Burnout ervaringen, verhalen...

[Slyke]

Dit vind ik zo een absurde uitspraak.
Iemand met een zware burn-out of depressie is zichzelf helemaal kwijt.
De partner/geliefden/familie (en ik heb ook aan die kant gestaan dus ik weet wat het is om te moeten leven met iemand die zo moet lijden en de nodige shit eraan gekoppeld te moeten opkuisen) is... Zijn partner kwijt in het slechtste geval.
Hoe je zo iets in een weegschaaltje kan smijten om dan te zeggen dat de ander het meest te lijden heeft, snap ik oprecht niet.

Heb het jaren terug zien gebeuren in naaste omgeving: tante valt in zware depressie (weliswaar niet-werkgerelateerd) met als resultaat dat nonkel zichzelf volledig wegcijfert en zijn leven jaren ten dienste van haar stelt.
Zij is inmiddels, ogenschijnlijk, redelijk goed hersteld, terwijl hij een schimp is van zichzelf en nog steeds aan het 'verwerken' en lijden is (waarbij de joie de vivre totaal is verdwenen, zonder daarbij van depressie te spreken langs zijn kant).
Uiteraard weet je nooit wat er binnenshuis, binnen de 4 muren, allemaal speelt en mogelijks hebben andere factoren nog een impact gehad.

Om maar te zeggen dat een 'mantelzorger' gerust ook mag erkend worden als lijder, maar je hebt gelijk dat het veelal niet kan afgewogen worden (en in sé hoeft dat ook niet).

In dat opzicht was het bericht dan ook bedoeld als het spreekwoordelijke hart onder de riem voor het verhaal hierboven en dat hij zichzelf zeker niks hoeft te verwijten (wat betreft de negatieve gevoelens die bij hem opduiken als mantelzorger).

 

[Mulan]

Het is absoluut een feit dat partners en/of kinderen ook enorme lasten meesleuren in zo een verhaal. Zowat alle verhoudingen vallen weg. Als partner of kind word je in een soort ouderrol geduwd die enorm veel zorg moet geven, wat niet zelden met frustraties/verwijten aan beide kanten gepaard gaat. De taakverdeling moet compleet anders, de communicatie moet compleet anders, alles moet plots anders.
Een breuk is dan niet zelden het geval, volgens mijn psychiater is het ook absoluut niet zeldzaam dat wanneer het met de eerste beter begint te gaan, de 2de die veel zorg heeft gedragen, plots instort...

 

[CaseBlue]

Het is absoluut een feit dat partners en/of kinderen ook enorme lasten meesleuren in zo een verhaal. Zowat alle verhoudingen vallen weg. Als partner of kind word je in een soort ouderrol geduwd die enorm veel zorg moet geven, wat niet zelden met frustraties/verwijten aan beide kanten gepaard gaat. De taakverdeling moet compleet anders, de communicatie moet compleet anders, alles moet plots anders.
Een breuk is dan niet zelden het geval, volgens mijn psychiater is het ook absoluut niet zeldzaam dat wanneer het met de eerste beter begint te gaan, de 2de die veel zorg heeft gedragen, plots instort...

Herkenbaar

Instorten is veel gezegd, maar nu het allemaal een beetje beter gaat met haar, voel ik een soort... terugslag.

 

[ThomasMore]

Sorry maar dat is echt zo kort door de bocht maar ik respecteer uw mening.

Ik rijd liever rond met een Porsche Panamera dan een Suzuki Vitara. Ik kom liever s'avonds thuis aan in een huis waar ik naar op kijk met een mooie oprit dan ik mijn wagen ergens moet parkeren op 10 minuten afstand en voorbij lugubere types moet voorbij wandelen of nog een uur op de bus moet zitten. Dat is helaas maar mogelijk op de manier waarop ik bezig ben. Het is niet dat ik hier zo elke avond bezig ben, ik ga vaak ook tafelen in mooie restaurants met mijn gezin of met vrienden en dat draagt ook vaak een kaartje mee. Nogmaals de levensstijl is mogelijk door ook alleen op een bepaald type van werken. Ik weet dat ik hier ook de gevolgen dan van zal dragen.

Dit is ander wel even kort door de bocht...

Je kan je ook luxe permitteren door een carrière en je mentale/fysiek welzijn te balanceren. Dat de luxueuze levensstijl enkel mogelijk is door een "bepaald type van werk" klopt niet he.

Voldoende voorbeelden van organisaties en bedrijven waar zelfs de absolute top niet meer aan dat macho gedrag van uren kloppen moet voldoen.

Het is zoals @cege zegt (met wie ik het eindelijk eens ben : je grenzen bewaken voor nuttelozen meetings en dergelijke is absoluut noodzakelijk in bepaalde corporate omgevingen.

 

[Tagliata]

Dit is ander wel even kort door de bocht...

Je kan je ook luxe permitteren door een carrière en je mentale/fysiek welzijn te balanceren. Dat de luxueuze levensstijl enkel mogelijk is door een "bepaald type van werk" klopt niet he.

Voldoende voorbeelden van organisaties en bedrijven waar zelfs de absolute top niet meer aan dat macho gedrag van uren kloppen moet voldoen.

Het is zoals @cege zegt (met wie ik het eindelijk eens ben : je grenzen bewaken voor nuttelozen meetings en dergelijke is absoluut noodzakelijk in bepaalde corporate omgevingen.

Macho gedrag van uren kloppen Wat een woordgebruik. Denk dat er geen enkele persoon graag uren staat te kloppen ook al wordt hij ervoor betaald hoor. In sommige sectoren is het dat er zo veel werk is, ondanks delegeren, dat er uren moeten geklopt worden om het rond te krijgen. Andere sectoren is dat gewoon mogelijk om te zeggen dat genoeg genoeg is, en voila. Ik spreek hier over mijn werk, mijn leven, dat mijn luxe alleen maar mogelijk is door zo te werken.

In mijn sector zitten we gewoon met deadlines, die praktisch onmogelijk zijn maar toch te lukken zijn door lange uren te kloppen. Je kunt altijd zeggen dat je dan grenzen moet bewaken en moet leren nee zeggen maar dan staat de andere concullega gewoon te wachten om die job aan te nemen en ben je de klant gewoon kwijt. Bij mij zitten de klanten gewoon aan de deur te kloppen wegens de service en de flexibiliteit. Zo zijn er veel al overkop gegaan of hem ik ze binnengekregen omdat er eens een nieuwe afgestudeerde (coach gedoe) binnen wandelde in het bedrijf en het allemaal is ging uitleggen dat meetings zo moesten gebeuren en er moest gewerkt worden binnen die uren en klanten opgevoed moesten worden (deels wel gelijk). Resultaat: minder omzet, klantenverlies, snoeien in het volk waaronder hijzelf. Is allemaal zeer mooi op papier en in bepaalde bedrijven maar hier niet.

Het is allemaal zo makkelijk om afstand dit te zeggen dat je grenzen moet bewaken maar dat is echt niet gemakkelijk.

 

[rubenvb]

Macho gedrag van uren kloppen Wat een woordgebruik. Denk dat er geen enkele persoon graag uren staat te kloppen ook al wordt hij ervoor betaald hoor. In sommige sectoren is het dat er zo veel werk is, ondanks delegeren, dat er uren moeten geklopt worden om het rond te krijgen. Andere sectoren is dat gewoon mogelijk om te zeggen dat genoeg genoeg is, en voila. Ik spreek hier over mijn werk, mijn leven, dat mijn luxe alleen maar mogelijk is door zo te werken.

In mijn sector zitten we gewoon met deadlines, die praktisch onmogelijk zijn maar toch te lukken zijn door lange uren te kloppen. Je kunt altijd zeggen dat je dan grenzen moet bewaken en moet leren nee zeggen maar dan staat de andere concullega gewoon te wachten om die job aan te nemen en ben je de klant gewoon kwijt. Bij mij zitten de klanten gewoon aan de deur te kloppen wegens de service en de flexibiliteit. Zo zijn er veel al overkop gegaan of hem ik ze binnengekregen omdat er eens een nieuwe afgestudeerde (coach gedoe) binnen wandelde in het bedrijf en het allemaal is ging uitleggen dat meetings zo moesten gebeuren en er moest gewerkt worden binnen die uren en klanten opgevoed moesten worden (deels wel gelijk). Resultaat: minder omzet, klantenverlies, snoeien in het volk waaronder hijzelf. Is allemaal zeer mooi op papier en in bepaalde bedrijven maar hier niet.

Het is allemaal zo makkelijk om afstand dit te zeggen dat je grenzen moet bewaken maar dat is echt niet gemakkelijk.

"mijn sector"

Soms betekent grenzen bewaken ook gewoonweg in een andere sector werken he.
Uiteindelijk verdient er niemand aan al die overuren zoveel als de eigenaar van je bedrijf (of het nu aandeelhouders zijn of de baas zelf).
Als jij je wil uitsloven voor de penny on the dollar die je daarbij verdient (kan nog altijd veel pennies zijn he) is dat zeker je keuze, maar het punt van de anderen blijft wel staan: als je je daardoor compleet de prak in werkt fysiek/mentaal ga je er binnen de kortste keren wel anders over gaan denken. En het is gemakkelijk gezegd dat je daar zelf tegen kunt en niet te ver gaat totdat het effectief zo ver is.

 

[Mulan]

Het is allemaal zo makkelijk om afstand dit te zeggen dat je grenzen moet bewaken maar dat is echt niet gemakkelijk.

Op hier en daar een uitzondering na, zijn er hier maar weinig die zullen zeggen dat het makkelijk is. Maar het is wel altijd een optie.
De makkelijkste manier is vaak door een andere werkgever te kiezen. Maar veel mensen durven dat niet: het onbekende schrikt hen af, gaan ze dan niet verder moeten pendelen? Oei, het loonpakket is minder (maar per gewerkt uur zouden ze net wèl meer verdienen... ),... En zo blijven ze maar presteren in een systeem dat niet aansluit bij hen.

 

[Tagliata]

Op hier en daar een uitzondering na, zijn er hier maar weinig die zullen zeggen dat het makkelijk is. Maar het is wel altijd een optie.
De makkelijkste manier is vaak door een andere werkgever te kiezen. Maar veel mensen durven dat niet: het onbekende schrikt hen af, gaan ze dan niet verder moeten pendelen? Oei, het loonpakket is minder (maar per gewerkt uur zouden ze net wèl meer verdienen... ),... En zo blijven ze maar presteren in een systeem dat niet aansluit bij hen.

Klopt volledig.

"mijn sector"

Soms betekent grenzen bewaken ook gewoonweg in een andere sector werken he.
Uiteindelijk verdient er niemand aan al die overuren zoveel als de eigenaar van je bedrijf (of het nu aandeelhouders zijn of de baas zelf).
Als jij je wil uitsloven voor de penny on the dollar die je daarbij verdient (kan nog altijd veel pennies zijn he) is dat zeker je keuze, maar het punt van de anderen blijft wel staan: als je je daardoor compleet de prak in werkt fysiek/mentaal ga je er binnen de kortste keren wel anders over gaan denken. En het is gemakkelijk gezegd dat je daar zelf tegen kunt en niet te ver gaat totdat het effectief zo ver is.

Mijn sector schrijf ik gewoon omdat ik alleen hierover kan praten. Ik ben ook in de renovatie gaan werken en dat is was niks voor mij.
3x heb ik de kans gehad om 't bedrijf over te nemen maar heb ik niet gedaan omdat er te veel zever was qua papierwerk (zaken klopte gewoonweg niet met de vorige zaakvoerder) en persoonlijk mij ook toen niet interesseerde. Na een jaar heb ik de opdracht aangepakt wel om de 8 vestigingen te leiden op montage, daar kruipt gewoon helaas veel tijd. En uiteraard zou ik dat NOOIT doen als de pennies niet correct waren, maar ik heb al gezegd dat deze perfect zijn. Echter heb ik is kunnen eten bij een ander bedrijf (zie werken) en ik wou onmiddellijk terug werken in dit bedrijf. Het ligt me gewoon. Ik moet gewoon leren relativeren, loslaten enzovoort.

 

[Oldskooler]

Ik begon zondagmorgen alweer met veel tegenzin naar de werkweek te kijken. De laatste week werken voor ik in verlof ga maar het is precies de week teveel.

Gisteravond nog wat voorbereidend werk gedaan voor vandaag. Maar door domme vergeetachtigheid heb ik een belangrijke afspraak gemist vandaag. Aannemer en klant waren not amused. Weer een enorme stresspiek toen ik het ontdekte. Voorlopig kunnen verdoezelen voor mijn baas. Nu pas vanavond iets ontdekt die ook superdringend was maar waar ik heel de dag niet aan gedacht heb. Het is eventjes pompen of verzuipen tot aan mijn verlof.

Eind deze week de riem eraf, mijn vrouwke trakteren, volle aandacht voor de kinderen en nadenken over de toekomst.



Niet 100% factureerbaar maar een kleine 90%. Een dikke 10% voor (interne) opleiding, administratie, etc.
Vetgedrukt klopt.
Loon is ongeveer € 4500 bruto/maand (met de standaard extra-legale voordelen zoals auto, hospitalisatie, MC, etc.).

Zeg eens, hoe hard word ik in 't zak gezet en hoeveel burnouts is dat waard?

Dat is eigenlijk niet eens super veel voor al de shit die je aan je hoofd hebt.

Er zijn genoeg andere jobs die dat loon + voordelen benaderen.

Bepaalde databeheerder jobs o.d..

Of stel dat je 1000 euro bruto minder hebt, netto 300 euro dan, is dat al de shit waard?

--

Recent nog weggeweest met eentje die administratief werk doet bij een provincie. Heeft een middelbaar diploma.
Sociale woning.
Een heerlijk naiëve kip. Klaagt, ja klaagt, dat ze niets te doen heeft op haar werk weer.
Amper een besef van wat stress is.

Voor elke persoon die zich zit kapot te frustreren en dik belastingen betaalt, is er wel iemand anders met de handjes open, living the good life.

 

[Meester Kweepeer]

Mijn verhaal heeft hier al eens gestaan toen ik de keuze moest maken tussen twee jobs.

4 jaar geleden begonnen als projectleider in bouw dicht bij huis. Ik wist op voorhand wel dat dit een intensieve sector was, maar achteraf gezien had ik dit nog onderschat. Het begon eigenlijk al op de eerste dag wanneer mijn collega die mij moest opleiden mij om 7u kwam halen en ik 's avonds pas weer werd afgezet om 18:30. Uiteindelijk inderdaad 4 jaar lang 10 à 12u per dag gewerkt. Maar uiteindelijk daar stopte het niet. Omdat je zoveel verantwoordelijkheid draagt, of ik het toch zo ervaarde, stopte die molen in mijn kop alsmaar minder. Het enige moment in de week dat ik echt ontspannen was, was op vrijdagavond omdat de zaterdag 100% vrij was. Tegen dat het zondagmiddag was, liep ik al weer volledig opgenaaid voor het werk van maandag. Dan vervolgens die niet aflatende stroom van (kwade) mails en telefoons waren verschrikkelijk.

De druppel was dat ik bij een zwemtraining 's avonds baantjes aan het malen was en ik besefte dat ik waarschijnlijk iets vergeten was. Ik begon plots enorm te rillen en te schudden. Eens uit het zwembad kon ik amper op mijn benen staan en ik ben met moeite thuis geraakt. Ik weet nog altijd niet of dat een paniekaanval was, maar ik vermoed het wel.

Ik ben dan naar de dokter geweest en die heeft mij direct een maand thuis gezet. De grootste oorzaak was eigenlijk de baas. Een fils à papa die geïnteresseerd was in wat het opbracht, nooit eens positieve feedback gaf en vooral meer en meer werk erbij gooide. Gelukkig heb ik daarin een soort van boeman gevonden die ik een hak wilde zetten en heb ik daar energie uit geput om direct ander werk te vinden. Nu werk ik voor de overheid en heb ik veel vrijheid. Ik had de keuze tussen kiezen voor het geld (>1000 euro per maand meer) of voor de rust.

Wat ik wel betreur is dat ik mij altijd als een stressbestendig iemand heb gezien die goed onder druk presteerde. Ik heb het gevoel dat ik dit deels verloren ben en ik weet niet of ik dit nog terug ga vinden.

 

[CaseBlue]

Mijn verhaal heeft hier al eens gestaan toen ik de keuze moest maken tussen twee jobs.

4 jaar geleden begonnen als projectleider in bouw dicht bij huis. Ik wist op voorhand wel dat dit een intensieve sector was, maar achteraf gezien had ik dit nog onderschat. Het begon eigenlijk al op de eerste dag wanneer mijn collega die mij moest opleiden mij om 7u kwam halen en ik 's avonds pas weer werd afgezet om 18:30. Uiteindelijk inderdaad 4 jaar lang 10 à 12u per dag gewerkt. Maar uiteindelijk daar stopte het niet. Omdat je zoveel verantwoordelijkheid draagt, of ik het toch zo ervaarde, stopte die molen in mijn kop alsmaar minder. Het enige moment in de week dat ik echt ontspannen was, was op vrijdagavond omdat de zaterdag 100% vrij was. Tegen dat het zondagmiddag was, liep ik al weer volledig opgenaaid voor het werk van maandag. Dan vervolgens die niet aflatende stroom van (kwade) mails en telefoons waren verschrikkelijk.

De druppel was dat ik bij een zwemtraining 's avonds baantjes aan het malen was en ik besefte dat ik waarschijnlijk iets vergeten was. Ik begon plots enorm te rillen en te schudden. Eens uit het zwembad kon ik amper op mijn benen staan en ik ben met moeite thuis geraakt. Ik weet nog altijd niet of dat een paniekaanval was, maar ik vermoed het wel.

Ik ben dan naar de dokter geweest en die heeft mij direct een maand thuis gezet. De grootste oorzaak was eigenlijk de baas. Een fils à papa die geïnteresseerd was in wat het opbracht, nooit eens positieve feedback gaf en vooral meer en meer werk erbij gooide. Gelukkig heb ik daarin een soort van boeman gevonden die ik een hak wilde zetten en heb ik daar energie uit geput om direct ander werk te vinden. Nu werk ik voor de overheid en heb ik veel vrijheid. Ik had de keuze tussen kiezen voor het geld (>1000 euro per maand meer) of voor de rust.

Wat ik wel betreur is dat ik mij altijd als een stressbestendig iemand heb gezien die goed onder druk presteerde. Ik heb het gevoel dat ik dit deels verloren ben en ik weet niet of ik dit nog terug ga vinden.

Je bent wie je bent, dat gaat niet zomaar weg hoor, geen zorgen.

Maar wat jij had was geen "drukke job" het was "uw leven is uw job". En dat je daar een terugslag van krijgt is normaal.

 

[Waelvis]

Een kleine update, maar vooral een belangrijke vraag. Ik kan elke opinie gebruiken.


Het gaat dag per dag beter met mij. Ik ben veel rustiger en heb steeds meer en meer zin in vanalles. Tot 2 weken geleden geraakte ik quasi niet voor 3u in slaap. Tegenwoordig slaap ik veel sneller en ook word ik geen 30 keer per nacht wakker.
Ik ben overdag ook opvallend minder moe. Ik heb me de afgelopen 15j niet zo uitgeslapen gevoeld als de laatste 2 weken nu.
Door thuis te zitten heb ik nu ook tijd om de waslijst aan klusjes en andere dingen in huis eindelijk eens bij te werken. Velen ervan loop ik al jaren achter op schema. Zien dat de hoop werk dag per dag kleiner wordt helpt me mentaal enorm vooruit.

Ondertussen ook al 2x naar de psycholoog geweest. Daar al wel enkele zaken geleerd die me helpen. Voorlopig vooral richting verwerken van de burn-out, lichtjes m'n laag zelfbeeld aangekaart ende andere zaken waarmee ik struggle gaan we ook zeker nog aan werken.


Maar, nu de vraag.
Ik had een ziekteverlenging gekregen tot 31/10. En mocht in m'n nieuwe functie starten vanaf 1/11.
Maar vorige week keek ik toevallig eens in m'n werkmail en zag dat ik een mail had ivm m'n overplaatsing naar de nieuwe dienst. De datum werd aangepast naar 1/10, een maand vroeger dus. (Allicht omdat ze me door m'n ziekte toch niet meer kunnen mis/gebruiken).
En gisterenmiddag kreeg ik plots een mail van m'n nieuwe leidinggevenden met de vraag wanneer ik zou kunnen starten bij hen zodat ze alles kunnen regelen voor m'n laptop, opleiding, toegang tot het gebouw,...

Nu twijfel ik enorm wat ik zou doen.

1) m'n huidige ziekte behouden en starten op 1/11 (2/11 eigenlijk)
2) het werk vroeger hernemen en daar starten op 1/10.


Redenen voor 1:
- Hoe langer ik thuis zit, hoe sterker ik mentaal ga staan, hoe uitgeruster ik ga zijn, hoe meer achterstallige zaken thuis die ik ga bij kunnen werken
- Ik geniet echt wel van het thuis zijn, niets moet alles mag. Elke dag nemen zoals hij komt en doen waar ik die dag zin in heb.
- Langer uitstellen om opties te zoeken voor de kinderen van en naar school (3 verschillende scholen) te voeren. Nu ben ik altijd thuis en doe ik alles. De 2 oudste kunnen in principe perfect met de fiets, maar dat schrikt me, om irrationele redenen, af.

Redenen voor 2:
- Ik voel dat ik er klaar voor ben, denk ik.
- Ik kijk er naar uit om die nieuwe job te doen, nieuwe collega's te leren kennen,... Een nieuwe frisse start aan de weg voorwaarts.
- Ik wil me, op werkvlak, terug nuttig voelen (want een stukje in m'n hoofd vind mezelf een beetje een profiteur momenteel. Ik weet dat dat fout is en dat ik met een reden thuis zit, maar toch, dat ene stemmetje)
- Ik heb schrik dat ik qua loon serieus ga terugvallen (ik ben niet zeker, maar ik dacht dat ik vanaf maand 4 op 60-80% zou terugvallen + ik heb nu al 3 maand geen maaltijdcheques)
- Ik wil niet in m'n nieuwe job al direct starten met een maand ziekte omdat dit slecht kan overkomen en een minder leuke start zou zijn.. Maar dit zit puur in m'n eigen hoofd, dat besef ik.

 

[Likes]

Eens overleggen met je dokter/psycholoog?

 

[Mulan]

@Waelvis ik zou me houden aan het medisch advies, vervroegd starten kan trouwens enkel met goedkeuring van een arts, jij kan zelf niet eerst een ziektebriefje indienen tot datum X en die dan eenzijdig vervroegen omwille van verzekeringskwesties.

 

[Waelvis]

Psycholoog raadt me idd aan om die maand nog thuis te blijven.
De meeste redenen die ik heb om toch vroeger te beginnen zijn te linken aan mijn laag zelfbeeld en het bijhorende "people pleaser" zijn.

 

[RidderBauknecht]

Ik zou toch gewoon die maand nog thuis blijven, zeker als je psycholoog dat ook aanraadt. Al jouw vooruitgang kan echt zomaar instorten als je te vroeg weer op volle intensiteit gaat beginnen deelnemen aan de 'rat race'.

Ik vergelijk mentale problemen vaak met (sport)blessures omdat dat voor veel mensen iets makkelijker te conceptualiseren is, maar als je een spierscheur hebt gehad kan je na enige tijd al steunen op die spier en kan je gewoon wandelen en naar de winkel gaan, maar dat wil niet zeggen dat je al onmiddellijk een sportwedstrijd op volle intensiteit moet gaan spelen. Dat kan goed gaan, maar de kans dat je je blessure opnieuw doet opspelen of zelfs erger maakt is toch wel echt vrij groot. Ook al staan je trainers wat aan je mouw te trekken; gewoon medisch advies volgen.

Het is niet omdat je in je dagelijkse leven geen problemen ondervindt en je je goed voelt dat je al volledig klaar bent om je opnieuw volledig onder te dompelen in het werkleven. Thuis zitten en een beetje doen waar je zin in hebt (dat is trouwens absoluut niet denigrerend of verwijtend bedoeld) is nog iets helemaal anders voor je hersenen en je mentale welzijn dan opnieuw fulltime gaan werken.