@Lefman En ik ken verhalen van ouders wiens kinderen alletwee dezelfde opvoeding kregen (enfin, 100% hetzelfde zal dat nooit zijn natuurlijk, maar ik bedoel maar dat ze niet de ene 'vrij' hebben opgevoed en de andere enorm streng) en waarvan de ene twee jaar lang van instelling naar instelling is gegaan wegens drugsproblematiek en de andere eigenlijk een voorbeeldjongere is. Soms kan je alles correct doen, maar moet je kind maar 1 keer een foute beslissing maken op een fuif en het kan van dat zijn.
Dat kan ook gewoon van kind tot kind afhangen. Niet alles komt voort uit opvoeding: kinderen/mensen hebben bepaalde karaktertrekken en intrinsieke eigenschappen die kunnen verschillen. Zelfs bij heel kleine kinderen van dezelfde ouders zie je soms al na twee jaar dat die een volledig ander karakter hebben, en op die leeftijd kan je nog niet spreken van normbesef enzovoorts. Als het ene kind dan wat zwakker is qua wilskracht dan het andere dan moet er maar 1 overtuigende 'slechte vriend' op een fuif met een joint afkomen en het kan vertrokken zijn.
Dat verhaal van jouw buren: dat zou ik al zetten onder slechte opvoeding. Nooit 'neen' zeggen tegen je kind en dat nooit leren dat daden gevolgen hebben en dat het niet altijd gaat krijgen wat het wilt is zelf om problemen vragen. Dat zijn dus niet de ouders waar ik het over heb. Ik heb het ook helemaal niet over hoe 'goed' die gezinnen op papier zijn. Er zijn genoeg rijkeluiskindjes die drugs dealen hoor. Wat ik bedoel met warm nest en verantwoordelijke ouders zijn ouders die er zijn voor hun kinderen en die verantwoordelijk opvoeden. Altijd 'ja' zeggen en die een zak geld meegeven als surrogaat voor een opvoeding bij wijze van spreken zoals bij dat kind van meneer doktoor, dat vind ik niet verantwoordelijk.
Enfin, als je maar ver genoeg gaat kijken dan kan je uiteindelijk alles op de ouders afschuiven natuurlijk. 'Dan hadden ze hun kind maar niet naar fuiven moeten laten gaan als ze weten dat hij zich snel laat overtuigen door peer pressure', bijvoorbeeld. Maar ik vind dat er ook ouders zijn die alles volgens het boekje doen waarbij het kind toch de fout in gaat. Het ligt echt niet altijd aan de ouders.
Met dat gezegd zijnde: dan heb ik het over lichte criminaliteit of kinderen die eens hier en daar een foutje maken, vaak zonder dat de ouders het zelfs beseffen (want vaak lopen die niet tegen de lamp). Die veelplegers en die jeugdcriminelen die bijna elke week op het politiekantoor zitten, tja. Daar speelt natuurlijk wel de opvoeding al veel meer mee. Als je als ouder je kind moet gaan ophalen op het politiekantoor omdat hij een handtas heeft gestolen en die staat de volgende dag gewoon weer op straat te spelen zonder toezicht, tja.
Enfin, enorm lange post (en offtopic, hoewel ik het wel een interessante discussie vind; bedankt voor de civiele en uitgebreide antwoorden) maar ik ga er dus niet mee akkoord dat het quasi altijd aan de ouders ligt. Enorm veel kinderen zoeken grenzen op en halen kattekwaad uit. Sommigen gaan daar te ver in. Sommigen blijven daar in hangen. Maar dat hoeft dus niet per se aan de ouders te liggen.
