Ik geloof niet echt meer in de liefde, dus ik denk dat ik een verbitterde oude kluizenaar ga worden
Ik heb eigenlijk maar 2 serieuze relaties gehad. Allez, eigenlijk ook maar 2 relaties. Ik ben geen chick magnet: niet stoer, niet knap en ik kan niet chitchatten. Maar goed: de eerste relatie was een jaloerse, zelfs in die mate dat ik mijn eigen grootouders niet mocht zien en de hoesjes van mijn cd`s moest verwijderen als er een mooie vrouw op stond. Uiteindelijk heeft zij mij bedrogen. (Oh, de ironie.)
Dan ben ik een viertal jaar single geweest waarbij ik zelfs geen flirts of zo had. En eigenlijk genoot ik daar van. Ik kon gaan en staan waar ik wou en kon mn muziek zo luid zetten als ik wou.
Dan kwam ik mijn huidige tegen. Eigenlijk was ik niet op zoek achter een partner, maar zij was wel in mij geinteresseerd. En de volhouder wint zekers? Eigenlijk zijn we redelijk rap getrouwd en zoals ik aangaf: de eerste vijftien jaar waren goed. We hadden onze ups and down, maar ondanks dat zij extravert is en ik introvert lukte het toch wel goed. Of dat dacht ik toch, want uiteindelijk kwamen er dankzij haar depressie en de mijne wel frustraties/verwijten van haar kant naar boven. Dus ik dacht dat ik goed bezig was en blijkbaar was haar liefde voor mij al een tijdje weg. Ik praat niet genoeg, ben niet actief genoeg, geen initatiefnemer: dus eigenlijk alles wat ze al wist toen ze voor me koos.
Dus ja, ik geloof er niet meer in. Ik ben niet gemaakt om met iemand anders te zijn. En ik vind dat ook niet erg. Alhoewel er nu twijfels zijn, want 17 jaar met iemand samen zijn veeg je niet gewoon weg, denk ik wel dat ik het best ga zijn op mijn eigen. Gewoon weer genieten van mijn muziek, gamen en naar niemand verantwoording moeten afleggen en vooral niemand die me kan raken.
Sommigen gaan dat misschien triestig vinden, maar ik heb geen zin meer om dit alles mee te maken. En zoals gezegd: ik amuseer me eigenlijk wel best als ik helemaal alleen ben. En als ik dan toch eens behoefte heb om te praten, ga ik wel naar een psycholoog (wat ik nu dus ook al doe)
Dus neen: geen vrouw meer in mijn leven. Of toch niet meer zo close. De kans dat ik er een tegen kom is trouwens ook klein: technisch tekenaar is blijkbaar een mannenwereld waarin je terecht komt en uitgaan doe ik toch niet en zoals gezegd: no social skills what so ever, dus het zouden daten zijn met veel stiltes. Bovendien 45 jaar, een licht overgewicht, en maar een doorsnee uiterlijk. Een saaie grijze muis dus
----
Mijn leukste 3d print is deze:
functioneel, maar met humor. Eigenlijk een beetje een samenvatting van mezelf.
-----
print die ik hoop te maken: schepen en steampunk attributen. Met als ultieme: een werkende submarine, maar ik heb daar al filmkes van anderen van gezien: daar komt zoveel nabewerking aan te pas dat ge maanden bezig zijt en daar ben ik juist slecht in.
Allereerst emotionele waarde: het is het album waarmee ik hen eigenlijk heb leren kennen. Album is van 1994 en dat was mijn laatste jaar van het middelbare en we waren op GWP. Een van mijn klasgenoten zette dat album op tijdens een gezellig avondje en dat was echt een openbaring voor me. Dat album heeft die avond op replay gestaan
Alhoewel ik tijdens mijn jeugd me toch dikwijls heb bezig gehouden met opnemen van de radio op cassettes was m`n actieve muziekkennis beperkt tot Elvis, synthesizer en Phil Collins (en andre van duin :unsure). Mn moeder luisterde naar radio 2 en mn vader naar Duitse schlagers. Met dat album is eigenlijk alles in een stroomversnelling gekomen qua ontdekken van muziek. Ik wou dat album echt hebben en ben toen voor de eerste keer naar een cd-winkel geweest. Mn eerste album van hen was wel The Wall aangezien ik niet genoeg geld had voor een nieuw album
Van toen af ben ik regelmatig naar de bib geweest om cd`s te huren en andere genres te ontdekken en zodra ik werkte kwam ik met stapeltjes cd`s uit de winkel.
Maar het is qua teksten en sound ook gewoonweg een subliem album. Take it Back
Maar idd. het is een andere PF dan met Roger Waters. Maar ik vind beide goed. Ik heb zowel van RW als DG ook de solo-albums. RW is wel een verbitterde oude zak geworden, die niet veel kan verdragen. DG is een aimable man die zich voor vele goede doelen inzet. RW is meer anti-oorlog, anti-regering. DG is meer tegen armoede, tegen vervuiling. DG is ook meer de poetische richting ingeslagen (mede dank zij zijn vrouw ongetwijfeld.)
Maar beide zijn genien op vlak van muziek en ergens ben ik wel blij met de split. Dat is het beste van beide. Een beetje zoals een kind van gescheiden ouders dat nu dubbel zakgeld krijgt.