Regisseur van de maand Yasujiro Ozu

[Avondland]

TLDR-waarschuwing: ik ga de introductie verrassend kort houden. Met filmpjes. Dus dat valt mee hé!

Hoe kan ik deze man introduceren? Japanse cinema heeft iets ... bijzonders. Ik kan mijn vinger er niet op leggen en vermoedelijk vertroebelt mijn voorliefde voor alles wat Japans is mijn oordeelkundig vermogen. Ieder zijn dingetje, nietwaar? Mijn all-time favorite zal wellicht nog lange tijd het wondermooie Ikiru van Kurosawa blijven, maar onderweg in het Japanse cinemaland ben ik ook de naam Yasujiro Ozu tegengekomen.

Misschien zal ik de term "pillow shot" lanceren, een techniek die tussen het narratieve en het niet-narratieve balanceert:

a cutaway, for no obvious narrative reason, to a visual element, often a landscape or an empty room, that is held for a significant time (five or six seconds). It can be at the start of a scene or during a scene. At a minimum, in Ozu’s work, these pillow shots inject a sense of calm and serenity and contribute to the elegant and stately pacing of his movies. But they may mean quite a bit more.

Waarmee begin je? Ozu was een zeer bedrijvige regisseur, ik denk niet dat iemand op dit forum alle films al gezien heeft en toegegeven, hij is niet meteen de bekendste Japanse regisseur. Good Morning/Ohayo vind ik dan wel een geweldige binnenkomer. Een van zijn latere kleurfilms die bij momenten intens grappig is. Japanse schetenhumor, maar dan cinematografisch om met de duimen en vingers van af te likken.

Floating Weeds is ook prachtig, en meteen ook een herwerking van een stomme film uit de jaren '30.

Tokyo Story is wellicht zijn meest gekende film en wordt nog steeds internationaal gelauwerd.

@PBR Streetgang zal wellicht nog extra aanvullingen kunnen doen, maar ik hoop dat deze topic voor velen een mooie introductie tot de Japanse cinema zal worden. Ozu maakt het type films waarvan je mond openvalt. That's amore.

 

[PBR Streetgang]

Oww snap, zijn we aan Ozu beland? Nice. Wat hoop ik dat er nieuwe fans ontspruiten uit deze thread, want zijn werk is echt van onschatbaar belang in de filmgeschiedenis.

 

[ikbenben]

De 3 opgenoemde films staan klaar om te bekijken, al kan ik niet zeggen wanneer dit zal zijn.

 

[nTFs]

Oww snap, zijn we aan Ozu beland? Nice. Wat hoop ik dat er nieuwe fans ontspruiten uit deze thread, want zijn werk is echt van onschatbaar belang in de filmgeschiedenis.

Ik ken Ozu en zijn films niet maar hoe interpreteer ik dat onschatbaar belang in de filmgeschiedenis?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Laatste weken een paar films van hem gezien. Wat mij opvalt is de soberheid die die films uitstralen en hoe die echt wel uitstralen in simpliciteit (en dat bedoel ik op een goede manier). Al zijn zijn films iets teveel van hetzelfde tot nog toe om ze op korte tijd na elkaar te zien.

Tokyo Story: vorig jaar gezien. Ik snap de film wel maar dit is oprecht een film waarbij ik mij te jong voel om mee te leven met de hoofdpersonages. Was er dan ook niet weg van.

Late Spring: heel mooi snapte ik al veel meer.

Autumn Afternoon: Ozu maakt de transitie naar kleur goed door en maakt van zijn laatste film ook wel een goeie al vond ik het na late spring wel wat in herhaling vallen op gebied van plot.

Early summer: ook weer dezelfde set up als Late Spring dus als het gaat over films waarin dochters moeten trouwen heb ik het wel gezien eigenlijk.

Next Tokyo Twilight, als iemand een suggestie heeft voor wat daarna: shoot!

 

[PBR Streetgang]

Ik ken Ozu en zijn films niet maar hoe interpreteer ik dat onschatbaar belang in de filmgeschiedenis?

De invloed die hij heeft gehad op regisseurs die na hem volgden is immens. Vooral dan arthouse/indie regisseurs zoals Wes Anderson, Mike Leigh, Abbas Kiarostami, Hou Hsiao-Hsien, Edward Yang, Chantal Akerman, Claire Denis, kogonada and many more hebben hun inspiratie gevonden bij de minimalistische en humanistische films van Ozu. Soms merk je het meteen aan hun framing, zoals overduidelijk het geval is bij Wes Anderson. Maar in andere gevallen gaat het meer om de thematische aspecten zoals het domestieke drama en familiedynamiek, of de tragische sereniteit van het leven. Hou's Café Lumière en Denis' 35 Shots of Rum zijn expliciete odes aan Ozu en ook erg de moeite.

Ik vond het ook interessant Ozu zelf eigenlijk een populaire filmmaker was die zeer toegankelijke en succesvolle, commerciële films maakte. Terwijl het vooral de artistieke indieregisseurs zijn die op hun beurt geïnspireerd werden door Ozu.

 

[arevee]

Leukste topic so far, te meer omdat ik er op Tokyo Story (die me, eerlijk is eerlijk niet per se beviel) nog letterlijk niks van gezien is.

Tijd om daar dringend verandering in te brengen want het is zeker een naam die vaak valt (onbekende Japanse regisseur? mwa, van de klassieke Japanse cinema is zowat enkel Kurosawa misschien bekender?) wanneer je leest over film.

Heel benieuwd naar, al hoop ik dat de andere films me beter bevallen dan Tokyo Story.

 

[PBR Streetgang]

"Ik had meer verwacht van Tokyo Story": de ultieme broken record onder de filmkijkers, en daar reken ik mezelf bij. De genialiteit van Ozu komt niet als een schot in het brein of het hart, maar eerder traag en gestaag, gradueel naarmate je zijn filmografie ontdekt en je ondervindt wat hem als filmmaker bezighoudt. Het is daarom dat ik mensen aanraad om eerder met een "plezante" Ozu te beginnen, zoals Ohayô (Good Morning) of I Was Born But... of misschien zelfs Early Summer. Dat zijn films die voor de meeste kijkers toegankelijker zijn, en dat maakt de stap naar een volgende Ozu minder moeilijk om te zetten.

Buiten enkele favorieten zou ik zelf niet weten hoe ik ze moet rangschikken want, in alle eerlijkheid, ik heb echt verdorie geen flauw idee meer welke film dewelke is. Maar dat is ook fijn, hij keert zo vaak terug naar dezelfde genres, zelfde stijl, zelfde soort muziek, zelfde acteurs, titels die op elkaar lijken... Eindeloze "variations on a theme", net zoals de nocturnes van Chopin of de schilderijen van waterlelies door Monet. Ozu veranderde eigenlijk niet graag. Hij maakte stille films tot 1935, vijf jaar na de introductie van geluid in cinema en voor het gebruik van kleur duurde het zelfs tot 1958 vooraleer Ozu toegaf aan de studio en voor het eerst een film in kleur opnam. Lo and behold, Ozu bewees met Equinox Flower dat hij warempel een van de beste coloristen van zijn tijd was!

 

[Lakigigar]

Onbekend zou ik Ozu niet noemen. Toch samen met Kurosawa één van de bekendste klassieke Japanse regisseurs. Andere namen zijn tijdsgenoot Mizoguchi en de new wave directors Teshihagara en Kobayashi. Obayashi, Yoshida en Wakamatsu worden soms ook genoemd. Van die laatste heb ik zelfs al een film gezien (Go Go Second Time Virgin - en een aanrader). Maar die laatste is ook meer een voorloper op de moderne Japanse film.

 

[Akuma]

Enkel nog maar Tokyo Story gezien (vorig jaar) en ik was zwaar onder de indruk. Droevig en grappig tegelijkertijd, geen moment van verveling. De film schetst mooi de overgang van het oude naar het nieuwe Japan, van het serene vooroorlogse landelijke leven naar het snelle naoorlogse stadsleven waarin die ouder-kind band, hoewel nog steeds in stand, lijkt te vervagen in de schaduw van een groeiend zichzelf heruitvindend land. Een monument van een film zonder twijfel en ik ben van plan in de toekomst zijn indrukwekkend oeuvre verder uit te diepen.

 

[Lint]

Ik ken de naam wel, maar nooit iets van gezien. In mijn studententijd ooit Tokyo Story beginnen kijken, maar in slaap gevallen (booze + s'nachts begonnen), en nooit meer opnieuw op gezet.

Mijn grote ergernis: Deze thread is superslecht getimed voor mij. Met een verhuis in de nabije toekomst ga ik even geen tijd meer hebben om films te zien, en zeker niet het type film dat ik liever in 1 ruk uitzie .

 

[Hellsdinner]

Nog niets van gezien! Heb nu de volgende drie klaar staan:
- Good Morning
- Tokyo Story
- Tokyo Twilight

 

[Deleted member 95]

Staat daar iets van op Netflix?

 

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Staat daar iets van op Netflix?

Veel op youtube met deftige subs en goede kwaliteit

 

[PBR Streetgang]

Abonneer je op Criterion Channel! Een schatkist.

 

[FlyingHorseman]

Abonneer je op Criterion Channel! Een schatkist.

Werk je dan met VPN?

 

[PBR Streetgang]

Ja, NordVPN works like a charm.

 

[DaFreak]

Heb van hem enkel nog maar Tokyo Story en Late Spring gezien en alhoewel daar niets mis mee is kwamen die hier toch niet bijster goed binnen. De onderwerpen van zijn films zijn (met opzet) allemaal nogal alledaags. Hij probeert het mooie daarvan weer te geven en dat lukt hem ook wel want zijn films gaan expres redelijk traag met idd veel van die pillow shots om zo een sfeer te zetten die dat alledaagse iets poetisch geven. Het is in zekere zin quintessential japans. Zijn films doen mij wat denken aan die zen tuintjes waar men steentjes in patronen reift.

Ik lees hier dat Good Morning een van zijn toegankelijkere films is. Ik ga die eens opleggen. Will report back.

 

[FlyingHorseman]

Ik heb gisteren mijn eerste film van Ozu gezien, Late Spring.

Ik vind het moeilijk om een regisseur met de status en invloed van Ozu met de juiste verwachtingen te benaderen, iets dat ik vorig jaar ook met de films van Robert Bresson had. Als een film of regisseur vaak aangehaald wordt als de absolute top, dreigt in verhouding de teleurstelling ook altijd.

Dit was alvast een mooie, serene film. Ik weet eerlijk gezegd nog niet helemaal hoe goed ik het nu eigenlijk vond en heb het gevoel dat ik de film nog wat moet laten bezinken. Alles aan Late Spring was immers zo ingetogen, van het simpele verhaal tot de acteerprestaties, dat het allemaal een beetje over me heen kabbelde. Dat klinkt negatiever dan ik het waarschijnlijk bedoel, omdat het tegelijk ook een heel kalmerende, ontspannende kijkervaring was. Ik heb wel erg genoten van de cinematografie, bijna elk shot was prachtig gekadreerd en het viel ook op hoe vaak Ozu de camera vrij laag opstelt.

 

[PBR Streetgang]

Peel that apple...

bijna elk shot was prachtig gekadreerd en het viel ook op hoe vaak Ozu de camera vrij laag opstelt.

Aha! In de openingspost werd al wat gezegd over de fameuze 'pillow shots', die een kenmerk zijn van Ozu's films, maar de low angle framing is ook een interessante. Daar zijn ook al heel wat interpretaties van, zoals dat zijn camera een tatami positie inneemt en zijn films zo inschrijft in de traditionele Japanse cultuur. Voor anderen heeft het meer te maken met nederigheid ten opzichte van het menselijke leven in beeld brengen, wat dan weer in lijn ligt met het humanisme in zijn films. Either way, het is een interessante stijlkeuze op zich, en een zeer unieke. En zo begint het spelletje van de stijl en techniek te ontcijferen van Ozu's filmtaal.