Avondland
Well-known member
Ken jezelf is een aloud Grieks adagium. Soms zien we onze onhebbelijkheden niet of beseffen niet dat we er hebben.
Ik ben een conflictvermijder, altijd al geweest. Als ik een confrontatie kan vermijden, dan doe ik het. Ik spring zelden op de bres en ben een binnenvetter die frustraties zelden uitwerkt op mijn medemens. Mogelijk is die gelatenheid voor een deel ook filosofisch geïnspireerd en dat maakt ook dat ik heel rustig van aard ben. Onbewogen Beweger, ofzo. Toch kom ik soms tot het besef dat de confrontatie opzoeken net goed is voor het aanscherpen van je eigen karakter, dat je niet met je mag laten sollen en dat je soms net wél op die bres moet gaan staan. En toch doe ik dat zo weinig.
Ik ben echter niet zomaar een 'pushover'. Als een collega me probeert te beschuldigen van iets dat pertinent onwaar is, staaf ik mijn mening en ga ik in het verweer. Heel zwaar face-to-face in discussie gaan of een moeilijk gesprek voeren is echter altijd een grote drempel voor mij. Dat heeft me wellicht ook kansen doen wegnemen waarmee ik verder in mijn carrière had kunnen staan of in het algemeen in het leven.
Voor een deel zit daar misschien een gebrek aan zelfvertrouwen in gebouwd. Als kind ben ik wel eens gepest geweest en dat geeft een knauw aan het zelfvertrouwen dat je vaak niet helemaal terug kan krijgen.
Omdat het loont om eens dieper in te gaan in je eigen imperfecties: wat is jouw "onhebbelijke" eigenschap die je liever kwijt wil? Misschien kunnen we elkaar inzichten verschaffen die ons verder helpen.
Ik ben een conflictvermijder, altijd al geweest. Als ik een confrontatie kan vermijden, dan doe ik het. Ik spring zelden op de bres en ben een binnenvetter die frustraties zelden uitwerkt op mijn medemens. Mogelijk is die gelatenheid voor een deel ook filosofisch geïnspireerd en dat maakt ook dat ik heel rustig van aard ben. Onbewogen Beweger, ofzo. Toch kom ik soms tot het besef dat de confrontatie opzoeken net goed is voor het aanscherpen van je eigen karakter, dat je niet met je mag laten sollen en dat je soms net wél op die bres moet gaan staan. En toch doe ik dat zo weinig.
Ik ben echter niet zomaar een 'pushover'. Als een collega me probeert te beschuldigen van iets dat pertinent onwaar is, staaf ik mijn mening en ga ik in het verweer. Heel zwaar face-to-face in discussie gaan of een moeilijk gesprek voeren is echter altijd een grote drempel voor mij. Dat heeft me wellicht ook kansen doen wegnemen waarmee ik verder in mijn carrière had kunnen staan of in het algemeen in het leven.
Voor een deel zit daar misschien een gebrek aan zelfvertrouwen in gebouwd. Als kind ben ik wel eens gepest geweest en dat geeft een knauw aan het zelfvertrouwen dat je vaak niet helemaal terug kan krijgen.
Omdat het loont om eens dieper in te gaan in je eigen imperfecties: wat is jouw "onhebbelijke" eigenschap die je liever kwijt wil? Misschien kunnen we elkaar inzichten verschaffen die ons verder helpen.
Luisteren naar muziek van iemand die dood is, vooral door zelfmoord, is bij momenten niet aangenaam omdat ik dan steeds aan dat feit moet denken. Dat is dan zo'n nagging thought die op de achtergrond van de muziek in mijn hoofd afspeelt 
Op die manier duw ik natuurlijk de mensen die mij het nauwst aan het hart liggen het meest weg.
