Album of the week Faith No More - Angel Dust (1992)

Misschien heb ik het de vorige keer ook gezegd, maar ik heb de indruk dat mijn indrukken van vroeger qua muziek nog steeds hetzelfde zijn. Net zoals bij de andere gekende namen is mijn mening ook hier niet echt veranderd. Ik vind de zanger een zagerige stem hebben en alhoewel ze echt wel enkele goede nummers hebben, kan ik geen volledig album van hen beluisteren. Ook hier heb ik na 3/4 de plaat afgezet omdat ze op mijn heupen begon te werken. Dat is natuurlijk puur subjectief, want het zegt niets over de kwaliteit van het album of de professionaliteit van de muzikanten.
Ik weet dat velen weinig geven om de stem, maar om de een of andere reden is dit bij mij wel uiterst belangrijk. Niet dat ik alle mindere zangers automatisch wegschrijf: een Roger Waters vind ik ook maar meh als zanger, maar daar is het eerder dat hij maar weinig bereik heeft en niet zo zeer zagerig. En al de rest is zo fascinerend dat ik me wel over de stem over kan zetten. Maar bij Faith No More heb ik dat spijtig genoeg nooit gehad en dat is ook nu weer bevestigd.
 
clercqie zei:
Festivalweides? Of Nu Metal? :unsure:

10 min Limb Bizkit op Pukkelpop indertijd was voor mij genoeg voor de komende 40 jaar..

OT: kwestie van wat perspectief te hebben, nu ook eens geluisterd naar The Real Thing.. Amai, da's echt een pak commerciëler en dan vind ik Angel Dust veruit het meest interessante album van de 2
Klik om te vergroten...

Toen ik 10 jaar was en Significant Other uit kwam was ik toch verkocht hoor, ne mens moet z’n muzikale zoektocht ergens beginnen he :biglaugh:
 
De hard/zacht dynamiek die ik bij bvb Pixies hoor is hier ook aanwezig maar meer in een formule, met te weinig extra elementen. Een volledig album in dezelfde sfeer zoals Alice In Chains 'Dirt' komt daar imo wel mee weg omdat de songs sterker zijn. Frank Zappa steekt bij Patton wel in de platenkast denk ik maar is niet mijn persoonlijke favoriet.
 
Ohla, de week is bijna om, en naast de babyfelicitaties door vergeet ik hier nog mijn taak te doen en de belangrijkste vraag te stellen: welk nummer uit Angel Dust mag in de enige, echte AOTW-playlist?

Ik probeer morgen nog een uitgebreidere mening neer te schrijven als ik nog toekom aan een nieuwe luisterbeurt (babyborrel in de namiddag op de planning), maar buiten Easy en de topper Midlife Crisis, is Everything's Ruined mij vooral bijgebleven als nieuwe ontdekking van de plaat.
 
BlackOccult zei:
Ohla, de week is bijna om, en naast de babyfelicitaties door vergeet ik hier nog mijn taak te doen en de belangrijkste vraag te stellen: welk nummer uit Angel Dust mag in de enige, echte AOTW-playlist?
Klik om te vergroten...
Die plaat staat vol met nummers die toepasselijk zijn voor de baby-situatie. Om het even in de volgorde te zetten voor @LessThanJake:
  1. Jizzlobber... uiteraard is deze fase al gepasseerd (ik zou hier nog een grap kunnen maken met "Easy" en "Smaller and Smaller", maar ik zal het maar laten)
  2. Land of Sunshine... daar zit em nu nog, maar...
  3. Everything's Ruined... dat besef komt sneller dan ge wilt
  4. Caffeine... wordt een levens-noodzakelijk middel
  5. Kindergarten = A Small Victory... sweet sweet release
  6. Be Aggressive... de pubertijd
  7. Midlife Crisis...
 
Faith No More is voor mij een van die bands die - om het met andermans woorden te zeggen - behoort tot de eind jaren '80, begin jaren '90-bands die overschaduwd werden door het gigantische succes van Nirvana. Nooit echt in liggen graven, aangezien het (bitter) weinige dat ik er ooit van gehoord heb niet meteen aanzette tot verder gegraaf en luisterbeurten. Bij deze is dat ietwat gecorrigeerd, en al bij al gaat het er nog wel in. Helemaal wild ben ik hier niet van, en het is ietwat schizofreen, maar het is wel dat dat me uitgerekend bij de les houdt - het niet meteen kunnen inschatten waarheen het geheel gaat zorgt ervoor dat het niet op de heupen begint te werken.

Volledig mijn ding gaat dit nooit worden of zijn, maar ik moet wel adjectieven als 'interessant' en 'goed in zijn genre' bovenhalen. Tevens ben ik mogelijk niet goed in adjectieven, maar dat is minder relevant.
 
Een album dat ik zelf fysiek in mijn collectie heb.
Vreemd genoeg weinig gespeeld omdat ik het een beetje als "miskoop" zag.
Puur gehypet door Easy & Midlife Crisis.
Midlife Crisis is wel topschijf laat dat duidelijk zijn.
Voor de rest doet het gehele album me weinig.
Land of Sunshine,Smaller and Smaller,Be Aggressive en A Small Victory vind ik op zich ook nog wel ok,maar vind het geen songs die me echt bijblijven.
Midnight Cowboy vind ik zelfs beetje irritant.
De mooie afsluitende cover (Easy) was voor mij de kennismaking met hun en hun internationale doorbraak.
Ik kan voorloper The Real Thing als geheel beter smaken.

Toch zal ik mijn fysiek exemplaar nooit verkopen.
Waarom niet?
Misschien dat de "legendarische" status van het album een factor is.

Edit:blijkbaar pas vader geworden.
Nog ene late proficiat !!!!!

Lees nooit comments voor ik er zelf aan begin,daarbij dat ik het nu pas opmerk.

Edit 2:
Alice In Chains Dirt komt hier ter sprake
Dat is nu echt een album dat niet velen kunnen overtreffen.
Stond ook op mijn shortlist maar dacht dat het te cliché ging zijn.

Onlangs op Willy een song gehoord waarvan ik dacht het het Faith No More was maar was iets anders (alhoewel het was toch met Mike Patton)


 
Laatst bewerkt:
Met de nodige vertraging deze eindelijk eens kunnen beluisteren.
Faith No More is zo een groep die ik van naam wel ken, en de hitjes ervan ken ik ook, maar ik heb mij er nooit verder in verdiept.
Ik heb dat met al Mike Patton zijn groepen, ik ken ze van naam, maar nooit echt beluisterd, ik weet niet waarom :unsure:

Maar nu dus eindelijk dit album eens volledig beluisterd, het is niet helemaal mijn ding, maar eigenlijk best nog wel goed. Er gebeuren hier en daar wel wat interessante dingen, leuke baslijntjes. Maar ik moet ook wel zeggen dat tegen de 2de helft van het album alle nummers wat begonnen te vervagen ofzo, maar ik ga het sowieso nog wel eens beluisteren. Liever dit nog eens als My Chemical Romance moeten beluisteren :unsure:
 
Deze zonet voor de 2de keer beluisterd.

Heb dit album in een ver verleden al eens beluisterd zo blijkt maar aangezien ik dit niet meer wist heeft het toen geen onuitwisbare indruk nagelaten.
Onterecht zo blijkt want kon het best wel pruimen, paar nummers vind ik zelfs ronduit geweldig. Maar met een speelduur van net over het uur vind ik het ook net iets te lang. Met die kanttekening dat Easy natuurlijk wel een goede afsluiter is.

Een band waar ik eens wat meer aandacht aan moet schenken. Enigste andere album van hun wat ik reeds beluisterd heb is Sol Invictus.
 
Geestig. Midlife Crisis was een instant throwback naar THUG2. Easy kende ik ook, maar verder niks. Klonk wat als Korn avant la lettre.
 
Nu bijna halverwege. Ik ken Faith No More niet goed. Enkel The Real Thing heb ik lang geleden een paar keer gehoord.
Het is een band die je eigenlijk moeilijk in een genre kunt onderverdelen. De ene keer hoor je wat grunge, dan weer een soort nu metal avant la lettre qua vocalen (schiet mij niet dood eh, dit is mijn mening maar :unsure: ). Dan zijn daar nog de keyboards bij.
Het is momenteel niet helemáál mijn ding, misschien iets te chaotisch, maar wel leuk om eens te horen. De opener vond ik wel machtig. Ik denk dat The Real Thing nog altijd iets meer mijn ding is.
 
Bon, ik was van plan om de “AOTWs waar ik nog niet in detail op gereageerd had” in volgorde af te werken ... maar ik ben eigenlijk al 2 weken Mondo Cane, Faust en ander Patton spul aan het beluisteren. En ik wou echt dringend een punt maken om Mondo Cane hier te bejubelen ... Maar gevoelsmatig kon ik dat dus niet doen zonder eerst deftig @LessThanJake (Ps: ik had toch ECHT wel een Less Than Jake album verwacht, wat ik immens veel cooler had gevonden :bow:) zijn gekozen album zelf te bespreken. Ik slaap zelfs al 2 weken niet door nachtmerries van een @LessThanJake die mij aan het geselen is (uiteraard in dit pakje), omdat ik iets anders bespreek. Dus met veel vertraging, moeite, schade en schande, mijn feedback over Faith No More.


Ten eerste aller aller aller eerste en meest belangrijke: Patton is een hele grote meneer in mijn ogen. Ondanks dat ik niet alles van hem in detail volg, weet ik wel dat alles van Patton mij – op zijn minst schevelings – aanspreekt. En dat is niet omdat ik verliefd ben op de man (alhoewel), noch dat ik de muziek de facto goed vind. Neen, dat is wel omdat Patton 100% passie en liefde voor muziek/kunst ademt, en daar bovenop de ballen heeft om volledig voor zijn ding te gaan. Dat hij daarnaast een fantastisch begaafd vocalist en song-writer is helpt uiteraard ook.
Maar ... hetgene dat mij nog het meeste aantrekt: Sfeer. Ik heb het waarschijnlijk al 100 keer gezegd, zowel op het film- als op dit forum, maar ik heb het meeste respect voor een artiest die een bepaalde sfeer kan neerzetten. En Patton is daarin de (muzikale) heer en meester. Het is daarom dat ik elke keer zo een harde plasser krijg van Faust.


Maar bon, over naar FNM ... ik ken eigenlijk bitter weinig van FNM buiten de typische songs die in mijn tien- en twintigerjaren gespeeld werden op coole/niet zo coole fuiven en studentenkamers. Achteraf gezien bleek dat heel wat te zijn: Land of Sunshine, Caffeïne, Midlife Crisis, Everything’s Ruined, Malpractice en Easy kon ik half meezingen, totaal onverwacht !!!

Sowieso is comment #1: Howly fuk Patton is en blijft toch een (zang)baas hoor. Over verschillende nummers heen lijkt het gewoon een totaal andere zanger te zijn. Speel gewoon de eerste 4 tracks (Land of Sunshine, Caffeïne, Midlife Crisis en RV), en het is moeilijk te geloven dat dit dezelfde man is. Midlife Crisis zelf heeft al 4 aparte secties waar hij zichzelf andere stijlen en klanken aanmeet. Uiterst sterk naar mijn mening 👌.

De muziek zelf is erg ... 90s, zoals anderen het al opmerkten.
Sommigen maakten de link met de typische nu metal sound, maar dat vind ik zeer kort door de bocht, en geeft deze plaat VEEL te weinig eer. Eigenlijk hoor ik de link helemaal niet. Dat heel wat puisterige nu metal poser jonkies dit album beluisterden op hun kamertje voordat / terwijl ze zichzelf aftrokken op vuile White Zombie of hip hop clips met bitchez is onmiskenbaar. Maar dat maakt het imo nog geen “nu metal avant la lettre”.
Het is pas bij Jizzlobber, wat het 2e/3e laatste nummer is, dat ik eventueel de link kan leggen. En dat nummer is direct zum kotsen.

Eens dat ik over de 90s sound en de terugworp naar mijn jeugd ben, vind ik vooral een gevarieerd album dat zichzelf zonder schroom van links naar rechts smijt, soms keihard knalt om dan weer emotioneel in te tomen, en niet bang is om heel wat “left field” zaken erin te steken.
I like, I like very much … maar de typische FNM aantrek blijft mij toch een beetje vreemd. Nee ik blijf mij nog steeds beter vinden in Patton zijn andere projecten.


Om dan nog wat te zeggen over de specifieke nummers:
  • Really really really like (in order of preference)
    • Malpractice: FUCK WAT EEN NUMMER!!!! ZO HARD BLAZEN GODVERDOMME. Direct in mijn spotify list gezet. Zo zware guitaren, dikke breakdown in het midden, en nog wat viool op het einde :laugh:.
    • Midlife Crisis: Coole variatie doorheen het nummer zelf, zowel muzikaal als zang
    • Land of Sunshine: Nummerke blaast direct lekker hard. Lekkere bas en leuke synth (wat ik normaal nooit zeg), funny einde
    • RV: Strange, but I kinda like it, kan er mijn vinger niet echt op leggen
  • Cava:
    • Caffeïne: Leuke riff en beestige versnelling in het nummer. De zang klinkt wat geforceerd jammer genoeg
    • Everything’s Ruined: Lekkere riff, rare zang
    • Kindergarten: De bas :love:
    • Be Agressive: Ik snap nu de vergelijking met Stefani :laugh:. Eigenlijk zou dit bij :puke: staan, ware het niet voor die fucking goede guitaar solo en de orgel die ze er opeens tussen smijten :laugh:
    • A Small Victory: Eigenlijk maar een zaag nummer, maar ik vind het om 1 of andere reden nog OK
    • Easy
  • :puke::
    • Smaller and Smaller
    • Crack Hitler: Dom, saai en inspiratieloos nummer
    • Jizzlobber: Zum kotsen
    • Midnight Cowboy: eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeuhm ... ok?
 
Ah kut, en dan vergeet ik nog de hele reden van mijn post: Mondo Cane bejubelen.
Wel euh ... iedereen dat luisteren aub, heel dikke aanrader !!! :thumb:


Edit: Fuck it, hier is de Mondo Cane post.

Fuck me sideways dit was goed, maar echt goed ... als in “1 van de beste dingen van het afgelopen jaar” goed. Enorm veel variatie zowel in muziek en zang, geweldige productie, en klassiek met een kleine hoek af.
It hit me right in the feels en ik heb half die plaat in mijn Spotify list gesmeten.
Als ik 1 negatief ding MOET zeggen: Ik versta het niet dus ik moet opzoeken waar hij over zingt ... dat is het.

EINDELIJK iets in de AOTW waar ik helemaal wild van kan worden. No offence aan de rest, maar veel is "klassiek /typisch /verwacht", en dan kan ik vooral "ok, goed, maar grijpt mij niet echt" zeggen. En dat voelt altijd zo ... lame aan om te posten. Ik krijg graag iets dat ik niet ken.
Zo zijn er wel meer, maar de enige anderen die EN nieuw EN interessant EN mij grepen waren Shpongle en Hugo Kant (wat nog niet eens een AOTW was).

Maar Mondo Cane steekt daar dus zwaar boven uit. Ik word gewoon heel erg blij van deze plaat ... ten eerste dat zoiets kan bestaan, ten tweede van de muziek zelf.

Een terugkomend punt is weer sfeer hier. En wederom kan de plaat van nummer tot nummer variëren, van klassiek, tot Sinatra, tot hard rock, tot musical, ...:
  1. Top:
    1. Il Cielo in Una Stanza: Emotioneel en oh zo een goed gemixt nummerke. BAKKEN sfeer, en Patton kan zo mooi zingen
    2. Che Notte!: Mogelijks mijn favoriet nummer, lekker uptempo en hyperkynetisch, zalige trompet. Wie hier geen energie van krijgt, sterft beter
    3. Quello Che Conta: Mogelijks mijn 2e favoriet, beginnen met wat mariachi, dan wat Morricone om te eindigen in een ballad
    4. Urlo Negro: En dan opeens wat (hard) rock ertussen knallen
    5. Scalinatella: Simpel en prachtig, Patton is 1 van de weinige zangers die mij alleen met zijn zang kan meepakken (Bowie, Cash, Waits zijn ook voorbeelden, maar er zijn er niet veel)
  2. Cava:
    1. Deep Down: Vooral enorm mooie zang, en Patton laat horen dat hij naast technisch goed zingen, ook gewoon een hele mooie stemkleur heeft
    2. L’Uomo Che non Sapeva Amare: Weer een groots musical nummer, nice
    3. Ti Offro da Bere: Wat Sinatra-esque
    4. Senza Fine: Gewoon leuk
  3. Meh:
    1. Ore D’Amore
 
Laatst bewerkt:
Mooie posts! Blij dat ik u dat toch heb kunnen leren kennen - én dat we daarmee overeen komen dat Mike Patton een genie is! Quasi volledig akkoord met de je reviews van beide albums, sowieso.

Met betrekking tot Less Than Jake: had inderdaad gekund, maar dat is iets minder tijdloze muziek voor een concept als het deze. :unsure: is uiteindelijk een nickname die ik in 2002 (*slik*) heb gekozen, maar laat dat u niet beletten om Bomb Drop toch eens op te zetten :love:


Die fuckers zijn er ook niet jonger op geworden. But they aged well. Paar jaar geleden nog gezien op de Lokerse Feesten, en dat was toch wel fijn optreden.
 
Mannekes mannekes toch ik hoop dat ik hier wat mensen inspireer om Mondo Cane te luisteren. Want wat een ongelooflijke plaat is dat toch :love:.
Ondertussen er uit dat volgende mijn 2 favo nummers zijn, die direct ook de variabiliteit en musikaliteit goed weergeven:
  • Il Cielo in una Stanza: De weelde aan instrumenten komt enorm goed naar voor, een "onconventionele-maar-toch-conventionele" opbouw, en prachtig gezongen, wat van groots naar klein kan springen in een en vingerknip.

  • Urlo Negro: Orchestra-backed metal, nummer werkt bizar goed, originele opbouw en breakdown.
Beide nummers in mijn "best of" list gesmeten, en daar zet ik niet super rap iets bij.

Die hele live show die @LessThanJake had gepost is de moeite:




Patton heeft wel SERIEUS last van crazy eyes. Ge moet echt geen moeite doen om daar screens van te pakken :laugh:

1630567411023.png

1630567278617.png

1630567308268.png
 
Ik dacht dat het makkelijk zou zijn om wat uit te weiden over één van m'n favoriete bands en frontmannen maar er zit zoveel in m'n hoofd dat ik het er niet gestructureerd uit krijg.

Normaal probeer ik een algemene indruk te geven en wat nummers te highlighten maar dat ga ik even skippen. Niet in het minst omdat @Lint dat perfect in lijn met mijn ervaring heeft gedaan.
Al zou ik Everyting's Ruined en Be Agressive nog wel bumpen naar cava en de :puke: naar cava heisen :p

@Lint zegt nog wel wat meer wijsheden in zijn post.
Patton ademt gewoon muziek. En dat heeft zijn invloed gehad op Faith No More en dit album.
Hij is niet genre gebonden, eperimenteert met alles, is enorm open. Dat heeft de band ook in staat gesteld om vrijer te zijn en met wat meer durft te spelen. Zelf heeft Patton dat ontkend maar andere bandleden halen dat wel naar boven. Dat gecombineerd met een producer die hen hun zin liet doen (Matt Wallace) en het feit dat Patton zowel Mr Bungle mocht doen als FNM zorgden er voor dat hij meer naar voorfront trok.


"For me, the big change within Patton was that during The Real Thing, he was still not 100 percent committed to Faith No More, and this is my own reading, I could be wrong, but I think his way of protecting himself and feeling like he was still part of Bungle was that he took on almost a different persona on The Real Thing, which made it easy to say, “Yeah, I’m in this band, but I’m not really in it.” But once Angel Dust came around, Patton was much more involved in the genesis of the songs, he was there during the inception, during the writing, he was there guiding the arrangements, and I think he became much more involved and invested in that record.
So at that point, I think he really came to the forefront of what he could do, which is use his voice as an instrument, sing fully and deeply and use every spectrum of his vocal range, and that was really exciting. And he was listening to a bunch of Tibetan chanting, Eskimo nose singing, all these things, and he’d bring these different ideas into the record within the context of a heavy rock, alternative, progressive band, he was bringing his ideas on how his vocals should go. And it was really forward-thinking, because a lot of bands, after that record, kind of followed in his footsteps, because Patton was unafraid to try different things, whether it was a different vocal approach or a different lyric, some of the lyrics are pretty challenging. I thought it was really stunning that he came to the forefront and grabbed the flag. That was a thrill, that whole record was a thrill to make."
Klik om te vergroten...

Zijn komst en vernieuwde betrokkenheid zorgden voor een "we do what we feel like" vibe. Ze hadden zin om die Midnight Cowboy te doen; dus fuck iedereen: we doen dat gewoon. Ik kan dat alleen maar prachtig vinden, zo gaan voor wat ge zelf goed vindt.
Zijn rechtstreekse muzikale bijdrage is eerder beperkt. Destijds had hij weinig ervaring met songwriting en hij vond zich er ook niet zo erg sterk in. Die stappen heeft hij pas later in zijn carrière gezet.

Het maakt dat het een heel eclectisch album is, waarom niet echt een lijn in zit. Het is een inderdaad een lappendeken en er scheelt wel één en ander aan. Dat geven ze zelf ook toe:


"The only real struggle that we had was with the guitar parts. We sort of panicked because Jim wasn't really understanding some of the things that we were doing, so we did them ourselves. Some of the guitar parts, our bass player Bill played."
Klik om te vergroten...

Om maar een voorbeeld te nemen dat er wel degelijk wat te zeggen voor @Gavin zijn commentaar.
Zelf lig er ik minder wakker van. Het album doet veel: het rockt, het beukt, het grooved, het is mellow.. Dat is ook waar ik de parallel trek met Jane's Acciction: beiden doen wat ze willen en zijn een mix van genres. Al doen ze het elk op hun eigen manier: de één mixt nog meer door elkaar, terwijl de ander het technisch beter doet.

Beiden zijn duidelijk een inspiratie voor andere bands. Er zijn hier al voorbeelden genoeg aangehaald. En hoewel Patton het inderdaad niet graag hoort, is het gewoon zo: veel nu-metal bands haalden hun mosterd bij FNM.

Een random quote die het goed verwoord:
Try as Faith No More might to deny their influence on the hated genre of nu-metal, the growled rap verses of Midlife Crisis laid the groundwork for the vocals on Korn’s hit records, the dramatic piano riff and thunderous groove of Everything’s Ruined sounds like proto-Linkin Park, and a direct line can be drawn between Patton’s freakish non-lyrical vocals on tracks like Kindergarten or Crack Hitler and Disturbed’s iconic hook, “OHH WAH-AH-AH-AH!”
Klik om te vergroten...

Tot slot nog even iets over Sol Invictus: dat is gemaakt 17 jaar na hun vorig album en na een (tijdelijke) split. Het was tegelijkertijd dezelfde en een heel andere band die de voorgaande platen gemaakt heeft (leadguitar effe niet meegerekend). Ze hadden een duidelijker idee van wat ze wilden en zetten dat imo overtuigend neer.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren

Vergelijkbare onderwerpen

Deckard
Classic Artists Neil Young
2
Reacties
36
Weergaven
1K
Deckard
Deckard
shiftyke
De Tijdloze 2020
9 10 11
Reacties
205
Weergaven
7K
ugar
ugar
Terug
Bovenaan