MicVlaD

Het moet je eens overvallen … Jij en menige soldaten (die deel uitmaken van een bataljon) staan te popelen om in een rivaliserend koninkrijk op een slagveld te engageren, maar ze worden door hun bevelhebber gecommandeerd om in een grot te wachten om zo vijandelijke troepen met een verrassingsaanval te belagen. Deze poging om een val op poten te zetten komt echter een vroeg einde tegemoet, want onverwachts beginnen gedeelten van de grot in kwestie in te storten, inclusief je uitgang. Desondanks die abrupte commotie is bijna iedereen zo goed als ongedeerd, hoewel het niet lang duurt alvorens een Valkyrie - denk terug aan Noorse mythologie - de hele bende informeert dat ze allen gegarandeerd in deze grot zullen sterven. Ten minste indien ze haar hulp niet aanvaarden, want de Valkyrie is in staat om een portaal naar een ander gebied te openen. Na wat getwijfel en enkele kritische vragen accepteren de soldaten haar aanbod, en ze worden allemaal getransporteerd naar Terragaya, een...

Fundamenteel gesproken mogen roguelikes en roguelites hun duidelijke verschillen hebben, maar beide concepten concentreren zich hoe dan ook op één centraal punt: randomisatie! Wegens deze gedistilleerde fixatie kun je bijna altijd een zekere graad aan onvoorspelbaarheid verwachten, ongeacht het aanvullende subgenre waar ontwikkelaars van roguelites onderling voor kozen. Wel moet ik er nog even bij zeggen dat zelfs binnen dezelfde gameplay-niche enkele noemenswaardige afwijkingen zullen ontstaan: als platformer valt Spelunky niet te vergelijken met Dead Cells, enzovoort. Rogue Legacy is eveneens een toepasselijk voorbeeld omtrent dit breder onderwerp, welke recent toevallig een sequel ontving! Hoe exact sloegen Cellar Door Games erin om hun nieuwste titel doen op te vallen, en is het überhaupt superieur wanneer je het naast diens voorganger zet?

Lightgun games … Een concept dat de jonge knapen in ons midden wellicht weinig tot geen persoonlijke ervaring mee hebben. Enerzijds omdat arcadehallen wereldwijd met uitsterven zijn bedreigd - zelfs alvorens COVID-19 de opbrengsten voor zulke niche zaken deed krimpen - en anderzijds omdat ontwikkelaars dit genre (logischerwijze) als een te grote financiële investering beschouwen. Opties zoals de ‘Wiimote’ met z’n IR-sensoren of hedendaagse controllers met hun gyroscopische motoren zijn alles behalve slechte alternatieven, maar de ouwe rotten in het gamend publiek merken meteen noemenswaardige verschillen tussen deze technologieën op. Met als gevolg is het moeilijk om het authentiek gevoel dat eigen is aan lightguns succesvol na te bootsen, waardoor de spellen die vroeger zulke apparaten symboliseerden, uiterst zelden tevoorschijn komen. Daarom was de onthulling van The House of the Dead: Remake juist een verrassing, maar weet het vandaag de dag nog te...