Sinds de start van corona zijn we met de neus op de feiten gedrukt, als Westers land zijn we o zo afhankelijk van andere werelddelen om onze noden te vervullen. Vooral onze afhankelijkheid van China is dan serieus in de verf gezet geweest. Regeringsleiders en beleidsmakers vielen over elkanders voeten om te claimen dat we terug meer onafhankelijkheid moeten bekomen. Maar actie is uitgebleven. Niet veel later blokkeerde de Ever Given het Suez-kanaal waardoor die ganse logistieke keten terug verstoord raakte met als gevolg dat we wederom (economische) in de problemen raakten. Terug bleef het windstil inzake wijzigingen in het beleid omtrent productie van basisproducten.
Terug een jaar verder: Rusland valt Oekraïne binnen. Gezien het probleem zich in onze achtertuin bevind kunnen we deze keer niet anders dan reageren waardoor we nu wel moeten in eigen vel snijden. Onze afhankelijkheid van Rusland om te voorzien in onze energiebehoefte komt pijnlijk binnen bij de gezinnen, energieprijs stijgen door het dak, de economie krijgt klappen en inflatie stijgt naar een niveau dat we in jaren niet meer gezien hebben. Dit keer komt er wel een reactie, in sneltempo proberen we te voorzien in eigen energiebehoefte maar wederom moeten we tot de conclusie komen dat voor deze omslag we terug o zo afhankelijk zijn van anderen.
De oorlog blijft en een oplossing lijkt er niet te komen op korte termijn, de maatregelen tegen Rusland lijken ons soms meer pijn te doen dan hun en in onze poging om Oekraïne de nodige hulp te geven blijkt terug dat we hier in Europa niet beschikken over de materialen om dit te doen, we moeten rekenen op de VS om toch maar enige hulp te kunnen verschaffen. Ook nu komen de stemmen terug dat we meer onafhankelijk moeten worden van andere landen. Om dan te zien dat er op het Oekraïense slagveld gretig gebruikt wordt gemaakt van Chinese drones. Ook in eigen land komen meer en meer zaken aan het licht van goederen die we niet meer willen of kunnen gebruiken omdat deze gevoelige informatie zouden lekken naar (economische) rivalen.
De grote vraag is, kunnen we eigenlijk wel meer onafhankelijk worden van die landen? Hebben we de boot niet gemist en ons iedere keer in slaap laten wiegen van zodra de situatie terug wat minder precair was.
Indien we toch nog willen hier op zitten, wat moeten we dan doen en hoe gaan we dit voelen.
Persoonlijk ben ik van mening dat we hier zo snel mogelijk moeten op inzetten met het besef dat dit in de eerste instantie zal zorgen dat onze levensstandaard een drastische duik zal nemen en we terug wat meer offers zullen moeten brengen en wat soberder zullen moeten gaan leven. Eenmaal we de transitie door gemaakt hebben zie ik wel terug een stijging mogelijk maar geloof ik niet dat we zullen terugkeren naar wat we nu hebben. Persoonlijk zal dit voor sommigen misschien wel lukken maar als samenleving zie ik toch een kleine achteruitgang, we zullen toch moeten aanvaarden dat onze huidige welvaart er gekomen is op kap van een ander.
Terug een jaar verder: Rusland valt Oekraïne binnen. Gezien het probleem zich in onze achtertuin bevind kunnen we deze keer niet anders dan reageren waardoor we nu wel moeten in eigen vel snijden. Onze afhankelijkheid van Rusland om te voorzien in onze energiebehoefte komt pijnlijk binnen bij de gezinnen, energieprijs stijgen door het dak, de economie krijgt klappen en inflatie stijgt naar een niveau dat we in jaren niet meer gezien hebben. Dit keer komt er wel een reactie, in sneltempo proberen we te voorzien in eigen energiebehoefte maar wederom moeten we tot de conclusie komen dat voor deze omslag we terug o zo afhankelijk zijn van anderen.
De oorlog blijft en een oplossing lijkt er niet te komen op korte termijn, de maatregelen tegen Rusland lijken ons soms meer pijn te doen dan hun en in onze poging om Oekraïne de nodige hulp te geven blijkt terug dat we hier in Europa niet beschikken over de materialen om dit te doen, we moeten rekenen op de VS om toch maar enige hulp te kunnen verschaffen. Ook nu komen de stemmen terug dat we meer onafhankelijk moeten worden van andere landen. Om dan te zien dat er op het Oekraïense slagveld gretig gebruikt wordt gemaakt van Chinese drones. Ook in eigen land komen meer en meer zaken aan het licht van goederen die we niet meer willen of kunnen gebruiken omdat deze gevoelige informatie zouden lekken naar (economische) rivalen.
De grote vraag is, kunnen we eigenlijk wel meer onafhankelijk worden van die landen? Hebben we de boot niet gemist en ons iedere keer in slaap laten wiegen van zodra de situatie terug wat minder precair was.
Indien we toch nog willen hier op zitten, wat moeten we dan doen en hoe gaan we dit voelen.
Persoonlijk ben ik van mening dat we hier zo snel mogelijk moeten op inzetten met het besef dat dit in de eerste instantie zal zorgen dat onze levensstandaard een drastische duik zal nemen en we terug wat meer offers zullen moeten brengen en wat soberder zullen moeten gaan leven. Eenmaal we de transitie door gemaakt hebben zie ik wel terug een stijging mogelijk maar geloof ik niet dat we zullen terugkeren naar wat we nu hebben. Persoonlijk zal dit voor sommigen misschien wel lukken maar als samenleving zie ik toch een kleine achteruitgang, we zullen toch moeten aanvaarden dat onze huidige welvaart er gekomen is op kap van een ander.
