The Sheperd's Crown - Sir Terry Pratchett (Discworld #41)
Dat was het dan.
Het einde van de Discworld.
Ik heb het boek net uit en ben momenteel een brok vol emotie minus een paar liter tranen minder.
Doodgelukkig dat ik een reis heb kunnen maken door een van de meest tot de verbeelding sprekende, levende, fantasierijke en evoluerende fanyasy werelden die er ooit zal zijn. De Discworld heeft gestreden voor een plekje in mijn hart en heeft daarmee ook nog een plekje in mijn brein veroverd dat voor eeuwig door Sir Terry Pratchett bevolkt zal worden.
Eerlijk is eerlijk, de eerste 10 tal boeken vond ik maar matig en ik dacht dat de serie niets voor mij was. Na een tijdje andere series te lezen, terug een ticketje Discworld geboekt en sindsdien het niet meer kunnen weg leggen tot er niets meer over was om te verslinden.
De boeken in de Discworld gaan echt in stijgende lijn, met het persoonlijk hoogtepunt voor mij tussen nr 28 en 35 waar we een aantal boeken hebben die bij het beste van het beste van wat ik al gelezen heb horen (Night Watch, Monstrous Regiment, Going Postal, Thud, A Hat Full of Sky). Ja, tegen het einde gaat het niveau wat bergaf maar tegen dan ging ik al zo op in de serie dat het me niet uitmaakte en het enige waar ik me aan stoorde de viscerale haat jegens de vreselijke ziekte Alzheimer was die ik ontwikkelde.
Het lot is wreed dat een geniaal, magistraal brein als dat van Sir Terry moest lijden onder een ziekte zoals deze en Raising Steam / The Sheperd's Crown lezen met deze gedachte in mijn hoofd heeft me meer dan eens een traan doen wegpinken.
Het boek zelf dan. Het heeft een begin, een middelpunt en een einde en alles tussenin wordt zo goed als mogelijk opgevuld, zowel door zijn assistent Rob Wilkins als door mijn eigen verbeelding die is opgebouwd met deze wonderbaarlijke karakters die ik heb mogen leren kennen. Het is een passend einde, met de dood van een van de meest iconische en geliefde karakters in de serie. De Witches waren mijn 'eerste liefde' in de serie en de boeken waar ik het meest fun mee had in het begin. Er zijn betere boeken in de serie (de City Watch heeft een paar absolute uitschieters) maar voor mij zijn de combo van de Witches en Tiffany Aching de beste 'arc' in de Discworld. Het nawoord van Rob, Terry's assistent, was zowel leuk als triest. Lezen hoe Sir Terry nog zoveel ideeën had voor deze wondere wereld maar er gewoon geen tijd voor had is hartverscheurend.
Ik zal de Discworld nooit vergeten en zal nog vaak terugkeren voor een duik in Sir Terry Pratchett's wonderbaarlijke verbeelding. Haha ik krijg het nu weer moeilijk tijdens het schrijven hiervan...
AT LAST, SIR TERRY, WE MUST WALK TOGETHER
Terry took Death’s arm and followed him through the doors and on to the black desert under the endless night.
The End.
GNU Terry Pratchett
