Co-ouderschap en de rol van de nieuwe partner

[insane01]

Dag mede BG'ers,

Moest dit het verkeerde topic zijn mag dit gerust verplaatst worden. Ik zit met de volgende ergernissen..
Ik heb een kind met mijn ex. Na een relatie van 14 jaar uit mekaar gegroeid maar toch altijd het beste voor gehad met onze kleine. Was nooit een probleem. We woonden 10 minuten van elkaar dus konden ook altijd wel op elkaar rekenen moest er langs beide kanten iets aan de hand zijn.

Nu 1,5 jaar geleden heeft zij iemand nieuw leren kennen. Goed voor haar en ik wens haar natuurlijk alle geluk van de wereld. Kerel is ook goed voor mijn kind voor zover ik dat vanop afstand kan beoordelen. Nu is er de laatste tijd meer en meer frustratie langs mijn kant..

Mijn ex heeft besloten om naar Nederland te verhuizen. Waar haar nieuwe vriend vandaan komt. Ongeveer 30 min extra rijden voor mij. Kan ik niet verbieden natuurlijk maar het veilige gevoel dat ik had van ervoor, dat mijn kind 10 min van mij is als er iets scheelt valt wel weg.

De laatste tijd begint haar vriend zich meer en meer te "moeien". Tot op het punt dat ik mij stilaan afvraag wie hier nu juist de vader is. We moeten een nieuwe school zoeken voor onze kleine en de 2 scholen die eenzijdig zijn uitgekozen liggen allebei achter hun hoek... Ipv eens te overleggen om elkaar in het midden tegemoet te komen. Ik krijg mijn ex ook nooit is privé te pakken voor een deftig gesprek aangezien de nieuwe vriend er telkens bij is. (dus enkel whatsapp).


We zijn naar een nieuwe school gaan kijken gisteren en hop hij was er weer bij... En weer opdringen en zijn mening geven. Ik voelde mij daar eigenlijk compleet ongewenst.

Er zijn nog tal van voorbeelden die mij het gevoel geven dat ik eigenlijk mijn rol als vader meer en meer moet afgeven...

Hebben jullie ervaring met zo'n toestanden en hebben jullie tips om hier mee om te gaan?

 

[JPV]

Wat belangrijk zal zijn om te antwoorden:
- wat is de leeftijd van het kind
- waarom een nieuwe school
- in welke regeling zitten jullie qua co-ouderschap en hoeveel kan jij voor het kind zorgen?

 

[Tin_Cricket]

Helaas wel wat ervaring met een co-ouder die niet wil meewerken (ruzie zoeken over ALLES, vaak rechtstreeks ten koste van het kind, is gestart sinds ik een nieuwe partner heb, en gewoon het ouderlijk gezag niet respecteren).
Jij kan niet verbieden dat zij verhuist. Zij kan geen school zonder jou kiezen. Tenminste als jullie allebei ouderlijk gezag hebben

Edit: stel je constructief op en stel een bemiddelaar voor. Overigens zal ik met mijn partner wel situaties omtrent mijn kind bespreken maar nooit betrekken in communicatie met mijn ex. Ik zou dat ongepast vinden.

 

[Squidward]

En wat wil het kind?

 

[insane01]

Mijn dochter is 5 jaar. We hebben allebei ouderlijk gezag. Ik heb mijn dochter 2 dagen per week bij mij. (ik werk in shiften en heb ze op mijn 2 rustdagen).

We moeten een nieuwe school kiezen waar ze in het lager onderwijs kan starten.

De schoolkeuze is 1 ding. Zij werkt in haar oude buurt waar onze dochter nu naar school gaat. Zij heeft eenzijdig beslist om 2 scholen uit te kiezen in haar nieuwe buurt. En de 2e school is het oud schooltje van haar nieuwe partner. Nooit is er dialoog geweest van "he insane" wat denk jij of hoe zie jij het.

En mijn probleem is gewoon ook de profileringsdrang van de nieuwe partner... Het is mijn dochter en zij is de mama... Dit zijn in mijn ogen zaken die wij dienen te bespreken en die kerel wordt mij elke keer opgedrongen als het over ons kind gaat.

 

[Mulan]

Hoe ik het zie:
Voordien had ze geen partner, dus ook niemand om rekening mee te moeten houden in het ouderschapsverhaal.
Nu heeft ze wél een partner, nog beter, ze gaat een gezin vormen met hem. Logisch dan dat hij ook mee betrokken zal worden in JULLIE ouderschap.
Het lijkt me vooral enorm moeilijk om hierin een gezond evenwicht te vinden. Want hem helemaal buitenspel zetten is onmogelijk want elke beslissing, zoals een school die ver ligt en al dan niet met openbaar vervoer te doen is, hobby's,... Heeft ook rechtstreeks gevolg op zijn leven. Je moet het niet zien als "die komt mij vervangen als vader" maar hij vervangt jou wél als partner. En dus staan jullie voorlopig met 3 in voor jullie dochter ipv met 2.

 

[Mulan]

Ohja, kleine tip, wij hebben de schoolkeuze tot einde lager onderwijs opgenomen in ons ouderschapsplan net om de stabiliteit van onze dochter te garanderen.

Dat er 1zijdig een schoolkeuze wordt opgedrongen gaat gewoon te ver en dit mag je ook gerust zo zeggen, dat schoolkeuze iets is waarin beide partijen een gelijkwaardige stem horen te hebben en dat jij neen zegt tegen beide voorstellen wegens te ver rijden voor jou. Zeker met een kleuter én wanneer ze toch dagelijks in jouw regio moet zijn, heb je een geldig argument.

 

[insane01]

Hoe ik het zie:
Voordien had ze geen partner, dus ook niemand om rekening mee te moeten houden in het ouderschapsverhaal.
Nu heeft ze wél een partner, nog beter, ze gaat een gezin vormen met hem. Logisch dan dat hij ook mee betrokken zal worden in JULLIE ouderschap.
Het lijkt me vooral enorm moeilijk om hierin een gezond evenwicht te vinden. Want hem helemaal buitenspel zetten is onmogelijk want elke beslissing, zoals een school die ver ligt en al dan niet met openbaar vervoer te doen is, hobby's,... Heeft ook rechtstreeks gevolg op zijn leven. Je moet het niet zien als "die komt mij vervangen als vader" maar hij vervangt jou wél als partner. En dus staan jullie voorlopig met 3 in voor jullie dochter ipv met 2.

Ik begrijp het wel. Ik heb ook een nieuwe partner maar zij kiest ervoor om zich niet op te dringen en wij kiezen er gewoon voor om alles rond mijn dochter thuis te bespreken. Mijn partner laat de beslissingen aan mij en mijn ex over. Omdat zij van het idee is dat zij als plus mama niet moet beslissen over fundamentele zaken.

Ik heb er ook geen probleem mee om te zien dat haar nieuwe partner om onze dochter geeft. Integendeel, ik waardeer dat. Maar het is haar relatie... Ik moet toch geen pint gaan drinken met die kerel of telkens het gevoel krijgen dat ik zijn mening in alles moet tolereren.

Sinds hij in het spel is kan ik gwn nooit een deftig gesprek hebben over ons kind. Ofwel staat hij achter de deur te luistervinken ofwel staat hij naast haar aan de voordeur.. Stel hij wil erbij zijn voor een schoolbezoek,is het dan teveel gevraagd om aan mij te vragen of dit oke is?

 

[Mulan]

Maar hij  is een betrokken partij dus vanuit dat standpunt is het logisch dat hij er ook bij is.

En het grote verschil ligt waarschijnlijk in haar persoonlijkheid. Zij zal de bemiddelaar wat zijn die tussen 2 vuren zit. Als partner moet ze een "eenheid" vormen met hem. Ze kan hem niet gewoon overal buiten laten.
Opnieuw: het slaat wat te veel de verkeerde kant uit, maar als hij 2/3de van de tijd mee instaat voor de kleine meid is het logisch dat hij er ook een stem in heeft en gelukkig ook WIL in hebben.
Hoe was ze in de relatie met jou? Diegene die jou liet beslissen, zich wat op de achtergrond hield? Indien ja is het logisch dat ze nu opnieuw kiest voor een "leider" in haar leven die ze volgt.
Of was ze een madam die altijd stevig in haar schoenen stond en wél het karakter heeft om tegen haar partner te zeggen: "hey, dit is ONS kind, niet het jouwe. Laat ons hier maar de beslissingen nemen en je zal het wel horen als ze genomen zijn."?

 

[insane01]

Goh tijdens onze relatie was zij de dictator en ik het kleine land. Haar wil was wet en zij hield heel weinig rekening met de gevoelens van andere partijen.

Zonder die kerel af te breken maar hij is eerder het type dat ja knikt. Pasop nogmaals het is wss wel een goede gast en hij is goed voor mijn dochter dus alle respect. Maar ik vind het gewoon niet oke dat er geen communicatie is. Een nieuwe partner is goed, maar daar moet de ex toch niet perse een onderdeel van zijn? Of last van hebben?

Zij maakt ook wel eens verwijten... Bv toen ik niet kon stoppen op mijn werk want ja ik werk als hulpverlener in shiften kreeg ik het bericht "al een geluk is (nieuwe partner) er.... Hij is echt een engel".

Dan denk ik Pff ja mens...

Mijn dochter mag bv nooit eens bij mijn moeder blijven slapen. Onder het mom van zo gaat onze dochter 5 slaapplekken hebben... Maar ik heb vernomen dat onze dochter al wel is blijven slapen bij de ouders van de nieuwe partner... Allemaal zaken die echt niet oke zijn in mijn ogen.

 

[Mulan]

Goh tijdens onze relatie was zij de dictator en ik het kleine land. Haar wil was wet en zij hield heel weinig rekening met de gevoelens van andere partijen.

Zonder die kerel af te breken maar hij is eerder het type dat ja knikt. Pasop nogmaals het is wss wel een goede gast en hij is goed voor mijn dochter dus alle respect. Maar ik vind het gewoon niet oke dat er geen communicatie is. Een nieuwe partner is goed, maar daar moet de ex toch niet perse een onderdeel van zijn? Of last van hebben?

Zij maakt ook wel eens verwijten... Bv toen ik niet kon stoppen op mijn werk want ja ik werk als hulpverlener in shiften kreeg ik het bericht "al een geluk is (nieuwe partner) er.... Hij is echt een engel".

Dan denk ik Pff ja mens...

Mijn dochter mag bv nooit eens bij mijn moeder blijven slapen. Onder het mom van zo gaat onze dochter 5 slaapplekken hebben... Maar ik heb vernomen dat onze dochter al wel is blijven slapen bij de ouders van de nieuwe partner... Allemaal zaken die echt niet oke zijn in mijn ogen.

Geen idee of jullie daar toe bereid zijn, maar misschien kan een bemiddelaar jullie daarin wel helpen om een beter evenwicht te vinden?

In elk geval: co-ouderschap is alles behalve "de makkelijke oplossing" en als er nog eens partners, halfbroertjes of halfzusjes etc bij komen kijken is het allemaal nog een veel grotere soep!
Misschien is het al een begin om eens te zeggen: "jij en ik voeden onze dochter samen op. Ik wil in de eerste plaats nieuwe beslissingen onder ons 2 bespreken, zonder hem erbij. Want enkel jouw en mijn stem zijn van tel bij beslissingen, niet de zijne. Dat wil niet zeggen dat hij geen mening mag hebben of niet van tel is. Wel dat hij nergens een gelijkwaardig 3de stem heeft."

 

[C11]

Hier zijn al heel wat goede adviezen gepasseerd waar ik me bij aansluit. Ik heb geen ervaring met partners, co-ouders, kinderen etc, maar wel als kind van gescheiden ouders.
Hoe ik je verhaal nu lees zit er een grote emotionele beladenheid op de aanwezigheid van de partner. De realiteit is nu echter eenmaal zo dat hij een rol speelt in het leven van je dochter en er dus sowieso een bepaalde samenwerking nodig zal zijn. Probeer die emotionele beladenheid aub wat aan de kant te zetten en je vooral te focussen op wat belangrijk is voor je dochter. Goede en duidelijke afspraken, stabiliteit, enzovoort.

Het lijkt alsof er op dit moment nog heel wat mogelijk is qua communicatie en bemiddeling tussen jullie. Laat de frustraties vooral niet verder groeien. Hoe groter deze worden, hoe minder samenwerking er mogelijk zal zijn en dat is volgens mij helemaal niet wat je wil.

 

[MisterV]

Ik lees vooral frustratie over het feit dat er over zijn dochter wordt beslist boven zijn hoofd en dat de wensen/eisen van de nieuwe partner van de ex zwaarder lijken te wegen in beslissingen rond zijn dochter in plaats van die van insane. We kennen hier natuurlijk niet het hele verhaal en horen hier maar één kant, maar hoe het ook zit lijkt het mij logisch dat het beslissingsrecht over fundamentele zaken als schoolkeuze bij de ouders liggen. Een nieuwe partner kan daar zijn zeg over doen en daar kan rekening mee gehouden worden, maar op het einde van de rit zijn het beide ouders die keuzes moeten maken en elke ouder zou daarin gelijkwaardig moeten zijn. En vergeet ook de wensen van de dochter niet.

(voor zover er sprake is van het gelijkwaardig opnemen van de zorg uiteraard, in een verhaal van bijvoorbeeld een afwezige vader vs. voltijds zorgende moeder wordt het een andere zaak)

Als je er niet zelf uitraakt zal er zoals eerder gesuggereerd inderdaad richting bemiddeling gekeken moeten worden.

 

[Deleted member 3056]

Ik ben plusmama van een kind van bijna 12 en dat sinds al ze bijna 3 was en nog nooit heb ik het nog maar in mijn hoofd gehaald om mij te bemoeien.
Wat denkt die balhaar wel niet? Dat hij een keer een stap opzij zet en de ouders hun ding laat doen.
Als hij echt en oprecht van die vrouw houdt en jouw kind dan zet hij een stap opzij en houdt hij zijn klep. Hij mag zijn mening geven als erom gevraagd wordt en zo niet, wieberen...
Laatse waar dat kindje behoefte aan heeft is gezeik van een hoop oudjes.

 

[insane01]

Ik ben plusmama van een kind van bijna 12 en dat sinds al ze bijna 3 was en nog nooit heb ik het nog maar in mijn hoofd gehaald om mij te bemoeien.
Wat denkt die balhaar wel niet? Dat hij een keer een stap opzij zet en de ouders hun ding laat doen.
Als hij echt en oprecht van die vrouw houdt en jouw kind dan zet hij een stap opzij en houdt hij zijn klep. Hij mag zijn mening geven als erom gevraagd wordt en zo niet, wieberen...
Laatse waar dat kindje behoefte aan heeft is gezeik van een hoop oudjes.

Awel dit bedoel ik dus exact..
Ik ben papa en zij mama. Klaar. Elke mening die hij heeft mag zeker.. Maar dat hij dat dan met haar bespreekt.

Ik voel mijn rol als papa echt weg glippen. Hij moet er ook telkens bij zijn op oudercontacten en nu schoolbezoeken. Mijn huidige partner is daar zelfs niet bij... Zij is van mening dat dit fundamentele zaken zijn die in de handen van de ouders liggen.

Je kon ook zien aan de directrice van dat schooltje dat zij het ook vreemd vond dat hij zich zo op de voorgrond probeerde te zetten.

 

[Sylverscythe]

Ik ben plusmama van een kind van bijna 12 en dat sinds al ze bijna 3 was en nog nooit heb ik het nog maar in mijn hoofd gehaald om mij te bemoeien.
Wat denkt die balhaar wel niet? Dat hij een keer een stap opzij zet en de ouders hun ding laat doen.
Als hij echt en oprecht van die vrouw houdt en jouw kind dan zet hij een stap opzij en houdt hij zijn klep. Hij mag zijn mening geven als erom gevraagd wordt en zo niet, wieberen...
Laatse waar dat kindje behoefte aan heeft is gezeik van een hoop oudjes.

Awel dit bedoel ik dus exact..
Ik ben papa en zij mama. Klaar. Elke mening die hij heeft mag zeker.. Maar dat hij dat dan met haar bespreekt.

Ik voel mijn rol als papa echt weg glippen. Hij moet er ook telkens bij zijn op oudercontacten en nu schoolbezoeken. Mijn huidige partner is daar zelfs niet bij... Zij is van mening dat dit fundamentele zaken zijn die in de handen van de ouders liggen.

Je kon ook zien aan de directrice van dat schooltje dat zij het ook vreemd vond dat hij zich zo op de voorgrond probeerde te zetten.

Ik vind het nu wel niet onlogisch dat de nieuwe partner wordt betrokken in (sommige) belissingen rond het kind van zijn vriendin/vrouw dat 5 van de 7 dagen bij hem woont. Dat hij niet het laatste woord moet hebben, akkoord, maar ik vermoed dat dit in samenspraak met de moeder is.

Nu goed, ik zou wel eens diplomatisch vermelden dat het op je lever ligt, jij uiteindelijk de vader bent, en je dus betrokken dient te worden bij het maken van beslissingen, en het niet de bedoeling is dat je altijd "1 tegen 2" moet inbinden.

 

[MisterV]

Hij moet er ook telkens bij zijn op oudercontacten en nu schoolbezoeken.

Ik vind dit eigenlijk redelijk geschift, een schoolfeest oké, maar op een oudercontact heeft hij niks te zoeken.

 

[MrCipo]

Ik vind dit eigenlijk redelijk geschift, een schoolfeest oké, maar op een oudercontact heeft hij niks te zoeken.

Redelijk geschift?!
Hij staat toch deels mee in voor de opvoeding dus mag toch ook betrokken worden bij een oudercontact?

 

[MisterV]

Redelijk geschift?!
Hij staat toch deels mee in voor de opvoeding dus mag toch ook betrokken worden bij een oudercontact?

Een plusouder die zich gaat moeien met de studieresultaten van een kind, dat is een vrij grote garantie op vuurwerk. Het gaat hier nog om een jong kind, die heeft daar weinig weerwerk tegen, een (pre)puber pikt dit niet, uitzonderingssituaties buiten beschouwing gelaten. En terecht.

(dat een plusouder zorgt dat het schoolwerk gebeurt als ze pakweg thuiskomen en beginnen te gamen ipv dat schoolwerk te doen is weer wat anders, dat gaat over dagdagelijkse gang van zaken)

https://www.scheidingskoffer.be/ove...en-plus-ouder-in-een-nieuw-samengesteld-gezin

 

[botchla]

Ik lees in je reacties dat het je emotioneel hoog zit Insane01. Je reageert ook vooral op de personen die je naar de mond praten en die de frustraties verder vergroten. Maak je hoofd eens leeg met een lange wandeling en herlees dit goede advies nog een keer:

Hier zijn al heel wat goede adviezen gepasseerd waar ik me bij aansluit. Ik heb geen ervaring met partners, co-ouders, kinderen etc, maar wel als kind van gescheiden ouders.
Hoe ik je verhaal nu lees zit er een grote emotionele beladenheid op de aanwezigheid van de partner. De realiteit is nu echter eenmaal zo dat hij een rol speelt in het leven van je dochter en er dus sowieso een bepaalde samenwerking nodig zal zijn. Probeer die emotionele beladenheid aub wat aan de kant te zetten en je vooral te focussen op wat belangrijk is voor je dochter. Goede en duidelijke afspraken, stabiliteit, enzovoort.

Het lijkt alsof er op dit moment nog heel wat mogelijk is qua communicatie en bemiddeling tussen jullie. Laat de frustraties vooral niet verder groeien. Hoe groter deze worden, hoe minder samenwerking er mogelijk zal zijn en dat is volgens mij helemaal niet wat je wil.

Probeer daarna met je partner een "goed" gesprek aan te knopen, desnoods onder begeleiding want ik kan moeilijk oordelen of er eerst een herstel / hernieuwd vertrouwen moet gecreëerd worden of dat jullie direct een gesprek kunnen aanknopen.

Vraag om eerst eens onderling te kunnen praten alvorens de partners erbij betrokken worden. Jullie moeten als ex-koppel en ouders de krijtlijnen kunnen bespreken maar de beslissingen zullen ook impact hebben op jullie eigen partners, dus ze opzij zetten is ijdele hoop.

Als jullie aan tafel zitten geef dan feedback vanuit jezelf "ik vind dat, ik voel mij" en maak dingen tastbaar / concreet. Verplaats je ook in haar (hun) situatie, ik denk dat zij ook het beste wil voor jullie dochter, dat moet je voor ogen houden.

Sta open voor de reactie van je ex-partner en eens de bezorgdheden van beide gekaderd zijn ga dan op zoek naar een compromis waar jullie beiden mee kunnen leven.

Afsluitend twee principes:

- Een goed compromis daarmee is niemand echt tevreden
- Liever een slecht compromis dan een goed proces