35 jaar. Objectief gezien heb ik niets te klagen. Vrouw, kinderen, mooi gerenoveerd huis, (stressy maar al bij al) goede job, door omstandigheden relatief veel financiële ademruimte, relatief veel vrienden, etc. Enfin, voorlopig toch nog, zie onder.
Want mijn leven is gewoon veel te druk. Weinig slaap. Voor niets tijd hebben. Een to do-lijst hebben van hier tot in Tokyo, en niets geraakt af. Om vrienden te zien moet je zware opofferingen maken. Voor mijn werk moet ik af toe 's avonds overuren draaien door concentratieverlies overdag. Ruzie met mijn vrouw door vermoeidheid.
Dat vind ik het nadeel aan deze periode. Deels door eigen schuld natuurlijk, komt alles op een hoop. Verbouwingen, trouwen, kinderen, carrière, mijn vrouw en ik willen nog een groot project aanpakken die een serieuze lening zal nodig hebben, waar je dus ook niet al te lang meer moet voor wachten om die nog te krijgen bij de bank, etc. In uw 30'er jaren moet het allemaal gebeuren, heb ik het gevoel.
Je bent met zoveel dingen bezig dat je niets echt goed kan doen. Het voelt meer aan als overleven, dan als leven. Is dit nu later? Vroeg Stef Bos zich af. Wel, ik ook.
Ik hoop dat de 40'er jaren op dat vlak wat minder heftig zullen zijn. Dat ik nog eens een hobby kan doen. Eens op het gemak de krant kan lezen in het weekend. Mijn vrouw en ik ons kunnen herpakken in de relatie (bedankt
@E_wout voor de goede moed!).
