Aangezien het vandaag het wielerhoogtepunt is voor de amateurrenner in Vlaanderen, ben ik gisteren eens richting de Ardennen getrokken. Mijn officiele Ardeense ontmaagding.
Als Limburger had ik vooral ervaring met de hellingen waar je op een minuut of twee wel boven bent, dus ik was wel benieuwd naar wat de Ardennen in petto hebben. Met een dagje klimmen in en rond Girona in het achterhoofd - ook al zijn we intussen vijf jaar verder - een op het eerste zicht oké
ritje ingepland.
Nu hoe is de dag gelopen?
Long story short:
Short story long: het weer was in ieder geval perfect. Regen, wind, gevoelstemperatuur van 8 tot -64 graden celcius. Ideaal voor de Flandrien die diep in me verscholen zit. Nadat de fiets in de gietende regen in elkaar was gezet op pad gegaan. Zoals verwacht geen trap moeten geven door de lange afdaling tot de voet van de eerste klim. Het eerste stuk is moordend, zo schreef de auteur van de route, met stukken tot 20% (Coté du Pied Monti - Cotacol nr 636). En moordend was het. Voor ik het goed en wel besefte had ik voet aan grond gezet: ging ik mezelf echt zo opblazen op ocharm de eerste klim? Ongeziene ervaring dit. Heerlijke reality check wel. Even stilstaan en kijken naar de hellingsgraad was echt confronterend. Nu goed. Misschien schuilt er wel een duatleet in me want de wandeling ging wel bijzonder vlot.
Het verdere verloop van de tocht verliep vlot. Mooie uitzichten, af en toe een uitdagende klim, maar het ging best goed. Ik kreeg het gevoel dat het klimmen steeds beter ging. Logisch, want zoals gesteld, het is niet alsof je van in Vlaanderen veel klimervaring krijgt!
Voor ik het goed en wel besefte bevond ik me in La Roche. Meteen te herkennen aangezien in La Roche de enige honderd meter deftig asfalt van Wallonië te vinden is. Mijn date stond daar op mij te wachten, haar naam was de Col d'Haussire. De zogenaamd zwaarste klim van België, en jongen wat heb ik afgezien zeg. Ik zou kunnen stellen dat de opvolging aan hellingen al een stuk van mijn benen had afgesneden, maar de waarheid is dat ik toch gewoon te zwak was. Tot driemaalmaal toe even voet aan grond gezet om even op adem te komen. Even dacht ik dat ik de haan was voor iemands verraad, maar toch niet, de benen wilden het gewoon niet. Uiteindelijk wel boven geraakt zonder een centimeter te wandelen, dus kom, ik ga toch gewoon stellen dat ik tot boven ben gereden. Gewoon niet in één keer. De eindeloosheid van het laatste stuk ga ik niet snel vergeten. Op die momenten wel gevloekt dat ik totaal niet bijhoud wat de lengte van de klim is en hoe lang het nog is. Hoe kan ik anders mijn inspanning verdelen? PJ toch, gebruik je verstand in het vervolg!
De overige decakilometers van de rit waren wel weer fantastisch. Leuke afdalingen, fijne baantjes, en automobilisten die meer dan een meter afstand houden bij het voorbijsteken. Love it.
Het moet van mijn eerste
lange rit geleden zijn dat ik nog zo moe was van
ocherm 50kilometer, en toen had ik zelfs geen 1100hm in de benen. Een paar heerlijke reality-checks, mooie uitzichten, en gewoon een fantastisch avontuur vergezeld door de regen en sporadische zon. Ik heb me kostelijk geamuseerd. Ze gaan me daar zeker terugzien in de Walen, al ga ik dan beter nadenken over mijn rit en me misschien toch op zijn minst mentaal voorbereiden op het klimmen. Eindelijk kan ik eens inschatten wat het is om klimmen van 14-20% te beklimmen, dus de ervaring om de arbeiders van de weg de Stockeu te zien opkruipen ga ik nog meer naar waarde kunnen schatten.
Obligatoire foto: