The Beatles

Classic Artists The Beatles

De eerste plaat (please, please me) zit er op. Conclusie: de eerste liedjes waren niets speciaals imo, niet slecht maar ook niets baanbrekend, maar vanaf nr. 10 ging het niveau pijlsnel omhoog. Ben zeker benieuwd naar de volgende albums.
 
With The Beatles is iets minder imo. Maar vanaf de plaat erna blijft het niveau alleen maar stijgen.
 
Is er een manier om uw uitleg te snappen zonder notenleer gevolgd te hebben? :unsure:

Een D7 is een akkoord, een akkoord bestaat uit meerdere noten,(dat is het enigste wat ik weet over akkoorden), wat is er zo speciaal aan een D7 in een C7 vorm tegenover een D7 in een open positie? En waarom zijn de akkoorden/noten van Lennon en McCartney daar complimentair mee? :unsure:
Het gaat over timbres. Een akkoord bestaat uit een stapeling van noten (minstens 2, vaak 3 of 4). Op een gitaar heb je verscheidene grepen om akkoorden te nemen, en afhankelijk van hoe je die grepen neemt, wijzigen die noten (een octaaf hoger of lager, of beiden), of vallen er bepaalde noten weg, of worden dubbel gespeeld.

Het kampvuur- D septiem akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten D3, A3, C4 & F#4 (de noten D, F# en A maken het D majeur akkoord, de C is de 7e graad van de grondtoon D, en maakt van dat akkoord een septiem akkoord)

Teruggaand naar het nummer:
Het Harrison- D7 akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten D3, F#3, C4 & D4. Drie van de vier noten van wat normaal een D septiem akkoord is, maar de A (de kwint) ontbreekt hier, en de F#4 is een F#3 geworden (een octaaf lager).
Het bijpassend Lennon D/F# akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten F#3, A3, D4, F#4

Het resultaat is dat je dus twee akkoorden hebt die erg goed bij elkaar passen en elkaar aanvullen, maar die toch merkelijk anders klinken, waarbij Harrison voor de 7-klank zorgt (door het spelen van de noot C4), en ruimte laat voor Lennon die de kwint van D (de noot A3, die niet in Harrison's akkoord zit). Als je dat dan om twee verschillende gitaren speelt (Lennon op zijn jengelende Rickenbacker 325, Harrison op zijn meer houterig klinkende Gretsch Country Gentleman), krijg je een erg rijke, brede en interessante klank.

Wat McCartney hier doet is niet echt van belang of interessant , hij speelt, erg voorspelbaar, een D2 noot (een vol octaaf onder de laagste D van Harrison), en benadrukt daarbij dat het om een akkoord in Re (D) gaat.
 
Laatst bewerkt:
Ik ken eigenlijk echt geen zak van The Beatles op vier-vijf wereldhits na, sorry allemaal. :unsure:
Heb dan maar naar hun debuutplaat geluisterd zonet, en man viel dat buitengewoon goed mee zeg! Vooral de tweede helft is inderdaad echt steengoed, het wordt een mooie week.
 
Ik denk dat ik die zelfs is volledig op youtube heb zien staan. Meeste materiaal ken ik vrij goed dus ga eens herbeluisteren wat ik minder ken zijnde: please please me, with the beatles, beatles for sale en let it be

The Beatles hebben ook ooit she loves you en I wanna hold your hand in het duits opgenomen. Voor zij die Jojo rabbit hebben gezien dat nummer in de opening is die Duitse versie van I wanna hold your hand.
 
Oh nee, zeker niet! Des gouts et des couleurs... natuurlijk maar laat dat u niet tegenhouden. Alleen al het geniale Don't Bother Me van Harrison :love2:.

Het gaat over timbres. Een akkoord bestaat uit een stapeling van noten (minstens 2, vaak 3 of 4). Op een gitaar heb je verscheidene grepen om akkoorden te nemen, en afhankelijk van hoe je die grepen neemt, wijzigen die noten (een octaaf hoger of lager, of beiden), of vallen er bepaalde noten weg, of worden dubbel gespeeld.

Het kampvuur- D septiem akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten D3, A3, C4 & F#4 (de noten D, F# en A maken het D majeur akkoord, de C is de 7e graad van de grondtoon D, en maakt van dat akkoord een septiem akkoord)

Teruggaand naar het nummer:
Het Harrison- D7 akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten D3, F#3, C4 & D4. Drie van de vier noten van wat normaal een D septiem akkoord is, maar de A (de kwint) ontbreekt hier, en de F#4 is een F#3 geworden (een octaaf lager).
Het bijpassend Lennon D/F# akkoord bestaat, in volgorde, uit de noten F#3, A3, D4, F#4

Het resultaat is dat je dus twee akkoorden hebt die erg goed bij elkaar passen en elkaar aanvullen, maar die toch merkelijk anders klinken, waarbij Harrison voor de 7-klank zorgt (door het spelen van de noot C4), en ruimte laat voor Lennon die de kwint van D (de noot A3, die niet in Harrison's akkoord zit). Als je dat dan om twee verschillende gitaren speelt (Lennon op zijn jengelende Rickenbacker 325, Harrison op zijn meer houterig klinkende Gretsch Country Gentleman), krijg je een erg rijke, brede en interessante klank.

Wat McCartney hier doet is niet echt van belang of interessant , hij speelt, erg voorspelbaar, een D2 noot (een vol octaaf onder de laagste D van Harrison), en benadrukt daarbij dat het om een akkoord in Re (D) gaat.
Héél interessante uitleg. Dus een deel waardoor het speciaal is dat er onder andere een A3 zit in dat van Lennon, maar niet bij Harrison waar het normaal gezien hoorde.
Ge doet me op zijn minst spijt krijgen dat ik destijds niet beter heb opgelet.
 
Ik heb Let It Be, Abbey Road, White Album & Sgt. Pepper in de kast staan, maar allemaal te ver voor mijn tijd, je moet het ook goed vinden of je kent niks van muziek. Ik kan mij vergissen maar die gebruikten relatief weinig mineurakkoorden terwijl je daaraan gewoon bent in dance muziek ? Btw Macca solo vond ik interessanter.
 
Ik wou hier komen posten dat ik niks ken van hen behalve hun wereldhits maar dat zijn er godverdomme veel :D
Even op spotify die "this is The Beatles" playlist open gedaan om door te scrollen en echt makkelijk 80% van die nummers ken ik.

Ik ga proberen om alle albums te beluisteren en hoop zelfs om een nummer tegen te komen dat nog beter is dan While my guitar gently weeps, want dat is imo echt veruit de beste song die ik ken van hen.

Mocht het niet lukken om alle 15 te halen, zijn er een paar die ik niet mag missen? En dan heb ik het vooral over platen die minder gekend zijn, Abbey Road en Sgt Pepper bv zijn zulke klassiekers dat die sowieso de revue wel gaan passeren.
 
Ik heb Let It Be, Abbey Road, White Album & Sgt. Pepper in de kast staan, maar allemaal te ver voor mijn tijd, je moet het ook goed vinden of je kent niks van muziek. Ik kan mij vergissen maar die gebruikten relatief weinig mineurakkoorden terwijl je daaraan gewoon bent in dance muziek ? Btw Macca solo vond ik interessanter.
Dat is niet hoegenaamd niet waar, maar je maakte een hit 'n run comment terwijl het doel van deze reeks threads is om in detail te treden waarom je iets goed of slecht vinden zodat we hier artiest per artiest meer kunnen leren over enerzijds hun muziek en nalatenschap en anderzijds wat de voor- of tegenstanders hun verhalen zijn.

Niets mis met de mening, maar was hier gewoon een nutteloze post, daar zijn genoeg andere plekken voor.
 
Ik zit ondertussen al aan A Hard Days Night, al een paar prachtige hits gehoord maar de beste periode moet toch nog komen hoor.
Die pop nummers zijn best leuk maar als je weet wat er nog komen moet, schieten ze toch wat te kort naar Beatles normen.

Is ook iedereen bekend met het fenomenale kerstnummer van Macca? :unsure:


 
Terug
Bovenaan