Wacko Santa
Well-known member
Hier is het ook een speciale situatie aan het worden. Ben enig kind en gescheiden ouders. Mijn ma heeft mij van mijn 10-11 jaar helemaal alleen op den boterham gekregen en door middelbaar en unief zien/laten spartelen. Heel veel opzij gezet om mij die kansen te kunnen geven.
Echter, sinds ik (ondertussen bijna 10 jaar) alleen ben gaan wonen is het soms niet meer te doen. Eerst was het constant bellen en vragen of ik niet langs ging, wat ik kon begrijpen, want enig kind en net huis uit. Echter is het niet gestopt en ben ik gewoon minder van mij laten horen. Tot daar is ze nog gevolgd en hoor ik ze niet alle dagen meer.
Nu, het grote probleem is dat mijn ma best wel wat narcistische trekjes heeft (altijd gelijk denken te hebben, geen sorry kunnen zeggen, minder 'aandacht' krijg is moeilijk te verkroppen, altijd commentaar hebben op alles wat niet in haar gedachtegang strookt, ...
Sinds ik met mijn huidige vriendin samen ben (ondertussen bijna 8 jaar) gaat het van kwaad naar erger. Vooral het moeilijk accepteren dat ik samenwoon met iemand anders, wat zich uit in constant commentaar hebben op de madam. Een kleine bloemlezing:
- Luidop zeggen dat ze op mijn geld uit is (tis nu ook nie da ik rijk ben, ik verdien mijn boterham, maar oko niet dat ik veel heb meegekregen van thuis)
- Zeggen dat ze niet goed genoeg is (omdat ze geen hogere studies gedaan heeft)
- ...
Tot nu toe nog allemaal zaken die ge van een moeder/schoonmoeder kunt verwachten.
Nu, sinds ons dochter (ondertussen 4 geworden) geboren is, wordt het alleen erger:
- Ruzie komen maken op de ziekenhuiskamer (omdat ze het jammer vond dat de baby niet hard genoeg op mij leek)
- Toen ze hoorde dat we al eens een fruitzakje gaven (of een potje babyvoeding) is de vriendin nog utgescholdern voor 'slechte moeder' en een schande dat we dat durfden geven in plaats van elke dag vers (en teleurstelling in mij omdat ik haar dat laat doen ).
- Insinueren dat ik niets te zeggen had in de opvoeding van de dochter omdat ze denkt dat ik HAAR manier van opvoeden de enige juiste vind en wij het toch vaak gewoon anders zien/willen aanpakken..
Telkens is dat na verloop van tijd nog wel effe goedgekomen, tot april dit jaar. Toen stond mijn ma opeens bij ons thuis (om 21u op zondagavond) om zonder enig motief/bewijs mijn vriendin te komen beschuldigen van diefstal bij haar thuis (van vitaminepillen waar mijn vriendin zelfs niets met is). Niet komen vragen of we ze zien liggen hebbe, gewoon komen zeggen: 'ik weet dat ge ze gezien hebt, want ze lagen op tafel, dus zeg mij nu: 'waar zijn ze?'. Toen heb ik mijn ma gewoon buiten gezet nadat de vriendin gezegd had: 'dit is de druppel, ik heb het veel kansen gegeven, maar nu kan ik echt zeggen, ik wil u echt nooit meer moeten zien'..
Sindsdien heb ik ook echt geen kl*** zin meer om nog bij mijn ma te gaan, om te bellen, om whatever te doen. Elk contact dat ik nog heb met haar is met een masker op, vooral omdat ik haar haar kleindochter niet wil ontzeggen. Verjaardagsfeestjes, kerst, sint, nieuwjaar, pasen, .. Alles is nu alleen ik met de dochter bij mijn ma, gewoon om ze elkaar niet te ontzeggen.
Ben het gemoei, het koppige gelijk, de onwil tot sorry zeggen, de constante commentaar op bepaalde keuzes, de constante 'wannabe wikipedia' zo moe... Telkens weer die vraag 'ik hoor of zie u niet meer? hoe komt da toch?'. Heb de vriendin een maand geleden ten huwelijk gevraagd en heb gewoon geen zin (of schrik) om dat te gaan vertellen omdat ik dan weer een hoop gezaag ga krijgen dat ik mijn eigen 'vermogen' moet beschermen, dat ik vroeger altijd zei dat het voor mij niet moest, trouwen, dat ik weer veranderd ben dat het weer allemaal de schuld van mijn vriendin is, ... AAAARGH..
Vader heb ik in geen 10 jaar gezien of gesproken, dus daar heb ik ook al niets aan.
Sorry voor de Wall of Text, het moest er precies toch eens uit . Respect voor diegen die de moeite gedaan hebben om toch alles te lezen! .
Echter, sinds ik (ondertussen bijna 10 jaar) alleen ben gaan wonen is het soms niet meer te doen. Eerst was het constant bellen en vragen of ik niet langs ging, wat ik kon begrijpen, want enig kind en net huis uit. Echter is het niet gestopt en ben ik gewoon minder van mij laten horen. Tot daar is ze nog gevolgd en hoor ik ze niet alle dagen meer.
Nu, het grote probleem is dat mijn ma best wel wat narcistische trekjes heeft (altijd gelijk denken te hebben, geen sorry kunnen zeggen, minder 'aandacht' krijg is moeilijk te verkroppen, altijd commentaar hebben op alles wat niet in haar gedachtegang strookt, ...
Sinds ik met mijn huidige vriendin samen ben (ondertussen bijna 8 jaar) gaat het van kwaad naar erger. Vooral het moeilijk accepteren dat ik samenwoon met iemand anders, wat zich uit in constant commentaar hebben op de madam. Een kleine bloemlezing:
- Luidop zeggen dat ze op mijn geld uit is (tis nu ook nie da ik rijk ben, ik verdien mijn boterham, maar oko niet dat ik veel heb meegekregen van thuis)
- Zeggen dat ze niet goed genoeg is (omdat ze geen hogere studies gedaan heeft)
- ...
Tot nu toe nog allemaal zaken die ge van een moeder/schoonmoeder kunt verwachten.
Nu, sinds ons dochter (ondertussen 4 geworden) geboren is, wordt het alleen erger:
- Ruzie komen maken op de ziekenhuiskamer (omdat ze het jammer vond dat de baby niet hard genoeg op mij leek)
- Toen ze hoorde dat we al eens een fruitzakje gaven (of een potje babyvoeding) is de vriendin nog utgescholdern voor 'slechte moeder' en een schande dat we dat durfden geven in plaats van elke dag vers (en teleurstelling in mij omdat ik haar dat laat doen ).
- Insinueren dat ik niets te zeggen had in de opvoeding van de dochter omdat ze denkt dat ik HAAR manier van opvoeden de enige juiste vind en wij het toch vaak gewoon anders zien/willen aanpakken..
Telkens is dat na verloop van tijd nog wel effe goedgekomen, tot april dit jaar. Toen stond mijn ma opeens bij ons thuis (om 21u op zondagavond) om zonder enig motief/bewijs mijn vriendin te komen beschuldigen van diefstal bij haar thuis (van vitaminepillen waar mijn vriendin zelfs niets met is). Niet komen vragen of we ze zien liggen hebbe, gewoon komen zeggen: 'ik weet dat ge ze gezien hebt, want ze lagen op tafel, dus zeg mij nu: 'waar zijn ze?'. Toen heb ik mijn ma gewoon buiten gezet nadat de vriendin gezegd had: 'dit is de druppel, ik heb het veel kansen gegeven, maar nu kan ik echt zeggen, ik wil u echt nooit meer moeten zien'..
Sindsdien heb ik ook echt geen kl*** zin meer om nog bij mijn ma te gaan, om te bellen, om whatever te doen. Elk contact dat ik nog heb met haar is met een masker op, vooral omdat ik haar haar kleindochter niet wil ontzeggen. Verjaardagsfeestjes, kerst, sint, nieuwjaar, pasen, .. Alles is nu alleen ik met de dochter bij mijn ma, gewoon om ze elkaar niet te ontzeggen.
Ben het gemoei, het koppige gelijk, de onwil tot sorry zeggen, de constante commentaar op bepaalde keuzes, de constante 'wannabe wikipedia' zo moe... Telkens weer die vraag 'ik hoor of zie u niet meer? hoe komt da toch?'. Heb de vriendin een maand geleden ten huwelijk gevraagd en heb gewoon geen zin (of schrik) om dat te gaan vertellen omdat ik dan weer een hoop gezaag ga krijgen dat ik mijn eigen 'vermogen' moet beschermen, dat ik vroeger altijd zei dat het voor mij niet moest, trouwen, dat ik weer veranderd ben dat het weer allemaal de schuld van mijn vriendin is, ... AAAARGH..
Vader heb ik in geen 10 jaar gezien of gesproken, dus daar heb ik ook al niets aan.
Sorry voor de Wall of Text, het moest er precies toch eens uit . Respect voor diegen die de moeite gedaan hebben om toch alles te lezen! .
Laatst bewerkt: