Op pensioen gaan in het buitenland

Om terug te keren naar topicstarter zijn initiële vraag: "Ik ben ooit van plan te verhuizen naar het buitenland wanneer ik op pensioen ben en de kinderen afgestudeerd zijn."

Het lijkt mij niet dat hij telkens minimum 6 maanden en 1 dag per jaar in België wil zijn, dus geen idee waarom dat telkens opgeworpen wordt.

Op zich zal het in de meest voorkomende gevallen voor een huidige Belgische resident wel voldoende zijn om 6m+1d in België te wonen om als Belgisch fiscaal inwoner beschouwd te blijven.
Maar dat catalogeer ik wel niet onder "op pensioen gaan in het buitenland".
 
Stel nu dat je werkelijk in het buitenland gaat wonen, dan wordt je pensioen toch nog altijd uitbetaald zolang je jaarlijks dacht ik een bewijs van leven opstuurt?

Of je kan leven met de plaatselijke gezondheidszorg is iets anders natuurlijk, ik denk dat het in de meeste van deze gevallen gaat over een niet-EU land met lager welvaartsniveau, waardoor met onze pensioenen je er goed kan leven. De gezondheidszorg wil dan al eens tegenvallen. Dat is toch waar ik mij het meeste zorgen om maak, want op zich zie ik dit ook wel zitten.
 
Stel nu dat je werkelijk in het buitenland gaat wonen, dan wordt je pensioen toch nog altijd uitbetaald zolang je jaarlijks dacht ik een bewijs van leven opstuurt?

Of je kan leven met de plaatselijke gezondheidszorg is iets anders natuurlijk, ik denk dat het in de meeste van deze gevallen gaat over een niet-EU land met lager welvaartsniveau, waardoor met onze pensioenen je er goed kan leven. De gezondheidszorg wil dan al eens tegenvallen. Dat is toch waar ik mij het meeste zorgen om maak, want op zich zie ik dit ook wel zitten.
Het is nu niet dat een gezonde 60'er continue beroep moet doen op de gezondheidszorg he... Als er eens iets ernstig is, kan je nog altijd terugkeren naar Belgie.
 
Het aantal dagen maakt niet uit in de zin dat dat geen allesbepalend feit is. Het is duidelijk dat Loser tegen DIE interpretatie die Trump aanhangt (en nergens kan staven) reageert.

éénduidig is het niet. Juist de alinea daaronder.

‘De tijd dat je ergens woont, is belangrijk maar niet exclusief’, treedt advocaat Anton van Zantbeek (Rivus) bij.

‘Daarom wordt ook naar feitelijke elementen gekeken’, zegt van Zantbeek ‘Voor de meeste mensen is het belangrijkste criterium de plaats waar de kinderen naar school gaan, maar denk ook aan de sportclub waar ze lid zijn, de tandarts in de buurt, het lokale bankkantoor waar ze een rekening hebben, hun werk... Kortom, de plaats waar de meeste elementen van hun persoonlijke leven samenkomen.’
Wel uiteraard wordt er bij een domicilie controle ook naar andere feitelijke elementen gekeken. Het is nogal evident dat men in de praktijk beter meetbare en waarneembare indicaties hanteert dan zoals het 'in theorie' in de wet staat.
Maar deze manier van werken overstijgt de wetgeving niet en vormt in de praktijk geen probleem want deze is helemaal niet bedoeld om burgers die zich in de grijze zone bevinden te pesten. Wel om de meest overduidelijke gevallen van domiciliefraude te kunnen vaststellen waarbij burgers zichzelf bewust onvindbaar maken voor criminele activiteiten, de overheid of schuldeisers of om electorale regels te omzeilen.
Wie feitelijk 6 maanden in België woont moet geen schrik hebben wanneer de wijkagent aanbelt en vraagt om de kleurkast open te trekken of te zien of daar ondergoed in ligt. Dat gaat daar liggen of je liegt he.

Die controles bij verhuis zijn in de praktijk 'the bare minimum' en zouden eigenlijk wel wat strenger mogen maar men wil nieuwkomers niet onnodig bureaucratisch lastigvallen. Wij hebben in onze gemeente nooit fysiek controle gehad van de wijkagent. En toen we nieuwe buren kregen kwam de wijkagent bij ons even polsen of we die mensen al eens gezien hadden. Toen ik zei dat we daar al 2 verhuiswagens hadden zien passeren was alles koek en ei. Zelfs in een stad als Leuven volstond het om even langs te gaan bij het politiebureau om je gezicht te laten zien.
 
Wel uiteraard wordt er bij een domicilie controle ook naar andere feitelijke elementen gekeken. Het is nogal evident dat men in de praktijk beter meetbare en waarneembare indicaties hanteert dan zoals het 'in theorie' in de wet staat.
Maar deze manier van werken overstijgt de wetgeving niet en vormt in de praktijk geen probleem want deze is helemaal niet bedoeld om burgers die zich in de grijze zone bevinden te pesten. Wel om de meest overduidelijke gevallen van domiciliefraude te kunnen vaststellen waarbij burgers zichzelf bewust onvindbaar maken voor criminele activiteiten, de overheid of schuldeisers of om electorale regels te omzeilen.
Wie feitelijk 6 maanden in België woont moet geen schrik hebben wanneer de wijkagent aanbelt en vraagt om de kleurkast open te trekken of te zien of daar ondergoed in ligt. Dat gaat daar liggen of je liegt he.
eens gerust, het gaat niet enkel daarover. Natuurlijk zal er geen probleem zijn in de meeste gevallen, maar wel in de situatie van de OP.

Je moet ook duidelijk het onderscheid maken tussen de criteria voor bepaling van recht op ziekteverzekering en de criteria om te bepalen in welke land je belast wordt.
 
Stel nu dat je werkelijk in het buitenland gaat wonen, dan wordt je pensioen toch nog altijd uitbetaald zolang je jaarlijks dacht ik een bewijs van leven opstuurt?

Of je kan leven met de plaatselijke gezondheidszorg is iets anders natuurlijk, ik denk dat het in de meeste van deze gevallen gaat over een niet-EU land met lager welvaartsniveau, waardoor met onze pensioenen je er goed kan leven. De gezondheidszorg wil dan al eens tegenvallen. Dat is toch waar ik mij het meeste zorgen om maak, want op zich zie ik dit ook wel zitten.
Ik denk dat iedereen dat wel ziet zitten tot men ouder komt, dan komen er kinderen en kleinkinderen of een bepaalde vriendengroep of hobby waar men niet kan van scheiden en dan blijft men gewoon hangen in de situatie waar men nu in zit.
 
Laatst bewerkt:
Ik denk dat iedereen dat wel ziet zitten tot men ouder komt, dan komen er kinderen en kleinkinderen of een bepaalde vriendengroep of hobby waar men niet kan van schieden en dan blijft men gewoon hangen in de situatie waar men nu in zit.
In ons geval zou het dan het land van mijn vrouw worden, wat een deel daarvan al oplost (voor haar). Maar ik denk nu ook wel dat veel mensen "op leeftijd" vooral hun vertrouwde omgeving willen, en op die leeftijd nog een andere taal aanleren en ter plekke een sociale kring opbouwen zal ook niet zo eenvoudig zijn. Ik heb een vermoeden dat niet iedereen uiteindelijk gelukkiger wordt van die beslissing. Ergens op vakantie gaan is alleszins toch iets anders dan er wonen, en ik denk dat veel mensen al eens vergeten dat het leven hier gewoon minder hard is.

Puur naar comfort, alles hangt ook wel af van hoe je oud wordt natuurlijk, en dat valt moeilijk te voorspellen. In zo'n typische bestemming is het verschil tussen arm en rijk meestal groter, dan wordt inwonende assistentie betaalbaarder.

Kinderen en kleinkinderen dat is ook een belangrijk gegeven, waar wij nu nog niet bij stilstaan.
Nu goed, het is allemaal heel persoonlijk natuurlijk.
 
Laatst bewerkt:
Hoi,

Ik ben ooit van plan te verhuizen naar het buitenland wanneer ik op pensioen ben en de kinderen afgestudeerd zijn. Heeft er iemand hier ervaring mee?
- Verhuur ik mijn huis gewoon hier en huur ik in het buitenland(Indonesië/Thailand/Filipijnen/Mexico of Italië/Kroatie/Spanje) best?
- Verkoop ik mijn huis hier en koop ik in het buitenland? (dan zijn de mogelijke locaties al wel een stuk beperkter)
- Word ik dan dubbel belast als ik hier verhuur? (België en bestemming?)
- Wat met gezondheidszorg? Kan ik van die van België blijven genieten?

Thanks,

Ik kan alleen maar over de Filippijnen antwoorden.

In de Filippijnen kan je als buitenlander geen huis kopen. Indien je gehuwd bent met een Filipina kun je een huis kopen op hare naam met alle risico van dien. Als ze je daarna buitensmijt sta je nergens. Je zou de eerste niet zijn. Nooit je huis verkopen hier en daar iets kopen. De overgrote meerderheid komt na een paar jaar met hangende pootjes terug. Voor een paar maanden vakantie leuk, daarna komen de irritaties.

In de Filippijnen wordt je als buitenlander niet belast op inkomen uit het buitenland. Als gepensioneerde blijft hoedanook je pensioen belast in België.

Ga je officieel daar wonen, dus hier uitschrijven en je registreren op de Belgische ambassade in Manila dan ben je voor gezondheidszorg niet verzekerd in de Filippijnen. Zelf verzekeren in de Filippijnen is zeer duur wanneer je al ouder bent dan 60. Je recht op ziekteverzekering in België blijf je behouden als gepensioneerde. Moet je wel nog in staat zijn om terug te keren bij ziekte.

Over het hard werken in de Filippijnen. Daar heb ik niet veel van gezien. Ook de reden van uiteindelijk vele irritaties. Als je ze nodig hebt moet je vooral kalm blijven want anders wordt je stapelgek. Ik heb daar wat gezien. Met 2 man en een boormachine. De knop werkte niet meer. 1 man om te boren, de 2de om de stekker in en uit te trekken.

Automatisatie nooit van gehoord. Alles moet cash betaald worden. Rekeningen van water, elektriciteit etc...overal urenlang aanschuiven om dat cash te gaan betalen. Bureaucratie. Als je denkt dat er in België veel bureaucratie is dan ben je nog nooit in de Filippijnen geweest.

Ooit met mijn vrouw naar een dokter specialist gegaan in Cebu. Kregen om 9 uur in de morgen een nummertje. 78. Kom morgen maar terug. Hotel kunnen boeken. Volgende dag terug om 9 uur. Ergens in de namiddag kwam de dokter binnenwaaien... een afspraak maken kennen ze niet. Bestaat niet.
 
Terug
Bovenaan