Wij hebben zelf met diezelfde twijfel gezeten met onze zoon. Hij zat duidelijk ver voor intellectueel, maar was nog jong van mentaliteit. Even ons traject aangeven:
Tweede kleuter: eerste tekenen dat hij ver voor zat: leerde zelf letters schrijven, stelde vragen die ver voor zijn leeftijd waren (nu nog altijd). Toen echter niet veel nadruk op willen leggen omdat hij nog kinds mocht zijn (en qua spelen etc ook echt wel kinds was). Hij was ook van het begin van het jaar, dus enige voorsprong was niet abnormaal.
Derde kleuter: leerkracht die mij (papa) aansprak in oktober dat we er toch wel eens moesten naar kijken, omdat ze aanvoelde dat hij slecht gedrag vertoonde en bij het bespreken daarvan zei dat hij zich verveelde. Wou ook minder en minder graag naar school. Toen een traject opgestart met een hoogbegaafdheidscentrum en nét voor corona de uitslag gekregen dat hij slim (maar niet uitzonderlijk) was, maar wel een héél hoge verwerkingssnelheid heeft (>99% van de bevolking). Jammer genoeg was de begeleiding (ook van de test) door een nieuwe medewerkster die dan nog eens een héél hollands accent had, waardoor we wat twijfelen aan het algemeen resultaat en ook weinig verder nut hadden. Toen ook wel mezelf getest omdat we heel wat herkenden van hem in mezelf. Besloten omwille van zijn emotionele jonge leeftijd niet te springen (door Corona zou dat ook raar geweest zijn), maar hem wel aan te bieden wat hij wilde (wat tijdens Corona wel goed was gezien hij een privé-leerkracht in de vorm van mama had). Wilde echter vooral spelen en kinds zijn, wat we dan ook hem hebben laten doen, hij kon toch al een stuk schrijven.
Eerste leerjaar: Tempo lag vanaf het begin veel te traag en hij begon echt opstandig gedrag te tonen (stoer doen, de interessante willen uithangen, ...). Vanaf november begon hij dan (samen met een ander slim kind) steeds meer alleen te werken in andere boekjes omdat hij de rest al kon. Dat vond hij echter niet leuk, omdat hij niet anders wou zijn en aanvoelde minder mee te zijn met de grappen van de kinderen. In april, na lang twijfelen bij de mama, besloten om toch te springen voor alle "kennisvakken", maar hem nog de projecten met de oude klas te laten doen. Dat verliep zonder enig probleem.
Derde leerjaar: tweede dus overgeslagen en terechtgekomen in de derde klas, gelukkig een superlieve klasgroep met de beste leerkracht die er was (zijn mama
). Qua kennis zat hij direct boven het midden (A's en B's), maar emotioneel voelde hij zich niet aanvaard door de klas (terwijl de mama/leerkracht dat totaal niet zo aanvoelde). Hij speelde in de speeltijden dan ook nog met de kinderen van zijn vorige klas en mocht 1x per week eten in zijn oude klas.
Vierde leerjaar: vreemd genoeg vanaf de eerste dag direct het gevoel dat hij nu wél aanvaard werd (terwijl er eigenlijk niks veranderd leek volgens de vriendin). Schoolse resultaten zijn zeer goed en hij had in april angsten dat hij nog eens ging moeten springen... Wat echter totaal uit den boze is volgens ons, gewoon nog 2 jaar uithouden en dan in het middelbaar wat uitdaging door Latijn of dergelijk te doen. Begint zich wel te ergeren aan groepswerkjes waar hij moet samenwerken met kinderen die "te traag zijn". Dat gaan we wat in de gaten moeten houden. Vindt rekenen en taal saai (wegens te traag), maar de presentatie over circus die hij aan alle klassen moest geven, was dan weer helemaal zijn ding. Deed dat blijkbaar ook heel goed. Is ook al héél geinteresseerd in atriums en peristiliums van de cursussen latijn van zijn zus. Zelfs woordjes wil hij al leren.
We zitten dus op het einde van het vierde ongeveer waar we in het derde kleuter/eerste leerjaar zaten. Nog 2 jaar te gaan en gelukkig is er steeds meer individueel werk in het vijfde en zesde, waardoor we het wel nog goed zien komen, maar het zal toch wel nipt worden tegen het einde van het zesde (vooral omdat het zesde vooral herhaling en verdieping is, niet echt veel nieuwe leerstof).
Springen is niet dé oplossing, maar is wel een stap die soms noodzakelijk is om je kind niet te laten verstikken in een lagere klas.