Ooh dat is wel vervelendIk heb het boek gereserveerd maar mijn werkuren en de zomerregeling van de bibliotheek komen voorlopig niet overeen.
niemand die het voor jou zou kunnen ophalenBoekenclub Homegoing - Yaa Gyasi (Boekenclub #2)
- Onderwerp starter Aprella
- Startdatum
-
- Tags
- boekenclub
niemand die het voor jou zou kunnen ophalen
Vrouwtje Theelepel
Well-known member
In het weekend gaat het wel lukken normaal.Ooh dat is wel vervelend
Komt goed.
Strijkijzer
Event Crew
Ik ga het begin augustus in de bib gaan halen.
Ik heb het boek gisteren uit gelezen. Ik eet het even tussen spoiler tags, maar ik zeg enkel wat over de verhaalstructuur en wat ik van einde vond. Dus niets echt over het verhaal/plot of details van personages.
Elk hoofdstuk is gewijd aan een specifiek personage, twee per generatie. Eentje in Ghana, eentje in de VS. Hoewel je maar een korte tijd door brengt met een personage lukt het de schrijfster wel om een mooi beeld van hun leven te schetsen zonder te veel info-dumping. Af en toe was er wel een personage waar ik niet echt veel voor voelde. Ik ben zeer slecht met namen van personages en ben ondertussen minstens de helft band en nemen al vergeten 
dus ik ga de stamboom in het boek nodig hebben om later wat uitgebreidere gedachten neer te pennen.
Ik vond het einde van het boek trouwens heel mooi.
dus ik ga de stamboom in het boek nodig hebben om later wat uitgebreidere gedachten neer te pennen. Ik vond het einde van het boek trouwens heel mooi.
FlyingHorseman
Well-known member
Ik was even afwezig tijdens het stemmen maar de winnaar is het boek waar ik voor gekozen zou hebben dus ik doe mee. Ik dacht dat ik het niet kende maar had het blijkbaar op mijn 'to read'-lijst staan, ooit dus ergens een aanbeveling ervoor tegen gekomen.
Het boek is vandaag bij mij aangekomen dus ik begin er deze avond of morgen mee. Beetje een reading slump gehad afgelopen weken dus dit topic komt gelegen.
Het boek is vandaag bij mij aangekomen dus ik begin er deze avond of morgen mee. Beetje een reading slump gehad afgelopen weken dus dit topic komt gelegen.
Ik had net hetzelfde! Ik ging na de stemming naar mijn goodreads om het als to-read aan te duiden, bleek het er al op te staan.
Resurge
Member
Bijna door de 2 eerste hoofdstukken. Dees gaat goet doorlezen deze vakantie merk ik
Paar vragen die bij mij opkwamen:
Hoe kan zo'n dorp dat niveau van polygamie ondersteunen?
Als meerdere mannen 3+ vrouwen hebben dan moeten er op een bepaald punt toch mannen zijn die geen vrouw kunnen vinden?
Dat moet toch ook frustratie/agressie met zich mee brengen.
Of misschien zijn het enkel de genen die die oorlogen/gevechten overleven die vrouwen hebben en de rest gaat gewoon dood in die gevechten.
Op die manier is de ratio man/vrouw natuurlijk niet in evenwicht.
In hoeverre zou dit gedramatiseerd zijn of bij de werkelijkheid aanleunen?
Mensen letterlijk opstapelen en in hun eigen uitwerpselen laten leven...
Zelfs al beschouwen ze die maar als "handelswaar", ge wilt uw goederen toch proper en gezond houden om beter te verkopen?
Allez, ongetwijfeld dat dat gebeurde he, maar ik vraag mij af of dat de algemene manier van handelen was.
Denk dat dit een heel boeiend boek gaat worden als ze die twee bloedlijnen gaan volgen tot in de moderne tijd.
Alhoewel dat het misschien wel moeilijk gaat zijn om een band te vormen met de karakters aangezien het elk hoofdstuk een ander persoon zal zijn.
Hoe kan zo'n dorp dat niveau van polygamie ondersteunen?
Als meerdere mannen 3+ vrouwen hebben dan moeten er op een bepaald punt toch mannen zijn die geen vrouw kunnen vinden?
Dat moet toch ook frustratie/agressie met zich mee brengen.
Of misschien zijn het enkel de genen die die oorlogen/gevechten overleven die vrouwen hebben en de rest gaat gewoon dood in die gevechten.
Op die manier is de ratio man/vrouw natuurlijk niet in evenwicht.
In hoeverre zou dit gedramatiseerd zijn of bij de werkelijkheid aanleunen?
Mensen letterlijk opstapelen en in hun eigen uitwerpselen laten leven...
Zelfs al beschouwen ze die maar als "handelswaar", ge wilt uw goederen toch proper en gezond houden om beter te verkopen?
Allez, ongetwijfeld dat dat gebeurde he, maar ik vraag mij af of dat de algemene manier van handelen was.
Denk dat dit een heel boeiend boek gaat worden als ze die twee bloedlijnen gaan volgen tot in de moderne tijd.
Alhoewel dat het misschien wel moeilijk gaat zijn om een band te vormen met de karakters aangezien het elk hoofdstuk een ander persoon zal zijn.
Ik heb hem gisteren uitgelezen.
Dit is een meer dan degelijke debuutroman. Gyasi is zeker niet de eerste om een familiegeschiedenis over zoveel generaties heen en met zoveel Marqueziaanse vertakkingen te vertellen, maar voor het soort verhaal dat zij wil vertellen vond ik de aanpak toch wel origineel en innovatief. In de boeken die ik al gelezen heb die voor een groot stuk over discriminatie en racisme gaan, kiezen de auteurs meestal voor een narratief waarbij je één dragende stem hebt, een personage waar je als schrijver aan blijft beitelen tot je als lezer echt in het hoofd van iemand in een compleet andere leefwereld, en met compleet andere ervaringen, kan kruipen.
Gyasi maakt het zichzelf tegelijkertijd moeilijker, als ook gemakkelijker, door zich niet aan zo één perspectief te binden. Moeilijker omdat je op slechts een paar bladzijden tijd telkens opnieuw een rond personage moet weten neer te zetten. Gemakkelijker omdat je met zo'n versplinterd verhaal kan focussen op de interessante stukjes geschiedenis, en je niet te veel tijd en kunde moet spenderen aan naadloze overgangen.
In enkele hoofdstukken slaagt ze hier wat mij betreft minder goed in. De hoofdpersonages in de laatste paar hoofdstukken zijn meer typetjes dan uitgewerkte mensen. Ik kan het kantelpunt zelfs exact terugbrengen tot het hoofdstuk met Willie en Robert, dat zich redelijk aan het einde van het boek begint, om maar aan te tonen dat ik tot dan nog maar weinig kritische aantekeningen had gemaakt over de roman. Ik wil niet beweren dat de clubscène in het toilet in dit hoofdstuk overdramatisch is, want ik kan me best indenken dat er mannen met zo'n dubbelleven bestonden (hallo Mad Men), maar het was dan wel spijtig dat Robert louter een kartonnen bordje leek te zijn, een figurant waar niet te veel aan gebeiteld moest worden omdat hij enkel fungeerde als readymade spilfiguur om het plot voort te drijven. Dat gevoel zette zich bij mij door bij zijn nageslacht, Sonny en Marcus, die op 2 generaties tijd een ommeslag van vaderloze junkie tot Ph.D-student aan Stanford hebben weten te bewerkstelligen. Hoe die ommeslag er precies is gekomen, moet je als lezer dan maar zelf invullen in de gaten die er tussen de hoofdstukken vallen, maar hier maakte Gyasi er zich voor mij toch iets te snel van af.
Voor het overige (en dat is dus het grootste stuk van het boek) zijn de personages wel een stuk beter vormgegeven, met meer diepgang en meer geloofwaardigheid. Zeker de hoofdstukken aan de Afrikaanse tak van de familie zijn sterk, misschien wel ook omdat de gebeurtenissen daar minder bekend zijn voor iemand met mijn achtergrond. Gyasi schrijft goed, zeer goed voor iemand die hiervoor nog niets had gepubliceerd, en weet vaak op een paar zinnen tijd indirect de drijfveren en angsten van haar uitgekozen mannen en vrouwen door te laten schemeren. Hier en daar laat ze zich wel aan een paar clichés vangen (zoals een personage met veranderende oogkleuren, niet doen in je volgende boeken alstjeblieftdankjewel), maar verder dan dat had ik het gevoel dat hier een ervaren stem aan het woord was die al goed weet welke kant ze met haar literatuur op wil gaan. Net als Aprella vond ik het einde passend gekozen en een mooie synthese van de twee bloedlijnen, maar toch vind ik het toch jammer dat ze in de laatste hoofdstukken iets te veel naar die ontknoping probeerde toe te werken. De tweestrijd van de vuur-en-water symboliek die het hele boek lang blijft terugkomen, had ze van mij gerust wat meer onder het oppervlakte mogen laten borrelen in plaats van Marjorie en Marcus expliciet te laten uitleggen waar ze denken dat hun angsten voor die natuurelementen vandaan komen.
Ik ben zeker blij dat ik dit boek gelezen heb. Doorgaans lees ik te weinig literatuur van stemmen als die van Gyasi, en zoals Zadie Smith op de achterflap van mijn editie aangeeft, denk ik dat dit een vormend en inzichtgevend boek kan zijn voor veel jonge mensen die eerstehands met de onderliggende problematieken uit dit boek worstelen.
Gyasi maakt het zichzelf tegelijkertijd moeilijker, als ook gemakkelijker, door zich niet aan zo één perspectief te binden. Moeilijker omdat je op slechts een paar bladzijden tijd telkens opnieuw een rond personage moet weten neer te zetten. Gemakkelijker omdat je met zo'n versplinterd verhaal kan focussen op de interessante stukjes geschiedenis, en je niet te veel tijd en kunde moet spenderen aan naadloze overgangen.
In enkele hoofdstukken slaagt ze hier wat mij betreft minder goed in. De hoofdpersonages in de laatste paar hoofdstukken zijn meer typetjes dan uitgewerkte mensen. Ik kan het kantelpunt zelfs exact terugbrengen tot het hoofdstuk met Willie en Robert, dat zich redelijk aan het einde van het boek begint, om maar aan te tonen dat ik tot dan nog maar weinig kritische aantekeningen had gemaakt over de roman. Ik wil niet beweren dat de clubscène in het toilet in dit hoofdstuk overdramatisch is, want ik kan me best indenken dat er mannen met zo'n dubbelleven bestonden (hallo Mad Men), maar het was dan wel spijtig dat Robert louter een kartonnen bordje leek te zijn, een figurant waar niet te veel aan gebeiteld moest worden omdat hij enkel fungeerde als readymade spilfiguur om het plot voort te drijven. Dat gevoel zette zich bij mij door bij zijn nageslacht, Sonny en Marcus, die op 2 generaties tijd een ommeslag van vaderloze junkie tot Ph.D-student aan Stanford hebben weten te bewerkstelligen. Hoe die ommeslag er precies is gekomen, moet je als lezer dan maar zelf invullen in de gaten die er tussen de hoofdstukken vallen, maar hier maakte Gyasi er zich voor mij toch iets te snel van af.
Voor het overige (en dat is dus het grootste stuk van het boek) zijn de personages wel een stuk beter vormgegeven, met meer diepgang en meer geloofwaardigheid. Zeker de hoofdstukken aan de Afrikaanse tak van de familie zijn sterk, misschien wel ook omdat de gebeurtenissen daar minder bekend zijn voor iemand met mijn achtergrond. Gyasi schrijft goed, zeer goed voor iemand die hiervoor nog niets had gepubliceerd, en weet vaak op een paar zinnen tijd indirect de drijfveren en angsten van haar uitgekozen mannen en vrouwen door te laten schemeren. Hier en daar laat ze zich wel aan een paar clichés vangen (zoals een personage met veranderende oogkleuren, niet doen in je volgende boeken alstjeblieftdankjewel), maar verder dan dat had ik het gevoel dat hier een ervaren stem aan het woord was die al goed weet welke kant ze met haar literatuur op wil gaan. Net als Aprella vond ik het einde passend gekozen en een mooie synthese van de twee bloedlijnen, maar toch vind ik het toch jammer dat ze in de laatste hoofdstukken iets te veel naar die ontknoping probeerde toe te werken. De tweestrijd van de vuur-en-water symboliek die het hele boek lang blijft terugkomen, had ze van mij gerust wat meer onder het oppervlakte mogen laten borrelen in plaats van Marjorie en Marcus expliciet te laten uitleggen waar ze denken dat hun angsten voor die natuurelementen vandaan komen.
Ik ben zeker blij dat ik dit boek gelezen heb. Doorgaans lees ik te weinig literatuur van stemmen als die van Gyasi, en zoals Zadie Smith op de achterflap van mijn editie aangeeft, denk ik dat dit een vormend en inzichtgevend boek kan zijn voor veel jonge mensen die eerstehands met de onderliggende problematieken uit dit boek worstelen.
Gisteren uitgelezen. Het boek beviel me - dank aan Aprella en de stemmers.
De wijze waarop Gyasi het verhaal vertelt aan de hand van 14+ personages en verschillende generaties vond ik innovatief en tof, maar soms had ik nood aan meer diepgang. Te meer omdat er diverse zware thema's aan te pas komen (slavernij, segregatie en racisme, ongelijkheid en onrecht, identiteit) die tot in de laatste hoofdstukken een factor spelen. Het centrale idee van generationele trauma kwam daardoor niet geheel bij me binnen.
De twee eerste hoofdstukken vond ik het best, maar ook de hoofdstukken H en Akua vond ik eruit springen. Naar het einde toe vond ik ergens dat Gyasi meer haar eigen agenda in het verhaal probeerde te verweven maar mogelijks is deze indruk gewoon te wijten aan het feit dat het verhaal meer naar onze huidige tijd en context verschoof.
Het einde vond ik redelijk lame, geforceerd en iets te sentimenteel. Zelf dacht ik eerder dat dat tweede juweel zou gevonden worden maar het werd (gelukkig?) niet zo'n ontknoping.
De twee eerste hoofdstukken vond ik het best, maar ook de hoofdstukken H en Akua vond ik eruit springen. Naar het einde toe vond ik ergens dat Gyasi meer haar eigen agenda in het verhaal probeerde te verweven maar mogelijks is deze indruk gewoon te wijten aan het feit dat het verhaal meer naar onze huidige tijd en context verschoof.
Het einde vond ik redelijk lame, geforceerd en iets te sentimenteel. Zelf dacht ik eerder dat dat tweede juweel zou gevonden worden maar het werd (gelukkig?) niet zo'n ontknoping.
Hellsdinner
Crew Member
Paar dagen geleden uitgelezen.
Absoluut bevallen, te meer omdat ik niet vaak dit soort verhalen lees.
Absoluut bevallen, te meer omdat ik niet vaak dit soort verhalen lees.
Ieder hoofdstuk is zijn eigen verhaal, fascinerend anders maar toch angstaanjagend gelijkend, verweven tot een grote familiehistorie.
Ik had niet echt favoriete hoofdstukken of personages, eerder sommige waar ik me meer of minder in kon vinden.
Het einde is voor mij het minste deel van het boek maar ik snap dat dit is waar Gyasi naar toe werkte en ik vond het zeker ook niet slecht.
Met momenten zeker een zware read, ik kende ook vrij weinig van de gedeeltes in Afrika. Zo dacht ik tot het hoofdstuk met Marjorie dat het gedeelde in Afrika zich in Zuid Afrika afspeelde want in mijn hoofd was Cape Coast = Kaapstad
.
Ik had niet echt favoriete hoofdstukken of personages, eerder sommige waar ik me meer of minder in kon vinden.
Het einde is voor mij het minste deel van het boek maar ik snap dat dit is waar Gyasi naar toe werkte en ik vond het zeker ook niet slecht.
Met momenten zeker een zware read, ik kende ook vrij weinig van de gedeeltes in Afrika. Zo dacht ik tot het hoofdstuk met Marjorie dat het gedeelde in Afrika zich in Zuid Afrika afspeelde want in mijn hoofd was Cape Coast = Kaapstad
.
Vrouwtje Theelepel
Well-known member
Ik heb het boek ook eindelijk uitgelezen.
Het boek is me enorm bevallen! Bedankt hiervoor @Aprella.
Het boek is me enorm bevallen! Bedankt hiervoor @Aprella.
ik vond het zeer vlot lezen. Ik had op voorhand schrik dat het wat langdradig zou zijn maar dit is zeker niet het geval. Sommige hoofstukken waren voor mij zelfs te kort. Er waren enkele personages waar ik graag meer over had willen weten bijvoorbeeld Sam en Ness. De romantische ziel in mij was ook benieuwd naar nog wat nieuws over James en zijn jeugdvriend.
Als debuutroman kan deze wel tellen.
Als blanke, Westerse lezer vond ik de confrontatie met de slavernij en omstandigheden choquerend en droevig. Ik denk dat het als niet blanke lezer nog harder binnenkomt.
Als debuutroman kan deze wel tellen.
Als blanke, Westerse lezer vond ik de confrontatie met de slavernij en omstandigheden choquerend en droevig. Ik denk dat het als niet blanke lezer nog harder binnenkomt.
Général Zantas
Well-known member
Gisteren ook dit boek uitgelezen, wat een heel leuk boek. Al is leuk misschien niet de juiste omschrijving gezien het onderwerp.
Zeer zeker goed geschreven voor een debuutroman, ik had eigenlijk op geen enkel moment het idee dat ik een debutant aan het lezen was. Ik vond haar sterk met de sfeerschepping en in het beschrijven van de mensonterende toestanden en situaties die de meeste personages ondergingen en doormaakten. Enige minpuntje was het laatste hoofdstuk, dat was toch te gefabriceerd en geknutseld om beide familiehelften samen te laten komen en een happy einde toe te kennen. Allez, wel heel toevallig dat Marjorie van Alabama naar California verhuisd en Marcus vanuit NY als zoon van twee drugsjunkies en een grootmoeder die kuisvrouw is, een studiebeurs krijgt aan Stanford, EN dat ze elkaar daar ook nog tegenkomen op een willekeurig feestje en verliefd worden.
Wel jammer dat sommige hoofdstukken zo kort waren, ik had gerust meer willen lezen over een hoop van de personages en hun interacties met ouders bv. En zoals ik al zei, vond ik Yaa echt goed in de sfeerschepping.
Ondanks het feit dat het een historische roman is, zou ik het zonder deze boekenclub waarschijnlijk nooit gelezen hebben, wat duidelijk wel een gemis geweest zou zijn.
Zeer zeker goed geschreven voor een debuutroman, ik had eigenlijk op geen enkel moment het idee dat ik een debutant aan het lezen was. Ik vond haar sterk met de sfeerschepping en in het beschrijven van de mensonterende toestanden en situaties die de meeste personages ondergingen en doormaakten. Enige minpuntje was het laatste hoofdstuk, dat was toch te gefabriceerd en geknutseld om beide familiehelften samen te laten komen en een happy einde toe te kennen. Allez, wel heel toevallig dat Marjorie van Alabama naar California verhuisd en Marcus vanuit NY als zoon van twee drugsjunkies en een grootmoeder die kuisvrouw is, een studiebeurs krijgt aan Stanford, EN dat ze elkaar daar ook nog tegenkomen op een willekeurig feestje en verliefd worden.
Wel jammer dat sommige hoofdstukken zo kort waren, ik had gerust meer willen lezen over een hoop van de personages en hun interacties met ouders bv. En zoals ik al zei, vond ik Yaa echt goed in de sfeerschepping.
Ondanks het feit dat het een historische roman is, zou ik het zonder deze boekenclub waarschijnlijk nooit gelezen hebben, wat duidelijk wel een gemis geweest zou zijn.
Strijkijzer
Event Crew
Ook uitgelezen en vond het ook een goed boek. Kan mij hier vinden in de meeste commentaren. Het einde was niet slecht, maar had wel veel beter gekund denk ik. Het was precies of het boek mocht maar zoveel pagina's tellen. De laatste 2-3 personages boeide mij ook iets minder. Maar verder wel erg goed geschreven en had het zonder de boekenclub ook nooit gelezen wat heel jammer zou zijn.
