Album of the week Faith No More - Angel Dust (1992)

LessThanJake

Well-known member
Crowdfunder FE
Ik ben een muzikale duizendpoot en zit dus al een hele week in dubio over welk genre ik zou uitkiezen voor mijn "Album of the Week"-inzending.
Toen ik mij inschreef voor het concept, was ik er zeker van dat het één van volgende albums zou zijn:
- Madlib - Shades of Blue
- Madvillain - Madvillainy
- Guru's Jazzmatazz
Maar dat is dan voor een volgende keer!

Beginnen met het begin. De doorbraak bij het grote publiek kwam er voor Faith No More pas in 1989 toen de band het succesvolle album "The Real Thing" uitbracht. Tot dan was Chuck Mosley nog de frontman van de band, maar na enkele incidenten werd die vervangen door Mike Patton. Mike Patton, het genie die dat album dus op enkele weken tijd heeft geschreven. Het begin van een tijdperk. Het genie Mike Patton was tot dan was nog frontman van Mr. Bungle, dat misschien gekend is bij liefhebbers van het zwaardere gitaarwerk. Hebben vorig jaar hun demo "The Raging Wrath of the Easter Bunny" heruitgebracht - een aanrader (met Dave Lombardo (Slayer) en Scott Ian (Anthrax)).

Soit, The Real Thing (1989) is dus een geweldig album - dat staat buiten kijf. Scoort hoog op zowat elk lijstje van dat jaar, en Epic is een nummer dat tot op heden internationale faam kent.
...en dat maakt het des te plezanter om de controversiële opvolger "Angel Dust" hier aan te prijzen.

Angel Dust is critically acclaimed - voor je mij gaat verwijten uw tijd te verdoen met het opzoek van controverse. Voor wat het waard is, is het door Kerrang ook uitgeroepen tot het meest invloedrijke album aller tijden. Maar waar "The Real Thing" redelijk glammy is, en de MTV's van de wereld begin jaren '90 verwachten dat de opvolger van het album dat ook wordt, is Angel Dust meer experimenteel. Controversiële thema's die met duistere humor worden aangesneden en vorm worden gegeven in nummers die invloeden van verschillende metalgenres, progrock, hiphop en funk laten samensmelten. Nummer als Jizzlobber en Malpractice hebben hier en daar death metal-invloeden, terwijl het lijkt dat Patton Crack Hitler heeft ingezongen met een megafoon. Easy is een nummer dat ge op zondagochtend opzet terwijl ge in uw badjas uw croissant opfret, terwijl Midlife Crisis u diezelfde avond nog doet afvragen of de keuzes die ge in uw leven hebt gemaakt wel de goeie waren.

Vooraleer ge dit album beluistert, bekijk deze live performance, en bereid u voor op de rollercoaster die dit album is:


YOU'RE PERFECT, YES IT'S TRUE. BUT WITHOUT ME, YOU'RE ONLY YOU.

Soit, het is een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert. Kenmerkend voor geniale muziek, is dat ze zich niet ontleent tot een snelle consumptie, maar dat het uw volledige aandacht vereist om u volledig in de mindset van de artiest te kunnen plaatsen.
Er zijn mensen die het album afdoen als een schizofreen liefdeskind van Mike Patton, en euh, ja, ik ga dat feitelijk niet tegen spreken. Mike Patton is een genie. Welke genie is niet een beetje zot hé? En al zeker als hij de beste zanger is aller tijden. Not my words! Maar als ge niet overtuigd zijt, check dan zeker Mondo Cane - een Italiaans solo-album dat Patton in Italië heeft opgenomen een 40-koppig orkest. De maft! Als ik mijn madam vertel dat de vocal range van Mike Patton 6 octaven bedraagt, is ze niet onder de indruk. Maar zij kent niks van octaven. Mag dat u dan verbazen?


Ik had graag meerdere nummers van uitleg voorzien, zoals mijne copain @Gavin met zijn uitstekende keuze heeft gedaan. Maar gezien mijn madam volgens de gynaecoloog vanochtend hoogst waarschijnlijk binnen de 24u gaat bevallen, heb ik nu andere katjes te geselen. :unsure: De openingstrack wordt op Wikipedia alleszins voorzien van volgende beschrijving - kwestie van u een idee te geven wat voor album het is:

The lyrics for "Land of Sunshine" were written by Mike Patton alongside "Caffeine" during a sleep deprivation experiment and included lines taken almost directly from fortune cookies and the Oxford Capacity Analysis personality test offered by the Church of Scientology. He also watched much late-night television to get into the right frame of mind.

Voor de liefhebbers van het Genie Mike Patton en het zwaardere gitaargeweld, is er zoals hogerop geschreven, het uitstekende Mr. Bungle dat recent The Raging Wrath of the Easter Bunny opnieuw heeft uitgebracht.
 
Laatst bewerkt:
Steengoede keuze! Faith No More is één van m'n favoriete bands en Patton één van mijn favoriete muzikanten. Die kerel is en blijft een held en elk project waar die bij betrokken is, is quasi geniaal: Mr Bungle, Tomahawk, Fantomas, ga zo maar door.

Eerst nog de twee vorige afwerken en dan nog is genieten van Angel Dust :)

En u nog vergeten te feliciteren. Proficiat met en geniet van uw mini mens LTJ!
 
Mike Patton is inderdaad een fucking genie, en zonder twijfel 1 van de beste zangers ooit. Ik ben zelf nooit helemaal into Faith No More geraakt, dus ik kijk er naar uit !


Nog nooit van gehoord, snel door geskipt, en holy fuck dit klinkt goed 👌. Kan ik hier niet naar luisteren in de plaats? :eek:

Edit: Ah ja, en een goede bevalling gewenst !!

Like I said: het heeft wel tijd nodig. Net als Alice in Chains was het een band die hier wel eens op stond in playlists, maar nooit een blijvende indruk heeft achter gelaten. Tot ik integrale albums ben beginnen beluisteren, waardoor ik de genialiteit van Mike Patton en Layne Staley meer en meer ben gaan appreciëren. En kijk nu: ik kan ze niet meer uit mijn leven weg denken.

En idd, Mondo Cane is echt gestoord goed. :love: Van mij krijgt ge vrijspel om dat te beluisteren deze week! :unsure:

En merci :love:
 
Haha, respect om nog zo'n extensieve write-up af te leveren vlak voor de geboorte van je kindje. Proficiat en veel succes! ;-)

A priori is dit soort hardrock minder mijn stijl, en na een eerste luisterbeurt lijkt het me nogal alle kanten uit te gaan. Maar ik geef het nog enkele luisterbeurten om fair te zijn!
 
Dat is een album dat ik hier af en toe eens opzet op het werk als ze zeggen dat ik té gestoorde muziek aan het spelen ben op mijn bureau :unsure:
Hier komt waarschijnlijk een heel raar stukje tekst, want ondanks mijn aankomende rant vind ik dit écht een goed album.

Faith No More is zo een band waar ik af en toe een paar nummertjes van kan smaken, maar ook eigenlijk erna het redelijk snel beu ben. Ik moet zelfs eerlijk zeggen dat ik Faith No More eigenlijk niet zo super goed vind, echter is dit wel een heel sterk album van deze jongens.

Dit is zo een artist die iedereen hoort goed te vinden, maar bij mij niet persé klikt. Ik kan mijn vinger er ook niet opleggen waarom het niet echt klikt. Ik denk dat het in mijn oren gewoon wat een beetje als te generische rock klinkt.
Echter was dit gewoon een rant over Faith No More en niet specifiek over dit album.

Specifiek dit album vind ik zeer goed. Het is wat donkerder en raarder en mss niet zo generische rock shizzle als hun andere albums. Zitten heel veel lekkere groovy stukken in zoals in bijvoorbeeld het tweede deel van het eerste nummer :music:
Voor mij onderscheid het zich ook van de rest omdat het allemaal wat moderner is tov alle andere rock / hard rock albums dat in die periode zijn uitgebracht. Generische kak dus imo.
Echter zit deze plaat vol samples, synths en andere spielerei waardoor dit in mijn ogen een geniale plaat is. Veel beter dan alle andere nest die rond die tijd is uitgekomen.

Wat ook heel underappreciated is bij dit, maar ik ben ook de enige die bij AOTW daar meestal iets over zegt, en dat is de album art. Op de voorkant een mooie vogel met azure blauwe achtergrond. In de CD booklet allemaal afbeeldingen van gevilde vogels en uit elkaar gekapt vlees. Mooi contrast waar over is nagedacht, zoals over heel dit album. Of tenminste die indruk laten ze toch achter bij mij met deze schijf.

Productiegewijs vind ik het gitaargeluid écht archislecht.

Ik ben een muzikale duizendpoot en zit dus al een hele week in dubio over welk genre ik zou uitkiezen voor mijn "Album of the Week"-inzending.
Toen ik mij inschreef voor het concept, was ik er zeker van dat het één van volgende albums zou zijn:
- Madlib - Shades of Blue
- Madvillain - Madvillainy

Twee briljante producties. Vooral Madvillain met Madvillainy is iets dat mij heel dicht bij het hart ligt :love:
Mensen die geen idee hebben wat dit is, gewoon opzetten jow :unsure:

Ook proficiat enzo :unsure:
 
Goed bekend met Patton maar van deze nog nooit een seconde gehoord, wel King For A Day (de opvolger), dit lijken veel sterkere songs, we duiken er in. Altijd gedacht dat Easy er op stond maar dus niet.
 
Goed bekend met Patton maar van deze nog nooit een seconde gehoord, wel King For A Day (de opvolger), dit lijken veel sterkere songs, we duiken er in. Altijd gedacht dat Easy er op stond maar dus niet.

Easy is het laatste nummer van het album!

Twee briljante producties. Vooral Madvillain met Madvillainy is iets dat mij heel dicht bij het hart ligt :love:
Mensen die geen idee hebben wat dit is, gewoon opzetten jow :unsure:

Ook proficiat enzo :unsure:

Met de rest van uw post akkoord - maar even dit nog beamen. Heb geen platenspeler, maar wel enkele platen.

rResuTU.jpg



:love:

Laat ons van dit topic anders meteen een viering van de Goede Smaak maken. I’ll allow it! :unsure:
 
Eerlijk gezegd, toen ik de naam zag, dacht ik aan Faithless en verwachtte me aan dat soort muziek :unsure:.
Soit, het is een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert.
Moet ik beamen.
Bij de derde keer nestelden 'Malpractice'; 'Be Aggressive' zich in mijn hersenen, waar ze een gelukkig weerzien hadden met 'Midlife Crisis' en 'Easy'.
Met dit tempo gaan 'A Small Victory' en 'Jizzlobber' volgen. 'Caffeine' ligt op de loer, vrees ik.
Controversiële thema's die met duistere humor worden aangesneden
R..V. :love:.

Patton is vrij indrukwekkend hierin. Ik zou zweren dat ik een tweede vocalist hoorde.
De 'piercing' screams in 'Malpractice' zijn een genot voor mijn oren.
 
Mijn Limburgse goedlachse collega, zeker ne kop kleiner dan mij en mijn medefestivalgangster, is énorme fangirl van Faith No More en dankzij haar heb ik in feite de groep leren kennen. Ik zet de plaat morgen nog eens aandachtig op.

En proficiat met een ongetwijfeld zeer flinke dochter!
 
Ik ben een muzikale duizendpoot en zit dus al een hele week in dubio over welk genre ik zou uitkiezen voor mijn "Album of the Week"-inzending.
een echte muziekliefhebber heeft meerdere stijlen :thumb:
Toen ik mij inschreef voor het concept, was ik er zeker van dat het één van volgende albums zou zijn:
- Madlib - Shades of Blue
- Madvillain - Madvillainy
- Guru's Jazzmatazz
Maar dat is dan voor een volgende keer!
Deze 3 ga ik zeker opzetten, hoewel Angel Dust niet meteen mijn vibe was/is, verschillen de albums hierboven wel serieus in opzet en vibe.
Beginnen met het begin. De doorbraak bij het grote publiek kwam er voor Faith No More pas in 1989 toen de band het succesvolle album "The Real Thing" uitbracht. Tot dan was Chuck Mosley nog de frontman van de band, maar na enkele incidenten werd die vervangen door Mike Patton. Mike Patton, het genie die dat album dus op enkele weken tijd heeft geschreven. Het begin van een tijdperk. Het genie Mike Patton was tot dan was nog frontman van Mr. Bungle, dat misschien gekend is bij liefhebbers van het zwaardere gitaarwerk. Hebben vorig jaar hun demo "The Raging Wrath of the Easter Bunny" heruitgebracht - een aanrader (met Dave Lombardo (Slayer) en Scott Ian (Anthrax)).

Soit, The Real Thing (1989) is dus een geweldig album - dat staat buiten kijf. Scoort hoog op zowat elk lijstje van dat jaar, en Epic is een nummer dat tot op heden internationale faam kent.
...en dat maakt het des te plezanter om de controversiële opvolger "Angel Dust" hier aan te prijzen.

Angel Dust is critically acclaimed - voor je mij gaat verwijten uw tijd te verdoen met het opzoek van controverse. Voor wat het waard is, is het door Kerrang ook uitgeroepen tot het meest invloedrijke album aller tijden. Maar waar "The Real Thing" redelijk glammy is, en de MTV's van de wereld begin jaren '90 verwachten dat de opvolger van het album dat ook wordt, is Angel Dust meer experimenteel. Controversiële thema's die met duistere humor worden aangesneden en vorm worden gegeven in nummers die invloeden van verschillende metalgenres, progrock, hiphop en funk laten samensmelten. Nummer als Jizzlobber en Malpractice hebben hier en daar death metal-invloeden, terwijl het lijkt dat Patton Crack Hitler heeft ingezongen met een megafoon. Easy is een nummer dat ge op zondagochtend opzet terwijl ge in uw badjas uw croissant opfret, terwijl Midlife Crisis u diezelfde avond nog doet afvragen of de keuzes die ge in uw leven hebt gemaakt wel de goeie waren.

Vooraleer ge dit album beluistert, bekijk deze live performance, en bereid u voor op de rollercoaster die dit album is:
Het rollercoaster gedeelte van het album is heerlijk, er is altijd iets nieuws om de hoek dat het interessant maakt. De vocals staan me niet echt aan, maar het instrumentele is zeer goed gedaan. Productiegwijs niets speciaals, maar kan er door omdat die rommelige sound wel paste.

YOU'RE PERFECT, YES IT'S TRUE. BUT WITHOUT ME, YOU'RE ONLY YOU.

Soit, het is een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert. Kenmerkend voor geniale muziek, is dat ze zich niet ontleent tot een snelle consumptie, maar dat het uw volledige aandacht vereist om u volledig in de mindset van de artiest te kunnen plaatsen.
Er zijn mensen die het album afdoen als een schizofreen liefdeskind van Mike Patton, en euh, ja, ik ga dat feitelijk niet tegen spreken. Mike Patton is een genie. Welke genie is niet een beetje zot hé? En al zeker als hij de beste zanger is aller tijden. Not my words! Maar als ge niet overtuigd zijt, check dan zeker Mondo Cane - een Italiaans solo-album dat Patton in Italië heeft opgenomen een 40-koppig orkest. De maft! Als ik mijn madam vertel dat de vocal range van Mike Patton 6 octaven bedraagt, is ze niet onder de indruk. Maar zij kent niks van octaven. Mag dat u dan verbazen?


Ik had graag meerdere nummers van uitleg voorzien, zoals mijne copain @Gavin met zijn uitstekende keuze heeft gedaan. Maar gezien mijn madam volgens de gynaecoloog vanochtend hoogst waarschijnlijk binnen de 24u gaat bevallen, heb ik nu andere katjes te geselen. :unsure:
Veel succes ermee :thumb:
De openingstrack wordt op Wikipedia alleszins voorzien van volgende beschrijving - kwestie van u een idee te geven wat voor album het is:



Voor de liefhebbers van het Genie Mike Patton en het zwaardere gitaargeweld, is er zoals hogerop geschreven, het uitstekende Mr. Bungle dat recent The Raging Wrath of the Easter Bunny opnieuw heeft uitgebracht.
allez, was me wel een stevig album, met voor mij de toptrack 'Malpractice', maar het geheel voelde soms wat te gehaast en te rommelig aan. Het gitaargeweld en zeker niet vergeten, het drumgeweld in deze zijn hoogstaand in mijn gevoel, maar ik ben daar gelijk een leek in.
7.5/10? :unsure:
 
Volgens mijn informatie is @LessThanJake de eerste buitenlander die hier een thread post voor dit concept, en natuurlijk doet hij dat zonder klaarblijkelijk mijn ingebeelde limiet van participatie bij vorige albums te bereiken. Qua geven en nemen is dit weer koren op de molen van Vlaams Belang. Sam Van Rooy, die zit sowieso op P&A, heeft mij al PMs gestuurd voor uw persoonsgegevens nadat hij gezien had dat ge ook al aan het Vlaemsche kindergeld zit met uw luie tengels, maar voorlopig heb ik de boot nog afgehouden. Hij draaide trouwens ook rap bij toen hij zag dat ge blank waart bij het showen van uw platen zonder platenspeler, een mooie allegorie voor uw gebrekkige en arbeidsschuwe invulling van dit concept, dus geen zorgen voorlopig. Evenmin zorgen over feedback, ik ga hier toch posten omdat ik nu eenmaal al aan Faith No More begonnen was na referenties in mijn eigen thread. Op een bepaald moment toch bij de grootste bands op aarde te rekenen, en ik kende al een deel nummers van hen die ik goed vond eigenlijk, dus ik had hoge verwachtingen. Laks of niet, LTJ, ge zijt een muzieksubforumautoriteit (een baas is een autoriteit, spandex is spandex, maar een autoriteit is nog geen baas, @Kid_C ) dus dit stuwde die verwachtingen nog wat meer naar het zenit. Wel eentje die zichzelf een muzikale duizendpoot moet noemen als opener, ik heb het raam opengezet want dat stinkt hier nogal, en ge zou denken dat ge met die negenhonderdachtennegentig andere pootjes wel wat zou kunnen posten. Even kijken, nog wat forumactualiteit ... respect dat ge toch uw albumdatum niet verschoven hebt ondanks dat ge al drie maanden weet dat dat zou samenvallen met de geboorte, @Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield was er als de kippen bij om te wisselen voor iets als een thesisje, ondanks dat een goede thesis al min of meer af is voor de deadline in tegenstelling tot het werpen van een nakomeling. Zo, dat is 75% van de intro gevuld met onnozelheden dus in tegenstelling tot u bereik ik wel de vooropgestelde limieten van andere niets te zeggen hebbende forumleden. Ik heb onderstaand stuk een beetje herschreven omdat ik eerst met The Real Thing begonnen was, maar het algemeen gevoel is wel hetzelfde.

Land Of Sunshine heeft direct een beetje dat Epicgevoel, toch zeker bij een bepaald deeltje van de zanglijn, al kan dat gewoon aan de herkenning van de zang zelf liggen. Als @NDEFCB al vond dat het druk was op Jane’s, dan wil ik zijn mening hier wel eens weten! Wat een pletwals van geluiden. Die solo klinkt wel enorm als willen maar niet kunnen, iets dat ik eigenlijk vind van het hele gitaargebeuren hier. Echt geen fan helaas, ik weet niet of het de sound op zich is hier of het spelen in zijn geheel ... daarvoor zal ik later eens naar wat live video’s op Youtube moeten kijken. Het openingsnummer zit wel bij de betere nummers van de plaat die ik nog niet kende, zitten hippe stukjes tussen. Caffeine is een nummer waar het verschil tussen zanglijnen en muziek me erg opvalt. Stem op zich en de zang vind ik zeer leuk, muziek toch niet zo. Dit gaat op een paar nummers en platen terugkomen, een van de hoofdthema's van deze band voor mij, helaas.

Midlife Crisis kende ik, zeer fijn nummer, maar belichaamt ook die opgenoemde dissonantie, zij het op een andere manier. Het stuk tussen 2:22 en 2:40 vind ik echt niet goed en uiterst voorspelbaar, maar direct erna van 2:40 tot 3:06 en de daarna door elkaar lopende stemmen vind ik dan weer schitterend! RV ... beetje vreemde eend in de bijt en vooral handig om de mogelijkheden met zijn stem te benadrukken. Muzikaal zeker beter, hier zit niet die typische sound in. Ook niet bij de zware stukken, daar hoort ge Faith No More maar net niet genoeg zodat het toch op iets anders kan lijken, en dat is welgekomen. Smaller and Smaller! Hier schoot het me te binnen: Korn (KoRn ge weet wel)??? Op dit nummer ook wel het muzikale (tot de stem toe zelfs! Die “Biiiiiiiite biiiiiite” lijkt op Davis), maar ik heb het eerder op het prominente van die bas in het algemeen. Korn heeft ook zo een irritant geluid bij die bas, ik heb lang gedacht dat dat de drum was, maar niet dus. Alsook weer zo een halfbakken poging tot solo, dat is me echt teleurstellend pfffff. Die staan in schril contrast met wat Patton met zijn stem en zangstukjes doet.

Everything’s Ruined begint goed maar "verwatert" weer in een voor mij kenmerkend Faith No More nummer. Aangezien ik Korn toch al heb aangehaald, is het nu misschien tijd voor numetal, misschien pre-numetal moest het bestaan, te droppen. Gooi hier een nutteloze DJ bij en het had mits wat modernere aanpassingen ook in de jaren 2000 gewerkt. Verder alweer hetzelfde dat ik moet herhalen, jeetje die solo: van 3:47-3:50 ... dat is volgens mij toch echt pitsen om er te geraken, en het is niet eens een ingewikkeld stuk? Malpractice heb ik nu al drie keer geluisterd of zo en dat is toch gewoon chaos? Als ge mij zegt dat de helft van dat nummer gemaakt is door iets als Metallica en dan gekleefd is aan stukjes van Faith No More, geloof ik u zomaar. Ik vind het niet slecht hoor, maar ook zeker niet weg van, zit ergens in het midden. A Small Victory ken ik ergens van, niet het nummer maar wel de melodie. Geen idee vanwaar, is het gesampled of heeft iemand het gecoverd? Ik vind er niet meteen iets van. Verder weer een typische Faith No More song zoals ik er al een paar gehoord heb. Crack Hitler, OK dan, cool nog wel op een zekere manier. Jizzlobber, ook OK dan. Dan nog iets instrumentaal wat wel in orde was om eens te spelen (ook hier weer die typische Faith No More slag), en het ongelooflijke Easy als cover. Echt uitstekend gedaan. En de solo is extreem traag, dus daar komt ie ook nog mee weg.

Heel veel invloeden en geluiden worden hier gemengd, op een indertijd vernieuwende en originele manier, maar niet altijd succesvol. Zowat alles op vlak van de stem vind ik wel geweldig, maar het muzikale hinkt sterk achterop. Land Of Sunshine, Midlife Crisis, RV en Easy wil ik nog wel eens opzetten als nummer. De rest van de plaat haakt maar muzikale lappendekens met verschillende tinten kleuren, maar in de ongemakkelijke dekenvorm van een driehoek met stompe hoek. Wel kwaliteitsgaren gebruikt daarvoor, dus dat redt het nog al zat hier een pak meer in. Vandaar eigenlijk een gevoel van teleurstelling, en ik vind dat zelf spijtig want het had me moeten liggen. En deed dat bij bepaalde tracks en stukken ook, maar te weinig. Wel een coole band, sowieso.

Mike Patton, het genie die dat album dus op enkele weken tijd heeft geschreven.
Over het genie Patton op deze plaat: die heeft volgens Wiki toch geen credits bij meer dan de helft van de nummers qua muziek? Enkel maar lyrics (en zanglijnen vermoed ik) bij die nummers? En Bij The Real Thing staat ie zelfs nergens bij de muziek, maar ge zegt dat die alles op een maandje geschreven heeft?

Nog vlug doorzetten met typen over The Real Thing en King For A Day ... maar komt op hetzelfde neer eigenlijk.
From Out Of Nowhere en Falling To Pieces vind ik weer tekenende nummers: goede zanglijnen en nog fijne nummers, maar muzikaal niet al te tuk op die prominente stop/start-stijl van de bas. Niet alleen die omnipresentie kan mij niet bekoren, ook het algemene geluid van die bas, en ook drum, vind ik minder zoals bij de opvolger, al is From Out Of Nowhere nog dik in orde uiteindelijk. Surprise! You’re Dead! snap ik helemaal niet. Zombie Eaters, dat brengt al iets! Beetje chaotisch met die Spaanse gitaar, maar wel een trein eens vertrokken. Het begin van The Real Thing vond ik ook leuk, spijtig dat het dan weer overgaat in die typische ritmesectie. Acht minuten ook wat lang naar mijn goesting, die zachtere stukjes gaan nog goed binnen maar kunnen nu eenmaal niet alles redden. Underwater Love is leuk, The Morning After is vrij cool qua instrumentaliteit maar het is nu niet dat ik dat nog eens een tweede keer ga opzetten. War Pigs kennen we, goede cover wat mij betreft, en ook slechts een klein beetje beter gezongen dan Ozzy hahaha. IMO ook een voorbeeld dat ze toch de balans muzikaal beter kunnen vinden, hoewel het een cover betreft natuurlijk. Epic blijft een dikke schijf, al moet ik ook hier zeggen dat de typische klanken mij misschien wel meer tegen de borst stoten dan dat ik mij herinner uit mijn jeugd.
King For A Day heeft wat meer rechtlijnige nummers, dingen als Ricochet en Evidence worden hier wel geapprecieerd zonder dat wereldtracks te vinden, al durf ik Ricochet wel mijn favoriet noemen. Verder ook zaken als Cuckoo For Caca of Take This Bottle die ik maar niets vind. Caralho Voador is al richting die Mondo Cane al, denk ik? Het is echter wel door die rechtlijnigheid dat ik de kunde van de vorige twee platen snapte van hoe ze daar zaken mengen, dus dat is een retroactief pluspuntje. Verder deed dit me al meer aan System Of A Down denken. Ook Bloodhound Gang flitste al eens voorbij.

Dit was de eerste discografie door dit forum die ik niet chronologisch aanvatte, dus na bovenstaande zou ik We Care A Lot eigenlijk niet goed moeten vinden. En dat was ook zo! The Jungle of Mark Bowen ... sjees, Patton zijn zang wordt hier echt wel gemist. En dan valt alleen nog het muzikale op, dat ik dus eigenlijk al maar net toereikend vond onder Patton. Na Jim ben ik dan ook gestopt met die plaat, dan zet ik de latere dingen nog wel eens op als ik Faith No More wil horen.

Dus sorry @Creeping Death, het bleef grotendeels onder de verwachtingen. Vooral muzikaal en qua sound dan. zelden door iets in vervoering gebracht op dat vlak terwijl ik dat wel verwachtte door de nummers die ik kende. Naar Patton kan ik blijven luisteren en nummers als Ricochet zal ik dus zeker nog eens opzetten ... maar zijn toch eerder uitschieters dan de norm. Een concertje van de tien/vijftien nummers die ik wel goed vond, zou ik wel zien zitten alleszins, gewoon geen hele platen! Ik snap wel de link met Jane's door de vernieuwende mengelmoes van invloeden en de charismatische frontman. Maar waar daar mensen over de zang vallen en het instrumentale onmiskenbare kwaliteit is, vind ik het hier andersom: de zang redt veel nummers. Ik zal op een gepast tijdstip Patton zijn andere projecten eens beluisteren, daar heb ik zeker nog zin in, en ik hoop dat hij daar een betere band achter zich heeft. Het eitje dat ik met @Nahrtent te pellen heb, is dus dat ie de eerste helft van Jane’s Addictions Ritual, IMO muzikaal toch echt zwaar superieur aan dit, wegzet als puberale brol, wat ik kan begrijpen gecontrasteerd met het tweede deel van die plaat, maar dit dan top zou vinden. Da’s gelijk zeggen dat ge misselijk wordt van blauw maar dan wel heel uw interieur Delfts Blauw kleurt. Of om in de trend van kleuren en Holland te blijven: Fuck de zijlijn roepen als Groene maar naar Den Haag vluchten als ge eindelijk niet meer aan de zijlijn staat. Houdt geen steek, ik snap het niet. Als er nu één van de twee bands te klasseren valt onder puberale brol, wat ik niet vind van Faith No More, dan toch Faith No More in die muzikale vergelijking hoor.

Bij het nalezen klinkt dit nu wel veel negatiever dan ik wil zijn, sorry. Goed dat ik eens door deze platen ben gegaan en enkele nummers heb kunnen toevoegen aan mijn playlist. Misschien moet ik er nog eens een paar keer doorgaan.

Als ik mijn madam vertel dat de vocal range van Mike Patton 6 octaven bedraagt, is ze niet onder de indruk.
Vreemd voor iemand die schijnbaar wel al danig onder de indruk is van een range van zes inches huehuehuehueeeeeeeeeeeeeee.

zoals mijne copain @Gavin met zijn uitstekende keuze heeft gedaan.
:hug:

Ik zag Madvillain in uw openingspost en, ondanks dat me dat allicht helemaal niet zal liggen, wou ik daar toch eens aan beginnen toen er enkele maanden plots zoveel te doen was om Doom zijn dood terwijl ik nog nooit van dieje mens gehoord had. Ik ben er nog altijd niet aangeraakt, maar door uw oplijsting ga ik dat de komende tijd toch eens doen.
 
Terug
Bovenaan