Is dat juist niet de paradox van gierig zijn en oppotten? Ik ken ook mensen die elke cent in vier zouden bijten, en bijna hun hele loon oppotten. Maar wat schikken die dan eigenlijk te doen met al dat spaargeld als ze niets kunnen uitgeven?
Je moet maar eens kijken naar de "wat zou je doen als je de lotto won" thread. Heel veel mensen die daar zeggen "ik zou gewoon blijven werken en niks veranderen, en alles investeren". Dan ben je dus uw geld aan het investeren om nog meer geld te hebben om nooit op te doen...
Vandaar dat ik ook liever Win for Life zou winnen dan de Lotto eigenlijk, puur om het psychologisch effect dat dat niet eindig is.
Maar dan zeg ik "Win for life is niet geïndexeerd, binnen 30 jaar is 2000€/maand niks meer"... En daarom win ik véél liever de Lotto, maar ik zou wel gewoon luxueus leven...
Ik vind eigenlijk ook wel dat de mainstream media en de overheid zich wat schuldig maken - het vooruitzicht van pensioen in België wordt overheerst door:
Ofwel dan direct een lening aangaan van €2000/maand en daar vastgoed mee zetten en verhuren zodat je die huurprijs soms kunt indexeren
Ook juist.
Ik herinner mij nog altijd de quote van iemand uit 'The Sky Is The Limit': "Rijk zijn is niet plezant, maar rijk worden is wel plezant."
Ik denk dat velen ook als ideaalbeeld het klassiek rentenieren hebben: een hoop geld ergens op een veilige spaarrekening of defensief aandelenfonds en leven van interest of dividend, gewoon omdat dit mentaal gezien compleet veilig is en het nooit "opraakt".
Inderdaad, dat is mijn doel. Om vanaf mijn 40e of 50e een extra inkomst te hebben uit het belegd vermogen. Nu is het allemaal oppotten zodat dat vermogen stijgt, maar vanaf dan zou ik dat geld willen gaan spenderen aan dingen in mijn leven.
Als kinderen zomaar alles cadeau krijgen van de ouders, leren ze de waarde van geld niet kennen (hoewel dat binnenkort niet meer veel zal zijn tegen de inflatie die maar blijft stijgen
Dat is eigenlijk gewoon een perpetuiteit en wel degelijk eindig in het huidige klimaat:
Maar dat is toch klassiek die generatie, opgegroeid relatief kort na de oorlog met ouders die soms nog trauma's hadden daarvan. Ik heb bij mijn grootouders en ook vader wel vaker dat soort zaken gezien. Vaak ook op onnozele zaken willen besparen voor een halve euro, terwijl er dan over grotere aankopen of bv. energiecontracten niet wordt nagedacht. Ook allemaal enkel vertrouwen in de spaarrekening of cash, misschien nog een kasbon als ze avontuurlijk waren.
De definitie van 'leven' is voor iedereen ook anders natuurlijk. Ik kan gerust meer uitgeven en mijn levensstandaard verhogen, maar ik denk liever op lange termijn. En het is niet dat ik nu ongelukkig ben met mijn financiële status.
Hier zelfde liedje, nooit is er op reis gegaan en zelfs restaurantbezoeken waren er enkel als het echt moest. Hopen cash op de spaarrekeningen, maar als je ze spreekt over schenkingen of andere fiscaal interessante manieren om het geld naar de jongere generaties over te hevelen willen ze er niet van weten. Niemand van de kinderen weet juist bij welke banken dat geld allemaal zit, enige dat we weten is dat er al decennia lang een enorme som staat op "het groen boekske". Als ze sterven zal er een serieuze lap aan erfenisrechten mogen betaald worden na dat via de notaris uitgezocht is waar dat geld allemaal zit. Echt knappe verdienste zo een leven.
Tja, bij mijn ouders snap ik dan weer perfect waarom ze nu nog niets regelen: al mijn grootouders zijn gestorven aan kanker. De kans zit erin dat ook 1 of beide dus behandelingen nodig zal hebben, aanpassingen aan het huis, bepaalde diensten zal moeten betalen, al dan niet langdurig,...
Hier was het ook redelijk tragisch.
