PBR Streetgang
Well-known member
Terence Davies begon zijn filmcarrière met het scenario voor Children, een kortfilm over zijn ervaringen als kind in Liverpool. Dat scenario stuurde hij naar verschillende productiehuizen, maar het was uiteindelijk de BFI die er iets in zagen en hem de mogelijkheid boden om die te maken. Na die productie ging Davies naar filmschool en maakte daar een "vervolg" op zijn eerste kortfilm, deze noemde hij Madonna and Child en vertelde over het jonge leven van een Britse bediende, weeral geinspireerd op een hoofdstuk uit zijn eigen leven. Met Death and Transfiguration zou hij nog een derde kortfilm maken over zijn eigen dood (of dat van zijn alter ego in deze reeks), voordat hij ermee naar filmfestivals trok.
Deze trilogie was maar het begin van een prachtige reeks autobiografische films over zijn jeugd, films waarin herinneringen, dromen, angsten, ideeën, impressies primeren over plot, character arcs en andere narratieve conventies. Zijn eerste langspeelfilm was een collage van twee kortere stukken die hij apart filmde, maar tesamen uitbracht: Distant Voices, Still Lives. In Distant Voices zien we Davies terugblikken op zijn kinderjaren en de tirannie van zijn, in eigen woorden, psychotische vader, majestueus en angstaanjagend vertolkt door Pete Postlethwaite. Maar Still Lives handelt dan weer over de mooiste jaren uit Davies' leven, de jaren die hij doorbracht met zijn moeder en broers en zussen voordat hij aan zijn middelbaar begin. Hij hield zo veel van deze periode dat hij zijn volgende film, het onwaarschijnlijk mooie The Long Day Closes, er helemaal aan wijdde. We zien er Davies zijn liefde voor cinema en muziek ontdekken, maar ook hoe hij voor het eerst begon te worstelen met zijn seksuele geaardheid en het daaruit vloeiende conflict met zijn religieuze achtergrond. Hoewel hij zelf geen religieus persoon is, is het duidelijk dat zijn katholieke opvoeding littekens voor het leven heeft nagelaten.
Na deze autobiografische periode benaderde Davies film op een totaal andere manier. Er volgden een reeks literaire verfilmingen, zoals The Neon Bible en The House of Mirth, die een duidelijk verschil aankondigden in stijl en techniek, maar wel behield Davies zijn interesse in verhalen vol tragiek, melancholie en verlies. Maar hij zou nog verder gaan in het experimenteren met andere stijlen, en regisseerde Of Time and the City, een prachtige, stijlvolle documentaire over Liverpool en de laatste keer dat hij zijn camera richtte op zijn eigen verleden. Hij verfilmde niet alleen klassieke Britse romans, maar waagde zich ook aan het verfilmen van een toneelstuk. Davies werd door de Rattigan estate benaderd om een film te maken van een van Terrence Rattigans toneelstukken, en zo volgde The Deep Blue Sea met Tom Hiddleston en Rachel Weisz. Enkele jaren slaagde Davies er eindelijk in om zijn passieproject waar te maken. Hij probeerde namelijk al meer dan een decennium om Sunset Song te verfilmen, maar kreeg er nooit het nodige budget voor klaar. Maar in 2015 werd het eindelijk een feit, en wat een parel vuurde Davies op de wereld af, de perfecte film om deze meer "klassieke" periode af te sluiten.
Kort nadien bracht hij A Quiet Passion uit, een biografische film over de Britse poeet Emily Dickinson, met wie hij een zekere verwantschap voelde omwille van haar reclusieve persoonlijkheid en haar angst voor de wereld. Na een lange pauze kwam vorig jaar nog een biopic à la Davies. Benediction vertelt het verhaal van de dichter Siegfried Sassoon, zijn verzet tegen de Eerste Wereldoorlog, en zijn romances en affaires met enkele mannen in de Britse showbiz tijdens de jaren die volgden.
Hoewel er in Davies' filmografie duidelijk afgebakende periodes zijn met verschillende types bronmateriaal en verschillende narratieve technieken, is het wel duidelijk waar Davies in geïnteresseerd blijft: personages die diep voelen, die lijden onder de tirannie van autoritaire figuren, die een onmogelijke liefde koesteren. Een feel-good film in de traditionele zin zal je van Davies nooit te zien krijgen, maar wat je wel keer op keer merkt is dat Davies een ware cine-meester is, en dat op zich voelt fantastisch. Er zijn maar een kleine handvol regisseurs die zo'n diep persoonlijke stempel hebben gedrukt op de filmgeschiedenis, en op dat gebied hoort Davies thuis in het rijtje met o.a. Andrei Tarkovsky, Yasujiro Ozu, Michelangelo Antonioni en Apichatpong Weerasethakul.
Hier zijn enkele korte video-essays over de vroege films van Terence Davies:
Ik hoor zeer graag jullie mening over deze wonderbaarlijk getalenteerde regisseur, en voor zij die nog nooit een van zijn films zagen hoop ik van harte dat jullie er snel kennis mee zullen maken en wie weet, even diep geraakt zijn door zijn prachtige films als bij mij het geval is. Beginnen doe je best bij het begin: Distant Voices, Still Lives of The Long Day Closes.