Heb jij een lief?

[Sylverscythe]

Ik denk dat ik vooral problemen zou hebben, moest mijn partner heel kortzichtig zijn, geen kritisch vermogen zou hebben, elke goedkope complottheorie voor waar aannemen, weinig empathie hebben, ...

Of ze dan een master, een bachelor of geen diploma zou hebben, maakt me dan weinig uit.

Iemand met een brede kijk, die ook een 'normale' interesse heeft voor alles wat er zich in de wereld afspeelt, vind ik wel belangrijk. En dan hoef je echt geen doctoraat te hebben of een hele essay te kunnen schrijven over de problematiek in Zuid-Soedan.

Dit heel hard ja. Toen ik aankondigde dat ik snel zou trouwen met mijn toenmalige vriendin ook wel verschoten van sommige reacties binnen mijn kennissenkring die voornamelijk bestaat uit bachelors en masters. Compleet geen besef van de wereld buiten België, leek wel of alles buiten de EU was Somalië.

Nu tijdens de corona-situatie ook zo iemand van vroeger waar ik nog een boon voor heb gehad die de gekste theoriëen kwam verkondigen op facebook, dan gaat de aantrekkelijkheid ook sterk achteruit.

Dusja, diploma...het kan een indicatie zijn, maar als je het gebruikt als criterium voor een partner zodat die intelligent genoeg is, lijkt het me kortzichtig.

 

[kay-gell]

Zo heb ik er nog gekend. Vond dat altijd een schoon poppemieke en nu ne anti-vaxxer.
Nu, tot daaraan toe nog. Maar zag van de week dat ze herbalife verkoopt ook ineens. Direct 4 punten minder.

 

[iamhollywood]

Eerst en vooral is het belangrijk dat je met iemand kan communiceren en elkaar begrijpt. Net daarom zou ik op het eerste zicht neigen naar iemand die wel hooggeschoold is. Ik heb evenzeer vrienden zonder enig diploma en tot op zeker niveau lukt dat goed maar er zijn toch punten waarop ik in de gesprekken 'begrijpend' van ja knik maar in mijn hoofd mijn ogen paar keer laat ronddraaien (zoals inderdaad heel de vaccinatiecampagne, dat zijn de vriendinnen die om de wildste redenen niet op hun uitnodiging ingaan).
Van mijn partner verwacht ik niet dat we steeds over alles dezelfde mening hebben maar wel dat we elkaars mening kunnen verstaan en met elkaar constructief in discussie kunnen gaan. Op dat vlak speelt natuurlijk wel meer dan louter scholingsgraad.

Daarnaast speelt op latere leeftijd imo toch ook wel de inkomensverhouding. Na enkele vertrouwensbreuken is MIJN geld niet meer ONS geld. Ik zal evengoed het inkomen (bezittingen en erfenis) van mijn partner nooit als het onze beschouwen.
Ergens is het aangenaam als je beide op een vergelijkbaar niveau zit en uw weekendplannen niet continu moet afstemmen op iemand die het financieel significant minder heeft. Mijn vriend en ikzelf zijn beide bon vivants, wij gaan beide graag weg, bestellen al eens makkelijk een goei fles wijn, gaan graag uit eten etc, ik vind het rustgevend dat we daarin niet moeten kibbelen wie wat betaalt, ons intern niet moeten opvreten dat de andere duurdere smaak heeft of ons moeten inhouden omdat de andere niet kan volgen. Dat zijn net de punten waarop ik vrienden wel vaker hoor klagen en op elkaar fitten.
Vertrouwen is essentieel, maar hoezeer ik mijn partner ook vertrouw, ik heb doorheen de jaren geleerd (zowel uit eigen ervaring als de scheidingen rondom mij) dat mensen veranderen, dat een mens continu geconfronteerd wordt met kantelpunten in het leven waarop alle efforts van de anderen niet meer van tel zijn en schaamteloos worden aan kant geschoven. Ik zal daarom nooit significant meer dan andere aan het gezinsbudget bijdragen, tenzij om bijvoorbeeld tijdelijke/ernstige redenen zoals ziekte.

 

[Lint]

Eerst en vooral is het belangrijk dat je met iemand kan communiceren en elkaar begrijpt. Net daarom zou ik op het eerste zicht neigen naar iemand die wel hooggeschoold is. Ik heb evenzeer vrienden zonder enig diploma en tot op zeker niveau lukt dat goed maar er zijn toch punten waarop ik in de gesprekken 'begrijpend' van ja knik maar in mijn hoofd mijn ogen paar keer laat ronddraaien (zoals inderdaad heel de vaccinatiecampagne, dat zijn de vriendinnen die om de wildste redenen niet op hun uitnodiging ingaan).
Van mijn partner verwacht ik niet dat we steeds over alles dezelfde mening hebben maar wel dat we elkaars mening kunnen verstaan en met elkaar constructief in discussie kunnen gaan. Op dat vlak speelt natuurlijk wel meer dan louter scholingsgraad.

Daarnaast speelt op latere leeftijd imo toch ook wel de inkomensverhouding. Na enkele vertrouwensbreuken is MIJN geld niet meer ONS geld. Ik zal evengoed het inkomen (bezittingen en erfenis) van mijn partner nooit als het onze beschouwen.
Ergens is het aangenaam als je beide op een vergelijkbaar niveau zit en uw weekendplannen niet continu moet afstemmen op iemand die het financieel significant minder heeft. Mijn vriend en ikzelf zijn beide bon vivants, wij gaan beide graag weg, bestellen al eens makkelijk een goei fles wijn, gaan graag uit eten etc, ik vind het rustgevend dat we daarin niet moeten kibbelen wie wat betaalt, ons intern niet moeten opvreten dat de andere duurdere smaak heeft of ons moeten inhouden omdat de andere niet kan volgen. Dat zijn net de punten waarop ik vrienden wel vaker hoor klagen en op elkaar fitten.
Vertrouwen is essentieel, maar hoezeer ik mijn partner ook vertrouw, ik heb doorheen de jaren geleerd (zowel uit eigen ervaring als de scheidingen rondom mij) dat mensen veranderen, dat een mens continu geconfronteerd wordt met kantelpunten in het leven waarop alle efforts van de anderen niet meer van tel zijn en schaamteloos worden aan kant geschoven. Ik zal daarom nooit significant meer dan andere aan het gezinsbudget bijdragen, tenzij om bijvoorbeeld tijdelijke/ernstige redenen zoals ziekte.

Ik begrijp dit allemaal ... todat ge samen een huis en vooral kinderen koopt ...

 

[Biljart]

de inkomensverhouding. Na enkele vertrouwensbreuken is MIJN geld niet meer ONS geld. Ik zal evengoed het inkomen (bezittingen en erfenis) van mijn partner nooit als het onze beschouwen.
Ergens is het aangenaam als je beide op een vergelijkbaar niveau zit en uw weekendplannen niet continu moet afstemmen op iemand die het financieel significant minder heeft. Mijn vriend en ikzelf zijn beide bon vivants, wij gaan beide graag weg, bestellen al eens makkelijk een goei fles wijn, gaan graag uit eten etc, ik vind het rustgevend dat we daarin niet moeten kibbelen wie wat betaalt, ons intern niet moeten opvreten dat de andere duurdere smaak heeft of ons moeten inhouden omdat de andere niet kan volgen. Dat zijn net de punten waarop ik vrienden wel vaker hoor klagen en op elkaar fitten.
Vertrouwen is essentieel, maar hoezeer ik mijn partner ook vertrouw, ik heb doorheen de jaren geleerd (zowel uit eigen ervaring als de scheidingen rondom mij) dat mensen veranderen, dat een mens continu geconfronteerd wordt met kantelpunten in het leven waarop alle efforts van de anderen niet meer van tel zijn en schaamteloos worden aan kant geschoven. Ik zal daarom nooit significant meer dan andere aan het gezinsbudget bijdragen, tenzij om bijvoorbeeld tijdelijke/ernstige redenen zoals ziekte.

Dit herken ik wel.
Zelf een relatie gehad met de dochter van een specialist en die sprak over 500 eur op de manier dat ik over 50 euro sprak (en ik heb een deftig inkomen vind ik zelf).
Bij (dure) restaurants steeds het duurste, op reis was naar Dubai, Possitano, Bahamas, wou steeds weekentripkes doen etc. En steeds 5* natuurlijk en all incl.
Kosten werden gedeeld, maar ik kon niks meer sparen want madam ging steeds voor het duurste en bij haar was het de papa die sponsorde.
Als ik er iets op zei was ik “gierig”.

Ergerlijk. Het is uitgegaan omwille van andere reden, maar die geldkwestie gaf mij enorm veel stress.

 

[Sylverscythe]

Ik begrijp dit allemaal ... todat ge samen een huis en vooral kinderen koopt ...

Mijn vrouw haar spaargeld was hier weinig waard en voor een groot deel weg door eens naar hier te vliegen. Voor we trouwden, en zij terug thuis was, heeft ze daar een echte rotjob aangenomen om zogezegd aan mij te bewijzen dat ze niet verwachtte dat ik haar ging sponsoren. Ik heb er dan ook nooit een probleem van gemaakt dat ik ongeveer alles betaalde het eerste jaar, tot ze werk had. Niet iedereen komt uiteindelijk uit dezelfde situatie. Nu is het wel mooi verdeeld.

 

[iamhollywood]

Ik begrijp dit allemaal ... todat ge samen een huis en vooral kinderen koopt ...

Allemaal leuk en wel tot je merkt dat je al maanden schaamteloos bedrogen en belogen wordt. Heb het zowel zelf meegemaakt (net gebouwd) als bij bevriende koppels met kinderen gezien.

 

[Archaos]

Allemaal leuk en wel tot je merkt dat je al maanden schaamteloos bedrogen en belogen wordt. Heb het zowel zelf meegemaakt (net gebouwd) als bij bevriende koppels met kinderen gezien.

Ik denk dat Lint bedoelt dat dat de situatie toch nog wel een stuk complexer maakt.

Als je nog met 2 bent, kan je (als hooggeschoolden) nog allebei vol voor de carrière gaan en stelt het probleem zich misschien iets minder snel.
Zodra er kinderen komen, ga je als koppel misschien besluiten dat (minstens) één van beiden toch een beetje gaat terugschakelen en misschien een rustigere (en minder betaalde) job gaat nemen of 4/5e gaat werken of... en dan wordt het anders natuurlijk.

Nu goed, ondanks dat wij al geruime tijd kinderen hebben, hebben wij ook nog elks onze eigen rekening en eigen spaarboek hoor. Dat kan je nog altijd doen. Alleen zitten wij nu bijvoorbeeld in de fase dat ik wat meer verdien, dus draag ik ook iets meer bij.

Maar het klopt wel, een groot inkomensverschil zal zeker sneller tot spanningen leiden. Dus als je beide wat op hetzelfde niveau zit, zorgt dan ongetwijfeld voor minder druk in de relatie.

 

[Sylverscythe]

Allemaal leuk en wel tot je merkt dat je al maanden schaamteloos bedrogen en belogen wordt. Heb het zowel zelf meegemaakt (net gebouwd) als bij bevriende koppels met kinderen gezien.

Je bekijkt het een beetje vanuit je eigen trauma/ervaring, want ok is hé, en misschien zelfs rationeler en voorzichter dan gemiddeld. Maar, en dat is mijn naïeve mening als iemand die niet bedrogen is, dat mag geen permanente factor zijn.

 

[Deleted member 95]

Je bekijkt het een beetje vanuit je eigen trauma/ervaring, want ok is hé, en misschien zelfs rationeler en voorzichter dan gemiddeld. Maar, en dat is mijn naïeve mening als iemand die niet bedrogen is, dat mag geen permanente factor zijn.

Je doet alsof ze een uitzondering is. De statistieken spreken dezer dagen nu niet bepaald in het voordeel van mensen die nog trouwen hoor.
Ik zal zelf nooit ofte nimmer, jamais, samen met iemand anders een huis kopen of bouwen. De onzekerheid alleen al: "Wat als het misloopt?"
Genoeg voorbeelden op dit forum te vinden.

Anderzijds ga ik ook niet moeilijk doen over eens een restaurantje meer of minder betalen, maar dan betaal je voor het heden (zeker) en niet voor de toekomst (onzeker).

 

[Stanne]

De statistieken spreken dezer dagen nu niet bepaald in het voordeel van mensen die nog trouwen. Ik zal nooit ofte nimmer, jamais, samen met iemand anders een huis kopen of bouwen. De onzekerheid alleen al.

Daar volg ik je volledig in, ben ik blij dat ik mijn huis alleen heb gekocht, anders had ik nu in nog grotere shit gezeten.

 

[Tha_nOn]

Je doet alsof ze een uitzondering is. De statistieken spreken dezer dagen nu niet bepaald in het voordeel van mensen die nog trouwen hoor.
Ik zal zelf nooit ofte nimmer, jamais, samen met iemand anders een huis kopen of bouwen. De onzekerheid alleen al: "Wat als het misloopt?"
Genoeg voorbeelden op dit forum te vinden.

Anderzijds ga ik ook niet moeilijk doen over eens een restaurantje meer of minder betalen, maar dan betaal je voor het heden (zeker) en niet voor de toekomst (onzeker).

Het is ook een beetje representatie hé. De mensen die al jarenlang gelukkig getrouwd zijn vallen minder op want die starten geen thread over 'ik ga scheiden, wat nu' :v

 

[JPV]

Je doet alsof ze een uitzondering is. De statistieken spreken dezer dagen nu niet bepaald in het voordeel van mensen die nog trouwen hoor.
Ik zal zelf nooit ofte nimmer, jamais, samen met iemand anders een huis kopen of bouwen. De onzekerheid alleen al: "Wat als het misloopt?"
Genoeg voorbeelden op dit forum te vinden.

de realiteit is echter dat, als je een relatie hebt, de kans groot is dat je uiteindelijk beide wel wat zekerheid wil. En die zekerheid impliceert dat je onzekerheid creëert. Want als je de zekerheid wil door de woning waarin je woont te kopen, dan zet je de andere persoon in onzekerheid, want die woont in een woning waar hij/zij geen eigenaar van is. Op zich nog geen drama, maar wat als je verbouwingen wil doen voor extra comfort of een extra kinderekamer?

Op een bepaald moment ga je altijd eindigen in een situatie waar je elkaar zal moeten vertrouwen. En waar onzekerheid net een soort zekerheid zal opleveren.

 

[Sylverscythe]

De statistieken spreken dezer dagen nu niet bepaald in het voordeel van mensen die nog trouwen. Ik zal nooit ofte nimmer, jamais, samen met iemand anders een huis kopen of bouwen. De onzekerheid alleen al.

Klopt allemaal maar ik wil mijn keuzes ook niet helemaal laten beïnvloeden door statistieken die uiteindelijk op de brede bevolking van toepassing zijn. Ik ben zo naïef en misschien ook wel arrogant dat ik hoop het beter te doen. Ik ken via via ook zo iemand die op haar 24ste al gescheiden was want oops toch wat snel getrouwd, en ik reken mezelf als iemand die iets doordachter handelt.

Maar ook dan, alles kan mislopen natuurlijk, ik wil hier wanneer alles goed gaat niet teveel over nadenken aangezien ik wel denk dat je hopeloos zorgen maken en focussen op "slechte afloop" niet nuttig is en misschien zelfs schadelijk.

Een huis is uiteindelijk de partner uitkopen of het huis verkopen zeker, maak ik me weinig zorgen in aangezien ik niet per se de rijkste op het kerkhof moet zijn. Kinderen, dat is iets helemaal anders natuurlijk, en daar zie je op dit forum ook wel een grote range van manieren om daar mee om te gaan.

 

[JPV]

Het is ook een beetje representatie hé. De mensen die al jarenlang gelukkig getrouwd zijn vallen minder op want die starten geen thread over 'ik ga scheiden, wat nu' :v

+ dat mss steeds meer mensen niet trouwen, maar wel degelijk inkomsten delen.

 

[Deleted member 95]

Het is ook een beetje representatie hé. De mensen die al jarenlang gelukkig getrouwd zijn vallen minder op want die starten geen thread over 'ik ga scheiden, wat nu' :v

Tot ze het wel doen. Zonder al te persoonlijk te willen worden, Mulan was ook gelukkig getrouwd. Véél posts mogen lezen dat het allemaal op wieltjes liep en wat nog allemaal.

De statistieken zijn wat ze zijn, niets met representatie te maken.
Ik zeg ook niet dat élk huwelijk strandt, maar de cijfers zijn toch slecht genoeg dat ik de aankoop van een huis niet ga laten bepalen door een vleugje "komt wel goed joh"-optimisme. You do you hé, ik ben ook het type dat chemotherapie zou weigeren als de kansen niet hoog genoeg zijn naar mijn goesting. Liever voor de zekerheid gaan en nog een paar maanden feesten en alles uitgeven aan coke en hoeren dan.

Op een bepaald moment ga je altijd eindigen in een situatie waar je elkaar zal moeten vertrouwen. En waar onzekerheid net een soort zekerheid zal opleveren.

Niet elke situatie waarin je elkaar zal moeten vertrouwen is er één waarin je - als dat vertrouwen gebroken wordt - met een financiële kater achterblijft. Het is wikken en wegen, en voor mij is de uitkomst van die weging heel simpel: jamais*. Als het probleem zich ooit stelt, lossen we dat wel anders op, maar niet zo.

* behalve als ik ooit multi-miljonair wordt en er geen verschil meer is tussen een huis kopen of een fles wijn trakteren.

 

[iamhollywood]

Je bekijkt het een beetje vanuit je eigen trauma/ervaring, want ok is hé, en misschien zelfs rationeler en voorzichter dan gemiddeld. Maar, en dat is mijn naïeve mening als iemand die niet bedrogen is, dat mag geen permanente factor zijn.

Niet vanuit een trauma. Ik ga niet uit van een ontrouw van de mens. Ik ga ervan uit dat mensen veranderen en bepaalde gebeurtenissen uw leven kleuren en een andere invulling geven. Ik ben niet meer de persoon die ik was op mijn 20ste en niet de persoon die ik zal zijn op mijn 40ste. Ik zal als moeder op een andere manier naar het leven kijken dan als een onbezonnen 20iger en waarschijnlijk zelf anders dan de kinderloze 30iger die ik vandaag ben.
Bepaalde gebeurtenissen kunnen het als koppel zodanig moeilijk maken dat je de onderlinge band verliest. Ik zie koppels uit elkaar gaan na een miskraam, na het verlies van een ziek familielid/kind, na een burnout, na het verlies van een job etc.
Jammer genoeg gaat dat vaak gepaard met weinig respect voor hetgeen die andere persoon voor jou betekend heeft.
Ik ga er dus eerder van uit dat de partner die ik vandaag graag zie, binnen 10 jaar niet meer diezelfde persoon zal zijn. Ik geniet van hetgeen ik vandaag heb, maar zal mijn eigen financiële toekomst wel altijd veilig stellen.

 

[Tha_nOn]

Tot ze het wel doen. Zonder al te persoonlijk te willen worden, Mulan was ook gelukkig getrouwd. Véél posts mogen lezen dat het allemaal op wieltjes liep en wat nog allemaal.

De statistieken zijn wat ze zijn, niets met representatie te maken.
Ik zeg ook niet dat élk huwelijk strandt, maar de cijfers zijn toch slecht genoeg dat ik de aankoop van een huis niet ga laten bepalen door een vleugje "komt wel goed joh"-optimisme. You do you hé, ik ben ook het type dat chemotherapie zou weigeren als de kansen niet hoog genoeg zijn naar mijn goesting. Liever voor de zekerheid gaan en nog een paar maanden feesten en alles uitgeven aan coke en hoeren dan.

Geen probleem hoor. Ik wil van Mulan haar situatie ook geen casestudie maken. Het is nuttiger om dan cijfers te gaan opzoeken hé. En +- een derde van de huwelijken eindigt (momenteel) in een scheiding, dat is nog steeds niet de meerderheid van de huwelijken.

Daarnaast hoeft ge niet getrouwd te zijn, om gezamelijke aankopen te doen natuurlijk. Zie ook jpv zijn uitleg. En ook uw financiën moeten niet volledig samen zijn, als ge samen een huis koopt.
Feit is dat ge, in een serieuze relatie, samen dingen wilt opbouwen. Als de ene partner er op staat om zélf een huis te kopen, alleen, kan dat evengoed een grote druk leggen op de relatie (wat met herstellingen, wat bij onevenwicht financiën en de andere partner kan niet evenredig iets opbouwen want te weinig vermogen om zelf iets te kopen, huurdisccusies - zie bg ). Dat zijn allemaal dingen waar uiteraard over gepraat kan worden en waar ge hopelijk uit geraakt. Maar veel relaties gaan daar evengoed aan onder. Terwijl: wat is er erg aan gezamelijk een huis kopen omdat ge mogelijks ooit uit elkaar gaat? Het is ook veel geregel als het gebeurt uiteraard maar het legt tenminste niet op voorhand die druk op de relatie die er eigenlijk niet eens moet zijn :v.
(Ik versta absoluut dat in bepaalde gevallen ge het wel gescheiden houdt ze, en ge koopt ook niet een huis met iemand na 6 maand samen zijn)


Een huis is ook maar een huis imo. Kinderen maken het uit elkaar gaan moeilijk. En dat staat los van trouwen of gezamelijke financiën.


Edit: tenzij ge binnen de 2-3 jaar van kopen uit elkaar gaat dan valt die financiële kater ook nog wel mee volgens mij . Ik kan mij bv niet inbeelden dat ik er mijn broek nog aan zou scheuren nu.
*Drukt papieren af*

 

[Mulan]

Ik ben inderdaad heel bewust getrouwd en had absoluut geen probleem met de situatie zoals ze toen was. Het is helaas anders afgelopen, zoals bij iedereen die ik ken die na enkele jaren huwelijk uit elkaar gaat.

Maar als twintiger had ik een collega die 40 was en al 15j samen was met een Afrikaan toen. Ze zei tegen me, en die woorden zijn altijd blijven hangen: "je hebt geen zekerheid in het leven. Als mijn partner beslist terug naar Afrika te vertrekken dan wil ik niet dat mijn kinderen hun vader én hun thuis moeten verliezen!" dus zij had ook haar huis gekocht met eigen middelen, alles op haar naam. Dus zodra ik kon, mijn huis gekocht ipv te huren en wachten op de prins op het witte paard...
En ook nu verdomd blij dat ik niet MOET verhuizen, maar er zelf voor kan kiezen te verhuizen en dan ineens voor een upgrade kan gaan.

Eens getrouwd smeten we alles in 1 pot. Ik heb, voor de dochter althans, altijd meer verdiend dan hij. Geen haar op mijn hoofd dat er aan zou denken om alles te gaan verrekenen etc. We hebben WEL een gelijkaardig uitgavenpatroon gehad, de frustraties van dure kledij, dure reizen,... Hebben we nooit gehad.

De scheiding heeft mij wél geld gekost, hem niet. Allemaal zelf voorgesteld zodat hij een appartement zou kunnen kopen wat rechtstreeks onze dochter ten goede komt. Mocht er geen dochter in het spel geweest zijn, was de scheiding op financieel vlak gans anders gelopen...

 

[Biljart]

Jammer genoeg gaat dat vaak gepaard met weinig respect voor hetgeen die andere persoon voor jou betekend heeft.
Ik ga er dus eerder van uit dat de partner die ik vandaag graag zie, binnen 10 jaar niet meer diezelfde persoon zal zijn. Ik geniet van hetgeen ik vandaag heb, maar zal mijn eigen financiële toekomst wel altijd veilig stellen.

de tijd van “een woord is een woord” en “we verdelen wel eerlijk als we uit elkaar gaan” is verleden tijd.

elke partij wordt opgejut door zijn/haar kant van de familie en alles wat niet op papier staat, bestaat gewoon niet.

“Als het gaat om geld, als het gaat om vrouwen, wie kun je dan vertrouwen?”
(Het goede doel)