Het moest de epische conclusie worden van een gamejaar dat sowieso al met glans geslaagd was. Zoals te verwachten, bereikte de hype rond Starfield de afgelopen weken zijn absolute hoogtepunt, natuurlijk extra gevoed door de vele online lekken. Bethesda Game Studios brengt dan ook niet elk jaar een nieuw IP uit dat ons een open wereld RPG voorschotelt met de omvang van onze Melkweg over pakweg driehonderd jaar. Vanzelfsprekend is de ambitie om te kunnen rondlopen, al vechtend of puzzelend op meer dan duizend planeten, dan ook nog eens verspreid over honderd zonnestelsels, op zijn minst lovenswaardig te noemen. Daarbovenop herinnert iedereen zich natuurlijk wat voor een hemels genot het kan zijn om een titel uit een Bethesda-topfranchise als Fallout of The Elder Scrolls te spelen. De vele uitgestrekte wonderbaarlijke werelden met die beklijvende atmosfeer, de lore, de mystiek, de keuzes tussen heel wat uniek ogende facties met hun onderlinge dynamiek welke grotendeels het memorabele plot uitschrijft, die enorme vrijheid in de combat en qua aanpak van de quests, een idyllische soundtrack, rijkgevulde dialogen met sporadische referenties naar een bepaalde tijdgeest of een maatschappelijk probleem, impactvolle opties waarbij zowel barbaarsheid als komedie het ultieme redmiddel kunnen betekenen … We kunnen enkel maar dromen van meer zo'n volumineuze games die geregeld pure magie op ons scherm tevoorschijn toveren.
Net zoals de die hard-fans en believers dat graag doen, liet dat andere, volledig tegengestelde kamp natuurlijk ook van zich horen naarmate we de release van Starfield
naderden. Het meest terugkerend was die waarschuwing, precies van een getuige van Jehova aan de deur, dat we ons mochten opmaken voor “de ontgoocheling van het jaar”, op basis van allerhande geloofwaardige en veel minder betrouwbare argumenten. Neen, aan verdeeldheid én commotie rond Starfield was er op het einde van deze zomervakantie absoluut geen gebrek. Maar welk verdict valt er nu finaal te vellen over deze meest geanticipeerde titel van het jaar? In deze review van de pc-versie poog ik op die vraag een antwoord te bieden.
Om het verhaal niet te verpesten, spoel ik nu even door naar het moment waarop je belandt bij de belangrijkste factie welke ook al tijdens diverse gametrailers te zien was: Constellation. Dit groepje avonturiers dat teruggetrokken samenwoont in The Lodge heeft jou, de vinder van het toch wel bijzondere artefact, er maar al te graag bij om de ware toedracht ervan te helpen ontdekken. Dit omdat zij zeker weten dat er nog meer zo’n objecten te vinden zijn én omdat ze menen dat deze wel eens gelinkt zouden kunnen zijn aan het bestaan van ons universum. Kort samengevat, hiermee start dus ook het hoofdplot van Starfield: als ruimte-avonturier dien je te reizen naar verre locaties om er andere personen te ontmoeten, om je willens nillens te vervoegen bij allerhande facties om alle artefacten te verzamelen en de puzzel van het menselijk bestaan voor eens en altijd op te lossen. Natuurlijk loopt die enorme uitdaging niet van een leien dakje, want al snel blijkt dat er andere partijen ook wel interesse hebben in die ontiegelijk waardevolle objecten. Toegegeven, qua originaliteitsprijs scoort het verhaal van Starfield voor mij zeker geen dubbele cijfers. Maar toch, it serves the purpose. Er zal paniek uitbreken, significant others zullen sterven en je zal moeten strijden tot je erbij neervalt. Echter, vaker dan je zou willen kabbelt het plot van Starfield eerder gezapig tot zelfs wat slaapverwekkend verder.
De doorgaans gelijkaardige, humorloze NPC’s treffen hier grotendeels schuld. Zelden bieden ze van de pot gerukte oplossingen aan voor een welbepaald probleem en het is daarnaast aartsmoeilijk om personages te vinden waarmee je allerlei malle fratsen kunt uithalen. Jammer, maar het universum van Starfield zit volgestouwd met grijze muizen die zichzelf vaak veel te ernstig nemen en zo de speler geregeld in slaap durven wiegen. Dat gevoel wordt er niet beter op wanneer je erop begint te letten dat de lipsynchronisatie zelden goed zit én dat de animaties niet altijd overeenstemmen met hetgeen ze op dat moment beweren te doen, zoals luidop iets aflezen of opzoeken terwijl ze in de plaats gewoon met een uitgestreken gezicht jou aankijken. Gelukkig beschikken ze wel over het betere stemmenwerk.
Net zoals in Fallout kun je je kompanen zodanig ontgoochelen tot op het punt dat ze als het ware beschaamd zijn om nog samen met jou op pad te gaan. Er valt helaas weinig interactie op te merken tussen de kompanen onderling. Doorgaans handelen deze alsof ze met jou apart zijn en zoeken ze daarom alleen contact met jou op. Al valt er zeker met je companions op tijd en stond iets te beleven, verwacht je gewoon niet aan iets van het gehalte van pakweg een Serena in Skyrim.
Aan de besturing van die imposante shuttles valt daarentegen soms wat minder lang plezier te beleven. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer je je dan begint te wagen aan de space combat via het toetsenbord en muis. Af en toe verplicht Starfield je tot dogfights, meer concreet wanneer elke vorm van dialoog met de tegenstander onmogelijk is geworden. Alle mouse sensitivity-instellingen ten spijt, tijdens dat eerste ruimtegevecht moest ik noodgedwongen overschakelen naar de controller. Gewoon omdat het anders te moeilijk mikken bleek om het hull shield van mijn opponenten neer te halen én om hun aanvallen nog voldoende efficiënt te ontwijken. Ook om het ruimteschip ergens te dokken, ben je veel beter af met een controller, en zo zijn er nog voorbeelden. Ik miste bijvoorbeeld echt wel een Roll move zoals in Chorus.
Tevens erg belangrijk om te weten is dat het navigeren met je ruimteschip doorheen de sterrenstelsels én er landen sowieso gebeurt aan de hand van menu’s. Hierdoor zal het vaker voorvallen dan je denkt dat je na het voltooien van een grondmissie de Frontier enkel zal aanwenden als jump host. Dit om deze vervolgens automatisch koers te laten zetten naar de gewenste planeet via het Starmap-menu en daaropvolgend de juiste locatie te selecteren voor het verderzetten van de quest via alweer een ander menu. Er is in het heelal van Starfield dan ook niet zodanig veel te bewonderen, tenzij je het scannen en verzamelen van rondvliegende objecten én af en toe een voorgeprogrammeerd gesprek of gevecht al spannend vindt. Het rondvliegen met je ruimteschip voelt door dit gebrek aan content en vrijheid in die zin onvoldoende bevredigend aan, en blijkt te lang slechts een afwisseling voor al wat er zich op het grondoppervlak afspeelt. Doordat alles wat op de grond en in de lucht gebeurt ook nog eens duidelijk van elkaar gescheiden wordt via (weliswaar korte) laadmomenten, voelt het ruimtereizen helemaal niet zo naadloos en natuurgetrouw aan als pakweg in No Man’s Sky.
Het building-gedeelte van Starfield blijkt daarentegen erg uitgebreid en gebeurt aan de hand van je scanner. Initieel leer je met deze tool om dieren, planten en mineralen te scannen, dit tot je voldoende data verzameld hebt om deze te kunnen verkopen. Later zul je deze ook aanwenden voor sociale vaardigheden, zoals diplomatie en intimidatie. Maar een heel belangrijke functie van je scanner is dus ook het bouwen van de zogenaamde outposts op de bezochte planeten. In deze outposts kun je industriële werkbanken plaatsen voor crafting van mods voor je wapens en je uitrusting. Om ruwe grondstoffen te ontginnen van de planeten dien je eerst wel Resource Extractors te bouwen en deze te linken aan een storage container van een correct type. Meer geavanceerde componenten kun je maken via Fabricators. Zeker herkenbaar voor de Fallout-kenners onder ons, zijn ook in Starfield de Research Stations van de partij. Hier kun je recepten met te combineren materialen opstellen, bedoeld om betere wapens, uitrusting, outposts, geneesmiddelen, voedsel en drinken te vervaardigen. De grondstoffen die je hiervoor nodig hebt, kun je dan weer tracken aan de hand van aparte projecten. Hoeft het nog gezegd dat diverse building-mechanismen van Starfield complexiteit en diepte niet schuwen? Toch komt het allemaal iets té bekend over voor wie de Fallout-franchise al door en door kent.
Verfrissend is dan wel het mechanisme van de lockpicking. Via de verzamelde digipicks krijg je meerdere kansen om de sloten te ontwarren, met een optie om je pogingen te resetten wanneer blijkt dat je het in de verkeerde volgorde aanpakte. Helaas blijft het openbreken van sloten misschien wel het meest uitdagende wat het puzzelaspect van Starfield betreft. De rest van het denkwerk blijkt absoluut geen hersenkrakers (met de daaropvolgende verrassingen) te bevatten zoals deze welke je meermaals moest zien op te lossen in de grotten van Skyrim bijvoorbeeld. Zoek de geïnteresseerde koper, zoek een manier om ergens te geraken via de hoger gelegen platformen, zoek drie Power Cells waarvan de specifieke locatie waar deze liggen al volledig verklapt wordt via de kaart, ... Inderdaad, het voelt allesbehalve spannend aan wanneer je al weet wat je waar kunt verwachten en gewoon het script moet volgen. En dat gebeurt naar mijn goesting te vaak in deze game.
Wat het geluid daarentegen betreft, betwijfel ik datzelfde statement. Bepaalde deuntjes lijken quasi onbeschaamd gepikt van The Outer Worlds en Star Wars, en soms werd ik wat moe van dat continue trompetgeschal. Ondanks dat het allemaal wel passend klinkt, valt de soundtrack voor mij dan ook niet meteen binnen de categorie “memorabel”, waar ik bijvoorbeeld de muziek van The Elder Scrolls-serie dan wel weer volledig vind thuishoren.
Net zoals de die hard-fans en believers dat graag doen, liet dat andere, volledig tegengestelde kamp natuurlijk ook van zich horen naarmate we de release van Starfield
Verhaal wat zoekende, maar het heelal is dan ook duister
2330. Vectera, maan van de planeet Anselon in het Narion zonnestelsel. Argos Extractors, een team van interstellaire mijnwerkers waaronder jijzelf, is er naar dagelijkse gewoonte op zoek naar schatten. Niet toevallig is het net jij die plots in een van de grotten een buitenaards artefact ontdekt. Wanneer je het bijzondere object aanraakt, krijg je een vreemd visioen te zien, maar komt er ook meteen een enorme schokgolf van energie vrij waardoor je even buiten bewustzijn raakt. Hierna pas kun je een eigen personage aanmaken en de gewenste traits en perks (waaronder de ambetante fanboy) kiezen, in het spel Biometric ID genoemd. Geen permanente keuze overigens, want je personage kun je later nog aanpassen in een Genetics Facility. Er zijn in totaal veertig presets voorhanden, welke men als basis kan gebruiken om heel gedetailleerd de protagonist(e) van je dromen uit te werken. Anno 2023 weet de character creation wizard van Starfield niet meteen te verrassen, maar doet deze gelukkig wel wat moet.Om het verhaal niet te verpesten, spoel ik nu even door naar het moment waarop je belandt bij de belangrijkste factie welke ook al tijdens diverse gametrailers te zien was: Constellation. Dit groepje avonturiers dat teruggetrokken samenwoont in The Lodge heeft jou, de vinder van het toch wel bijzondere artefact, er maar al te graag bij om de ware toedracht ervan te helpen ontdekken. Dit omdat zij zeker weten dat er nog meer zo’n objecten te vinden zijn én omdat ze menen dat deze wel eens gelinkt zouden kunnen zijn aan het bestaan van ons universum. Kort samengevat, hiermee start dus ook het hoofdplot van Starfield: als ruimte-avonturier dien je te reizen naar verre locaties om er andere personen te ontmoeten, om je willens nillens te vervoegen bij allerhande facties om alle artefacten te verzamelen en de puzzel van het menselijk bestaan voor eens en altijd op te lossen. Natuurlijk loopt die enorme uitdaging niet van een leien dakje, want al snel blijkt dat er andere partijen ook wel interesse hebben in die ontiegelijk waardevolle objecten. Toegegeven, qua originaliteitsprijs scoort het verhaal van Starfield voor mij zeker geen dubbele cijfers. Maar toch, it serves the purpose. Er zal paniek uitbreken, significant others zullen sterven en je zal moeten strijden tot je erbij neervalt. Echter, vaker dan je zou willen kabbelt het plot van Starfield eerder gezapig tot zelfs wat slaapverwekkend verder.
Grijze muizen met veel praatjes, maar dat boeit niet altijd
Ook wat de personages betreft blijf ik een beetje op mijn honger zitten, zonder dat het daadwerkelijk buikpijn veroorzaakt. Er zijn weliswaar lange, diepere gesprekken met je kompanen en de NPC’s te voeren. Deze leveren je geregeld Activities (een soort voor hen persoonlijk te volbrengen quests in ruil voor beloningen) op, maar kunnen je ook brengen op het pad van de empathische tot zelfs flirterige interactie, wat een deur openlaat voor meer. De vertakkingen die de dialogen verhullen zijn erg omvangrijk, misschien zelfs van een nooit eerder vertoond level. Bepaalde menukeuzes bevatten zelfs zoveel tekst dat ze verborgen kunnen geraken in het dialoogkader, want er is geen zichtbare scrollbar. Het uitoefenen van Persuasion blijkt daarnaast haalbaar zonder al te veel skill points erin te moeten investeren, met een aantal beurten waarbij zelfs de laatste beurt succes kan opleveren. Ook auto-persuasion is mogelijk, waarbij het slaagpercentage vooraf voor je ingeschat wordt. Toch benadert de dialoog met zijn veelvuldige keuzes absoluut nergens het kwalitatieve diepteniveau van bijvoorbeeld een Fallout: New Vegas. De meeste gesprekken voelen nogal ongeïnspireerd aan. Hierdoor begin je na een tijdje toch random te klikken om ze gewoonweg over te slaan en tot de orde van de dag te komen, misschien wel uit een wanhopig verlangen naar wat meer animo.Het universum van Starfield zit volgestouwd met grijze muizen.
De doorgaans gelijkaardige, humorloze NPC’s treffen hier grotendeels schuld. Zelden bieden ze van de pot gerukte oplossingen aan voor een welbepaald probleem en het is daarnaast aartsmoeilijk om personages te vinden waarmee je allerlei malle fratsen kunt uithalen. Jammer, maar het universum van Starfield zit volgestouwd met grijze muizen die zichzelf vaak veel te ernstig nemen en zo de speler geregeld in slaap durven wiegen. Dat gevoel wordt er niet beter op wanneer je erop begint te letten dat de lipsynchronisatie zelden goed zit én dat de animaties niet altijd overeenstemmen met hetgeen ze op dat moment beweren te doen, zoals luidop iets aflezen of opzoeken terwijl ze in de plaats gewoon met een uitgestreken gezicht jou aankijken. Gelukkig beschikken ze wel over het betere stemmenwerk.
Net zoals in Fallout kun je je kompanen zodanig ontgoochelen tot op het punt dat ze als het ware beschaamd zijn om nog samen met jou op pad te gaan. Er valt helaas weinig interactie op te merken tussen de kompanen onderling. Doorgaans handelen deze alsof ze met jou apart zijn en zoeken ze daarom alleen contact met jou op. Al valt er zeker met je companions op tijd en stond iets te beleven, verwacht je gewoon niet aan iets van het gehalte van pakweg een Serena in Skyrim.
Soms onhandig ruimteschip ...
Omdat het heelal natuurlijk een grote plaats is om te verkennen krijg je een ruimteschip, de Frontier, tot je beschikking. Wanneer je voldoende Credits (de Starfield-munt) voorhanden hebt, kun je de kanonnen, torso, motoren, Grav Drive (voor een teleport naar een ander zonnestelsel) van dat schip upgraden, aanpassen of laten herstellen bij Ship Services-techniekers en -handelaars. Zelfs een ander schip kopen behoort tot de mogelijkheden of misschien wel later, verplichtingen. Bij Trade Authorities en Mercantiles kun je dan weer cargo droppen en allerhande van je loot verkopen. En ja, naarmate je doorheen het plot vordert, verzamel je een crew aan wie je ruimteschepen en de zelfgebouwde outposts kan toewijzen met een succesratio dat gelinkt is aan hun persoonlijke vaardigheden.Aan de besturing van die imposante shuttles valt daarentegen soms wat minder lang plezier te beleven. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer je je dan begint te wagen aan de space combat via het toetsenbord en muis. Af en toe verplicht Starfield je tot dogfights, meer concreet wanneer elke vorm van dialoog met de tegenstander onmogelijk is geworden. Alle mouse sensitivity-instellingen ten spijt, tijdens dat eerste ruimtegevecht moest ik noodgedwongen overschakelen naar de controller. Gewoon omdat het anders te moeilijk mikken bleek om het hull shield van mijn opponenten neer te halen én om hun aanvallen nog voldoende efficiënt te ontwijken. Ook om het ruimteschip ergens te dokken, ben je veel beter af met een controller, en zo zijn er nog voorbeelden. Ik miste bijvoorbeeld echt wel een Roll move zoals in Chorus.
... dus voor kort naar het grondoppervlak dan maar!
Op de grond blijkt de combat een totaal ander verhaal, want al snel moest ik de moeilijkheidsgraad omschakelen naar niveau Hard. Kogels zijn dan wel schaars, maar op momenten gedraagt de vijandelijke AI zich gewoon raar. Geregeld blijven je opponenten gewoon als verstokt stilstaan, niet ver van de deuropening afwachtend, soms zelfs met de rug naar je toegekeerd, suïcidaal klaar voor die fatale head shot. Hopelijk wordt dit snel verholpen met de nodige patches.Tevens erg belangrijk om te weten is dat het navigeren met je ruimteschip doorheen de sterrenstelsels én er landen sowieso gebeurt aan de hand van menu’s. Hierdoor zal het vaker voorvallen dan je denkt dat je na het voltooien van een grondmissie de Frontier enkel zal aanwenden als jump host. Dit om deze vervolgens automatisch koers te laten zetten naar de gewenste planeet via het Starmap-menu en daaropvolgend de juiste locatie te selecteren voor het verderzetten van de quest via alweer een ander menu. Er is in het heelal van Starfield dan ook niet zodanig veel te bewonderen, tenzij je het scannen en verzamelen van rondvliegende objecten én af en toe een voorgeprogrammeerd gesprek of gevecht al spannend vindt. Het rondvliegen met je ruimteschip voelt door dit gebrek aan content en vrijheid in die zin onvoldoende bevredigend aan, en blijkt te lang slechts een afwisseling voor al wat er zich op het grondoppervlak afspeelt. Doordat alles wat op de grond en in de lucht gebeurt ook nog eens duidelijk van elkaar gescheiden wordt via (weliswaar korte) laadmomenten, voelt het ruimtereizen helemaal niet zo naadloos en natuurgetrouw aan als pakweg in No Man’s Sky.
Complexiteit en diepte in reeds beproefde mechanics
Na de eerste missie waarbij er gevochten moet worden, krijg je een speciaal horloge dat onder meer het aantal vijanden in de omgeving verraadt evenals je health weergeeft. Dat laatste wordt afgebeeld middels de verhouding van het zuurstofgehalte in je bloed ten opzichte van het CO2-gehalte. Om te overleven moet je er natuurlijk voor zorgen dat CO2 nooit de bovenhand begint te nemen. Op bepaalde planeten is er echter van nature minder zuurstof voorhanden, waardoor je het er dus rustiger dient aan te pakken en sprinten bijvoorbeeld best mijdt. In andere werelden word je dan weer constant blootgesteld aan gevaarlijke radioactieve straling, precies zoals we het kennen van Fallout. Gelukkig kunnen zowel je uitrusting als allerhande perks dit soort euvels verzachten. Zoals vooraf aangekondigd, kan de zwaartekracht daarnaast inderdaad per planeet verschillen. Elke planeet heeft één of meerdere districten waar bepaalde scripted content te beleven valt, maar van zodra je deze doorleefde plekken verlaat, lonkt vooral de grote leegte.Het building-gedeelte van Starfield blijkt daarentegen erg uitgebreid en gebeurt aan de hand van je scanner. Initieel leer je met deze tool om dieren, planten en mineralen te scannen, dit tot je voldoende data verzameld hebt om deze te kunnen verkopen. Later zul je deze ook aanwenden voor sociale vaardigheden, zoals diplomatie en intimidatie. Maar een heel belangrijke functie van je scanner is dus ook het bouwen van de zogenaamde outposts op de bezochte planeten. In deze outposts kun je industriële werkbanken plaatsen voor crafting van mods voor je wapens en je uitrusting. Om ruwe grondstoffen te ontginnen van de planeten dien je eerst wel Resource Extractors te bouwen en deze te linken aan een storage container van een correct type. Meer geavanceerde componenten kun je maken via Fabricators. Zeker herkenbaar voor de Fallout-kenners onder ons, zijn ook in Starfield de Research Stations van de partij. Hier kun je recepten met te combineren materialen opstellen, bedoeld om betere wapens, uitrusting, outposts, geneesmiddelen, voedsel en drinken te vervaardigen. De grondstoffen die je hiervoor nodig hebt, kun je dan weer tracken aan de hand van aparte projecten. Hoeft het nog gezegd dat diverse building-mechanismen van Starfield complexiteit en diepte niet schuwen? Toch komt het allemaal iets té bekend over voor wie de Fallout-franchise al door en door kent.
Vooral het vernieuwde lockpicking frist de boel wat op.
Verfrissend is dan wel het mechanisme van de lockpicking. Via de verzamelde digipicks krijg je meerdere kansen om de sloten te ontwarren, met een optie om je pogingen te resetten wanneer blijkt dat je het in de verkeerde volgorde aanpakte. Helaas blijft het openbreken van sloten misschien wel het meest uitdagende wat het puzzelaspect van Starfield betreft. De rest van het denkwerk blijkt absoluut geen hersenkrakers (met de daaropvolgende verrassingen) te bevatten zoals deze welke je meermaals moest zien op te lossen in de grotten van Skyrim bijvoorbeeld. Zoek de geïnteresseerde koper, zoek een manier om ergens te geraken via de hoger gelegen platformen, zoek drie Power Cells waarvan de specifieke locatie waar deze liggen al volledig verklapt wordt via de kaart, ... Inderdaad, het voelt allesbehalve spannend aan wanneer je al weet wat je waar kunt verwachten en gewoon het script moet volgen. En dat gebeurt naar mijn goesting te vaak in deze game.
Nog oplapwerk voor de boeg, maar ambulance overbodig
Starfield won natuurlijk veel gamerzieltjes omwille van zijn visuele presentatie. Toch valt te merken dat het spel een lange ontwikkelingsfase heeft moeten doorstaan. Zo adembenemend als de omgeving van veel van de te bezichtigen planeten eruit kan zien (denk maar aan Neon bijvoorbeeld, een locatie die zo als DLC aan Cyberpunk 2077 toegevoegd zou kunnen worden), zo minder scherp ogen dan weer bepaalde binnenruimtes en sommige van de personages. Daarnaast mag je je verwachten aan heel wat typische Bethesda-bugs, waaronder NPC’s die op elkaar staan, kompanen die in het niets verdwijnen terwijl je hun stem nog wel hoort en erg ongebruikelijke camerastandpunten tijdens de dialogen. Ja, Starfield zal in zijn huidige staat zeker terug leuke memes opleveren. De performantie van deze pc-versie blijkt ook nog oplapwerk te kunnen gebruiken. De frame rate kan namelijk zeker beter, terwijl ik weliswaar geen enkele noemenswaardige hapering ervoer. Het inschakelen van AMD FSR leverde tijdens het reviewen met de meest recente grafische drivers gewoon nog niet de gewenste boost op, dus er zit nog zeker progressiemarge in de pipeline op dat vlak.Wat het geluid daarentegen betreft, betwijfel ik datzelfde statement. Bepaalde deuntjes lijken quasi onbeschaamd gepikt van The Outer Worlds en Star Wars, en soms werd ik wat moe van dat continue trompetgeschal. Ondanks dat het allemaal wel passend klinkt, valt de soundtrack voor mij dan ook niet meteen binnen de categorie “memorabel”, waar ik bijvoorbeeld de muziek van The Elder Scrolls-serie dan wel weer volledig vind thuishoren.
Conclusie
Is Starfield een ramp gebleken? Absoluut niet. Is het mijn GOTY geworden? Helaas ook niet. Voor mij voelde Starfield vooral aan als een voortzetting van het recentere werk van Bethesda Game Studios, waaronder Fallout 76, en helaas tegelijk een bewijs dat kwantiteit absoluut niet continu garantie biedt op topkwaliteit. Zowel het soms inspiratieloze verhaal en de eerder saaie personages, de krakkemikkige navigatie van het ruimteschip als de buggy combat deden mij af en toe afhaken. Veel aspecten van het hoofdthema werden daarnaast al beter uitgewerkt in andere space games. Toch is het een RPG die je voor heel lang zoet kan houden eenmaal je er iets van je gading vindt. De zeldzame momenten waarop het spel echt uitblinkt, is het best wel een leuke ervaring. En heel misschien, zoals het in de sterren geschreven stond, wordt deze game dan toch zo voor iemand zijn of haar favoriet van 2023 ...
Pro
- Prachtige (maar vooral lege) planeten
- Prima voice acting
- Soms wel erg uitdagende combat
- Ongezien spectrum qua spelwereld, dialoog en probleemoplossing
Con
- Doorgaans saai, minder origineel plot met soms erg grindy, soms loutere fetch quests
- Besturing ruimteschip beperkt en niet zo accuraat
- Bugs
7
Over
Beschikbaar vanaf
6 september 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- RPG
- Shooter
Ontwikkelaar
- Bethesda Game Studios
Uitgever
- Bethesda Softworks
Website
Forumlink
Partnerlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
