Neofolk, martial-industrial en gelijkaardig post-punkgebroed

[Avondland]

Ma how zeg, nog een subgenre!

Aldus sprak Wikipedia:

Neofolk, also known as apocalyptic folk, is a form of experimental music blending elements of folk and industrial music, which emerged in punk rock circles in the 1980s.[1] Neofolk may either be solely acoustic or combine acoustic folk instrumentation with various other sounds.[2]

Martial industrial is a syncretic offshoot of industrial music characterized by noise, dark ambient atmospheres, neofolk melodies, dark wave tunes and neoclassical orchestrations as well as the incorporation of audio from military marches, historical speeches and political, apolitical or metapolitical lyrics. Unlike other post-industrial genres, martial industrial is typically interested more in a particular worldview or philosophy than pure experimentalism.

In dit genre is het politieke soms nabij. Hier en daar is weerstand tegen optredens geweest (het geliefde Antifa), ook waar het duidelijk was dat ironie in het spel was. Ik weet dat sommigen op dit forum van mening zijn dat politiek en muziek niet samenhoren, maar het gaat hier dan toch veeleer over een metapolitieke houding in plaats van concrete partijpolitiek:

Some bands (Von Thronstahl) openly declare interests in learning of fascistic ideology,[3] while others (Kraschau) favor monarchism, but some others (Militia) are eco-anarchists and National Bolsheviks. Some explore the erotic dimension of history and uniform aesthetics (Ordo Rosarius Equilibrio). Occasionally martial industrial artists do not even touch historical/political issues. Other bands that touch such issues and use politically incorrect imagery (Turbund Sturmwerk) refuse to disclose their real convictions.

De hele post-punk hierbij betrekken lijkt me onmogelijk, dan wordt dit topic te breed. Het is een van de vele uitvloeisels van de post-punk, maar muzikaal wel heel boeiend. En wat het al dan niet politieke betreft? Beschouw het dan maar als een edgy discussiepunt, waarbij ik vurig hoop dat het niet uit de hand loopt omdat daar andere topics voor te vinden zijn.

In het genre is Death In June wellicht mijn favoriet:

Ook nog een gekende collab in het genre is deze prachtschijf van Current 93 met Nick Cave:

Rome van Jerome Reuter is gekend in het genre. Louis-Ferdinand Céline in Jeruzalem, stél je dat eens voor:

Triarii is typisch voor martial-industrial. Welhaast episch, dreigend, triomfantelijk.

Ik zal op een later tijdstip er nog wat bijzwieren, hetzij in de OP, hetzij in een later bericht.

 

[Radbraker]

Grote liefhebber hier. Redelijk wat Neofolk concertjes meegepikt in The Steeple destijds.

De controversiële grootmeesters van Laibach verdienen ook een vermelding (die ook weer touren en in ons landje passeren.)
Welke andere band kan zeggen dat ze 2 shows hebben gegeven in Noord-Korea en een cover album uitgebracht met Nationale volksliederen (waarvan dat van de Palestijnen in Israël samen gemixt!)

Doet er mij aan denken dat ik nog altijd die documentaire (Liberation Day) moet zien.

 

[Avondland]

Grote liefhebber hier. Redelijk wat Neofolk concertjes meegepikt in The Steeple destijds.

De controversiële grootmeesters van Laibach verdienen ook een vermelding (die ook weer touren en in ons landje passeren.)
Welke andere band kan zeggen dat ze 2 shows hebben gegeven in Noord-Korea en een cover album uitgebracht met Nationale volksliederen (waarvan dat van de Palestijnen in Israël samen gemixt!)

Doet er mij aan denken dat ik nog altijd die documentaire (Liberation Day) moet zien.

Haha! Juist! Hoe kan ik die vergeten:

 

[Radbraker]

Die blikken van het publiek zijn goud waard. Daar was rond die tijd ook veel ophef over en was wereldnieuws. Maar wat hebben die mannen (en vrouw) gedaan waar geen controverse rond was?
Maar ik zie ze vooral als een satirische band.

 

[Svartálfar]

Ken eigenlijk te weinig van neofolk, iets waar ik eigenlijk nooit verder heb in durven te zoeken maar dit zijn wel 3 dingen wat ik leuk vind dus schiet me niet af als het hier niet hoort.

 

[Bauhaus]

Nooit fan geweest van akoestische neo-folk, maar nummers als The Calling, Fields en Heaven Street kan ik wel pruimen. The Calling was destijds een veelgedraaide hit op New Wave parties.
Qua martial industrial ben ik vooral fan van The Protagonist (album Songs of Experience is een meesterwerk), Puissance en heerser In Slaughter Natives:

The Protagonist - Songs of Experience

Puissance - Back in Control

 

[Radbraker]

Toch nog meerdere mensen die martial industrial kunnen bekoren, ik ben aangenaam verrast.
Niet zo verwonderlijk want het is nu eenmaal zware kost, niet gemakkelijk te verteren en je moet er voor open staan.
Back In Control was ook mijn eerste kennismaking met Totalitarian Hearts als hoogtepunt.

Ik kan evengoed een toer lopen, een dweil slaan of een partijtje online kingen met dit genre op de achtergrond.
Als we dan nog een tikkeltje verder en extremer gaan met noise elementen dan zullen de meesten deze ook wel kennen:

 

[Avondland]

Ken eigenlijk te weinig van neofolk, iets waar ik eigenlijk nooit verder heb in durven te zoeken maar dit zijn wel 3 dingen wat ik leuk vind dus schiet me niet af als het hier niet hoort.

Hoort er zeker in thuis! Het is niet enkel neofolk en daarin zijn er ook veel verschillende varianten. King Dude toch al een paar keer gezien in Antwerpen, hopelijk begint hij weer te toeren zodra het kan. Chelsea Wolfe is ook best intens om live te zien.

Arditi heb ik nog vaak opgezet wanneer ik de Slag om Berlijn nabootste in zelfgemaakte maps in Sudden Strike II. Dat leverde een totalitaire, dreigende soundscape die me helemaal in het spel zoog.

 

[Avondland]

"Gärten und Strassen" is the second part of a series of releases with exclusively martial ambient/industrial material, as already known in parts from individual ROME releases, such as passages from the mini-album "Hate Us and See if We Mind" (2013), "A Passage to Rhodesia" (2014) or the trilogy "Die Aesthetik der Herrschaftsfreiheit" (The Aesthetics of Freedom from Domination, 2011) based on Peter Weiss' "Aesthetics of Resistance". Similar to "Käferzeit", the first part of the series, atmospherically dense sound collages take centre stage, because acoustic guitar and vocal interludes by mastermind Jerome Reuter are deliberately dispensed with completely in the "Martial Ambient Series". Instead, this version of ROME exercises itself in sometimes shocking, sometimes refreshingly unagitated head cinema, a melange of various restored sound documents from historical archives, as well as mythical instrumental passages.

ROME transports the listener back to the time of late Parisian bohemia - albeit under the shadow of the German occupation. Similar to Virgil in Dante's "Divina Commedia", who leads the author through the various circles of hell, here a flâneur and occupation officer takes the listener on a foray through the burning world of Paris under occupation. With a marked affinity for the culture of the occupied territory, he leads us through the underground of totalitarian ideologies, between the commandant's office of a criminal regime, the salons of artists and thinkers and the communist underground; into the twilight between doubt and duty, between death and betrayal.

Nice. Ernst Jünger er nog eens bijnemen.

 

[Agony]

Bovenstaande bands zeggen me niks en kan me weinig voorstellen bij het genre. Straks eens luisteren I'm always in for something new