D
Deleted member 3056
Guest
Echt hé.
Soms denk je dat je het allemaal gezien hebt, dan lees/hoor je de verhalen hier of elders en vervolgens kan je het allemaal beetje beter plaatsen.
Wens iedereeer oneindig veel kracht en sterkte toe.
Wat bedoel je met deel van lichaam als ik vragen mag?
Ook een deel rond haar borst, toen (eind jaren 80 begin 90) waren ze niet zo precies als nu. Dus hebben ze wat meer weggenomen dan enkel de borst alleen. Veel details weet ik ook niet, dit is gewoon wat mijn ouders mij verteld hadden.Echt hé.
Soms denk je dat je het allemaal gezien hebt, dan lees je de verhalen of elders en vervolgens kan je het allemaal beetje beter plaatsen.
Wens iedereeer oneindig veel kracht en sterkte toe.
Wat bedoel je met deel van lichaam als ik vragen mag?
Heb je dan al eens gedacht om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen?
Mijn 2 grootouders langs mijn mama haar kant zijn allebei gestorven aan longkanker (57 jaar), ik was 12 toen mijn grootvader stierf en heb dat nog niet 100% bewust meegemaakt, bij mijn grootmoeder was ik 17 en was ik aanwezig toen ze stierf, dat was wel een heel pijnlijke periode, zeker omdat ik hen eigenlijk ben opgegroeid (voor/na school, woensdagnamiddagen, ...).
Volgens mij heb ik dit al eens in een gelijkaardig topic gepost, misschien op 9lives?
Mijn moeder heeft als kind een nier verloren, exacte redenen weet ik niet, een ongeluk dacht ik. Jaren later, toen ik zo'n 7 of 8 jaar was, begon de overblijvende nier te falen. Dat ging langzaam, maar zorgde dat ze vaak moe was, medicijnen moest nemen, enz. Uiteindelijk toen ik 16-17 was kreeg ze een niertransplantatie. Wat vaak wordt vergeten is dat de medicijnen tegen afstoting de kans op kanker veel groter maken. Ze kreeg pijn in de schouder, men kon dat niet meteen verklaren, tot men ontdekte dat ze in de top van een van haar longen een grote tumor had zitten. Longkwab verwijderd en chemo gekregen. Terug thuis even beter, maar na een tijdje ging ze plots sterk bergaf. De ambulance laten komen, en de dag later is ze dan overleden, uitzaaiingen in o.a. de darmen. Ze was begin 50, ik was toen 18.
Enkele jaren terug gebeurde iets gelijkaardig bij mijn vader. Hij had al een tijd kankerachtige cellen in zijn blaas en was daar al lang voor in behandeling. Ik was een jaar in de VS op het moment dat hij door de uroloog genezen werd verklaard. Maar die heeft dan kennelijk niet opgemerkt dat mijn vader nogal afwezig en mager leek. Is daar nog tegen een paaltje gereden, en is dan enkele dagen later gevallen thuis. Een buurman heeft hem proberen rechttrekken en zo zijn sleutelbeen gebroken alsof het niets was. Naar het ziekenhuis: kanker, uitzaaiingen in het bot, originele tumor onbekend. Chemo opgestart, enige dat ze vonden buiten die uitzaaiingen was een vlek op de long. 5 weken later is hij overleden. Hij was 70, ik 30.
Mijn beide ouders rookten, en zeker mijn vader eenmaal hij alleen viel ook gewoon heel veel.
Mijn moeder heeft als kind een nier verloren, exacte redenen weet ik niet, een ongeluk dacht ik. Jaren later, toen ik zo'n 7 of 8 jaar was, begon de overblijvende nier te falen. Dat ging langzaam, maar zorgde dat ze vaak moe was, medicijnen moest nemen, enz. Uiteindelijk toen ik 16-17 was kreeg ze een niertransplantatie. Wat vaak wordt vergeten is dat de medicijnen tegen afstoting de kans op kanker veel groter maken. Ze kreeg pijn in de schouder, men kon dat niet meteen verklaren, tot men ontdekte dat ze in de top van een van haar longen een grote tumor had zitten. Longkwab verwijderd en chemo gekregen. Terug thuis even beter, maar na een tijdje ging ze plots sterk bergaf. De ambulance laten komen, en de dag later is ze dan overleden, uitzaaiingen in o.a. de darmen. Ze was begin 50, ik was toen 18.
Enkele jaren terug gebeurde iets gelijkaardig bij mijn vader. Hij had al een tijd kankerachtige cellen in zijn blaas en was daar al lang voor in behandeling. Ik was een jaar in de VS op het moment dat hij door de uroloog genezen werd verklaard. Maar die heeft dan kennelijk niet opgemerkt dat mijn vader nogal afwezig en mager leek. Is daar nog tegen een paaltje gereden, en is dan enkele dagen later gevallen thuis. Een buurman heeft hem proberen rechttrekken en zo zijn sleutelbeen gebroken alsof het niets was. Naar het ziekenhuis: kanker, uitzaaiingen in het bot, originele tumor onbekend. Chemo opgestart, enige dat ze vonden buiten die uitzaaiingen was een vlek op de long. 5 weken later is hij overleden. Hij was 70, ik 30.
Mijn beide ouders rookten, en zeker mijn vader eenmaal hij alleen viel ook gewoon heel veel.
Ik heb ook lang gedacht, "amai, kanker, dat is precies gelukkig vooral op een ander".
Tot een tante het kreeg, dan mijn grootmoeder, dan de buurman, dan mijn vader.
Ik denk dat de meeste mensen er wel van dicht bij mee geconfronteerd zullen worden in de loop van hun leven.
Avondland
Well-known member
Soms blijven die 'jaren van onschuld' lang duren, inderdaad.
Pieterjan94
Well-known member
Mijn mama was gediagnosticeerd met een tumor achter haar oog. Na verder onderzoek bleek het te gaan om een uitzaaiing van haar op dat moment nog niet ontdekte longkanker. Ze was een ex-roker, niet verstokt, maar wel trots op de bijna 20jaar dat ze gestopt was met roken. Behandeling opgestart een paar weken voor de coronaproblematiek echt van start ging. De behandeling sloeg goed aan, tumoren en dergelijk waren weggeveegd uit haar longen en oog. Uiteraard wij allemaal heel content. Bij een controle bezoek een paar maanden later dan opnieuw wat ontdekt, waaronder nieuwe uitzaaiingen in haar lever en hersenen. Opnieuw de behandeling opgestart. Die sloeg helaas niet aan waardoor ze uitbehandeld was. Een paar dagen later opgenomen in het ziekenhuis met kortademigheid en ik denk een kleine week later overleden op de dienst palliatieve zorgen.
Het is intussen meer dan een jaar geleden maar ik heb het er eigenlijk nog steeds erg moeilijk mee. Door de coronaproblematiek en pre-vaccin tijdperk hebben wij (de kinderen) haar eigenlijk amper bezocht in die periode omdat we te veel schrik hadden om haar als longkankerpatiënt te besmetten met corona. Daardoor waren we eigenlijk ook niet 100% op de hoogte van hoe de vork écht aan de steel zat. De uitzaaiing in hersenen en lever heeft zij (en papa) voor ons verborgen gehouden omdat ze ons niet onnodig bezorgd wilde maken.
Een paar dagen voor ze werd opgenomen in het ziekenhuis hadden ze een barbecue georganiseerd zodat we elkaar allemaal nog eens zagen. Was echt een fantastische namiddag en vooravond en ze had echt by far de lekkerste taart gebakken die ze ooit had gebakken. Na dat feest is ze (volgens papa) héél snel achteruit gegaan, met die opname twee dagen later tot gevolg. Toen papa ons opbelde met het nieuws van de opnamen heeft hij ons ook geïnformeerd over de uitzaaiingen. Toen we haar gingen bezoeken in het ziekenhuis zag ze er wel echt slecht uit, was ze verward, kon ze niet goed meer op haar benen staan etc etc. Was een erg emotioneel moment omdat we toen wel het gevoel hadden dat het de laatste keer was dat we haar zagen.
De dagen erna ging het iets beter met haar toen ze op palliatieve was. Ze was nog altijd niet mobiel, maar ze kon wel terug deftig praten. Haar een bezoek gebracht, maar ze was erg moe dus niet te lang gerokken. De dag erna was ze nog beter, toen hebben we echt veel gebabbeld, nog meer gelachen omdat ze echt helemaal zichzelf was. Toen ik mijn jas aandeed noemde ze me zelfs al lachend nog eens met het koosnaampje dat ze voor me gebruikte als kind. De dag erna toen ik langsging was er helemaal niets meer over van mijn mama. Ze balanceerde continue tussen slapen en wakker schieten om naar de "bel" te grijpen. Op geen enkel moment was ze naar mijn gevoel écht bewust en ze was continue zéér kortademig. Ik ben daar dan zo lang gebleven als ik kon, gewoon om haar toch wat gezelschap te houden. Uiteindelijk tegen de avond vertrokken toen mijn papa arriveerde, ookal had ik wat getwijfeld om die nacht te blijven slapen. Uiteindelijk niet gedaan, maar ze is die nacht wel overleden.
De chronologie en vooral dat ze op korte tijd pijlsnel achteruit is gegaan is tot op vandaag enorm pijnlijk. Mijn ouders hadden ook nooit gedacht dat het zo snel zou gaan, anders hadden ze wel wat transparanter gecommuniceerd, maar uiteindelijk had dat niets uitgemaakt. In de laatste dagen zijn er zelfs zaken naar boven gekomen die ze zelfs voor mijn vader verborgen had gehouden.
Als we de puzzelstukjes bij elkaar legde werd uiteindelijk wel "duidelijk" dat die barbecue voor haar het afscheidsfeest was. Ze had zich helemaal uitgesloofd voor het eten, 5 pogingen ondernomen om de taart perfect te krijgen, en ze zat overall op het einde gewoon alles uit te delen.
Ik heb één van mijn beste vrienden uit mijn jeugd verloren toen ik +/-13 was, mijn grootouders toen ik 18 was, mijn favoriete huisdier die ik heel mijn leven had toen ik 16 was, maar de pijn, de leegte en het verdriet van mijn moeder te verliezen is echt immens. Ik ben opgegroeid in een nuchter gezin waar alles goed werd gerelativeerd. Ik kan het op zich allemaal plaatsen maar dat verandert niets aan hoe ik me voel als ik aan haar denk.
Het is intussen meer dan een jaar geleden maar ik heb het er eigenlijk nog steeds erg moeilijk mee. Door de coronaproblematiek en pre-vaccin tijdperk hebben wij (de kinderen) haar eigenlijk amper bezocht in die periode omdat we te veel schrik hadden om haar als longkankerpatiënt te besmetten met corona. Daardoor waren we eigenlijk ook niet 100% op de hoogte van hoe de vork écht aan de steel zat. De uitzaaiing in hersenen en lever heeft zij (en papa) voor ons verborgen gehouden omdat ze ons niet onnodig bezorgd wilde maken.
Een paar dagen voor ze werd opgenomen in het ziekenhuis hadden ze een barbecue georganiseerd zodat we elkaar allemaal nog eens zagen. Was echt een fantastische namiddag en vooravond en ze had echt by far de lekkerste taart gebakken die ze ooit had gebakken. Na dat feest is ze (volgens papa) héél snel achteruit gegaan, met die opname twee dagen later tot gevolg. Toen papa ons opbelde met het nieuws van de opnamen heeft hij ons ook geïnformeerd over de uitzaaiingen. Toen we haar gingen bezoeken in het ziekenhuis zag ze er wel echt slecht uit, was ze verward, kon ze niet goed meer op haar benen staan etc etc. Was een erg emotioneel moment omdat we toen wel het gevoel hadden dat het de laatste keer was dat we haar zagen.
De dagen erna ging het iets beter met haar toen ze op palliatieve was. Ze was nog altijd niet mobiel, maar ze kon wel terug deftig praten. Haar een bezoek gebracht, maar ze was erg moe dus niet te lang gerokken. De dag erna was ze nog beter, toen hebben we echt veel gebabbeld, nog meer gelachen omdat ze echt helemaal zichzelf was. Toen ik mijn jas aandeed noemde ze me zelfs al lachend nog eens met het koosnaampje dat ze voor me gebruikte als kind. De dag erna toen ik langsging was er helemaal niets meer over van mijn mama. Ze balanceerde continue tussen slapen en wakker schieten om naar de "bel" te grijpen. Op geen enkel moment was ze naar mijn gevoel écht bewust en ze was continue zéér kortademig. Ik ben daar dan zo lang gebleven als ik kon, gewoon om haar toch wat gezelschap te houden. Uiteindelijk tegen de avond vertrokken toen mijn papa arriveerde, ookal had ik wat getwijfeld om die nacht te blijven slapen. Uiteindelijk niet gedaan, maar ze is die nacht wel overleden.
De chronologie en vooral dat ze op korte tijd pijlsnel achteruit is gegaan is tot op vandaag enorm pijnlijk. Mijn ouders hadden ook nooit gedacht dat het zo snel zou gaan, anders hadden ze wel wat transparanter gecommuniceerd, maar uiteindelijk had dat niets uitgemaakt. In de laatste dagen zijn er zelfs zaken naar boven gekomen die ze zelfs voor mijn vader verborgen had gehouden.
Als we de puzzelstukjes bij elkaar legde werd uiteindelijk wel "duidelijk" dat die barbecue voor haar het afscheidsfeest was. Ze had zich helemaal uitgesloofd voor het eten, 5 pogingen ondernomen om de taart perfect te krijgen, en ze zat overall op het einde gewoon alles uit te delen.
Ik heb één van mijn beste vrienden uit mijn jeugd verloren toen ik +/-13 was, mijn grootouders toen ik 18 was, mijn favoriete huisdier die ik heel mijn leven had toen ik 16 was, maar de pijn, de leegte en het verdriet van mijn moeder te verliezen is echt immens. Ik ben opgegroeid in een nuchter gezin waar alles goed werd gerelativeerd. Ik kan het op zich allemaal plaatsen maar dat verandert niets aan hoe ik me voel als ik aan haar denk.
Squidward
Redacteur
Eigenlijk nog niet aan gedacht, ik weet ook niet of ik het zou willen weten maar ik ga de vraag wel eens stellen als ik weer bij de dokter ben.
Ik snap wel dat dat een beangstigend iets is., maar als het erfelijk is, je laat je testen en je weet of je het gen hebt, kan je jezelf halfjaarlijks (of sneller, geen idee eigenlijk?) laten screenen, waardoor ze er snel zouden bijzijn moest het zich bij jou ook ontwikkelen.
Renegadexxripxx
Well-known member
Laat haar zeker navragen indien ze nog een kinderwens heeft, ofdat de behandeling haar niet potentieel onvruchtbaar maakt. Was bij mij het geval, en ik heb daar toen zelf nog voor aan de bel moeten trekken omdat de arts dat vergeten te vragen was.
Want zodra je de chemo krijgt, heeft het geen zin meer...
Zeker eens horen of je geen preventieve controle moet krijgen op vroege leeftijd. Lijkt dan toch wel een genetische component.
.En ik kan u garanderen dat je dat liefst zo vroeg mogelijk wilt detecteren.
De meesten kennen mijn verhaal ondertussen al wel, maar vermits er dit nieuw topic is ..
Ik kreeg in maart 2020 enorme gezwellen onder mijn oren, net toen de eerste golf van Covid uitbrak. Ik wilde naar de arts maar ik mocht niet en kreeg dus botweg te horen dat ik thuis moest uitzieken en ik niet mocht langskomen. Ik heb in totaal dan ruim half jaar met die enorme knoerten rondgelopen, ik ben pijlsnel 16 kg afgevallen, enorme vermoeidheid, oogproblemen, +-12 weken lang een zware hoest , ..
Kom ik in juli bij de specialist (daarvoor steeds uitgesteld wegens Covid en al die tijd had ik dus die enorme knoerten onder mijn oren), zegt ze doodleuk: Ik moet je het slechte nieuws meedelen: De kans dat je kanker hebt is groot. Die dikke knoerten aan je oren zijn 100% zeker géén infectie, want zo'n megadikke infectie heb ik in al die jaren dat ik al werk, nog nooit gezien. Besluit: dit zijn 100% zeker tumoren. Het is alleen nog maar de vraag: goed of kwaadaardig.
Na talloze onderzoek, bleek het dus wél een infectie te zijn .. en zijn er nergens tumoren gevonden (Neus, keel, oren, speekselklieren, lymfeklieren, longen, hersenen ..). In augustus is dan de infectie plots minder beginnen worden en een paar weken later, waren de zwellingen (eindelijk) volledig weg. Ineens was alles terug normaal ... een lichaam is toch een vreemd beestje hoor.
Men is tot op de dag van vandaag nog altijd niet 100% zeker, omdat de onderzoeken te laat waren opgestart, maar men vermoedt dat ik dikoor / BOF gekregen heb (als volwassene) en ik sarcoïdose ontwikkeld heb door een te sterke reactie van mijn immuunsysteem.
Uiteindelijk ben ik dus volledig hersteld en was het géén kanker, maar dat heeft toen toch een serieuze indruk op mij gemaakt.
Ik kreeg in maart 2020 enorme gezwellen onder mijn oren, net toen de eerste golf van Covid uitbrak. Ik wilde naar de arts maar ik mocht niet en kreeg dus botweg te horen dat ik thuis moest uitzieken en ik niet mocht langskomen. Ik heb in totaal dan ruim half jaar met die enorme knoerten rondgelopen, ik ben pijlsnel 16 kg afgevallen, enorme vermoeidheid, oogproblemen, +-12 weken lang een zware hoest , ..
Kom ik in juli bij de specialist (daarvoor steeds uitgesteld wegens Covid en al die tijd had ik dus die enorme knoerten onder mijn oren), zegt ze doodleuk: Ik moet je het slechte nieuws meedelen: De kans dat je kanker hebt is groot. Die dikke knoerten aan je oren zijn 100% zeker géén infectie, want zo'n megadikke infectie heb ik in al die jaren dat ik al werk, nog nooit gezien. Besluit: dit zijn 100% zeker tumoren. Het is alleen nog maar de vraag: goed of kwaadaardig.
Na talloze onderzoek, bleek het dus wél een infectie te zijn .. en zijn er nergens tumoren gevonden (Neus, keel, oren, speekselklieren, lymfeklieren, longen, hersenen ..). In augustus is dan de infectie plots minder beginnen worden en een paar weken later, waren de zwellingen (eindelijk) volledig weg. Ineens was alles terug normaal ... een lichaam is toch een vreemd beestje hoor.
Men is tot op de dag van vandaag nog altijd niet 100% zeker, omdat de onderzoeken te laat waren opgestart, maar men vermoedt dat ik dikoor / BOF gekregen heb (als volwassene) en ik sarcoïdose ontwikkeld heb door een te sterke reactie van mijn immuunsysteem.
Uiteindelijk ben ik dus volledig hersteld en was het géén kanker, maar dat heeft toen toch een serieuze indruk op mij gemaakt.
Laatst bewerkt:
kil911ler
Well-known member
De vraag werd niet aan mij gesteld, maar mss dat anderen hier ook antwoord op willen geven.
Doordat mijn vader prostaatkanker had, hebben de dokters gezegd dat het zeker geen kwaad kan dat mijn broers en mezelf ons jaarlijks laten testen. Vanaf de 30 jaar ongeveer raadde men ons aan om dit te doen. Ik ben dit zelf beginnen doen vanaf vorig jaar (als ik 32 werd), omdat die stap ook groot leek. Uiteindelijk is het maar je bloed laten testen (om de PSA-waarden te checken) en dit kan je laten doen bij je huisarts.
Om het niet te 'vergeten', heb ik vorig jaar besloten om mezelf elk jaar te laten testen in de week van mijn verjaardag. Geen idee waarom, maar ik vergeet het alleszins niet
Vrouwtje Theelepel
Well-known member
Mijn mama heeft kanker gehad toen ze 30 was, mijn broer en ik waren nog kleuters.
Ze had Hodgkin of non Hodgkin ik weet niet meer precies welke maar het is vrij laat ontdekt, dankzij een agressieve behandeling heeft ze het overleefd. Door de chemo van toen heeft ze wel van alle kwaaltjes zoals zenuwpijn en vervroegde menopauze na de behandeling.
Mijn papa heeft vorig jaar prostaatkanker gehad.
Zelf heb ik al twee keer een stukje baarmoederhals laten wegsnijden omdat daar kwaadaardige cellen zaten. Ontdekt omdat mijn huisarts maar de pil wou voorschrijven als ik jaarlijks een uitstrijkje liet nemen.
Omdat mijn mama zo vroeg geconfronteerd geweest is met kanker zijn we opgegroeid met het besef dat het leven snel gedaan kan zijn en dat je daarom moet genieten en profiteren van het leven en dat je je dromen niet te lang mag uitstellen.
Een goede vriendin van mij heeft pas ontdekt dat ze het BRCA2 gen heeft. Dwz zeggen dat ze een enorm hoge kans heeft op borstkanker en eierstokkanker. Ze raden haar aan om alles te laten weghalen...
Ze had Hodgkin of non Hodgkin ik weet niet meer precies welke maar het is vrij laat ontdekt, dankzij een agressieve behandeling heeft ze het overleefd. Door de chemo van toen heeft ze wel van alle kwaaltjes zoals zenuwpijn en vervroegde menopauze na de behandeling.
Mijn papa heeft vorig jaar prostaatkanker gehad.
Zelf heb ik al twee keer een stukje baarmoederhals laten wegsnijden omdat daar kwaadaardige cellen zaten. Ontdekt omdat mijn huisarts maar de pil wou voorschrijven als ik jaarlijks een uitstrijkje liet nemen.
Omdat mijn mama zo vroeg geconfronteerd geweest is met kanker zijn we opgegroeid met het besef dat het leven snel gedaan kan zijn en dat je daarom moet genieten en profiteren van het leven en dat je je dromen niet te lang mag uitstellen.
Een goede vriendin van mij heeft pas ontdekt dat ze het BRCA2 gen heeft. Dwz zeggen dat ze een enorm hoge kans heeft op borstkanker en eierstokkanker. Ze raden haar aan om alles te laten weghalen...
whirlpool123
Banned
Ik vraag mij eigenlijk af waarom die cijfers van borstkanker zo hoog liggen. Is dat echt te wijten puur aan onze levensstijl? Ik heb ergens eens gelezen dat dat een regio van het lichaam is dat sterk onder invloed staat van hormonen, en zodus sterk onderhevig is aan mutaties en veranderingen.
Maar ik denk dat ge wel gelijk hebt dat levensstijl een factor is. Ik dacht dat bijna rond de 50% van België een bepaald overgewicht heeft. Daarnaast denk ik dat alcohol ook een stevige factor is. Ik denk dat veel mensen niet eens weten dat alcohol kanker kan veroorzaken. Heb daar onlangs een reportage over gezien (https://www.cbc.ca/news/health/alcohol-warning-labels-cancer-1.6304816) , dat onder andere de alcoholindustrie sterk lobbied (lobbiet?) tegen extra waarschuwingen/etiketten op dranken met alcohol. Ze doen dat toch ook met sigaretten, dus waarom niet met alcohol? Daarnaast natuurlijk ook de overheid die miljarden aan accijnzen/taxen haalt uit de verkoop van sigaretten en alcohol.
In die reportage die ik gelinked heb, hebben ze dat geprobeerd in een bepaalde regio van Canada. In de korte periode dat men etiketten had aangebracht (en ze terug verwijderd had) was de verkoop van alcohol met 7% gedaald. Dus het werkt wel degelijk.
Helaas brengt het te veel geld op. Het feit is en blijft dat geen enkele hoeveelheid alcohol veilig is.
Dat is een dilemma waar mijn vriendin en ik mee zitten. We hebben ondertussen (kleine) kinderen die nog niets beseffen en vragen ons af of we op termijn open kaart zouden spelen of niets zeggen. Ze zullen wel merken dat hun mama (veel) sneller moe is en alle X maand op controle moet naar het ziekenhuis, maar we willen hun onbezorgdheid en hun jeugd niet te snel afnemen. Wij kregen als prognose jaren, kunnen er 5 zijn, kunnen er 30 zijn. Doordat het zo zeldzaam is, kan niemand eigenlijk een prognose geven. Dus eigenlijk weet je niets.
We hebben het zelf een hele tijd moeilijk gehad om dat te kunnen plaatsen en ondanks dat we optimistisch zijn blijf je er regelmatig aan denken dat het zwaard van Damocles boven ons hoofd hangt.
Op 12 jarige leeftijd botkanker gehad. Dit ontdekt omdat tijdens het lopen mijn linker knie niet altijd wou plooien. Het geluk gehad dat mijn huisdokter me snel doorstuurde voor foto van de knie en dan was het meteen duidelijk dat er een gezwel zat.
Een jaar chemo gekregen, daarna knieprothese die na 2 jaar versleten was, nieuwe knieprothese met na enkele weken zware ziekenhuisbesmetting en 2 jaar antibiotica om dit onder controle te krijgen. De dag dat ik mocht stoppen met antibiotica (was toen 16) breekt de knieprothe doormidden. Dan de beslissing genomen om mijn been te laten amputeren tot net boven de knie en daar tot op de dag van vandaag (ben nu 38) nog geen seconde spijt van gehad. Ik kan veel meer met een beenprothese (al is dat soms op mijn eigen manier maar niet lukken dat bestaat niet) dan dat ik kon toen ik mijn been nog had.
Gelukkig ben ik sinds mijn chemobehandeling steeds kankervrij gebleven maar de schrik als je ergens een knobbel of iets dergelijks voelt blijft er nog steeds inzitten en dan kan ik niet rap genoeg bij de huisdokter zijn.
Een jaar chemo gekregen, daarna knieprothese die na 2 jaar versleten was, nieuwe knieprothese met na enkele weken zware ziekenhuisbesmetting en 2 jaar antibiotica om dit onder controle te krijgen. De dag dat ik mocht stoppen met antibiotica (was toen 16) breekt de knieprothe doormidden. Dan de beslissing genomen om mijn been te laten amputeren tot net boven de knie en daar tot op de dag van vandaag (ben nu 38) nog geen seconde spijt van gehad. Ik kan veel meer met een beenprothese (al is dat soms op mijn eigen manier maar niet lukken dat bestaat niet) dan dat ik kon toen ik mijn been nog had.
Gelukkig ben ik sinds mijn chemobehandeling steeds kankervrij gebleven maar de schrik als je ergens een knobbel of iets dergelijks voelt blijft er nog steeds inzitten en dan kan ik niet rap genoeg bij de huisdokter zijn.
Vrouwtje Theelepel
Well-known member
Hoe oud zijn je kinderen?
Uiteindelijk krijgen kinderen er meer van mee dan je denkt. Ik was drie jaar toen mijn mama in behandeling was en ik kan me die periode nog steeds herinneren.
Ik herinner me ook dat ze veel moe was, veel op de zetel lag, geen energie genoeg om te spelen.
Ik herinner me dat ik wist dat ze ziek was maar dat ik dat niet snapte dat dat zo lang bleef duren. Ik herinner me zelfs nog terugkerende nachtmerries uit de tijd. (Dromen in verschillende variaties waar het er altijd om draaide dat mijn mama plots verdwenen was en ik ze niet meer kon vinden en maar zoeken zoeken zoeken).
Ik heb toen zelf ook een paar dagen in het ziekenhuis gelegen omdat ik altijd kloeg over buikpijn en bleek dat dat psychosomatisch was en had dat ook te maken met heel de situatie.
Dat klinkt nu allemaal heel dramatisch maar ik ben dat wel allemaal te boven gekomen hoor en ik heb goede herinneringen aan mijn jeugd.
Maar ik denk dat vroeger dan je denkt de kinderen vragen gaan hebben of doorhebben dat er iets niet klopt.
Bijna 2 en een boreling van een paar dagen. Ze zullen het dus van de geboorte gewoon zijn dat hun mama af en toe eens in de zetel moet liggen om te recupereren. Het is niet zo dat ze ganse dagen kapot is en niets kan. Eerder iets doen en dan overvallen worden door vermoeidheid en een uur of 2 platte rust nodig voor ze weer verder kan.
