Angstgevoel bij denken aan verhuizen

[Carrion]

Hallo iedereen,

Ik denk er nu al een tijdje aan om alleen te gaan wonen en ga morgen voor de 2de keer naar een appartement kijken waar ik zeer grote interesse heb. Ik zou een deel kosteloos kunnen lenen bij mijn ouders wat het allemaal haalbaar zou maken. Echter, nu het allemaal wat concreter begint te worden begin ik een soort angstgevoel over me heen te krijgen.

Even korte achtergrondschets:

Ik ben 33 en ben enkele jaren geleden na een stukgelopen relatie (we woonde samen) temidden de volle corona crisis terug bij mijn ouders gaan wonen. En nu heb ik een soort angst om hier te vertrekken om op mezelf te gaan wonen.

Pas op, ik zou hier niet blijven wonen omdat het dan allemaal simpeler is ofzo. Dus aub geen reacties dat ik zou profiteren of wat dan ook. Maar vooral omdat ik hier thuis kom na het werk bij mijn ouders en mijn hond. En ik heb voornamelijk angst om mij eenzaam te voelen mocht ik verhuizen.

Ik heb een goede band met mijn ouders en voor hen is het absoluut geen probleem mocht ik hier nog jaren wonen bij wijze van spreken. En dat is misschien ook hetgeen dat het mij ook moeilijk maakt. Het feit dat ik niet weg moét, dat ik zou kunnen blijven verder kijken naar het meest perfecte stekje. Maar daardoor heb ik ook het gevoel alsof ik nooit de knoop door moet hakken.

Want ik zou natuurlijk graag ook terug iemand leren kennen, en op mijn leeftijd is het natuurlijk geen winner om te zeggen dat ik nog thuis bij mijn ouders woon.

Het is niet het zelfstandig leven op zich dat mij dus wat de angst geeft, maar vooral de angst om me eenzaam te voelen. Om daar dan alleen te zitten terwijl ik hier thuis wel de warmte en liefde heb van niet alleen mijn ouders, maar ook de hond waar ik mee kan gaan wandelen, of bij zitten, etc. Ook al is het appartement maar 1 km van waar mijn ouders wonen en 0,5 km van m’n zus en ik zou technisch gezien zelfs nog steeds in dezelfde straat wonen.

Maar langs de andere kant kan ik toch moeilijk voor de rest van mijn dagen bij mijn ouders blijven wonen. Ik hoop dus hier wat advies te kunnen winnen. Is het normaal dat ik dat gevoel van “angst” heb om terug te verhuizen? Want ik denk dan bij mezelf, dat hoe meer ik het blijf uitstellen hoe moeilijker het gaat worden.

Merci voor de inzichten

 

[Hazz]

Ge kunt gerust uw eigen stek hebben en af en toe (of geregeld) nog eens naar uw ouders gaan he. Na 't werk naar daar, voeten onder tafel en goe eten, of in't weekend een dagske blijven en daar slapen. En de andere dagen gewoon in uw eigen appt. Moet geen of-of verhaal zijn imo.

 

[ugar]

En als je nu eens opteert voor 'the best of both worlds"?
Mijn broer heeft een tijd in een appartement gewoond vlak bij mijn ouders. Hij ging nog vaak 's avonds na 't werk eten bij mijn ouders, en bleef dan soms nog even mee TV kijken. Als hij vrienden uitnodigde, was dat in zijn eigen appartement, zonder zich zorgen te maken.
En hij sliep altijd in zijn eigen appartement, en als hij een vriendin was er ook geen probleem

 

[iamgroot]

+1 Hazz en ugar, iedereen zijn eigen tempo en daar is niks mis mee.
Niet iedereen reageert even vlot op grote veranderingen, dus daar stapsgewijs wat meer afstand van nemen is echt geen slecht idee. Feit dat je zo dicht blijft bij de mensen die je graag hebt (zelfde straat) maakt dat alleen maar toegankelijker. Mijn zus heeft dat ook zo gedaan, in het begin kwam die nog heel veel thuis tv kijken, toch nog eens overnachten,.. (Was ook volle corona toen die net verhuisde) terwijl die nu volledig op eigen benen staat.

Vergeet zeker de positieve kanten niet aan je eigen stekje hebben en weet dat de negatieve die je opsomt heel makkelijk te counteren zijn dankzij de korte afstand.

Veel succes met de sprong!

 

[Deleted member 95]

Als iemand die zelf vrij laat echt alleen gaan wonen is, kan ik het alleen maar warm aanbevelen eigenlijk. Ik nodig veel meer volk uit dan vroeger en ben ook zelf vaker de deur uit.

 

[Mulan]

Feit dat je van je ouders naar "samenwonen in een relatie" terug naar je ouders bent gaan wonen, + covid met zijn eigen problematiek, lijkt me dat alles behalve raar.

Maar ook iets waar je "door moet" en een fase die beangstigend kan zijn.
Misschien sta je er voor open om hiervoor bij een psycholoog langs te gaan?

En de eerste jaren alleen wonen, wipte ik ook regelmatig bij mijn ouders binnen na het werk, wekelijks gaan eten bij hen,...
Zorg dat je meer hebt dan enkel thuis+werk. Ik ging toen 3x per week gaan fitnessen waarbij ik bleef plakken nadien, dat hielp absoluut tegen de eenzaamheid toen.
Sinds de scheiding ben ik ook terug lichtjes begonnen met sporten, de woef wordt 2x per dag uitgelaten, ik doe frequenter boodschappen dan strikt noodzakelijk,...
Gewoon zorgen dat er iets is wat je kan doen als de eenzaam je overvalt, dat je niet gelaten moet wachten tot het je overvalt, maakt al een verschil vind ik.

 

[JPV]

Luister naar alle mensen hierboven, wijze raad. Combinatie van aangeven aan je ouders dat je nog regelmatig af zal komen + zorgen voor enkele avonden activiteit per week, is de beste combinatie.

 

[Carrion]

Alvast bedankt voor de input iedereen.

Ik denk dat het inderdaad vooral te maken heeft met het feit dat ik niet zo goed tegen verandering kan. Ik ben nogal het type persoon dat vrij vast hangt aan een bepaald patroon.

Want uiteraard zie ik er ook wel de voordelen van in. Daarmee dat het nu zo’n dubbel gevoel is. Net omdat het ook zo kortbij is bij zowel m’n ouders als m’n zus.

En ik zal het natuurlijk ook gewoon een kans moeten geven. Ik kan/mag niet verwachten dat ik me elders snel-snel even thuis zal voelen als op dezelfde plek waar ik 33 jaar gewoond heb.

 

[Nineshots]

Is cohousing geen optie?