Mr.Fingers
Well-known member
Die '59 SH-1B is niet een PAF-clone (dus geen pickup die gemaakt is met exact de materialen zoals ze in 1959 gemaakt zijn), maar een moderne pickup met moderne draad, moderne magneten, modern alles, maar dan op zo'n manier geassembleerd dat die van geluid het geluid van een element uit 1959 nabootst. Ieder gitaarelement heeft een bepaalde "gevoeligheidscurve" voor frequenties, en wat SD waarschijnlijk gedaan heeft is een hele hoop Gibson humbuckers uit 1959 hebben doorgemeten en hebben geanalyseerd met een frequentiegenerator om te zien hoe die curves lopen, uit die data een gemiddelde hebben genomen, en dan elementen gemaakt hebben die die curve zo goed mogelijk benaderen. Dat kan je doen door te spelen met magneten, materiaal van de spoel, materiaal en dikte van de draad, materiaal & dikte van de isolatie (het verschil tussen Formvar & Enamel bvb), het wikkelpatroon, het aantal wikkelingen, het metalen kapje over de pickup,...
En dan heb je nog de PAF-clones, waarbij een pickup effectief 1-op-1 nagemaakt wordt naar een origineel element (of een aantal originele elementen), met exact hetzelfde materiaal, dezelfde magneetsterkte,... Maar inderdaad, de PAF bestaat niet, er zit best wel wat variatie op, wat ook de reden is waarom twee identieke gitaren uit die periode best wel wezenlijk verschillend kunnen klinken. Net hetzelfde als bij Fender trouwens, waarbij de elementen ook met de hand gewikkeld werden "op't zicht en goed geluk".
En dan heb je nog de PAF-clones, waarbij een pickup effectief 1-op-1 nagemaakt wordt naar een origineel element (of een aantal originele elementen), met exact hetzelfde materiaal, dezelfde magneetsterkte,... Maar inderdaad, de PAF bestaat niet, er zit best wel wat variatie op, wat ook de reden is waarom twee identieke gitaren uit die periode best wel wezenlijk verschillend kunnen klinken. Net hetzelfde als bij Fender trouwens, waarbij de elementen ook met de hand gewikkeld werden "op't zicht en goed geluk".