Killjoy
Redacteur
Het leuke aan de Albums of the week is dat er al heel wat divers spul de revue is gepasseerd, van herkenbare crowdpleasers tot obscure stukjes muziek die je nooit zelf zou ontdekken. Na Lint’s uitstekende keuze voor Tenacious D heb ik voor mezelf een bocht genomen van mijn oorspronkelijke keuze, en wederom geopteerd voor een album dat veel luisterbeurten heeft gekregen ruim vijftien jaar geleden toen het uitkwam.
Ik wou sowieso graag al iets Belgisch doen, want by god, wat heeft ons kleine landje een boeiende muziekscene. Van Noordkaap tot Daan, van Arsenal tot Tamino, van Angele tot Brutus en Stake. Het kleine België is muzikaal groots. Veel grootser dan een dEUS kan je uiteraard niet gaan, daar zorgt het ego van frontman Tom Barman wel voor. Toch valt er wel heel wat te zeggen voor de verdienste van deze Antwerpse band, die stevig haar stempel op de vaderlandse rock wist te drukken. Ik was uiteraard erg fan van het chaotische dEUS van In a bar under the sea en natuurlijk The ideal crash. Nummers als Put the freaks up front, Instant Street of Little Aerythmatics en Roses zijn nog steeds niet kapot te krijgen, en toch…toch gaan we voor die moeilijke vierde.
Ik zeg moeilijke vierde, omdat Pocket Revolution uiteraard een album is dat heel wat voeten in de aarde heeft gehad. In de kleine zes jaar die tussen het verschijnen van dit album en succesverhaal The ideal Crash lag, onderging dEUS veranderingen van bezetting, creatieve strubbelingen en chaotische optredens. Het ooit goddelijke dEUS zat in een soort van limbo en Pocket Revolution moest dan ook exact leveren wat de titel aangaf, een kleine revolutie die dEUS een nieuwe doorstart gaf. Het bizarre is dat het een plaat opleverde met twee gezichten, Je merkt duidelijk dat Barman wat ouder en zelfreflecterend geworden is op het album, en er een stap gezet wordt richting een radiovriendelijk geluid, maar de aard van het beestje steekt nog zo nu en dan de kop op om de chaos ietwat te laten regeren. Het is een plaat die deels het levenslicht zag onder de oude bezetting, en afgewerkt werd met nieuwe bandleden Mauro Pawlowski, Alain Gevaert en Stephane Misseghers. In theorie zou het een schizofreen boeltje moeten opleveren, maar in de praktijk valt dat dus erg mee.
Het begint al met opener Bad Timing die op zeven minuten meteen duidelijk maakt dat het nieuwe dEUS nog steeds weet hoe een nummer op te bouwen. Heerlijk om te horen ook hoe de viool van Klaas Janzoons gaandeweg letterlijk verzuipt in de orkaan.
7 Days, 7 Weeks is de tot dan toe duidelijkste poging van dEUS om een radiohit te schrijven. Ik was er indertijd niet weg van, maar het kleine baslijntje en het catchy refrein werkt wel.
Stop-Start-Nature voelt bijna als een geruststelling voor de oudere fans dat er nog steeds ruimte is voor rare monologen en gekkigheid in een nummer dat lekker opgevolgd wordt door If you don’t get what you want. Het is rechtlijnige rock, maar met die extra toets die dEUS wel vaker aan nummers weet te geven.
In What we talk about ontwaar je ietwat echo’s van Barman’s zijproject Magnus met een verrassend dansbaar tussendoortje. Include me out is dan weer de rustige terugkeer na het feestje. Het gebruik van de xylofoon en de vrij subtiele melodie maakt er een fijn rustpunt van. Titelnummer Pocket Revolution blijft voor mij een hoogtepunt.Dat baslijntje, die opbouw met de haast snijdende viool van Janzoons en Barman die bijna in parlando zingt, de zang van Stef Kamiel Carlens in de backings die nog eens terugkeert naar het nest. En dan, uiteraard, dat refrein. Wie zegt afvraagt wie verantwoordelijk is voor de vrouwelijke backings die hier en daar op het album opduiken, dat is Radio Candip, het gezinskoor van Leonie Gysel die we uiteraard allemaal kennen als zangeres bij Arsenal.
Nightshopping is funky goodness met een gitaarlijntje dat initieel wat aan Pusherman doet denken. Je voelt overduidelijk de vingerafdrukken van Mauro hier. Ook Cold of circumstance is een nummer dat zijn conceptie zag onder de oude bezetting met Danny Mommens, en dat merk je, The real sugar is dan weer eentje met de nieuwe bandleden. Het levert een amusante juxtapositie op waar je de veranderende stijl van de band erg duidelijk kan voelen, Het ietwat bossanova-geluid van The real sugar werkt heerlijk,
Komen we uiteraard bij dat andere hoogtepunt voor me op de plaat, Sun Ra. de bijna cynische monoloog van Barman met een intro die het nummer daadwerkelijk doet aanvoelen als een trein die uit het station komt en stoom blijft genereren tot het bijna ontspoort. Dit is gewoon dEUS zoals dEUS hoort te zijn. Afsluiten doen we tenslotte met Nothing really ends. Het nummer is uitgegroeid tot ietwat van een klassieker en met recht en reden. Tekstueel is Barman zelden beter geweest dan hier, met een nummer dat erg filmisch aanvoelt. Het is het soort nummer waarvan Alex Callier zou willen dat hij het geschreven heeft, alleen is het dus echt niet de romantische evergreen die velen ervan willen maken. Eerder op het album zingt Barman al ‘’I got all the qualities of a stalker’’ en ik heb zo het gevoel dat het hoofdpersonage aan het eind van Nothing really ends zijn onbeantwoorde liefde gewoon kapot maakt. I Take it all from you? Niks romantisch aan dat nummers vrees ik.
En dat was hem dus, het album van de week. Ik denk dat ook nu niet iedereen niet mee gaat zijn, omdat dEUS altijd het soort love it or hate it groep geweest is. Of je gaat mee in het artistieke konijnenhol van Barman en co, of je botst op het ego. Hopelijk valt er toch fun te beleven met het voor mij best Goddelijke Pocket Revolution van dEUS.
Ik wou sowieso graag al iets Belgisch doen, want by god, wat heeft ons kleine landje een boeiende muziekscene. Van Noordkaap tot Daan, van Arsenal tot Tamino, van Angele tot Brutus en Stake. Het kleine België is muzikaal groots. Veel grootser dan een dEUS kan je uiteraard niet gaan, daar zorgt het ego van frontman Tom Barman wel voor. Toch valt er wel heel wat te zeggen voor de verdienste van deze Antwerpse band, die stevig haar stempel op de vaderlandse rock wist te drukken. Ik was uiteraard erg fan van het chaotische dEUS van In a bar under the sea en natuurlijk The ideal crash. Nummers als Put the freaks up front, Instant Street of Little Aerythmatics en Roses zijn nog steeds niet kapot te krijgen, en toch…toch gaan we voor die moeilijke vierde.
Ik zeg moeilijke vierde, omdat Pocket Revolution uiteraard een album is dat heel wat voeten in de aarde heeft gehad. In de kleine zes jaar die tussen het verschijnen van dit album en succesverhaal The ideal Crash lag, onderging dEUS veranderingen van bezetting, creatieve strubbelingen en chaotische optredens. Het ooit goddelijke dEUS zat in een soort van limbo en Pocket Revolution moest dan ook exact leveren wat de titel aangaf, een kleine revolutie die dEUS een nieuwe doorstart gaf. Het bizarre is dat het een plaat opleverde met twee gezichten, Je merkt duidelijk dat Barman wat ouder en zelfreflecterend geworden is op het album, en er een stap gezet wordt richting een radiovriendelijk geluid, maar de aard van het beestje steekt nog zo nu en dan de kop op om de chaos ietwat te laten regeren. Het is een plaat die deels het levenslicht zag onder de oude bezetting, en afgewerkt werd met nieuwe bandleden Mauro Pawlowski, Alain Gevaert en Stephane Misseghers. In theorie zou het een schizofreen boeltje moeten opleveren, maar in de praktijk valt dat dus erg mee.
Het begint al met opener Bad Timing die op zeven minuten meteen duidelijk maakt dat het nieuwe dEUS nog steeds weet hoe een nummer op te bouwen. Heerlijk om te horen ook hoe de viool van Klaas Janzoons gaandeweg letterlijk verzuipt in de orkaan.
7 Days, 7 Weeks is de tot dan toe duidelijkste poging van dEUS om een radiohit te schrijven. Ik was er indertijd niet weg van, maar het kleine baslijntje en het catchy refrein werkt wel.
Stop-Start-Nature voelt bijna als een geruststelling voor de oudere fans dat er nog steeds ruimte is voor rare monologen en gekkigheid in een nummer dat lekker opgevolgd wordt door If you don’t get what you want. Het is rechtlijnige rock, maar met die extra toets die dEUS wel vaker aan nummers weet te geven.
In What we talk about ontwaar je ietwat echo’s van Barman’s zijproject Magnus met een verrassend dansbaar tussendoortje. Include me out is dan weer de rustige terugkeer na het feestje. Het gebruik van de xylofoon en de vrij subtiele melodie maakt er een fijn rustpunt van. Titelnummer Pocket Revolution blijft voor mij een hoogtepunt.Dat baslijntje, die opbouw met de haast snijdende viool van Janzoons en Barman die bijna in parlando zingt, de zang van Stef Kamiel Carlens in de backings die nog eens terugkeert naar het nest. En dan, uiteraard, dat refrein. Wie zegt afvraagt wie verantwoordelijk is voor de vrouwelijke backings die hier en daar op het album opduiken, dat is Radio Candip, het gezinskoor van Leonie Gysel die we uiteraard allemaal kennen als zangeres bij Arsenal.
Nightshopping is funky goodness met een gitaarlijntje dat initieel wat aan Pusherman doet denken. Je voelt overduidelijk de vingerafdrukken van Mauro hier. Ook Cold of circumstance is een nummer dat zijn conceptie zag onder de oude bezetting met Danny Mommens, en dat merk je, The real sugar is dan weer eentje met de nieuwe bandleden. Het levert een amusante juxtapositie op waar je de veranderende stijl van de band erg duidelijk kan voelen, Het ietwat bossanova-geluid van The real sugar werkt heerlijk,
Komen we uiteraard bij dat andere hoogtepunt voor me op de plaat, Sun Ra. de bijna cynische monoloog van Barman met een intro die het nummer daadwerkelijk doet aanvoelen als een trein die uit het station komt en stoom blijft genereren tot het bijna ontspoort. Dit is gewoon dEUS zoals dEUS hoort te zijn. Afsluiten doen we tenslotte met Nothing really ends. Het nummer is uitgegroeid tot ietwat van een klassieker en met recht en reden. Tekstueel is Barman zelden beter geweest dan hier, met een nummer dat erg filmisch aanvoelt. Het is het soort nummer waarvan Alex Callier zou willen dat hij het geschreven heeft, alleen is het dus echt niet de romantische evergreen die velen ervan willen maken. Eerder op het album zingt Barman al ‘’I got all the qualities of a stalker’’ en ik heb zo het gevoel dat het hoofdpersonage aan het eind van Nothing really ends zijn onbeantwoorde liefde gewoon kapot maakt. I Take it all from you? Niks romantisch aan dat nummers vrees ik.
En dat was hem dus, het album van de week. Ik denk dat ook nu niet iedereen niet mee gaat zijn, omdat dEUS altijd het soort love it or hate it groep geweest is. Of je gaat mee in het artistieke konijnenhol van Barman en co, of je botst op het ego. Hopelijk valt er toch fun te beleven met het voor mij best Goddelijke Pocket Revolution van dEUS.
