Nattefrost
Well-known member
Zoals vele van mijn voorgangers overwoog ik om mijn betoog af te trappen met het erkennen van de moeilijkheid van de keuze, de slapeloze nachten, de vele albums die geschrapt moesten worden, etc. Bij nader inzien zou het gelogen zijn, de keuze was bijna onmiddellijk gemaakt, het achteraf opstellen van lijstjes met "andere kanshebbers" eigenlijk slechts pro forma. Heel even heb ik getwijfeld toen de artieste in kwestie recent besproken werd in de "Naar welke muziek luister je nu?" thread. Zou iedereen het al beluisterd hebben? Ligt het allemaal nog te vers in het geheugen van de lezer/luisteraar? Maar goed - die zorgen aan de kant gelaten - het werd dan toch de keuze van het hart. Met extra dank aan @Kid_C om niet deze uit z'n shortlist te selecteren en die eer aan mij te laten.
Anna von Hausswolff is een Zweedse organiste en zangeres. Dat eerste deel van de beschrijving zou ze pas na de start van haar nog jonge carrière ontdekken - op haar debuut Singing from the Grave (2010) draaide het nog vooral om piano en, uiteraard, haar stem. Op de daaropvolgende albums maakt de piano plaats voor het orgel, op haar laatste plaat horen we zelfs énkel nog dat instrument. Zo ver gaan we hier niet, Anna's stem is voor mij een essentieel onderdeel van de aantrekkingskracht van haar werk, al is ook dat instrumentale album een waardig onderdeel van haar oeuvre. De keuze voor deze plaat is een keuze voor het perfecte huwelijk tussen orgel en stem, een hoogtepunt waar ze met Ceremony (2013) en The Miraculous (2015) naar toewerkte.
Zo komen we dus bij ons album van de week - of in mijn geval album van de afgelopen jaren, Dead Magic. Gedurende 47 minuten krijgen we hier, in vijf nummers, een mix van drone, gothic, doom, pop, klassiek en een hint van metal gepresenteerd. Anna’s muziek is, over het algemeen, traag, vaak zwaar, met dromerige elementen en een soort mystieke schoonheid. Ik ga de individuele nummers niet in te veel detail bespreken, daar heb ik toch de juiste woorden niet voor. Gewoon korte impressies.
Opener The Truth, The Glow, The Fall is nog vrij licht, met een geluid dat gaandeweg steeds gelaagder wordt en uitmondt in etherische drones. In vergelijking is de opvolger The Mysterious Vanishing of Electra een veel directer nummer, met Anna’s schreeuwende, steeds wildere zang over stevige gitaar riffs op een traag, beukend ritme. Dit is waarschijnlijk haar meest onweerstaanbare nummer op dit album, het soort dat je uitkiest om iemand aan een artiest te introduceren.
Wat volgt is het langste stukje dat op deze plaat te vinden is, en volgens mij ook het meeste geduld vraagt van de luisteraar: het 16 minuten durende Ugly and Vengeful. Een lange, trage opbouw leidt ons naar een vocaal hoogtepunt waarbij Anna de goden lijkt aan te roepen, waarna het losbarst in de stevigste drum beat van het album, zware gitaren en panische orgeltonen. Een fenomenaal nummer waarvan ik verwacht dat het voor de meesten verschillende luisterbeurten nodig gaat hebben.
Via The Marble Eye, het enige instrumental nummer, zijn we aanbeland bij de afsluiter, het wondermooie en onuitspreekbare Källans återuppståndelse, een persoonlijke favoriet van mij - al geldt dat bijna voor heel het album. De sobere tonen en fijngevoelige zang laten het nooit na om mij in vervoering te brengen.
Oké, dat waren dus toch te veel woorden, nu is het aan jullie. Hopelijk bereikt het hier nog een nieuw publiek en kunnen jullie ervan genieten.
Anna von Hausswolff is een Zweedse organiste en zangeres. Dat eerste deel van de beschrijving zou ze pas na de start van haar nog jonge carrière ontdekken - op haar debuut Singing from the Grave (2010) draaide het nog vooral om piano en, uiteraard, haar stem. Op de daaropvolgende albums maakt de piano plaats voor het orgel, op haar laatste plaat horen we zelfs énkel nog dat instrument. Zo ver gaan we hier niet, Anna's stem is voor mij een essentieel onderdeel van de aantrekkingskracht van haar werk, al is ook dat instrumentale album een waardig onderdeel van haar oeuvre. De keuze voor deze plaat is een keuze voor het perfecte huwelijk tussen orgel en stem, een hoogtepunt waar ze met Ceremony (2013) en The Miraculous (2015) naar toewerkte.
Zo komen we dus bij ons album van de week - of in mijn geval album van de afgelopen jaren, Dead Magic. Gedurende 47 minuten krijgen we hier, in vijf nummers, een mix van drone, gothic, doom, pop, klassiek en een hint van metal gepresenteerd. Anna’s muziek is, over het algemeen, traag, vaak zwaar, met dromerige elementen en een soort mystieke schoonheid. Ik ga de individuele nummers niet in te veel detail bespreken, daar heb ik toch de juiste woorden niet voor. Gewoon korte impressies.
Opener The Truth, The Glow, The Fall is nog vrij licht, met een geluid dat gaandeweg steeds gelaagder wordt en uitmondt in etherische drones. In vergelijking is de opvolger The Mysterious Vanishing of Electra een veel directer nummer, met Anna’s schreeuwende, steeds wildere zang over stevige gitaar riffs op een traag, beukend ritme. Dit is waarschijnlijk haar meest onweerstaanbare nummer op dit album, het soort dat je uitkiest om iemand aan een artiest te introduceren.
Wat volgt is het langste stukje dat op deze plaat te vinden is, en volgens mij ook het meeste geduld vraagt van de luisteraar: het 16 minuten durende Ugly and Vengeful. Een lange, trage opbouw leidt ons naar een vocaal hoogtepunt waarbij Anna de goden lijkt aan te roepen, waarna het losbarst in de stevigste drum beat van het album, zware gitaren en panische orgeltonen. Een fenomenaal nummer waarvan ik verwacht dat het voor de meesten verschillende luisterbeurten nodig gaat hebben.
Via The Marble Eye, het enige instrumental nummer, zijn we aanbeland bij de afsluiter, het wondermooie en onuitspreekbare Källans återuppståndelse, een persoonlijke favoriet van mij - al geldt dat bijna voor heel het album. De sobere tonen en fijngevoelige zang laten het nooit na om mij in vervoering te brengen.
Oké, dat waren dus toch te veel woorden, nu is het aan jullie. Hopelijk bereikt het hier nog een nieuw publiek en kunnen jullie ervan genieten.
Hopelijk heeft het haar een hoop extra fans opgeleverd.
