Heimwee naar vroeger

[Sir WarCry III]

Ik heb er al over nagedacht om eens met een psycholoog te gaan praten maar het is nu niet zo dat ik daar constant mee worstel. Af en toe zijn er periode's dat ik het erg zitten heb, dan gaat het weer een tijdje beter.

Ge moet ook niet helemaal in de put zitten om met een psycholoog te gaan praten he. Misschien een beetje stom gezegd maar om uw auto te onderhouden gaat ge ook niet wachten tot hij helemaal verroest is he.

Wat ge daar zegt over nostalgie naar dingen uit uw jeugd lijkt mij ook helemaal niet zo vreemd of ongezond. Zo zet ik ook heel graag de NES-spellekes uit mijn kindertijd nog eens op of lees ik online wat artikels over de tekenfilms die ik als kind keek. Persoonlijk geniet ik daar eigenlijk gewoon van. De dingen zijn nu anders en da's ok maar die tijd is er geweest en ben ik in opgegroeid dus daar nog eens iets van terug bekijken is gewoon plezant.

 

[Ebel]

Had ik maar tijdens het middelbaar beter beginnen sporten... Nu bedenk ik mij dat ik misschien vandaag eens terug moet beginnen lopen? Nee, geen zin nu.. ik zal het morgen wel doen


Ik herken me eigenlijk 100% in dit topic. Schoolperiode vond ik de max en heb ik achteraf gezien iets te veel verwaarloosd.. Op die leeftijd had ik andere prioriteiten zeker?

Mijn leven is nu eigenlijk mega standaard op zoveel vlakken, maar ook wel zeer goed.
Ben wel erg benieuwd hoe mijn leven eruit had gezien als ik volop voor de alternatieve route was geweest. Waarschijnlijk minder zekerheid, maar ergens in een wereldstad.
Gelukkig bestaat er youtube waarop je sommige vlogs kan zien van mensen die zo'n levensstijl effectief durven aan te gaan (vanlife, homesteading, leven in de natuur,...). Zelf teveel schrik om de sprong te wagen. Heb een vriend die zich kapot heeft gewerkt in de corporate verzekeringen sector en heeft ineens de keuze gemaakt om tuinman te worden en is nog nooit zo gelukkig geweest

Momenteel ook enorm veel spijt dat ik mij volledig afkeerde van natuur/dieren/tuinieren tot ik 26 was. Anders had ik zeker meer creatieve/sportieve hobbies gehad en een grotere vriendengroep

Denken dat je te oud bent om met iets nieuws te beginnen is het begin van het verval.

Je bent (veronderstel ik) echt wel nog jong genoeg om een nieuwe hobby op te pikken of te beginnen sporten. Maakt niet uit of je 25 jaar of 50 jaar bent. En die alternatieve levensroute is waarschijnlijk wat angstaanjagend en niet voor iedereen weggelegd, maar dat wil niet zeggen dat je dat niet in kleine stappen kan doen, op jouw tempo. Ga eens alleen op reis, huur een maand een chalet in de ardennen en werk van daar, huur eens een campervan, ga eens enkele dagen bikepacken. De wereld ligt aan je voeten.

Je lichaam en geest moeten nog ettelijke decennia mee. Nooit te laat om daarin te investeren hoor.

 

[zaj]

Ik heb het eerder de omgekeerde richting. meer dan 1/3 van mijn leven voorbij en nog niets nuttig gedaan met mijn leven.

Ok heb mooie reizen gedaan, heb een vriendin, verdienen beide goed, mooi relatief groot huis, mooie tuin, ... maar uiteindelijk vul ik 80% van mijn tijd met slapen, gaan werken, en met het geld dat we verdienen investeren we in ons huis wat dan weer gewoon extra werk en onderhoud is.

De oneindige rat race naar meer bezit en luxe. ik ga er elk jaar op vooruit maar voel me niet gelukkiger. uiteindelijk gaat 80-90% van mijn vrije tijd naar gamen en tv kijken en dat kan iemand die dopt ook lol.

Ik ben echt jaloers op mensen met doelen en zotte ambities. dat heb ik allemaal niet. Of mensen die gelukkig worden van kleine dingen. Mijn broer is een simpele garagist en zijn doel was een 2dehands porsche boxter. Hij heeft die nu enkele jaren en is dolgelukkig. ook al heeft die hem maar 10k gekost.


En als ik iets "bereik "wil ik altijd meer en beter. Bijvoorbeeld ons huis. Ik kom uit een gezin die in sociale woning gewoond heeft en nu heb ik mijn eigen volledig gerenoveerde HOB waar zij en ik als kind/puber alleen maar van konden dromen. VOor mij is dat ondertussen normaalste zaak van de wereld en nu wil ik binnen dit en 10 jaar een nieuwbouw villa met o.a. Home theater kunnen zetten

Ik besef dat ik alles heb wat ik wil en toch is het langs een kant niet genoeg of haal ik de voldoening er niet uit.


Ik moet wel zeggen ( en ik weet dat ik mezelf tegenspreek) : De eerste 2 jaar wow spelen als puber is wel iets waar ik vol nostalgie naar terugkijk. Crack is niets tegen die verslaving toen . Ik zou het zo opnieuw doen inclusief de gebuisde schooljaren en verwaarloosde liefjes . worth it every minute. Er zijn maar weinig games die mij datzelfde gevoel terug kunnen geven. Al zeker niet voor zo lang. Niets dat die magie kan reproduceren.

Als ik dan bepaalde dingen van vroeger probeer/herbekijk zoals retro games, tv series/films waar ik dol van was als kind, en merk hoe gedateerd die dingen zijn en eigenlijk niet meer leuk zijn of te kinderachtig dan heeft dat daar bovenop die herinnering nog eens verpest ook

 

[glashelder]

Openingspost doet me aan dit denken:

Ik heb daar eigenlijk totaal geen last van. Ik ben precies de uitzondering.

Ik ook niet hoor. Ik heb ook genoeg zotte shit meegemaakt dat ik nu (op mijn 38ste) denk ha, eens wat rust

Maar ik denk dat het een vaak voorkomend iets is (zie, in 1982 al!). Het leven leven, huisje boompje beestje zoals er staat, en dan 'is dit alles?' Ik heb heel dat standaard riedeltje nooit gedaan, geen typische tijdlijn met alles in de 'juiste' volgorde dus ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vanalles mis of nog wil doen of terug wil naar x of y tijd.

 

[Slyke]

Openingspost doet me aan dit denken

Inderdaad, je kan mijn gedachten lezen.
Was de post hierboven van @zaj aan het lezen, nog voor ik jouw post zag, en ik kreeg volledig het gevoel van dit nummer ("we hebben alles, een kind, een huis, een auto en elkaar. Maar weet je, lieve schat, wat het geval is? Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar").
Om dan ergens rond uw 74ste, zoals Henny, opeens te moeten gaan en te bedenken dat het inderdaad 'niet meer was dan dat'.

 

[gamer5]

Ik ben echt jaloers op mensen met doelen en zotte ambities. dat heb ik allemaal niet. Of mensen die gelukkig worden van kleine dingen. Mijn broer is een simpele garagist en zijn doel was een 2dehands porsche boxter. Hij heeft die nu enkele jaren en is dolgelukkig. ook al heeft die hem maar 10k gekost.

En als ik iets "bereik "wil ik altijd meer en beter. Bijvoorbeeld ons huis. Ik kom uit een gezin die in sociale woning gewoond heeft en nu heb ik mijn eigen volledig gerenoveerde HOB waar zij en ik als kind/puber alleen maar van konden dromen. VOor mij is dat ondertussen normaalste zaak van de wereld en nu wil ik binnen dit en 10 jaar een nieuwbouw villa met o.a. Home theater kunnen zetten

Ik denk dat je wel doelen en ambities hebt

 

[zaj]

Ik denk dat je wel doelen en ambities hebt

Goh ja ik heb het eerder op iets als een iron man te kunnen lopen. Iedereen kan geld oppotten voor iets te kopen

 

[gamer5]

Goh ja ik heb het eerder op iets als een iron man te kunnen lopen. Iedereen kan geld oppotten voor iets te kopen

Iedereen kan trainen om de iron man te lopen

 

[Tonerider]

Ideaal topic om de songtekst van Time - Pink Floyd nog eens te quoten

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way
Kicking around on a piece of ground in your hometown
Waiting for someone or something to show you the way

Tired of lying in the sunshine, staying home to watch the rain
You are young and life is long, and there is time to kill today
And then one day you find ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun

And you run, and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way but you're older
Shorter of breath and one day closer to death

Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I'd something more to say

Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
It's good to warm my bones beside the fire

Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells

Ik blijf het leven iets heel vreemd vinden. Geboren worden om te sterven. Als kind en tiener uitkijkend naar ouder worden, volwassen zijn, om dan eenmaal je het bent te ondervinden dat het toch ook niet alles is en je jeugd eigenlijk nog best een redelijk goede periode was (als je iets of wat deftige ouders had). Al die keuzes in je leven; had ik maar contact gehouden met dat meisje, had ik maar een andere richting gevolgd, wat als ik alleen was gebleven in plaats van te trouwen, ... Al die kronkels op je levenspad, om dan op een bepaald moment te voelen dat er niet veel meer overschiet, jeugdhelden die sterven, nostalgie die afbrokkelt en the best is yet to come is waarschijnlijk niet meer van toepassing.
En als je morgen sterft, of binnen 10, 20 of dertig jaar, dan is alles weg, je keuzes, je verdriet, je liefde, het was eigenlijk allemaal niets.

 

[zino]

Openingspost doet me aan dit denken:

Ik ook niet hoor. Ik heb ook genoeg zotte shit meegemaakt dat ik nu (op mijn 38ste) denk ha, eens wat rust

Maar ik denk dat het een vaak voorkomend iets is (zie, in 1982 al!). Het leven leven, huisje boompje beestje zoals er staat, en dan 'is dit alles?' Ik heb heel dat standaard riedeltje nooit gedaan, geen typische tijdlijn met alles in de 'juiste' volgorde dus ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vanalles mis of nog wil doen of terug wil naar x of y tijd.

Het is niet dat ik niet geleefd heb , integendeel... Ik word dikwijls aangesproken over hoe ik in mijn jeugd en uitgangsleven was bv. Ook soms over het randje.
Misschien is het meer dat ik nu het gevoel heb dat het wat stil valt. Als mijn 2 kinderen wat meer op zichzelf leven komt er waarschijnlijk terug wat meer tijd om andere dingen te doen. We zien wel.
Het leven is inderdaad een aaneenschakeling van keuze's maken. Ik heb zeker geen verkeerde gemaakt maar wat als ik hier en daar een andere keuze had gemaakt? Ik mag er gewoon niet teveel bij stilstaan denk ik...

 

[Sylverscythe]

Maar ik denk dat het een vaak voorkomend iets is (zie, in 1982 al!). Het leven leven, huisje boompje beestje zoals er staat, en dan 'is dit alles?'

Is dat niet een beetje de basis van een quarterlife crisis, of midlife crisis, of het "oud zot". Zo dat gevoel van "is dit het nu"? Ik heb toch de indruk dat het vaak zo een beetje dat onbehagen is omdat alles rustig voortkabbelt (naar het einde toe).

 

[Archaos]

Dat is gewoon ook een gevoel dat ongetwijfeld meer speelt dan bij de mensen van 'vroeger'. In onze contreien hoef je niet meer onder de kerktoren te blijven en is er heel veel mogelijk (als je financieel bepaalde middelen hebt, al hoef je zeker ook niet 'rijk' te zijn). We hebben hier ook de luxe (de meesten van ons) om met zo'n zaken bezig te kunnen zijn en niet louter en alleen te moeten kijken naar voedsel en onderdak.

Iedereen moet een bucket-list hebben van 50 of 100 punten, iedereen moet ambitie hebben, iedereen moet een passie hebben, iedereen moet veel kennissen en vrienden hebben, iedereen ziet wat anderen allemaal hebben of waar anderen allemaal naartoe reizen via sociale media, ...

We hebben allemaal meer de neiging om 'veel' te moeten hebben of om 'veel' te moeten beleven. Of we denken vooral dat we dat allemaal moeten hebben of beleven.

We zijn gewoon minder snel 'content' denk ik.


Voor mezelf helpt al zeker een bepaalde 'nuchterheid'. Ik geloof niet in een bepaalde 'zin des levens'. We zijn hier puur door een toevalligheid, we levens ons leven, en we sterven uiteindelijk. Klaar.

Onderweg kan je maar beter zien dat je je wat amuseert en goed en gezond kan leven, dat je andere mensen in je omgeving (zeker je naasten) ook een zo goed mogelijk leven kunt bezorgen of alvast niet tegenwerkt. De ene wil zich misschien belangrijk maken binnen zijn/haar directe omgeving, de andere binnen zijn/haar gemeenschap, nog iemand anders op nog veel grotere schaal.

Voor de rest hangt het natuurlijk af wat je zélf belangrijk vindt. Dat is voor iedereen anders. Maar we leggen de lat soms gewoon te hoog, en al te vaak wordt dat onnodig ingegeven door (te kijken naar) onze omgeving.

 

[Sylverscythe]

Dat is gewoon ook een gevoel dat ongetwijfeld meer speelt dan bij de mensen van 'vroeger'. In onze contreien hoef je niet meer onder de kerktoren te blijven en is er heel veel mogelijk (als je financieel bepaalde middelen hebt, al hoef je zeker ook niet 'rijk' te zijn). We hebben hier ook de luxe (de meesten van ons) om met zo'n zaken bezig te kunnen zijn en niet louter en alleen te moeten kijken naar voedsel en onderdak.

Iedereen moet een bucket-list hebben van 50 of 100 punten, iedereen moet ambitie hebben, iedereen moet een passie hebben, iedereen moet veel kennissen en vrienden hebben, iedereen ziet wat anderen allemaal hebben of waar anderen allemaal naartoe reizen via sociale media, ...

We hebben allemaal meer de neiging om 'veel' te moeten hebben of om 'veel' te moeten beleven. Of we denken vooral dat we dat allemaal moeten hebben of beleven.

We zijn gewoon minder snel 'content' denk ik.


Voor mezelf helpt al zeker een bepaalde 'nuchterheid'. Ik geloof niet in een bepaalde 'zin des levens'. We zijn hier puur door een toevalligheid, we levens ons leven, en we sterven uiteindelijk. Klaar.

Onderweg kan je maar beter zien dat je je wat amuseert en goed en gezond kan leven, dat je andere mensen in je omgeving (zeker je naasten) ook een zo goed mogelijk leven kunt bezorgen of alvast niet tegenwerkt. De ene wil zich misschien belangrijk maken binnen zijn/haar directe omgeving, de andere binnen zijn/haar gemeenschap, nog iemand anders op nog veel grotere schaal.

Voor de rest hangt het natuurlijk af wat je zélf belangrijk vindt. Dat is voor iedereen anders. Maar we leggen de lat soms gewoon te hoog, en al te vaak wordt dat onnodig ingegeven door (te kijken naar) onze omgeving.

Volledig akkoord hoor, ik denk dat velen in onze maatschappij zichzelf wat ongelukkig maken omdat er zoveel "kan" vandaag, en er zoveel mogelijkheden zijn, dat je indruk krijgt dat jouw bestaan maar saai en alledaags is. Daar komt dan nog bij dat we het instrument van ons eigen ongeluk hebben ontwikkeld: sociale media geleid door algoritmes die content pushen omdat er naar gekeken wordt, dus liefst spectaculair en controversieel.

Terwijl geluk vaak samengaat met een appreciatie voor je huidige situatie.

Hierbij aansluitend, toen ik een jaar in de VS werkte ook wel wat gedate met iemand voor ik mijn huidige vrouw leerde kennen. Had ik toen wat minder "bang" geweest had ik er misschien gewoond. Daar toen ook een lezig bijgewoond van een prof. uit Kazachstan die vooral wetenschappers wou recruteren om een nieuwe prestige-universiteit in de hoofdstad te bevolken (tja, halve dictatuur met olie), daar ook wel even over getwijfeld. Ik heb jaren Russisch in avondschool gedaan dus dat leek me echt wel een leuk avontuur (andere tijden i.v.m. Rusland).
... En uiteindelijk woon ik nu terug waar ik ben vertrokken, en kan ik daar eens over mijmeren.

 

[TheReaper73]

Openingspost doet me aan dit denken:

Ik ook niet hoor. Ik heb ook genoeg zotte shit meegemaakt dat ik nu (op mijn 38ste) denk ha, eens wat rust

Maar ik denk dat het een vaak voorkomend iets is (zie, in 1982 al!). Het leven leven, huisje boompje beestje zoals er staat, en dan 'is dit alles?' Ik heb heel dat standaard riedeltje nooit gedaan, geen typische tijdlijn met alles in de 'juiste' volgorde dus ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vanalles mis of nog wil doen of terug wil naar x of y tijd.

Geweldig nummer

 

[anonymousMF]

Ik heb er ook niet echt last van.

Ik herriner me eigenlijk heel weinig van vroeger. Heb precies zo een rolling window van 5 jaar en alles ervoor kan ik me maar vaag herinneren. En de herrineringen die ik heb voelen eerder als een lijst van feiten aan die iemand anders heeft meegemaakt.

En als ik oude foto's kijk roept dat ook niet echt emoties op. Ik heb soms van 'ik herriner me dat ik dat toen vrij X vond', maar meer als feit en als buitenstaander die er op kijkt. De emotie zelf voel ik niet (terwijl bij events van bv 2 jaar geleden ik dat wel heb) ?

Kan iemand zich hier in vinden ? Heb dat bij anderen nog niet echt gehoord. Met dementie in de familie doet me dat bijna wat denken dat ik ook tot dementie gedoemd ben op termijn .

 

[Charon]

Bij dementie is het wel omgekeerd, dan gaat ge u alles uit uw kindertijd haarscherp herinneren, maar niks meer van wat dertig seconden geleden gebeurd is.

OT: 't is goed geweest zoals het was. Zeer veel gefeest en legendarische feestjes georganiseerd. Maar ik zou het nu niet meer kunnen. Doorzakken kost me tegenwoordig nen dag of twee recuperatie.

Maar ik sta niet stil bij het verleden.

 

[Tonerider]

ik ben ook heel slecht in dingen onthouden. Veel mensen kunnen de juffrouwen/meesters van hun kleuterjaren gewoon bij naam noemen... ik weet daar niks meer van. Vanaf mijn 10 jaar heb ik zo wat herinneringen van het school (maar als het er vijf zijn zal het veel zijn), same voor de rest van de jaren. Buiten de pesterijen en zo enkele gebeurtenissen, weet ik eigenlijk heel weinig van mijn schooljaren. Het vijfde en zesde middelbaar, dat zijn de jaren waar ik nog meeste van herinner, misschien omdat het wel twee heel toffe jaren waren (de klasgenoten, het studeren wat minder).
En ook van mijn later leven vergeet ik gewoon heel veel. Zelfs van de donkerste periode uit mijn leven zou ik geen nauwgezette reconstructie/tijdlijn meer kunnen maken en dat is nog maar 2-4 jaar geleden.
Algoed dat ik nog foto's heb waardoor ik mijn leven een beetje kan herbekijken...
M.a.w. mijn geheugen is gewoon een zeef, ook in het dagelijks leven. Ik kan met iemand nieuw een uur staan praten hebben en die de volgende dag al niet meer herkennen

Mijn schrik is wel dat ik het verleden zwarter maak dan het is. Avondland sprak hier over het romantiseren, maar ik heb soms schrik dat ik het juist andersom doe. Mijn jeugd was niet zo bijzonder goed, vooral door een vader die eigenlijk weinig om ons gaf en weinig met ons bezig was, maar soms twijfel ik of ik het in mijn gedachten niet erger heb gemaakt dan het was. Langs de andere kant: als ik met mijn moeder praat over het verleden, heb ik ook wel soms het gevoel dat ik van veel niet afwist en dat hij eigenlijk nog erger was dan ik het me herinner. Anyway: hij leeft nog (is ondertussen 84), maar kheb hem al +20 jaar niet meer gesproken en een gesprek gaat er nooit meer van komen, dus het verleden zal blijven zoals ik het me nu herinner.