Voor videogames is het heelal quasi de ultieme speelplaats. Wegens diens kolossale omvang is het voor wetenschappers een haast oneindige taak om veel eigenschappen grondig te definiëren, waardoor creatieve zielen in de entertainmentindustrie de verleiding om te fantaseren nauwelijks kunnen weerstaan. Platformers zoals Super Mario Galaxy verzonnen talloze plezierige taferelen met een thema zoals het universum, om nog maar te zwijgen over de epische schaal van bepaalde actiespellen, de potentiële diversiteit van science-fiction RPG’s of de intensiteit van futuristische racegames. Titels in de aard van Elite: Dangerous of Star Citizen bewijzen eveneens dat er een doelgroep rond intergalactische ontdekkingsreizen bestaat , en deze invalshoek is net hetgeen wat Mobius Digital inspireerde voor hun (inmiddels beroemde) Kickstarter-project.
Bij aanvang van The Outer Wilds valt het ongewoonlijke meteen op. Mijn speelbaar personage ontwaakt naast een kampvuur en omdat ik vanuit een liggende positie automatisch naar de lucht staar, trekken enkele zaken m’n aandacht, zoals een onbegrijpelijk object dat blijkbaar vanuit een net zo onbekende planeet lanceert. Toen ik overigens bekeek wie er naast me zat, met name een paars wezen met vier ogen, concludeerde ik dat dit spel wellicht mijn begrip van principiële conventies in twijfel zou brengen. Iets wat bevestigd werd door attent de omgeving te bekijken, evenals door individuele gesprekken aan te gaan met soortgelijke personages, welke op hun beurt deel uitmaken van een jager-verzamelaar beschaving. Zwaartekracht werkt niet zoals het hoort in een dichtbijzijnde grot, talrijke nabije planeten roteren tussen de sterren, de kiezels die een nonchalante jochie naar “geest materie” gooit verdampen zodra ze er in contact mee komen, enzovoort. Een zogenaamde tutorial die niet alleen interesse in de wereld opbouwt terwijl het spelers over de basis gameplay informeert, maar tegelijkertijd ook een weetgierige houding uitnodigt door de vroegste vragen telkens op een onvolledige manier te beantwoorden …
Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
Zulke bizarre toestanden zijn nochtans secundaire (of zelfs tertiaire) elementen ten dienste van de relatief simplistische inleiding van het wijdere verhaal. De eerder vermelde samenleving, de Hearthians, hebben zowel de ambitie als de middelen om de ruimte te verkennen. Hun ingenieuze vindingrijkheid, gepaard met graduele innovaties voor hun technologie die gebaseerd zijn op cruciale ontdekkingen tijdens hun exploratiereizen, resulteerde tot een initiatief waarmee men een aantal geschikte inwoners tot astronauten kon opleiden. Voorwerpen zoals bijvoorbeeld een primitief snufje dat camera’s katapulteert werden uiteindelijk uitgerust met een component dat zo’n camera terug naar diens oorsprong teleporteert, en elke noemenswaardige vondst staat tentoongesteld in een museum. De nieuwste aanwinst daarvan is echter een relikwie van het mysterieuze Nomai-ras; een buste standbeeld dat toevallig op jouw aanwezigheid reageert en waardoor je spontaan een visioen ziet. Alles blijkt echter identiek hetzelfde te zijn, dus je gaat kort daarna de ruimte in om je taak als astronaut alsnog te vervullen!
Er is wel één probleem … Kort na je vertrek ontketent de zon een supernova en je legt effectief het loodje. Desondanks word je na deze explosie opnieuw wakker (ongedeerd nota bene) bij het kampvuur in het Hearthian-dorpje en niemand anders beseft wat jij zonet meemaakte. Je zit voortaan vast in een herhalende tijdlus, mede mogelijk gemaakt door de geheimzinnige kracht van het standbeeld in het museum. Deze al dan niet benarde situatie creëert de kern van The Outer Wilds: inspecteer de verschillende naburige planeten en ontcijfer tevens de unieke aspecten die daarin schuilen, om zoveel mogelijk zaken tot op de bodem uit te zoeken. Wie weet kun je de oorzaak achter het bovenstaande scenario achterhalen, of hoe je eruit kunt losbreken, of misschien leg je iets bloot dat niemand eigenlijk verwachtte. Telkens ben je wel onderworpen aan een onzichtbare tijdslimiet, want de supernova blijft gebeuren en daarna ben je terug bij af. Zowel een voordelige luxe als een nadelige vloek, met andere woorden …
“I hear you’re leaving us to seek adventure amongst the stars.”
Structureel gesproken betekent dit dus dat je rondloopt in een ingewikkelde puzzel die voortdurend beweegt, een concept waarvan diens interne logica gelukkig niet nep overkomt. Zo goed als iedere karakteristiek binnenin het spel heeft een reden om te bestaan; drijfveren voor een groter geheel, als het ware. Iets in functie van de interactieve raadsels, een nuance omtrent wat jij als speler kan uitvoeren of gewoonweg een beknopte verklaring die (in de bredere zin) een laag van geloofwaardigheid vervaardigt betreffende de wereld van The Outer Wilds. Zelfs de manier waarop men spelers met subtiele methodes (inclusief enkele facetten in het tutorial-gebied) begeleidt, overwoog ontwikkelaar Mobius Digital uiterst zorgvuldig. Hierdoor wisten de obscuriteiten van de game me zelden te frustreren, want het antwoord achter een puzzel verbergt zich (meestal) achter je begrip van een ander element, in plaats van een vergezochte oplossing. Zonder dit proces té gemakkelijk te maken, welteverstaan.
Hoe ontdek je dan een figuurlijke sleutel voor diens bijbehorende slot ergens in het zonnestelsel, ten opzichte van het puzzelwerk? Door informatie correct te interpreteren, welke je pas bemachtigt door al je beschikbare hulpmiddelen te utiliseren! Allereerst ben je uitgerust met een vertalingsmachine; nuttig voor relevante openbaringen omtrent het narratief of andere zaken. Daarnaast heb je ook een apparaat dat geluidsgolven detecteert, de eerder vermelde camera-gadget, je astronautenpak (met extra mechanismes) en natuurlijk je ruimteschip. Sommige van deze hebbedingetjes zijn aan fysica onderworpen, inclusief de gevoelige regels der zwaartekracht, en vooral die laatste twee hulpmiddelen voelen aanvankelijk delicaat aan. Zo nam ik beslissingen op basis van gelimiteerde zuurstof en brandstof, om nog maar te zwijgen over de resterende acties. Manuele landingen, het uitvoeren van mogelijke reparaties, het onthouden van m’n gewenste traject met louter een kompas als ondersteuning, uitvissen hoe ik (via voortstuwingen) mijn balans bewaar én het ontwijken van situationele gevaren. Een cactus bijvoorbeeld klinkt wel als een komische, doch onwaarschijnlijke hindernis, tot dat het plots je pak perforeert en je vervolgens een lagere hoeveelheid zuurstof voorgeschoteld krijgt.
"Space is the place!"
Indien je dus te weinig voorzorgen neemt, dan kan je kortom eender waar of eender wanneer creperen. Dankzij echter de nogal passieve aard van de obstakels - op selecte uitzonderingen na - in samenwerking met de tijdlus, duurt het (bijna) nooit lang om het gevoel van progressie vooruit te duwen. Begrijp me niet verkeerd: ik sluit niet uit dat je af en toe ‘maar’ een minuscule aanwijzing ontaardt, wat soms net voldoende is, noch dat je geen momenten zal ervaren waar je op dat ogenblik geen vordering meer boekt op een specifieke planeet. Dit is normaal! Maar… de mogelijkheid om simpelweg elders af te dwalen blijft continu binnen handbereik, juist omdat de compacte routine steeds voor herhaling vatbaar is! De gevaren steken hier alvast een tandje bij, mocht je té diep verschanst zijn binnenin een planeet zoals Dark Bramble.
Die omgeving demonstreert trouwens in welke mate de presentatie van The Outer Wilds uitblinkt. Tuurlijk, modieus is het spel niet qua visuals, hoewel het alles behalve lelijk oogt. Mobius Digital opteerde namelijk liever voor het construeren van abstracte zichten, gecombineerd met allerhande kleine grafische details die onafhankelijk blijven functioneren, met of zonder jouw aanwezigheid. Zand dat automatisch verplaatst, fluctuerende lichteffecten, weersomstandigheden, en soortgelijke factoren. Zulke onnatuurlijke taferelen koppelden de ontwikkelaars overigens aan opmerkelijke of relatief intense gevolgen, zoals de losgeslagen geografie van Dark Bramble en het in mist gehulde centrum ervan. Esthetisch intrigerend, en over de concrete inhoud van willekeurige planeten zwijg ik liever vanwege spoilers. Bovendien complimenteert de dynamische soundtrack de atmosfeer perfect, gaande van (onder andere) aanstekelijke banjo-deuntjes, tot het type ambiance die de boeiende onzekerheid tijdens het verkennen consequent versterkt.
Star trekkin' ...
Echoes of the Eye, welke fungeert als een standalone staaltje DLC, gaat daarentegen een nieuwe richting uit. Heel wat componenten werden ofwel vervangen ofwel anders geïnterpreteerd, zoals bijvoorbeeld de meer griezelige stemming, waarvoor er grappig genoeg een optie bestaat om het “minder angstaanjagend” te maken. Er resteren geen sporen van de meestal enthousiaste Nomai, maar in plaats daarvan merk je de aanwezigheid op van de nogal zwijgzame en tegelijkertijd enge Strangers. Echoes of the Eye fixeert zichzelf minder op het navigeren van je ruimteschip vooraleer de volgende supernova je opslorpt, en in plaats daarvan manoeuvreer je een gammele boot in een locatie waar hevige watergolven het landschap vervormen. Minder vertalingen waarmee je een puzzel ontrafelt of plot-relevante bijzonderheden opheldert, want je bezichtigt eerder stop motion-achtige filmpjes die een sinistere impressie in beeld brengen. Daarenboven hoor je ook nog rond te lopen met een lantaarn die mogelijk iets voor jou kan ontgrendelen, maar als lezer heb je intussen wellicht een idee hoe deze mini-uitbreiding juist verschilt vergeleken met de ervaring in The Outer Wilds.
Was zo’n omleiding überhaupt een slimme zet van Mobius Digital? Dat hangt uiteindelijk van je persoonlijke voorkeuren af. Echoes of the Eye hecht zich nog steeds aan de essentie van The Outer Wilds - namelijk een samensmelting van exploratie, experimentatie en het stapsgewijs vergaren van kennis - maar de uitbreiding in kwestie overhandigt geen tweede zonnestelsel. Op zich geen nadeel, tenzij je veel pret beleefde om van planeet naar planeet te huppelen. Hierdoor interesseerde de ringwereld van Echoes of the Wild mij net iets minder, ongeacht dat de geheimen die hierin vertoeven gewoonweg aanlokkelijk en meeslepend blijven. Ik ben dankbaar dat de ontwikkelaars een risico namen met het overheersende ontwerp van de DLC, doch eerlijk gezegd koester ik (als gigantische angsthaas) weinig appreciatie voor het hogere gehalte aan beklemmende horror-invloeden!
Bij aanvang van The Outer Wilds valt het ongewoonlijke meteen op. Mijn speelbaar personage ontwaakt naast een kampvuur en omdat ik vanuit een liggende positie automatisch naar de lucht staar, trekken enkele zaken m’n aandacht, zoals een onbegrijpelijk object dat blijkbaar vanuit een net zo onbekende planeet lanceert. Toen ik overigens bekeek wie er naast me zat, met name een paars wezen met vier ogen, concludeerde ik dat dit spel wellicht mijn begrip van principiële conventies in twijfel zou brengen. Iets wat bevestigd werd door attent de omgeving te bekijken, evenals door individuele gesprekken aan te gaan met soortgelijke personages, welke op hun beurt deel uitmaken van een jager-verzamelaar beschaving. Zwaartekracht werkt niet zoals het hoort in een dichtbijzijnde grot, talrijke nabije planeten roteren tussen de sterren, de kiezels die een nonchalante jochie naar “geest materie” gooit verdampen zodra ze er in contact mee komen, enzovoort. Een zogenaamde tutorial die niet alleen interesse in de wereld opbouwt terwijl het spelers over de basis gameplay informeert, maar tegelijkertijd ook een weetgierige houding uitnodigt door de vroegste vragen telkens op een onvolledige manier te beantwoorden …
Hitchhiker’s Guide to the Galaxy
Zulke bizarre toestanden zijn nochtans secundaire (of zelfs tertiaire) elementen ten dienste van de relatief simplistische inleiding van het wijdere verhaal. De eerder vermelde samenleving, de Hearthians, hebben zowel de ambitie als de middelen om de ruimte te verkennen. Hun ingenieuze vindingrijkheid, gepaard met graduele innovaties voor hun technologie die gebaseerd zijn op cruciale ontdekkingen tijdens hun exploratiereizen, resulteerde tot een initiatief waarmee men een aantal geschikte inwoners tot astronauten kon opleiden. Voorwerpen zoals bijvoorbeeld een primitief snufje dat camera’s katapulteert werden uiteindelijk uitgerust met een component dat zo’n camera terug naar diens oorsprong teleporteert, en elke noemenswaardige vondst staat tentoongesteld in een museum. De nieuwste aanwinst daarvan is echter een relikwie van het mysterieuze Nomai-ras; een buste standbeeld dat toevallig op jouw aanwezigheid reageert en waardoor je spontaan een visioen ziet. Alles blijkt echter identiek hetzelfde te zijn, dus je gaat kort daarna de ruimte in om je taak als astronaut alsnog te vervullen!
De kern van The Outer Wilds: inspecteer de verschillende naburige planeten en ontcijfer tevens de unieke aspecten die daarin schuilen, om zoveel mogelijk zaken tot op de bodem uit te zoeken.
Er is wel één probleem … Kort na je vertrek ontketent de zon een supernova en je legt effectief het loodje. Desondanks word je na deze explosie opnieuw wakker (ongedeerd nota bene) bij het kampvuur in het Hearthian-dorpje en niemand anders beseft wat jij zonet meemaakte. Je zit voortaan vast in een herhalende tijdlus, mede mogelijk gemaakt door de geheimzinnige kracht van het standbeeld in het museum. Deze al dan niet benarde situatie creëert de kern van The Outer Wilds: inspecteer de verschillende naburige planeten en ontcijfer tevens de unieke aspecten die daarin schuilen, om zoveel mogelijk zaken tot op de bodem uit te zoeken. Wie weet kun je de oorzaak achter het bovenstaande scenario achterhalen, of hoe je eruit kunt losbreken, of misschien leg je iets bloot dat niemand eigenlijk verwachtte. Telkens ben je wel onderworpen aan een onzichtbare tijdslimiet, want de supernova blijft gebeuren en daarna ben je terug bij af. Zowel een voordelige luxe als een nadelige vloek, met andere woorden …
“I hear you’re leaving us to seek adventure amongst the stars.”
Structureel gesproken betekent dit dus dat je rondloopt in een ingewikkelde puzzel die voortdurend beweegt, een concept waarvan diens interne logica gelukkig niet nep overkomt. Zo goed als iedere karakteristiek binnenin het spel heeft een reden om te bestaan; drijfveren voor een groter geheel, als het ware. Iets in functie van de interactieve raadsels, een nuance omtrent wat jij als speler kan uitvoeren of gewoonweg een beknopte verklaring die (in de bredere zin) een laag van geloofwaardigheid vervaardigt betreffende de wereld van The Outer Wilds. Zelfs de manier waarop men spelers met subtiele methodes (inclusief enkele facetten in het tutorial-gebied) begeleidt, overwoog ontwikkelaar Mobius Digital uiterst zorgvuldig. Hierdoor wisten de obscuriteiten van de game me zelden te frustreren, want het antwoord achter een puzzel verbergt zich (meestal) achter je begrip van een ander element, in plaats van een vergezochte oplossing. Zonder dit proces té gemakkelijk te maken, welteverstaan.
Hoe ontdek je dan een figuurlijke sleutel voor diens bijbehorende slot ergens in het zonnestelsel, ten opzichte van het puzzelwerk? Door informatie correct te interpreteren, welke je pas bemachtigt door al je beschikbare hulpmiddelen te utiliseren! Allereerst ben je uitgerust met een vertalingsmachine; nuttig voor relevante openbaringen omtrent het narratief of andere zaken. Daarnaast heb je ook een apparaat dat geluidsgolven detecteert, de eerder vermelde camera-gadget, je astronautenpak (met extra mechanismes) en natuurlijk je ruimteschip. Sommige van deze hebbedingetjes zijn aan fysica onderworpen, inclusief de gevoelige regels der zwaartekracht, en vooral die laatste twee hulpmiddelen voelen aanvankelijk delicaat aan. Zo nam ik beslissingen op basis van gelimiteerde zuurstof en brandstof, om nog maar te zwijgen over de resterende acties. Manuele landingen, het uitvoeren van mogelijke reparaties, het onthouden van m’n gewenste traject met louter een kompas als ondersteuning, uitvissen hoe ik (via voortstuwingen) mijn balans bewaar én het ontwijken van situationele gevaren. Een cactus bijvoorbeeld klinkt wel als een komische, doch onwaarschijnlijke hindernis, tot dat het plots je pak perforeert en je vervolgens een lagere hoeveelheid zuurstof voorgeschoteld krijgt.
"Space is the place!"
Indien je dus te weinig voorzorgen neemt, dan kan je kortom eender waar of eender wanneer creperen. Dankzij echter de nogal passieve aard van de obstakels - op selecte uitzonderingen na - in samenwerking met de tijdlus, duurt het (bijna) nooit lang om het gevoel van progressie vooruit te duwen. Begrijp me niet verkeerd: ik sluit niet uit dat je af en toe ‘maar’ een minuscule aanwijzing ontaardt, wat soms net voldoende is, noch dat je geen momenten zal ervaren waar je op dat ogenblik geen vordering meer boekt op een specifieke planeet. Dit is normaal! Maar… de mogelijkheid om simpelweg elders af te dwalen blijft continu binnen handbereik, juist omdat de compacte routine steeds voor herhaling vatbaar is! De gevaren steken hier alvast een tandje bij, mocht je té diep verschanst zijn binnenin een planeet zoals Dark Bramble.
Ongetwijfeld één van de meest originele puzzel-games ooit, met amper overtollige gimmicks die nergens tot iets resulteren.
Die omgeving demonstreert trouwens in welke mate de presentatie van The Outer Wilds uitblinkt. Tuurlijk, modieus is het spel niet qua visuals, hoewel het alles behalve lelijk oogt. Mobius Digital opteerde namelijk liever voor het construeren van abstracte zichten, gecombineerd met allerhande kleine grafische details die onafhankelijk blijven functioneren, met of zonder jouw aanwezigheid. Zand dat automatisch verplaatst, fluctuerende lichteffecten, weersomstandigheden, en soortgelijke factoren. Zulke onnatuurlijke taferelen koppelden de ontwikkelaars overigens aan opmerkelijke of relatief intense gevolgen, zoals de losgeslagen geografie van Dark Bramble en het in mist gehulde centrum ervan. Esthetisch intrigerend, en over de concrete inhoud van willekeurige planeten zwijg ik liever vanwege spoilers. Bovendien complimenteert de dynamische soundtrack de atmosfeer perfect, gaande van (onder andere) aanstekelijke banjo-deuntjes, tot het type ambiance die de boeiende onzekerheid tijdens het verkennen consequent versterkt.
Star trekkin' ...
Echoes of the Eye, welke fungeert als een standalone staaltje DLC, gaat daarentegen een nieuwe richting uit. Heel wat componenten werden ofwel vervangen ofwel anders geïnterpreteerd, zoals bijvoorbeeld de meer griezelige stemming, waarvoor er grappig genoeg een optie bestaat om het “minder angstaanjagend” te maken. Er resteren geen sporen van de meestal enthousiaste Nomai, maar in plaats daarvan merk je de aanwezigheid op van de nogal zwijgzame en tegelijkertijd enge Strangers. Echoes of the Eye fixeert zichzelf minder op het navigeren van je ruimteschip vooraleer de volgende supernova je opslorpt, en in plaats daarvan manoeuvreer je een gammele boot in een locatie waar hevige watergolven het landschap vervormen. Minder vertalingen waarmee je een puzzel ontrafelt of plot-relevante bijzonderheden opheldert, want je bezichtigt eerder stop motion-achtige filmpjes die een sinistere impressie in beeld brengen. Daarenboven hoor je ook nog rond te lopen met een lantaarn die mogelijk iets voor jou kan ontgrendelen, maar als lezer heb je intussen wellicht een idee hoe deze mini-uitbreiding juist verschilt vergeleken met de ervaring in The Outer Wilds.
Echoes of the Eye, welke fungeert als standalone DLC, gaat daarentegen een nieuwe richting uit. Heel wat componenten werden ofwel vervangen ofwel anders geïnterpreteerd...
Was zo’n omleiding überhaupt een slimme zet van Mobius Digital? Dat hangt uiteindelijk van je persoonlijke voorkeuren af. Echoes of the Eye hecht zich nog steeds aan de essentie van The Outer Wilds - namelijk een samensmelting van exploratie, experimentatie en het stapsgewijs vergaren van kennis - maar de uitbreiding in kwestie overhandigt geen tweede zonnestelsel. Op zich geen nadeel, tenzij je veel pret beleefde om van planeet naar planeet te huppelen. Hierdoor interesseerde de ringwereld van Echoes of the Wild mij net iets minder, ongeacht dat de geheimen die hierin vertoeven gewoonweg aanlokkelijk en meeslepend blijven. Ik ben dankbaar dat de ontwikkelaars een risico namen met het overheersende ontwerp van de DLC, doch eerlijk gezegd koester ik (als gigantische angsthaas) weinig appreciatie voor het hogere gehalte aan beklemmende horror-invloeden!
Conclusie
Kickstarter-campagnes staan reeds synoniem met de geboorte van een handvol tijdloze klassiekers. Hollow Knight voor het Metroidvania-genre, Shovel Knight voor retro-gestileerde 2D-platformers en nu ook The Outer Wilds wat betreft het simuleren (en vervolgens het uitbakenen) van een compact universum. In tegenoverstelling tot de nogal teleurstellende Sable of JETT: The Far Shore, vertegenwoordigt Mobius Digital’s debuut de puurste instantie van een fascinerende onderzoekings- en ontdekkingstocht! Ongetwijfeld één van de meest originele puzzel-games ooit, met amper enig geweld of overtollige gimmicks die nergens tot iets resulteren. Echoes of the Eye komt echter niet even strak uit de bocht vanwege diens tonale en systematische schakeringen, maar het is alles behalve een saaie toevoeging. Algemeen gesproken valt er veel te vertellen, maar in dit geval wil ik het daarbij laten, alvorens ik (door middel van spoilers) de aantrekkingskracht van The Outer Wilds enigszins reduceer. “Ignorance is bliss” zoals men dat vaker durft zeggen, dus zet je schrap en stap er zo blindelings mogelijk in mits het opzet erachter je aanspreekt!
Pro
- Ideale realisatie van een ontdekkingstocht in de kosmos
- Ruimschoots voldoende afwisseling per planeet
- Gameplay vergt enige finesse; géén walking simulator
- Puzzels vereisen denkwerk
- Atmosferische muziek
Con
- Echoes of the Eye iets minder interessant dan hoofdspel
- Niet weggelegd voor ongeduldigen
- Performantie hapert op PC, en 30 FPS op consoles
9
Over
Beschikbaar vanaf
18 juni 2020
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Genre
- Adventure
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Mobius Digital
Uitgever
- Annapurna Interactive
Website
Laatst bewerkt:
