Ik ben een muzikale duizendpoot en zit dus al een hele week in dubio over welk genre ik zou uitkiezen voor mijn "Album of the Week"-inzending.
Toen ik mij inschreef voor het concept, was ik er zeker van dat het één van volgende albums zou zijn:
- Madlib - Shades of Blue
- Madvillain - Madvillainy
- Guru's Jazzmatazz
Maar dat is dan voor een volgende keer!
Beginnen met het begin. De doorbraak bij het grote publiek kwam er voor Faith No More pas in 1989 toen de band het succesvolle album "The Real Thing" uitbracht. Tot dan was Chuck Mosley nog de frontman van de band, maar na enkele incidenten werd die vervangen door Mike Patton. Mike Patton, het genie die dat album dus op enkele weken tijd heeft geschreven. Het begin van een tijdperk. Het genie Mike Patton was tot dan was nog frontman van Mr. Bungle, dat misschien gekend is bij liefhebbers van het zwaardere gitaarwerk. Hebben vorig jaar hun demo "The Raging Wrath of the Easter Bunny" heruitgebracht - een aanrader (met Dave Lombardo (Slayer) en Scott Ian (Anthrax)).
Soit, The Real Thing (1989) is dus een geweldig album - dat staat buiten kijf. Scoort hoog op zowat elk lijstje van dat jaar, en Epic is een nummer dat tot op heden internationale faam kent.
...en dat maakt het des te plezanter om de controversiële opvolger "Angel Dust" hier aan te prijzen.
Angel Dust is critically acclaimed - voor je mij gaat verwijten uw tijd te verdoen met het opzoek van controverse. Voor wat het waard is, is het door Kerrang ook uitgeroepen tot het meest invloedrijke album aller tijden. Maar waar "The Real Thing" redelijk glammy is, en de MTV's van de wereld begin jaren '90 verwachten dat de opvolger van het album dat ook wordt, is Angel Dust meer experimenteel. Controversiële thema's die met duistere humor worden aangesneden en vorm worden gegeven in nummers die invloeden van verschillende metalgenres, progrock, hiphop en funk laten samensmelten. Nummer als Jizzlobber en Malpractice hebben hier en daar death metal-invloeden, terwijl het lijkt dat Patton Crack Hitler heeft ingezongen met een megafoon. Easy is een nummer dat ge op zondagochtend opzet terwijl ge in uw badjas uw croissant opfret, terwijl Midlife Crisis u diezelfde avond nog doet afvragen of de keuzes die ge in uw leven hebt gemaakt wel de goeie waren.
Vooraleer ge dit album beluistert, bekijk deze live performance, en bereid u voor op de rollercoaster die dit album is:
YOU'RE PERFECT, YES IT'S TRUE. BUT WITHOUT ME, YOU'RE ONLY YOU.
Soit, het is een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert. Kenmerkend voor geniale muziek, is dat ze zich niet ontleent tot een snelle consumptie, maar dat het uw volledige aandacht vereist om u volledig in de mindset van de artiest te kunnen plaatsen.
Er zijn mensen die het album afdoen als een schizofreen liefdeskind van Mike Patton, en euh, ja, ik ga dat feitelijk niet tegen spreken. Mike Patton is een genie. Welke genie is niet een beetje zot hé? En al zeker als hij de beste zanger is aller tijden. Not my words! Maar als ge niet overtuigd zijt, check dan zeker Mondo Cane - een Italiaans solo-album dat Patton in Italië heeft opgenomen een 40-koppig orkest. De maft! Als ik mijn madam vertel dat de vocal range van Mike Patton 6 octaven bedraagt, is ze niet onder de indruk. Maar zij kent niks van octaven. Mag dat u dan verbazen?
Ik had graag meerdere nummers van uitleg voorzien, zoals mijne copain @Gavin met zijn uitstekende keuze heeft gedaan. Maar gezien mijn madam volgens de gynaecoloog vanochtend hoogst waarschijnlijk binnen de 24u gaat bevallen, heb ik nu andere katjes te geselen. De openingstrack wordt op Wikipedia alleszins voorzien van volgende beschrijving - kwestie van u een idee te geven wat voor album het is:
Voor de liefhebbers van het Genie Mike Patton en het zwaardere gitaargeweld, is er zoals hogerop geschreven, het uitstekende Mr. Bungle dat recent The Raging Wrath of the Easter Bunny opnieuw heeft uitgebracht.
Toen ik mij inschreef voor het concept, was ik er zeker van dat het één van volgende albums zou zijn:
- Madlib - Shades of Blue
- Madvillain - Madvillainy
- Guru's Jazzmatazz
Maar dat is dan voor een volgende keer!
Beginnen met het begin. De doorbraak bij het grote publiek kwam er voor Faith No More pas in 1989 toen de band het succesvolle album "The Real Thing" uitbracht. Tot dan was Chuck Mosley nog de frontman van de band, maar na enkele incidenten werd die vervangen door Mike Patton. Mike Patton, het genie die dat album dus op enkele weken tijd heeft geschreven. Het begin van een tijdperk. Het genie Mike Patton was tot dan was nog frontman van Mr. Bungle, dat misschien gekend is bij liefhebbers van het zwaardere gitaarwerk. Hebben vorig jaar hun demo "The Raging Wrath of the Easter Bunny" heruitgebracht - een aanrader (met Dave Lombardo (Slayer) en Scott Ian (Anthrax)).
Soit, The Real Thing (1989) is dus een geweldig album - dat staat buiten kijf. Scoort hoog op zowat elk lijstje van dat jaar, en Epic is een nummer dat tot op heden internationale faam kent.
...en dat maakt het des te plezanter om de controversiële opvolger "Angel Dust" hier aan te prijzen.
Angel Dust is critically acclaimed - voor je mij gaat verwijten uw tijd te verdoen met het opzoek van controverse. Voor wat het waard is, is het door Kerrang ook uitgeroepen tot het meest invloedrijke album aller tijden. Maar waar "The Real Thing" redelijk glammy is, en de MTV's van de wereld begin jaren '90 verwachten dat de opvolger van het album dat ook wordt, is Angel Dust meer experimenteel. Controversiële thema's die met duistere humor worden aangesneden en vorm worden gegeven in nummers die invloeden van verschillende metalgenres, progrock, hiphop en funk laten samensmelten. Nummer als Jizzlobber en Malpractice hebben hier en daar death metal-invloeden, terwijl het lijkt dat Patton Crack Hitler heeft ingezongen met een megafoon. Easy is een nummer dat ge op zondagochtend opzet terwijl ge in uw badjas uw croissant opfret, terwijl Midlife Crisis u diezelfde avond nog doet afvragen of de keuzes die ge in uw leven hebt gemaakt wel de goeie waren.
Vooraleer ge dit album beluistert, bekijk deze live performance, en bereid u voor op de rollercoaster die dit album is:
YOU'RE PERFECT, YES IT'S TRUE. BUT WITHOUT ME, YOU'RE ONLY YOU.
Soit, het is een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert. Kenmerkend voor geniale muziek, is dat ze zich niet ontleent tot een snelle consumptie, maar dat het uw volledige aandacht vereist om u volledig in de mindset van de artiest te kunnen plaatsen.
Er zijn mensen die het album afdoen als een schizofreen liefdeskind van Mike Patton, en euh, ja, ik ga dat feitelijk niet tegen spreken. Mike Patton is een genie. Welke genie is niet een beetje zot hé? En al zeker als hij de beste zanger is aller tijden. Not my words! Maar als ge niet overtuigd zijt, check dan zeker Mondo Cane - een Italiaans solo-album dat Patton in Italië heeft opgenomen een 40-koppig orkest. De maft! Als ik mijn madam vertel dat de vocal range van Mike Patton 6 octaven bedraagt, is ze niet onder de indruk. Maar zij kent niks van octaven. Mag dat u dan verbazen?
Ik had graag meerdere nummers van uitleg voorzien, zoals mijne copain @Gavin met zijn uitstekende keuze heeft gedaan. Maar gezien mijn madam volgens de gynaecoloog vanochtend hoogst waarschijnlijk binnen de 24u gaat bevallen, heb ik nu andere katjes te geselen. De openingstrack wordt op Wikipedia alleszins voorzien van volgende beschrijving - kwestie van u een idee te geven wat voor album het is:
The lyrics for "Land of Sunshine" were written by Mike Patton alongside "Caffeine" during a sleep deprivation experiment and included lines taken almost directly from fortune cookies and the Oxford Capacity Analysis personality test offered by the Church of Scientology. He also watched much late-night television to get into the right frame of mind.
Voor de liefhebbers van het Genie Mike Patton en het zwaardere gitaargeweld, is er zoals hogerop geschreven, het uitstekende Mr. Bungle dat recent The Raging Wrath of the Easter Bunny opnieuw heeft uitgebracht.
Laatst bewerkt: