Bon, ik was van plan om de “AOTWs waar ik nog niet in detail op gereageerd had” in volgorde af te werken ... maar ik ben eigenlijk al 2 weken Mondo Cane, Faust en ander Patton spul aan het beluisteren. En
ik wou echt dringend een punt maken om Mondo Cane hier te bejubelen ... Maar gevoelsmatig kon ik dat dus niet doen zonder eerst deftig
@LessThanJake (Ps: ik had toch ECHT wel een Less Than Jake album verwacht, wat ik immens veel cooler had gevonden
) zijn gekozen album zelf te bespreken. Ik slaap zelfs al 2 weken niet door nachtmerries van een
@LessThanJake die mij aan het geselen is (uiteraard in
dit pakje), omdat ik iets anders bespreek. Dus met veel vertraging, moeite, schade en schande, mijn feedback over Faith No More.
Ten eerste aller aller aller eerste en meest belangrijke: Patton is een hele grote meneer in mijn ogen. Ondanks dat ik niet alles van hem in detail volg, weet ik wel dat alles van Patton mij – op zijn minst schevelings – aanspreekt. En dat is niet omdat ik verliefd ben op de man (alhoewel), noch dat ik de muziek de facto goed vind. Neen, dat is wel omdat Patton 100% passie en liefde voor muziek/kunst ademt, en daar bovenop de ballen heeft om volledig voor zijn ding te gaan. Dat hij daarnaast een fantastisch begaafd vocalist en song-writer is helpt uiteraard ook.
Maar ...
hetgene dat mij nog het meeste aantrekt: Sfeer. Ik heb het waarschijnlijk al 100 keer gezegd, zowel op het film- als op dit forum, maar ik heb het meeste respect voor een artiest die een bepaalde sfeer kan neerzetten. En Patton is daarin de (muzikale) heer en meester. Het is daarom dat ik elke keer zo een harde plasser krijg van Faust.
Maar bon, over naar FNM ...
ik ken eigenlijk bitter weinig van FNM buiten de typische songs die in mijn tien- en twintigerjaren gespeeld werden op coole/niet zo coole fuiven en studentenkamers. Achteraf gezien bleek dat heel wat te zijn: Land of Sunshine, Caffeïne, Midlife Crisis, Everything’s Ruined, Malpractice en Easy kon ik half meezingen, totaal onverwacht !!!
Sowieso is
comment #1: Howly fuk Patton is en blijft toch een (zang)baas hoor. Over verschillende nummers heen lijkt het gewoon een totaal andere zanger te zijn. Speel gewoon de eerste 4 tracks (Land of Sunshine, Caffeïne, Midlife Crisis en RV), en het is moeilijk te geloven dat dit dezelfde man is. Midlife Crisis zelf heeft al 4 aparte secties waar hij zichzelf andere stijlen en klanken aanmeet. Uiterst sterk naar mijn mening
.
De muziek zelf is erg ... 90s, zoals anderen het al opmerkten.
Sommigen maakten de link met de typische nu metal sound, maar dat vind ik zeer kort door de bocht, en geeft deze plaat VEEL te weinig eer. Eigenlijk hoor ik de link helemaal niet. Dat heel wat puisterige nu metal poser jonkies dit album beluisterden op hun kamertje voordat / terwijl ze zichzelf aftrokken op vuile
White Zombie of
hip hop clips met bitchez is onmiskenbaar. Maar dat maakt het imo nog geen “nu metal avant la lettre”.
Het is pas bij Jizzlobber, wat het 2e/3e laatste nummer is, dat ik eventueel de link kan leggen. En dat nummer is direct zum kotsen.
Eens dat ik over de 90s sound en de terugworp naar mijn jeugd ben,
vind ik vooral een gevarieerd album dat zichzelf zonder schroom van links naar rechts smijt, soms keihard knalt om dan weer emotioneel in te tomen, en niet bang is om heel wat “left field” zaken erin te steken.
I like, I like very much … maar de typische FNM aantrek blijft mij toch een beetje vreemd. Nee ik blijf mij nog steeds beter vinden in Patton zijn andere projecten.
Om dan nog wat te zeggen over de specifieke nummers:
- Really really really like (in order of preference)
- Malpractice: FUCK WAT EEN NUMMER!!!! ZO HARD BLAZEN GODVERDOMME. Direct in mijn spotify list gezet. Zo zware guitaren, dikke breakdown in het midden, en nog wat viool op het einde .
- Midlife Crisis: Coole variatie doorheen het nummer zelf, zowel muzikaal als zang
- Land of Sunshine: Nummerke blaast direct lekker hard. Lekkere bas en leuke synth (wat ik normaal nooit zeg), funny einde
- RV: Strange, but I kinda like it, kan er mijn vinger niet echt op leggen
- Cava:
- Caffeïne: Leuke riff en beestige versnelling in het nummer. De zang klinkt wat geforceerd jammer genoeg
- Everything’s Ruined: Lekkere riff, rare zang
- Kindergarten: De bas
- Be Agressive: Ik snap nu de vergelijking met Stefani . Eigenlijk zou dit bij staan, ware het niet voor die fucking goede guitaar solo en de orgel die ze er opeens tussen smijten
- A Small Victory: Eigenlijk maar een zaag nummer, maar ik vind het om 1 of andere reden nog OK
- Easy
- :
- Smaller and Smaller
- Crack Hitler: Dom, saai en inspiratieloos nummer
- Jizzlobber: Zum kotsen
- Midnight Cowboy: eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeuhm ... ok?