Boekenclub Piranesi - Susanna Clarke (Boekenclub #1)
- Onderwerp starter Général Zantas
- Startdatum
Ik ben mee met het grote verhaal en daardoor wel benieuwd naar het verdere verloop, maar het overbodige gebruik van al die hoofdletters en aantekeningen zorgt toch voor enige frustratie tijdens het lezen. Ik merk dat ik toch niet helemaal een goed beeld kan vormen van het huis, doordat ik titels enzo over sla.
Ik ben op dit moment vooral nieuwsgierig of het zich daadwerkelijk allemaal afspeelt in de wereld die beschreven is, of dat het een soort verwijzing is naar een mentaal proces. Ik zou het bijvoorbeeld wel vinden passen als blijkt dat het hoofdpersonage eigenlijk in een soort psychose zit en in het huis op zoek gaat naar zichzelf en de echte wereld.
Maar dat is misschien al iets te ver nagedacht
.
.
Ik ben op dit moment vooral nieuwsgierig of het zich daadwerkelijk allemaal afspeelt in de wereld die beschreven is, of dat het een soort verwijzing is naar een mentaal proces. Ik zou het bijvoorbeeld wel vinden passen als blijkt dat het hoofdpersonage eigenlijk in een soort psychose zit en in het huis op zoek gaat naar zichzelf en de echte wereld.
Maar dat is misschien al iets te ver nagedacht
..
Boek ook uit hier. Aangenaam verrast. Ga het wat laten bezinken en ook de gedachten hier neerschrijven.
Leuke starter! Bedankt @Général Zantas
Leuke starter! Bedankt @Général Zantas
De start was voor mij moeilijk te noemen. In het eerste hoofdstuk had ik moeite om me een weg te vinden doorheen de wereldopbouw en de manier waarop deze geschreven werd. Vaak overheerste het gevoel van: allé, komaan, begin nu eens. Halverwege het tweede hoofdstuk had ik dat gevoel van: jawel, er gaat iets komen.
Het geïrriteerde gevoel van de wereldbouw uit het eerste hoofdstuk maakte al snel plaats voor het nieuwsgierige van wat er nog moest komen. Ook vond ik dat de wereldopbouw die initieel zo irritant was, wel zijn plaats beter kreeg naarmate ik verder in het boek zat. De puzzelstukjes vielen goed op zijn plaats, zeker wanneer er later in het boek regelmatig heen en weer wordt gerefereed naar zaken uit de werelden.
Qua verhaal vond ik het zeker niet teleurstellend, maar het was ook geen hoogvlieger. Ook de ontwikkeling van het plot, de verklaring van de werelden en het gevoel dat in de werelden heerst paste goed in elkaar, maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Zoals door enkele anderen reeds gezegd blijf je wel met een aantal vragen zitten over details in het boek zoals de cultist, zoals de zoektocht van de politie, ... Maar de reden waarom ze hier niet verder op in gaat is om volgens mij om niet te ver af te wijken van de twee werelden waar het verhaal echt om draait.
Ik geef het boek een 8/10. Toppertje om de boekenclub mee te beginnen. Misschien nog wel belangrijker, zelf zou ik dit boek niet van het schap hebben gepakt, wat eigenlijk de verassing zeker zo groot maakte nadat het boek zo goed meeviel.
Het geïrriteerde gevoel van de wereldbouw uit het eerste hoofdstuk maakte al snel plaats voor het nieuwsgierige van wat er nog moest komen. Ook vond ik dat de wereldopbouw die initieel zo irritant was, wel zijn plaats beter kreeg naarmate ik verder in het boek zat. De puzzelstukjes vielen goed op zijn plaats, zeker wanneer er later in het boek regelmatig heen en weer wordt gerefereed naar zaken uit de werelden.
Qua verhaal vond ik het zeker niet teleurstellend, maar het was ook geen hoogvlieger. Ook de ontwikkeling van het plot, de verklaring van de werelden en het gevoel dat in de werelden heerst paste goed in elkaar, maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Zoals door enkele anderen reeds gezegd blijf je wel met een aantal vragen zitten over details in het boek zoals de cultist, zoals de zoektocht van de politie, ... Maar de reden waarom ze hier niet verder op in gaat is om volgens mij om niet te ver af te wijken van de twee werelden waar het verhaal echt om draait.
Ik geef het boek een 8/10. Toppertje om de boekenclub mee te beginnen. Misschien nog wel belangrijker, zelf zou ik dit boek niet van het schap hebben gepakt, wat eigenlijk de verassing zeker zo groot maakte nadat het boek zo goed meeviel.
Hellsdinner
Crew Member
Helemaal mee eens!
Mmm, ingewikkeld boek om een kleine review over te schrijven.
Er zijn voor mij duidelijk twee delen.
In het eerste deel krijg je de beschrijving van het huis en de gebeurtenissen daar. Traag, veel herhaling en eerder saai, vond ik. Ik veronderstel dat dit een bewuste keuze was van de schrijfster. Het dagdagelijkse leven van Piranesi was ook niet bepaald spannend.
Het tweede deel start dan met de komst van de profeet en komt in een stroomversnelling naar het einde toe. Op sommige momenten gaat het dan weer juist erg snel en gebeurd er plots erg veel. Ik veronderstel dat Piranesi zich ook zo voelde, alsof hij werd meegesleurd in zo'n versnelling.
Ik ga het boek vooral onthouden omwille van enkele thema's die je kan doortrekken naar het dagelijkse leven.
Schoonheid vinden in eenzaamheid bijvoorbeeld. Of de invloed van trauma op de identiteit van een persoon.
De losse eindjes die ik op sommige plaatsen ervaar, zorgen enerzijds voor wat frustraties, maar anderzijds geeft het de mogelijkheid voor een eigen invulling.
Ik blijf dan ook graag bij mijn eerder idee, waarbij het huis symbool staat voor een mentaal issue. Zijn familie en vrienden vertellen elkaar op het einde ook dat dit een beschrijving is van hoe een mentale ineenstorting er van binnenuit uitziet. In mijn beleving werd Piranesi gevangen gehouden en gemanipuleerd door de sekte(?)/Ketterley en verdween hij daardoor in deze alternatieve realiteit om te kunnen ontsnappen aan de gruwelen. Een vaak voorkomende strategie bij trauma. Een alternatieve realiteit die we trouwens allemaal wel in ons dragen, zeker wanneer we kind waren. Vandaar ook de verwijzing dat je moet terugkeren naar deze staat om de poort te vinden.
Het allerlaatste deel verwijst dan ook naar een terugkeer naar de echte wereld, waarbij hij voor een stuk geheeld is van zijn trauma. Hij ziet beide werelden overlappen en zoekt een nieuwe balans in zijn leven. Hij kon zich zo veel echte mensen niet voorstellen, maar eigenlijk verschillen die mensen niet zo hard van alle standbeelden. Hij beschrijft wolken die een plafond vormen, geluiden van de stad die klinken als de getijden, ... Hij probeert het beste van beide werelden te combineren en aan een nieuwe start te beginnen.
Al bij al dus toch een verrassend boek. Ik zou het zelf niet snel gekocht hebben, dus het was zeker een goed boek om de club mee te starten.
Er zijn voor mij duidelijk twee delen.
In het eerste deel krijg je de beschrijving van het huis en de gebeurtenissen daar. Traag, veel herhaling en eerder saai, vond ik. Ik veronderstel dat dit een bewuste keuze was van de schrijfster. Het dagdagelijkse leven van Piranesi was ook niet bepaald spannend.
Het tweede deel start dan met de komst van de profeet en komt in een stroomversnelling naar het einde toe. Op sommige momenten gaat het dan weer juist erg snel en gebeurd er plots erg veel. Ik veronderstel dat Piranesi zich ook zo voelde, alsof hij werd meegesleurd in zo'n versnelling.
Ik ga het boek vooral onthouden omwille van enkele thema's die je kan doortrekken naar het dagelijkse leven.
Schoonheid vinden in eenzaamheid bijvoorbeeld. Of de invloed van trauma op de identiteit van een persoon.
De losse eindjes die ik op sommige plaatsen ervaar, zorgen enerzijds voor wat frustraties, maar anderzijds geeft het de mogelijkheid voor een eigen invulling.
Ik blijf dan ook graag bij mijn eerder idee, waarbij het huis symbool staat voor een mentaal issue. Zijn familie en vrienden vertellen elkaar op het einde ook dat dit een beschrijving is van hoe een mentale ineenstorting er van binnenuit uitziet. In mijn beleving werd Piranesi gevangen gehouden en gemanipuleerd door de sekte(?)/Ketterley en verdween hij daardoor in deze alternatieve realiteit om te kunnen ontsnappen aan de gruwelen. Een vaak voorkomende strategie bij trauma. Een alternatieve realiteit die we trouwens allemaal wel in ons dragen, zeker wanneer we kind waren. Vandaar ook de verwijzing dat je moet terugkeren naar deze staat om de poort te vinden.
Het allerlaatste deel verwijst dan ook naar een terugkeer naar de echte wereld, waarbij hij voor een stuk geheeld is van zijn trauma. Hij ziet beide werelden overlappen en zoekt een nieuwe balans in zijn leven. Hij kon zich zo veel echte mensen niet voorstellen, maar eigenlijk verschillen die mensen niet zo hard van alle standbeelden. Hij beschrijft wolken die een plafond vormen, geluiden van de stad die klinken als de getijden, ... Hij probeert het beste van beide werelden te combineren en aan een nieuwe start te beginnen.
Al bij al dus toch een verrassend boek. Ik zou het zelf niet snel gekocht hebben, dus het was zeker een goed boek om de club mee te starten.
Hellsdinner
Crew Member
Ik weet niet of ik echt nog iets heb toe te voegen aan wat andere hebben gezegd, maar ik ga toch even mijn gedachten neerzetten ook al is er kans voor herhaling.
Het boek kwam langzaam op gang. De grote stroom aan informatie die ik moeilijk kon plaatsen, maakte het moeilijk om in het verhaal gezogen te worden. Dit werd echter snel beter. Ik werd nieuwsgierig en begon na te denken over wat dit nu allemaal kon zijn.
Ik dacht dat het misschien een soort versie was van onze wereld, dan dacht ik aan het labyrint van de Griekse mythologie met de minotaurus, etc...
Hoe verder in het verhaal, hoe meer de puzzelstukjes op zijn plaats vallen en dan ging het ineens razendsnel.
Nu enkele dagen na het lezen, vraag ik me toch af of dit een soort allegorie is voor een mentale ziekte. Of zelf, dat Piranesi (ik ben zijn echte naam al weer vergeten) in een psychiatrie zat of gevangen was door de andere.
De andere persoon (Ritter?) die vast zat in de andere wereld, in de hallen, was namelijk ook opgesloten door de profeet (sorry, ik ben echt super slecht met namen). Er werd in het boek beschreven dat hij vast zat in een kamer in zijn eigen vuil, wat me deed afvragen dat hij misschien niet altijd fysiek in deze wereld was?
Eigenlijk zou ik het boek nog een keertje moeten lezen nu dat ik weet wat er aan de hand is en kijken of er meer indicaties in de tekst zitten waar ik oorspronkelijk heb overgelezen.
Het is wel een goed eerste boek. Er valt veel over na te denken en er is ook veel ruimte voor interpretatie.
Het boek kwam langzaam op gang. De grote stroom aan informatie die ik moeilijk kon plaatsen, maakte het moeilijk om in het verhaal gezogen te worden. Dit werd echter snel beter. Ik werd nieuwsgierig en begon na te denken over wat dit nu allemaal kon zijn.
Ik dacht dat het misschien een soort versie was van onze wereld, dan dacht ik aan het labyrint van de Griekse mythologie met de minotaurus, etc...
Hoe verder in het verhaal, hoe meer de puzzelstukjes op zijn plaats vallen en dan ging het ineens razendsnel.
Nu enkele dagen na het lezen, vraag ik me toch af of dit een soort allegorie is voor een mentale ziekte. Of zelf, dat Piranesi (ik ben zijn echte naam al weer vergeten) in een psychiatrie zat of gevangen was door de andere.
De andere persoon (Ritter?) die vast zat in de andere wereld, in de hallen, was namelijk ook opgesloten door de profeet (sorry, ik ben echt super slecht met namen). Er werd in het boek beschreven dat hij vast zat in een kamer in zijn eigen vuil, wat me deed afvragen dat hij misschien niet altijd fysiek in deze wereld was?
Eigenlijk zou ik het boek nog een keertje moeten lezen nu dat ik weet wat er aan de hand is en kijken of er meer indicaties in de tekst zitten waar ik oorspronkelijk heb overgelezen.
Het is wel een goed eerste boek. Er valt veel over na te denken en er is ook veel ruimte voor interpretatie.
FlyingHorseman
Well-known member
Ik ben er ook aan begonnen. Dank aan de Generaal om een boek te kiezen dat ik al ongelezen in mijn collectie had liggen!
Aangename eerste hoofdstukken, het opzet vind ik intrigerend en voorlopig is het bewust desoriënterend om mysterie op te wekken. Het wijkt ook af van waar ik normaal bij fantasy aan denk, hoewel duidelijk "fantastisch". De dagboekvorm vind ik passen, Piranesi lijkt me wel een onbetrouwbare verteller omdat hij net als de lezer de wereld waarin hij zich bevindt niet doorgrond heeft.
Ik had gezien dat er een verwijzing naar Narnia in zit, welke is dat? Ben daar niet zo bekend mee.
Ik weet ook niet of het al in andere comments verder dan de eerste 2-3 hoofdstukken voorgekomen is maar er bestond een echte bekende Giovanni Piranesi: een Italiaanse tekenaar en etser die in de 18de eeuw leefde en vooral bekend is van zijn imaginaire gevangenissen. Het verband met dit boek is meteen duidelijk.
Ik had gezien dat er een verwijzing naar Narnia in zit, welke is dat? Ben daar niet zo bekend mee.
Ik weet ook niet of het al in andere comments verder dan de eerste 2-3 hoofdstukken voorgekomen is maar er bestond een echte bekende Giovanni Piranesi: een Italiaanse tekenaar en etser die in de 18de eeuw leefde en vooral bekend is van zijn imaginaire gevangenissen. Het verband met dit boek is meteen duidelijk.
In 'Het Neefje Van De Tovenaar' beschrijft Lewis een oude stervende wereld (Charn) met zalen en binnenpleinen in een verlaten paleis. Er waren zelfs standbeelden.
De schrijfster van Piranesi was aangetrokken tot deze wereld door de oneindigheid ervan en zijn stilte en architectuur.
Aan het begin staat er ook een quote van Lewis uit dit boek.
De schrijfster van Piranesi was aangetrokken tot deze wereld door de oneindigheid ervan en zijn stilte en architectuur.
Aan het begin staat er ook een quote van Lewis uit dit boek.
Domieneo
Well-known member
Ik heb het boek ondertussen ook uitgelezen en ik blijf enthousiast. Het is een boek dat ik anders nooit zou gelezen hebben. Voor mij was het dus best een aangename intro tot het genre. Bedankt @Général Zantas voor de mooie nominatie!
Over de inhoud:
Over de inhoud:
Ik vond het best een spannend boek en het tempo en de lengte zijn goed voor mij. Jullie hebben zeer interessante ideeën over bepaalde mysteries maar ik hoef niet op alles een antwoord te weten. Ik vond het tempo goed en als het boek langer zou geweest zijn was ik misschien afgehaakt.
Ik beeld mijn liever niet in dat Piranesi een getraumatiseerd persoon is die in een fantasiewereld moet terugtrekken. Voor mij bestaat de alternatieve wereld en leert het personage nu het beste van beide werelden inzien en kan hij zo gelukkig leven.
Als ik nadenken over wat er in het boek staat weet ik dat dit waarschijnlijk niet zo is. Maar we moeten niet altijd te rationeel naar de dingen kijken
Ik beeld mijn liever niet in dat Piranesi een getraumatiseerd persoon is die in een fantasiewereld moet terugtrekken. Voor mij bestaat de alternatieve wereld en leert het personage nu het beste van beide werelden inzien en kan hij zo gelukkig leven.
Als ik nadenken over wat er in het boek staat weet ik dat dit waarschijnlijk niet zo is. Maar we moeten niet altijd te rationeel naar de dingen kijken
Ook uitgelezen. Ik sluit me aan bij de meningen hierboven. Inderdaad een dikke pluim voor de keuze, ik zou zelf nooit spontaan dit boek gelezen hebben. Las zeker in de 2e helft als een trein.
Ik vond het ook sterk dat het Huis hem op het einde niet los lijkt te laten. Onrechtstreeks doet het me denken aan een mentale stoornis die ondertussen onder controle is maar die af en toe toch nog opduikt.
Heb 'm gisteren eindelijk besteld ( >
Nederlandse vertaling
). Hopelijk kan ik er nu ook snel in beginnen!
Laatst bewerkt door een moderator:
FlyingHorseman
Well-known member
Gisteren heb ik Piranesi ook uitgelezen. Leuke eerste deel van de boekenclub, smaakt naar meer. Nu kan ik eindelijk al die spoilervakjes aanklikken!
Ik vond de eerste helft van het boek het sterkst. De setting en worldbuilding was zeer intrigerend en mysterieus en deed me denken aan het werk van Jorge Luis Borges, een andere schrijver die een soort mengelmoes van fantasy en metafysica maakt. Het onmetelijk labyrinth heeft een bevreemdende en unieke sfeer en geeft een hele hoop mogelijkheden weer waar het verhaal heen kan gaan, zeker ook met alle puzzelstukjes die Clarke beetje bij beetje vrij geeft. Het boek had daardoor een beetje een vergelijkbare vibe als de film Memento, ook omdat er gelijkenissen zijn met de onwetendheid over de situatie van het hoofdpersonage. Good stuff.
Het tweede deel was na het schitterende begin dan een lichte teleurstelling voor mij omdat het boek uiteindelijk kiest voor een vrij simpele, conventionele plot om het grootste mysterie op te lossen. Ik had het gevoel dat ik als lezer een beetje voor liep op Piranesi en besefte hoe het ging uitdraaien. Op zich heeft Clarke een deel van de puzzelstukjes mooi in elkaar doen vallen. Maar achteraf gezien vind ik het een beetje jammer dat de setting zoveel mogelijke richtingen gaf om uit te gaan en dat ze dan één koos die vrij "gewoontjes" was. Eigenlijk iets dat ik ook al wat had bij Jonathan Strange & Mr. Norrell, haar vorige boek, als ik er over nadenk. Ook daar had ze een schitterende wereld opgebouwd maar gekozen voor een plot die een beetje alledaags aanvoelt. Ik had graag nog wat meer over de mysteries van het enorme huis gelezen.
Los daarvan vond ik het nog altijd een goed boek dat ik graag uitgelezen heb. Heel goed geschreven, het las erg vlot. Ik vond Piranesi ook een leuk hoofdpersonage, met zijn wat naïeve kijk op de wereld. De opzet van de "andere" wereld en Piranesi die niet meer wist dat er meer achter school, deed me ook nogal denken aan de allegorie van de grot van Plato.
Het tweede deel was na het schitterende begin dan een lichte teleurstelling voor mij omdat het boek uiteindelijk kiest voor een vrij simpele, conventionele plot om het grootste mysterie op te lossen. Ik had het gevoel dat ik als lezer een beetje voor liep op Piranesi en besefte hoe het ging uitdraaien. Op zich heeft Clarke een deel van de puzzelstukjes mooi in elkaar doen vallen. Maar achteraf gezien vind ik het een beetje jammer dat de setting zoveel mogelijke richtingen gaf om uit te gaan en dat ze dan één koos die vrij "gewoontjes" was. Eigenlijk iets dat ik ook al wat had bij Jonathan Strange & Mr. Norrell, haar vorige boek, als ik er over nadenk. Ook daar had ze een schitterende wereld opgebouwd maar gekozen voor een plot die een beetje alledaags aanvoelt. Ik had graag nog wat meer over de mysteries van het enorme huis gelezen.
Los daarvan vond ik het nog altijd een goed boek dat ik graag uitgelezen heb. Heel goed geschreven, het las erg vlot. Ik vond Piranesi ook een leuk hoofdpersonage, met zijn wat naïeve kijk op de wereld. De opzet van de "andere" wereld en Piranesi die niet meer wist dat er meer achter school, deed me ook nogal denken aan de allegorie van de grot van Plato.
Maandag ook uitgelezen (na hem zaterdag in de bib gevonden te hebben).
Het boek leest enorm vlot en was wel van begin tot einde intrigerend. Goede keuze @Général Zantas ! Waren de andere opties even intrigerend?
Sterk begin!
Het boek leest enorm vlot en was wel van begin tot einde intrigerend. Goede keuze @Général Zantas ! Waren de andere opties even intrigerend?
over de inhoud zelf, het eerste stuk was interessant door het mysterie en de worldbuilding, het tweede deel vult het dan in. Ik hou het het liefst bij de letterlijke lezing en uitleg die al dan niet Piranesi op het einde zelf geeft, maar je kan de metaforen natuurlijk herkennen.
Sterk begin!
Ik heb Piranesi een paar dagen geleden uitgelezen, maar wou mezelf genoeg de tijd laten om mijn mening erover te vormen en wat commentaar errond uit te schrijven.
Allereerst: ik ben enorm blij te zien dat er veel animo in deze thread is, en dat tot dusver iedereen het boek graag heeft gelezen. Het is ook voor mij geen boek dat ik doorgaans zelf zou oppikken, maar heb me er wel volledig voor opengesteld en ben zelfs zonder de achterflap te lezen erin gedoken om helemaal zonder verwachtingen eraan te kunnen beginnen.
Het eerste hoofdstuk was geslaagd in die zin dat het doet wat ieder eerste hoofdstuk hoort te doen: interesse van de lezer opwekken zodat je blijft verder lezen. Dat was hier het geval, maar met ieder hoofdstuk zakte mijn leesgoesting en leesplezier wat meer weg. In het begin had ik de indruk dat we veel meer de allegorische tour zouden opgaan. Ik kreeg er een beetje Oryx & Crake vibes van, een boek dat ik een paar jaar gelezen tot mijn eigen verbazing graag gelezen had. Hoewel er in Piranesi uiteindelijk wel wat verwijzingen naar mythologie en filosofie inzitten, is het overweldigende gevoel waar ik mee achterblijf dat ik de "fuzz" rond dit boek helemaal niet begrijp.
De grootste stoorfactor waar niet aan te ontkomen valt is het hoofdpersonage zelf, dat de onuitstaanbare drang heeft om alles te duiden en nodeloos uit te leggen. Besef dat ik het hier niet over zijn vergeetachtigheid heb: dat hij zichzelf tot vervelenstoe herhaalt kan ik nog plaatsen in het bredere narratief, aangezien het duidelijk is dat hij veel zaken vergeet, maar ik heb echt een bloedhekel aan auteurs die hun personages misbruiken om dingen uit te leggen die ze ook gewoon uit de context kunnen duidelijk maken, onder het mom van "dit is gewoon hoe het personage als mens ineensteekt". Dit is voor mij vaak het teken van een auteur die de schrijfvaardigheid mist om op een intelligentere manier eenzelfde verhaal te brengen, en dus eerder uit noodzaak haar personages bepaalde trekjes geeft om rond haar eigen gebreken heen te kunnen werken. Ik wil als lezer zelf verbanden leggen en betekenis zoeken, terwijl hier het "Show, don't tell"-principe compleet met de voeten getreden wordt. In die zin deed het mij ook denken aan oude epistolaire romans, of voorgekouwde verhalen in point-and-click games, maar daar heb je nog enigzins de touwtjes in handen omdat je dan tenminste kan kiezen welk stukje van de puzzel je eerst wil opgehelderd zien.
Als we het dan toch over het hoofdpersonage hebben: ik kan toch niet de enige zijn die zijn hele omwenteling (zowel van intelligente en kritische journalist, naar onschuldig mankind, naar bevrijde ziel) onbevredigend en onvoldoende uitgewerkt vond? Het feit dat hij kwart Schots, kwart Deens en half Ghanees is, is zowat het meest interessante aan hem, maar ook dat kwam maar als een geforceerd wist-je-datje over dat enkel dient om een erg tweedimensioneel personage wat op te kloppen en boeiender voor te stellen dan hij is.
Het viel me ook tegen hoe het enige vrouwelijke personage dat aan het woord komt wordt opgevoerd. Niet omdat ze overgeseksualiseerd wordt (daar worden we gelukkig van gespaard), maar omdat de auteur voor een afgehaspelde Deus Ex Machina kiest als strik rond haar verhaal. Waarbij iedereen dan applaudiseert en herhaalt hoe "amazing" de vrouwelijke agente is.
Er zaten opflakkeringen in het boek die echt wel aanzet hadden kunnen geven tot iets moois (zoals @FlyingHorseman al aanhaalde, ligt de vergelijking met de allegorie van de grot voor de hand, waarbij Piranesi niet kan vatten hoe iemand de zogenaamd "echte" wereld kan verkiezen of afzetten tegenover de standbeelden die hij overal ziet), maar over het algemeen kon het mij niet bekoren.
Dit alles gezegd zijnde, wil ik wel nog even benadrukken dat ik blij ben dat ik heb meegelezen. Boeken lezen die buiten mijn normale interessebereik vallen, doen me evengoed groeien als lezer en dat alleen al maakt het voor mij het waard om ook me aan romans te wagen die uiteindelijk helemaal niet mijn ding blijken te zijn. Een dikke pluim ook aan Zantas dus dat hij als eerste een boek heeft uitgekozen: niet gemakkelijk, en voor de overgrote meerderheid van de lezers was dit wel een voltreffer. Goed gedaan!
Het eerste hoofdstuk was geslaagd in die zin dat het doet wat ieder eerste hoofdstuk hoort te doen: interesse van de lezer opwekken zodat je blijft verder lezen. Dat was hier het geval, maar met ieder hoofdstuk zakte mijn leesgoesting en leesplezier wat meer weg. In het begin had ik de indruk dat we veel meer de allegorische tour zouden opgaan. Ik kreeg er een beetje Oryx & Crake vibes van, een boek dat ik een paar jaar gelezen tot mijn eigen verbazing graag gelezen had. Hoewel er in Piranesi uiteindelijk wel wat verwijzingen naar mythologie en filosofie inzitten, is het overweldigende gevoel waar ik mee achterblijf dat ik de "fuzz" rond dit boek helemaal niet begrijp.
De grootste stoorfactor waar niet aan te ontkomen valt is het hoofdpersonage zelf, dat de onuitstaanbare drang heeft om alles te duiden en nodeloos uit te leggen. Besef dat ik het hier niet over zijn vergeetachtigheid heb: dat hij zichzelf tot vervelenstoe herhaalt kan ik nog plaatsen in het bredere narratief, aangezien het duidelijk is dat hij veel zaken vergeet, maar ik heb echt een bloedhekel aan auteurs die hun personages misbruiken om dingen uit te leggen die ze ook gewoon uit de context kunnen duidelijk maken, onder het mom van "dit is gewoon hoe het personage als mens ineensteekt". Dit is voor mij vaak het teken van een auteur die de schrijfvaardigheid mist om op een intelligentere manier eenzelfde verhaal te brengen, en dus eerder uit noodzaak haar personages bepaalde trekjes geeft om rond haar eigen gebreken heen te kunnen werken. Ik wil als lezer zelf verbanden leggen en betekenis zoeken, terwijl hier het "Show, don't tell"-principe compleet met de voeten getreden wordt. In die zin deed het mij ook denken aan oude epistolaire romans, of voorgekouwde verhalen in point-and-click games, maar daar heb je nog enigzins de touwtjes in handen omdat je dan tenminste kan kiezen welk stukje van de puzzel je eerst wil opgehelderd zien.
Als we het dan toch over het hoofdpersonage hebben: ik kan toch niet de enige zijn die zijn hele omwenteling (zowel van intelligente en kritische journalist, naar onschuldig mankind, naar bevrijde ziel) onbevredigend en onvoldoende uitgewerkt vond? Het feit dat hij kwart Schots, kwart Deens en half Ghanees is, is zowat het meest interessante aan hem, maar ook dat kwam maar als een geforceerd wist-je-datje over dat enkel dient om een erg tweedimensioneel personage wat op te kloppen en boeiender voor te stellen dan hij is.
Het viel me ook tegen hoe het enige vrouwelijke personage dat aan het woord komt wordt opgevoerd. Niet omdat ze overgeseksualiseerd wordt (daar worden we gelukkig van gespaard), maar omdat de auteur voor een afgehaspelde Deus Ex Machina kiest als strik rond haar verhaal. Waarbij iedereen dan applaudiseert en herhaalt hoe "amazing" de vrouwelijke agente is.
Er zaten opflakkeringen in het boek die echt wel aanzet hadden kunnen geven tot iets moois (zoals @FlyingHorseman al aanhaalde, ligt de vergelijking met de allegorie van de grot voor de hand, waarbij Piranesi niet kan vatten hoe iemand de zogenaamd "echte" wereld kan verkiezen of afzetten tegenover de standbeelden die hij overal ziet), maar over het algemeen kon het mij niet bekoren.
Dit alles gezegd zijnde, wil ik wel nog even benadrukken dat ik blij ben dat ik heb meegelezen. Boeken lezen die buiten mijn normale interessebereik vallen, doen me evengoed groeien als lezer en dat alleen al maakt het voor mij het waard om ook me aan romans te wagen die uiteindelijk helemaal niet mijn ding blijken te zijn. Een dikke pluim ook aan Zantas dus dat hij als eerste een boek heeft uitgekozen: niet gemakkelijk, en voor de overgrote meerderheid van de lezers was dit wel een voltreffer. Goed gedaan!
Strijkijzer
Event Crew
Vandaag ook uitgelezen. Een van de dagen eens mijn gedacht neerpennen.
Goed, ik ben ook gezwicht en heb em besteld. Komt deze week aan en dan zal ik jullie vervoegen!
Ik had dit topic in de crewkanalen zien passeren maar wegens alle drukte niet al te veel aandacht aan besteed, tot ik in de openingspost dit zag passeren: "... dat mijn 3 nominaties zich in de Fantasy-wereld situeren..." Well, color me intrigued, want dat was ook mijn favoriete genre toen ik nog tijd had om te lezen Kreeg ook meteen throwbacks naar mijn lager middelbaar toen ik als enigste jongen in de tetterclub kinder- en jeugdjury zat van onze lokale bibliotheek 
Gisteren om 21u de Engelse eBook in men Calibre gepleurd, en om 00u15 laatste bladzijde bereikt na wat Discord breaks tussendoor. Na jarenlang geen (e)boek meer aangeraakt te hebben niet al te slecht vond ik, vlot geschreven dus!
Kreeg ook meteen throwbacks naar mijn lager middelbaar toen ik als enigste jongen in de Gisteren om 21u de Engelse eBook in men Calibre gepleurd, en om 00u15 laatste bladzijde bereikt na wat Discord breaks tussendoor. Na jarenlang geen (e)boek meer aangeraakt te hebben niet al te slecht vond ik, vlot geschreven dus!
Het eerste deel, de world building, vond ik persoonlijk heel saai. Na 17% heb ik even gepolst op Discord of het beter werd want als dat de toon voor het complete boek ging zijn, ging ik op dat moment gewoon definitief gestopt hebben. Ik heb writing prompts gelezen van een alinea met meer inhoud dan gans dat gedeelte (maw ik snakte naar plot). Ik kreeg er wel een beetje een SCP's Wanderers Library vibe van (de Oneindigheid) maar deze stijl, deze Wereld elementen en dit personage konden mij helemaal niet vastgrijpen.
Al bij al een geluk (+ bevestiging op Discord) dat ik nog wist dat ook sommige van mijn favoriete schrijvers een soortgelijke opbouw hanteren (waarbij je in het begin toch eventjes moest doorworstelen) en je uiteindelijk toch in de maalstroom meegesleurd wordt zodat je het boek niet meer kan neerleggen tot het bittere einde
(heyyy, on-topic he!). Dat moment kwam er bij mij gelukkig op het moment dat "The Prophet" zijn intrede deed.
Het tweede deel van het boek vond ik al een pak beter (yay, plot), maar wel heel voorspelbaar (dat ie zen eigen oude schrijfsels compleet was vergeten, dat ie zelf de auteur was van de gevonden uitgescheurde blaadjes). Maar dat systeem op zich vond ik wel niet slecht, de wederopbouw van de geschiedenis adhv zen eigen boekjes. Ook gans de redenering van het bestaan van de andere Wereld was ik uiteindelijk wel tevreden van.
Vanaf het derde deel (waarin "16" een actieve rol begon spelen) vond ik dan wel terug een pak minder. De Deus Ex Machina waarin "The Other" een ERBARMELIJK slechte/klungeligere slechterik was om dan zo dwaas dood te gaan (een opblaasbootje en een geweer what, hij wist na al die jaren + recente waarschuwing toch zelf het reële gevaar van de situatie waarin hij ging terecht komen?). Na zo een trage opbouw vond ik het einde wel stevig gerushed
Bij het laatste deel van het boek vond ik het raar dat hij zen gespleten persoonlijkheid (wat wrsl de reden was dat hij het zo lang heeft kunnen overleven in de andere Wereld zonder compleet gek(ker ) te worden) opzettelijk bleef behouden, maar ik ben vreselijk slecht in het herkennen van fantasie -> irl symboliek en uit de andere spoilers bleek dat dat (mogelijks) refereert naar een beeld bij personen met een trauma en dan dacht ik van "ah, ok dan, makes sense" en ben blij dat ik het zo allemaal beter kan plaatsen als afsluiting.
Er zaten onderweg ook een paar plotdingen waarvan ik dacht dat de schrijver ergens iets begonnen was om op te bouwen maar dan precies compleet vergeten (of mss zelf in te vullen, of dan toch niet belangrijk in the end). Bvb wat @Aprella vermelde had ik ook wel op het einde: Ritter was lange tijd fysisch opgesloten in die verborgen kamer van The Prophet, terwijl hij geestelijk in de andere Wereld was. Was Piranesi dan ook jarenlang opgesloten in het huis van The Other, of was hij fysisch helemaal "weg" omdat zijn experiment beter gelukt was? Kon de politie hem daarom in deze wereld niet terugvinden bij een huiszoeking ofzo?
Ik vond het in the end dus niet slecht, maar moest ik dit persoonlijk punten geven zou het zeker niet hoog scoren ANTI-HYPE
Al bij al een geluk (+ bevestiging op Discord) dat ik nog wist dat ook sommige van mijn favoriete schrijvers een soortgelijke opbouw hanteren (waarbij je in het begin toch eventjes moest doorworstelen) en je uiteindelijk toch in de maalstroom meegesleurd wordt zodat je het boek niet meer kan neerleggen tot het bittere einde
(heyyy, on-topic he!). Dat moment kwam er bij mij gelukkig op het moment dat "The Prophet" zijn intrede deed.Het tweede deel van het boek vond ik al een pak beter (yay, plot), maar wel heel voorspelbaar (dat ie zen eigen oude schrijfsels compleet was vergeten, dat ie zelf de auteur was van de gevonden uitgescheurde blaadjes). Maar dat systeem op zich vond ik wel niet slecht, de wederopbouw van de geschiedenis adhv zen eigen boekjes. Ook gans de redenering van het bestaan van de andere Wereld was ik uiteindelijk wel tevreden van.
Vanaf het derde deel (waarin "16" een actieve rol begon spelen) vond ik dan wel terug een pak minder. De Deus Ex Machina waarin "The Other" een ERBARMELIJK slechte/klungeligere slechterik was om dan zo dwaas dood te gaan (een opblaasbootje en een geweer what, hij wist na al die jaren + recente waarschuwing toch zelf het reële gevaar van de situatie waarin hij ging terecht komen?). Na zo een trage opbouw vond ik het einde wel stevig gerushed
Bij het laatste deel van het boek vond ik het raar dat hij zen gespleten persoonlijkheid (wat wrsl de reden was dat hij het zo lang heeft kunnen overleven in de andere Wereld zonder compleet gek(ker
) te worden) opzettelijk bleef behouden, maar ik ben vreselijk slecht in het herkennen van fantasie -> irl symboliek en uit de andere spoilers bleek dat dat (mogelijks) refereert naar een beeld bij personen met een trauma en dan dacht ik van "ah, ok dan, makes sense" en ben blij dat ik het zo allemaal beter kan plaatsen als afsluiting.Er zaten onderweg ook een paar plotdingen waarvan ik dacht dat de schrijver ergens iets begonnen was om op te bouwen maar dan precies compleet vergeten (of mss zelf in te vullen, of dan toch niet belangrijk in the end). Bvb wat @Aprella vermelde had ik ook wel op het einde: Ritter was lange tijd fysisch opgesloten in die verborgen kamer van The Prophet, terwijl hij geestelijk in de andere Wereld was. Was Piranesi dan ook jarenlang opgesloten in het huis van The Other, of was hij fysisch helemaal "weg" omdat zijn experiment beter gelukt was? Kon de politie hem daarom in deze wereld niet terugvinden bij een huiszoeking ofzo?
Ik vond het in the end dus niet slecht, maar moest ik dit persoonlijk punten geven zou het zeker niet hoog scoren
ANTI-HYPE
Ik ben mee met het grote verhaal en daardoor wel benieuwd naar het verdere verloop, maar het overbodige gebruik van al die hoofdletters en aantekeningen zorgt toch voor enige frustratie tijdens het lezen. Ik merk dat ik toch niet helemaal een goed beeld kan vormen van het huis, doordat ik titels enzo over sla.
Ik ben op dit moment vooral nieuwsgierig of het zich daadwerkelijk allemaal afspeelt in de wereld die beschreven is, of dat het een soort verwijzing is naar een mentaal proces. Ik zou het bijvoorbeeld wel vinden passen als blijkt dat het hoofdpersonage eigenlijk in een soort psychose zit en in het huis op zoek gaat naar zichzelf en de echte wereld.
Maar dat is misschien al iets te ver nagedacht
.
Awel ik dacht eigenlijk precies hetzelfde.
Ik ben heel benieuwd wat The House nu eigenlijk is, maar volgens mij is het een metafoor voor een mentaal proces.
Ik denk dat Piranesi ofwel een soort van extreme autisme heeft (omdat hij alles in The House zo enorm goed onthoudt) of dat hij in een soort van mentale instelling zit.
En de hallen zijn dan de verschillende vertrekken in die instelling?
Het is voor mij duidelijk dat Other uit de buitenwereld komt en hem 2x per week bezoekt. Een therapeut? Een psychiater?
Hij heeft altijd een ander net pak en brengt Piranesi spulletjes van daarbuiten.
Zijn shiny thing waar hij op “tapt”, lijkt mij een laptop of tablet of gsm te zijn, waar hij notities in zet.
Wat de vogels symboliseren weet ik niet.
En wat 16 is weet ik ook niet, maar die is pas kort ter sprake gekomen natuurlijk.
Ik ben heel benieuwd wat The House nu eigenlijk is, maar volgens mij is het een metafoor voor een mentaal proces.
Ik denk dat Piranesi ofwel een soort van extreme autisme heeft (omdat hij alles in The House zo enorm goed onthoudt) of dat hij in een soort van mentale instelling zit.
En de hallen zijn dan de verschillende vertrekken in die instelling?
Het is voor mij duidelijk dat Other uit de buitenwereld komt en hem 2x per week bezoekt. Een therapeut? Een psychiater?
Hij heeft altijd een ander net pak en brengt Piranesi spulletjes van daarbuiten.
Zijn shiny thing waar hij op “tapt”, lijkt mij een laptop of tablet of gsm te zijn, waar hij notities in zet.
Wat de vogels symboliseren weet ik niet.
En wat 16 is weet ik ook niet, maar die is pas kort ter sprake gekomen natuurlijk.
Ik ben er ook aan begonnen. Dank aan de Generaal om een boek te kiezen dat ik al ongelezen in mijn collectie had liggen!
Aangename eerste hoofdstukken, het opzet vind ik intrigerend en voorlopig is het bewust desoriënterend om mysterie op te wekken. Het wijkt ook af van waar ik normaal bij fantasy aan denk, hoewel duidelijk "fantastisch". De dagboekvorm vind ik passen, Piranesi lijkt me wel een onbetrouwbare verteller omdat hij net als de lezer de wereld waarin hij zich bevindt niet doorgrond heeft.
Ik had gezien dat er een verwijzing naar Narnia in zit, welke is dat? Ben daar niet zo bekend mee.
Ik weet ook niet of het al in andere comments verder dan de eerste 2-3 hoofdstukken voorgekomen is maar er bestond een echte bekende Giovanni Piranesi: een Italiaanse tekenaar en etser die in de 18de eeuw leefde en vooral bekend is van zijn imaginaire gevangenissen. Het verband met dit boek is meteen duidelijk.
Oh zalig, die afbeelding.
Ik zag er eigenlijk vooral gigantische Griekse witte zalen in. Hemelsblauwe lucht en veel pilaren en standbeelden die net iets netter in de nissen van de muren staan.
Ik zag er eigenlijk vooral gigantische Griekse witte zalen in. Hemelsblauwe lucht en veel pilaren en standbeelden die net iets netter in de nissen van de muren staan.
