De band met je ouders

[Sylverscythe]

Mijn vader is overleden, op 14 november. 21 november is hij begraven en ik kreeg de dag nadien heel droog een bericht via messenger van mijn enige nicht langs die kant met daarin de doodsbrief en de mededeling dat mijn vader dus overleden was en dat het zijn wens was dat niemand het wist. Op de doodsbrief staat echter niet dat de begrafenis in intieme kring was, integendeel, er stond: samenkomst om x uur met mogelijkheid tot condoleren een kwartiertje voordien. Ik sta ook niet eens vermeld op de doodsbrief. En alsof dat nog niet erg genoeg was, heeft hij mij ook uitdrukkelijk onterfd in zijn testament. Zou ik toch mijn deel willen opeisen, gaat het niet naar mij maar naar m’n kinderen.
Ik blijf nu achter met een heleboel vragen waar ik wellicht nooit antwoord op zal krijgen. Waarom hadden we geen contact meer? Waarom was hij zo boos? Wat heb ik hem misdaan? Terwijl het eerder de kwestie is wat hij mij en zijn kleinkinderen heeft misdaan. Amper naar mij omgekeken en naar zijn kleinkinderen al helemaal niet. Dat hij er nu niet meer is, is 1 ding maar de weinige goede herinneringen die ik had aan hem zijn nu ook allemaal bezoedeld en weg.

Mensen maken een versie van de realiteit voor zichzelf waarmee ze kunnen leven uiteindelijk. Als ik een ding heb onthouden van sommige banale ruzies uit onze familie, is het toch dat wel. Waarschijnlijk was hij "vergeten" hoe het zover was gekomen, en was zijn realiteit nu dat aangezien jij nooit langskwam je hem hebt laten vallen ofzo.

Eerlijk, voel er je niet schuldig over, het brengt niets op en een sluitend antwoord ga je toch nooit krijgen. Misschien als je eens een diep gesprek hebt met iemand die hem nog geregeld zag, je wat gaten kan invullen, maar of je er gelukkiger van wordt is iets anders.

Overigens kan je je kinderen niet volledig onterven zover ik weet, en moet er altijd een deel naar jou gaan.

 

[Wacko Santa]

Hier is het ook een speciale situatie aan het worden. Ben enig kind en gescheiden ouders. Mijn ma heeft mij van mijn 10-11 jaar helemaal alleen op den boterham gekregen en door middelbaar en unief zien/laten spartelen. Heel veel opzij gezet om mij die kansen te kunnen geven.

Echter, sinds ik (ondertussen bijna 10 jaar) alleen ben gaan wonen is het soms niet meer te doen. Eerst was het constant bellen en vragen of ik niet langs ging, wat ik kon begrijpen, want enig kind en net huis uit. Echter is het niet gestopt en ben ik gewoon minder van mij laten horen. Tot daar is ze nog gevolgd en hoor ik ze niet alle dagen meer.

Nu, het grote probleem is dat mijn ma best wel wat narcistische trekjes heeft (altijd gelijk denken te hebben, geen sorry kunnen zeggen, minder 'aandacht' krijg is moeilijk te verkroppen, altijd commentaar hebben op alles wat niet in haar gedachtegang strookt, ...

Sinds ik met mijn huidige vriendin samen ben (ondertussen bijna 8 jaar) gaat het van kwaad naar erger. Vooral het moeilijk accepteren dat ik samenwoon met iemand anders, wat zich uit in constant commentaar hebben op de madam. Een kleine bloemlezing:
- Luidop zeggen dat ze op mijn geld uit is (tis nu ook nie da ik rijk ben, ik verdien mijn boterham, maar oko niet dat ik veel heb meegekregen van thuis)
- Zeggen dat ze niet goed genoeg is (omdat ze geen hogere studies gedaan heeft)
- ...
Tot nu toe nog allemaal zaken die ge van een moeder/schoonmoeder kunt verwachten.

Nu, sinds ons dochter (ondertussen 4 geworden) geboren is, wordt het alleen erger:
- Ruzie komen maken op de ziekenhuiskamer (omdat ze het jammer vond dat de baby niet hard genoeg op mij leek)
- Toen ze hoorde dat we al eens een fruitzakje gaven (of een potje babyvoeding) is de vriendin nog utgescholdern voor 'slechte moeder' en een schande dat we dat durfden geven in plaats van elke dag vers (en teleurstelling in mij omdat ik haar dat laat doen ).
- Insinueren dat ik niets te zeggen had in de opvoeding van de dochter omdat ze denkt dat ik HAAR manier van opvoeden de enige juiste vind en wij het toch vaak gewoon anders zien/willen aanpakken..

Telkens is dat na verloop van tijd nog wel effe goedgekomen, tot april dit jaar. Toen stond mijn ma opeens bij ons thuis (om 21u op zondagavond) om zonder enig motief/bewijs mijn vriendin te komen beschuldigen van diefstal bij haar thuis (van vitaminepillen waar mijn vriendin zelfs niets met is). Niet komen vragen of we ze zien liggen hebbe, gewoon komen zeggen: 'ik weet dat ge ze gezien hebt, want ze lagen op tafel, dus zeg mij nu: 'waar zijn ze?'. Toen heb ik mijn ma gewoon buiten gezet nadat de vriendin gezegd had: 'dit is de druppel, ik heb het veel kansen gegeven, maar nu kan ik echt zeggen, ik wil u echt nooit meer moeten zien'..

Sindsdien heb ik ook echt geen kl*** zin meer om nog bij mijn ma te gaan, om te bellen, om whatever te doen. Elk contact dat ik nog heb met haar is met een masker op, vooral omdat ik haar haar kleindochter niet wil ontzeggen. Verjaardagsfeestjes, kerst, sint, nieuwjaar, pasen, .. Alles is nu alleen ik met de dochter bij mijn ma, gewoon om ze elkaar niet te ontzeggen.

Ben het gemoei, het koppige gelijk, de onwil tot sorry zeggen, de constante commentaar op bepaalde keuzes, de constante 'wannabe wikipedia' zo moe... Telkens weer die vraag 'ik hoor of zie u niet meer? hoe komt da toch?'. Heb de vriendin een maand geleden ten huwelijk gevraagd en heb gewoon geen zin (of schrik) om dat te gaan vertellen omdat ik dan weer een hoop gezaag ga krijgen dat ik mijn eigen 'vermogen' moet beschermen, dat ik vroeger altijd zei dat het voor mij niet moest, trouwen, dat ik weer veranderd ben dat het weer allemaal de schuld van mijn vriendin is, ... AAAARGH..

Vader heb ik in geen 10 jaar gezien of gesproken, dus daar heb ik ook al niets aan.

Sorry voor de Wall of Text, het moest er precies toch eens uit . Respect voor diegen die de moeite gedaan hebben om toch alles te lezen! .

 

[Tha_nOn]

Overigens kan je je kinderen niet volledig onterven zover ik weet, en moet er altijd een deel naar jou gaan.

kan inderdaad niet in België maar het is aan het kind om dit te gaan aanklagen en opeisen (desnoods via rechtbank). Ik weet niet of @Put_met_keren daar zin in heeft


@Put_met_keren: als ik me niet vergis heeft uw vader u eigenlijk nooit gekend (of alleszins niet vice versa). probeer het niet op u als persoon te trekken. meer dan waarschijnlijk zit het probleem 'boven' u - waarmee ik bedoel dat het probleem zich situeert in zijn relatie met uw moeder/de omstandigheden waarin gij verwekt geweest zijt. Zijn allemaal dingen waar gij als persoon niets mee te maken hebt en geen verantwoordelijkheid moet voelen.
Misschien is het wel fijn als iemand aan uw vaderskant daar meer klaarheid in kan brengen maar als je daar geen zin in hebt of dat is een dood spoor dan denk ik dat het gewoon tijd is om het los te laten en te beseffen dat uw vader alleen een zaaddonor was en op geen enkele manier een invloed moet hebben op uw leven.

 

[Green Mamba]

Het is dan ook maar de vraag of er wat te ervan valt en je niet meer gaat betalen aan gerechtskosten

 

[Tha_nOn]

Hier is het ook een speciale situatie aan het worden. Ben enig kind en gescheiden ouders. Mijn ma heeft mij van mijn 10-11 jaar helemaal alleen op den boterham gekregen en door middelbaar en unief zien/laten spartelen. Heel veel opzij gezet om mij die kansen te kunnen geven.

Echter, sinds ik (ondertussen bijna 10 jaar) alleen ben gaan wonen is het soms niet meer te doen. Eerst was het constant bellen en vragen of ik niet langs ging, wat ik kon begrijpen, want enig kind en net huis uit. Echter is het niet gestopt en ben ik gewoon minder van mij laten horen. Tot daar is ze nog gevolgd en hoor ik ze niet alle dagen meer.

Nu, het grote probleem is dat mijn ma best wel wat narcistische trekjes heeft (altijd gelijk denken te hebben, geen sorry kunnen zeggen, minder 'aandacht' krijg is moeilijk te verkroppen, altijd commentaar hebben op alles wat niet in haar gedachtegang strookt, ...

Sinds ik met mijn huidige vriendin samen ben (ondertussen bijna 8 jaar) gaat het van kwaad naar erger. Vooral het moeilijk accepteren dat ik samenwoon met iemand anders, wat zich uit in constant commentaar hebben op de madam. Een kleine bloemlezing:
- Luidop zeggen dat ze op mijn geld uit is (tis nu ook nie da ik rijk ben, ik verdien mijn boterham, maar oko niet dat ik veel heb meegekregen van thuis)
- Zeggen dat ze niet goed genoeg is (omdat ze geen hogere studies gedaan heeft)
- ...
Tot nu toe nog allemaal zaken die ge van een moeder/schoonmoeder kunt verwachten.

Nu, sinds ons dochter (ondertussen 4 geworden) geboren is, wordt het alleen erger:
- Ruzie komen maken op de ziekenhuiskamer (omdat ze het jammer vond dat de baby niet hard genoeg op mij leek)
- Toen ze hoorde dat we al eens een fruitzakje gaven (of een potje babyvoeding) is de vriendin nog utgescholdern voor 'slechte moeder' en een schande dat we dat durfden geven in plaats van elke dag vers.
- Insinueren dat ik niets te zeggen had in de opvoeding van de dochter omdat ze denkt dat ik HAAR manier van opvoeden de enige juiste vind en wij het toch vaak gewoon anders zien/willen aanpakken..

Telkens is dat na verloop van tijd nog wel effe goedgekomen, tot april dit jaar. Toen stond mijn ma opeens bij ons thuis (om 21u op zondagavond) om zonder enig motief/bewijs mijn vriendin te komen beschuldigen van diefstal bij haar thuis (van vitaminepillen waar mijn vriendin zelfs niets met is). Niet komen vragen of we ze zien liggen hebbe, gewoon komen zeggen: 'ik weet dat ge ze gezien hebt, want ze lagen op tafel, dus zeg mij nu: 'waar zijn ze?'. Toen heb ik mijn ma gewoon buiten gezet nadat de vriendin gezegd had: 'dit is de druppel, ik heb het veel kansen gegeven, maar nu kan ik echt zeggen, ik wil u echt nooit meer moeten zien'..

Sindsdien heb ik ook echt geen kl*** zin meer om nog bij mijn ma te gaan, om te bellen, om whatever te doen. Elk contact dat ik nog heb met haar is met een masker op, vooral omdat ik haar haar kleindochter niet wil ontzeggen. Verjaardagsfeestjes, kerst, sint, nieuwjaar, pasen, .. Alles is nu alleen ik met de dochter bij mijn ma, gewoon om ze elkaar niet te ontzeggen.

Ben het gemoei, het koppige gelijk, de onwil tot sorry zeggen, de constante commentaar op bepaalde keuzes, de constante 'wannabe wikipedia' zo moe... Telkens weer die vraag 'ik hoor of zie u niet meer? hoe komt da toch?'. Heb de vriendin een maand geleden ten huwelijk gevraagd en heb gewoon geen zin (of schrik) om dat te gaan vertellen omdat ik dan weer een hoop gezaag ga krijgen dat ik mijn eigen 'vermogen' moet beschermen, dat ik vroeger altijd zei dat het voor mij niet moest, trouwen, dat ik weer veranderd ben dat het weer allemaal de schuld van mijn vriendin is, ... AAAARGH..

Vader heb ik in geen 10 jaar gezien of gesproken, dus daar heb ik ook al niets aan.

Sorry voor de Wall of Text, het moest er precies toch eens uit . Respect voor diegen die de moeite gedaan hebben om toch alles te lezen! .

ik denk dat dit een gevalletje moet worden van extreem op uw grenzen staan. Als ge bij haar zijt met uw dochter en ze begint over iets van uw thuissituatie/opvoeding/vrouw dan stopt ge het gesprek en zegt ge gewoon dat ge het er niet over wilt hebben met haar. Als ze er nog eens ove rbegint dan zegt ge dat opnieuw en dat ge nu vertrekt als ze het nog eens opbrengt. Derde keer en ge zijt weg. Beetje gelijk het africhten van een hond, dan zal ze hopelijk op den duur wel weten wat ze nog mag zeggen.
(dat garandeert niet per se meer begrip van uw moeder, maar dat punt zijn we al gepasseerd vrees ik)

 

[Wacko Santa]

ik denk dat dit een gevalletje moet worden van extreem op uw grenzen staan. Als ge bij haar zijt met uw dochter en ze begint over iets van uw thuissituatie/opvoeding/vrouw dan stopt ge het gesprek en zegt ge gewoon dat ge het er niet over wilt hebben met haar. Als ze er nog eens ove rbegint dan zegt ge dat opnieuw en dat ge nu vertrekt als ze het nog eens opbrengt. Derde keer en ge zijt weg. Beetje gelijk het africhten van een hond, dan zal ze hopelijk op den duur wel weten wat ze nog mag zeggen.
(dat garandeert niet per se meer begrip van uw moeder, maar dat punt zijn we al gepasseerd vrees ik)

Dat doe ik nu dus wel. Die onderwerpen worden niet aangehaald in het bijzijn van de dochter. Die hoort en capteert zo zaken heel goed (begrijpen is moeilijker). Verder gewoon echt geen zin in contact of zo een beetje 'dagelijkse klap'.

 

[Avondland]

ik denk dat dit een gevalletje moet worden van extreem op uw grenzen staan. Als ge bij haar zijt met uw dochter en ze begint over iets van uw thuissituatie/opvoeding/vrouw dan stopt ge het gesprek en zegt ge gewoon dat ge het er niet over wilt hebben met haar. Als ze er nog eens ove rbegint dan zegt ge dat opnieuw en dat ge nu vertrekt als ze het nog eens opbrengt. Derde keer en ge zijt weg. Beetje gelijk het africhten van een hond, dan zal ze hopelijk op den duur wel weten wat ze nog mag zeggen.
(dat garandeert niet per se meer begrip van uw moeder, maar dat punt zijn we al gepasseerd vrees ik)

Eigenlijk ben je dan gekomen op het punt waarop de moeder leert dat de hiërarchische kind-ouderrelatie waar ze aan gewend is niet meer van tel is.

Hier zeer veel wrevel tussen mij en mijn vrouw en mijn broer/schoonzus, in die mate dat mijn vrouw niets meer met die mensen te maken wil hebben en gelukkiger zou zijn dat het contact verbroken zou worden. Probleem is dat het ook veel wrevel tussen mij en mijn vrouw geeft. Niet dat ik mijn broer wil verdedigen - want de houding van hem en zijn vrouw zijn echt niet oké (zonder daarover in detail te gaan) - maar ik heb er moeite mee omdat ik weet dat het mijn ouders enorm veel leed zou bezorgen. We zijn altijd al een doofpotfamilie geweest: we praten amper over spanningen en als die er zijn proberen we die met de mantel der liefde te bedekken of zwijgen erover. Die spanningen zijn al langer aanwezig en worden niet uitgepraat. Bij mijn vrouw zijn ze altijd recht voor de raap geweest. Daar botst het rapper, maar wordt het tenminste op tafel gegooid. Zij kan niet meer om met die hypocrisie. Ik denk dat ik mijn vrouw nog net mee krijg naar het kerstfeest, maar nadien kan het wel eens zijn dat het nadien gedaan is. Maar dat betekent ook de facto dat bvb. de verjaardag van mijn moeder nooit meer met de vier kleinkinderen zal zijn, een feit waarvan ik weet dat die er enorm veel hartzeer van zal hebben. Daar worstel ik toch wel mee.

 

[HUSKE]

Ondertussen heb ik mijn vader al 13 jaar niet meer gezien. Binnen 2 weken word ik zelf vader.

Het nakende vaderschap heeft meer losgemaakt dan verwacht. Het potje dat jaren hermetisch afgesloten was sluit plots niet meer. Ik ben al maanden een vat vol emoties. Onverwerkte gebeurtenissen, woede, twijfels en onzekerheden komen boven. Waaronder de angst om dezelfde fouten te maken.
Maar dit laat ik je niet kapot maken.

Ik haat je.

Mijn ouders zijn jong gescheiden, vader nooit interesse getoont, van wekelijks de zondag ging het snel naar 2-wekelijks naar maandelijks en vanaf mijn 18de gewoon niet. Iemand die geen tijd investeerd in mij krijgt evenveel investment terug.
Ik heb mijn vader dus al praktisch 25 jaar nietmeer gezien. Op een 20k schenking na (deel van verkoop bouwgrond) ook nooit iets van gehoord. Dat geld staat ook nog altijd apart, ik hoef van mijn vader niets en zal het doorgeven aan mijn zoon.

Ben echter zelf al 11 jaar vader en dat gaat ondanks ik zelf gescheiden ben toch anders. Ik heb mijn zoontje in co-ouderschap en doe daar alles voor wat ik maar kan. Mijn zoontje is gelukkig ook wel graag bij mij, ik woon wat rustiger, hier heeft hij zijn eigen kamer en we doen allerhande leuke dingen. Verder neem ik alle gezondsheidszorgen voor mijn rekening etc. Ook nu ik getrouwd ben (na 7 jaar relatie, 3 jaar samenwonen) gaat het nog steeds prima.

Alhoewel ik nooit echt goed overeenkwam met mijn mama tolereerde ik die wel. Echter is mijn ma nogal bemoeiziek en kan ik daar absoluut niet tegen wat nogal eens botste.
Het laatste ging over het eetprobleem van mijn zoontje, en dan vooral van de ontkenning van mijn ouders en onze gezamenlijke (ex-)huisdokter.
Tegen zijn raad in (want het was maar tijdelijk) heb ik toch hulp gezocht bij een psycholoog en met effect, mijn zoontje eet nu hier mee aan tafel. Bij mijn ex en mijn ouders (dat gaat dan via de ex) nog steeds niet.
Ik zie dus geen enkele ouder meer en ben nog nooit zo gelukkig en zen geweest als nu. Ergens vind ik het wel jammer, maar wetende wat druk ik ervaar met mijn ma in de buurt denk ik dat het het beste is voor iedereen.
Het feit dat ze ook denkt alles te weten, maar eigenlijk gewoon wereldvreemd is doet er ook geen goed aan.

Hun erfenis mogen ze voor mijn part steken waar het zonlicht niet schijnt, ik heb niemand nodig om mijn boontjes te doppen. Al wat ik krijg (mijn vader heeft wel wat eigendommen) mag rechtstreeks naar mijn zoontje gaan.

 

[Silence]

Hier is het eigenlijk ook gekomen over het feit dat er over kinderen gesproken werd. En mijn madam wil eigenlijk niet liever dan een familieband, maar dat ze oa ook geen kinderen wilt omdat ze nooit op de grootouders zou kunnen rekenen. (Mijn zijn ook niet zonder fout natuurlijk, maar anders)

Mijn vrouw heeft het haar ouders altijd al kwalijk genomen dat ze haar vanaf haar 13e alleen thuis lieten om te gaan bijverdienen. Nooit aanwezig op oudercontacten, sportwedstrijden etc money money money

Voor de rest wordt ze/worden we vaak op de 2e plaats of lager gezet
Bellen of ze mogen langskomen in het weekend, hier een uurtje zitten en dan terug in 7 haasten vertrekken omdat ze met vrienden op café gaan
Als ze ons meevragen om iets te drinken/eten, zitten ze daar vaak met andere mensen of hebben ze nog mensen uitgenodigd (voel je je al niet welkom)
Als je vraagt of ze hier een hand kunnen helpen is het veel beloftes maar zie je ze nooit, achteraf wel horen dat ze bij andere gaan helpen.
Feestdagen vieren met ons is dan ook met de hele familie bij dus wij mogen ons bij neven en nichten zetten die je maar 1x per jaar ziet.

Altijd de grote jan uithangen,
ook alles beter weten (na 6 maand had men schoonpa er niet beter op gevonden om iets op onze garagepoort te schrijven voor de lol. Hier lag nog steenpuin op de inrit en door over de poort te wrijven is dat tussen die structuurlak gekomen - uiteraard is dat prul materiaal en rotzooi en "nu zie je dat minder", met een deel producten erop willen zitten. Nooit willen tussenkomen in de kosten want hij heeft geen familiale verzekering - want wie heeft dat nodig hè

altijd commentaar
fel doen als er iemand "vreemd" bij is (toekomen in een restaurant bv. waar geen plaats is en dan de onnozelaar uithangen van "jama ik heb juist gebeld en wij komen van zover, er is toch iets foutgelopen bij u")

Ze smijten alles op tafel als het hun niet zint, maar dat wordt niet uitgebabbeld, ze smijten al roepend en tierend verwijten naar uw kop en na een tijdje moet je dat maar vergeten en vergeven. Dan gaat dat weer ff goed tot het volgend voorval

Eigenlijk mensen die zeer egoïstisch zijn, alles moet rond hun draaien en als het hun uitkomt zijt ge goed genoeg. Nu heeft men vrouw beslist dat het voor haar niet meer moet als het zo is.

 

[Mefke]

Hier ...... lezen! .

Je zou zo over mijn moeder kunnen spreken. Wat je opnoemt is echt exact hoe die van mij is. Ik vraag mij soms zelfs af of dat niet gewoon die generatie niet is. Hoewel haar moeder, mijn grootmoeder dus, had 6 kinderen en was ook specialiste om ze allemaal tegen elkaar op te stoken door de verdeel en heers techniek toe te passen met wat ze aan wie vertelde. Dus het zou eerder nog in de familie kunnen zitten.

Bij mij komt er dan bij dat mijn ma en mijn broer sinds een aantal maand ruzie hebben en dat dus gewoon fameus ontploft is. Daar is niets meer aan te lijmen. En ja ik zit er midden tussenin. Ik hoor de 2 kanten en die zijn zo verschillend als dag en nacht. Mijn ma is dan op dat vlak echt intimiderend bezig omdat ik haar kant zou kiezen. Maar ik kan echt/wil ook geen kant kiezen. Ik heb op zich met geen van beide ruzie, ook al heb ik door de hele situatie voor me zelf bepaalde conclusies met daaraan vasthangende consequenties gemaakt. Maar ruzie maken doe je met 2, er zijn langs beide kanten zaken gebeurd die niet door de beugel kunnen, maar ik was er nooit bij dus hoe het allemaal gelopen is als de ene wit zegt en de andere zwart. Laat staan wie de waarheid zegt want beiden vertellen aan mij toch enkel wat in hun kraam past. God mag het weten hoe het gelopen is, mij interesseert het niet.

Natuurlijk botst dat, en dat stoot ook serieus af. Hoe minder ik ze hoor, hoe liever. Want meestal is het toch met miserie of om ambras te maken. Binnen paar weken vertrekt ze voor x-aantal weken/maanden op reis. Dan pas zal ik enkele weken herleven, want dan ga ik ze niet horen. Ze zal wel weer de verjaardag van de kleinste missen daardoor, want ja die verjaardag valt elk jaar op een andere datum en maken dat ik dan thuis ben als gepensioneerde daar doen we niet aan mee. En dan klagen dat de band met de kleinkinderen niet sterk is.

Natuurlijk met de feestdagen die nu naderen is het persoonlijk natuurlijk niet makkelijk want nu is het vast stellen dat de familiaire band die ooit geweest is, er dus niet meer is. Spijtig want ze heeft zeker veel voor ons gedaan.
En dan ook omdat die feestdagen aan de kant van mijn vrouw haar familie echt hoogdagen zijn, en ik zit er dan bij en geef er geen f*ck om, ik zou liever 2 maand verder zijn...

 

[Be-Li]

Man heeft altijd al moeizame relatie gehad met zijn moeder. Het klikte niet echt. Van zijn 18de haar 10 jaar niet meer gezien. Dan weer contact gezocht vlak voor ik hem leerde kennen. Dat was toen cava, maar altijd wat op eieren lopen, zien dat je niets verkeerd zei. Heel veel moest van onze kant komen, verwijten als dat te weinig was. Nooit is iets haar schuld, altijd die van een ander, ... . 2 dagen na geboorte v onze jongste zoon hebben ze weer een aanvaring gehad, ik lag nog in het ziekenhuis, en was het contact weer verbroken. Dat is 6 jaar geleden. Ze kent haar 2 kleinkinderen dus niet. Ze ziet ze wel eens op verjaardagsfeestjes bij zussen v mijn man, maar interactie is er niet.

Mijn man haar dan toch een brief geschreven en nu hebben ze af en toe terug contact. Ik wilde dat dit via therapeut liep, maar dit wilde zij niet. Contact met de kinderen was er nog niet. We wilden eerst dat alles deftig werd uitgesproken. We hebben haar en haar man dan uitgenodigd voor een gesprek. Hierin werd eigenlijk weinig opgelost, ze lijkt met heel veel wrok naar mij te zitten, maar als we hier dan dieper op willen ingaan, blokt ze dit af . Ze lijkt mij weinig veranderd, kruipt nog steeds in de slachtofferrol en ik had het daar heel moeilijk mee. Geeft ook wel wat druk op relatie, bleef zo wat tussen ons hangen van wat doen we met de kinderen, contact laten hebben of niet.
Nu hebben zij en haar man plannen om binnen 2 jaar permanent naar Spanje te verhuizen. En hebben wij zo iets van dan gaan we het contact met de kinderen afhouden, want dat moet sowieso opgebouwd worden en als ze daar gaan wonen, zien ze ze mss nog 1x/jaar. Maar nu heb ik weer schrik voor haar reactie

 

[Silence]

Intussen al 4 of 5x telefoon gekregen, hebben ze al 2x aan onze deur gestaan alles genegeerd uiteraard en nu zonet een bericht gekregen dat: Ze niet begrijpen wat het probleem bij ons is. Dat ze niet weten wat zij hebben fout gedaan. Dat ze zich niet willen opdringen of bemoeien met onze probleem maar dat mijn vrouw vanavond naar daar mag om erover te praten. Zonder opvliegend te doen.

0,0 schaamte of schuldgevoel en uiteraard de woorden verdraaien dat zij niks gedaan hebben en de fout bij men vrouw ligt.
Ik zou er graag op terugsturen, maar volgens haar is negeren beter

 

[Tin_Cricket]

En heeft je vriendin ze laten weten dat het voor haar niet meer moet? Of was het gewoon een cut-off?
Als ze werkelijk geen interesse heeft in een verzoening zou ik het zo laten. Dat soort mensen zuigen anderen nogal makkelijk terug naar binnen als je je kwetsbaar opstelt. Als je vrouw niets liever wil dan een familieband, is de kans reëel dat ze daarin slagen.

Verder snap ik zeker en vast dat kinderen veel makkelijker zijn met ondersteuning van de grootouders, maar daardoor mag ze imo zeker niet opgeven als ze die voor de rest eigenlijk wel zou willen (evenwel is dat mogelijks niet geval uiteraard).

 

[Silence]

En heeft je vriendin ze laten weten dat het voor haar niet meer moet? Of was het gewoon een cut-off?
Als ze werkelijk geen interesse heeft in een verzoening zou ik het zo laten. Dat soort mensen zuigen anderen nogal makkelijk terug naar binnen als je je kwetsbaar opstelt. Als je vrouw niets liever wil dan een familieband, is de kans reëel dat ze daarin slagen.

Verder snap ik zeker en vast dat kinderen veel makkelijker zijn met ondersteuning van de grootouders, maar daardoor mag ze imo zeker niet opgeven als ze die voor de rest eigenlijk wel zou willen (evenwel is dat mogelijks niet geval uiteraard).

Wat mij betreft heeft ze zondag toch in niet mis te verstane woorden gezegd dat voor haar de maat vol was toen ze ze aan de deur heeft gezet.
Voor haar ouders zal dit idd een cut-off lijken omdat er al zo vaak discussies zijn geweest en ze dat na een tijdje met de mantel der liefde bedekken, maar op dit moment is de emmer gewoon overgelopen.

Ze wou/wil heel graag een familieband omdat ze enigste kind is, maar ze beseft ook wel dat het nooit zal lukken daar (ze is nu 31), ze heeft wel wat schrik dat haar ouders woorden gaan verdraaien en de vermoorde onschuld gaan spelen voor de rest van de familie (wat ook wel blijkt uit het bericht) en die haar daardoor misschien ook de rug toe keren.

Voor de rest zitten we eigenlijk redelijk op ons ongemak elke dag nu, je kan vanop straat bij ons de woonkamer binnenkijken als je wilt en vermits ze ook al 2x voor de deur stonden en blijven bellen sluit ik een 3e x niet uit, ik heb ook geen zin om me te blijven verstoppen in men eigen huis, maar nog minder zin om de deur te openen.

Absoluut, maar dat weet ze ook wel. Op zich hebben we ook niet echt een grote kinderwens, al denk ik wel moest de band met haar ouders beter zijn geweest die wens bij haar groter zou zijn.

Ik heb haar nu gezegd dat ze kan terugsturen dat wat haar betreft afgelopen week alles is gezegd en dat ze er niet verder meer op in zal gaan. En dat het geapprecieerd zou worden moesten ze stoppen met zich op te dringen en te bellen + aan ons deur te staan.

 

[Chelark007]

Bon, na 5j mijn pa nog eens gezien en Brussel centrum mee gedaan.

Qua commicatie blijft het onwennig en ook op een andere manier. Dingen besproken uit mijn jeugd, waar ik wel blij mee ben.

Een goede band zal het nooit worden, maar paar keer op het jaar em zien zal wel OK zijn.

 

[Silence]

The saga gaat verder (blijkbaar)

Mijn vrouw in in januari toch nog bij haar ouders langs geweest om te praten. Ze gaven aan haar te begrijpen en zelfs wat schuldbesef. Tot ze zei "Ik heb er wel geen zin in om over 3 maand terug in dezelfde situatie te zitten met ruzie" toen kreeg ze te horen dat "als kind kan je geen ultimatums stellen" (wat het ook mag betekenen)
Maar al bij al oké gesprek, ze kwam met hoop thuis en een redelijk goed gevoel. Links en rechts ook te horen dat ze het ook moeilijk hadden met de hele situatie

Begin Februari was haar pa jarig, smsje gestuurd uit fatsoen. "Merci" terug gekregen.
Dan opeens telefoon of ze niet naar het verjaardagsfeestje wou. Aangezien ze aarzelde (als je enkele maanden al niet meer tegen elkaar spreekt komt die vraag uit de lucht vallen) heeft hij dan gezegd dat "de boodschap begrepen was, zij hun leven, wij het onze" en telefoon afgooide.

Oké so be it, gesprek heeft niet geholpen blijkbaar..
Deze week is de mama jarig, smsje sturen. "merci" terugkrijgen. Kous af (dachten we)
Weer opeens telefoon van haar pa, twijfel twijfel, toch maar opnemen: "Waarom ze niet belde of is langsgegaan?" En waar het fatsoen is als kind. + Wat verwijten er boven op.

Wat moet je daar gaan doen als je al 3 maand niet meer praat? Wat met "ieder zijn leven"?

Wat moet je hier nog mee? Dit is vermoeiend, frustrerend,.. Persoonlijk vind ik het (vreemd misschien) zelfs wat beangstigend.

 

[Strijkijzer]

@Silence denk het beste toch even geen contact te hebben om alles even te laten rusten. Desnoods met blokkeren van nummers. Kan wel zijn dat het contact dan voor altijd weg is, maar liever dat dan constant ruzie en drama?

(Zeker niet gemakkelijk hoor, gezien het de ouders zijn en blijft gewoon kut he)

 

[Silence]

@Silence denk het beste toch even geen contact te hebben om alles even te laten rusten. Desnoods met blokkeren van nummers. Kan wel zijn dat het contact dan voor altijd weg is, maar liever dat dan constant ruzie en drama?

(Zeker niet gemakkelijk hoor, gezien het de ouders zijn en blijft gewoon kut he)

Goh voor haar is dat prima intussen, zij hun leven en wij het onze en voor de rest hallo en daag.

Mja uit fatsoen een smsje sturen en ge weet toch nooit vwa ze bellen (iets met de bomma ofzo..)

Maar inderdaad nog beter geen contact dan op die manier

 

[derp]

Goh voor haar is dat prima intussen, zij hun leven en wij het onze en voor de rest hallo en daag.

Mja uit fatsoen een smsje sturen en ge weet toch nooit vwa ze bellen (iets met de bomma ofzo..)

Maar inderdaad nog beter geen contact dan op die manier

Lijkt mij toch langs beide kanten moeilijke communicatie met niet uitgesproken verwachtingen/interpretaties langs alle kanten.

Maw ‘ok begrepen elk ons leven’ betekent eigenlijk ‘ik ben gekwetst en ik zet mijn stekels op’ wat langs jullie kant weer is ‘ze proberen ons te manipuleren’ etc.

Ik heb dit topic niet op de voet gevolgd dus misschien mis ik vanalles maar mits goede wil langs alle kanten kunt ge misschien wel nog een band hebben die beter is dan helemaal niks, als ge dat wilt tenminste.

 

[kenneke2.0]

Mensen die mij kennen mijn ma heeft op 47jarige leeftijd zelfmoord gepleegd, ze was juist gescheiden van mijn vader.
de crematie mocht er niemand bij zijn haar zus niet niemand van de familie, anders zou mijn vader en mijn broer niet komen, ik stond met de rug tegen de muur.
Achteraf gezien moest ik sterker geweest zijn ma ja je leeft in een roes.
Ik kwam goed overeen met mijn tante ( haar zus ) maar door dat ze niet mocht komen heeft ze het contact verbroken wat mss normaal is.
Soit door de dood van mijn ma heeft mijn pa zich in alles gemoeid terwijl hij er niks te zoeken had, dus er is een conflict ontstaan tussen mij en hem, Nu hebben we geen enkel contact meer en heb er geen behoefte aan ook.
Tweetal weken geleden stuurt een dochter van mijn tante dat mijn pa nu samen is met mijn tante ( de zus van mijn ma ).
Was er even niet goed van, juist door heb ik geen contact meer met haar en nu maken zij het mooie weer dit voelt zo onrechtvaardig aan