Kanker

Ik ben al heel mijn "professionele leven" bezig met kanker, in mijn privé-omgeving gelukkig (voorlopig) nog van gespaard gebleven.

Als ik uit mijn ervaring toch iets wil meegeven is het dit: een "2nd opinion" is geen taboe, en kan soms zelfs levensreddend zijn. En zoek proactief naar (academische) ziekenhuizen met goede expertise. Ik zie helaas nog veel te vaak voorbeelden van mensen die niet de beste behandeling krijgen omdat ze in het "verkeerde" ziekenhuis behandeld worden.
 
Ik ben al heel mijn "professionele leven" bezig met kanker, in mijn privé-omgeving gelukkig (voorlopig) nog van gespaard gebleven.

Als ik uit mijn ervaring toch iets wil meegeven is het dit: een "2nd opinion" is geen taboe, en kan soms zelfs levensreddend zijn. En zoek proactief naar (academische) ziekenhuizen met goede expertise. Ik zie helaas nog veel te vaak voorbeelden van mensen die niet de beste behandeling krijgen omdat ze in het "verkeerde" ziekenhuis behandeld worden.

Kan men ergens zien welke ziekenhuizen een uitgebreide expertise of aanbeveling genieten in x -type kanker? Of is men daar puur afhankelijk van de behandelend arts en eigen initiatief?
 
Kan men ergens zien welke ziekenhuizen een uitgebreide expertise of aanbeveling genieten in x -type kanker? Of is men daar puur afhankelijk van de behandelend arts en eigen initiatief?

Denk dat je in alle grote universitaire ziekenhuizen (Jette, Leuven, Edegem ...) beter af bent dan in kleine, regionale streekziekenhuizen. Voor de rest is geluk op moment van de diagnose heel belangrijk want hoe sneller het ontdekt wordt, hoe groter de kans op volledige genezing. Eens er uitzaaiingen zijn, wordt het moeilijk.
 
Ik heb twee mensen in mijn nabijheid gehad die kanker hebben gehad. Een heeft het vrij gemakkelijk overleeft, de andere niet.

Ik moet toegeven dat deze ziekte mij soms wel angst aanjaagd. Niet alleen dat ik het zou kunnen krijgen, maar iemand dicht bij mij zoals bijvoorbeeld mijn man. Mijn vader is ziek (geen kanker) en hij takelt af en ik vind dat heel moeilijk om te aanzien en heel moeilijk om het een plaatje te geven.

Ik heb eens opgezocht naar wat de kansen zijn dat je als vrouw borstkanker kan krijgen.... Wat zijn die hoog.

Er is trouwens een heel mooi en ontroerend verhaal over kanker.aanslepende ziekte.Het gaat over een kind wiens moeder kanker heeft en hoe hij hiermee omgaat. Het is ook verfilmd geweest. Het heet A Monster Calls (geschreven door Patrick Ness). Dat boek is op mijn pad gekomen nadat ik mijn tante aan kanker ben verloren en het heeft mij wel geholpen om dit een plaatsje te geven.
 
Ja jongens, gedaan met anale, orale en vaginle seks.:unsure:
 
Ja jongens, gedaan met anale, orale en vaginle seks.:unsure:

???

Bijna iedereen krijgt ooit wel eens HPV 'binnen'. Dus voorkomen zit er niet echt in, kans is groot dat je het al hebt gehad
 
???

Bijna iedereen krijgt ooit wel eens HPV 'binnen'. Dus voorkomen zit er niet echt in, kans is groot dat je het al hebt gehad

Weet ik en de meeste ervan gaan ook weer vanzelf over maar ik wist niet dat sommige tot kanker kunnen leiden.
 
Iemand ervaring over hoe je kunt omgaan in de periode tussen de diagnose van kanker en het onderzoek of er uitzaaiingen zijn?
Onzekerheid begint wel te spelen in het kopje.
 
Heb je zelf de diagnose of een geliefde? Wat kan helpen is even samen er op uit gaan. Een huisje ergens huren ofzo en wat afleidende activiteiten plannen. Ruimte in het hoofd en hart maken om er samen over te praten en om samen afleiding te zoeken.

Jammer genoeg is er geen kant-en-klaar antwoord, maar probeer de tijd zo optimaal mogelijk te benutten tussen de behandelingen.

In mijn eigen ervaring met de ziekte van mijn vader, zijn we enorm veel beginnen te praten over het leven en over de scenarios in die fase. We hebben toen ook wel vaak etentjes gedaan en plannen van uitjes gemaakt voor wanneer het dan weer beter zou gaan om ons af te leiden van de realiteit. Die plannen zijn jammer genoeg niet doorgegaan.
 
Laatst bewerkt:
Iemand ervaring over hoe je kunt omgaan in de periode tussen de diagnose van kanker en het onderzoek of er uitzaaiingen zijn?
Onzekerheid begint wel te spelen in het kopje.
Mijn pa (toen 62 en 6 maand op pensioen) heeft in 2020 te horen gekregen dat hij acute leukemie had en nog wat 'neven varianten' het zag er echt niet goed uit maar mijn pa is mentaal geen gewone. Het was hij die eigenlijk de rest optrok en hij heeft nooit 1x gedacht aan mislukken. Echt dikke chapeau daarvoor. Het is allemaal rap gegaan en de band met mijn ouders was goed en is enkel nog beter geworden. Ze hebben heel veel steun gekregen van familie, vrienden, buren,... veel gebabbeld en gebeld (volle Coronaperiode) Ze zijn dan direct op zoek geweest naar stamceldonoren maar geen ideale match gevonden bij zijn broer en zus. Dan maar mijn zus, broer en mezelf getest en zowel mijn broer als mezelf kwamen in aanmerking om stamcellen te doneren. Doordat mijn broer jonger is heeft hij de donatie gedaan. Eerst kreeg hij chemo en heeft hij 2 maanden in quarantaine gezeten in het ziekenhuis omdat ze hem eigenlijk 'resetten' om dan mijn broer zijn stamcellen In te brengen. Bijna dagelijks facetimen met de familie want er was niks van bezoek toegelaten. 2 weken is hij doodziek geweest en dan is dit extreem snel verbeterd. De cellen sloegen aan en in 2 weken was hij een compleet ander mens en zat hij alweer tijdens zijn quarantaine op een hometrainer. Daarna enkel goed nieuws gekregen keer op keer en nu zeggen we dat hij zijn 2de jeugd aan het beleven is.
Dus ik ken uw geval niet maar weet dat er zeker kankerverhalen zijn met een een meer dan happy end! Veel sterkte!
 
Iemand ervaring over hoe je kunt omgaan in de periode tussen de diagnose van kanker en het onderzoek of er uitzaaiingen zijn?
Onzekerheid begint wel te spelen in het kopje.
Mijn vriendin en ik hebben in die perioden onbewust allebei teruggegrepen naar hobbies uit onze jeugd. In mijn geval gamen, in haar geval knutselen. Zo konden we onszelf het beste afleiden en ging de tijd het snelst tot we nieuws kregen.
 
Vader heeft keelkanker. 't Ziet er niet goed uit.
Mijn vader ook, had zelfs uitzaaiingen naar verschillende klieren in z'n keel. Alles weggehaald, een enorm harde periode erna, elke week chemo & bestraling, hij heeft echt afgezien, in de mate van dat hij zei, als dit nog terugkomt, hoeft het niet meer voor mij, maar hij is wel genezen verklaard nu.
Alé dus ik wil maar zeggen, het kan goed aflopen ook. Dit was trouwens nog geen half jaar geleden.
 
Bij mijn moeder (toen 68 jaar) werd 8-tal jaar geleden borstkanker uit uitzaaiing naar lymfeklier vastgesteld. Ze heeft toen veel te lang gewacht om naar dochter te gaan. Heel haar borst was vervormd door de tumoren in haar borst. Ze hebben direct behandeling opgestart. Chemo - bestralngen en amputatie van haar borst. Na de behandeling waren de tumoren weg. Ze heeft daarna altijd om de 3 weken infuus gekregen met remmers.

Bij een controle 3 tal jaar laten hebben ze gezien dat er opnieuw tumoren waren aan longvlies. Ze hebben toen longvlies vastgelijmd en opnieuw werd chemo opgestart. Ze hebben punctie gedaan en gezien dat dit uitzaaiingen waren van de eerste kanker.

Dan werd dit eigenlijk vaste ritueel de voorbije jaren. Nieuwe chemokuur werd opgestart, die sloeg dan aan maar na paar maand was deze terug uitgewerkt. Dan werd er een andere chemokuur opgestart. Regelmatig moest ze dan ook nog naar de kliniek om vocht uit haar buik weg te halen.

Begin dit jaar heeft ze dan aangegeven dat ze er genoeg van had. Er waren uitzaaiingen naar haar buik en en ze kon geen voedsel meer binnenhouden. Wij hebben haar in mei naar palliatieve afdeling gedaan. Dat zijn wel emotionele momenten, je moeder thuis gaan halen en weten dat ze voor de laatste keer in haar eigen huis is. Haar op palliatieve gaan afzetten. Redelijk heftig. Ze is daar een 10-tal dagen geweest. Kon niets meer eten en drinken, enkel haar lippen en mond bevochtigen.

Na paar dagen heeft ze dan gevraagd wat wij (mijn vader, zus en ik) ervan vonden indien ze euthanasie zou overwegen. We hebben haar daar volledig in gesteund. Je moeder/iemand zien aftakelen is heel zwaar.

Ze heeft dan redelijk snel de knoop doorgehakt. Mijn moeder zou vroeger nooit euthanasie overwogen hebben maar ze was zo uitgeput van de lange strijd. Paar dagen later werd dan de euthanasie uitgevoerd. Heel rare dag, mijn moeder die ontgoocheld was dat ze nog 1 uur moest wachten (had zich miskeken aan de wandklok). We waren allemaal aanwezig, heel emotioneel en ik hoop oprecht dat ik zo'n moment nooit meer hoef mee te maken. Haar hand vastgehouden terwijl ze de injectie toedienen.

We zijn nu paar maand verder en blijft bij momenten zwaar (zit nu ook met tranen dit te schrijven). Ik denk heel veel terug aan dag dat ze stierf en ik weet niet of ik er opnieuw zou willen bij zijn. Wat me verder opgevallen was is hoe snel aftakeling kan gaan. Ik was geschrokken hoe mijn moeder er 10 jaar geleden uit zag, was ik helemaal vergeten. Verder blijft toch de vraag, had het anders gelopen indien ze veel sneller naar de dokter was gegaan?
 
Bij mijn vader is dat ook heel erg snel gegaan. eind december 2019 voelde hij zich niet zo goed, maar vermoedde nog niets erg. Kon amper iets eten tijdens eindejaarsfeesten en lag bijna heel de dag in zijn bed.
Kort na nieuwjaar naar dokter gegaan, blijkbaar vocht op de longen, moest direct naar spoed. Was dus vocht op de longen en rondom het hart. Verder onderzoeken de dagen erna bleek dus longkanker in vergevorderd stadium. Direct chemo en immuuntherapie opgestart maar er was geen goed vooruitzicht, in beste geval konden ze m nog een jaar geven. Hij was koppig en klapte dicht de weken/maanden daarna. De chemo sloeg aan in het begin en na de derde bleek er een lichte vooruitgang te zijn. Maar zoals iedereen weet, toen begon net corona en de lockdown(s) dus quasi geen contact met familie of anderen. twas enkel ik met mijn ma en pa. very heavy shit. vanaf vierde chemo werd het echt zwaar voor hem en werd ie steeds zwakker. na de vijfde opname in het ziekenhuis omdat ie geen glas water meer kon opheffen. chemo sloeg niet meer aan en is dan gestopt. nog verder geprobeerd met immuuntherapie maar niks hielp meer. ongelofelijk hoe iemand op een goeie 6 maanden kan veranderen, van een ogenschijnlijk normaal ogende 64 jarige naar een oude man van pakweg 84 jaar oud. hij is dan nog een maand thuis geweest. lag hier beneden aan de zuurstoffles, was een verschrikkelijke maand voor ieder van ons 3. dan naar palliatieve gegaan en 5 dagen later was het al voorbij :( dat was dan in augustus 2020, dus nog steeds in volle corona crisis, dus ook nog begrafenis in beperkte kring
 
Zelf vader verloren aan kanker.

Ik stel me gewoon de vraag, aftakeling gaat snel bij kanker en chemo. Heel snel.

Is behandeling steeds nodig? Zou men soms beter gewoon niet behandelen als men weet dat het toch niet zal helpen?

Die periode van 6 maanden hoor ik heel vaak; laattijdige diagnose, toch behandeling opstarten, maar toch sterven en de laatste 6 levensmaanden zijn een hel.
Idem bij mijn vader: zeer laattijdig opgemerkt, denk dat de dokters toen al wisten van vogel voor de kat, maar toch die chemo etc.

Nu ja, ik ben geen dokter,
 
Terug
Bovenaan