Boeken Welk fictieboek heb je net uitgelezen en wat vond je ervan?

[coldplayke]

Goh, ik wil geen valse verwachtingen scheppen, dus zo uitgesproken zou ik het nu ook weer niet zeggen. Zoals ik al zei, is de grootste moeilijkheid voor mij om een boek te kiezen en er aan te beginnen. Een boek herlezen ga ik dan nog rapper doen dan aan iets nieuw beginnen, dan wéét ik tenminste dat het geen tijdverspilling is, anders dreig ik ik simpelweg veel te veel tijd verliezen aan wat mogelijk slechts middelmaat is. Ik vind dat heel ambetant, want niet elk goed boek heeft u mee na 10 pagina's, maar langer dan dat durf ik er echt niet aan geven om al dan niet overtuigd te worden.

Soms voel ik me als één van die koppels die op Netflix een film of serie zoeken, om dan na anderhalf uur twijfelen uiteindelijk te beseffen dat het tijd is om te gaan slapen.

Ik heb de laatste jaren de gewoonte gecreëerd om boeken die ik slecht of middelmatig vind, toch uit te lezen. Er valt veel voor te zeggen om vroegtijdig te stoppen wanneer een boek het écht niet voor je doet (al is het maar omdat een mensenleven sowieso al niet lang genoeg is om alle boeken die je ooit wil lezen effectief gelezen te krijgen), maar het hangt er voor mij vanaf of je puur leest ter ontspanning, of ook voor een groot deel om jezelf te ontplooien. Het klinkt waarschijnlijk wat wollig, maar ik leer ook veel over mezelf bij als persoon van de slechte boeken die ik heb gelezen, en die mindere leeservaringen helpen me ook om beter te herkennen/begrijpen wat ik dan wel goede literatuur vind. Wanneer ik een paar echt uitstekende boeken na elkaar gelezen heb, neem ik wel al eens bewust een boek ertussen waarvan ik een vermoeden heb dat het geen voltreffer zal zijn. Als persoonlijke uitdaging om ook meer boeken te lezen waar ik in eerste instantie vooroordelen over heb of weigerachtig tegenover sta. Soms valt dat enorm mee (zie: het Verdriet van België), soms valt het tegen.

Non-fictie hoef ik niet meer, en al zeker geen Congo-zever of van die toestanden, dat krijg ik gewoon niet uitgelezen (en het is ook veel verleidelijker om er halfweg mee te stoppen, vraag dat maar aan de Harari's en co. in mijn boekenkast). WO II literatuur boeit mij bijvoorbeeld ook geen hol, maar het is erg moeilijk om uit te leggen wat ik dan wél wil.

Pure non-fictie lees ik ook niet veel/graag, maar wat Congo voor mij speciaal maakte was dat het geen kurkdroog geschiedkundig werk is, maar veel meer wegleest als een memoire. David van Reybroeck is trouwens ook dichter en dat is duidelijk voelbaar aan de prachtige poëtische beschrijvingen in Congo.

 

[Avondland]

Pure non-fictie lees ik ook niet veel/graag, maar wat Congo voor mij speciaal maakte was dat het geen kurkdroog geschiedkundig werk is, maar veel meer wegleest als een memoire. David van Reybroeck is trouwens ook dichter en dat is duidelijk voelbaar aan de prachtige poëtische beschrijvingen in Congo.

O, maar zo zijn er héél wat parels te vinden hoor. De Bourgondiërs van Bart Van Loo leest bijvoorbeeld zeer vlot weg. En als je meer memoirestijl wil lezen: De eeuw van mijn vader van Geert Mak en Le Labyrinthe du Monde van Marguerite Yourcenar (kan je ook in het Nederlands vinden) zijn schitterend. Dan zwijg ik nog maar over het absoluut magistrale Die Welt von Gestern van Stefan Zweig, maar die heb je mogelijk al gelezen.

Bij non-fictie vind ik schrijfstijl ook zeer belangrijk. Bij fictie kan dat misschien hét onderwerp zijn, bij non-fictie zal dat eerder een functionele meerwaarde zijn maar het is zeer zeker een grote meerwaarde. Zelfs in academische verhandelingen kan dat een meerwaarde zijn, al ga je die niet zo snel in een gewone boekenwinkel vinden. Een verhaal, zij het bestaand of niet bestaand, gepopulariseerd of wetenschappelijk, dat goed en geëngageerd is geschreven nodigt toch veel meer uit om erover te praten en na te denken?

 

[Deleted member 95]

Grote verrassing om te leren hoe wreed de Assyriers waren, wat toch een beetje afstak tegen hun tijdgenoten.

Uit nieuwsgierigheid even doorheen de thread gebladerd en op bovenstaande quote uitgekomen.
Wat fijn dat je interesse hebt in deze periode!

Ik moet op mijn tellen letten want ik heb er eigenlijk zeer weinig over gelezen, zeker minder als jij, maar uiteraard weet ik beroepshalve wel een paar dingen. Je refereert ongetwijfeld naar de manier waarop Assyriërs zogezegd omgingen met krijgsgevangenen en overwonnen vijanden? Die reliëfs zijn te bezichtigen in het British Museum, zeker de moeite. Je vindt er onder andere een primitieve versie van een tank op terug!

Nu, ondanks als de gruwel en wreedaardigheid die daarop wordt afgebeeld (spietsen, handjes kappen, etc... ), moet je dat niet meteen beschouwen als een historisch relaas. Die dingen werden opgehangen in de troonzaal van het paleis, waar rivaliserende koningen/diplomaten/zendbodes ze ongetwijfeld te zien kregen. Wellicht hadden ze dus vooral een intimiderende functie, en was de realiteit iets genuanceerder. Ook de braafheid van de andere volkeren moet zeker niet overdreven worden, het is niet omdat Nebuchadnezzar zich meer profileerde als bouwheer dan als tiran, dat hij daadwerkelijk ook zo ervaren werd door zijn tijdsgenoten (vraag maar aan de joden wat ze van hem denken).

Ik weet niet of dat in het boek ook zo is uitgelegd, want ik heb het niet gelezen, maar ik dacht: ik geef het even mee. Anderzijds, wat wel vaststaat is dat Sennacherib (samen met Assurnasirpal misschien niet toevallig de verantwoordelijke uitgever van de meest wrede reliëfs in kwestie) Babylon zowat helemaal heeft afgebrand, wat in die tijd toch als een serieuze schok ervaren werd, dus dat wilt wel iets zeggen. Babylon was zo 'n beetje het religieus-cultureel centrum van de wereld, dat is alsof je het Vaticaan zou bestormen of zo. Ze hadden het natuurlijk wel een beetje gezocht door z'n zoon te ontvoeren en executeren, maar goed.

De leeuwenjacht-reliëfs van Assurbanipal zijn trouwens nog veel meer de moeite om te zien, en daaruit blijkt toch dat de Assyriërs een zeker oog hadden voor lijden en angst, respectievelijk in de weergave van de gewonde/dode leeuwen, waartegenover de emotionele impact van The Lion King instant verbleekt, en de angst in de ogen van de paarden die duidelijk helemaal geen zin hebben om te gaan jagen. Het contrast met de nogal robotische expressie van de menselijke figuren is echt wel opvallend op die reliëfs.

 

[FlyingHorseman]

Goh, ik wil geen valse verwachtingen scheppen, dus zo uitgesproken zou ik het nu ook weer niet zeggen. Zoals ik al zei, is de grootste moeilijkheid voor mij om een boek te kiezen en er aan te beginnen. Een boek herlezen ga ik dan nog rapper doen dan aan iets nieuw beginnen, dan wéét ik tenminste dat het geen tijdverspilling is, anders dreig ik ik simpelweg veel te veel tijd verliezen aan wat mogelijk slechts middelmaat is. Ik vind dat heel ambetant, want niet elk goed boek heeft u mee na 10 pagina's, maar langer dan dat durf ik er echt niet aan geven om al dan niet overtuigd te worden.

Soms voel ik me als één van die koppels die op Netflix een film of serie zoeken, om dan na anderhalf uur twijfelen uiteindelijk te beseffen dat het tijd is om te gaan slapen.

Wat zijn enkele boeken die je goed vindt?

Ik herken het probleem ergens wel, maar uiteindelijk moet je op een bepaald moment gewoon ergens aan beginnen zonder op voorhand de druk op te leggen dat het goed moét zijn. Uiteindelijk moet je dat potentiële tijdsverlies wat relativeren. Als je een wat geoefend lezer bent, is een boek van 300 bladzijden op een week uit als je dagelijks een uurtje leest. Ik heb ook wel periodes dat ik wat minder tijd of goesting heb om te lezen en dan ga ik ook wel bewust kortere novelles of verzamelingen kortverhalen uitzoeken. Daarbij is dat gevoel van engagement dat je aangaat al wat minder.

Hoe meer je leest, hoe meer je enerzijds op voorhand een idee krijgt wat je ding gaat zijn en ook anderzijds hoe meer dingen buiten je comfort zone je toch gaan aanspreken. Ik ben een sucker voor wat ingewikkelde postmoderne romans, maar nu ben ik een een cyclus romans over het opgroeien van en de vriendschap tussen twee Italiaanse meisjes aan't lezen. Niet meteen mijn interessegebied op het eerste zicht, maar ik geniet ervan door hoe goed het geschreven is en hoe mooi de personages uitgewerkt zijn.

 

[Avondland]

Uit nieuwsgierigheid even doorheen de thread gebladerd en op bovenstaande quote uitgekomen.
Wat fijn dat je interesse hebt in deze periode!

Ik moet op mijn tellen letten want ik heb er eigenlijk zeer weinig over gelezen, zeker minder als jij, maar uiteraard weet ik beroepshalve wel een paar dingen. Je refereert ongetwijfeld naar de manier waarop Assyriërs zogezegd omgingen met krijgsgevangenen en overwonnen vijanden? Die reliëfs zijn te bezichtigen in het British Museum, zeker de moeite. Je vindt er onder andere een primitieve versie van een tank op terug!

Nu, ondanks als de gruwel en wreedaardigheid die daarop wordt afgebeeld (spietsen, handjes kappen, etc... ), moet je dat niet meteen beschouwen als een historisch relaas. Die dingen werden opgehangen in de troonzaal van het paleis, waar rivaliserende koningen/diplomaten/zendbodes ze ongetwijfeld te zien kregen. Wellicht hadden ze dus vooral een intimiderende functie, en was de realiteit iets genuanceerder. Ook de braafheid van de andere volkeren moet zeker niet overdreven worden, het is niet omdat Nebuchadnezzar zich meer profileerde als bouwheer dan als tiran, dat hij daadwerkelijk ook zo ervaren werd door zijn tijdsgenoten (vraag maar aan de joden wat ze van hem denken).

Ik weet niet of dat in het boek ook zo is uitgelegd, want ik heb het niet gelezen, maar ik dacht: ik geef het even mee. Anderzijds, wat wel vaststaat is dat Sennacherib (samen met Assurnasirpal misschien niet toevallig de verantwoordelijke uitgever van de meest wrede reliëfs in kwestie) Babylon zowat helemaal heeft afgebrand, wat in die tijd toch als een serieuze schok ervaren werd, dus dat wilt wel iets zeggen. Babylon was zo 'n beetje het religieus-cultureel centrum van de wereld, dat is alsof je het Vaticaan zou bestormen of zo. Ze hadden het natuurlijk wel een beetje gezocht door z'n zoon te ontvoeren en executeren, maar goed.

De leeuwenjacht-reliëfs van Assurbanipal zijn trouwens nog veel meer de moeite om te zien, en daaruit blijkt toch dat de Assyriërs een zeker oog hadden voor lijden en angst, respectievelijk in de weergave van de gewonde/dode leeuwen, waartegenover de emotionele impact van The Lion King instant verbleekt, en de angst in de ogen van de paarden die duidelijk helemaal geen zin hebben om te gaan jagen. Het contrast met de nogal robotische expressie van de menselijke figuren is echt wel opvallend op die reliëfs.

Geldt dat bij uitbreiding niet voor alle uitingen van toenmalige overheersers? In zekere zin zijn die kunstuitingen vormen van propaganda waarmee de soeverein zijn plaats in de wereld legitimeert. Ik heb enkele jaren geleden een ontzettend boeiend boek gekocht waar een comparatieve analyse wordt gemaakt van hofrituelen bij de Sassaniden en de Byzantijnen:

The Two Eyes of the Earth: Art and Ritual of Kingship Between Rome and Sasanian Iran van Matthew Canepa. Ik heb die klepper zelfs meegesleurd naar Iran en stond met pretoogjes te kijken naar het magistrale Naqsh-e Rustam nabij Persepolis.

This pioneering study examines a pivotal period in the history of Europe and the Near East. Spanning the ancient and medieval worlds, it investigates the shared ideal of sacred kingship that emerged in the late Roman and Persian empires. This shared ideal, while often generating conflict during the four centuries of the empires' coexistence (224-642), also drove exchange, especially the means and methods Roman and Persian sovereigns used to project their notions of universal rule: elaborate systems of ritual and their cultures' visual, architectural, and urban environments. Matthew Canepa explores the artistic, ritual, and ideological interactions between Rome and the Iranian world under the Sasanian dynasty, the last great Persian dynasty before Islam. He analyzes how these two hostile systems of sacred universal sovereignty not only coexisted, but fostered cross-cultural exchange and communication despite their undying rivalry. Bridging the traditional divide between classical and Iranian history, this book brings to life the dazzling courts of two global powers that deeply affected the cultures of medieval Europe, Byzantium, Islam, South Asia, and China.

 

[Deleted member 95]

Wat zijn enkele boeken die je goed vindt?

Mijn favoriet boek (met mijlen voorsprong) is 100 Jaar Eenzaamheid, maar ik kan moeilijk uitleggen waarom. Ik denk dat de grootste verdienste eraan is dat ogenschijnlijk wonderbaarlijke of absurde gebeurtenissen tussen de soep en de patatten verteld worden alsof het niets is, terwijl de meest banale zaken met een overdaad aan flair verheven worden. Dat én de schier eindeloze stroom aan hilarische, triestige, of filosofische anekdotes vind ik gewoon overweldigend mooi.

Behalve dat zou ik al eens goed moeten nadenken over een boek waar ik echt door weggeblazen werd. Het kan haast niet anders dan een jeugdboek zijn, manlief wat is het lang geleden dat ik nog gelezen heb.

Ik lees ook niet "dagelijks een uurtje". Als ik aan een boek begin, moet het uit en liefst zo snel mogelijk. Waarom zou ik een week lang dagelijks een uur (!) van mijn tijd opofferen aan een boek dat ik niet goed vind. Hebben jullie allemaal zo veel tijd over dat dat vanzelfsprekend is?

Geldt dat bij uitbreiding niet voor alle uitingen van toenmalige overheersers? In zekere zin zijn die kunstuitingen vormen van propaganda waarmee de soeverein zijn plaats in de wereld legitimeert.

Uiteraard, daarom zet ik er ook het voorbeeld van Nebuchadnezzar bij. Een koning kan wel min of meer richting geven aan hoe hij herinnerd wil worden, maar dat zegt weinig over hoe de mensen destijds over hem dachten, laat staan hoe zijn handelen nu echt was.

Daarom vond ik de uitspraak "Amai ik verschiet ervan dat de Assyriërs zo wreed waren" een beetje vreemd voor iemand die net een goed boek daarover gelezen had, je zou denken dat die nuance daarin toch gemaakt zou worden. Ze stelden zich weliswaar graag als wreed voor omdat dat paste in hun businessmodel, maar verder dan dat heb je weinig zekerheid om ze te gaan vergelijken met de volkeren rond hen, die zeker ook geen doetjes waren.

Van de Sassaniden weet ik wel echt niets af, sorry. Ik interesseer mij veel meer in wat daarvoor kwam.

 

[coldplayke]

Mijn favoriet boek (met mijlen voorsprong) is 100 Jaar Eenzaamheid, maar ik kan moeilijk uitleggen waarom. Ik denk dat de grootste verdienste eraan is dat ogenschijnlijk wonderbaarlijke of absurde gebeurtenissen tussen de soep en de patatten verteld worden alsof het niets is, terwijl de meest banale zaken met een overdaad aan flair verheven worden. Dat én de schier eindeloze stroom aan hilarische, triestige, of filosofische anekdotes vind ik gewoon overweldigend mooi.

Ik heb nog niets van Marquez gelezen (zit wel tussen mijn to-read stapel), maar als die filosofische insteek over alledaagse dingen je aansprak, is The Unbearable Lightness of Being van Milan Kundera misschien ook wel iets voor jou.

 

[Avondland]

Ik heb nog niets van Marquez gelezen (zit wel tussen mijn to-read stapel), maar als die filosofische insteek over alledaagse dingen je aansprak, is The Unbearable Lightness of Being van Milan Kundera misschien ook wel iets voor jou.

Die Kundera is werkelijk prachtig, misschien dat ik die nog eens ga lezen want ik genoot daar van. Ook een heel fijne structuur: allemaal korte hoofdstukken met zéér rake gedachten. Kan je nog boeken van hem aanraden?

 

[Deleted member 95]

Ik heb nog niets van Marquez gelezen (zit wel tussen mijn to-read stapel), maar als die filosofische insteek over alledaagse dingen je aansprak, is The Unbearable Lightness of Being van Milan Kundera misschien ook wel iets voor jou.

Een echte klassieker als ik mij niet vergis, die op basis van de titel alleen al de interesse wekt van een mistroostige ziel als de mijne.
Misschien wordt het die wel!

Ik voel mij alleszins al veel beter over mijn culturele barbarij ten opzichte van jouw geletterdheid, of wat ik daarvoor aannam alleszins, want als je nog niets van Marquez gelezen hebt, heb je nog niets gelezen. Maak er werk van, hup!

 

[coldplayke]

Die Kundera is werkelijk prachtig, misschien dat ik die nog eens ga lezen want ik genoot daar van. Ook een heel fijne structuur: allemaal korte hoofdstukken met zéér rake gedachten. Kan je nog boeken van hem aanraden?

Zijn tweede meest bekende boek, The Book of Laughter and Forgetting, is vergelijkbaar qua sfeer en toon en kan ik ook aanbevelen. Zijn allemaal aparte verhalen die op de een of andere manier toch met elkaar verweven zijn.

 

[Avondland]

Zijn tweede meest bekende boek, The Book of Laughter and Forgetting, is vergelijkbaar qua sfeer en toon en kan ik ook aanbevelen. Zijn allemaal aparte verhalen die op de een of andere manier toch met elkaar verweven zijn.

Ik noteer!

 

[Général Zantas]

Uit nieuwsgierigheid even doorheen de thread gebladerd en op bovenstaande quote uitgekomen.
Wat fijn dat je interesse hebt in deze periode!

Ik moet op mijn tellen letten want ik heb er eigenlijk zeer weinig over gelezen, zeker minder als jij, maar uiteraard weet ik beroepshalve wel een paar dingen. Je refereert ongetwijfeld naar de manier waarop Assyriërs zogezegd omgingen met krijgsgevangenen en overwonnen vijanden? Die reliëfs zijn te bezichtigen in het British Museum, zeker de moeite. Je vindt er onder andere een primitieve versie van een tank op terug!

Nu, ondanks als de gruwel en wreedaardigheid die daarop wordt afgebeeld (spietsen, handjes kappen, etc... ), moet je dat niet meteen beschouwen als een historisch relaas. Die dingen werden opgehangen in de troonzaal van het paleis, waar rivaliserende koningen/diplomaten/zendbodes ze ongetwijfeld te zien kregen. Wellicht hadden ze dus vooral een intimiderende functie, en was de realiteit iets genuanceerder. Ook de braafheid van de andere volkeren moet zeker niet overdreven worden, het is niet omdat Nebuchadnezzar zich meer profileerde als bouwheer dan als tiran, dat hij daadwerkelijk ook zo ervaren werd door zijn tijdsgenoten (vraag maar aan de joden wat ze van hem denken).

Ik weet niet of dat in het boek ook zo is uitgelegd, want ik heb het niet gelezen, maar ik dacht: ik geef het even mee. Anderzijds, wat wel vaststaat is dat Sennacherib (samen met Assurnasirpal misschien niet toevallig de verantwoordelijke uitgever van de meest wrede reliëfs in kwestie) Babylon zowat helemaal heeft afgebrand, wat in die tijd toch als een serieuze schok ervaren werd, dus dat wilt wel iets zeggen. Babylon was zo 'n beetje het religieus-cultureel centrum van de wereld, dat is alsof je het Vaticaan zou bestormen of zo. Ze hadden het natuurlijk wel een beetje gezocht door z'n zoon te ontvoeren en executeren, maar goed.

De leeuwenjacht-reliëfs van Assurbanipal zijn trouwens nog veel meer de moeite om te zien, en daaruit blijkt toch dat de Assyriërs een zeker oog hadden voor lijden en angst, respectievelijk in de weergave van de gewonde/dode leeuwen, waartegenover de emotionele impact van The Lion King instant verbleekt, en de angst in de ogen van de paarden die duidelijk helemaal geen zin hebben om te gaan jagen. Het contrast met de nogal robotische expressie van de menselijke figuren is echt wel opvallend op die reliëfs.

Bedankt voor de uiteenzetting, en ik ga zeker niet akkoord met de stelling dat ik er meer over gelezen heb. Ik had tot dat boek er nog niets over gelezen, en dat boek (boekje) is ook maar een introductie tot dat tijdperk. Het had maar iets van een 60 pagina's en de Assyriers liepen rond voor bijna 1.500 jaar (grellig eigenlijk hoe lang die er waren), dus enkel het tipje van de ijsberg kon aan bod komen. Meerdere heersers werden besproken, maar ze zullen (toevalig?) een van de wredere heersers wat meer toegelicht hebben m.b.t. de wreedheden. En dat ging dan inderdaad hoe men omging met krijgsgevangenen, slaven, vijanden, etc. Dat leek mij toch af te steken tegen hoe men bij de Soemeriers, Hittiten, Akkadiers en Babyloniers ermee omgingen.
Maar ook die volkeren waren er voor enkele honderden/duizenden jaren, dus voor hetzelfde geld waren die even wreed op bepaalde momenten maar is dat gewoon niet belicht geweest.

Alleszins een heel interessante periode!

 

[FlyingHorseman]

Mijn favoriet boek (met mijlen voorsprong) is 100 Jaar Eenzaamheid, maar ik kan moeilijk uitleggen waarom. Ik denk dat de grootste verdienste eraan is dat ogenschijnlijk wonderbaarlijke of absurde gebeurtenissen tussen de soep en de patatten verteld worden alsof het niets is, terwijl de meest banale zaken met een overdaad aan flair verheven worden. Dat én de schier eindeloze stroom aan hilarische, triestige, of filosofische anekdotes vind ik gewoon overweldigend mooi.

Behalve dat zou ik al eens goed moeten nadenken over een boek waar ik echt door weggeblazen werd. Het kan haast niet anders dan een jeugdboek zijn, manlief wat is het lang geleden dat ik nog gelezen heb.

Ik lees ook niet "dagelijks een uurtje". Als ik aan een boek begin, moet het uit en liefst zo snel mogelijk. Waarom zou ik een week lang dagelijks een uur (!) van mijn tijd opofferen aan een boek dat ik niet goed vind. Hebben jullie allemaal zo veel tijd over dat dat vanzelfsprekend is?

Eerder het tegendeel in mijn geval, ik heb 's avonds maar een paar uur vrij, dus meestal moet ik m'n momenten tussendoor wat stelen. Ik lees vaak 's morgens en 's middags, 's avonds komt uiteraard ook voor maar dan moet ik de tijd verdelen tussen boeken, films, gitaar, games,...

The Unbearable Lightness of Being is alvast een geweldige aanrader. Nog een paar andere boeken die me te binnen schieten als ik aan Honderd Jaar Eenzaamheid (prachtig boek trouwens) denk:

• De Meester en Margarita van Michael Boelgakov
• De Oorlog aan het Einde van de Wereld en Het Feest van de Bok van Mario Vargas Llosa
• Middernachtskinderen van Salman Rushdie
• De Aleph en andere verhalen en Ficciones van Jorge Luis Borges

Puur op gevoel zou ik De Meester en Margarita het meest aanraden.

 

[GemaneDude]

Ik zit meer en meer in een fictiedip... Of is het eerder een dip in boeken met weinig achtergrond in de realiteit (sci-fi, horror...)?

Ik denk dat ik meer non-fictie ga lezen, boeit mij gewoon veel meer. Of boeken in een historische setting (The Sympathizer, Het Verdriet van België...)

De Bourgondiërs, SPQR, A People's History of the United States en Dictatorland liggen hier klaar.

 

[Deleted member 95]

En dat ging dan inderdaad hoe men omging met krijgsgevangenen, slaven, vijanden, etc. Dat leek mij toch af te steken tegen hoe men bij de Soemeriers, Hittiten, Akkadiers en Babyloniers ermee omgingen.

Omdat die er geen reliëfs over maakten, maar in de zogenaamde koningsgraven van Ur (ca. 2400 BC dus Sumerisch) is bijvoorbeeld wel een massagraf van een honderdtal slaven (men zegt soldaten en koormeisjes) gevonden die hun meester(es) gedwongen hebben moeten volgen in het graf, toch ook niet zo koosjer allemaal.

En er is zoals gezegd de houding van Nebuchadnezzar tegenover de joden, de zogenaamde Babylonische ballingschap waarbij hij tienduizenden van hen heeft gedeporteerd naar heinde en verre om er te werken als slaaf. Maar als het niet aan de Bijbel lag, zou iedereen zich hem vooral herinneren voor zijn hangende tuinen (die wellicht eerder Assyrisch zijn, ironisch genoeg) en de Ishtar-poort en de ziggurat Etemenanki, omdat hij dat belangrijker vond om zich mee te profileren dan zijn wreedheden. Je moet goed beseffen dat er heel weinig geschriften bewaard zijn, en dat kunst lang niet altijd een objectieve waarheid vertelt, maar slechts datgene communiceert wat men wilde communiceren.

Ik denk dat je de Late Bronze Age Collapse als periode minstens even interessant zou vinden, zo niet veel interessanter!
Als ik één boek mag aanraden daarover, is het dat van Eric Cline: 1177 BC: The Year Civilization Collapsed.

De site waar ik help opgraven situeert zich knal in die periode en in het midden van de actie, dus dat is echt een ongelofelijk gevoel om die puzzel te mogen helpen oplossen.

 

[Général Zantas]

Omdat die er geen reliëfs over maakten, maar in de zogenaamde koningsgraven van Ur (ca. 2400 BC dus Sumerisch) is bijvoorbeeld wel een massagraf van een honderdtal slaven (men zegt soldaten en koormeisjes) gevonden die hun meester(es) gedwongen hebben moeten volgen in het graf, toch ook niet zo koosjer allemaal.

En er is zoals gezegd de houding van Nebuchadnezzar tegenover de joden, de zogenaamde Babylonische ballingschap waarbij hij tienduizenden van hen heeft gedeporteerd naar heinde en verre om er te werken als slaaf. Maar als het niet aan de Bijbel lag, zou iedereen zich hem vooral herinneren voor zijn hangende tuinen (die wellicht eerder Assyrisch zijn, ironisch genoeg) en de Ishtar-poort en de ziggurat Etemenanki, omdat hij dat belangrijker vond om te tonen dan zijn wreedheden.

In dit boek werd er net gezegd dat de consensus onder historici stilletjesaan doorslaagt naar het idee dat de Hangende Tuinen nooit echt bestaan hebben, en zeker niet op de manier waarop ze de laatste honderd jaren afgebeeld/voorgesteld worden.

Edit op jouw edit: er zijn toch honderdduizenden kleitabletten uit die tijd, waarvan de meerderheid nog altijd niet vertaald is? Ze deden in het boek uitschijnen dat het merendeel van hun informatie gebaseerd was op boeken die gebaseerd waren op die kleitabletten.

 

[Deleted member 95]

In dit boek werd er net gezegd dat de consensus onder historici stilletjesaan doorslaagt naar het idee dat de Hangende Tuinen nooit echt bestaan hebben, en zeker niet op de manier waarop ze de laatste honderd jaren afgebeeld/voorgesteld worden.

Dat laatste zeker niet, dat is pure romantiek natuurlijk. Ze zouden in de loop der eeuwen verward geweest zijn met de tuinen van Sennacherib in Niniveh (toen het "nieuwe Babylon" gedoopt), maar dat berust op circumstantial evidence. Wat wel zeker is, is dat de technologie om dergelijke tuinen te maken (aquaducten en een soort waterschroef om water op te pompen) bestond en dat de Assyriërs er ook veel belang aan hechtten. Wat ook logisch is als je ziet in wat voor zandbak die mannen leefden.

Zie dit reliëf uit het paleis van Sennacherib:

Edit op jouw edit: er zijn toch honderdduizenden kleitabletten uit die tijd, waarvan de meerderheid nog altijd niet vertaald is? Ze deden in het boek uitschijnen dat het merendeel van hun informatie gebaseerd was op boeken die gebaseerd waren op die kleitabletten.

Nu moet ik goed opletten dat ik juist ben, maar zeker voor de eerste helft van de (zeer lange) periode die je beschrijft zijn dat voor 99% juridisch-administratieve dingen, of als we geluk hebben wat orakels. Zaken genre "Op die dag verkocht persoon X een geit in ruil voor vijf shekels aan persoon Y." Echte literatuur was al bij al schaars, met het Gilgamesh-epos als belangrijkste uitzondering. De codex van Hammurabi is ook een zeer boeiend en vroeg document. Maar aan geschiedschrijving werd toen niet gedaan.

Later neemt het aandeel echte "brieven" of "verhalen" wel toe. Bv. het Amarna-archief is een heel boeiende collectie van brieven aan koningen onder elkaar uit ca. de 14e eeuw v.C., waar je - ondanks de verschrikkelijk saaie en formulaïsche schrijfstijl - wel een schat aan informatie in terugvindt.

Van Assurbanipal (de voornoemde koning van de leeuwenjachtreliëfs) is bijvoorbeeld bekend dat hij als één van de zeer weinige heersers van zijn tijd kon lezen en schrijven, en dat hij een gigantische bibliotheek had waarin hij aan de lopende band alle geschriften die hij kon graaien liet kopiëren. Daarvan zijn delen teruggevonden, maar dan zitten we al in de 7e (?) eeuw voor Christus, terwijl de koningsgraven van Ur uit de 25e eeuw v.C. stammen, dus dat mag je niet zomaar vergelijken. Maar je hebt wel gelijk dat ik daar iets te kort door de bocht ging. Weg street cred.

 

[TsD]

Toevallig genoeg had @TsD heel onlangs ook een recensie van dit boek gepost. Subiet hebben we genoeg actieve members hier om een BG boekenclubje te starten.

Nahrtent & ik zijn trendsetters hé, Saramago is de hype van 2022

want niet elk goed boek heeft u mee na 10 pagina's, maar langer dan dat durf ik er echt niet aan geven om al dan niet overtuigd te worden.

Bedoel je echt letterlijk 10 pagina's? Bij sommige boeken kom je pas na 100 of meer pagina's echt op gang. Ooit me door Oorlog & Vrede gewerkt, ik heb 200 bladzijden tegen men goesting gelezen tot ik plots merkte dat ik volledig in de wereld zat en dan bleek het boek 'te kort'.... En dat heb ik al meerdere keren gehad bij Russische schrijvers bv, ze omschrijven alles gewoon zodanig tot in detail dat ge plots tussen de karakters wandelt, maar dat vergt wel wat moeite van de lezer.

Aan de andere kant begrijp ik het volledig, een film die me na een half uur niet boeit ga ik ook niet uitzitten, terwijl een cinefiel moord en brand zou schreeuwen. Maar ik ben ook geen zo een grote filmkenner of fan dus voor mij is een film "pure ontspanning" terwijl een boek rapper een uitdaging mag zijn.

Het idee van een BG boekenclubje van @coldplayke staat me wel aan, zo ontdek je altijd eens wat nieuws of een genre die je anders volledig links laat liggen. In men persoonlijk leven laat ik me zowel bij literatuur, muziek & films vaak dingen aanraden die ik zelf nooit zou opzoeken, soms is dat net die insteek die ge nodig hebt om een volledig nieuwe wereld te betreden.

 

[coldplayke]

Het idee van een BG boekenclubje van @coldplayke staat me wel aan, zo ontdek je altijd eens wat nieuws of een genre die je anders volledig links laat liggen. In men persoonlijk leven laat ik me zowel bij literatuur, muziek & films vaak dingen aanraden die ik zelf nooit zou opzoeken, soms is dat net die insteek die ge nodig hebt om een volledig nieuwe wereld te betreden.

Er is ooit een boekenclubje geweest op het forum, de "9lives leescirkel". Iedereen las dan hetzelfde boek en dan werd er een thread gestart om het boek te bespreken. Maar na 2 boeken is dat weer een stille dood gestorven. Veel mensen die het boek wel lazen (of begonnen te lezen), maar weinig animo in de thread zelf. Je zat ook met te veel verschillende leestempo's om van een echt momentum te kunnen spreken. Ik geloof dat ze toen Anna Karenina & 1984 hadden gekozen als eerste 2 boeken.

Als er voldoende interesse is om een soortgelijk initiatief eens opnieuw een kans te geven, dan heb ik daar wel oren naar.

 

[Deleted member 95]

Ik weet van mezelf dat ik je enkel nog meer ga teleurstellen, en dat wil ik je niet aandoen.