M'n partner heeft een chronische kanker. Heeft voor de ontdekking 6-7 jaar kunnen woekeren door specialist uit kleiner ziekenhuis die eigenlijk z'n werk niet naar behoren gedaan heeft. Geen stappen ondernomen buiten brief schrijven naar specialist en directie van het desbetreffend ziekenhuis. Kans op slagen via juridische weg was klein en duur (en geld hebben we niet op overschot, zie verder).
Uiteindelijk (op mijn aandringen) naar een universitair ziekenhuis gegaan en bleek allerhande uitzaaiingen te zijn. 3 dagen later lag ze al op de operatietafel. Waarna nog operaties en behandelingen volgden.
Nu 5 jaar later prijzen we ons gelukkig dat haar toestand momenteel reeds 4,5 jaar stabiel is na behandelingen en tal van operaties. Een klein deel krijgen ze niet weg en ze kan nooit genezen verklaard worden, enkel onder controle (proberen) houden. Prof heeft in z'n carrière een vijftal dergelijke gevallen gekend waarvan 2 meer dan 20-30 jaar reeds in behandeling zijn.
Door alle operaties, behandelingen,... heeft ze er een chronische vermoeidheid aan overgehouden waardoor ze normaal kan leven mits dosering. Spontaan kunnen wij dus weinig doen, als we een uitstap willen doen moeten we bvb dag ervoor en erna vrijhouden voor recuperatie. Als ze een kwalitatief leven wilt, kan ze niet werken. Ze heeft nog een tijd 1 à 2 dagen per week gewerkt maar was niet doenbaar want de rest moest ze recupereren.
De ziekte is ontdekt tijdens haar laatste jaar aan hogeschool (werkstudent). Omdat ze wou focussen op afstuderen heeft ze dat jaar weinig gewerkt. Gevolg: geen recht op ziekteuitkering. Ik ken zelf m'n weg binnen die wereld en telkens het deksel op de neus gekregen. Idem voor bepaalde premies aangezien ze ofwel te goed is, ofwel ik teveel verdien. Maar goed, we hebben ons leven ernaar georganiseerd en zijn gelukkig met elk mooi moment dat we kunnen beleven.
Mijn vriendin heeft het er wel nog steeds moeilijk mee dat ze tegen haar wil huisvrouw is. Ze was altijd een harde werker en is nog steeds een doorzetter maar ze heeft haar studies niet kunnen afwerken (stage uitdoen was fysiek onmogelijk), bijgevolg haar droomjob moeten opgeven en ook haar voornaamste sportieve hobby (bepaalde spieren zijn weggehaald). Gelukkig heeft ze haar plezier gevonden in andere activiteiten.
Ze heeft het ook moeilijk met het onbegrip van sommigen voor haar vermoeidheid omdat je uiterlijk niets aan haar ziet (buiten littekens).
Het is al een pittige periode geweest maar een héél goede relatietest die we met glans doorstaan momenteel. Een paar enorm harde en moeilijke momenten meegemaakt waardoor ikzelf ook veel moeite heb met het (online) geklaag van sommigen over pietluttigheden.
Het maakt een mens direct ook een pak empathischer en nederig.
