders voor u zijn geweest.

Gisteren mijn 2e consultatie gehad bij de psycholoog. Voorlopig kan ik niet zeggen dat ik er al iets aan heb gehad. Integendeel eigenlijk. Zoveel nadenken en spreken over alles wat gebeurd is put mij echt uit en zorgt er voorlopig voor dat ik alleen maar kwader en emotioneler word.

Maar goed, ik besefte van in het begin wel dat het een werk van lange adem ging worden. Ik zet door. Het aankomende vaderschap heeft me echt gemotiveerd om de best mogelijke versie van mezelf te worden. Ik sport nu al een aantal maanden en ik zie mezelf niet langer als een functionerend alcoholist. De weg is lang, maar ik raak er wel. Gewoon het gevoel dat ik aan mezelf aan het werken ben geeft me al een zekere rust.

 

[MisterV]

Gisteren mijn 2e consultatie gehad bij de psycholoog. Voorlopig kan ik niet zeggen dat ik er al iets aan heb gehad. Integendeel eigenlijk. Zoveel nadenken en spreken over alles wat gebeurd is put mij echt uit en zorgt er voorlopig voor dat ik alleen maar kwader en emotioneler word.

Maar goed, ik besefte van in het begin wel dat het een werk van lange adem ging worden. Ik zet door. Het aankomende vaderschap heeft me echt gemotiveerd om de best mogelijke versie van mezelf te worden. Ik sport nu al een aantal maanden en ik zie mezelf niet langer als een functionerend alcoholist. De weg is lang, maar ik raak er wel. Gewoon het gevoel dat ik aan mezelf aan het werken ben geef me een zekere rust.

Sterkte! Die sessies kunnen -zeker in het begin- lastig en uitputtend zijn. Het is hard werk, geen walk in the park.

 

[coldplayke]

Ik heb sinds enkele weken terug contact met mijn ma, nadat ze me een kaartje had gestuurd waarop stond dat het slecht ging met haar gezondheid. Dat is ook zo, ze is 2x op spoed terecht gekomen omdat ze was gevallen en niet meer recht geraakte. Ze heeft diabetes en ik weet al lang dat ze haar medicatie niet nam, maar ze heeft het toch nog lang kunnen uithouden zonder echt zware fysieke gevolgen.

Intussen is ze alweer thuis (ze woont alleen). Ze kan heel moeilijk stappen. Er komt elke dag iemand langs om haar te wassen en erop toe te zien dat ze haar medicijnen inneemt, want ze is ook wat aan het dementeren.

Ik ben een paar weken geleden een dag op bezoek gegaan, nadat ik haar bijna 4 jaar niet had gezien. De voormiddag ging eigenlijk goed omdat ik me toen kon bezighouden met ramen wassen, de keuken poetsen, ... en dan lag de focus niet zo op het gesprek zelf. In de namiddag wou zij de stad in gaan en toen verliep het wel moeizamer.

Nu bellen we 1x per week, in het weekend. Voor mij is dat op dit moment meer dan voldoende. Ik wil er wel voor haar zijn, maar ik verander meteen weer in een stressbal zodra ik weet dat dat telefoontje eraan zit te komen. Volgende maand probeer ik nog eens langs te gaan bij haar.

 

[Silence]

Intussen is hier ook het onvermijdelijke gebeurd, mijn vrouw heeft gisteren haar ouders buiten gezet na een zoveelste discussie.

Momenteel is ze nog wat emotioneel en heeft ze het moeilijk ermee, maar ze heeft de knoop doorgehakt dat dit definitief is en een afgesloten hoofdstuk (zegt ze)
Iedereen heeft zijn grens en het gevoel dat je als kind bij uw ouders telkens achteraan in de rij staat..

Ik vind het wat moeilijk hoe ik erop moet reageren momenteel

 

[Put_met_keren]

Mijn vader is overleden, op 14 november. 21 november is hij begraven en ik kreeg de dag nadien heel droog een bericht via messenger van mijn enige nicht langs die kant met daarin de doodsbrief en de mededeling dat mijn vader dus overleden was en dat het zijn wens was dat niemand het wist. Op de doodsbrief staat echter niet dat de begrafenis in intieme kring was, integendeel, er stond: samenkomst om x uur met mogelijkheid tot condoleren een kwartiertje voordien. Ik sta ook niet eens vermeld op de doodsbrief. En alsof dat nog niet erg genoeg was, heeft hij mij ook uitdrukkelijk onterfd in zijn testament. Zou ik toch mijn deel willen opeisen, gaat het niet naar mij maar naar m’n kinderen.
Ik blijf nu achter met een heleboel vragen waar ik wellicht nooit antwoord op zal krijgen. Waarom hadden we geen contact meer? Waarom was hij zo boos? Wat heb ik hem misdaan? Terwijl het eerder de kwestie is wat hij mij en zijn kleinkinderen heeft misdaan. Amper naar mij omgekeken en naar zijn kleinkinderen al helemaal niet. Dat hij er nu niet meer is, is 1 ding maar de weinige goede herinneringen die ik had aan hem zijn nu ook allemaal bezoedeld en weg.