Avondland
Well-known member
Met een beetje verbeelding kunt ge de tienerjaren van Blackie wel ervaren, die prangende teenage angst en BFF drama. Het vinden van troost en moed in muziek. Het ontdekken van de muzikale beleving is voor mij wellicht het grootste kantelpunt van mijn leven geweest, mogelijk zelfs nog groter dan de ontdekking van literatuur (jaja!). Dat vele BG'ers dus kiezen voor een album dat bruist van jeugdnostalgie vind ik op dat vlak hoopgevend, want ze kiezen met hun ziel en respect voor hun muzikale odyssee. Dat heb ik al een paar keer gezegd: wees een ambassadeur van uw plaat. Ik heb nog nooit van de band gehoord, maar het zou perfect in het rijtje bands staan dat ik destijds heb beluisterd toen ik mijn muzikale smaak volop aan het ontdekken was na de openbaring van de soundtrack van American Pie 2. Als ik het vanuit mijn 34-jarig perspectief bekijk is dit geen spek voor mijn bek wegens te gepolijst en mak en smaakloos, maar met respect voor de nostalgie en muzikale ziel van Blackie kan ik haar keuze wel respecteren. Het is correct, maar voor een tiener is dit ongetwijfeld muziek dat je met je hele hart gaat beluisteren.
Ja, later ben ik op zoek gegaan naar een rauwere, authentieke klank. Ik ben beland bij de nihilistische oerkracht van duistere metalen, pas om dat véél later te counteren met de hoogwaardige complexe paradijselijkheid van een Bach of Jean-Baptiste Lully of de intuïtieve doch mathematisch perfecte roes van freestyle jazz. Je moet daar nog wat psychedelica aan toevoegen en je krijgt een eigenaardige maar fraaie mengeling. Je moet ergens starten en er blijft een soort respect over voor die startblokken, ook al zijn dat vaak wat brave, commercieel zéér degusteerbare rockbands die, zoals hierboven geopperd, "uit het boekje" komen, stoer doch geföhnd. Typisch nillies, maar ik vermoed dat elk tijdperk wel gelijkaardige "springplankmuziek" heeft: verwaterde bijproducten van de ware destillaten die je pas ontdekt op latere leeftijd. Je moet eigenlijk al geluk hebben dat je iemand hebt die je meteen naar de interessante platen kan leiden én dat je daar meteen ontvankelijk voor bent. Er zijn ook arme zielen die blijven steken in top 30 muziek.
Ik ben nu al aan het denken hoe ik mijn dochter ontvankelijk maak voor rauwe nihilistische black metal en de Matthaus-passie van J. S. Bach, maar mogelijk wordt dat een onmogelijk spagaat en gaat dat kind toch haar eigen goesting doen. Ze heeft pit, dus ik hoop alleszins dat de K3-fase mij gespaard blijft. Stel je voor dat die over twintig jaar haar AOTW op dit forum aanvangt met een K3-straalschijf ...
Ja, later ben ik op zoek gegaan naar een rauwere, authentieke klank. Ik ben beland bij de nihilistische oerkracht van duistere metalen, pas om dat véél later te counteren met de hoogwaardige complexe paradijselijkheid van een Bach of Jean-Baptiste Lully of de intuïtieve doch mathematisch perfecte roes van freestyle jazz. Je moet daar nog wat psychedelica aan toevoegen en je krijgt een eigenaardige maar fraaie mengeling. Je moet ergens starten en er blijft een soort respect over voor die startblokken, ook al zijn dat vaak wat brave, commercieel zéér degusteerbare rockbands die, zoals hierboven geopperd, "uit het boekje" komen, stoer doch geföhnd. Typisch nillies, maar ik vermoed dat elk tijdperk wel gelijkaardige "springplankmuziek" heeft: verwaterde bijproducten van de ware destillaten die je pas ontdekt op latere leeftijd. Je moet eigenlijk al geluk hebben dat je iemand hebt die je meteen naar de interessante platen kan leiden én dat je daar meteen ontvankelijk voor bent. Er zijn ook arme zielen die blijven steken in top 30 muziek.
Ik ben nu al aan het denken hoe ik mijn dochter ontvankelijk maak voor rauwe nihilistische black metal en de Matthaus-passie van J. S. Bach, maar mogelijk wordt dat een onmogelijk spagaat en gaat dat kind toch haar eigen goesting doen. Ze heeft pit, dus ik hoop alleszins dat de K3-fase mij gespaard blijft. Stel je voor dat die over twintig jaar haar AOTW op dit forum aanvangt met een K3-straalschijf ...
