Bjorn
Well-known member
Voor mijn album van de week heb ik gekozen voor de Britse funk- en soulband Cymande met hun gelijknamig debuutalbum Cymande (1972).
De band werd begin jaren 70 in Londen opgericht door een groep migrantenkinderen uit de Caraiben. Hun muziekstijl is op dat moment vernieuwend te noemen en laat zich best omschrijven als een eclectische mix tussen Afrikaanse ritme's, funk, soul en een streepje blues met hier en daar wat reggatron invloeden. Een vreemde eend in de bijt tussen al het populaire rockgeweld dat de Britse charts in die periode kleurden zoals Fleetwood Mac, DeepPurple, The Beatles, Black Sabbath, The Rolling Stones, Pink Floyd, ea. De Britse mainstream media laat snel blijken dat men de pap niet lust, minieme playtime is het gevolg.
Gelukkig voor Cymande wordt hun muziek wel opgepikt in de Verenigde Staten waar disco en funk de kinderkleren stilaan ontgroeien en waar artiesten zoals James Brown, Stevie wonder of Kool & the gang de charts aanvoeren. De band krijgt een de unieke kans om als supporting act met Al green te touren. Vaak spelen ze voor volle stadions waar fans hevig uit de bol gaan, al dansend op de ritmische percussies. Hierna volgen nog 2 studioalbums en een tweede succesvolle tour, maar toen ze in 1974 besloten om terug te keren naar de heimat was er daar nog maar bitterweinig veranderd. Daarop besloot de band een pauze van onbepaalde tijd in te lassen die uiteindelijk een 40 tal jaar zou duren.
In de jaren die volgden werd hun muziek regelmatig herondekt door amerikaanse dj's (zoals Grandmaster Flash) die stukken uit hun nummers knipten en aan elkaar plakten tot één langgerekte hypnotiserende collage. Een aantal van hun songs bleken later pionierswerk en stonden mee aan de basis van de disco, breakdance en hiphop. Samples van Bra en The Message doken regelmatig op in nummers van De La Soul, The Fugees, Wutang Clan, Kenny Dope en een dozijn anderen.
Het is via de Amerikaanse hiphop scene dat de muziek van Cymande 20 jaar later toch weer in de UK belandt en er voet aan de grond krijgt, zij het in de underground muziekscene zoals op de gepirateerde radiozender Kiss FM, of tijdens de bekende warehouse parties, waar men gedreven door de rare-groove beweging, obscure Amerikaanse soul en funk door de boxen laat knallen. Ook Spike Lee is een grote fan en gebruikt nummers van Cymande in films zoals Crooklyn en 25th hour waarbij deze barscene, gedragen door de het nummer "Bra" ,legendarisch werd.
In 2012 besliste de band om de instrumenten weer op te nemen. Dit resulteerde in een vijfde studio-album, eentje dat helaas nooit de kwaliteit haalde van hun vroegere werk. De snelle ritmeveranderingen en technisch sterke groovepartijen werden vervangen door sloom, saai en vervelend percussiewerk. Het gebrek van ritme en funk op de plaat was voor de criticasters een eerste aanwijzing dat de tijd voor de groepsleden niet had stil gestaan. De band zelf bewees echter het tegendeel en overtuigde regelmatig door nog steeds energieke live concerten te spelen.
Vandaag is er opnieuw een echte Cymande revival in gang gezet waarbij de groep opnieuw geprogrammeerd wordt op de grootste festivals. Vaak worden hun optredens vergezeld van de documentaire "Getting It Back: The Story of Cymande", waar afgaande op de trailer nogal prominent de discriminatie en racismekaart wordt getrokken om het gebrek aan succes te verklaren. (ik moet wel toegeven dat ik de documentaire nog niet gezien heb) Ik zie het eerder als, op het juiste moment op de verkeerde plaats en zou ten zeerste betreuren dat allerhande managers en promotoren de groep in een slachtofferrol willen duwen omdat de woke cultuur weer hip is en er op die manier geld verdiend kan worden.
De band zelf en hun muziek hebben dit absoluut niet nodig en de lyrics in hun hit "Bra" lijken hierbij wel profetisch:
Time has been lost in trying
We have been left outside
Looking at passions dying
Emotions grow strong all the time
But it's alright, we can still go on
But it's alright, we can still go on
But it's alright, we can still go on
But it's alright, we can still go on
Op recente uploads zoals op Spotify of Apple music staan 2 eerder niet gereleasde songs aan het eind van het album, namelijk Friends en Mighty Heavy Load, maar deze doen wat afbreuk, dus ik beveel de song order op het album aan zoals uitgebracht in 1972 (check youtube link, waar ook een mooie, zij het kortere live versie van Dove staat en waar Rastafarian Folk Song het laatste nummer is). Desalniettemin, bij het juiste drankje en de juiste temperatuur (en laat nu net deze week de zomer weer wat terug keren) kan er niet genoeg Cymande zijn. Benieuwd wat jullie ervan vinden !
Laatst bewerkt:
.
