Album of the week Faith No More - Angel Dust (1992)
- Onderwerp starter LessThanJake
- Startdatum
-
- Tags
- faith no more
PBR Streetgang
Well-known member
Altijd al een goed album gevonden, maar het was al lang geleden dat ik er nog eens naar luisterde. Cool beans
FlyingHorseman
Well-known member
Heb vroeger wel wat albums van Faith No More beluisterd, maar eigenlijk was dit het enige album dat bleef hangen. Ook nu ik Angel Dust opnieuw beluisterd heb, vind ik het goed, niet meer maar ook niet minder. Muzikaal zit het allemaal wel goed in elkaar, maar het zijn toch de vocals van Patton die het voor mij tot een hoger niveau tillen. Met een andere zanger zou mijn interesse heel wat minder zijn.
Ik zou me nu ook geen echte fan van Mike Patton noemen, maar ik heb wel appreciatie voor de man en niet alleen omdat hij een gezworen vijand van Anthony Kiedis is. Mr. Bungle vind ik wel een interessante groep en Mondo Cane heb ik ook nog wel veel beluisterd. Mijn favoriete album waar Patton aan meegewerkt heeft, is eigenlijk Mit Gas van Tomahawk, een supergroep met oa de geweldige John Stanier van Battles en Helmet op drums. Deze heb ik na vele jaren ook nog eens opgezet na Angel Dust, nog altijd zeer van genoten.
En proficiat @LessThanJake!
Ik zou me nu ook geen echte fan van Mike Patton noemen, maar ik heb wel appreciatie voor de man en niet alleen omdat hij een gezworen vijand van Anthony Kiedis is. Mr. Bungle vind ik wel een interessante groep en Mondo Cane heb ik ook nog wel veel beluisterd. Mijn favoriete album waar Patton aan meegewerkt heeft, is eigenlijk Mit Gas van Tomahawk, een supergroep met oa de geweldige John Stanier van Battles en Helmet op drums. Deze heb ik na vele jaren ook nog eens opgezet na Angel Dust, nog altijd zeer van genoten.
En proficiat @LessThanJake!
Waarom niemand hier nog niemand Fantômas heeft gedropt als zijproject is mij een raadsel.
Just imagine: Patton, Dave Lombardo van Slayer op de drums, Buzz Osborne van Melvins aan de gitaren en Trevor Dunn van Mr. Bungle/Tomahawk aan de bass.
Kan enkel maar batshit insane worden?
Dat is het zeker, maar écht batshit insane.
The Director's Cut is denk ik mijn favoriete werk van Patton.
Pure evil.
Just imagine: Patton, Dave Lombardo van Slayer op de drums, Buzz Osborne van Melvins aan de gitaren en Trevor Dunn van Mr. Bungle/Tomahawk aan de bass.
Kan enkel maar batshit insane worden?
Dat is het zeker, maar écht batshit insane.
The Director's Cut is denk ik mijn favoriete werk van Patton.
Pure evil.
FlyingHorseman
Well-known member
Oh shit Fantômas helemaal vergeten. The Director’s Cut is zalig.
TsD
Active member
Kan enkel maar batshit insane worden?
Dat is het zeker, maar écht batshit insane.
Fantômas haaaa! DIT is mijn favoriet stukje YouTube en medley en cover tegelijk denk ik.
Alhoewel ik Mr. Bungle, Mondo Cane, Fantômas, Peeping Tom & Tomahawk allemaal ken en kan smaken, heb ik nooit echt moeite gedaan om FNM te checken, morgen eens mee beginnen.
Steengoede keuze! Faith No More is één van m'n favoriete bands en Patton één van mijn favoriete muzikanten. Die kerel is en blijft een held en elk project waar die bij betrokken is, is quasi geniaal: Mr Bungle, Tomahawk, Fantomas, ga zo maar door.
Eerst nog de twee vorige afwerken en dan nog is genieten van Angel Dust
En u nog vergeten te feliciteren. Proficiat met en geniet van uw mini mens LTJ!
En ook nog wat internetprints scoren met:
Doet me er aan denken: is zien wat Gavin kan checken van The Melvins. Gij geen ideetjes?
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Heb de plaat nog eens opgezet. Eerlijk gezegd vooral mixed feelings: sommige nummers zijn sterk en hebben een lijn en die vind ik bij de betere (midlife crisis is het hoogtepunt voor mij samen met kindergarten en everythings ruined) andere zijn dan weer een hele hoop ideëen bij elkaar gegooid dat het het muzikaal equivalent wordt van 'we pakken alles wat in de frigo zit bij elkaar en maken daar een gerecht van' en die nummers zijn heel rommelig en chaotisch, missen een duidelijke lijn (vooral be agressive dan). Die vond ik minder.
Andere bedenkingen
1) Dit heeft echt wel een impact gehad op de nu metal ook al zal meneer Patton da ni graag zeggen
2) The real thing is voor mij beduidend beter. Veel meer gefocust en ook muzikaal beter
Andere bedenkingen
1) Dit heeft echt wel een impact gehad op de nu metal ook al zal meneer Patton da ni graag zeggen
2) The real thing is voor mij beduidend beter. Veel meer gefocust en ook muzikaal beter
Volgens mijn informatie is @LessThanJake de eerste buitenlander die hier een thread post voor dit concept, en natuurlijk doet hij dat zonder klaarblijkelijk mijn ingebeelde limiet van participatie bij vorige albums te bereiken. Qua geven en nemen is dit weer koren op de molen van Vlaams Belang. Sam Van Rooy, die zit sowieso op P&A, heeft mij al PMs gestuurd voor uw persoonsgegevens nadat hij gezien had dat ge ook al aan het Vlaemsche kindergeld zit met uw luie tengels, maar voorlopig heb ik de boot nog afgehouden. Hij draaide trouwens ook rap bij toen hij zag dat ge blank waart bij het showen van uw platen zonder platenspeler, een mooie allegorie voor uw gebrekkige en arbeidsschuwe invulling van dit concept, dus geen zorgen voorlopig. Evenmin zorgen over feedback, ik ga hier toch posten omdat ik nu eenmaal al aan Faith No More begonnen was na referenties in mijn eigen thread. Op een bepaald moment toch bij de grootste bands op aarde te rekenen, en ik kende al een deel nummers van hen die ik goed vond eigenlijk, dus ik had hoge verwachtingen. Laks of niet, LTJ, ge zijt een muzieksubforumautoriteit (een baas is een autoriteit, spandex is spandex, maar een autoriteit is nog geen baas, @Kid_C ) dus dit stuwde die verwachtingen nog wat meer naar het zenit. Wel eentje die zichzelf een muzikale duizendpoot moet noemen als opener, ik heb het raam opengezet want dat stinkt hier nogal, en ge zou denken dat ge met die negenhonderdachtennegentig andere pootjes wel wat zou kunnen posten. Even kijken, nog wat forumactualiteit ... respect dat ge toch uw albumdatum niet verschoven hebt ondanks dat ge al drie maanden weet dat dat zou samenvallen met de geboorte, @Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield was er als de kippen bij om te wisselen voor iets als een thesisje, ondanks dat een goede thesis al min of meer af is voor de deadline in tegenstelling tot het werpen van een nakomeling. Zo, dat is 75% van de intro gevuld met onnozelheden dus in tegenstelling tot u bereik ik wel de vooropgestelde limieten van andere niets te zeggen hebbende forumleden. Ik heb onderstaand stuk een beetje herschreven omdat ik eerst met The Real Thing begonnen was, maar het algemeen gevoel is wel hetzelfde.
Land Of Sunshine heeft direct een beetje dat Epicgevoel, toch zeker bij een bepaald deeltje van de zanglijn, al kan dat gewoon aan de herkenning van de zang zelf liggen. Als @NDEFCB al vond dat het druk was op Jane’s, dan wil ik zijn mening hier wel eens weten! Wat een pletwals van geluiden. Die solo klinkt wel enorm als willen maar niet kunnen, iets dat ik eigenlijk vind van het hele gitaargebeuren hier. Echt geen fan helaas, ik weet niet of het de sound op zich is hier of het spelen in zijn geheel ... daarvoor zal ik later eens naar wat live video’s op Youtube moeten kijken. Het openingsnummer zit wel bij de betere nummers van de plaat die ik nog niet kende, zitten hippe stukjes tussen. Caffeine is een nummer waar het verschil tussen zanglijnen en muziek me erg opvalt. Stem op zich en de zang vind ik zeer leuk, muziek toch niet zo. Dit gaat op een paar nummers en platen terugkomen, een van de hoofdthema's van deze band voor mij, helaas.
Midlife Crisis kende ik, zeer fijn nummer, maar belichaamt ook die opgenoemde dissonantie, zij het op een andere manier. Het stuk tussen 2:22 en 2:40 vind ik echt niet goed en uiterst voorspelbaar, maar direct erna van 2:40 tot 3:06 en de daarna door elkaar lopende stemmen vind ik dan weer schitterend! RV ... beetje vreemde eend in de bijt en vooral handig om de mogelijkheden met zijn stem te benadrukken. Muzikaal zeker beter, hier zit niet die typische sound in. Ook niet bij de zware stukken, daar hoort ge Faith No More maar net niet genoeg zodat het toch op iets anders kan lijken, en dat is welgekomen. Smaller and Smaller! Hier schoot het me te binnen: Korn (KoRn ge weet wel)??? Op dit nummer ook wel het muzikale (tot de stem toe zelfs! Die “Biiiiiiiite biiiiiite” lijkt op Davis), maar ik heb het eerder op het prominente van die bas in het algemeen. Korn heeft ook zo een irritant geluid bij die bas, ik heb lang gedacht dat dat de drum was, maar niet dus. Alsook weer zo een halfbakken poging tot solo, dat is me echt teleurstellend pfffff. Die staan in schril contrast met wat Patton met zijn stem en zangstukjes doet.
Everything’s Ruined begint goed maar "verwatert" weer in een voor mij kenmerkend Faith No More nummer. Aangezien ik Korn toch al heb aangehaald, is het nu misschien tijd voor numetal, misschien pre-numetal moest het bestaan, te droppen. Gooi hier een nutteloze DJ bij en het had mits wat modernere aanpassingen ook in de jaren 2000 gewerkt. Verder alweer hetzelfde dat ik moet herhalen, jeetje die solo: van 3:47-3:50 ... dat is volgens mij toch echt pitsen om er te geraken, en het is niet eens een ingewikkeld stuk? Malpractice heb ik nu al drie keer geluisterd of zo en dat is toch gewoon chaos? Als ge mij zegt dat de helft van dat nummer gemaakt is door iets als Metallica en dan gekleefd is aan stukjes van Faith No More, geloof ik u zomaar. Ik vind het niet slecht hoor, maar ook zeker niet weg van, zit ergens in het midden. A Small Victory ken ik ergens van, niet het nummer maar wel de melodie. Geen idee vanwaar, is het gesampled of heeft iemand het gecoverd? Ik vind er niet meteen iets van. Verder weer een typische Faith No More song zoals ik er al een paar gehoord heb. Crack Hitler, OK dan, cool nog wel op een zekere manier. Jizzlobber, ook OK dan. Dan nog iets instrumentaal wat wel in orde was om eens te spelen (ook hier weer die typische Faith No More slag), en het ongelooflijke Easy als cover. Echt uitstekend gedaan. En de solo is extreem traag, dus daar komt ie ook nog mee weg.
Heel veel invloeden en geluiden worden hier gemengd, op een indertijd vernieuwende en originele manier, maar niet altijd succesvol. Zowat alles op vlak van de stem vind ik wel geweldig, maar het muzikale hinkt sterk achterop. Land Of Sunshine, Midlife Crisis, RV en Easy wil ik nog wel eens opzetten als nummer. De rest van de plaat haakt maar muzikale lappendekens met verschillende tinten kleuren, maar in de ongemakkelijke dekenvorm van een driehoek met stompe hoek. Wel kwaliteitsgaren gebruikt daarvoor, dus dat redt het nog al zat hier een pak meer in. Vandaar eigenlijk een gevoel van teleurstelling, en ik vind dat zelf spijtig want het had me moeten liggen. En deed dat bij bepaalde tracks en stukken ook, maar te weinig. Wel een coole band, sowieso.
Over het genie Patton op deze plaat: die heeft volgens Wiki toch geen credits bij meer dan de helft van de nummers qua muziek? Enkel maar lyrics (en zanglijnen vermoed ik) bij die nummers? En Bij The Real Thing staat ie zelfs nergens bij de muziek, maar ge zegt dat die alles op een maandje geschreven heeft?
Nog vlug doorzetten met typen over The Real Thing en King For A Day ... maar komt op hetzelfde neer eigenlijk.
From Out Of Nowhere en Falling To Pieces vind ik weer tekenende nummers: goede zanglijnen en nog fijne nummers, maar muzikaal niet al te tuk op die prominente stop/start-stijl van de bas. Niet alleen die omnipresentie kan mij niet bekoren, ook het algemene geluid van die bas, en ook drum, vind ik minder zoals bij de opvolger, al is From Out Of Nowhere nog dik in orde uiteindelijk. Surprise! You’re Dead! snap ik helemaal niet. Zombie Eaters, dat brengt al iets! Beetje chaotisch met die Spaanse gitaar, maar wel een trein eens vertrokken. Het begin van The Real Thing vond ik ook leuk, spijtig dat het dan weer overgaat in die typische ritmesectie. Acht minuten ook wat lang naar mijn goesting, die zachtere stukjes gaan nog goed binnen maar kunnen nu eenmaal niet alles redden. Underwater Love is leuk, The Morning After is vrij cool qua instrumentaliteit maar het is nu niet dat ik dat nog eens een tweede keer ga opzetten. War Pigs kennen we, goede cover wat mij betreft, en ook slechts een klein beetje beter gezongen dan Ozzy hahaha. IMO ook een voorbeeld dat ze toch de balans muzikaal beter kunnen vinden, hoewel het een cover betreft natuurlijk. Epic blijft een dikke schijf, al moet ik ook hier zeggen dat de typische klanken mij misschien wel meer tegen de borst stoten dan dat ik mij herinner uit mijn jeugd.
King For A Day heeft wat meer rechtlijnige nummers, dingen als Ricochet en Evidence worden hier wel geapprecieerd zonder dat wereldtracks te vinden, al durf ik Ricochet wel mijn favoriet noemen. Verder ook zaken als Cuckoo For Caca of Take This Bottle die ik maar niets vind. Caralho Voador is al richting die Mondo Cane al, denk ik? Het is echter wel door die rechtlijnigheid dat ik de kunde van de vorige twee platen snapte van hoe ze daar zaken mengen, dus dat is een retroactief pluspuntje. Verder deed dit me al meer aan System Of A Down denken. Ook Bloodhound Gang flitste al eens voorbij.
Dit was de eerste discografie door dit forum die ik niet chronologisch aanvatte, dus na bovenstaande zou ik We Care A Lot eigenlijk niet goed moeten vinden. En dat was ook zo! The Jungle of Mark Bowen ... sjees, Patton zijn zang wordt hier echt wel gemist. En dan valt alleen nog het muzikale op, dat ik dus eigenlijk al maar net toereikend vond onder Patton. Na Jim ben ik dan ook gestopt met die plaat, dan zet ik de latere dingen nog wel eens op als ik Faith No More wil horen.
Dus sorry @Creeping Death, het bleef grotendeels onder de verwachtingen. Vooral muzikaal en qua sound dan. zelden door iets in vervoering gebracht op dat vlak terwijl ik dat wel verwachtte door de nummers die ik kende. Naar Patton kan ik blijven luisteren en nummers als Ricochet zal ik dus zeker nog eens opzetten ... maar zijn toch eerder uitschieters dan de norm. Een concertje van de tien/vijftien nummers die ik wel goed vond, zou ik wel zien zitten alleszins, gewoon geen hele platen! Ik snap wel de link met Jane's door de vernieuwende mengelmoes van invloeden en de charismatische frontman. Maar waar daar mensen over de zang vallen en het instrumentale onmiskenbare kwaliteit is, vind ik het hier andersom: de zang redt veel nummers. Ik zal op een gepast tijdstip Patton zijn andere projecten eens beluisteren, daar heb ik zeker nog zin in, en ik hoop dat hij daar een betere band achter zich heeft. Het eitje dat ik met @Nahrtent te pellen heb, is dus dat ie de eerste helft van Jane’s Addictions Ritual, IMO muzikaal toch echt zwaar superieur aan dit, wegzet als puberale brol, wat ik kan begrijpen gecontrasteerd met het tweede deel van die plaat, maar dit dan top zou vinden. Da’s gelijk zeggen dat ge misselijk wordt van blauw maar dan wel heel uw interieur Delfts Blauw kleurt. Of om in de trend van kleuren en Holland te blijven: Fuck de zijlijn roepen als Groene maar naar Den Haag vluchten als ge eindelijk niet meer aan de zijlijn staat. Houdt geen steek, ik snap het niet. Als er nu één van de twee bands te klasseren valt onder puberale brol, wat ik niet vind van Faith No More, dan toch Faith No More in die muzikale vergelijking hoor.
Bij het nalezen klinkt dit nu wel veel negatiever dan ik wil zijn, sorry. Goed dat ik eens door deze platen ben gegaan en enkele nummers heb kunnen toevoegen aan mijn playlist. Misschien moet ik er nog eens een paar keer doorgaan.
Vreemd voor iemand die schijnbaar wel al danig onder de indruk is van een range van zes inches huehuehuehueeeeeeeeeeeeeee.
Ik zag Madvillain in uw openingspost en, ondanks dat me dat allicht helemaal niet zal liggen, wou ik daar toch eens aan beginnen toen er enkele maanden plots zoveel te doen was om Doom zijn dood terwijl ik nog nooit van dieje mens gehoord had. Ik ben er nog altijd niet aangeraakt, maar door uw oplijsting ga ik dat de komende tijd toch eens doen.
Ja, lap, nu ben ik u een antwoord verschuldigd dat een weerwoord waardig is. Zoals in de good old days.
Ik zit wat in een post-natale roes, dus wat is er fijner dan lange teksten schrijven op een iPhone-schermpje in een ongemakkelijke fauteuil in het hoekje van een veel te warme ziekenhuiskamer? "Veel" hoor ik u denken. Mais alors?
Laat mij beginnen met te zeggen dat Faith No More zeker niet één van mijn favoriete, laat staan meest beluisterde, bands ooit is. Maar ik weet dat het zo'n band is waarvan veel mensen wel weten dat ze goed zijn, zonder ze echt te kennen. Ahja, want 't schijnt. Ik heb dat sentiment zelf ook heel lang gehad over heel wat bands die hun piek kenden nà de glorieperiode van de glamrock en vóór het ontstaan van het gedrocht dat men nu-metal noemt. Laat ze ons gemakkelijkshalve "de eind jaren '80, begin jaren '90-bands die overschaduwd werden door het gigantische succes van Nirvana" noemen. Gemakkelijkshalve eh. Niet alleen Faith No More, maar ook bands als Alice in Chains, Soundgarden, en ja, zelfs Jane's Addiction (*). Dat zijn steengoeie bands die al makkelijk worden afgedaan als "de eind jaren '80, begin jaren '90-bands" en die "werden helaas overschaduwd door het gigantische succes van Nirvana". Want draai of keer het hoe ge het wilt: als iemand denkt aan bands uit de periode van het eind van de jaren '80, begin jaren '90, denkt die automatisch aan de opkomst van de grunge en Nirvana. En dat is jammer voor bands die toevallig ook goeie muziek maakten in die periode. Daarom vond ik het passend om één van die bands te nomineren, net als gij gedaan hebt!
(*) Pearl Jam ook ewa, maar misschien minder omdat het nu eenmaal hip geworden is om Pearl Jam cool te vinden. En Soundgarden had met Audioslave wel nog een herkansing en na de dood van Chris Cornell is het cultstatus van die band toch ook wel wat gestegen. En dan vergeet ik Temple of the Dog nog, dat het beste van beide werelden biedt.
Soit, ik maak wel heel veel woorden vuil om gewoon te zeggen: er zijn dus een handvol bands die overschadu-... eh, geniale muziek hebben gemaakt in een periode waarop één band het monopolie heeft op populaire rockmuziek. Daarom kennen veel mensen die bands wel bij naam, kennen ze daar een paar nummers van, maar niet meer dan dat. En precies om die reden heb ik Angel Dust van Faith No More gekozen. Ik had even goed Dirt van Alice in Chains kunnen nomineren - en al zeker omdat Layne Staley minstens even legendarisch is als Mike Patton. Of ja, zelfs Soungarden waarvan het gepeupel van de doorsnee festivalweide niet meer uit hun oeuvre kan opnoemen dan "Black Hole Sun".
Bovendien heb ik mij enkele jaren geleden keihard opgewonden omdat Faith No More de Foo Fighters zou vervangen op Werchter en dat werd onthaald als een keigrote teleurstelling bij een hoopvol tienerwijven op de Instagram-pagina van Studio Brussel omdat ze Everlong niet kunnen meebrullen van achter de PA van de mainstage. Kutwijven, maat.
Soit, Angel Dust dus, HEH HEH. 'k Heb er intussen spijt van. Mag ik nog veranderen?
Ondertussen begint mijne kleine te bleiten, dus moet ik efkes gaan zien, want mijn madam ligt een dutje te doen. Het weze haar gegund, ze heeft nog geen 24u geleden een mini-mensje ter wereld gezet. Ik ga dus de volgende alinea's kort houden. En ondertussen ben ik al aan 't verder typen terwijl ik nu en dan eens over het zachte bolleke van mijn pasgeboren dochter wrijf.
Over de songs zelf ga ik niet discussiëren. Over geuren en kleuren valt niet te twisten, luidt een Latijns spreekwoord. Dat gij blijkbaar geen smaak hebt, staat daar vol-le-dig los van.
Over Patton die die nummers heeft geschreven: excuus! Heeft inderdaad enkel de lyrics op 2 weken tijd geschreven. Niet de muzieklijnen. Heb ik u al verteld dat Mike Patton een talentloze mongool is die gewoon een stukske kan zingen?
Madvillainy trouwens zeker een kans geven! Geweldig album. Maar ge moet ervoor zijn. Net als met Faith No More. En Alice in Chains. En Soundgarden. En Jane's Addiction. En een hoop andere band die aan het eind van de jaren '80 en begin jaren '90 furore maakten, maar niet konden opboksen tegen Kurt Cobain, die lange oelewapper op de bass en dat konijn op de drums. Schijnt dat die laatste een paar jaar geleden op Werchter zou gestaan hebben.
Misschien edit ik deze post nog vijfhonderd keer om wat aanvullingen te doen, misschien ook niet! Waarschijnlijk niet. Weet alleen dat ik u graag zie, Gavin. Merci. En merci dat ge zoveel woorden hebt vuil gemaakt aan mij. 't Is een eer. Ik post nog bitter weinig op dit forum, want ik heb geen airfryer en mijn stoelgang is redelijk normaal. En dan valt hier tegenwoordig nog over weinig te discussiëren.
Laatst bewerkt:
Avondland
Well-known member
Ik probeer deze week wat tijd vrij te maken voor Faith No More. Ik ken wel wat nummers, maar, zoals bij zovele AOTW's, ben ik er nooit in verdiept. Gigantische lappen tekst ... ik benijd @Gavin zijn vermogen om daar zoveel tijd in te steken. Die ontbreekt bij mij. Het zou fijn zijn om zoete uren te besteden aan de met veel passie gepresenteerde albums in deze schone threadreeks, maar ik moet die albums er helaas meestal bijnemen tijdens de werkuren, waardoor mijn toewijding wordt gedeeld met de prozaïsche realiteit van het arbeidsleven, en na de uren slurpen dochter en huishouden heel wat tijd op. En dan is er nog mijn guilty pleasure dat sinds gisteren op teevee is: MAFS! Het kan niet altijd die weelderige Heideggeriaanse cinematische roes zijn.
Bij deze nog eens proficiat. Er gaat niets boven het aaien van het bolleke van uw dochter. De mijne is bijna een jaar en geloof het of niet: de liefde blijft groeien.
Bij deze nog eens proficiat. Er gaat niets boven het aaien van het bolleke van uw dochter. De mijne is bijna een jaar en geloof het of niet: de liefde blijft groeien.
BearPils
Well-known member
Ik dacht exact het zelfde na de eerste luisterbeurt.
Die Be Agressive deed mij denken aan dat Gwen Stefani nummer (vooral dat spellen dan
) :
Gavin
Well-known member
Briljant, LTJ. Ge zijt een mooie mens. Niet alleen om mij vrijwel nodeloos zoveel tijd te gunnen op zo een belangrijk moment in uw leven, gewoon in zijn geheel. Aangezien ge een heel forum hier zou kunnen opvoeden, zult ge ook een goede vader zijn. Ik hoop dat @Nahrtent, wiens vertrek op P&A ik ook helemaal niet had opgemerkt zonder externe verwijzingen weken erna daarnaar overigens, nu snapt waarom ik uw afwezigheid in threads niet had opgemerkt, en dat dat niet was uit nepotisme of lafheid, ook al leidt die afwezigheid tot het missen van zulke posts van node.Ja, lap, nu ben ik u een antwoord verschuldigd dat een weerwoord waardig is. Zoals in de good old days.
Ik zit wat in een post-natale roes, dus wat is er fijner dan lange teksten schrijven op een iPhone-schermpje in een ongemakkelijke fauteuil in het hoekje van een veel te warme ziekenhuiskamer? "Veel" hoor ik u denken. Mais alors?
Laat mij beginnen met te zeggen dat Faith No More zeker niet één van mijn favoriete, laat staan meest beluisterde, bands ooit is. Maar ik weet dat het zo'n band is waarvan veel mensen wel weten dat ze goed zijn, zonder ze echt te kennen. Ahja, want 't schijnt. Ik heb dat sentiment zelf ook heel lang gehad over heel wat bands die hun piek kenden nà de glorieperiode van de glamrock en vóór het ontstaan van het gedrocht dat men nu-metal noemt. Laat ze ons gemakkelijkshalve "de eind jaren '80, begin jaren '90-bands die overschaduwd werden door het gigantische succes van Nirvana" noemen. Gemakkelijkshalve eh. Niet alleen Faith No More, maar ook bands als Alice in Chains, Soundgarden, en ja, zelfs Jane's Addiction (*). Dat zijn steengoeie bands die al makkelijk worden afgedaan als "de eind jaren '80, begin jaren '90-bands" en die "werden helaas overschaduwd door het gigantische succes van Nirvana". Want draai of keer het hoe ge het wilt: als iemand denkt aan bands uit de periode van het eind van de jaren '80, begin jaren '90, denkt die automatisch aan de opkomst van de grunge en Nirvana. En dat is jammer voor bands die toevallig ook goeie muziek maakten in die periode. Daarom vond ik het passend om één van die bands te nomineren, net als gij gedaan hebt!
(*) Pearl Jam ook ewa, maar misschien minder omdat het nu eenmaal hip geworden is om Pearl Jam cool te vinden. En Soundgarden had met Audioslave wel nog een herkansing en na de dood van Chris Cornell is het cultstatus van die band toch ook wel wat gestegen. En dan vergeet ik Temple of the Dog nog, dat het beste van beide werelden biedt.
Soit, ik maak wel heel veel woorden vuil om gewoon te zeggen: er zijn dus een handvol bands die overschadu-... eh, geniale muziek hebben gemaakt in een periode waarop één band het monopolie heeft op populaire rockmuziek. Daarom kennen veel mensen die bands wel bij naam, kennen ze daar een paar nummers van, maar niet meer dan dat. En precies om die reden heb ik Angel Dust van Faith No More gekozen. Ik had even goed Dirt van Alice in Chains kunnen nomineren - en al zeker omdat Layne Staley minstens even legendarisch is als Mike Patton. Of ja, zelfs Soungarden waarvan het gepeupel van de doorsnee festivalweide niet meer uit hun oeuvre kan opnoemen dan "Black Hole Sun".
Bovendien heb ik mij enkele jaren geleden keihard opgewonden omdat Faith No More de Foo Fighters zou vervangen op Werchter en dat werd onthaald als een keigrote teleurstelling bij een hoopvol tienerwijven op de Instagram-pagina van Studio Brussel omdat ze Everlong niet kunnen meebrullen van achter de PA van de mainstage. Kutwijven, maat.
Soit, Angel Dust dus, HEH HEH. 'k Heb er intussen spijt van. Mag ik nog veranderen?
Ondertussen begint mijne kleine te bleiten, dus moet ik efkes gaan zien, want mijn madam ligt een dutje te doen. Het weze haar gegund, ze heeft nog geen 24u geleden een mini-mensje ter wereld gezet. Ik ga dus de volgende alinea's kort houden. En ondertussen ben ik al aan 't verder typen terwijl ik nu en dan eens over het zachte bolleke van mijn pasgeboren dochter wrijf.
Over de songs zelf ga ik niet discussiëren. Over geuren en kleuren valt niet te twisten, luidt een Latijns spreekwoord. Dat gij blijkbaar geen smaak hebt, staat daar vol-le-dig los van.
Over Patton die die nummers heeft geschreven: excuus! Heeft inderdaad enkel de lyrics op 2 weken tijd geschreven. Niet de muzieklijnen. Heb ik u al verteld dat Mike Patton een talentloze mongool is die gewoon een stukske kan zingen?
Madvillainy trouwens zeker een kans geven! Geweldig album. Maar ge moet ervoor zijn. Net als met Faith No More. En Alice in Chains. En Soundgarden. En Jane's Addiction. En een hoop andere band die aan het eind van de jaren '80 en begin jaren '90 furore maakten, maar niet konden opboksen tegen Kurt Cobain, die lange oelewapper op de bass en dat konijn op de drums. Schijnt dat die laatste een paar jaar geleden op Werchter zou gestaan hebben.
Misschien edit ik deze post nog vijfhonderd keer om wat aanvullingen te doen, misschien ook niet! Waarschijnlijk niet. Weet alleen dat ik u graag zie, Gavin. Merci. En merci dat ge zoveel woorden hebt vuil gemaakt aan mij. 't Is een eer. Ik post nog bitter weinig op dit forum, want ik heb geen airfryer en mijn stoelgang is redelijk normaal. En dan valt hier tegenwoordig nog over weinig te discussiëren.
Alice In Chains is inderdaad nog zo een band die ik eens zou moeten doorploegen, de andere ken ik wel (min of meer), dus die ga ik ook nog meepikken door deze thread. Over uw smaak afgaande op uw steken naar dit forum, Studio Brussel of Foo Fighters, kan ik alvast niet discussiëren, enkel maar bewonderen.
Ik ga mijn vermogen daartoe niet ontkennen, ook al was zoals gezegd was die tekst grotendeels reeds getypt omdat ik toevallig eerder al met Faith No More begonnen was, eind juli zoiets, maar ik wil wel uw gebrek enigszins ontkrachten. In dezelfde tijdspanne produceert gij wel haast veertig posts, ter plekke gemaakt, zonder voorbereiding, uit de losse pols, in het Aghanistantopic die samengeteld moeiteloos de lengte van mijn ene post overvleugelen. Ik moet dus vaststellen dat ge het wel zou kunnen maar uw aandacht en kundige analyse liever aan iets nutteloos als een Aziatisch land op een ander inferieur subforum schenkt.
Niet dat dat wat uitmaakt, dat is uw keuze. En in tegenstelling tot @LessThanJake is uw participatie in dit concept vlekkeloos te noemen, niet in het minst omdat gij als eerste presentator uw schup al lang had kunnen afkuisen omdat ge het uwe al gehad had. Ook gij zijt, onder andere, daardoor een mooie mens, Avondland.
Ik heb dat gisteren even opgezet tijdens de tweede helft van een voetbalmatch en dat is toch wel heel anders. Wel een paar leuke nummers zoals Separation Anxiety, en zéér rechtlijnig toch vergeleken met het AOTW, maar dit klonk niet als Faith No More voor mij. Ik zou zelfs zeggen dat ik de band niet herkend had als ik niet wist dat dit album van hen was. Dan kies ik toch voor de eerste drie Pattonalbums, dat geluid is kenmerkender en, opnieuw, door de rechtlijnigheid van deze nummers doet het lappendeken van die voige albums mij toch meer appreciatie krijgen voor wat ze toen probeerden. Uiteindelijk is tien/vijftien nummers goed vinden als niet-fan op vijf platen of zo helemaal niet slecht he! Ik denk eigenlijk dat dat gelijkaardig zal zijn voor Jane's bij andere mensen.
Ik wil nog vlug toevoegen dat ik eerst dacht dat ik echt geen smaak had zoals LTJ zegt, en daar valt tot op zekere hoogte zeker wat voor te zeggen moest ge een dagje naast me lopen in het echte leven, want het internet draait ook nogal serieus door over deze platen, maar gelukkig zijn er andere bekende posters in deze thread die toch min of meer hetzelfde verwoorden over Faith No More in zijn geheel of enkel dit album.
Ik dacht dat ik bij de fanboys mogelijk in de penarie zou geraken met een Kornreferentie (KoRnreferentie) of een Bloodhound Gangklank, maar gij begint hier met Gwen Stefani zeg.
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Wie of wat is een gwen stefani?
Nattefrost
Well-known member
Een maat van mij zweert ook bij het genie van Mike Patton, weliswaar vooral in de context van supergroep Fantômas, maar goed, het zorgde ervoor dat ik absoluut Faith No More moest meepikken op Graspop 2015. Dat was toen de afsluiter, dus meepikken deden we sowieso. Het enige dat me is bijgebleven is dat Mike Patton daar in een of ander wit kleed tussen de bloemen stond. Dat is zo ongeveer het maximum van mijn perceptieve capaciteiten op het einde van een slopend festival. Ik heb het nog eens teruggelezen en blijkbaar lag de focus van dat optreden op dit exacte album. Oeps.
Ik heb het voorlopig nog maar één deftige luisterbeurt kunnen gunnen, wat voor mij sowieso voor elk album te weinig is, en al zeker voor een album dat gepresenteerd wordt als "een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert". Het lijkt me zeker geen verkeerd statement in dit geval, dus dit zijn gewoon een paar observaties.
Het geluid is soms verrassend thrashy, en dat mag je best positief opnemen want, hey, ik hou wel van wat thrash. Soms is het sleutelwoord hier, want hier zit serieus wat variatie en progressieve tendenzen in. Die sequentie van Caffeine, Midlife Crisis en RV kon bijna niet verder uit elkaar liggen. Kan ik zeker appreciëren, al is Midlife Crisis iets te radio friendly voor mijn oren. Een ander nummer dat me onmiddellijk opviel: Malpractice. Hoe moet ik dit omschrijven, een soort explosie van thrash metal, industrial en noise? Ik ben er nog niet uit of ik het goed vind, kan alle kanten uit.
Ik snap @Gavin's referentie naar Korn volledig trouwens, lijkt me helemaal niet zo'n controversieel statement als hij vreesde. Die moeten hier toch super vaak naar geluisterd hebben? Nog een andere band die hier duidelijk de mosterd gehaald heeft, moet Pain of Salvation zijn. De vocals op Caffeine zijn zowat een blueprint voor heel Daniel Gildenlöw's vocale stijl.
Ik heb het voorlopig nog maar één deftige luisterbeurt kunnen gunnen, wat voor mij sowieso voor elk album te weinig is, en al zeker voor een album dat gepresenteerd wordt als "een album dat enkele luisterbeurten vereist vooraleer ge de genialiteit ervan apprecieert". Het lijkt me zeker geen verkeerd statement in dit geval, dus dit zijn gewoon een paar observaties.
Het geluid is soms verrassend thrashy, en dat mag je best positief opnemen want, hey, ik hou wel van wat thrash. Soms is het sleutelwoord hier, want hier zit serieus wat variatie en progressieve tendenzen in. Die sequentie van Caffeine, Midlife Crisis en RV kon bijna niet verder uit elkaar liggen. Kan ik zeker appreciëren, al is Midlife Crisis iets te radio friendly voor mijn oren. Een ander nummer dat me onmiddellijk opviel: Malpractice. Hoe moet ik dit omschrijven, een soort explosie van thrash metal, industrial en noise? Ik ben er nog niet uit of ik het goed vind, kan alle kanten uit.
Ik snap @Gavin's referentie naar Korn volledig trouwens, lijkt me helemaal niet zo'n controversieel statement als hij vreesde. Die moeten hier toch super vaak naar geluisterd hebben? Nog een andere band die hier duidelijk de mosterd gehaald heeft, moet Pain of Salvation zijn. De vocals op Caffeine zijn zowat een blueprint voor heel Daniel Gildenlöw's vocale stijl.
Die Be Agressive deed mij denken aan dat Gwen Stefani nummer (vooral dat spellen dan
Oh man, I hate to say this, maar dit was echt mijn ding niet. 
Ik ken Faith No More als "legendary band" en heb tonnen respect voor Patton zijn muzikale genie door het werk van Fantomas, Mr. Bungle, Tomahawk,... en niet in het minst door zijn label Ipecac Records dat een pak van mijn favoriete bands en releases ooit heeft voortgebracht.
Desondanks dat feit heb ik me nooit verdiept in Faith No More. Waarom? Ik weet het eigenlijk zelf niet. Ik ben niet de grootste liefhebber van die begin jaren 90 sound van bands waar velen hier wel fan van zijn. Te campy? Te veel 'birth of nu metal'? Te veel mikken op festivalweides in plaats van kruipkelders?
Ik denk dat het genre 'alternative rock/metal' van toen me gewoon minder ligt, met de occasionele uitschieter zoals 'Three Days' (waarvoor dank @Gavin). Deftones en Primus doen me ook bitter weinig, Soundgarden kan ik appreciëren maar blaast me niet weg, Alice In Chains is nostalgie. Het hangt haaks op bands waar ik wel enorm van hou zoals Sonic Youth, Built To Spill, Dinosaur Jr,... Allemaal bands die stevig uithalen maar met een andere feeling.
Favoriete nummer is de collab met Gwen Stefani: Be Agressive.
Ik ken Faith No More als "legendary band" en heb tonnen respect voor Patton zijn muzikale genie door het werk van Fantomas, Mr. Bungle, Tomahawk,... en niet in het minst door zijn label Ipecac Records dat een pak van mijn favoriete bands en releases ooit heeft voortgebracht.
Desondanks dat feit heb ik me nooit verdiept in Faith No More. Waarom? Ik weet het eigenlijk zelf niet. Ik ben niet de grootste liefhebber van die begin jaren 90 sound van bands waar velen hier wel fan van zijn. Te campy? Te veel 'birth of nu metal'? Te veel mikken op festivalweides in plaats van kruipkelders?
Ik denk dat het genre 'alternative rock/metal' van toen me gewoon minder ligt, met de occasionele uitschieter zoals 'Three Days' (waarvoor dank @Gavin). Deftones en Primus doen me ook bitter weinig, Soundgarden kan ik appreciëren maar blaast me niet weg, Alice In Chains is nostalgie. Het hangt haaks op bands waar ik wel enorm van hou zoals Sonic Youth, Built To Spill, Dinosaur Jr,... Allemaal bands die stevig uithalen maar met een andere feeling.
Favoriete nummer is de collab met Gwen Stefani: Be Agressive.
clercqie
Well-known member
Ik sluit mij grotendeels aan bij bovenstaande post. Na jarenlange gewenning aan de Sonic Youths en andere bands uit de 80s underground, voelt dit allemaal een pak gelikter en minder wat ik zoek in mijn rock-muziek.
Nu eens naar die Fantomas Directors Cut aan het luisteren. Doet mij denken aan John Zorn's Naked City qua superpositie aan genres. :-D
Nu eens naar die Fantomas Directors Cut aan het luisteren. Doet mij denken aan John Zorn's Naked City qua superpositie aan genres. :-D
clercqie
Well-known member
Festivalweides? Of Nu Metal?
10 min Limb Bizkit op Pukkelpop indertijd was voor mij genoeg voor de komende 40 jaar..
OT: kwestie van wat perspectief te hebben, nu ook eens geluisterd naar The Real Thing.. Amai, da's echt een pak commerciëler en dan vind ik Angel Dust veruit het meest interessante album van de 2
10 min Limb Bizkit op Pukkelpop indertijd was voor mij genoeg voor de komende 40 jaar..
OT: kwestie van wat perspectief te hebben, nu ook eens geluisterd naar The Real Thing.. Amai, da's echt een pak commerciëler en dan vind ik Angel Dust veruit het meest interessante album van de 2
Aaah Angel Dust, heerlijk!
Ik vind het eigenlijk van voor tot achter ijzersterk. Die waanzinnige mix van invloeden die telkens herkenbaar is als FNM en ook iedere keer goede nummers oplevert.
Het enige dat me af en toe opvalt is dat de synths gedateerd klinken. Dat is trouwens niet enkel op deze plaat zo, maar op veel albums uit de jaren 90. Om één of andere reden lijken me de synth geluiden uit die periode de tand des tijds veel minder goed te doorstaan dan die uit jaren 70 en 80.
Wat Patton betreft, één van mijn favoriete gastbijdrages van hem is zijn samenwerking met Dillinger Escape Plan.
Ik vind het eigenlijk van voor tot achter ijzersterk. Die waanzinnige mix van invloeden die telkens herkenbaar is als FNM en ook iedere keer goede nummers oplevert.
Het enige dat me af en toe opvalt is dat de synths gedateerd klinken. Dat is trouwens niet enkel op deze plaat zo, maar op veel albums uit de jaren 90. Om één of andere reden lijken me de synth geluiden uit die periode de tand des tijds veel minder goed te doorstaan dan die uit jaren 70 en 80.
Wat Patton betreft, één van mijn favoriete gastbijdrages van hem is zijn samenwerking met Dillinger Escape Plan.
