Ik zie hier kritiek op gebrek aan zuiverheid en techniek, maar volgens mij is dat "exact" de bedoeling. Persoonlijk voel ik mij aangetrokken tot lo-fi muziek, en ben niet degene die naar bombastische muziek gaat luisteren.
Of het "rommelig" is weet ik niet. Ik herken duidelijk "patronen" in de liedjes, ik heb ze ook al veel beluisterd, en voor mij zit er wel melodie en structuur in de liedjes, anders zou het me niet aantrekken.
Ik vind het over het algemeen klinken als mooie en vooral dromerige muziek (en dat is over het algemeen ook wel iets dat ik erg kan waarderen). De eerste nummers, misschien wel de opener, vind ik het beste klinken.
De wat stevigere nummers deden mij denken aan een soort rommelige alternative rock met wat ruis. (Dit is geen kritiek, trouwens.)
alternatieve rock met wat ruis is basically "shoegaze", en de iets zachtere/rustigere variant staat gekend als dream pop.
Ik weet persoonlijk niet goed hoe populair shoegaze ooit geweest in de lage landen, maar mijn idee/indruk is een stuk minder dan in de UK omdat ik zelden/nooit referenties hoor naar shoegaze muziek, tenzij je er actief naar zoekt, en het stelselmatig door radio's hier of populaire media bijvoorbeeld wordt genegeerd, alsook in de Nederland. De oorspronkelijke wave ontstond in de UK (rond eind jaren '80 en vooral de typische early 90s sound).
Mijn idee is dat daarna de commerciele branches zich richting britpop focusten (sommige britpopbanden hebben hun roots in "shoegaze" zoals The Verve enzovoort. Ride heeft ook geexperimenteerd met britpop. Andere groepen hebben platen die je ook bij britpop of nog vroeger jangle pop (het genre grootgemaakt door The Smiths) kan categoriseren.
Mid jaren '90 zijn de groepen die niet verder gingen met britpop gaan experimenteren met andere genres. Bepaalden gingen de post-rock toer op, anderen experimenteerden met elektronische muziek (wat toen ook opkwam: de tijd van Aphex Twin bvb.), sommigen gingen richting folk en country (zoals het Mojave 3 project).
In de jaren '00 werd de muziek wat populairder in de VS en ontstond de nu-gaze movement (shoegaze van nu) met vooral meer Amerikaanse groepen, en meer elektronische invloeden. Ook "blackgaze" zou later ontstaan, dan vooral in Frankrijk. In Oost-Azië heeft shoegaze aan populariteit gewonnen, en er zijn heel wat (obscure) Japanse shoegaze banden, sommige iets bekender. En obscure shoegazebanden zijn er ook te vinden in de andere Aziatische landen: Maleisie, Indonesie, China/Hong Kong en Zuid-Korea een beetje, maar Japan is de grootste exploot.
Hier in België heb je dat niet echt. Hooverphonic vooral in het begin leunt bij dream pop aan, maar was vooral meer geïnspireerd door Portishead en Massive Attack met de trip hop sound. (Björk en Radiohead hebben daar ook wel wat invloeden uit genomen, en de film Lost in Translation heeft een heel typische trip hop track in hun soundtrack ook.). Verder ken ik enkel "Slow Crush" nog, maar daar zijn de gitaren al wat harder dan bij de meeste shoegazebanden.
Dit gezegd zijnde, ik heb net naar je keuze geluisterd en vond het wel mooi, maar je vorige inzending had me meer te pakken. Dit is een genre waar ik niet zoveel van ken, dus ik heb geen idee wat te verwachten van de grootheden of de crowdpleasers in dit genre, en waarom dat beter of interessanter zou zijn dan Della Zyr. Ik weet echter wel dat ik niet snel nog eens hiernaar zal grijpen.
De meest typische platen van het genre zijn:
My Bloody Valentine - Loveless
Slowdive - Souvlaki
Maar van deze twee groepen is alles waard om te luisteren.
Ride - Nowhere
Pale Saints - The Comforts of Madness (en Pale Saints - In Ribbons)
Kitchen of Distinction - Strange Free World
Lilys - In The Presence of Nothing (en ook Eccsame the Photon Band is goed, maar minder typisch en iets unieker/experimenteler)
vind ik ook goede platen uit de early 90s shoegaze tijdperk. Eccsame te
En bij dream pop
Cocteau Twins - Heaven or Las Vegas (maar ook eerder werk maar HOLV is het meest typisch "dream pop")
Die "lo-fi" sound of subdued atmosphere is gewoon typisch voor die genres. Dit is puur hetgeen dat voor dat effect zorgt. Ik hoor dat men zegt: de productie klinkt niet echt zuiver. Volgens mij is dat exact de bedoeling? En het is ook wel typische muziek gemaakt vanuit de slaapkamer, geen grote band met 4 personen die de meest technische gewaagde guitar riffs spelen.
Maar Kevin Shields en Neil Halstead zijn wel gerenommeerde guitaristen (resp. MBV en Slowdive), dus daar zit zeker vakmanschap in, in het gitaarwerk en in die groepen. Dat zijn de 2 grote shoegazegiganten. En Robin Guthrie (van Cocteau Twins) mag je daar ook bijzetten (al is dat dan eerder dream pop). Het gitaarwerk van zowel Shields als Guthrie kun je eigenlijk gewoon direct herkennen. Het heeft een heel typische sound of feel. Shields heeft bijgedragen aan de soundtrack van Lost in Translation, Guthrie dan weer aan Mysterious Skin.
Loveless vind ik wel een plaat verder die iedereen eens gehoord moet hebben, en als je meer fan bent van sonhos tomam conta, en er is 1 plaat dat ik moet aanraden, is het die plaat.
Men vrouw riep net "Zet da af man!"
Ik heb nog nooit iemand tegengekomen buiten het internet die dat soort muziek goed vind. Zelfs bij Slowdive en Beach House zijn alle vrienden of mensen in mijn kring geen fan. Ze zijn ook allemaal van "zet dat af" of "dat is muziek om mee in slaap te vallen". Ze kunnen er gewoon niet tegen als ik dat zou opleggen, dat doe ik dan ook niet, en luister ik andere muziek of leg ik andere muziek op. Bij één van mijn vrienden bijvoorbeeld viel Shpongle (
@Nahrtent; ) en DJ Shadow meer in de smaak. En The Pharcyde ook (die ook een dromerige track hebben met Passin Me 'By ). En DJ Shadow met Midnight in a Perfect World ook. Maar verder ligt mijn smaak bij quasi iedereen bijna volledig uiteen.
Op het internet en discordgroepen waar ik meer in post, krijg ik meer positieve commentaar rond mijn muzieksmaak, dus in de (internationale) internetcommunities waar ik actief ben valt het doorgaans meer in de smaak, vooral in de communities waar de gemiddelde leeftijd lager ligt dan elders. Ik denk dat mijn smaak meer typisch(er) is voor gen z dan oudere generaties, vooral mensen geboren na 1996 dan (al is hip hop populair in die categorie en luister ik weinig naar de gekende artiesten).
.
