PBR Streetgang
Well-known member
Het is nu niet omdat film betekenis heeft dat het daarom plots goed wordt, hé. Ik bedoel niet dat je de film niet goed mag vinden, maar gewoon dat het perfect OK is om een film slecht te vinden ondanks het eens te zijn met zijn boodschapMother (2017) 4/10 (Dankzij Jennifer Lawrence haar gestoorde mooie looks) -> het punt om de film uit je zetel te bekijken met geen clue to the bigger picture.
Mother (2017) 8/10 -> The bigger picture
Vanuit filmperspectief. Ik had al gehoord dat het een speciale film. Stond op Netflix en ging hem een kans geven. Film met Jennifer Lawrence kan niet slecht zijn
DEEL 1 (OT)Het moment dat Javier B. zonder toestemming Ed Harris binnenliet, had ik al iet.. "mmh ok.." Zekers wanneer Jennifer (mother) beetje heel haar plan moest trekken en ook als de hulp werd gebruikt, begon ik al een zeer lichte frustratie te krijgen. Toen de vrouw van Ed Harris (Michelle P.) dan ook binnenkwam+ de zonen dan begon ik toch al rechtop te zitten. Heel de heisa daarna met zoon die sterft en ineens heel die meute die binnenkomt en Javier dit allemaal maar toelaat en zijn vrouw zo in de steek laat begon écht frustrerend te worden. Mensen die haar negeren, gewoon in het huis overal zitten, spotten enz. OK, dit gedeelte was gedaan, alles gaat ineens rooskleurig verder.
DEEL 2 (NT). Ik ga heel eerlijk zijn, toen hij zijn ineens successvol was, ben ik beginnen spoelen. Gewoon alles op versnelt bekeken beginnend van seconden tot bijna minuten. Hoe degoutant en frustrerend was dit allemaal. Het moment met de baby (zelf ben ik vader van een bijna 2 jarig kindje) was voor mij om bijna over te geven en het gedeelte erna.
Ik was blij dat de film gedaan is. Enorm frustrerende film. Ik had ook eerlijk gezegd (ik wist niet waarover de film ging wegens geen synopsis gelezen te hebben) totaal geen idee waarover hem ging. Klotefilm, frustrerend, gestoord.
The bigger picture
Lag hier echt wakker over en begon dan maar eens wat recensies te lezen, blijkbaar overal klote. Echter kwam ik erachter dat we het verhaal van Aarde en God hier aan het lezen zijn. Langzaam aan begon men koppeke te werken. Jennifer=Aarde. Javier = God | Ed Harris= Adam | Baby= Jezus |Mensen die in het huis rondlopen= wij | Huis = aarde/natuur
Dus als je de film opnieuw bekijkt met het standpunt dat de bijbel hier wordt uitgelegd dan is het een ander verhaal helemaal. Cain en Abel die vechten met elkaar. Eva (Michelle) die meerdere keer zegt tegen Jennifer van 'omg je houdt echt van hem (god)'. Echt meerdere keren signalen geven ze aan Mother van 'je wordt in de steek gelaten'. Die mensen die constant alles kapot maken (ondertussen breekt er ene de lavabo af, en iets verder zie je iemand de muur schilderen) zijn wij die de Aarde vernietigen en denken dat wij alles mogen (spotten met Mother van: "yeah your house..). De baby is jezus die … enz enz.
Als je de film dan zo achteraf analyseert, is het een compleet ander verhaal. Steeds frustrerend maar tja, eigenlijk is het ook zo in realiteit.
Voor mij lagen allegorische stijl en de Bijbelse verwijzingen er veel te dik op, wat enkel bijdroeg aan mijn frustratie tijdens het kijken. Aronofsky staat sowieso niet bekend voor zijn subtiliteit als regisseur, maar de simplistische setup, die op elke seconde schreeuwde om allegorisch geïnterpreteerd te worden, was amateuristisch en ronduit lachwekkend. Zoals ik wel vaker het gevoel heb bij zijn films, lijkt het alsof hij na de eerste draft van het script, dat niet meer is dan een samenraapsel van spirituele nonsens en intellectuele metaforen, direct overgaat naar productie zonder enige herwerking of verfijning.
Ik vond mother! ronduit verschrikkelijk, maar moet Aronofsky wel punten geven voor zijn centrale idee zo ver door te drijven...
Laatst bewerkt:
) Toen ik besefte dat er meer achter dit raar verhaal zat, dan vond ik de "plot" of hoe je het noemt beter. 8 is misschien te veel, laten we een 6,5/7 mssh maar noemen.
)
